Ένα παραμύθι για τα διακυβεύματα της κάθε εποχής στο διάβα του χρόνου

Στην πορεία του ανθρώπου από τα πολύ πρώϊμα χρόνια της εμφάνισής του ίσαμε σήμερα, δεν ήτανε ίδια πάντοτε τα διακυβεύματα. Ξεκινήσαμε από τον αγώνα της επιβίωσης έναντι των άγριων ζώων  και έναντι των καιρικών συνθηκών. Φυσικές καταστάσεις θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω.

Ακολούθησε ο αγώνας επικράτησης στην ομάδα και ο καταμερισμός των έργων εντός αυτής, και μιλάμε ακόμη για επιβίωση.

Στη συνέχεια, και σε μεγάλη χρονική απόσταση ασφαλώς, ακολουθεί η καλλιέργεια της γής και η εξημέρωση κάποιων ζώων. Κι αυτό σηματοδοτεί πλέον την διαβίωση των πρώτων κοινωνιών.

Οι δεξιότητες, η ευρηματικότητα του καλλιεργητή και η απόδοση των καρπών, αυτά είναι που δίνουν  τα εύσημα. Η σοδειά, είναι η πραγματικότητα που ανταμείβει τους κόπους, την εξυπνάδα, την επιμέλεια, την πρόνοια. Αυτό θα λέγαμε πως σημαίνει την βελτίωση της διαβίωσης των πρώτων κοινωνιών.

Η ζωή αποκαλύπτει τους κανόνες της, καθώς οι άνθρωποι κρατάνε το σφυγμό της φύσης, και σέβονται τους ρυθμούς της, τις ιδιότητες, τις δυνάμεις και τις πηγές της! Εδώ μπαίνει στην ζωή του ανθρώπου η σκέψη, η παρατήρηση της φύσης και η χρήση των δυνατοτήτων και των  ευκαιριών που αυτή παρέχει.

Στην ιστορική του πορεία ο άνθρωπος έμαθε να τιμά τους προγόνους του και "την πατρίδα του", τον τόπο δηλαδή όπου  κατ' αρχήν είδε, έπαθε, κέρδισε, έμαθε.

Τίποτε δεν του δόθηκε, εξόν από τις αισθήσεις και τον νού. Αυτά σταθήκανε τα πιο χρήσιμα και κρίσιμα εργαλεία για την επιβίωση και την πρόοδο των πρώτων ανθρώπων. 

Και δεν υπήρχε κανείς ("φορέας" ή "οργανισμός") για να απευθυνθεί, ώστε να απαιτήσει και να λάβει εκείνο που ήθελε, ο άνθρωπος της πολύ παλαιάς εποχής. 

Και καθώς  προχωράει ο αγώνας επικράτησης, η ζωή, άλλους τους έκανε βασιλιάδες, άλλους τους έκανε μάγους, άλλους τους έκανε θεούς, κι άλλους τους άφησε να ασχολούνται με ερωτήματα και απορίες για τον φυσικό κόσμο γύρω τους και με σκέψεις για τις σχέσεις των ανθρώπων, τα αισθήματα, τα διλήμματα κάθε ψυχής, και με οράματα για το αύριο.

Κι ενόσω οι τελευταίοι με τούτα καταγίνουνταν, άλλοι φάνηκαν στο προσκήνιο της ιστορίας  με ολοφάνερη την πρόθεση να βγούν για να γνωρίσουν τον κόσμο, κι άλλοι για να επιβληθούν ως άρχοντες σε όλο τον κόσμο. 

Μέσα σε αυτούς τους πολέμους, τις σφαγές, τις λεηλασίες, την αυθαιρεσία, τις αρπαγές και τον σφετερισμό γαιών, πλούτου και εξουσίας, ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και μας έδωσε, με το αίμα του, μια διδασκαλία για να ζούμε με μέτρο και σεβασμό αναμετάξυ μας. Στην αρχή, τον αρνηθήκαμε όλοι, τον περιγελάσαμε, τον βασανίσαμε, τον σταυρώσαμε, γιατί δεν πιστέψαμε πως αυτός είναι Θεός, που δεν τον πιάνει θάνατος. Πως θα αναστηθεί και θα μας χαρίσει τον παράδεισο της αγάπης Του. Πως θα μας χαρίσει την δική Του ειρήνη στις καρδιές μας. Την ειρήνη, που δεν είναι σαν αυτή των ανθρώπων. 

Όσοι δέχονταν την διδασκαλία Του Χριστού, διώχτηκαν, βασανίστηκαν, έγιναν μάρτυρες της πίστεως τους, και τέλος μια πολιτεία, η Βυζαντινή, που μεγαλούργησε ασπαζόμενη την ελεύθερη επιλογή της πίστης των ανθρώπων της, και υιοθέτησε την διδασκαλία του Χριστού ως κώδικα ζωής στην κοινωνία που διαφέντευε.

Η διδασκαλία του Χριστού, που γαληνεύσει κάθε ψυχή, κι αναπαύει κοπιώντες και πεφορτισμένους, έγινε πια κοινός κι αυτονόητα αποδεκτός νόμος, και πολλοί λαοί αποφασίσανε πως θα ήτανε τιμή τους να συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνους που δέχονται την διδασκαλία του Χριστού. 

Αλλά δεν σταθήκανε όλοι τόσο "καθαροί τη καρδία"! Μόνο εκείνοι που δέχονται το Μυστήριο κι έχοντας για κανόνα ζωής την διδασκαλία του Χριστού, δεν νοιάζονται για να αποδείξουν, να κατανοήσουν λογικά, να διαφημίσουν, να προσελκύσουν με τα λόγια και να πείσουν άλλους για την διδασκαλία αυτήν.

Άλλοι, ωστόσο, χρησιμοποιούν την διδασκαλία του Χριστού, όπως οι φαρισαίοι, για να δικαιολογήσουν αυτά που κάνουν. Για να πλανέψουν, για να επωφληθούν, για να αναδειχθούν ή για να επιβληθούν. Όμως όλα τούτα είναι έξω από το πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού. 

Έτσι, η διδασκαλία του Χριστού χρησιμοποιήθηκε υστερόβουλα, πολιτικά και οικονομικά. Και δεν μιλάμε πια για πολιτείες χριστιανικές. Αν και, πριν αποκαλυφθεί ολοκληρωτικά ο μη χριστιανικός επί της ουσίας χαρακτήρας αυτών των πολιτειών, οι ίδιες ισχυρίζονταν πως ήσαν χριστιανικές. 

Μα τα χρόνια περάσαν, και οι εξουσίες που υποβλέπουν η μια την άλλη, κι ο υλιστικός κόσμος θέλει να είναι πάντοτε με το μέρος της εξουσίας, κάνανε πέρα την χριστιανοσύνη, αφήσανε απέξω την υψίστη εντολή της αγάπης, κι αφού της κλέψανε την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα των ανθρώπων, και άλλα παρόμοια, τα ενέδυσαν όλα αυτά με τον μανδύα του δικαιώματος και παίρνοντας οι ίδιες οι εξουσίες την θέση του Θεού είπανε στους λαούς (τάχα από αγάπη), σας χαρίζουμε δικαιώματα: την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα των ανθρώπων, κ.τ.τ.

Τί ψέμμα! Η αγάπη τους είναι ανώδυνα λόγια της στιγμής, που τα ξεχνούν κι αυτοί σε λίγο. Μα, αγάπη χωρίς έργο είναι κενή!

