Τρεις Ιεράρχες: Διδάσκαλοι της Οικουμένης

Καθώς ο Γενάρης μας αποχαιρετά, ξεθυμαίνοντας τον θυμό του, μας δίνει μια πνευματική ανάσα η μέρα των Μεγάλων Διδασκάλων της Οικουμένης. Εγραψα, κάποτε για όσα τιμούμε, ενθυμούμεθα και εορτάζομε την ημέρα αυτή, εδώ: : http://www.filareti.gr/2017/01/blog-post_29.html

Κι επειδή στους Δασκάλους που μου εδίδαξαν ήθος, έθος, αξίες, ελευθερία, πειθαρχία, πίστη, τιμή και ευθύνη, συγκαταριθμώ  και τους Αγίους και Μεγαλους Τρείς Ιεράρχες, ξαναφέρω στον νου μου, την ιστορία της ζωής και του έργου τους, το αποτύπωμά τους δηλ. στην ανθρωπότητα!

 

[Αναδημοσίευση από το 2017]

Πριν από καιρό, έγραψα, τέτοιες μέρες, για την γιορτή των Δασκάλων. Την ημέρα τιμής και μνήμης των Τριών Ιεραρχών.

Τί παράξενο πράγμα στάθηκε η ζωή και η μόρφωση αυτών των ανθρώπων! Μόνοι οι τρεις τους κοσμούν την Εκκλησία του Χριστού, εκφράζουν γνησίως και απολύτως τη Χριστιανική Αρετή,   και διαπαιδαγωγούν  την Οικουμένη με το λόγο τους  και την απαρέγκλιτη αφοσίωσή τους στην καθαρότητα της καρδιάς.

Συνέβη κι οι τρείς τους να εντρυφήσουν στα Ελληνικά Γράμματα, να αφοσιωθούν στο λόγο του Ευαγγελίου και να υπηρετήσουν με το έργο και το ήθος τους τον κόσμο. Ο ένας με την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού στην καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της κοινωνίας, ο άλλος με την καθαρή του σκέψη, ξεκαθαρίζοντας τα πνευματικά και δογματικά ζητήματα, κι ο τρίτος με τον έλεγχο των ηγεμόνων και την αγάπη του λαού. Γι' αυτό είναι Δάσκαλοι της Οικουμένης.

Η ζωή τους

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 ή το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου.  Είχε πολλά αδέρφια και οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ήσαν ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα.

Με εφόδιο τη χριστιανική του ανατροφή, ο Βασίλειος  και με χαρίσματα εξαιρετικής ευστροφίας και μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του, ώστε, μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα. Εκεί, επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, αντιμετώπισε τους κακόδοξους.

Η  ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Ο Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του, εκοιμήθη εν Κυρίω στα πενήντα του χρόνια  αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο. (Γι' αυτό κι είναι ψεύτικη-γιατί είναι αταίριαστη με τη ζωή του- η πρωτοχρονιάτικη εμπορική εικόνα του χοντρού και ροδαλού γεράκου «που γυρίζει τον κόσμο και  φέρνει στον καθένα ό,τι θέλει».)

Το έθιμο της βασιλόπιτας: Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία, όπου επίσκοπος ήταν τότε ο Μέγας Βασίλειος. Ο Ιουλιανός διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία,  και  θα έπαιρνε τα φορολογικά έσοδα σαν  θα επέστρεφε -μετά τον πόλεμο-  για την Κωνσταντινουπολη.

Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας (σε χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ). Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, κι έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια.

Τότε ο Επίσκοπος Βασίλειος έδωσε εντολή να αποδοθούν τα τιμαλφή στον κόσμο που τα είχε δώσει. Επινόησε έναν πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, να βάλουν μέσα κι από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό. Κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, κι έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.

                                             * * * * * 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος  γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας. Γονείς του ο Γρηγόριος, επίσκοπος Ναζιανζού και η Νόννα. Είχε και δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και την Γοργονία.

Στη Ναζιανζό, παίρνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ στην Καισάρεια, όπου συνεχίζει το σχολείο, γνωρίζεται με τον συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στην Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του, όπου ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στον Πόντο, κοντά στον φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στην πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα.

Όλα του τα συγγενικά πρόσωπα πεθαίνουν, αλλά η Θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία ενάντια στην αίρεση του Αρείου. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο του σπιτιού του σε ναό, και του δίνει συμβολικό όνομα «Αγία Αναστασία», δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι ακόμη και πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Όπως όλα τα ανθρώπινα όμως, έτσι και με τη ζωή του Γρηγορίου: αντιζηλίες, και δυσαρέσκειες τον ωθούν να παραιτηθεί και αποσύρεται στην γενέτειρά του όπου και τελειώνει ειρηνικά η ζωή του το 390, σε ηλικία 61 έτους.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.  Θεωρείται ευρέως ως ο πιο ταλαντούχος ρήτορας μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας. Ως κλασικά εκπαιδευμένος ομιλητής και φιλόσοφος του Ελληνισμού, κατάφερε να συνδυάσει τον Ελληνισμό με την πρώτη εκκλησία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Γρηγόριος έγινε γνωστός ως ο «Τριαδικός Θεολόγος» γιατί είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της Τριαδικής θεολογίας τόσο μεταξύ των ελληνόφωνων όσο και των λατινοφώνων θεολόγων.

Ο Γρηγόριος είναι άγιος και της Ανατολικής και της Δυτικής Χριστιανικής Εκκλησίας και είναι επίσης γνωστός και στις δυο Εκκλησίες, (Ανατολική και Δυτική) ως ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, μαζί με το Βασίλειο τον Μέγα και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, κι ως ένας από τους Δασκάλους της Εκκλησίας.

                                                    * * * * *
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο.

Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι την Βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αιτία να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο, συγκάλεσε σύνοδο και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας.

Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.).

Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.

Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε  υπήρξε εφάμιλλός του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας.

Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα.

Ανήκει σ' αυτούς που φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Προς Φιλιππησίους, 6' 15.). Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου του 407, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου,  την 27η Ιανουαρίου εορτάζουμε την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών, μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Σημείωση: Για τους βίους των αγίων Τριών Ιεραρχών ανέτρεξα κυρίως στον Συναξαριστή. Ειδικώτερα:
α) για τον Μέγα Βασίλειο  εδώ: http://www.saint.gr/1/saint.aspx
β) για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο  εδώ:  http://www.saint.gr/1161/saint.aspx  και  εδώ: http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2015/01/o-agios-grigorios-o-theologos-kai-poihmata.html και τέλος,
γ) για τον Ιω. Χρυσόστομο  εδώ: http://www.saint.gr/3021/saint.aspx

Η ρητορική μίσους και ο ρατσισμός

Στις μέρες μας έχει εφευρεθεί ο όρος "ρητορική μίσους" ο οποίος έχει αναχθεί σε κυρίαρχο κοινωνικό δόγμα με την απειλή -μάλιστα-ποινικής διώξεως!  Είναι σπουδαία επινόηση! Κι έτυχε επιτυχημένης εργαλειοποίησης! Διότι, η αναγωγή της ρητορικής μίσους σε απαγορευμένη ατομική συμπεριφορά, δεν εκτείνεται de facto σε ολόκληρο το εύρος του κοινωνικού συνόλου. Υπάρχουν κατηγορίες πολιτών (αρχόντων και αρχομένων) που νομιμοποιούνται να μετέρχονται την ρητορική μίσους, ελευθέρως και ατιμωρητί, για να επιβάλουν και να υπο-βάλουν τις απόψεις τους και τις προτιμήσεις τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, απαγορεύεται επί ποινή, ακόμη και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους έναντι της ρητορικής μίσους που κατευθύνεται  εναντίον αυτών.

 Αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αρχίσει και να επικρατήσει,  αν δεν είχε προηγηθεί η αναστροφή του περιεχομένου της γλώσσας. Συγκεκριμένα, πλείστες όσες παλαιές λέξεις της γλώσσας μας, απέκτησαν νέες έννοιες, έχουν δηλ. διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι είχαν μέχρι τώρα, κι αυτό  θεσπίστηκε με νόμο, ως εάν η γλώσσα αποτελεί ατομική συμπεριφορά!*

Ωστόσο, η Ιστορική πραγματικότητα,είναι απαλλαγμένη από όλες αυτές τις υποκειμενικές διαθέσεις και προτιμήσεις. Δεν μπορεί να είναι ή να μην είναι ρατσιστική. Γιατί κάθε ιστορικό γεγονός έχει τον δημιουργό του και τις συνέπειές του. 

Δεν χωρεί λοιπόν κανένας χαρακτηρισμός των γεγονότων και των φορέων αυτών, που να είναι αληθής και  να έχει ελατήρια εξωιστορικά και με υποκειμενική προδιάθεση.

Ασφαλώς, μπορεί να υπάρξουν αρνητικοί χαρακτηρισμοί και μεροληπτικές παρουσιάσεις των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτά έχουν την προέλευσή τους στην προσωπική, και εκ των προτέρων δεδομένη άποψη του ομιλούντος υποκειμένου. Στην περίπτωση αυτή,  το υποκείμενο ενεργεί ως τεχνικός, που [μάλλον με δεδομένο το "ζητούμενο"] αλιεύει ιστορικά γεγονότα προς υποστήριξη της απόψεώς του, και αποσιωπά ή αποκρύπτει άλλα που την διαψεύδουν. 

Συχνότατα, επίσης, το υποκείμενο ενεργεί με κάθε τρόπο, ακόμη και ανοίκειο, με κυρίαρχο σκοπό την διάψευση, κατάργηση. αλλοίωση, υποτίμηση και αναίρεση της πραγματικής και ιστορικής αλήθειας, και προς εγκαθίδρυση της δικής του άποψης και της δικής του διαστρεβλωμένης "αλήθειας". Δηλαδή ενός ιδιωτικού σκοπού που ανάγεται -συχνά και με  νόμο- σε αλήθεια! Αυτό όμως είναι πλάνη, διότι η αλήθεια είναι κατάσταση της συλλογικής μνήμης των γεγονότων σε τόπο και χρόνο κι ο ιδιωτικός σκοπός είναι προσωπική επιλογή, αρυομένη από τις προτιμήσεις ατόμων.

Το να μην επιθυμούμε να αποδώσωμε εκάστω τα ίδια, συνιστά μάλλον εθελοτυφλία και αποφυγή ευθυνών, αλλά αγάπη του ψεύδους. Η Ιστορία διδάσκει τις επόμενες γενεές για να μην πάθουν ό,τι έπαθαν οι προηγούμενοι, και να μην επαναλαμβάνουν τις αθλιότητες των προηγουμένων. 

Η μίμηση ή η ωραιοποίηση του κακού, κάνει το κακό, χειρότερο και μεγαλύτερο. Περισσότερο κραυγαλέο και περισσότερο καταστροφικό.  

Η απόκρυψη του κακού δεν σωφρονίζει. Αντιθέτως, αθωώνει τον εγκληματία και δημιουργεί νέους και θρασύτερους μιμητές αυτού.

Το να αποκρύψουμε τους δράστες των φρικτών ιστορικών πεπραγμένων, σημαίνει να πλαστογραφήσουμε την ιστορία, η οποία έχει καταγράψει αναρίθμητα αίσχη των ανθρώπων, προς αθώωσή τους.

Στην ζωή των Χριστιανών βιώνεται [και στην Εκκλησιαστική τους Ιστορία λεπτομερώς παρατίθεται] το έργο του Χριστού και η διδασκαλία του. Ιστορείται, επίσης, η κατηγορία, η δίκη, η κρίση και ο σταυρικός Του θάνατος, κι όλα αυτά τα πράγματα που συνέβησαν τότε. Το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν σε τόπους που μέχρι σήμερα υπάρχουν και κατοικούνται και κάποιοι τους θεωρούν πατρογονικά τους χώματα, δεν μας παραξενεύει. Έχουν δίκιο. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα που προηγήθηκαν στους τόπους αυτούς (εμφάνιση του Χριστού και σταύρωσή του), και από τους λαούς που συνέβη να βρίσκονται στα αντίστοιχα χρόνια εκεί (εγχώριους πληθυσμούς και ρωμαίους κατακτητές, κλπ. περιστασιακούς παρεπιδημούντες).

Ασφαλώς, δεν μπορούμε να μην θαυμάζουμε το καλλιτέχνημα των αιώνων, τον Παρθενώνα, αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αποτελεί ένα μνημείο που ανεγέρθηκε με τα χρήματα που αφαίρεσαν οι Αθηναίοι, καταληστεύοντας το συμμαχικό ταμείο, στη Δήλο.

Ομοίως, δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός πως το Κολοσσαίο είναι ένα τεράστιο ιστορικό μνημείο, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε ότι εντός του μνημείου αυτού οι πρωτοχριστιανοί ρίπτονταν στα θηρία για να κατασπαραχθούν από αυτά, ή μονομαχούσαν μέχρι θανάτου μεταξύ τους, όχι μόνο για τιμωρία και εξαφάνισή τους, αλλά και προς αποτροπή της διάδοσης της διδασκαλίας του Χριστού και επιπροσθέτως προς τέρψιν της άρχουσας τάξης της Ρώμης και την διασκέδαση των Ρωμαίων πολιτών. Δεν είναι το μνημείο που συγκεντρώνει -στην όψη του- το κακό, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε τα εντός αυτού πεπραγμένα.

Επίσης, η Ιερά Εξέταση αποτελεί μελανή σελίδα στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας. Με πολλά θύματα, που κατηγορήθηκαν άδικα, υστερόβουλα και ψευδώς. Το να μην επιθυμεί κανείς σήμερα να μιλήσει για την Ιερά Εξέταση ως έργο της Καθολικής Εκκλησίας, σημαίνει πως θέλει να απαλείψει τα φριχτά αμαρτήματα της Καθολικής Εκκλησίας και να εξαγιάσει την διαδρομή της. 

Αλλά δεν μπορούμε ξεχάσουμε ούτε τις Σταυροφορίες και όσα αυτές είχαν ως αποτέλεσμα! Σε κάποιους απέφεραν τεράστιο πλούτο, και σε άλλους προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές.

Τόσα και τόσα ιστορικά γεγονότα, που μπορεί να μας βρίσκουν θετικούς και να μας αρέσουν, κι άλλα που μπορεί να μας βρίσκουν αρνητικούς. Αυτό δεν πειράζει. Πειράζει να θέλουμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, ώστε να μας αρέσουν.

Κι έχουμε πολλά γεγονότα αμαρτωλά, που δεν μπορούμε να ξεχνάμε, αλλά θα είναι λάθος και να μην αποδίδουμε στον καθένα τις ιστορικές του ευθύνες (**).

Στον Χίτλερ, στον Στάλιν, κλπ. και σε όποιον άλλον, που -προκειμένου να πραγματοποιήσει τον ατομικό του άρρωστο σκοπό- προκαλεί ασύμμετρα μεγάλο κακό στον κόσμο.

Συμφέροντα έχουν όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί, όμως μόνο το πανανθρώπινο συμφέρον ενώνει! όλα τα άλλα χωρίζουν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τους λαούς.

 Σημειώσεις: (*) Το αντικείμενο του νόμου. Ως γνωστόν με τον νόμο, μπορεί να ρυθμίζεται μόνο η εξωτερική συμπεριφορά του ανθρώπου-πολίτη, του ανθρώπου που διαβιοί εν κοινωνία. Δηλαδή, με νόμο μπορεί να ρυθμίζεται η εξωτερική συμπεριφορά η οποία ανάγεται στη σχέση του ατόμου με τα άλλα μέλη της αυτής κοινωνίας.

Η εσωτερική στάση, θετική ή αρνητική του ατόμου προς την υποχρεωτική εξωτερική συμπεριφορά που απαιτεί ο νόμος, είναι αδιάφορο, για τον νόμο, αν γίνεται με ευχαρίστηση ή δυσφορία από τον πολίτη.

Το είδος της προσωπικότητας του ατόμου, οι κατευθύνσεις της, οι όψεις της, ο χαρακτήρας, οι συνήθειες του ατόμου και οι προσωπικές του ψυχικές και ηθικές ανάγκες και ορισμοί, εκφεύγουν από την ρύθμιση του νόμου, και δεν αφορά τον νομοθέτη και την πολιτεία η ηθική προσωπικότητα, και οι προσωπικές επιλογές του ατόμου. Το μόνο που έχει η Πολιτεία και ο Νόμος να κάνουν με την προσωπικότητα του ατόμου, είναι αυτό που τους έχει αναθέσει το Σύνταγμα: Να θεωρούν, δηλαδή να προφυλάσσουν και να προστατεύουν τον άνθρωπο, ως υπέρτατη αξία! Όχι τον υπάκουο άνθρωπο! Όχι τον ψηφοφόρο του κόμματος που έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης! Αλλά, Κάθε άνθρωπο!

Η ηθική συγκρότηση του ατόμου αρύεται από την ανατροφή, τον χαρακτήρα και την πνευματική του καλλιέργεια. Συνεπώς, ο τρόπος που σκέφτεται, ενεργεί, επιλέγει ή απορρίπτει το άτομο, ανάγεται στον καθόλου τρόπο συγκρότησης  της προσωπικότητάς του. Για τον λόγο αυτόν, εξάλλου, οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και έχουν τόσο διαφορετικές επιλογές στην ζωή τους. Για τον λόγο αυτόν, επίσης, για κάποιους είναι πολύ σημαντική η συγκεκριμένη απάντηση που θα δώσουν στα διλήμματα της ζωής, ενώ άλλοι δεν έχουν κανένα δίλημμα στο ίδιο ερώτημα. Μερικοί θέλουν κάτι συγκεκριμένο με κάθε μέσο, κι άλλοι θέλουν ή αρνούνται κάτι συγκεκριμένο με κάθε θυσία. [Είναι το μεγάλο Ναί, ή το μεγάλο Όχι, που λέει κι ο Ποιητής, που μας καταπονεί, και πάντα μας το ιδιο θα κάναμε, όσο κι αν μας καταπονεί].Αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι διλήμματα και ενδοιασμούς.

Τελικά, ο νόμος δεν μπορεί να ρυθμίσει τίς προτιμήσεις μας, την ιδιοσυγκρασία μας, την ευχαρίστηση ή την δυσαρέσκειά μας, το τί μας ταιριάζει γενικά και ειδικά, ή το επάγγελμα που θα διαλέξουμε και πώς θα το ασκήσουμε, ποιόν θα αγαπήσουμε και ποιόν θα ερωτευτούμε, ποιά θεραπεία μας ευνοεί και μας εξυγιαίνει και ποιά θεραπεία μας βαραίνει και μας αρρωσταίνει περισσότερο. Για όλα αυτά, εμείς -και ο καθένας μας- προσωπικά είμαστε οι αρμόδιοι, οι κατάλληλοι, οι υπεύθυνοι και  οι ειδικοί.

 Ο νόμος δεν έχει καμμιά εξουσία για όλα τα παραπάνω, κι ο κάθε νομοθέτης θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό, ακόμη κι όταν τον οδηγεί η απελπισία του προκειμένου να ελέγξει τα πάντα, ρητά να ορίζει μέχρι και το πώς θα αισθάνονται οι άνθρωποι.

(**) Η υβριστική και μεθοδευμένη διαδικασία απαλοιφής της ιστορικής μνήμης στην εποχή μας. Για παράδειγμα, διαβάζω στην https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF :

"Στο Κολοσσαίο πραγματοποιούνταν αγώνες με ελεύθερη είσοδο, οι οποίοι διοργανώνονταν από τους αυτοκράτορες για να αυξάνουν την δημοτικότητά τους. Οι αγώνες διαρκούσαν μία μέρα ή και περισσότερες. Ξεκινούσαν με κωμικές πράξεις και εξωτικά ζώα, και ολοκληρώνονταν με τις μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων, ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή δούλοι."(...) και παρακάτω, διαβάζω,  ότι σήμερα, δηλαδή στην εποχή μας: "Ο Πάπας το επισκέπτεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, εις μνήμην των χριστιανών μαρτύρων". 

Τόσο απλά, τόσο εύκολα, ασύνδετα και προς αποφυγήν παραδοχής και ομολογίας των εντός του μνημείου εγκληματικών ωμοτήτων, αποσιωπούμε ότι στο κολοσσαίο ρίφθηκαν και κατασπαράχθηκαν από τα θηρία πολλοί, απλά και μόνο επειδή ήσαν χριστιανοί!  Αυτό, βεβαίως,  συνιστά ένα κατάφωρο ψεύδος, το οποίο (θα έλεγε κανείς ότι) χρησιμοποιείται για να κατευνάσει την αγανάκτηση και την οργή των χριστιανών, αλλά δεν αποφεύγει την πλαστογραφία της ιστορίας, προς δόξαν -ασφαλώς- των επινοητών αυτού του ψεύδους!

Η ενσυναίσθηση απέναντι στην επόμενη γενιά και η πρόσφορος αιτία (causa adaequata)

 Κυβερνητικοί κύκλοι απεφάνθησαν ότι όλοι όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν δείχνουν παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι στην επόμενη γενιά.

Μια τέτοια δήλωση, με την οποία αξιολογείται/χαρακτηρίζεται/κατηγοριοποιείται ενιαίως, απόλυτα και συλλογικά μεγάλο πλήθος ανθρώπων, έχει μηδενική πιθανότητα να είναι αληθής. 

Θα μου πείτε, τί θα γινόταν αν σε αυτή την  δήλωση προέβαινε αθρόα η Κυβέρνηση. Ή αθρόοι οι εμβολιασμένοι. Ή αθρόα η συνέλευση των big pharma. 

Θα απαντούσα, πως η κυβέρνηση έχει συμφέρον να προωθεί την πολιτική της, αλλά ο χαρακτηρισμός θα εξακολουθούσε να έχει μηδενική πιθανότητα να είναι αληθής. H προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής, χάριν της οποίας οι πολιτικοί μας προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις, δεν συνιστά πρόσφορη αιτία για να είναι αληθής ο χαρακτηρισμός ως εγκληματικά αναίσθητων των μη εμβολιαζομένων πολιτών (είτε επειδή αυτοί φοβούνται ή επειδή βαρέθηκαν να ακολουθούν μια πολιτική ως μια θεραπεία).

Ο ταυτόσημος χαρακτηρισμός και εκ μέρους των εμβολιασμένων συμπολιτών μας, ενδεχομένως να έχει ως λογική υπόθεση πως αυτοί θέλουν να βρούν μιμητές στην δική τους στάση, πράγμα φυσικό, γιατί συχνά, ό,τι κάνει ο καθένας που το θεωρεί έξυπνο, λογικό, ωραίο, και in, επιθυμεί μετά από αυτόν να το αντιγράφουν και άλλοι.

Στην περίπτωση μάλιστα, που μπορεί να σκέφτονται πως εξαπατήθηκαν, δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Ενδέχεται δε, κάποιος, να επιθυμεί να τον ακολουθήσουν κι άλλοι, για να μην αισθάνεται μόνος στην προσπάθεια ή για να μην νοιώθει πως μόνο αυτός εξαπατήθηκε.

 Όσο για τις big pharma, αυτές, είναι φυσικό να επιθυμούν την δημιουργία μιας κοινωνικής πεποίθησης για ανάγκη εμβολιασμού, ώστε να παράγουν και να προωθούν κάποια ακόμη προϊόντα τους και να αποκομίζουν κέρδη εις το διηνεκές. Φυσικό είναι, επίσης, ως επιχειρήσεις να αναζητούν μια διαδικασία που θα αυξάνει διαρκώς τα κέρδη τους και να πωλούν διαρκώς κάθε προϊόν τους, ακόμη και όταν αυτά δεν είναι απολύτως εγγυημένα και ασφαλή. Τα οποία προφανώς, επιθυμούν να  (και -έχω την βεβαιότητα ότι θα τα) πωλήσουν, ακόμη και αν είναι παντελώς άχρηστα για τον σκοπό για τον οποίο παρήχθησαν. Καμμία επιχείρηση δεν πετάει τα προϊόντα της.

Εξάλλου, είναι νομοθετημένο, οι big pharma, αλλά και οι συστήνοντες γιατροί, πολιτικοί κλπ. να μην ευθύνονται για καμμιά αστοχία των εμβολίων σε ανθρώπινες ζωές, κλπ!

