Βία ασύγγνωστη, βία συνειδητά και υποβολιμαίως μεθοδευόμενη

Στους καιρούς μας ακούμε συχνά για την αποκρουστική βία κατά των γυναικών και την αποκρουστική βία κατά των ζώων. Κι δεν είναι μόνο αυτές οι όψεις της βίας που μας κατακλύζει. Είναι και η -επιλεκτικά αποκρουστική- βία του πολέμου. Αλήθεια, ποιά βία είναι αποκρουστική; Εκείνη του αμυνομένου ή  εκείνη του επιτιθεμένου; Ασφαλώς, συνηθίζεται να την χαρακτηρίζουμε ανάλογα νε την πλευρά που υποστηρίζουμε. Ξεχνάμε πως η βία του πολέμου είναι ενιαία, και πως το σημαντικό είναι να αποφεύγεται ο πόλεμος κι όχι να επιβάλλεται ο εξαναγκασμός σε υποταγή προς αποφυγή της βίας και των συναφών επακόλουθων ενός πολέμου.

Αλλά, ας αναρωτηθούμε αρχικά: η βία κατά των γυναικών, δεν είναι βία προς το πρόσωπο του ανθρώπου; Η γυναίκα δεν είναι ανθρώπινο πρόσωπο; Ή  μήπως λανθάνει άλλος σκοπός κάτω από αυτό το εύφημο πρόσχημα; 

Μήπως η γυναίκα σήμερα δεν είναι εκείνη που έχει τις ίδιες δυνατότητες προσωπικής και επαγγελματικής ελευθερίας και προόδου όπως έχει και ο άνδρας; Γιατί αποσιωπούμε πως αναφερόμαστε στην βία κατά του αδυνάτου ή του ενδεούς προσώπου; 

Μήπως αναφερόμαστε στην γυναίκα, γενικώς, και αναμνηστικά, από τις εποχές που αυτή είχε υποδεέστερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, και επικαλούμεθα την βία κατά των γυναικών ως μέσον κοινωνικής αντεκδίκησης προς τον άνδρα που κάποτε απολάμβανε κοινωνικά προνόμια, και οικογενειακή πρωτοκαθεδρία; Μα τότε αμφισβητούμε την κοινωνική εξέλιξη, και μάλιστα όχι με επιχειρήματα, αλλά με ρητορική μίσους, σεξισμό, φασιστική μεθοδολογία και αυταρχική-ως αυθαίρετη- πρακτική! 

Ή μήπως επιδιώκουμε να  ιδρύσουμε βεντέτες και αντίποινα, συλλογικές ευθύνες και άλλα παρόμοια παρωχημένα μέσα και επιχειρήματα για τη χρήση και την άσκηση βίας, χωριζόμενοι έτσι σε αλληλοεχθρευόμενες φατρίες; Μήπως βλέπουμε μόνο τα δένδρα, εκεί που απλώνεται μπροστά μας δρυμός;

Ακούμε σήμερα, και για την βία ενάντια στα ζώα, και την καταδικάζουμε άπαντες απερίφραστα. Τα κατοικίδια ζώα, φίλοι και σύντροφοι του ανθρωπου,  καταντούν συχνά τύραννοι των άλλων, όταν ο ιδιοκτήτης του ζώου μεταφέρει τις φροντίδες του γι' αυτό σε άλλους, που δεν επέλεξαν την συντροφιά ενός ζώου, για τους δικούς τους λόγους. Έτσι πολλοί μη έχοντες κατοικίδιο "απολαμβάνουν" την κόπρο του κατοικιδίου μας στην πόρτα του σπιτιού τους, στο παρτέρι τους, στην βεράντα τους κλπ. Με συνέπεια, το ατυχές κατοικίδιο να φέρει ανυπαιτίως  το ίδιο, την απέχθεια των θιγομένων (από τις σωματικές του κατοικιδίου ανάγκες) προς το πρόσωπο του κυρίου του! 

Ασφαλώς, οι "κατοικιδιούχοι" όχι χωρίς να το θέλουν, επιλέγουν να αγνοούν την ενόχληση που προκαλούν στους άλλους, με την συμπεριφορά τους αυτή, και αδιαφορούν πλήρως! Αυτή είναι μια συμπεριφορά έμπλεως βίας κατά των συνανθρώπων μας, και μάλιστα όχι μόνο κατά εκείνου που διάλεξε να μην έχει κατοικίδιο και να μην παίρνει τον κόπο της επιμέλειάς του, αλλά και όλων εκείνων των φιλότιμων και συνειδητών πολιτών που μεριμνούν για την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων και της υγιεινής, απορρυπαίνοντας τους ιδιωτικούς, τους δημόσιους και τους κοινόχρηστους χώρους, από την ρύπανση που προκάλεσαν τα κατοικίδιά τους.

Το μεγαλύτερο ατόπημα, σημειώνεται στους δρόμους, όπου το βάδισμα στα πεζοδρόμια είναι αδύνατο χωρίς ακροβατικά, και όπου το μάρμαρο πληρώνουν οι εργαζόμενοι στην αστική καθαριότητα. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους συνανθρώπους μας αυτούς, τους οποίους μια τέτοια συμπεριφορά μας τους υποβιβάζει στην προσβλητική θέση του δούλου που αντιστοιχεί σε άλλες εποχές και σε άλλα εργασιακά καθεστώτα. Μετατρέπουμε τους συνανθρώπους μας αυτούς σε απρόσωπους και ανώνυμους υπηρέτες μας, που θα μαζέψουν την κόπρο που πετάμε εν γνώσει μας μπροστά στα μάτια τους, χωρίς ποτέ να έχουμε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσουμε για την εξυπηρέτηση.

Η βία λοιπόν που εκδηλώνουμε κατά των άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και χωρίς καμμία σκέψη, είναι η έκφραση της ανάγκης μας για εξουσία, για έλεγχο των άλλων και για κυριαρχία επ΄αυτών! Μια τέτοια  ανάγκη μας, είναι αποτέλεσμα παντελούς έλλειψης ηθικής παιδείας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας και σεβασμού των άλλων!

Ασήμαντα θέματα θα μου πείτε! Από τα ασήμαντα όμως φτάνουμε στα σημαντικά! Ο άνθρωπος που συνήθισε να επείγεται για εκείνο που θέλει και να μην επείγεται για εκείνο που πρέπει, ποτέ δεν θα βρεί τον καιρό να σαρκώσει το τελευταίο. Θα είναι πάντα του, βιαστικός (για το επόμενο θέλω του), κουρασμένος (από την εργώδη προσπάθεια να ικανοποιήσει τις προσωπικές του επιθυμίες), φορτωμένος (με τα ατομικά του κοντόθωρα όνειρα), χρεωμένος (με τις ατομικές του επιλογές για θησαυρισμό και απόλαυση) και θα είναι πάντα μη διαθέσιμος ούτε και για τις -καλώς εννοούμενες- υποχρεώσεις του προς τους άλλους!

 Η άσκηση βίας, έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα εκείνου που την ασκεί, και εκείνου που την διεγείρει. Διότι δεν έχει σημασία ποιός είναι ο αποδέκτης της βίαιης συμπεριφοράς. Και επειδή,  αποδέκτης είναι δυνάμει ο καθένας μας! 

Κι αν είμαστε απαίδευτοι, χωρίς ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, χωρίς διαπαιδαγώγηση και χωρίς αναστολές των παθών που εγγενώς μας διακατέχουν, βιαστής είναι δυνάμει, επίσης, ο καθένας μας. 

Οι "τιμητές" του ήθους μπορεί συχνότερα να είναι οι ίδιοι οι βιαστές, που  καταδικάζουν τους άλλους, αλλά επιτρέπουν στους εαυτούς τους την άσκηση βίας. 

Δείτε τις καταδίκες της βίας που αρθρώνουν οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν την καθημερινή μας πραγματικότητα στην προσωπική, την εθνική, την επιχειρηματική και την πολιτική μας ζωή! Την ασφάλεια, την παιδεία και την υγεία μας!

Όταν η πολιτική ζωή  μαστίζεται από ασυνέπεια, αλυσιτελή μέτρα για τα προβλήματα και λυσιτελή μέτρα για την κοινωνική αποδιοργάνωση και την εθνική μας εξαφάνιση, όταν η εκπαίδευση μαστίζεται από κενότητα εθνικής, επιστημονικής, παιδαγωγικής και ηθικής διδαχής,  όταν η οικονομική μας ζωή δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθει δημιουργικά και παραγωγικά τότε η βία στη ζωή μας είναι ολοφάνερα παρούσα!

Αλλά, εν τέλει δεν πρέπει να συγχέουμε την βία με την υποχρέωση που ο καθένας μας έχει για την άμυνα προκειμένου να προστατεύσει τα δικά του αγαθά και τα συμφέροντα, έναντι των επιβουλευομένων αυτά. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να απαιτούμε την άνευ όρων υποχώρηση και υποταγή των άλλων στις επιθυμίες μας και τις αυταρχικές συμπεριφορές μας!

Δηλαδή, πρέπει να κατανοήσουμε, ότι δεν είναι πάντα οι άλλοι βίαιοι απέναντί μας, μπορεί να είμαστε κι εμείς οι ίδιοι βίαιοι προκειμένου να ικανοποιήσουμε τις άνομες επιθυμίες, τις βλέψεις και τα  άνομα συμφέροντά μας!

 

 

Ήρθε το τέλος της Ιστορίας; Ή μήπως ήρθε το τέλος των ηγεμονιών;

Διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο εδώ: https://www.ot.gr/2021/08/19/partners/the-economist/o-fransis-foukougiama-gia-to-telos-tis-amerikanikis-igemonias/και θα ήθελα να το μοιραστώ  με κάποιον, που να θέλει να διαθέσει χρόνο για σκέψη, και να διατυπώσει ένα εύλογο προβληματισμό για σύγχρονη πολιτική πρόταση στην πατρίδα μας (δηλαδή πρόταση για πολιτική επιλογή κι όχι για άσκηση πολιτικής, μια που δεν είμαστε πολιτικοί!). 

Τον Φουκουγιάμα τον είχα συναντήσει για  πρώτη φορά φυλλλομετρώντας πριν από  πολλά χρόνια, το βιβλίο του "Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", ένα ρηξικέλευθο και παράξενο, (κι ίσως γι' αυτόν τον λόγο παρεξηγημένο), αλλά προσφάτως είδα και άλλα έργα του, πολύ ενδιαφέροντα, που φανερώνουν καλύτερα και πληρέστερα την σκέψη του συγγραφέα. Τότε είχα πανικοβληθεί γιατί είχα βρεθει σε αδυναμία και απόλυτο κενό ως προς την κατανόηση του προβληματισμού του συγγραφέα.

Σιγά σιγά όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Ο Φουκουγιάμα, συγγραφέας και διανοητής άοκνος, όπως φαίνεται, προβληματίζεται από ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα,  και χωρίς λογικές παρωπίδες, και οπαδικούς ευσεβείς πόθους, παίρνει θέση  για τα προβλήματα της εποχής, οποθενδήποτε και αν αυτά προέρχονται. Και επισημαίνει, απερίφραστα τα τρωτά των πολιτικών συστημάτων. Κι έχει πολιτική πρόταση, επί της Αρχής, τουτέστιν επί της άσκησης της εξουσίας.

Με το παραπάνω άρθρο του, τοποθετείται σαφώς, και μας εξηγεί, εκφράζοντας θαρραλέα και  με ευκρίνεια την άποψή του, όπως άλλωστε αρμόζει σε έναν Πανεπιστημιακό, πως θα ήταν λάθος το εθνικό συμφέρον να συζητείται υπό το πρίσμα του "πώς επηρεάζεται ο κομματικός αγώνας και η επικράτηση στις εκλογές". Διαβάστε το, θα εκπλαγείτε από την ευρύνοια και την θετικότητα του συγγραφέα!

"Το τέλος της Ιστορίας και ο Τελευταίος Άνθρωπος", τό φερε μια μέρα στο σπίτι ο καλός μου, αλλά ο τίτλος αυτός με εξέπληξε. Πέρασε καιρός για να το ξεφυλλίσω! Ήτανε όμως  ζήτημα τιμής να "γνωριστούμε"! Την πρώτη φορά ένιωσα ένα σφίξιμο. Μα τώρα πια, αρχίζω να βλέπω πως τα πράγματα είναι πιο κατανοητά, γιατί πολλά από τα άδηλα αποκαλύπτονται!  

Οι δικαιωματιστές, οι τύραννοι, η Δημοκρατία και η ουσία των πραγμάτων

Συνιστούν, αλήθεια, τα δικαιώματα των πολιτών τους πιο ισχυρούς λόγους που μπορούμε να αντιτάξουμε σε κάθε καταπίεση;  

Στους καιρούς που ζούμε, ασφαλώς όχι! Και τούτο, διότι  οι σύγχρονες εξουσίες έχουν αλλάξει τους όρους του παιχνδιού που μέχρι τώρα γνωρίζαμε. Τώρα, αόρατες δυνάμεις αποφασίζζουν για το πως θα σκεφτόμαστε, για το τί θα προτιμούμε, για το πώς θα ζούμε και ως προς το τί θα μας αρέσει! 

Στους "καιρούς covid" το ενδεχόμενο νόσησης ανεμβολίαστου είναι κοινωνικά επίμεμπτο, ενώ η νόσηση εμβολιασμένου είναι ανύπαρκτο γεγονός, επειδή η αλήθεια αποκρύπτεται. Κάποτε, κάποιοι αγωνίζονταν  για το δικαίωμα στην ευθανασία,  τώρα, παραγνωρίστηκε το δικαίωμά μας ακόμη και το να ζήσουμε, έστω και ως ασθενείς...

Στους καιρούς μας, φαίνετααι, πως η μόνη ελευθερία που διαθέτουμε ως πολίτες, είναι η ελευθερία επιλογής του φύλου μας, αν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε.

Η άποψη της πλειοψηφίας των πολιτών δεν αποτελεί πια την ουσία της Δημοκρατίας. Συχνά, ακούμε από "προοδευτικούς" κύκλους για την τυραννία της πλειοψηφίας, απέναντι στην οποία  οι μειοψηφίες, αγωνίζονται και σιγά σιγά οι κύκλοι αυτοί εξασφαλίζουν προνόμια, με μια ερμηνευτική που διαστέλλει την έννοια της δημοκρατίας, έτσι ώστε όλες οι μειοψηφικές θέσεις/εκφράσεις  να έχουν την ίδια πολιτική βαρύτητα, και καμμιά φορά να υπερισχύουν των πλειοψηφικών γνωμών.

Αυτό ασφαλώς, σημαίνει ότι το κίνημα των δικαιωματιστών, εκτιμά ως τυραννική την κοινή λογική και την κοινή συνισταμένη που χαρακτηρίζει την κοινωνία και παρεμβαίνει για να αλλάξει την προοπτική της κοινωνίας. Ίσως, απλώς και για να προκαλέσει σύγχυση, ώστε να βρεί κατάλληλο έδαφος για την πραγματοποίηση άλλων απώτερων σκοπών του.

Το αξιοπερίεργο δεν είναι αυτό. Ο καθένας φροντίζει για τα αιτήματά του. Το αξιοπερίεργο είναι που οι κυβερνήσεις υιοθετούν αυτήν την ατζέντα, ασχέτως του πολιτικού προσήμου τους. Και βλέπουμε διαφορετικής ιδεολογίας πολιτικούς κυβερνητικούς σχηματισμούς να φέρονται με τον ίδιο τρόπο και να διαπράττουν έναντι της κοινωνίας και της χώρας τα ίδια ατοπήματα.

Κι ενώ  όλοι οι υποψήφιοι κομματικοί και πολιτικοί σχηματισμοί,  όταν επίκεινται εκλογές, μας υπόσχονται ότι θα μας παράσχουν την μέγιστη  προστασία των δικαιωμάτων μας, αμέσως μόλις αναλάβουν την εξουσία, αρχίζουν μια ρητορική  περί του αντιθέτου, με διάφορες προφάσεις. 

Έχουμε ακούσει πως  τα δικαιώματα δεν εξαντλούνται σε εφήμερες νομικές κατασκευές, αλλά ότι είναι φορείς  καθολικών ηθικών και πολιτικών αξιώσεων. Και μάλιστα, πως είναι σημεία του σύγχρονου ανθρωπισμού που δεν καθορίζουν απλώς τον νομικό μας πολιτισμό, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο της ζωής μας! Τόσο θαυμαστά πράγματα. Κι όμως, όλα αυτά εξαερώθηκαν, από μια κακή επιδημία, και καταργήθηκε βάναυσα, αυταρχικά , καταναγκαστικά, ποινικά και τυραννικά, η ζωή μας ολόκληρη, και μάλιστα με μετάθεση των ευθυνών για αυτό,  στους ... επαΐοντες της ιατρικής! 

Από ό,τι, όμως, πράγματι, προκύπτει, η εξουσία θαρρεί πως τα δικαιώματα των πολιτών είναι σκέτες νομικές κατασκευές, που χορηγούνται έναντι (πολιτικής) αντιπαροχής, και ότι όλα αυτά αίρονται, αναστέλλονται ή καταργούνται και ποινικοποιούνται, όταν η εξουσία αποφασίσει, πως ανάμεσα στα μέσα που διαθέτει για να ελέγχει, είναι και η αντίστοιχη διαταγή. 

Νομικός πολιτισμός δεν είναι να καταργείς μια αξία που διέπει την κοινωνική ζωή, γιατί το νόημα της ζωής δεν σαρκώνεται σε συνθήκες αποκλεισμού και εγκλεισμού, απαγόρευσης και ποινής, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό γίνεται ο κανόνας της καθημερινής ζωής. 

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι σύμφυτα με τον άνθρωπο, και παύουν μόνο μαζί του. Όπου η ελευθερία καταδιώκεται, εκεί εξοστρακίζονται οι σοφοί, αλυσοδένεται η τέχνη και η κοινωνία η πολύμορφη και αεικίνητη πριν, καθίσταται βιαίως αγέλη ομοιομόρφων όντων, είπε ο Αλέξανδρος Σβώλος, ένας σοφός συνταγματολόγος και αληθινός Δάσκαλος.Το βλέπουμε σήμερα, ολοφάνερα πια, μπροστά μας.

Θα μου πείτε,  πως το υψηλό ιδανικό των δικαιωμάτων δύσκολα εκπληρώνεται! και θα σας απαντήσω, πως αυτό αποτελεί μια ολοκληρωτική και υποβολιμαία τάση της εξουσίας, με σκοπό να μας προσγειώνει κάθε φορά στην σχεδιαζόμενη πολιτική πραγματικότητα, που βαθμιαίως θα καταργεί την ουσία της ζωής και της ελευθερίας μας!

Λαϊκιστική στρέβλωση της δημοκρατίας συντρέχει όταν η εξουσία χωρίς να εκφράζει την λαϊκή βούληση, χορηγεί στον κάθε πολίτη το δικαίωμα να θεωρείται αυτός υπεράνω όλων των άλλων, όπως η αναγνώριση αλλοπρόσαλλων μεμονωμένων και ατομικών συνθηκών, ιδιοτροπιών και προνομίων και αναγωγή τους σε καταδυναστευτικά κοινωνικά προτάγματα με ειδική προστασία.

Ειπώθηκε μάλιστα, πως τα δικαιώματά μας, στην εξαιρετική συνθήκη της πανδημίας, τελούν σε καθεστώς διακινδύνευσης και χάνουν την αυταξία τους!

Αν είναι μόνο για την εξαιρετική συνθήκη της... "πανδημίας", δεν πειράζει! θα πεί ένας καλοπροαίρετος. Αλλά, μην ξεχνάμε, στα ζητηματα αρχών και αξιών δεν κάνουμε εκπτώσεις!  

Το ότι η προτεραιότητα στην προστασία της υγείας και της ζωής μας είναι μια αυτονόητη, νομικά και ηθικά, επιλογή, συνιστά μια έωλη άποψη.  Και τούτο, διότι η  υπακοή στον νόμο δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρεωτική και καταναγκαστή, και  ουδείς επιτρέπεται ατιμωρητί να παραβιάζει τους νόμους της πολιτείας. 

Αντίθετα, οι συμπεριφορές του ανθρώπου που έχουν ηθικό χαρακτήρα αποτελούν εσωτερικό/ προσωπικό και πνευματικό κανόνα, που υπαγορεύει κάθε φορά την συγκεκριμένη επιλογή του προσώπου. Και είναι καλώς γνωστό, και γενικά αποδεκτό, πως δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την ίδια ηθική συγκρότηση.

Όμως, η αναγωγή μιας ηθικής υποχρέωσης σε κανόνα δικαίου, εκφεύγει των αρμοδιοτήτων της πολιτικής εξουσίας και κάθε κυβέρνησης, γιατί δεν συνιστά αντικείμενο ρυθμιζόμενο από τον νόμο ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, παρά μόνο η εξωτερική του συμπεριφορά. 

Ο υποβολιμαίος στον λαό εκφοβισμός, και η εμβολή του σε πανικό και αδυναμία δράσης είναι ανήθικη, πολύ περισσότερο αν είναι γνωστό ότι είναι ψευδής ο λόγος του οποίου γίνεται επίκληση από την εξουσία.

Εξάλλου, στο "Ελευθερία ή Θάνατος" των Ελλήνων και των Κυπρίων ομοφύλων μας, ποτέ δεν ετέθη θέμα υγείας, ως επιλογή ανάμεσα στο να ζήσουμε σε καθεστώς υποταγής και υποδούλωσης ή στο να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για την Ελευθερία.

Όπως φαίνεται, από τούτον τον τόπο, τείνει να μεταναστεύσει η λογική, η συνέπεια, η επίγνωση.

Αλλά πώς να τα κρατήσουμε όλα αυτά, όταν έχουμε τόσους επιβεβλημένους, προσκεκλημένους και καλοδεχούμενους "επισκέπτες" αλλοτρίων ηθών και κοινωνικών προταγμάτων; Αυτοί, και οι νέες αντιλήψεις, τείνουν να καταστούν οι νέοι οικοδεσπότες της πατρίδας μας! 

Εμείς πλέον, ουκ έχομεν ώδε την μένουσαν πόλιν...

Σημείωση: Για το κείμενο αυτό, αφορμή στάθηκε ένα παλαιό άρθρο εδώ: https://www.efsyn.gr/node/275215

 

Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, τα μυρμήγκια πρέπει να έχουν άποψη για τον εαυτό τους, κι όχι για τους ελέφαντες.

 Διαβάζω ( klik.gr/Πόλεμος 2022 ) μια  έρευνα της κ. Διαμαντή σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και εκπλήσσομαι που η κυρία δημοσιογράφος, αποφαίνεται, ως εάν γνωρίζει καλά και προσωπικώς, τους πρωταγωνιστές του σημερινού τραγικού επεισοδίου γεωπολιτικής σημασίας.

Μπράβο της που το τολμά, κάτι τόσο τραβηγμένο, αλλά καλό είναι να το βαθύνει κι άλλο για να βρει την ουσία του πράγματος! 

Έχει αμέτρητους αμετροεπείς ηγέτες να μελετήσει, προκειμένου να κάνει καλά την δουλειά της, αν θέλει να βρεί τις αιτίες του κακού που μαστίζει τον κόσμο, κι αν θέλει να βοηθήσει δυστυχισμένους ανθρώπους που χάνουνε το βιός και την ζωή τους εξαιτίας  ανενδοίαστων, ασυνείδητων, τάχα υπευθύνων για το αντίθετο.

Είναι εύκολο να μιλάμε/κατηγορούμε και να ρωτάμε, εκμαιεύοντας γνωστές και ηθελημένες απαντήσεις.

Όμως ο καιρός απαιτεί απαντήσεις σωστές, ρηξικέλευθες. Λογικές κι όχι παράλογες. Πραγματικές κι όχι εικονικες. Ουσιαστικές κι όχι τυπικές και επιφανειακές.

Και κυρίως απαιτούνται θέσεις! Θέσεις για το κάθε τι που συμβαίνει, που γίνεται, που μεθοδεύεται κόντρα στην λογική και κυρίως κόντρα στον σεβασμό προς τον άλλο. Κόντρα σε διακηρυγμένες και συμπεφωνημένες αρχές.

Ποιός αλήθεια είναι σε θέση να μιλήσει για τον ψυχισμό, τα κόμπλεξ, τα τραύματα, τα απωθημένα και τις  ψυχικές τάσεις ενός προβληματικού ανθρώπου, εκτός από τον θεράποντα,  και τους οικειους του;

Κι αν μιλήσουμε κυρίως γι' αυτά πώς θα ωφελήσουμε τον δυστυχισμένο; Θα τον ωφελήσουμε βγάζοντας, απλώς, το άχτι και την αγανάχτησή μας;

Όποιος θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, τότε να σταματήσει να τον προκαλεί, με τις συμμαχίες και τις συνωμοσίες του, τις δολιοφθορές, τα υπόγεια σχέδια, και τα επικοινωνιακά του κόλπα.

Κι αν όλοι εμείς λυπούμαστε για τα παιδιά που υποφέρουν από τον πόλεμο, ας ζητήσουμε από όλους τους ηγέτες του κόσμου, να σταματήσουν να τα παίρνουνε από την αγκαλιά των μανάδων τους για να τα βιάζουν και να τα εμπορεύονται. Να σταματήσουν να πειραματίζονται με το μυαλό και την ηθική προσωπικότητα που τα εμποδίζουν να αποκτήσουν. 

Να σταματήσουν να εξουθενώνουν ηθικά και οικονομικά, προσωπικά και επαγγελματικά τους γονείς αυτών των παιδιών, για να μπορούν να ηρεμούν στην αγκαλιά τους αυτά τα παιδιά

Αν θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά και τους πονεμένους, πρέπει να το θέλουμε πραγματικά! Και να το πράξουμε, όσο δύσκολο και αν είναι! Γιατί, αλλιώς, μέσα στη ζούγκλα, κάποιος ζει και κάποιος πεθαίνει, μόνος, αβοήθητος, εγκαταλελειμμένος! Γιατί η ζούγκλα δεν έχει έλεος. 

Και στη ζούγκλα, η μάνα του φονιά είναι πιο ευτυχισμένη από τη μάνα του σκοτωμένου...

Άρρωστοι και ψυχοπαθείς, τελικά, είμαστε όλοι εμείς, που δεν κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από λόγια και κατευθυνόμενες κατηγορίες, αντί να αρνηθούμε την επιτήδεια και συνθηματολογική (κραυγαλέως υπαγορευόμενη) επικοινωνία, και όλοι μαζί και να απαιτήσσουμε επί τέλους, ελευθερία για όλους, μακριά από μίση, ρατσισμούς, χωρισμούς ανθρώπων, εισβολές και καταχρήσεις. Μακριά από πολιτικές, εμπορικές, οικονομικές και στρατωτικές δολιοφθορές.

Γιατί το κακό είναι η απουσία του καλού. Κι όταν το καλό απουσιάζει, τότε βρίσκει χώρο για να εξαπλωθεί το κακό, που αργά ή γρήγορα θα χτυπήσει και την πόρτα μας...

Το μεταπολιτευτικό πρότζεκτ έχει ολότελα ξεφτίσει!

 Η νέα τηλεοπτική σειρά που παρουσιάζεται στο MEGA και αφορά το βίο του Αγίου Παϊσίου, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναβαφτιστούμε στα νάματα της πίστης μας.

Δεν είναι το μόνο σχετικό ερέθισμα που μας δίνει η Τέχνη, στις μέρες μας.  Είναι, απλώς, το πιο πρόσφατο. Όπως και η κινηματογραφική ταινία για τον Άγιο Νεκτάριο. 

Η προοδευτική μας μεταπολίτευση,  μάδησε όλα όσα στολίζανε τον πλούσιο χιτώνα  του Ελληνικού και Χριστιανικού πολιτισμού μας και μας οδήγησε, γυμνά σκιάχτρα, σε μια εποχή χωρίς  Ήθη, χωρίς έθιμα, χωρίς Πίστη, χωρίς Αγάπη,  χωρίς Ταυτότητα.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας έγινε από τους διασαλευτές της, οι οποίοι και παρέδωσαν στην μεταπολίτευση την εξουσία! Δεν απορώ για την αποχώρηση των σφετεριστών της εξουσίας από τους θώκους αυτής, αλλά για την παραλαβή της σκυτάλης  και την -τάχα- άμεση και πλήρη αποκατάσταση της "νομιμότητας" από τους "πολιτικούς θεματοφύλακες της τάξης".

Έκτοτε, αυτή η -νομιμοποιημένη από την χούντα- απίστευτη δημοκρατία μας, προβαίνει στο ένα ατόπημα μετά το άλλο και έτσι φτάσαμε ως εδώ!

Το πολιτικό προσωπικό, υπό το εκάστοτε προσωπείο του, διαφημίζει από θέση κοινωνικής προβολής, πως τα καμώματα της πολιτικής (οι ανοησίες, οι φαυλότητες, οι αυτοαναιρέσεις και οι αντιφατικότητες, οι υβριστικές αντεγκλήσεις και οι συνωμοτικές συνεργασίες, οι εικονικοί και θεατρικοί κοινοβουλευτικοί διαξιφισμοί κλπ) πρέπει να είναι σεβαστά και υποστηρίξιμα και από τους πολίτες. Κάποτε είχαμε αναγάγει σε σημαντικό κοινωνικό πρόταγμα το δικαίωμα λόγου για να εκφράσουμε την διαφωνία μας. Τώρα έχουμε υποχρέωση αναντίρρητης υπακοής, με την απειλή προστίμου, εισπραττομένου, μάλιστα, με την διαδικασία της εισπράξεως των δημοσίων εσόδων. Αυτή είναι μια Δημοκρατία, αποκλειστικά για τους πολιτικούς... επαγγελματίες! Είναι μια δημοκρατία που τους εξασφαλίζει τα προνόμιά τους...

Η μεταπολιτευτική προοδευτικότητα εξώθησε μάλιστα, όλους τους πολίτες, σε απαιτήσεις και διεκδικήσεις από τους άλλους και κατάφερε  να μας αναγνωρίσει το δικαίωμα, να ζητούμε από όλους, αλλά να επιτρέπουμε  την αυθαιρεσία, την αγένεια και τον ωχαδερφισμό, μόνο για τον εαυτό μας!

Έσι, φτάσαμε, οι άνθρωποι που πέρασαν από την πολιτική κονίστρα (κοινοβούλιο) να μεταφέρουν εκτός αυτής, το εντός αυτής συχνά διαμορφούμενο απαράδεκτο κλίμα ανταλλαγής απόψεων και φτάσαμε να διατηρούμε την ίδια έλλειψη πολιτικής για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών.

Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο, πως ένας πρώην βουλευτής, και πρώην μη επιτυχών να εκλεγεί βουλευτής, που είναι και συγγραφέας (Πέτρος Τατσόπουλος), προέβη σχετικά με την τηλεοπτική σειρά για τον Άγιο Παΐσιο, στην εξής ανάρτησή του στο Facebook

-«-Πώς πάει, άγιε πατέρα; Προχωράει το πρότζεκτ με την αποβλάκωση;
-Μια χαρά προχωράει, τέκνο μου. Έχουμε όμως ακόμη τεράστια περιθώρια.
-Να αποβλακωθούμε περισσότερο;
-Όχι. Να εκδηλώσουμε την αποβλάκωσή μας πιο απενοχοποιημένα.»-[ https://www.iefimerida.gr/ellada/tatsopoylos-gia-agio-paisio-mega-apoblakosi-agie ]

Η δήλωση αυτή, διχαστική, υβριστική, αγενής, υποτιμητική και προσβλητική από την φύση και το περιεχόμενό της, δεν είναι απαγορευτικό να συνιστά άποψη και θέση του προσώπου που την εκφέρει,  και να την συζητεί με τους φίλους τους ομοίους και τους οικείους του, αλλά δεν δύναται να την απευθύνει και να την προβάλει δημοσίως, στην "αγορά", για τον κίνδυνο της ανεπίτρεπτης-ως παράνομης- προσβολής, μεγάλου αριθμού συμπολιτών και συνανθρώπων του, αλλά και της πρόκλησης ταραχής αυτών ή της περιαγωγής τους σε βρασμό ψυχικής ορμής, με ενδεχόμενο ακόμη και κάποιο τραγικό περιστατικό.

Ο κ. πρώην βουλευτής, θητεύσας σε περισσότερες της μιας πολιτικές ιδεολογίες, ίσως δεν αντελήφθη σωστά την έννοια του νόμου "για την ρητορική μίσους". Είναι σαφές,  πως όταν ο νόμος απαιτεί από το κοινωνικό σύνολο αλληλοσεβασμό, ανεξάρτητα από τις απόψεις και τις πάσης φύσεως, ποιότητος, ηθικής κλπ. επιλογές και απόψεις των μελών του, δεν εννοούμε πως οι βουλευτές (νύν και πρώην) θα εξαιρούνται από την υποχρέωση αυτή. [Άλλο πράγμα είναι που οι βουλευτές -όλων των ιδεολογιών και όλων των κομμάτων-θεωρούν, ότι αυτοί μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, γιατί δεν τους διέπει κανένας νόμος και κανενας περιορισμός].

 Φαίνεται πως το μεταπολιτευτικό πρότζεκτ του να ζητάμε διαρκώς περισσότερα, έχει ξεχειλώσει επικίνδυνα. Χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με τις απόψεις και τις ορέξεις μας, κι όχι με βάση αρχές και κανόνες. Αλλά, με ασυδοσία, αυθαιρεσία και ετσιθελισμό. Ως παιδία, άτακτα!

• Φτάσαμε όχι μόνο να ζητάμε, αλλά και προβαίνουμε σε αλλαγή των εννοιών των λέξεων, και  την κατάργηση λέξεων με  ουσιαστικό και κοινωνικό περιεχόμενο
  
• όπως και το περιεχόμενο των θεσμών
• τώρα έχουμε καταντήσει να λύνουμε άμεσα, γρήγορα και παστρικά, τα χρονίζοντα προβλήματα τρίτων (βλέπε ονομασία Βόρεια Μακεδονία!), όντες τυφλοί για τα δικά μας
  
• Φτάσαμε να διακηρύξουμε πως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του(!), 
• και να χλευάζουμε την θρησκευτικότητα και την θρησκευτική ελευθερία των Χριστιανών, ενώ δείχνουμε, ανεξήγητη κατ' αρχήν, πρεμούρα για την προστασία και την έκφραση της θρησκευτικής ελευθερίας και πίστης άλλων.
• Πέρα από την άρνηση των ιστορικών γεγονότων που επιδεικνύει ευρύς κύκλος τάχα διανοουμένων, που την διατυμπανίζει ως κατάκτηση των ευφυών
  
• που καταγίνονται και με την νόθευση της εθνικής μας ταυτότητας μειοδοτούντες επί των εθνικών θεμάτων!
  

Κανείς δεν υποχρεούται να ακολουθήσει την χριστιανική διδασκαλία. Ο κ. πρώην βουλευτής,έκανε φασαρία, όπως αυτοί που λοιδορούσαν και σταύρωσαν τον Χριστό, πριν από 2000 χρόνια, επειδή δεν ήθελαν να τον ακούν!

Κι όμως αγαπητέ κ. πρώην βουλευτά, υποχρεούσθε να τους ακούτε όλους, όπως κι εμείς ακούμε εσάς! Κι αν ο καθένας μας επιχειρήσει να εξαφανίσει όσους τον ενοχλούν, δυστυχώς θα βρεθούμε αντιμέτωποι! Πράγμα που δεν συνάδει με τον πολιτισμό μας! Ή μήπως, συνάδει με τον δικό σας; 

Δείτε κι εδώ τί λέει ένας, διεθνούς εμβέλειας, τούρκος καθηγητής,  ο κ. Taner Akcam για το περιεχόμενο και την ουσία των διαφόρων πολιτισμών!
 

Σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου, ο Θ. Κολοκοτρώνης πέρασε στην αιωνιότητα

Γράφει ο Δάσκαλος Δημήρης Νατσιός εδώ:

 

«Λάμπουν τὰ χιόνια στὰ βουνὰ κι ὁ ἥλιος στά λαγκάδια

λάμπουν καί τά ’λαφρά σπαθιά τῶν Κολοκοτρωναίων»

 

4 Φεβρουαρίου τοῦ 1843. Ὁ Θοδωρὴς Κολοκοτρώνης, ἁρπάζεται ἀπὸ τὰ φτερὰ τῆς δόξας καὶ μπαίνει διὰ παντὸς στὸ ἅγιο εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Τελευταία του ἐπιθυμία, νὰ βάλουν, στὸ μνῆμα του τὴν ἡμισέληνο, κάτω ἀπὸ τὰ τσαρούχια του, νὰ τὴν πατάει καὶ πεθαμένος τὴν Τουρκιά, ὅπως τὴν πατοῦσε καὶ ὅταν τὴν πολεμοῦσε καὶ τὴν κατατρόπωνε…

Διαβάζεις τὰ ἀπομνημονεύματα καὶ τὶς φυλλάδες του γιὰ τὴν Ἐθνεγερσία καὶ νομίζεις ὅτι ἀνοίγεις ἕνα «μυρογιάλι», ἐκεῖνα τὰ μικρὰ φιαλίδια ποὺ περιέχουν ἀρώματα ἐξαίσια. Ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικὴ ἀναδίδεται, παρ' ὅλα τὰ πάθια καὶ τοὺς...καημοὺς ἐκείνης τῆς περιόδου. Ἔχω τὸ συνήθειο, ὅταν συναντῶ στὰ ἀναγνώσματά μου, λόγια καὶ ἐπεισόδια τῶν ἀγωνιστῶν, ποὺ στέκεσαι καὶ τὰ ξαναδιαβάζεις, ποὺ κρύβουν στὰ φυλλώματά τους πετράδια, νὰ τὰ καταγράφω, γιὰ νὰ μὴν λησμονηθοῦν. Σκοπός μου νὰ τὰ μοιραστῶ μὲ τοὺς μαθητές μου. Σ' αὐτὲς τὶς ἐξοπλιστικὲς ἡλικίες, τὰ παιδιὰ δὲν θέλουν περισπούδαστες ἀναλύσεις καὶ κενόλογες φλυαρίες. Μαθαίνουν μὲ τὸ παράδειγμα, μὲ τὸ παραμύθι, μὲ τὴν ἀξία καὶ τὴν ἀρετὴ σαρκωμένες σὲ πρόσωπα. Τὸ λυμφατικὸ κράτος διδάσκει μὲ συνταγὲς μαγειρικῆς, ἐμεῖς θὰ ἐπιμένουμε νὰ δίνουμε στοὺς μαθητὲς μας παραδείγματα ἀπὸ τὰ ἀντρειωμένα χρόνια. Εἴπαμε πνευματικὸ ἁρματολίκι…

Ξαναθυμίζω, λοιπόν,  κάποια ἀπὸ τὰ λεβέντικα τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ ἂς εἶναι αὐτά, ταπεινὸ μνημόσυνο στὸν ἐλευθερωτὴ μιᾶς Μάχη τῆς Γράνας, 10 Αὐγούστου τοῦ 1821. Βγῆκαν οἱ πολιορκημένοι στὴν Τριπολιτσὰ Τοῦρκοι νὰ χτυπήσουν τοὺς Ἕλληνες. Ὁ Κολοκοτρώνης εἶχε διατάξει νὰ ἀνοιχθεῖ τάφρος (γράνα) 700 μέτρων, βάθους ἑνὸς καὶ πλάτους δύο μέτρων. Κάποια στιγμὴ οἱ Τοῦρκοι ἐπιτίθενται στὴ γράνα καὶ ἀπὸ τὶς δύο μεριές. Ἔπρεπε ὁ Γέρος τοῦ Μοριὰ νὰ διατάξει τὰ παλληκάρια του νὰ χωριστοῦν, νὰ μοιραστοῦν τὰ καριοφίλια, νὰ «χτυποῦν» οἱ μισοὶ πρὸς τὴν μία πλευρὰ καὶ οἱ ἄλλοι μισοὶ πρὸς τὴν ἄλλη. Ἐρωτῶ τοὺς μαθητές μου πῶς τὸ ἔκανε πάνω στὴν ἀντάρα τῆς μάχης: Τοὺς βασάνισα κανένα πεντάλεπτο καὶ ἄκουσα ἀπίθανες ἀπαντήσεις. Τί εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ἀμέσως χωρίστηκαν τὰ ντουφέκια; «Κῶλο μὲ κῶλο ὠρὲ Ἕλληνες!». «Χαμὸς» στὴν τάξη, γέλια καὶ θαυμασμὸς γιὰ τὴν μεγαλοφυία τοῦ Γέρου.

Λίγο πρὶν συλλάβει ἡ βαυαρικὴ ἀντιβασιλεία τὸν ἐλευθερωτὴ τοῦ Ἔθνους μας, ὁ ἀντιβασιλεὺς Ἄρμανσπεργκ, θέλοντας νὰ τὸν δοκιμάσει, τοῦ εἶπε:

-Ἔχεις πολλους ἐχθρούς, στρατηγέ. Έχω παραδέχτηκε ὁ Κολοκοτρώνης, μὰ δύο ἀπ’ αὐτούς, στέκονται οἱ χειρότεροι ἀπ’ ὅλους. Και ποιοὶ εἶναι οἱ δύο αὐτοὶ ἐχθροί σου; ρώτησε περίεργα ὁ προϊστάμενος τῶν ἀντιβασιλιάδων. Ὁ Γέρος τοῦ ἀποκρίθηκε: Ὁ ἕνας τ’ ὄνομά μου κι ὁ ἄλλος οἱ δούλεψές μου γιὰ την πατρίδα.  

Σεπτέμβριος τοῦ 1833. Ἔστειλαν οἱ Βαυαροὶ ἕνα «τσοῦρμο», σαράντα «χωροφύλακες» γιὰ νὰ ἁλυσοδέσουν, ποιόν; τὸ ἀθάνατο Εἰκοσιένα. Ἀρχηγὸς τους κάποιος εὐτελὴς καὶ γλοιώδης μοίραρχος, ὀνόματι Κλεόπας. Μόλις τὸν εἶδε ὁ Γέρος τοῦ Μοριά, εἶπε: Ἔφτανε, ὠρὲ Κλεόπα,  νὰ μοῦ στείλουν ἕνα σκυλὶ μαλλιαρό, ἀπὸ ἐκείνα ὅπου κάνουν θελήματα, μ’ ἔνα     γράμμα στό στόμα νά πάω στ’ Ἀνάπλι καὶ μ’ ἕνα φαναράκι νὰ φέγγει καὶ τῶν δυονῶν μας...

Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ τρόπος ποὺ ἔκοψε τὸ κάπνισμα ὁ Κολοκοτρώνης. Ὅταν κάποτε ξέμεινε ἀπὸ καπνό, ἔξυσε τὴν πίπα του γιὰ νὰ καπνίσει ὅσα ὑπολείμματα εἶχαν μείνει, ἀλλὰ ἀηδίασε ἀπὸ τὴν πίκρα. «Ὁρίστε ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ ἐλευθερώσει τὸν τόπο του καὶ δὲν μπορεῖ ὁ ἴδιος νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸ πάθος του. Θεέ μου συγχώρα με», εἶπε καὶ πέταξε τὸν καπνὸ καὶ τὰ σύνεργά του.

Ἡ μάχη στὸ Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου 1821) κράτησε σχεδὸν 23 ὧρες, και ἦταν ἡ πρώτη  σημαντική νίκη τοῦ Ἀγώνα. Ἀμέσως  μετά τὴ μάχη, ὁ Κολοκοτρώνης συγκινημένος μίλησε πρὸς τοὺς νικητὲς καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος στὰ Ἀπομνημονεύματά του, τοὺς εἶπε μεταξὺ ἄλλων ὅτι ἡ ἡμέρα αὐτὴ πρέπει νὰ καθαγιαστεῖ μὲ νηστεία ὅλων καὶ νά ἑορτάζεται ἡ ἐπέτειός της εἰς «αἰώνας αἰώνων, ἔως ου στέκει τό ἔθνος, διότι ἦτο ἡ ἐλευθερία τῆς πατρίδος». Ἡ νίκη στὸ Βαλτέτσι ἐνίσχυσε τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν αὐτοπεποίθηση τῶν Ἑλλήνων, στοιχεῖα πού ἒπαιξαν ἀποφασιστικό ρόλο στήν ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς (23 Σεπτεμβρίου 1821).

(...)

Αἰωνία του ἡ μνήμη καὶ ἡ εὐγνωμοσύνη τοῦ ἔθνους μας στὸν ἀθάνατο Γέρο τοῦ Μοριά. Νὰ ΄χουμε τὴν εὐχή του…."

* Να με συγχωρείς Δάσκαλε, για την λαθροχειρία, τό 'κανα, για να το φωνάξω κι εγώ, με όλη την δύναμη της ψυχής μου, και πήρα τα λόγια σου, σαν που τα λές καλύτερα!

Τρεις Ιεράρχες: Διδάσκαλοι της Οικουμένης

Καθώς ο Γενάρης μας αποχαιρετά, ξεθυμαίνοντας τον θυμό του, μας δίνει μια πνευματική ανάσα η μέρα των Μεγάλων Διδασκάλων της Οικουμένης. Εγραψα, κάποτε για όσα τιμούμε, ενθυμούμεθα και εορτάζομε την ημέρα αυτή, εδώ: : http://www.filareti.gr/2017/01/blog-post_29.html

Κι επειδή στους Δασκάλους που μου εδίδαξαν ήθος, έθος, αξίες, ελευθερία, πειθαρχία, πίστη, τιμή και ευθύνη, συγκαταριθμώ  και τους Αγίους και Μεγαλους Τρείς Ιεράρχες, ξαναφέρω στον νου μου, την ιστορία της ζωής και του έργου τους, το αποτύπωμά τους δηλ. στην ανθρωπότητα!

 

[Αναδημοσίευση από το 2017]

Πριν από καιρό, έγραψα, τέτοιες μέρες, για την γιορτή των Δασκάλων. Την ημέρα τιμής και μνήμης των Τριών Ιεραρχών.

Τί παράξενο πράγμα στάθηκε η ζωή και η μόρφωση αυτών των ανθρώπων! Μόνοι οι τρεις τους κοσμούν την Εκκλησία του Χριστού, εκφράζουν γνησίως και απολύτως τη Χριστιανική Αρετή,   και διαπαιδαγωγούν  την Οικουμένη με το λόγο τους  και την απαρέγκλιτη αφοσίωσή τους στην καθαρότητα της καρδιάς.

Συνέβη κι οι τρείς τους να εντρυφήσουν στα Ελληνικά Γράμματα, να αφοσιωθούν στο λόγο του Ευαγγελίου και να υπηρετήσουν με το έργο και το ήθος τους τον κόσμο. Ο ένας με την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού στην καθημερινή ζωή και τις ανάγκες της κοινωνίας, ο άλλος με την καθαρή του σκέψη, ξεκαθαρίζοντας τα πνευματικά και δογματικά ζητήματα, κι ο τρίτος με τον έλεγχο των ηγεμόνων και την αγάπη του λαού. Γι' αυτό είναι Δάσκαλοι της Οικουμένης.