• Η αλληλεγγύη που μας δείχνουν, πρέπει να ξεπληρώνεται εντόκως!
• Η αδελφοσύνη των λαών, είναι αέρας, αφού ο ένας λαός εκμεταλλεύεται και καταληστεύει, πολεμά και κατακτά τον άλλον, με πρωτοβουλία της ηγεσίας του και πολλών συνασπισμένων κρατικών συμφερόντων
• Η ισότητα των ανθρώπων, είναι μια κενολογία. Ενώπιον τίνος είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι; Μα, μόνον ενώπιον του Θεού! Διότι οι άνθρωποι, μέσα στις κοινωνίες τους είναι άνισοι, αφού έχουν διαφορετικές καταβολές, διαφορετικές παραστάσεις, διάφορους προγόνους, άνισα μέσα και διαφορετικές  ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες και άρα συνιστούν διαφορετικές προσωπικότητες!
  

Αλήθεια, ποιός μπορεί να χαρίσει κάτι που δεν έχει; κάτι που δεν έχει δημιουργήσει/αποκτήσει/παράξει/ ο ίδιος; 

Άρα, η ...χορήγηση δικαιωμάτων είναι μια φενάκη!

Η αναγνώριση δικαιωμάτων επίσης. Διότι το δικαίωμα δεν έχει αξία και δεν έχει σημασία αν υπάρχει ή όχι, αν δεν ασκηθεί, ή αν δεν πρόκειται να ασκηθεί, ή αν δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί..

Τα δικαιώματα που επινοούν και μας χαρίζουν οι εξουσίες είναι απλώς επιχειρήματα για να αντλούν αυτές την μαρτυρία περί του ευ πολιτεύεσθαι, και τίποτε άλλο.

Η Πολιτεία μας, δεν είναι μια πολιτεία που σέβεται την ελευθερία του πολίτη, και τον κάθε πολίτη ως μια προσωπικότητα, σαν που από τον πολίτη αντλεί και η ίδια η Πολιτεία το κύρος και την αξιοπρέπειά της. 

Η Πολιτεία μας, έχει περί πολλού μόνο την ελευθερία του άρχοντα! Και υποτιμά σε τέτοιο βαθμό τον πολίτη, που τον εργαλειοποιεί για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της. Τον περιφρονεί επιδεικτικά, και ψεύδεται ενώπιόν του ασύστολα και απροκάλυπτα. Αγνοεί την κυβερνητική πράξη και ασκεί την κυβερνητική εξουσία καταναγκασμού σε ψυχική ασέλγεια και οικονομική εξουδένωση. Ονειρεύεται διεθνή οφίτσια και κακοποιεί τον λαό. Εκλιπαρεί για έξωθεν επαίνους και αδιαφορεί για τους ένδοθεν ολολυγμούς. 

Συμπερασματικά, λοιπόν, στην παρούσα φάση :

• Το διακύβευμα της κοινωνίας, είναι, ξανά, η επιβίωση! και
• Το διακύβευμα της πολιτείας  είναι ποιός θα κρατά τα ηνία της εξουσίας χωρίς να δίνει λογαριασμό. 
  
• Το διακύβευμα των πολιτικών είναι ποιός θα είναι ο κάτοχος των κομματικών μηχανισμών..., ενώ
  
• Το διακύβευμα της ιστορίας είναι αν θα υπάρχουμε ή θα εξαφανιστούμε ως λαός και γένος, ως χώρα και πολιτισμός....

Το διακύβευμα του καθενός μας προσωπικά, ας το ορίσει ο καθένας ξεχωριστά. Κι αν συναντηθούμε στο "εμείς" που 

• πιστεύουμε στην αξία του ανθρώπου, 
• του προσώπου, 
• του συν-Έλληνα, 
• της γής και των πατέρων μας,
• της πίστης και της ελευθερίας μας, 
• μαζί με όλους τους ανθρώπους και όλους τους λαούς
  
• που αγαπάνε τις πατρίδες και τους προγόνους τους, 
• την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή τους, 

μπορεί και να ξαναπερπατήσουμε στην ιστορία...