Ας μην ξεχνάμε μάλιστα πως οι πρόσφυγες/μετανάστες κλπ. δεν εμβολιάζονται, ακριβώς για αυτόν τον λόγο! Ότι, δηλαδή δεν έχει θεσπιστεί (είναι άλλως τε και πολιτικά περίπλοκο) το ακαταδίωκτο των big pharma για αυτούς τους πληθυσμούς!

Τελικά, τί συνιστά έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά; μήπως η πολιτική διαφωνία; 

 Μπορεί άραγε απόλυτη γενίκευση μιας θεραπείας, να αποτελεί και την ιατρικά εφαρμοστέα θεραπευτική μέθοδο για όλον τον πληθυσμό, και μάλιστα αυτό να γίνεται με άμεσα και πιεστικά εκτελεστές κυβερνητικές εξαγγελίες, με την διαβεβαίωση ότι μόνο έτσι θα ξαναπάρουμε την ζωή μας πίσω, μόνο έτσι θα νικήσουμε την πανδημία, κλπ, κλπ;  

Μπορεί να προφητευτεί η κατανίκηση μιας πανδημίας; 

Μπορεί μια ιατρική οδηγία να συνιστά κυβερνητική πολιτική;

Πώς είναι δυνατόν η μη συμμόρφωση και η μη υποταγή σε κυβερνητικά επιβαλλόμενες θεραπείες και φαρμακοληψίες κλπ. με τις οποίες διαφωνούμε σε προσωπικό επίπεδο, να συνιστά έλλειψη ενσυναίσθησης των διαφωνούντων προς την επόμενη γενιά;

Μήπως, η διαφωνία με αυτήν την κυβερνητική  πολιτική είναι δυνατόν να στοιχειοθετεί ηθική αδιαφορία και έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά; 

Και τί θα μπορούσε να ενδιαφέρει/να ωφελήσει ή να θίξει την επόμενη γενεά,  η προσωπική μας επιλογή γα τις θεραπείες και τα φάρμακα που θα λάβουμε προκειμένου να φροντίσουμε την υγεία μας; 

Αληθινά, πιστεύω, πως την επόμενη γενεά την ενδιαφέρει το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τα προβλήματα που θα βρεί και θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει εκείνη. 

Και πρέπει, κάθε γενεά να την ενδιαφέρουν, τουλάχιστον, αυτά που έχει και εκείνα που θα πρέπει η ίδια να παραδώσει στους επομένους. Δηλαδή, να έχει (ή να φροντίσει να έχει, ώστε) να παραδώσει στους επομένους της 

• μια χώρα ασφαλή, 
• μια χώρα με πλούτο και πόρους, 
• μια χώρα χωρίς χρέη, 
• μια χώρα με υποδομές υγείας, 
• και υποδομές μετακινήσεων σε όλα τα σημεία της Επικράτειας, 
• μια χώρα με υποδομές παραγωγής ενέργειας, 
• μια χώρα με θεσμούς δημοκρατικούς, 
• μια χώρα που να παρέχει παιδεία και να αποπνέει ήθος, 
• μια χώρα εξοπλισμένη ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς, 
• μια χώρα χωρίς εσωτερικούς πολιτικούς και ηθικούς εχθρούς, 
• μια χώρα νοικοκυρεμένη.

Πάντως, η δική μας γενεά είναι αναρμόδια να θέσει ζητήματα ευπρέπειας και ενσυναίθησης απέναντι στην επόμενη. Γιατί την γενεά αυτήν, τα παιδιά μας, την χρεώσαμε, την εκποιήσαμε, την υποθηκεύσαμε, την ξεγυμνώσαμε από το αρχαίο και το χριστιανικό της κάλλος και της στερήσαμε την πατρίδα και την τιμή. Της στερήσαμε την προοπτική.

Δυστυχώς, καταφέραμε να είμαστε (και να ζούμε σε) μια χώρα, όπου, ενώ οι πολίτες δυστυχούν, οι πολιτικοί πλουτίζουν και επί πλέον μέμφονται τους δυστυχείς πολίτες, για έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά! Μας μέμφονται αυτοί που πλουτίζουν, αυτοί που χρωστούν και δεν αποδίδουν εκατομμύρια κομματικών δανείων και φέρονται ως Αύγουστοι, που δεν τους πιάνουν ούτε και οι υγειονομικοί αφορισμοί που εξαγγέλλουν για τους "υπηκόους"!!!

Αιδώς Αργείοι!

Η Υγεία, η Ζωή, η Προσωπικότητα και το υποχρεωτικό εμβόλιο

 Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 2 (1) προστατεύει  τον άνθρωπο ως αξία. Προστατεύει, δηλαδή, την αυτοδύναμη και αυθύπαρκτη προσωπικότητα του ατόμου. Τον άνθρωπο, ως πρόσωπο. Την αξία του προσώπου όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως κοσμοθεωριών, πεποιθήσεων πολιτικών και θρησκευτικών, φύλου, καταγωγής και οποιουδήποτε άλλου ειδικού γνωρίσματος αυτών.

Το άρθρο αυτό, λόγω της σπουδαιότητάς του, ετέθη, οργανικά, αμέσως μετά το άρθρο 1 (2), που προστατεύει την μορφή του Πολιτεύματος της χώρας μας. Και μάλιστα ετέθη πριν από το κεφάλαιο περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθρα 4 έως 25).

Από το γεγονός αυτό, συνάγεται ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου τίθεται, στο αξιακό μας δικαιϊκό σύστημα, σχεδόν στον ίδιο βαθμό σπουδαιότητας με εκείνη που έχει η Μορφή του Πολιτεύματος, όπως αυτό ορίζεται με τον υπέρτατο νόμο, δηλαδή το Σύνταγμα (στο άρθρο 1). 

[Η Μορφή του Πολιτεύματός μας,  ως γνωστόν, προέκυψε από το δημοψήφισμα με το οποίο ο λαός αποφάνθηκε ότι στο εξής δεν επιθυμεί να έχει ως ανώτατο άρχοντά του έναν κληρονομικό βασιλιά, άλλα έναν (έστω και έμμεσα) εκλεγόμενο Έλληνα πολίτη]. 

Η κατάταξη της προστασίας της προσωπικότητας, στο άρθρο 2 του Συντάγματος του 1975, που έγινε αμέσως μετά την εξάλειψη της χουντικής διακυβέρνησης, οφείλεται στο γεγονός πως στην νέα πολιτική περίοδο της Χώρας, σύσσωμος ο λαός επιθυμούσε την ολοσχερή αποφυγή παρόμοιων συμπεριφορών και πολιτικών, όπως αυτές που η χουντική διακυβέρνηση της Χώρας, είχε μετέλθει: την καταρράκωση  της προσωπικότητας των πολιτών που αντιδρούσαν στον αυταρχισμό της! Κι είναι γνωστό σε όλους μας, πως, προκειμένου να επιτευχθεί η κάμψη του φρονήματοςτων πολιτών, η στρατιωτική κυβέρνηση  ασκούσε σε βάρος τους,  διωγμούς, εξορίες,  λογοκρισία αλλά και βασανιστήρια. Και κάτι τέτοιο, ο λαός, δια των αντιπροσώπων του, αποφάσισε πως δεν θέλει να το ξανα-υποστεί!

Δηλαδή, συνεπής η ελληνική κοινωνία προς την αντίσταση σε κάθε καταπίεση και εξανδραποδισμό, ανήγαγε την προσωπικότητα του πολίτη σε υπέρτατο έννομο αγαθό, υπεράνω όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και την κατέστησε απαραβίαστη και απρόσβλητη από οποιονδήποτε, ακόμη και από την ίδια την Πολιτεία. 

Στο Σύνταγμά μας, για την ισχυρά αυτή προστασία, γίνεται επανειλημμένως επίκληση του όρου "αξιοπρεπής", "αξιοπρέπεια", κλπ.(4), πράγμα που υποδηλώνει την εντονώτατη και ενδιάθετη τάση του Έλληνα πολίτη για ελευθερία και αυτοδιάθεση, αλλά και το πανεθνικό αίτημα συμμετοχής και απόλαυσης αυτής της ελευθερίας, ακόμη και με την πρόνοια της πολιτείας για όσους δεν έχουν όλες τις φυσικές ή πνευματικές δυνάμεις για αυτόνομη συμμετοχή.