Η ζωή τους

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε το 329 ή το 330 μ.Χ., στη Νεοκαισάρεια του Πόντου.  Είχε πολλά αδέρφια και οι γονείς του Βασίλειος (και αυτός), που καταγόταν από την Νεοκαισάρεια του Πόντου και Εμμέλεια, που καταγόταν από την Καππαδοκία, αν και κατά κόσμον ήσαν ευγενείς και πλούσιοι, είχαν συγχρόνως και ακμαιότατο χριστιανικό φρόνημα.

Με εφόδιο τη χριστιανική του ανατροφή, ο Βασίλειος  και με χαρίσματα εξαιρετικής ευστροφίας και μνήμης, κατακτά σχεδόν όλες τις επιστήμες της εποχής του, ώστε, μετά τις πρώτες του σπουδές στην Καισαρεία και κατόπιν στο Βυζάντιο, επισκέφθηκε, νεαρός ακόμα, την Αθήνα. Εκεί, επί τέσσερα χρόνια συμπλήρωσε τις σπουδές του, σπουδάζοντας φιλοσοφία, ρητορική, γραμματική, αστρονομία και ιατρική, έχοντας συμφοιτητές του τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό (τον θεολόγο) και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.

Και το σπουδαιότερο, κατακτά τη θεία θεωρία του Ευαγγελίου, που την κάνει αμέσως πράξη με την αυστηρή ασκητική ζωή του.

Από την Αθήνα επέστρεψε στην Καισαρεία και δίδασκε την ρητορική τέχνη. Αποφάσισε όμως, να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και γι' αυτό πήγε στα κέντρα του ασκητισμού, για να διδαχθεί τα της μοναχικής πολιτείας στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία. Όταν επέστρεψε, αποσύρθηκε σε μια Μονή του Πόντου, αφού έγινε μοναχός, και ασκήθηκε εκεί με κάθε αυστηρότητα για πέντε χρόνια (357 - 362 μ.Χ.). Ήδη τέλεια καταρτισμένος στην Ορθόδοξη Πίστη, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο. Ο υποδειγματικός τρόπος της πνευματικής εργασίας του δεν αργεί να τον ανεβάσει στο θρόνο της αρχιεροσύνης, διαδεχόμενος τον Ευσέβιο στην επισκοπή της Καισαρείας (370 μ.Χ.). Με σταθερότητα και γενναίο φρόνημα, ως αρχιερέας έκανε πολλούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη. Με τους ορθόδοξους λόγους που συνέγραψε, αντιμετώπισε τους κακόδοξους.

Η  ποιμαντορική δράση του, υπήρξε απαράμιλλη, κτίζοντας την περίφημη «Βασιλειάδα», συγκρότημα με ευαγή Ιδρύματα, όπως φτωχοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο, ξενοδοχείο και νοσοκομείο κ.ά., όπου βρήκαν τροφή και περίθαλψη χιλιάδες πάσχοντες κάθε ηλικίας, γένους και φυλής.

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πλούσιο και σημαντικό συγγραφικό έργο. Τα κυριότερα έργα του είναι οι 9 ομιλίες στην Εξαήμερο, ομιλίες στους Ψαλμούς, πολλές και διάφορες άλλες ομιλίες, ασκητικά έργα και επιστολές. Εκτός των άλλων έργων του, έγραψε και Θεία Λειτουργία, που, μετά την επικράτηση αυτής της συντομότερης του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, τελείται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο.

Ο Βασίλειος, εξαιτίας της ασθενικής κράσεώς του και της αυστηρής ασκητικής ζωής του, εκοιμήθη εν Κυρίω στα πενήντα του χρόνια  αφήνοντας παρακαταθήκη και Ιερή κληρονομιά στην ανθρωπότητα ένα τεράστιο πνευματικό έργο. (Γι' αυτό κι είναι ψεύτικη-γιατί είναι αταίριαστη με τη ζωή του- η πρωτοχρονιάτικη εμπορική εικόνα του χοντρού και ροδαλού γεράκου «που γυρίζει τον κόσμο και  φέρνει στον καθένα ό,τι θέλει».)

Το έθιμο της βασιλόπιτας: Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία, όπου επίσκοπος ήταν τότε ο Μέγας Βασίλειος. Ο Ιουλιανός διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία,  και  θα έπαιρνε τα φορολογικά έσοδα σαν  θα επέστρεφε -μετά τον πόλεμο-  για την Κωνσταντινουπολη.

Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας (σε χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ). Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, κι έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια.

Τότε ο Επίσκοπος Βασίλειος έδωσε εντολή να αποδοθούν τα τιμαλφή στον κόσμο που τα είχε δώσει. Επινόησε έναν πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, να βάλουν μέσα κι από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό. Κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, κι έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.

                                             * * * * * 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος  γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στην Αριανζό, κωμόπολη της Καππαδοκίας. Γονείς του ο Γρηγόριος, επίσκοπος Ναζιανζού και η Νόννα. Είχε και δύο αδέρφια: τον Καισάρειο και την Γοργονία.

Στη Ναζιανζό, παίρνει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ στην Καισάρεια, όπου συνεχίζει το σχολείο, γνωρίζεται με τον συμμαθητή του Μέγα Βασίλειο. Έπειτα, πηγαίνει κοντά σε περίφημους διδασκάλους της ρητορικής στην Παλαιστίνη και στην Αλεξάνδρεια και, τέλος, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας. Οι σπουδές του διήρκεσαν 13 ολόκληρα χρόνια (από 17 έως 30 ετών).

Μετά τις σπουδές στην Αθήνα ο Γρηγόριος επιστρέφει στη πατρίδα του, όπου ο πατέρας του, επίσκοπος Ναζιανζού, τον χειροτονεί πρεσβύτερο. Αλλά ο Άγιος Γρηγόριος προτιμά την ησυχία του αναχωρητηρίου στον Πόντο, κοντά στον φίλο του Βασίλειο, για περισσότερη άσκηση στην πνευματική ζωή.

Μετά, όμως, από θερμές παρακλήσεις των δικών του, επιστρέφει στην πατρίδα του και μπαίνει στην ενεργό δράση της Εκκλησίας. Στα 43 του χρόνια ο Θεός τον ανύψωσε στο επισκοπικό αξίωμα.

Όλα του τα συγγενικά πρόσωπα πεθαίνουν, αλλά η Θεία Πρόνοια τον φέρνει στην Κωνσταντινούπολη (378 μ.Χ.), όπου υπερασπίζεται με καταπληκτικό τρόπο την Ορθοδοξία ενάντια στην αίρεση του Αρείου. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Όλοι οι ναοί της Βασιλεύουσας ήταν στα χέρια των αιρετικών. Όμως ο Άγιος δεν απελπίζεται. Μετατρέπει ένα δωμάτιο του σπιτιού του σε ναό, και του δίνει συμβολικό όνομα «Αγία Αναστασία», δείγμα ότι πίστευε στην ανάσταση της Ορθόδοξης Πίστης.

Οι αγώνες είναι επικίνδυνοι. Οι αιρετικοί ανεβασμένοι ακόμη και πάνω στις σκεπές των σπιτιών του πετούν πέτρες και ο Άγιος Γρηγόριος δοκιμάζεται πολύ. Στο ναό της Αγίας Αναστασίας εκφωνεί τους περίφημους πέντε θεολογικούς λόγους που του έδωσαν δίκαια τον τίτλο του Θεολόγου.

Μετά το σκληρό αυτό αγώνα, ο Μέγας Θεοδόσιος τον αναδεικνύει Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (381 μ.Χ.). Όπως όλα τα ανθρώπινα όμως, έτσι και με τη ζωή του Γρηγορίου: αντιζηλίες, και δυσαρέσκειες τον ωθούν να παραιτηθεί και αποσύρεται στην γενέτειρά του όπου και τελειώνει ειρηνικά η ζωή του το 390, σε ηλικία 61 έτους.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος άφησε μεγάλο συγγραφικό έργο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα φιλοσοφημένα 408 ποιήματά του 18.000 περίπου στίχων. Είναι από τα μεγαλύτερα πνεύματα του Χριστιανισμού και από τους λαμπρότερους αθλητές της ορθόδοξης πίστης.  Θεωρείται ευρέως ως ο πιο ταλαντούχος ρήτορας μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας. Ως κλασικά εκπαιδευμένος ομιλητής και φιλόσοφος του Ελληνισμού, κατάφερε να συνδυάσει τον Ελληνισμό με την πρώτη εκκλησία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Γρηγόριος έγινε γνωστός ως ο «Τριαδικός Θεολόγος» γιατί είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της Τριαδικής θεολογίας τόσο μεταξύ των ελληνόφωνων όσο και των λατινοφώνων θεολόγων.

Ο Γρηγόριος είναι άγιος και της Ανατολικής και της Δυτικής Χριστιανικής Εκκλησίας και είναι επίσης γνωστός και στις δυο Εκκλησίες, (Ανατολική και Δυτική) ως ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, μαζί με το Βασίλειο τον Μέγα και τον Ιωάννη το Χρυσόστομο, κι ως ένας από τους Δασκάλους της Εκκλησίας.

                                                    * * * * *
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Γρήγορα έμεινε ορφανός από πατέρα, και η μητέρα του - χήρα τότε 20 ετών - τον ανέθρεψε και τον μόρφωσε κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Ήταν ευφυέστατο μυαλό και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια - κοντά στον τότε διάσημο ρήτορα Λιβάνια - αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο.

Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του, επανήλθε στην Αντιόχεια και αποσύρθηκε στην έρημο για πέντε χρόνια, όπου ασκήτευε προσευχόμενος και μελετώντας τις Άγιες Γραφές. Ασθένησε όμως και επέστρεψε στην Αντιόχεια, οπού χειροτονήθηκε διάκονος - το 381 μ.Χ., σε ηλικία 34 ετών - από τον Αρχιεπίσκοπο Αντιοχείας Μελέτιο. Αργότερα δε από τον διάδοχο του Μελετίου Φλαβιανό πρεσβύτερος σε ηλικία 40 ετών.

Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι την Βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης, κάτι που ο ίδιος δεν επεδίωξε ποτέ. Και από την θέση αυτή ο Ιερός Χρυσόστομος, εκτός άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελούμε σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε μετατροπές.

Ο ιερός Χρυσόστομος κατά τη διάρκεια της πατριαρχείας του υπήρξε αδυσώπητος ελεγκτής κάθε παρανομίας και κακίας. Αυτό όμως έγινε αιτία να δημιουργήσει φοβερούς εχθρούς, και μάλιστα αυτήν την αυτοκράτειρα Ευδοξία, επειδή ήλεγχε τις παρανομίες της. Αυτή μάλιστα, σε συνεργασία με τον τότε Πατριάρχη Αλεξαδρείας Θεόφιλο, συγκάλεσε σύνοδο και πέτυχε την καθαίρεση και εξορία του Αγίου σ' ένα χωριό της Βιθυνίας.

Η απόφαση αυτή όμως, τόσο εξερέθισε τα πλήθη, ώστε αναγκάστηκε αυτή η ίδια η Ευδοξία να τον ανακαλέσει από την εξορία και να τον αποκαταστήσει στο θρόνο με άλλη συνοδική αθωωτική απόφαση (402 μ.Χ.).

Αλλά λίγο αργότερα, η ασεβής αυτή αυτοκράτειρα, κατάφερε και πάλι να εξορίσει τον Άγιο (20 Ιουνίου 404 μ.Χ.) στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.

