Η Υγεία, η Ζωή, η Προσωπικότητα και το υποχρεωτικό εμβόλιο

 Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 2 (1) προστατεύει  τον άνθρωπο ως αξία. Προστατεύει, δηλαδή, την αυτοδύναμη και αυθύπαρκτη προσωπικότητα του ατόμου. Τον άνθρωπο, ως πρόσωπο. Την αξία του προσώπου όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως κοσμοθεωριών, πεποιθήσεων πολιτικών και θρησκευτικών, φύλου, καταγωγής και οποιουδήποτε άλλου ειδικού γνωρίσματος αυτών.

Το άρθρο αυτό, λόγω της σπουδαιότητάς του, ετέθη, οργανικά, αμέσως μετά το άρθρο 1 (2), που προστατεύει την μορφή του Πολιτεύματος της χώρας μας. Και μάλιστα ετέθη πριν από το κεφάλαιο περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθρα 4 έως 25).

Από το γεγονός αυτό, συνάγεται ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου τίθεται, στο αξιακό μας δικαιϊκό σύστημα, σχεδόν στον ίδιο βαθμό σπουδαιότητας με εκείνη που έχει η Μορφή του Πολιτεύματος, όπως αυτό ορίζεται με τον υπέρτατο νόμο, δηλαδή το Σύνταγμα (στο άρθρο 1). 

[Η Μορφή του Πολιτεύματός μας,  ως γνωστόν, προέκυψε από το δημοψήφισμα με το οποίο ο λαός αποφάνθηκε ότι στο εξής δεν επιθυμεί να έχει ως ανώτατο άρχοντά του έναν κληρονομικό βασιλιά, άλλα έναν (έστω και έμμεσα) εκλεγόμενο Έλληνα πολίτη]. 

Η κατάταξη της προστασίας της προσωπικότητας, στο άρθρο 2 του Συντάγματος του 1975, που έγινε αμέσως μετά την εξάλειψη της χουντικής διακυβέρνησης, οφείλεται στο γεγονός πως στην νέα πολιτική περίοδο της Χώρας, σύσσωμος ο λαός επιθυμούσε την ολοσχερή αποφυγή παρόμοιων συμπεριφορών και πολιτικών, όπως αυτές που η χουντική διακυβέρνηση της Χώρας, είχε μετέλθει: την καταρράκωση  της προσωπικότητας των πολιτών που αντιδρούσαν στον αυταρχισμό της! Κι είναι γνωστό σε όλους μας, πως, προκειμένου να επιτευχθεί η κάμψη του φρονήματοςτων πολιτών, η στρατιωτική κυβέρνηση  ασκούσε σε βάρος τους,  διωγμούς, εξορίες,  λογοκρισία αλλά και βασανιστήρια. Και κάτι τέτοιο, ο λαός, δια των αντιπροσώπων του, αποφάσισε πως δεν θέλει να το ξανα-υποστεί!

Δηλαδή, συνεπής η ελληνική κοινωνία προς την αντίσταση σε κάθε καταπίεση και εξανδραποδισμό, ανήγαγε την προσωπικότητα του πολίτη σε υπέρτατο έννομο αγαθό, υπεράνω όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και την κατέστησε απαραβίαστη και απρόσβλητη από οποιονδήποτε, ακόμη και από την ίδια την Πολιτεία. 

Στο Σύνταγμά μας, για την ισχυρά αυτή προστασία, γίνεται επανειλημμένως επίκληση του όρου "αξιοπρεπής", "αξιοπρέπεια", κλπ.(4), πράγμα που υποδηλώνει την εντονώτατη και ενδιάθετη τάση του Έλληνα πολίτη για ελευθερία και αυτοδιάθεση, αλλά και το πανεθνικό αίτημα συμμετοχής και απόλαυσης αυτής της ελευθερίας, ακόμη και με την πρόνοια της πολιτείας για όσους δεν έχουν όλες τις φυσικές ή πνευματικές δυνάμεις για αυτόνομη συμμετοχή.