Τα προσφάτως κυβερνητικά τεκταινόμενα [με την υποχρεωτική μέχρις εξουδενώσεως επιβολή ενός αναποτελεσματικού εμβολίου] προσβάλλουν, παραβιάζουν και αναιρούν την συνταγματική προστασία της προσωπικότητας, που αφειδώς και απλόχερα χορηγήθηκε σε όλους τους πολίτες  με την περιφανή διακήρυξη αποτινάγματος του ζυγού του ελέγχου και της αυθαιρεσίας, που γίνεται με το άρθρο 2 του Συντάγματος.

Οι σχετικές κυβερνητικές πιέσεις και επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν καίρια κάθε πολίτη  που προστατεύεται από τις διατάξεις του άρθρου αυτού (2 του Συντάγματος), δηλαδή την προσωπικότητα καθενός πολίτη χωριστά, και, τελικά, όλων μας. 

Συγκεκριμένα, η ενσκήψασα πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Στην πολιτική ζωή, την οικονομική ζωή, την προσωπική ζωή, όλων μας. Και συνολικά της πατρίδας μας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, στάθηκαν έωλες, ως προπετείς, ανεδαφικές, επιπόλαιες, διχαστικές και μεροληπτικές. 

• Προπετείς γιατί εξέφραζαν μια αλαζονική βεβαιότητα αντιμετώπισης  (θα αντιμετωπίσουμε, θα απαλλαγούμε, θα κερδίσουμε την ελευθερία μας, θα εξαλειφθεί κλπ) για κάτι που ήταν άγνωστο, ακόμη και στους ειδικούς της ιατρικής και της φαρμακευτικής. Πέραν, δε τούτου, υποχρέωσαν τον πληθυσμό να υπακούσει άκων-εκών στις αποφάσεις αυτές, ακόμη και αφού διαπίστωναν ότι δεν υφίσταται πρόοδος και απεμπλοκή! Κι εξακολουθούν να πειραματίζονται!  Όχι πλέον με την απεμπλοκή από την ασθένεια, αλλά με την ολοκληρωτική συμμόρφωση και υποταγή όλου του λαού, αυξάνοντας την μία μετά την άλλη τις απαιτούμενες δόσεις του αναποτελεσματικού στην αντιμετώπιση της πανδημίας εμβολιασμού.
  
• Ανεδαφικές γιατί με τους εγκλεισμούς καταργήσαμε την ζωή για... να την διασώσουμε! 
• Επιπόλαιες γιατί ήταν αποφάσεις κατά το δοκούν, που εκδίδονταν μάλλον για να εκφράσουν πυγμή, παρά για να επιφέρουν αποτέλεσμα.  
• Διχαστικές, γιατί χώρισαν τον κόσμο σε τάγματα υποτακτικών και τάγματα ανυπότακτων. Και βάφτισαν τους μεν λογικούς και μορφωμένους, συνεργάσιμους και ώριμους, τους δε μη συμμορφούμενους αναντιρρήτως, τους βάφτισαν ψεκασμένους, ανόητους, αμόρφωτους, φτωχούς, κλπ.σε μια στρατευμένη καμπάνια πολιτείας, τηλεόρασης, δημοσιογραφίσκων από καθέδρας, και λαλίστατων από τηλεοράσεως γιατρών, μαινομένων απάντων και υβριζόντων με μίσος και απέχθεια, και με φανερή την διάθεση  να εξαφανίσουν τα τάγματα των "ανυπότακτων ηλιθίων"!
  
• Μεροληπτικές, επειδή η ίδια η εξουσία, οι άνθρωποι που εξέδιδαν, υπέγραφαν, και έλεγχαν τις διαταγές συμμόρφωσης σε αυτήν την πολιτική, δεν τηρούσαν τους επιβαλλόμενους όρους. Με συνέπεια να μην εμπνέουν, αλλά να αίρουν την όποια εμπιστοσύνη χρειαζόταν να έχει ο κόσμος για να συμμορφωθεί.
  

Οι σχετικές κυβερνητικές γενικές ρυθμίσις πιέσεις και οι επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν εξίσου και το άρθρο 20 του Συντάγματος (3), για την δικαστική προστασία των συμφερόντων και των  νομίμων αξιώσεων των πολιτών. Και τούτο συμβαίνει εξαιτίας  της ρύθμισης που καθιέρωσε η Πολιτεία για το αδίωκτο των φαρμακευτικών εταιριών και των ειδικών της Υγείας που παρασκευάζουν και συνιστούν, αντιστοίχως, αδόκιμα, ανεπαρκή και αναποτελεσματικά θεραπευτικά μέσα, ενίοτε δε και επικίνδυνα. Χωρίς να το λέει η κυβέρνηση, κατήργησε στην πράξη και την διάταξη του άρθρου 914 του Αστικού Κώδικα, σύμφωνα με την οποία "ο ζημιώσας άλλον παρανόμως και υπαιτίως υποχρεούται σε αποζημίωση".

Η προστασία της ζωής από μια πανδημία, είναι υποχρέωση της πολιτείας, υπό άλλη έποψη, κι όχι υπό αυτήν που προσπαθούν να μας πείσουν. Για την προστασία της ζωής , η πολιτεία, με τον ποινικό της νόμο, στρέφεται προς δίωξη και τιμωρία όσων αφαιρούν την ζωή άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο.

Η προστασία της υγείας είναι κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών που προβλέπεται στο κεφάλαιο περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρθρο 22 του Συντάγματος (5), το οποίο ορίζει τα σχετικά με την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση. [Ως γνωστόν, κοινωνικό δικαίωμα είναι η κάθε προσφερομένη στον πολίτη εκπληρωμένη υποχρέωση της Πολιτείας. Και στην περίπτωσή μας, η Πολιτεία δεν έχει αναπτύξει τις κατάλληλες δομές και παροχές υγείας, που να μπορούν να προσφύγουν και να χρησιμοποιήσουν οι πολίτες, όταν έχουν ανάγκη υπηρεσιών υγείας. Δηλαδή, περίθαλψης και αποτροπής ασθενειών].

Σημειωθήτω, ακόμη, ότι, σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ.  5 του Συντάγματος (6), η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών "εν ελευθερία και δικαιοσύνη".

Ύστερα από όλα αυτά, είναι προφανές, ότι, η άσκηση δικαιωμάτων, και δη των δικαιωμάτων κάθε προσώπου που (μαζί με το Πολίτευμα εντός του οποίου αυτό διαβιοί και πραγματώνει τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του) αποτελεί την υπέρτατη αξία της κοινωνίας μας, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός προσώπου αυτεξούσιου, που γνωρίζει και επιθυμεί να ασκήσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Και τέτοιο άτομο δεν είναι ο υποδουλωμένος και υποταγμένος [και ακριβώς γι' αυτό, αισθανόμενος ως αναξιοπρεπής] άνθρωπος, ούτε ο εκβιαζόμενος, υβριζόμενος. γελοιοπούμενος, προπηλακιζόμενος (ηθικά και οικονομικά) και απειλούμενος (στην αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του) και μάλιστα από την ίδια την πολιτεία άνθρωπος.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι πως η ίδια η Πολιτεία, καθιστά τον πολίτη αναξιοπρεπή, εκβιάζοντας και απειλώντας τον, αναιρώντας αυθαιρέτως και παρανόμως την εμπιστοσύνη του πολίτη προς την ίδια ως Θεσμό, και αθετώντας θεμελιώδεις και αποκλειστικά δικές της υποχρεώσεις! Με τον τρόπο αυτόν, ασφαλώς,  ωθεί τον πολίτη σε απείθεια, και έλλειψη σεβασμού προς έωλους θεσμούς. 