Ο Μ. Ι. Γαλανός στον Συναξαριστή του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει για τον Ιερό Χρυσόστομο, ότι υπήρξε και αναγνωρίζεται ως άριστος και δημοφιλής διδάσκαλος της Χριστιανικής Εκκλησίας. Κανένας δεν εξήγησε όπως αυτός, με τόσο πλούτο και τόση σαφήνεια τα νοήματα των θείων Γραφών, ούτε  υπήρξε εφάμιλλός του στην ετοιμολογία, την απλότητα, αλλά και στη φλόγα και τη δύναμη της ρητορείας.

Υπήρξε ρήτορας θαυμαστός, λογοτέχνης απαράμιλλος, βαθύτατος και διεισδυτικότατος, ψυχολόγος και καταπληκτικός κοινωνιολόγος με αίσθημα χριστιανικής ισότητας, χωρίς προνομιούχους, με καθολική αδελφότητα.

Ανήκει σ' αυτούς που φαίνονται «ὡς φωστῆρες ἐν κόσμῳ» (Προς Φιλιππησίους, 6' 15.). Δηλαδή σαν φωτεινά αστέρια μέσα στον κόσμο.

Να σημειώσουμε εδώ, ότι ο ιερός Χρυσόστομος πέθανε την 14η Σεπτεμβρίου του 407, αλλά λόγω εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μετατέθηκε η εορτή της μνήμης του την 13η Νοεμβρίου,  την 27η Ιανουαρίου εορτάζουμε την ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά η μνήμη του εορτάζεται και την 30η Ιανουαρίου ημέρα μνήμης των Τριών Ιεραρχών, μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο.

Σημείωση: Για τους βίους των αγίων Τριών Ιεραρχών ανέτρεξα κυρίως στον Συναξαριστή. Ειδικώτερα:
α) για τον Μέγα Βασίλειο  εδώ: http://www.saint.gr/1/saint.aspx
β) για τον Γρηγόριο τον Θεολόγο  εδώ:  http://www.saint.gr/1161/saint.aspx  και  εδώ: http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2015/01/o-agios-grigorios-o-theologos-kai-poihmata.html και τέλος,
γ) για τον Ιω. Χρυσόστομο  εδώ: http://www.saint.gr/3021/saint.aspx

Η ρητορική μίσους και ο ρατσισμός

Στις μέρες μας έχει εφευρεθεί ο όρος "ρητορική μίσους" ο οποίος έχει αναχθεί σε κυρίαρχο κοινωνικό δόγμα με την απειλή -μάλιστα-ποινικής διώξεως!  Είναι σπουδαία επινόηση! Κι έτυχε επιτυχημένης εργαλειοποίησης! Διότι, η αναγωγή της ρητορικής μίσους σε απαγορευμένη ατομική συμπεριφορά, δεν εκτείνεται de facto σε ολόκληρο το εύρος του κοινωνικού συνόλου. Υπάρχουν κατηγορίες πολιτών (αρχόντων και αρχομένων) που νομιμοποιούνται να μετέρχονται την ρητορική μίσους, ελευθέρως και ατιμωρητί, για να επιβάλουν και να υπο-βάλουν τις απόψεις τους και τις προτιμήσεις τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, απαγορεύεται επί ποινή, ακόμη και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους έναντι της ρητορικής μίσους που κατευθύνεται  εναντίον αυτών.

 Αυτό δεν θα ήταν εύκολο να αρχίσει και να επικρατήσει,  αν δεν είχε προηγηθεί η αναστροφή του περιεχομένου της γλώσσας. Συγκεκριμένα, πλείστες όσες παλαιές λέξεις της γλώσσας μας, απέκτησαν νέες έννοιες, έχουν δηλ. διαφορετικό περιεχόμενο από ό,τι είχαν μέχρι τώρα, κι αυτό  θεσπίστηκε με νόμο, ως εάν η γλώσσα αποτελεί ατομική συμπεριφορά!*

Ωστόσο, η Ιστορική πραγματικότητα,είναι απαλλαγμένη από όλες αυτές τις υποκειμενικές διαθέσεις και προτιμήσεις. Δεν μπορεί να είναι ή να μην είναι ρατσιστική. Γιατί κάθε ιστορικό γεγονός έχει τον δημιουργό του και τις συνέπειές του. 

Δεν χωρεί λοιπόν κανένας χαρακτηρισμός των γεγονότων και των φορέων αυτών, που να είναι αληθής και  να έχει ελατήρια εξωιστορικά και με υποκειμενική προδιάθεση.

Ασφαλώς, μπορεί να υπάρξουν αρνητικοί χαρακτηρισμοί και μεροληπτικές παρουσιάσεις των ιστορικών γεγονότων, αλλά αυτά έχουν την προέλευσή τους στην προσωπική, και εκ των προτέρων δεδομένη άποψη του ομιλούντος υποκειμένου. Στην περίπτωση αυτή,  το υποκείμενο ενεργεί ως τεχνικός, που [μάλλον με δεδομένο το "ζητούμενο"] αλιεύει ιστορικά γεγονότα προς υποστήριξη της απόψεώς του, και αποσιωπά ή αποκρύπτει άλλα που την διαψεύδουν. 

Συχνότατα, επίσης, το υποκείμενο ενεργεί με κάθε τρόπο, ακόμη και ανοίκειο, με κυρίαρχο σκοπό την διάψευση, κατάργηση. αλλοίωση, υποτίμηση και αναίρεση της πραγματικής και ιστορικής αλήθειας, και προς εγκαθίδρυση της δικής του άποψης και της δικής του διαστρεβλωμένης "αλήθειας". Δηλαδή ενός ιδιωτικού σκοπού που ανάγεται -συχνά και με  νόμο- σε αλήθεια! Αυτό όμως είναι πλάνη, διότι η αλήθεια είναι κατάσταση της συλλογικής μνήμης των γεγονότων σε τόπο και χρόνο κι ο ιδιωτικός σκοπός είναι προσωπική επιλογή, αρυομένη από τις προτιμήσεις ατόμων.

Το να μην επιθυμούμε να αποδώσωμε εκάστω τα ίδια, συνιστά μάλλον εθελοτυφλία και αποφυγή ευθυνών, αλλά αγάπη του ψεύδους. Η Ιστορία διδάσκει τις επόμενες γενεές για να μην πάθουν ό,τι έπαθαν οι προηγούμενοι, και να μην επαναλαμβάνουν τις αθλιότητες των προηγουμένων. 

Η μίμηση ή η ωραιοποίηση του κακού, κάνει το κακό, χειρότερο και μεγαλύτερο. Περισσότερο κραυγαλέο και περισσότερο καταστροφικό.  

Η απόκρυψη του κακού δεν σωφρονίζει. Αντιθέτως, αθωώνει τον εγκληματία και δημιουργεί νέους και θρασύτερους μιμητές αυτού.

Το να αποκρύψουμε τους δράστες των φρικτών ιστορικών πεπραγμένων, σημαίνει να πλαστογραφήσουμε την ιστορία, η οποία έχει καταγράψει αναρίθμητα αίσχη των ανθρώπων, προς αθώωσή τους.

Στην ζωή των Χριστιανών βιώνεται [και στην Εκκλησιαστική τους Ιστορία λεπτομερώς παρατίθεται] το έργο του Χριστού και η διδασκαλία του. Ιστορείται, επίσης, η κατηγορία, η δίκη, η κρίση και ο σταυρικός Του θάνατος, κι όλα αυτά τα πράγματα που συνέβησαν τότε. Το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν σε τόπους που μέχρι σήμερα υπάρχουν και κατοικούνται και κάποιοι τους θεωρούν πατρογονικά τους χώματα, δεν μας παραξενεύει. Έχουν δίκιο. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα που προηγήθηκαν στους τόπους αυτούς (εμφάνιση του Χριστού και σταύρωσή του), και από τους λαούς που συνέβη να βρίσκονται στα αντίστοιχα χρόνια εκεί (εγχώριους πληθυσμούς και ρωμαίους κατακτητές, κλπ. περιστασιακούς παρεπιδημούντες).

Ασφαλώς, δεν μπορούμε να μην θαυμάζουμε το καλλιτέχνημα των αιώνων, τον Παρθενώνα, αλλά δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι αποτελεί ένα μνημείο που ανεγέρθηκε με τα χρήματα που αφαίρεσαν οι Αθηναίοι, καταληστεύοντας το συμμαχικό ταμείο, στη Δήλο.

Ομοίως, δεν μπορούμε να αποσιωπήσουμε το γεγονός πως το Κολοσσαίο είναι ένα τεράστιο ιστορικό μνημείο, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε ότι εντός του μνημείου αυτού οι πρωτοχριστιανοί ρίπτονταν στα θηρία για να κατασπαραχθούν από αυτά, ή μονομαχούσαν μέχρι θανάτου μεταξύ τους, όχι μόνο για τιμωρία και εξαφάνισή τους, αλλά και προς αποτροπή της διάδοσης της διδασκαλίας του Χριστού και επιπροσθέτως προς τέρψιν της άρχουσας τάξης της Ρώμης και την διασκέδαση των Ρωμαίων πολιτών. Δεν είναι το μνημείο που συγκεντρώνει -στην όψη του- το κακό, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνούμε τα εντός αυτού πεπραγμένα.

Επίσης, η Ιερά Εξέταση αποτελεί μελανή σελίδα στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας. Με πολλά θύματα, που κατηγορήθηκαν άδικα, υστερόβουλα και ψευδώς. Το να μην επιθυμεί κανείς σήμερα να μιλήσει για την Ιερά Εξέταση ως έργο της Καθολικής Εκκλησίας, σημαίνει πως θέλει να απαλείψει τα φριχτά αμαρτήματα της Καθολικής Εκκλησίας και να εξαγιάσει την διαδρομή της. 

Αλλά δεν μπορούμε ξεχάσουμε ούτε τις Σταυροφορίες και όσα αυτές είχαν ως αποτέλεσμα! Σε κάποιους απέφεραν τεράστιο πλούτο, και σε άλλους προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές.

Τόσα και τόσα ιστορικά γεγονότα, που μπορεί να μας βρίσκουν θετικούς και να μας αρέσουν, κι άλλα που μπορεί να μας βρίσκουν αρνητικούς. Αυτό δεν πειράζει. Πειράζει να θέλουμε να αλλάξουμε τα γεγονότα, ώστε να μας αρέσουν.

Κι έχουμε πολλά γεγονότα αμαρτωλά, που δεν μπορούμε να ξεχνάμε, αλλά θα είναι λάθος και να μην αποδίδουμε στον καθένα τις ιστορικές του ευθύνες (**).

Στον Χίτλερ, στον Στάλιν, κλπ. και σε όποιον άλλον, που -προκειμένου να πραγματοποιήσει τον ατομικό του άρρωστο σκοπό- προκαλεί ασύμμετρα μεγάλο κακό στον κόσμο.

Συμφέροντα έχουν όλοι οι άνθρωποι και οι λαοί, όμως μόνο το πανανθρώπινο συμφέρον ενώνει! όλα τα άλλα χωρίζουν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τους λαούς.

 Σημειώσεις: (*) Το αντικείμενο του νόμου. Ως γνωστόν με τον νόμο, μπορεί να ρυθμίζεται μόνο η εξωτερική συμπεριφορά του ανθρώπου-πολίτη, του ανθρώπου που διαβιοί εν κοινωνία. Δηλαδή, με νόμο μπορεί να ρυθμίζεται η εξωτερική συμπεριφορά η οποία ανάγεται στη σχέση του ατόμου με τα άλλα μέλη της αυτής κοινωνίας.

Η εσωτερική στάση, θετική ή αρνητική του ατόμου προς την υποχρεωτική εξωτερική συμπεριφορά που απαιτεί ο νόμος, είναι αδιάφορο, για τον νόμο, αν γίνεται με ευχαρίστηση ή δυσφορία από τον πολίτη.