Τα προσφάτως κυβερνητικά τεκταινόμενα [με την υποχρεωτική μέχρις εξουδενώσεως επιβολή ενός αναποτελεσματικού εμβολίου] προσβάλλουν, παραβιάζουν και αναιρούν την συνταγματική προστασία της προσωπικότητας, που αφειδώς και απλόχερα χορηγήθηκε σε όλους τους πολίτες  με την περιφανή διακήρυξη αποτινάγματος του ζυγού του ελέγχου και της αυθαιρεσίας, που γίνεται με το άρθρο 2 του Συντάγματος.

Οι σχετικές κυβερνητικές πιέσεις και επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν καίρια κάθε πολίτη  που προστατεύεται από τις διατάξεις του άρθρου αυτού (2 του Συντάγματος), δηλαδή την προσωπικότητα καθενός πολίτη χωριστά, και, τελικά, όλων μας. 

Συγκεκριμένα, η ενσκήψασα πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Στην πολιτική ζωή, την οικονομική ζωή, την προσωπική ζωή, όλων μας. Και συνολικά της πατρίδας μας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, στάθηκαν έωλες, ως προπετείς, ανεδαφικές, επιπόλαιες, διχαστικές και μεροληπτικές. 

• Προπετείς γιατί εξέφραζαν μια αλαζονική βεβαιότητα αντιμετώπισης  (θα αντιμετωπίσουμε, θα απαλλαγούμε, θα κερδίσουμε την ελευθερία μας, θα εξαλειφθεί κλπ) για κάτι που ήταν άγνωστο, ακόμη και στους ειδικούς της ιατρικής και της φαρμακευτικής. Πέραν, δε τούτου, υποχρέωσαν τον πληθυσμό να υπακούσει άκων-εκών στις αποφάσεις αυτές, ακόμη και αφού διαπίστωναν ότι δεν υφίσταται πρόοδος και απεμπλοκή! Κι εξακολουθούν να πειραματίζονται!  Όχι πλέον με την απεμπλοκή από την ασθένεια, αλλά με την ολοκληρωτική συμμόρφωση και υποταγή όλου του λαού, αυξάνοντας την μία μετά την άλλη τις απαιτούμενες δόσεις του αναποτελεσματικού στην αντιμετώπιση της πανδημίας εμβολιασμού.
  
• Ανεδαφικές γιατί με τους εγκλεισμούς καταργήσαμε την ζωή για... να την διασώσουμε! 
• Επιπόλαιες γιατί ήταν αποφάσεις κατά το δοκούν, που εκδίδονταν μάλλον για να εκφράσουν πυγμή, παρά για να επιφέρουν αποτέλεσμα.  
• Διχαστικές, γιατί χώρισαν τον κόσμο σε τάγματα υποτακτικών και τάγματα ανυπότακτων. Και βάφτισαν τους μεν λογικούς και μορφωμένους, συνεργάσιμους και ώριμους, τους δε μη συμμορφούμενους αναντιρρήτως, τους βάφτισαν ψεκασμένους, ανόητους, αμόρφωτους, φτωχούς, κλπ.σε μια στρατευμένη καμπάνια πολιτείας, τηλεόρασης, δημοσιογραφίσκων από καθέδρας, και λαλίστατων από τηλεοράσεως γιατρών, μαινομένων απάντων και υβριζόντων με μίσος και απέχθεια, και με φανερή την διάθεση  να εξαφανίσουν τα τάγματα των "ανυπότακτων ηλιθίων"!
  
• Μεροληπτικές, επειδή η ίδια η εξουσία, οι άνθρωποι που εξέδιδαν, υπέγραφαν, και έλεγχαν τις διαταγές συμμόρφωσης σε αυτήν την πολιτική, δεν τηρούσαν τους επιβαλλόμενους όρους. Με συνέπεια να μην εμπνέουν, αλλά να αίρουν την όποια εμπιστοσύνη χρειαζόταν να έχει ο κόσμος για να συμμορφωθεί.
  

Οι σχετικές κυβερνητικές γενικές ρυθμίσις πιέσεις και οι επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν εξίσου και το άρθρο 20 του Συντάγματος (3), για την δικαστική προστασία των συμφερόντων και των  νομίμων αξιώσεων των πολιτών. Και τούτο συμβαίνει εξαιτίας  της ρύθμισης που καθιέρωσε η Πολιτεία για το αδίωκτο των φαρμακευτικών εταιριών και των ειδικών της Υγείας που παρασκευάζουν και συνιστούν, αντιστοίχως, αδόκιμα, ανεπαρκή και αναποτελεσματικά θεραπευτικά μέσα, ενίοτε δε και επικίνδυνα. Χωρίς να το λέει η κυβέρνηση, κατήργησε στην πράξη και την διάταξη του άρθρου 914 του Αστικού Κώδικα, σύμφωνα με την οποία "ο ζημιώσας άλλον παρανόμως και υπαιτίως υποχρεούται σε αποζημίωση".

Η προστασία της ζωής από μια πανδημία, είναι υποχρέωση της πολιτείας, υπό άλλη έποψη, κι όχι υπό αυτήν που προσπαθούν να μας πείσουν. Για την προστασία της ζωής , η πολιτεία, με τον ποινικό της νόμο, στρέφεται προς δίωξη και τιμωρία όσων αφαιρούν την ζωή άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο.

Η προστασία της υγείας είναι κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών που προβλέπεται στο κεφάλαιο περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρθρο 22 του Συντάγματος (5), το οποίο ορίζει τα σχετικά με την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση. [Ως γνωστόν, κοινωνικό δικαίωμα είναι η κάθε προσφερομένη στον πολίτη εκπληρωμένη υποχρέωση της Πολιτείας. Και στην περίπτωσή μας, η Πολιτεία δεν έχει αναπτύξει τις κατάλληλες δομές και παροχές υγείας, που να μπορούν να προσφύγουν και να χρησιμοποιήσουν οι πολίτες, όταν έχουν ανάγκη υπηρεσιών υγείας. Δηλαδή, περίθαλψης και αποτροπής ασθενειών].

Σημειωθήτω, ακόμη, ότι, σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ.  5 του Συντάγματος (6), η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών "εν ελευθερία και δικαιοσύνη".

Ύστερα από όλα αυτά, είναι προφανές, ότι, η άσκηση δικαιωμάτων, και δη των δικαιωμάτων κάθε προσώπου που (μαζί με το Πολίτευμα εντός του οποίου αυτό διαβιοί και πραγματώνει τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του) αποτελεί την υπέρτατη αξία της κοινωνίας μας, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός προσώπου αυτεξούσιου, που γνωρίζει και επιθυμεί να ασκήσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Και τέτοιο άτομο δεν είναι ο υποδουλωμένος και υποταγμένος [και ακριβώς γι' αυτό, αισθανόμενος ως αναξιοπρεπής] άνθρωπος, ούτε ο εκβιαζόμενος, υβριζόμενος. γελοιοπούμενος, προπηλακιζόμενος (ηθικά και οικονομικά) και απειλούμενος (στην αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του) και μάλιστα από την ίδια την πολιτεία άνθρωπος.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι πως η ίδια η Πολιτεία, καθιστά τον πολίτη αναξιοπρεπή, εκβιάζοντας και απειλώντας τον, αναιρώντας αυθαιρέτως και παρανόμως την εμπιστοσύνη του πολίτη προς την ίδια ως Θεσμό, και αθετώντας θεμελιώδεις και αποκλειστικά δικές της υποχρεώσεις! Με τον τρόπο αυτόν, ασφαλώς,  ωθεί τον πολίτη σε απείθεια, και έλλειψη σεβασμού προς έωλους θεσμούς. 