Περαιτέρω, η συγκεκριμένη αυταρχική επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, και που αποτελεί στην ουσία εισβολή κυβερνητικών επιλογών στην ατομική σφαίρα και την αυτοδιάθεση των πολιτών), έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση προς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του προσώπου, και οδηγεί 

• αφ'ενός στην στέρηση της ελευθερίας του πολίτη να εκφράζει τους στοχασμούς και τους προβληματισμούς του, να επιλέγει ελευθέρως και μεριμνών αυτοπροσώπως για την καλύτερη λύση που προσιδιάζει στα προσωπικά του θέματα υγείας και στην προληπτική υγιεινή, [με αυτογνωσία για την ιδιοπροσωπία και την ιδιοσύστασή του, τις ευαισθησίες και τους ενδοιασμούς του] και 
• αφ' ετέρου, στην στέρηση του δικαιώματός του να καταφύγει στην Δικαιοσύνη, αφού δεν επιτρέπεται η αναζήτηση ευθυνών σε περίπτωση βλάβης του  από την πολιτικά συστηνόμενη προληπτική αντιμετώπιση ενδεχόμενου κινδύνου υγείας του από την λήψη ακατάλληλων σκευασμάτων (λόγω του θεσπισθέντος αδιώκτου των εταιριών και των ειδικών της υγείας).
• Με επιστέγασμα να μην εξασφαλίζονται οι όροι της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στην άσκηση των δικαιωμάτων του πολίτη.
  

Όλο αυτό οδηγεί, τελικά, στην  κατάρρευση της αρχής της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την Πολιτεία. Και το χειρότερο, δεν είναι που ο πολίτης δεν εμπιστεύεται την ασυνέπεια, είναι που η Πολιτεία μας πιέζει να υπακούμε στην  αυθαιρεσία της, την αντιφατικότητα και την αμετροέπειά της.

Πέραν των ανωτέρω, ας σημειωθεί, ότι, δεν συνιστά αντικείμενο κυβερνητικής πολιτικής, η επιλογή μιας γενικής και καθολικώς ισχύουσας θεραπευτικής μεθόδου και ταυτόσημων για όλους τους πολίτες ιατρικών προληπτικών διαδικασιών, όχι μόνο γιατί δεν προσιδιάζουν τα ίδια πράγματα στην ασθένεια και στην ιδιοσυγκρασία για κάθε πολίτη, αλλά γιατί η κυβέρνηση της χώρας έχει πολιτικής φύσεως αντικείμενο, κι όχι ιατρικής.

Η υγεία, όπως και η καταγιγνωσκομένη ποινή είναι προσωποπαγής, και αμφότερες οι διαδικασίες καθάρσεως υπηρετούνται από αρμόδιους φορείς, με την σύμπραξη και την παρουσία του προσώπου.

Τουναντίον, κυβερνητική πολιτική,  σύμφωνα με το άρθρο 82 του Συντάγματος  (7) συνιστά η ευνομία, η κοινωνική ειρήνη και η κοινωνική ευημερία, κι ανάμεσα σε αυτά είναι η ανάπτυξη δομών υγείας σε όλα τα επίπεδα, παιδείας, ασφάλειας εσωτερικής και εξωτερικής, χρηστή διοίκηση, μετρημένη οικονομική διαχείριση,  μέριμνα για την επιστροφή των κομματικών δανείων (για τα οποία όμως η κυβέρνηση σιωπά χωρίς καμμία ενοχή, προκειμένου να απολησμονηθούν), κλπ. κλπ..

Και οι προβληματισμοί, δεν σταματούν εδώ.....

 ********************************************************************

 Υπόμνημα: To Σύνταγμά μας, στο Πρώτο Μέρος, (Τμήμα Α)  κατοχυρώνει,  με το άρθρο 1, την Μορφή του Πολιτεύματος και  με το άρθρο 2,   την προστασία της αξίας του ανθρώπου. Το Δεύτερο Μέρος (άρθρα 4 έως 25) ασχολείται με την αναγνώριση, τον ορισμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικώτερα:

(1) Άρθρο 1 1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

 (2) Άρθρο 2. 1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.(...)

(3) Άρθρο 20. 1. Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει. 2. Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.

 (4) Άρθρο 21 1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Το Κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως νόμος ορίζει. 2. (...). 6. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.

(5). Άρθρο 22. 1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου ....

(6). Άρθρο 25. 1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. 2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη. 3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται. 4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης. 

 (7). Άρθρο 82. 1. Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει την γενική πολιτική της χώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων. 2. ...

 

Ένα παραμύθι για τα διακυβεύματα της κάθε εποχής στο διάβα του χρόνου

Στην πορεία του ανθρώπου από τα πολύ πρώϊμα χρόνια της εμφάνισής του ίσαμε σήμερα, δεν ήτανε ίδια πάντοτε τα διακυβεύματα. Ξεκινήσαμε από τον αγώνα της επιβίωσης έναντι των άγριων ζώων  και έναντι των καιρικών συνθηκών. Φυσικές καταστάσεις θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω.

Ακολούθησε ο αγώνας επικράτησης στην ομάδα και ο καταμερισμός των έργων εντός αυτής, και μιλάμε ακόμη για επιβίωση.

Στη συνέχεια, και σε μεγάλη χρονική απόσταση ασφαλώς, ακολουθεί η καλλιέργεια της γής και η εξημέρωση κάποιων ζώων. Κι αυτό σηματοδοτεί πλέον την διαβίωση των πρώτων κοινωνιών.

Οι δεξιότητες, η ευρηματικότητα του καλλιεργητή και η απόδοση των καρπών, αυτά είναι που δίνουν  τα εύσημα. Η σοδειά, είναι η πραγματικότητα που ανταμείβει τους κόπους, την εξυπνάδα, την επιμέλεια, την πρόνοια. Αυτό θα λέγαμε πως σημαίνει την βελτίωση της διαβίωσης των πρώτων κοινωνιών.

Η ζωή αποκαλύπτει τους κανόνες της, καθώς οι άνθρωποι κρατάνε το σφυγμό της φύσης, και σέβονται τους ρυθμούς της, τις ιδιότητες, τις δυνάμεις και τις πηγές της! Εδώ μπαίνει στην ζωή του ανθρώπου η σκέψη, η παρατήρηση της φύσης και η χρήση των δυνατοτήτων και των  ευκαιριών που αυτή παρέχει.

Στην ιστορική του πορεία ο άνθρωπος έμαθε να τιμά τους προγόνους του και "την πατρίδα του", τον τόπο δηλαδή όπου  κατ' αρχήν είδε, έπαθε, κέρδισε, έμαθε.

Τίποτε δεν του δόθηκε, εξόν από τις αισθήσεις και τον νού. Αυτά σταθήκανε τα πιο χρήσιμα και κρίσιμα εργαλεία για την επιβίωση και την πρόοδο των πρώτων ανθρώπων. 

Και δεν υπήρχε κανείς ("φορέας" ή "οργανισμός") για να απευθυνθεί, ώστε να απαιτήσει και να λάβει εκείνο που ήθελε, ο άνθρωπος της πολύ παλαιάς εποχής. 

Και καθώς  προχωράει ο αγώνας επικράτησης, η ζωή, άλλους τους έκανε βασιλιάδες, άλλους τους έκανε μάγους, άλλους τους έκανε θεούς, κι άλλους τους άφησε να ασχολούνται με ερωτήματα και απορίες για τον φυσικό κόσμο γύρω τους και με σκέψεις για τις σχέσεις των ανθρώπων, τα αισθήματα, τα διλήμματα κάθε ψυχής, και με οράματα για το αύριο.

Κι ενόσω οι τελευταίοι με τούτα καταγίνουνταν, άλλοι φάνηκαν στο προσκήνιο της ιστορίας  με ολοφάνερη την πρόθεση να βγούν για να γνωρίσουν τον κόσμο, κι άλλοι για να επιβληθούν ως άρχοντες σε όλο τον κόσμο. 

Μέσα σε αυτούς τους πολέμους, τις σφαγές, τις λεηλασίες, την αυθαιρεσία, τις αρπαγές και τον σφετερισμό γαιών, πλούτου και εξουσίας, ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και μας έδωσε, με το αίμα του, μια διδασκαλία για να ζούμε με μέτρο και σεβασμό αναμετάξυ μας. Στην αρχή, τον αρνηθήκαμε όλοι, τον περιγελάσαμε, τον βασανίσαμε, τον σταυρώσαμε, γιατί δεν πιστέψαμε πως αυτός είναι Θεός, που δεν τον πιάνει θάνατος. Πως θα αναστηθεί και θα μας χαρίσει τον παράδεισο της αγάπης Του. Πως θα μας χαρίσει την δική Του ειρήνη στις καρδιές μας. Την ειρήνη, που δεν είναι σαν αυτή των ανθρώπων. 