Το είδος της προσωπικότητας του ατόμου, οι κατευθύνσεις της, οι όψεις της, ο χαρακτήρας, οι συνήθειες του ατόμου και οι προσωπικές του ψυχικές και ηθικές ανάγκες και ορισμοί, εκφεύγουν από την ρύθμιση του νόμου, και δεν αφορά τον νομοθέτη και την πολιτεία η ηθική προσωπικότητα, και οι προσωπικές επιλογές του ατόμου. Το μόνο που έχει η Πολιτεία και ο Νόμος να κάνουν με την προσωπικότητα του ατόμου, είναι αυτό που τους έχει αναθέσει το Σύνταγμα: Να θεωρούν, δηλαδή να προφυλάσσουν και να προστατεύουν τον άνθρωπο, ως υπέρτατη αξία! Όχι τον υπάκουο άνθρωπο! Όχι τον ψηφοφόρο του κόμματος που έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης! Αλλά, Κάθε άνθρωπο!

Η ηθική συγκρότηση του ατόμου αρύεται από την ανατροφή, τον χαρακτήρα και την πνευματική του καλλιέργεια. Συνεπώς, ο τρόπος που σκέφτεται, ενεργεί, επιλέγει ή απορρίπτει το άτομο, ανάγεται στον καθόλου τρόπο συγκρότησης  της προσωπικότητάς του. Για τον λόγο αυτόν, εξάλλου, οι άνθρωποι είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και έχουν τόσο διαφορετικές επιλογές στην ζωή τους. Για τον λόγο αυτόν, επίσης, για κάποιους είναι πολύ σημαντική η συγκεκριμένη απάντηση που θα δώσουν στα διλήμματα της ζωής, ενώ άλλοι δεν έχουν κανένα δίλημμα στο ίδιο ερώτημα. Μερικοί θέλουν κάτι συγκεκριμένο με κάθε μέσο, κι άλλοι θέλουν ή αρνούνται κάτι συγκεκριμένο με κάθε θυσία. [Είναι το μεγάλο Ναί, ή το μεγάλο Όχι, που λέει κι ο Ποιητής, που μας καταπονεί, και πάντα μας το ιδιο θα κάναμε, όσο κι αν μας καταπονεί].Αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι διλήμματα και ενδοιασμούς.

Τελικά, ο νόμος δεν μπορεί να ρυθμίσει τίς προτιμήσεις μας, την ιδιοσυγκρασία μας, την ευχαρίστηση ή την δυσαρέσκειά μας, το τί μας ταιριάζει γενικά και ειδικά, ή το επάγγελμα που θα διαλέξουμε και πώς θα το ασκήσουμε, ποιόν θα αγαπήσουμε και ποιόν θα ερωτευτούμε, ποιά θεραπεία μας ευνοεί και μας εξυγιαίνει και ποιά θεραπεία μας βαραίνει και μας αρρωσταίνει περισσότερο. Για όλα αυτά, εμείς -και ο καθένας μας- προσωπικά είμαστε οι αρμόδιοι, οι κατάλληλοι, οι υπεύθυνοι και  οι ειδικοί.

 Ο νόμος δεν έχει καμμιά εξουσία για όλα τα παραπάνω, κι ο κάθε νομοθέτης θα πρέπει να το γνωρίζει αυτό, ακόμη κι όταν τον οδηγεί η απελπισία του προκειμένου να ελέγξει τα πάντα, ρητά να ορίζει μέχρι και το πώς θα αισθάνονται οι άνθρωποι.

(**) Η υβριστική και μεθοδευμένη διαδικασία απαλοιφής της ιστορικής μνήμης στην εποχή μας. Για παράδειγμα, διαβάζω στην https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BF :

"Στο Κολοσσαίο πραγματοποιούνταν αγώνες με ελεύθερη είσοδο, οι οποίοι διοργανώνονταν από τους αυτοκράτορες για να αυξάνουν την δημοτικότητά τους. Οι αγώνες διαρκούσαν μία μέρα ή και περισσότερες. Ξεκινούσαν με κωμικές πράξεις και εξωτικά ζώα, και ολοκληρώνονταν με τις μονομαχίες μεταξύ ζώων και μονομάχων, ή μόνο μεταξύ μονομάχων. Οι μονομάχοι ήταν αιχμάλωτοι πολέμου ή δούλοι."(...) και παρακάτω, διαβάζω,  ότι σήμερα, δηλαδή στην εποχή μας: "Ο Πάπας το επισκέπτεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, εις μνήμην των χριστιανών μαρτύρων". 

Τόσο απλά, τόσο εύκολα, ασύνδετα και προς αποφυγήν παραδοχής και ομολογίας των εντός του μνημείου εγκληματικών ωμοτήτων, αποσιωπούμε ότι στο κολοσσαίο ρίφθηκαν και κατασπαράχθηκαν από τα θηρία πολλοί, απλά και μόνο επειδή ήσαν χριστιανοί!  Αυτό, βεβαίως,  συνιστά ένα κατάφωρο ψεύδος, το οποίο (θα έλεγε κανείς ότι) χρησιμοποιείται για να κατευνάσει την αγανάκτηση και την οργή των χριστιανών, αλλά δεν αποφεύγει την πλαστογραφία της ιστορίας, προς δόξαν -ασφαλώς- των επινοητών αυτού του ψεύδους!

Η ενσυναίσθηση απέναντι στην επόμενη γενιά και η πρόσφορος αιτία (causa adaequata)

 Κυβερνητικοί κύκλοι απεφάνθησαν ότι όλοι όσοι αρνούνται να εμβολιαστούν δείχνουν παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι στην επόμενη γενιά.

Μια τέτοια δήλωση, με την οποία αξιολογείται/χαρακτηρίζεται/κατηγοριοποιείται ενιαίως, απόλυτα και συλλογικά μεγάλο πλήθος ανθρώπων, έχει μηδενική πιθανότητα να είναι αληθής. 

Θα μου πείτε, τί θα γινόταν αν σε αυτή την  δήλωση προέβαινε αθρόα η Κυβέρνηση. Ή αθρόοι οι εμβολιασμένοι. Ή αθρόα η συνέλευση των big pharma. 

Θα απαντούσα, πως η κυβέρνηση έχει συμφέρον να προωθεί την πολιτική της, αλλά ο χαρακτηρισμός θα εξακολουθούσε να έχει μηδενική πιθανότητα να είναι αληθής. H προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής, χάριν της οποίας οι πολιτικοί μας προβαίνουν σε τέτοιες δηλώσεις, δεν συνιστά πρόσφορη αιτία για να είναι αληθής ο χαρακτηρισμός ως εγκληματικά αναίσθητων των μη εμβολιαζομένων πολιτών (είτε επειδή αυτοί φοβούνται ή επειδή βαρέθηκαν να ακολουθούν μια πολιτική ως μια θεραπεία).

Ο ταυτόσημος χαρακτηρισμός και εκ μέρους των εμβολιασμένων συμπολιτών μας, ενδεχομένως να έχει ως λογική υπόθεση πως αυτοί θέλουν να βρούν μιμητές στην δική τους στάση, πράγμα φυσικό, γιατί συχνά, ό,τι κάνει ο καθένας που το θεωρεί έξυπνο, λογικό, ωραίο, και in, επιθυμεί μετά από αυτόν να το αντιγράφουν και άλλοι.

Στην περίπτωση μάλιστα, που μπορεί να σκέφτονται πως εξαπατήθηκαν, δεν θέλουν να το παραδεχτούν. Ενδέχεται δε, κάποιος, να επιθυμεί να τον ακολουθήσουν κι άλλοι, για να μην αισθάνεται μόνος στην προσπάθεια ή για να μην νοιώθει πως μόνο αυτός εξαπατήθηκε.

 Όσο για τις big pharma, αυτές, είναι φυσικό να επιθυμούν την δημιουργία μιας κοινωνικής πεποίθησης για ανάγκη εμβολιασμού, ώστε να παράγουν και να προωθούν κάποια ακόμη προϊόντα τους και να αποκομίζουν κέρδη εις το διηνεκές. Φυσικό είναι, επίσης, ως επιχειρήσεις να αναζητούν μια διαδικασία που θα αυξάνει διαρκώς τα κέρδη τους και να πωλούν διαρκώς κάθε προϊόν τους, ακόμη και όταν αυτά δεν είναι απολύτως εγγυημένα και ασφαλή. Τα οποία προφανώς, επιθυμούν να  (και -έχω την βεβαιότητα ότι θα τα) πωλήσουν, ακόμη και αν είναι παντελώς άχρηστα για τον σκοπό για τον οποίο παρήχθησαν. Καμμία επιχείρηση δεν πετάει τα προϊόντα της.

Εξάλλου, είναι νομοθετημένο, οι big pharma, αλλά και οι συστήνοντες γιατροί, πολιτικοί κλπ. να μην ευθύνονται για καμμιά αστοχία των εμβολίων σε ανθρώπινες ζωές, κλπ!

Ας μην ξεχνάμε μάλιστα πως οι πρόσφυγες/μετανάστες κλπ. δεν εμβολιάζονται, ακριβώς για αυτόν τον λόγο! Ότι, δηλαδή δεν έχει θεσπιστεί (είναι άλλως τε και πολιτικά περίπλοκο) το ακαταδίωκτο των big pharma για αυτούς τους πληθυσμούς!

Τελικά, τί συνιστά έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά; μήπως η πολιτική διαφωνία; 

 Μπορεί άραγε απόλυτη γενίκευση μιας θεραπείας, να αποτελεί και την ιατρικά εφαρμοστέα θεραπευτική μέθοδο για όλον τον πληθυσμό, και μάλιστα αυτό να γίνεται με άμεσα και πιεστικά εκτελεστές κυβερνητικές εξαγγελίες, με την διαβεβαίωση ότι μόνο έτσι θα ξαναπάρουμε την ζωή μας πίσω, μόνο έτσι θα νικήσουμε την πανδημία, κλπ, κλπ;  

Μπορεί να προφητευτεί η κατανίκηση μιας πανδημίας; 

Μπορεί μια ιατρική οδηγία να συνιστά κυβερνητική πολιτική;

Πώς είναι δυνατόν η μη συμμόρφωση και η μη υποταγή σε κυβερνητικά επιβαλλόμενες θεραπείες και φαρμακοληψίες κλπ. με τις οποίες διαφωνούμε σε προσωπικό επίπεδο, να συνιστά έλλειψη ενσυναίσθησης των διαφωνούντων προς την επόμενη γενιά;

Μήπως, η διαφωνία με αυτήν την κυβερνητική  πολιτική είναι δυνατόν να στοιχειοθετεί ηθική αδιαφορία και έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά; 

Και τί θα μπορούσε να ενδιαφέρει/να ωφελήσει ή να θίξει την επόμενη γενεά,  η προσωπική μας επιλογή γα τις θεραπείες και τα φάρμακα που θα λάβουμε προκειμένου να φροντίσουμε την υγεία μας; 

Αληθινά, πιστεύω, πως την επόμενη γενεά την ενδιαφέρει το ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τα προβλήματα που θα βρεί και θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει εκείνη. 

Και πρέπει, κάθε γενεά να την ενδιαφέρουν, τουλάχιστον, αυτά που έχει και εκείνα που θα πρέπει η ίδια να παραδώσει στους επομένους. Δηλαδή, να έχει (ή να φροντίσει να έχει, ώστε) να παραδώσει στους επομένους της 

• μια χώρα ασφαλή, 
• μια χώρα με πλούτο και πόρους, 
• μια χώρα χωρίς χρέη, 
• μια χώρα με υποδομές υγείας, 
• και υποδομές μετακινήσεων σε όλα τα σημεία της Επικράτειας, 
• μια χώρα με υποδομές παραγωγής ενέργειας, 
• μια χώρα με θεσμούς δημοκρατικούς, 
• μια χώρα που να παρέχει παιδεία και να αποπνέει ήθος, 
• μια χώρα εξοπλισμένη ενάντια στους εξωτερικούς εχθρούς, 
• μια χώρα χωρίς εσωτερικούς πολιτικούς και ηθικούς εχθρούς, 
• μια χώρα νοικοκυρεμένη.

