Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο προπονητής μπάσκετ, πολλών ελληνικών ομάδων της Χώρας, πέθανε πριν λίγο καιρό.
Ένα είναι σίγουρο: πως δεν πέθανε μαζί του και το έργο του. Μπορεί να τελείωσε, να σταμάτησε η προπόνηση, αλλά η καθοδήγησή του δεν σταμάτησε ποτέ, Και δεν μπορεί να σταματήσει, γιατί δεν ήταν μόνο οδηγίες και εντολές. Ήταν κατάθεση προτύπου ζωής, και υπόδειγμα βίου. Το χαρακτηριστικό του ήταν ο έρωτας και η συνέπεια. Οι δυνατές και βαθειές σχέσεις με τους ανθρώπους που είχε στον κύκλο και στην ευθύνη του. Αυτό διδάσκεται και κατατίθεται με την αυτοβιογραφία του.
Το βιβλίο, 250 περίπου σελίδων, ρέει σαν ένα παιχνίδι μπάσκετ. Είναι γρήγορο, είναι λεπτομερές, είναι πανηγύρι, είναι αγώνας, είναι προσπάθεια ακάματη, είναι έρωτας, είναι πάθος, είναι φλόγα ακοίμητη.
Δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με τον αθλητισμό, ούτε παρακολούθησα συστηματικά αθλητικές συναντήσεις. Για τον λόγο αυτόν δεν είχα παρακολουθήσει και ομάδες και ανθρώπους του σχετικού χώρου. Επομένως όταν το σχετικό βιβλίο ήρθε στο σπίτι, και το διάβασα απλώς για την πληροφόρησή μου, έμεινα εκστατική.
Ένας άνθρωπος τόσο αληθινός, τόσο αφοσιωμένος, τόσο πληθωρικός, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει το περιβάλλον του και να κερδίσει πολλές καρδιές.
Όμως εκείνο που ήταν τόσο σημαντικό σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν η τόλμη του, η επιμονή, αλλά και η προσήλωση στον στόχο του, καθώς και η ανελαστική αυστηρότητα στις αρχές του και το ήθος του. Πράγματα που σήμερα σπανίζουν.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, θα ζεί και με εκείνο το πλατύ του χαμόγελο θα μας δίνει πάντα το παράγγελμα του αγώνα της ζωής! Θα μας διδάσκει να δίνουμε, με πίστη, με αρχές και με αγάπη, τον καλύτερο εαυτό μας στο αγώνισμά του ο καθένας από μας, για να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα.
Αιωνία σου η μνήμη μεγάλε Έλληνα προπονητή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου