Το βιβλίο της κ. Μαρίας Περάκη-Ρούγγα "Ίδιοι καιροί" είναι εντυπωσιακό, τόσο από πλευράς των θεμάτων που θέτει, όσο και από πλευράς του τρόπου που τα χειρίζεται η συγγραφέας.
Τα θέματα είναι κυρίως αυτογνωστικές αγωνίες και προσπάθειες, ως μια έντιμη, έλλογη, συνειδητή και ακάματη στάση ζωής. Χαρακτηριστικό ελληνοπρεπούς τρόπου και νοήματος ζωής.
Τα τιθέμενα θέματα, που αρχικώς είναι προσωπικού ενδιαφέροντος, στη συνέχεια, προβάλλονται σε συλλογικό, εθνικό αλλά και υπερεθνικό επίπεδο, και καταλαμβάνουν το σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Η συγγραφέας αναγνωρίζει ιστορικά την τεράστια συμβολή των διανοουμένων που θέλουν να ασχοληθούν και ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα. Μελετά την δράση των προσώπων εξουσίας, με αρμοδιότητες και κοινωνική/πολιτική ευθύνη, που στέκονται αδρανείς ή φαλκιδεύουν τον αγώνα τον καλό που άλλοι δίνουν, και κυρίως εστιάζει στην δράση συγκεκριμένων διανοούμενων με τους οποίους ταυτίζεται, συμπράττει και συμπάσχει.
Η συγγραφέας (που μιλάει σε πρώτο πρόσωπο, ακόμη και όταν παίρνει τη θέση άλλου προσώπου, και μάλιστα άλλης εποχής), διακατέχεται από την αγωνία για την κατανόηση της ουσίας των αδιεξόδων της και εκτιμά ιδιαιτέρως την επίτευξη μιας ακοίμητα αγωνιστικής στάσης στην έρευνα των πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων και την θετική δράση των προσώπων με τα οποία συμπάσχει και αγωνίζεται από το ίδιο μετερίζι μ' αυτά.
Μας παραδίδει μαθήματα επιμονής και μεθοδολογίας για την προσπάθεια που κάνει προς αυτογνωσία και επίσης μαθήματα βαθιάς γνώσης στα κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα που ερευνά, καθώς είναι πολύ καλά ενήμερη για την λογοτεχνία και τα πρόσωπα στη Γαλλία (Emile Zola) των οποίων την λογοτεχνική και πολιτική δράση αναλύει και φαίνεται να ενστερνίζεται.
Το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο, ρέει και διαβάζεται εύκολα, από αγωνία για την εξέλιξη της έρευνας και της πλοκής.
Προσωπικά το διάβασα απνευστί! Αλλά δεν τέλειωσα μαζί του. Έχει ακόμη πολλά να μου δώσει!
Έμαθα, ωστόσο, πολλά, σε προσωπικό επίπεδο, και ακόμα περισσότερα σε λογοτεχνικό, ιστορικό και πολιτικό.
Η συγγραφέας, δεν έγραψε απλώς ένα μυθιστόρημα. Στοχάστηκε φιλοσοφικά, κι έκανε μια ιστορική και λογοτεχνική, πολιτική και κοινωνιολογική διαδρομή μέσα από τα κοινά ερωτήματα διαφορετικών ανθρώπων, κοινωνιών και εποχών, όπου πάντα υπάρχουν άνθρωποι με ήθος, αγωνιζόμενοι για λύσεις και απαντήσεις, που αφήνουν το στίγμα τους στην εποχή τους, και πάντα βρίσκονται εκείνοι που δημιουργούν εμπόδια και απομακρύνουν τις λύσεις. Καμμιά φορά, μάλιστα, εξοβελίζουν τους αγωνιζόμενους για την εύρεση των λύσεων ή την τήρηση των κανόνων. Το κακό όμως δεν είναι παντοδύναμο! Δεν μπορεί να καταργήσει τα πάντα. Αρκεί μια σπίθα για να σωθεί το φώς, και το φώς θα δείχνει πάντα το καλό. Γιατί το κακό είναι η απουσία του καλού.
Σημείωση:Ο τίτλος μου έφερε στον νού, το διήγημα του Τσέχωφ "Ο φοιτητής".