Περαιτέρω, η συγκεκριμένη αυταρχική επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, και που αποτελεί στην ουσία εισβολή κυβερνητικών επιλογών στην ατομική σφαίρα και την αυτοδιάθεση των πολιτών), έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση προς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του προσώπου, και οδηγεί 

• αφ'ενός στην στέρηση της ελευθερίας του πολίτη να εκφράζει τους στοχασμούς και τους προβληματισμούς του, να επιλέγει ελευθέρως και μεριμνών αυτοπροσώπως για την καλύτερη λύση που προσιδιάζει στα προσωπικά του θέματα υγείας και στην προληπτική υγιεινή, [με αυτογνωσία για την ιδιοπροσωπία και την ιδιοσύστασή του, τις ευαισθησίες και τους ενδοιασμούς του] και 
• αφ' ετέρου, στην στέρηση του δικαιώματός του να καταφύγει στην Δικαιοσύνη, αφού δεν επιτρέπεται η αναζήτηση ευθυνών σε περίπτωση βλάβης του  από την πολιτικά συστηνόμενη προληπτική αντιμετώπιση ενδεχόμενου κινδύνου υγείας του από την λήψη ακατάλληλων σκευασμάτων (λόγω του θεσπισθέντος αδιώκτου των εταιριών και των ειδικών της υγείας).
• Με επιστέγασμα να μην εξασφαλίζονται οι όροι της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στην άσκηση των δικαιωμάτων του πολίτη.
  

Όλο αυτό οδηγεί, τελικά, στην  κατάρρευση της αρχής της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την Πολιτεία. Και το χειρότερο, δεν είναι που ο πολίτης δεν εμπιστεύεται την ασυνέπεια, είναι που η Πολιτεία μας πιέζει να υπακούμε στην  αυθαιρεσία της, την αντιφατικότητα και την αμετροέπειά της.

Πέραν των ανωτέρω, ας σημειωθεί, ότι, δεν συνιστά αντικείμενο κυβερνητικής πολιτικής, η επιλογή μιας γενικής και καθολικώς ισχύουσας θεραπευτικής μεθόδου και ταυτόσημων για όλους τους πολίτες ιατρικών προληπτικών διαδικασιών, όχι μόνο γιατί δεν προσιδιάζουν τα ίδια πράγματα στην ασθένεια και στην ιδιοσυγκρασία για κάθε πολίτη, αλλά γιατί η κυβέρνηση της χώρας έχει πολιτικής φύσεως αντικείμενο, κι όχι ιατρικής.

Η υγεία, όπως και η καταγιγνωσκομένη ποινή είναι προσωποπαγής, και αμφότερες οι διαδικασίες καθάρσεως υπηρετούνται από αρμόδιους φορείς, με την σύμπραξη και την παρουσία του προσώπου.

Τουναντίον, κυβερνητική πολιτική,  σύμφωνα με το άρθρο 82 του Συντάγματος  (7) συνιστά η ευνομία, η κοινωνική ειρήνη και η κοινωνική ευημερία, κι ανάμεσα σε αυτά είναι η ανάπτυξη δομών υγείας σε όλα τα επίπεδα, παιδείας, ασφάλειας εσωτερικής και εξωτερικής, χρηστή διοίκηση, μετρημένη οικονομική διαχείριση,  μέριμνα για την επιστροφή των κομματικών δανείων (για τα οποία όμως η κυβέρνηση σιωπά χωρίς καμμία ενοχή, προκειμένου να απολησμονηθούν), κλπ. κλπ..

Και οι προβληματισμοί, δεν σταματούν εδώ.....

 ********************************************************************

 Υπόμνημα: To Σύνταγμά μας, στο Πρώτο Μέρος, (Τμήμα Α)  κατοχυρώνει,  με το άρθρο 1, την Μορφή του Πολιτεύματος και  με το άρθρο 2,   την προστασία της αξίας του ανθρώπου. Το Δεύτερο Μέρος (άρθρα 4 έως 25) ασχολείται με την αναγνώριση, τον ορισμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικώτερα:

(1) Άρθρο 1 1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

 (2) Άρθρο 2. 1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.(...)

(3) Άρθρο 20. 1. Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει. 2. Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.

 (4) Άρθρο 21 1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Το Κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως νόμος ορίζει. 2. (...). 6. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.

(5). Άρθρο 22. 1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου ....

(6). Άρθρο 25. 1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. 2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη. 3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται. 4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης. 

 (7). Άρθρο 82. 1. Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει την γενική πολιτική της χώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων. 2. ...