Όσοι δέχονταν την διδασκαλία Του Χριστού, διώχτηκαν, βασανίστηκαν, έγιναν μάρτυρες της πίστεως τους, και τέλος μια πολιτεία, η Βυζαντινή, που μεγαλούργησε ασπαζόμενη την ελεύθερη επιλογή της πίστης των ανθρώπων της, και υιοθέτησε την διδασκαλία του Χριστού ως κώδικα ζωής στην κοινωνία που διαφέντευε.

Η διδασκαλία του Χριστού, που γαληνεύσει κάθε ψυχή, κι αναπαύει κοπιώντες και πεφορτισμένους, έγινε πια κοινός κι αυτονόητα αποδεκτός νόμος, και πολλοί λαοί αποφασίσανε πως θα ήτανε τιμή τους να συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνους που δέχονται την διδασκαλία του Χριστού. 

Αλλά δεν σταθήκανε όλοι τόσο "καθαροί τη καρδία"! Μόνο εκείνοι που δέχονται το Μυστήριο κι έχοντας για κανόνα ζωής την διδασκαλία του Χριστού, δεν νοιάζονται για να αποδείξουν, να κατανοήσουν λογικά, να διαφημίσουν, να προσελκύσουν με τα λόγια και να πείσουν άλλους για την διδασκαλία αυτήν.

Άλλοι, ωστόσο, χρησιμοποιούν την διδασκαλία του Χριστού, όπως οι φαρισαίοι, για να δικαιολογήσουν αυτά που κάνουν. Για να πλανέψουν, για να επωφληθούν, για να αναδειχθούν ή για να επιβληθούν. Όμως όλα τούτα είναι έξω από το πνεύμα της διδασκαλίας του Χριστού. 

Έτσι, η διδασκαλία του Χριστού χρησιμοποιήθηκε υστερόβουλα, πολιτικά και οικονομικά. Και δεν μιλάμε πια για πολιτείες χριστιανικές. Αν και, πριν αποκαλυφθεί ολοκληρωτικά ο μη χριστιανικός επί της ουσίας χαρακτήρας αυτών των πολιτειών, οι ίδιες ισχυρίζονταν πως ήσαν χριστιανικές. 

Μα τα χρόνια περάσαν, και οι εξουσίες που υποβλέπουν η μια την άλλη, κι ο υλιστικός κόσμος θέλει να είναι πάντοτε με το μέρος της εξουσίας, κάνανε πέρα την χριστιανοσύνη, αφήσανε απέξω την υψίστη εντολή της αγάπης, κι αφού της κλέψανε την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα των ανθρώπων, και άλλα παρόμοια, τα ενέδυσαν όλα αυτά με τον μανδύα του δικαιώματος και παίρνοντας οι ίδιες οι εξουσίες την θέση του Θεού είπανε στους λαούς (τάχα από αγάπη), σας χαρίζουμε δικαιώματα: την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη των λαών, την ισότητα των ανθρώπων, κ.τ.τ.

Τί ψέμμα! Η αγάπη τους είναι ανώδυνα λόγια της στιγμής, που τα ξεχνούν κι αυτοί σε λίγο. Μα, αγάπη χωρίς έργο είναι κενή!

• Η αλληλεγγύη που μας δείχνουν, πρέπει να ξεπληρώνεται εντόκως!
• Η αδελφοσύνη των λαών, είναι αέρας, αφού ο ένας λαός εκμεταλλεύεται και καταληστεύει, πολεμά και κατακτά τον άλλον, με πρωτοβουλία της ηγεσίας του και πολλών συνασπισμένων κρατικών συμφερόντων
• Η ισότητα των ανθρώπων, είναι μια κενολογία. Ενώπιον τίνος είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι; Μα, μόνον ενώπιον του Θεού! Διότι οι άνθρωποι, μέσα στις κοινωνίες τους είναι άνισοι, αφού έχουν διαφορετικές καταβολές, διαφορετικές παραστάσεις, διάφορους προγόνους, άνισα μέσα και διαφορετικές  ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες και άρα συνιστούν διαφορετικές προσωπικότητες!
  

Αλήθεια, ποιός μπορεί να χαρίσει κάτι που δεν έχει; κάτι που δεν έχει δημιουργήσει/αποκτήσει/παράξει/ ο ίδιος; 

Άρα, η ...χορήγηση δικαιωμάτων είναι μια φενάκη!

Η αναγνώριση δικαιωμάτων επίσης. Διότι το δικαίωμα δεν έχει αξία και δεν έχει σημασία αν υπάρχει ή όχι, αν δεν ασκηθεί, ή αν δεν πρόκειται να ασκηθεί, ή αν δεν είναι δυνατόν να ασκηθεί..

Τα δικαιώματα που επινοούν και μας χαρίζουν οι εξουσίες είναι απλώς επιχειρήματα για να αντλούν αυτές την μαρτυρία περί του ευ πολιτεύεσθαι, και τίποτε άλλο.

Η Πολιτεία μας, δεν είναι μια πολιτεία που σέβεται την ελευθερία του πολίτη, και τον κάθε πολίτη ως μια προσωπικότητα, σαν που από τον πολίτη αντλεί και η ίδια η Πολιτεία το κύρος και την αξιοπρέπειά της. 

Η Πολιτεία μας, έχει περί πολλού μόνο την ελευθερία του άρχοντα! Και υποτιμά σε τέτοιο βαθμό τον πολίτη, που τον εργαλειοποιεί για τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της. Τον περιφρονεί επιδεικτικά, και ψεύδεται ενώπιόν του ασύστολα και απροκάλυπτα. Αγνοεί την κυβερνητική πράξη και ασκεί την κυβερνητική εξουσία καταναγκασμού σε ψυχική ασέλγεια και οικονομική εξουδένωση. Ονειρεύεται διεθνή οφίτσια και κακοποιεί τον λαό. Εκλιπαρεί για έξωθεν επαίνους και αδιαφορεί για τους ένδοθεν ολολυγμούς. 

Συμπερασματικά, λοιπόν, στην παρούσα φάση :

• Το διακύβευμα της κοινωνίας, είναι, ξανά, η επιβίωση! και
• Το διακύβευμα της πολιτείας  είναι ποιός θα κρατά τα ηνία της εξουσίας χωρίς να δίνει λογαριασμό. 
  
• Το διακύβευμα των πολιτικών είναι ποιός θα είναι ο κάτοχος των κομματικών μηχανισμών..., ενώ
  
• Το διακύβευμα της ιστορίας είναι αν θα υπάρχουμε ή θα εξαφανιστούμε ως λαός και γένος, ως χώρα και πολιτισμός....

Το διακύβευμα του καθενός μας προσωπικά, ας το ορίσει ο καθένας ξεχωριστά. Κι αν συναντηθούμε στο "εμείς" που 

• πιστεύουμε στην αξία του ανθρώπου, 
• του προσώπου, 
• του συν-Έλληνα, 
• της γής και των πατέρων μας,
• της πίστης και της ελευθερίας μας, 
• μαζί με όλους τους ανθρώπους και όλους τους λαούς
  
• που αγαπάνε τις πατρίδες και τους προγόνους τους, 
• την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή τους, 

μπορεί και να ξαναπερπατήσουμε στην ιστορία...

Παντογνώστες και πάνσοφοι

Η κυβερνητική δράση και ζωή στις μέρες μας καθορίζεται από τις εντολές των ειδικών. 

 

Έχουν έτσι εξελιχθεί τα πράγματα, που -θαρρείς-  δεν γίνεται παρά να υπακούμε σε ειδικούς. Η κυβέρνηση περιορίζει την ελευθερία των πολιτών και απεκδύεται την ευθύνη της απέναντι στην κοινωνία με την  προκάλυψη των ειδικών.

Παλαιότερα, καταφεύγαμε στους ειδικούς για κάθε δυσλειτουργία: στην υγεία μας, στα ηλεκτρικά μας, στις μηχανές μας, στην... ψυχή μας, στα ρούχα μας, στην μόρφωσή μας. Τώρα πάνε αυτά! Τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν πια, γιατί μας έβαλαν το φόβο για το θάνατο και για την ανά πάσα στιγμή ενδεχόμενη συντόμευση της ζωής μας από τον κορωνο-ϊό! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μας υπαγορεύουν και ενοχές για κάθε θάνατο που επέρχεται, και μας χωρίζουν σε αμνούς και ερίφια, ανάλογα με την  αποδοχή ή όχι των πολιτικών διαταγών σε θέματα υγείας!

 

Τώρα δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε εμείς στους ειδικούς! Έχουν αυτοί κυριαρχήσει στην ζωή μας, σε τέτοιο βαθμό που είναι σαν να έχουν προσληφθεί από την ίδια την κυβέρνηση για να την αναπληρώνει στο έργο της! Και μάλιστα επιστρατεύονται κι όλα τα δυναμικά μέσα που η Πολιτεία διαθέτει: τον νόμο δηλαδή, τις "δυνάμεις ενημέρωσης"  και τις δυνάμεις του καταναγκασμού.

Συνήθως, οι κήρυκες αυτής της πολιτικής (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, τεχνοκράτες, αριστεροί, κεντρώοι, χαλαροί δεξιοί, ακραιφνείς δεξιοί, υπερδεξιοί, υπέρ-αριστεροί, χαλαροί πιστοί, ερασιτέχνες πιστοί, περαστικοί πιστοί) δεν καταφεύγουν σε καμμία απολύτως αρμοδία και κατάλληλη πηγή για την ενημέρωσή τους, πριν να χωρίσουν τους πολίτες σε κατηγορίες.

 

Όλοι αυτοί, πριν να  αποφανθούν αρνητικά και προσβλητικά, σε ό,τι έχει να κάνει με οποιαδήποτε αντίρρηση και επιφύλαξη στις προσταγές των ειδικών και ειδικά σε ό,τι αφορά τους Έλληνες πιστούς, δεν έχουν κάνει ούτε τον υποτυπώδη έλεγχο της λογικής συνέπειας των λεγομένων τους.

Οι αντιρρήσεις και οι επιφυλάξεις σημαντικής μερίδας των πολιτών αντιμετωπίζονται από την πολιτεία -αλλά και εκ μέρους των στρατευμένων ειδικών και των δυνάμεων διάδοσης της πολιτικής-συλλήβδην, ως απορριπτέες συνωμοσιολογίες και στιγματίζονται ως ανάξιες λόγου και λογικής, απόψεις ψεκασμένων (sic).

 

Λοιδορούμε μέρος της κοινωνίας για την επιφυλακτική στάση του και-κυριολεκτικά- τους παροπλίζουμε τους πολίτες αυτούς κοινωνικά, ηθικά και πνευματικά, τους απειλούμε και τους παραλύουμε οικονομικά, τάχα για την προστασία της ζωής τους, και ισχυριζόμαστε ότι τους προστατεύουμε (ενδεχομένως!) ως προς την ζωή τους, αλλά τους αφαιρούμε το νόημά της!

Γνωρίζω καλώς, πως υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουν πολύ την πολιτεία των πιστών,  και την ακτινοβολία της χαράς και της ευφροσύνης που οι πιστοί εκπέμπουν ως πρόσωπα στη ζωή τους και στους γύρω τους, πράγματα από οποία μάλιστα συχνότατα και αυτοί οι ίδιοι οι θαυμαστές επωφελούνται, αλλά παρ' όλα αυτά παραμένει ακατάγνωστο σ' αυτούς το πώς είναι δυνατόν οι πιστοί να χαίρονται και να αγαλλιούν με κάθε Χριστόβρυτο και Χαριτόβρυτο μήνυμα.

 Ίσως, αυτοί οι αμφισβητίες και εξαπορούντες, φοβούνται, μη και περιπέσουν σε καμμιά "ανορθολογική κατάσταση", όπου χωρίς να κατανοούν τα πάντα με σαφήνεια και χωρίς να ενεργούν με χειρουργική ακρίβεια,  να παραδεχτούν απλά, πως συμβααίνει κάτι που οι ίδιοι δεν "καταλαβαίνουν". Γιατί, αυτοί, νομίζουν πως όλα τα καταλαβαίνουν.΄Ετσι, μονάχα, μπορώ να αποδώσω την δυσπιστία, την αμφιβολία και την άρνησή τους. 

Εμείς, πάντως, που αγαπούμε να ζούμε εν Κυρίω, και να πραγματώνουμε (όπως ο καθένας θέλει και μπορεί) την διδασκαλία του στην ζωή μας, παρόλη την στασιμότητα που μπορεί να έχουμε στην ψυχική και την περί τα πνευματικά  πρόοδό μας, ή την  υστέρηση σε αυτά, εξαιτίας των παθών και της ακηδίας μας, που κάθε τόσο μας πισωγυρίζουν- ή ακόμη κι εξαιτίας της διάσπασής μας από τις βιοτικές ανάγκες-, δεν φοβόμαστε αυτήν την πίστη. Θεωρούμε σημαντικό πράγμα στην ζωή μας το Μυστήριο. Κι όχι απλά το ανεξήγητο.

Και τούτο, γιατί δεχόμαστε πως «η θεία χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» θα παραστέκει την καθαρά μας καρδία, και θα συμπαρίσταται στον αγώνα μας. . .

Αντί λοιπόν, να μας απαγορεύουν και να μας κατηγορούν, που θέλουμε να συμμετέχουμε την Μεγάλη Παρασκευή στο ξόδι του Χριστού και μετά στην Ανάστασή του, στην Θεία Γέννηση, τα Άγια Θεοφάνεια,  και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, ας μας επιτρέψουν, να λάβωμε την θεραπεία που προσήκει ημίν, όπως πάντοτε γίνεται: Αρμοδίως! Όπως ακριβώς, δηλ. οι γιατροί συστήνουν εξατομικευμένη θεραπεία για κάθε ασθενή,  και οι παιδαγωγοί συστήνουν ειδικό παιδαγωγό,  και μάλιστα συστήνεται μια παιδαγωγική που να υπηρετεί τις ανάγκες, αλλά να υπολογίζει και τις ικανότητες του εκπαιδευομένου.

Ούτε που νοιώσαμε συλλογικά την Ανάσταση του Χριστού, κρυφά τιμήσαμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, τον Τίμιο Σταυρό, την Θεία Γέννηση.

 

 Όλα τούτα τα μηνύματα έρχονταν κάθε φορά κρυφά στον καθένα μας! Ακόμη και το (χρονικά εκβιασμένο και καταπιεσμένο) Αναστάσιμο μήνυμα, στην πράξη καταδιώχτηκε, σαν που οι πολλοί φοβήθηκαν πως "οι ατίθασοι φανατικοί και θρησκόληπτοι οπαδοί αυτού "του πλάνου", θα γεμίσουν το κόσμο λοιμό, μια που δεν κρατιούνται αναμετάξυ τους, ασπαζόμενοι αλλήλους, και περιπτυσσόμενοι, αγαπώμενοι, κοινωνούντες σώματος και αίματος Χριστού και συγχωρούντες πάντας τη Αναστάσει!

Και προκαταβολικά ορίστηκε, να μας χωρίσουν, να μας αποτρέψουν από την συνεύρεση, στην γέμουσα τράπεζα του Κυρίου. Να καταργήσουν μια συμμετοχή, που νοηματοδοτεί την ζωή ολόκληρη ενός Πιστού, και δίνει πνοή σε κάθε δύσκολη προσπάθειά του, σε κάθε του βήμα, σε όλο του τον βίο.

Ενήργησαν ως παιδιά. Παίζοντας με την λογική και την επιστημονική μεθοδολογία σαν μ' ενα παιχνίδι, χωρίς να λογαριάζουν πως κάθε τέτοια απόφαση θα ώφειλε να στηριχθεί σε στοιχεία, σε δεδομένα από πηγές, κι  όχι σε δεδομένα υποθετικά ή σε δεδομένα που συνιστούν πολιτικό πρόγραμμα, σε δεδομένα απέχοντα όχι μόνο του ορθού λόγου αλλά και  παραβλέποντα τον Μυστικό χαρακτήρα του ζητήματος, και συνεπώς, όλως εσφαλμένως.

 

Περιμένουμε τώρα τις όρντινες για τα Άγια Θεοφάνεια.