Πάντως, η δική μας γενεά είναι αναρμόδια να θέσει ζητήματα ευπρέπειας και ενσυναίθησης απέναντι στην επόμενη. Γιατί την γενεά αυτήν, τα παιδιά μας, την χρεώσαμε, την εκποιήσαμε, την υποθηκεύσαμε, την ξεγυμνώσαμε από το αρχαίο και το χριστιανικό της κάλλος και της στερήσαμε την πατρίδα και την τιμή. Της στερήσαμε την προοπτική.

Δυστυχώς, καταφέραμε να είμαστε (και να ζούμε σε) μια χώρα, όπου, ενώ οι πολίτες δυστυχούν, οι πολιτικοί πλουτίζουν και επί πλέον μέμφονται τους δυστυχείς πολίτες, για έλλειψη ενσυναίσθησης προς την επόμενη γενιά! Μας μέμφονται αυτοί που πλουτίζουν, αυτοί που χρωστούν και δεν αποδίδουν εκατομμύρια κομματικών δανείων και φέρονται ως Αύγουστοι, που δεν τους πιάνουν ούτε και οι υγειονομικοί αφορισμοί που εξαγγέλλουν για τους "υπηκόους"!!!

Αιδώς Αργείοι!

Η Υγεία, η Ζωή, η Προσωπικότητα και το υποχρεωτικό εμβόλιο

 Το Σύνταγμα μας στο άρθρο 2 (1) προστατεύει  τον άνθρωπο ως αξία. Προστατεύει, δηλαδή, την αυτοδύναμη και αυθύπαρκτη προσωπικότητα του ατόμου. Τον άνθρωπο, ως πρόσωπο. Την αξία του προσώπου όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως κοσμοθεωριών, πεποιθήσεων πολιτικών και θρησκευτικών, φύλου, καταγωγής και οποιουδήποτε άλλου ειδικού γνωρίσματος αυτών.

Το άρθρο αυτό, λόγω της σπουδαιότητάς του, ετέθη, οργανικά, αμέσως μετά το άρθρο 1 (2), που προστατεύει την μορφή του Πολιτεύματος της χώρας μας. Και μάλιστα ετέθη πριν από το κεφάλαιο περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (άρθρα 4 έως 25).

Από το γεγονός αυτό, συνάγεται ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου τίθεται, στο αξιακό μας δικαιϊκό σύστημα, σχεδόν στον ίδιο βαθμό σπουδαιότητας με εκείνη που έχει η Μορφή του Πολιτεύματος, όπως αυτό ορίζεται με τον υπέρτατο νόμο, δηλαδή το Σύνταγμα (στο άρθρο 1). 

[Η Μορφή του Πολιτεύματός μας,  ως γνωστόν, προέκυψε από το δημοψήφισμα με το οποίο ο λαός αποφάνθηκε ότι στο εξής δεν επιθυμεί να έχει ως ανώτατο άρχοντά του έναν κληρονομικό βασιλιά, άλλα έναν (έστω και έμμεσα) εκλεγόμενο Έλληνα πολίτη]. 

Η κατάταξη της προστασίας της προσωπικότητας, στο άρθρο 2 του Συντάγματος του 1975, που έγινε αμέσως μετά την εξάλειψη της χουντικής διακυβέρνησης, οφείλεται στο γεγονός πως στην νέα πολιτική περίοδο της Χώρας, σύσσωμος ο λαός επιθυμούσε την ολοσχερή αποφυγή παρόμοιων συμπεριφορών και πολιτικών, όπως αυτές που η χουντική διακυβέρνηση της Χώρας, είχε μετέλθει: την καταρράκωση  της προσωπικότητας των πολιτών που αντιδρούσαν στον αυταρχισμό της! Κι είναι γνωστό σε όλους μας, πως, προκειμένου να επιτευχθεί η κάμψη του φρονήματοςτων πολιτών, η στρατιωτική κυβέρνηση  ασκούσε σε βάρος τους,  διωγμούς, εξορίες,  λογοκρισία αλλά και βασανιστήρια. Και κάτι τέτοιο, ο λαός, δια των αντιπροσώπων του, αποφάσισε πως δεν θέλει να το ξανα-υποστεί!

Δηλαδή, συνεπής η ελληνική κοινωνία προς την αντίσταση σε κάθε καταπίεση και εξανδραποδισμό, ανήγαγε την προσωπικότητα του πολίτη σε υπέρτατο έννομο αγαθό, υπεράνω όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και την κατέστησε απαραβίαστη και απρόσβλητη από οποιονδήποτε, ακόμη και από την ίδια την Πολιτεία. 

Στο Σύνταγμά μας, για την ισχυρά αυτή προστασία, γίνεται επανειλημμένως επίκληση του όρου "αξιοπρεπής", "αξιοπρέπεια", κλπ.(4), πράγμα που υποδηλώνει την εντονώτατη και ενδιάθετη τάση του Έλληνα πολίτη για ελευθερία και αυτοδιάθεση, αλλά και το πανεθνικό αίτημα συμμετοχής και απόλαυσης αυτής της ελευθερίας, ακόμη και με την πρόνοια της πολιτείας για όσους δεν έχουν όλες τις φυσικές ή πνευματικές δυνάμεις για αυτόνομη συμμετοχή.

Τα προσφάτως κυβερνητικά τεκταινόμενα [με την υποχρεωτική μέχρις εξουδενώσεως επιβολή ενός αναποτελεσματικού εμβολίου] προσβάλλουν, παραβιάζουν και αναιρούν την συνταγματική προστασία της προσωπικότητας, που αφειδώς και απλόχερα χορηγήθηκε σε όλους τους πολίτες  με την περιφανή διακήρυξη αποτινάγματος του ζυγού του ελέγχου και της αυθαιρεσίας, που γίνεται με το άρθρο 2 του Συντάγματος.

Οι σχετικές κυβερνητικές πιέσεις και επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν καίρια κάθε πολίτη  που προστατεύεται από τις διατάξεις του άρθρου αυτού (2 του Συντάγματος), δηλαδή την προσωπικότητα καθενός πολίτη χωριστά, και, τελικά, όλων μας. 

Συγκεκριμένα, η ενσκήψασα πανδημία έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μας. Στην πολιτική ζωή, την οικονομική ζωή, την προσωπική ζωή, όλων μας. Και συνολικά της πατρίδας μας, αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν για την αντιμετώπιση της πανδημίας, στάθηκαν έωλες, ως προπετείς, ανεδαφικές, επιπόλαιες, διχαστικές και μεροληπτικές. 

• Προπετείς γιατί εξέφραζαν μια αλαζονική βεβαιότητα αντιμετώπισης  (θα αντιμετωπίσουμε, θα απαλλαγούμε, θα κερδίσουμε την ελευθερία μας, θα εξαλειφθεί κλπ) για κάτι που ήταν άγνωστο, ακόμη και στους ειδικούς της ιατρικής και της φαρμακευτικής. Πέραν, δε τούτου, υποχρέωσαν τον πληθυσμό να υπακούσει άκων-εκών στις αποφάσεις αυτές, ακόμη και αφού διαπίστωναν ότι δεν υφίσταται πρόοδος και απεμπλοκή! Κι εξακολουθούν να πειραματίζονται!  Όχι πλέον με την απεμπλοκή από την ασθένεια, αλλά με την ολοκληρωτική συμμόρφωση και υποταγή όλου του λαού, αυξάνοντας την μία μετά την άλλη τις απαιτούμενες δόσεις του αναποτελεσματικού στην αντιμετώπιση της πανδημίας εμβολιασμού.
  
• Ανεδαφικές γιατί με τους εγκλεισμούς καταργήσαμε την ζωή για... να την διασώσουμε! 
• Επιπόλαιες γιατί ήταν αποφάσεις κατά το δοκούν, που εκδίδονταν μάλλον για να εκφράσουν πυγμή, παρά για να επιφέρουν αποτέλεσμα.  
• Διχαστικές, γιατί χώρισαν τον κόσμο σε τάγματα υποτακτικών και τάγματα ανυπότακτων. Και βάφτισαν τους μεν λογικούς και μορφωμένους, συνεργάσιμους και ώριμους, τους δε μη συμμορφούμενους αναντιρρήτως, τους βάφτισαν ψεκασμένους, ανόητους, αμόρφωτους, φτωχούς, κλπ.σε μια στρατευμένη καμπάνια πολιτείας, τηλεόρασης, δημοσιογραφίσκων από καθέδρας, και λαλίστατων από τηλεοράσεως γιατρών, μαινομένων απάντων και υβριζόντων με μίσος και απέχθεια, και με φανερή την διάθεση  να εξαφανίσουν τα τάγματα των "ανυπότακτων ηλιθίων"!
  
• Μεροληπτικές, επειδή η ίδια η εξουσία, οι άνθρωποι που εξέδιδαν, υπέγραφαν, και έλεγχαν τις διαταγές συμμόρφωσης σε αυτήν την πολιτική, δεν τηρούσαν τους επιβαλλόμενους όρους. Με συνέπεια να μην εμπνέουν, αλλά να αίρουν την όποια εμπιστοσύνη χρειαζόταν να έχει ο κόσμος για να συμμορφωθεί.
  

Οι σχετικές κυβερνητικές γενικές ρυθμίσις πιέσεις και οι επιταγές προς τους πολίτες, θίγουν εξίσου και το άρθρο 20 του Συντάγματος (3), για την δικαστική προστασία των συμφερόντων και των  νομίμων αξιώσεων των πολιτών. Και τούτο συμβαίνει εξαιτίας  της ρύθμισης που καθιέρωσε η Πολιτεία για το αδίωκτο των φαρμακευτικών εταιριών και των ειδικών της Υγείας που παρασκευάζουν και συνιστούν, αντιστοίχως, αδόκιμα, ανεπαρκή και αναποτελεσματικά θεραπευτικά μέσα, ενίοτε δε και επικίνδυνα. Χωρίς να το λέει η κυβέρνηση, κατήργησε στην πράξη και την διάταξη του άρθρου 914 του Αστικού Κώδικα, σύμφωνα με την οποία "ο ζημιώσας άλλον παρανόμως και υπαιτίως υποχρεούται σε αποζημίωση".

Η προστασία της ζωής από μια πανδημία, είναι υποχρέωση της πολιτείας, υπό άλλη έποψη, κι όχι υπό αυτήν που προσπαθούν να μας πείσουν. Για την προστασία της ζωής , η πολιτεία, με τον ποινικό της νόμο, στρέφεται προς δίωξη και τιμωρία όσων αφαιρούν την ζωή άλλων, με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο.

Η προστασία της υγείας είναι κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών που προβλέπεται στο κεφάλαιο περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρθρο 22 του Συντάγματος (5), το οποίο ορίζει τα σχετικά με την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση. [Ως γνωστόν, κοινωνικό δικαίωμα είναι η κάθε προσφερομένη στον πολίτη εκπληρωμένη υποχρέωση της Πολιτείας. Και στην περίπτωσή μας, η Πολιτεία δεν έχει αναπτύξει τις κατάλληλες δομές και παροχές υγείας, που να μπορούν να προσφύγουν και να χρησιμοποιήσουν οι πολίτες, όταν έχουν ανάγκη υπηρεσιών υγείας. Δηλαδή, περίθαλψης και αποτροπής ασθενειών].

Σημειωθήτω, ακόμη, ότι, σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ.  5 του Συντάγματος (6), η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει την άσκηση των δικαιωμάτων των πολιτών "εν ελευθερία και δικαιοσύνη".

Ύστερα από όλα αυτά, είναι προφανές, ότι, η άσκηση δικαιωμάτων, και δη των δικαιωμάτων κάθε προσώπου που (μαζί με το Πολίτευμα εντός του οποίου αυτό διαβιοί και πραγματώνει τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του) αποτελεί την υπέρτατη αξία της κοινωνίας μας, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός προσώπου αυτεξούσιου, που γνωρίζει και επιθυμεί να ασκήσει και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Και τέτοιο άτομο δεν είναι ο υποδουλωμένος και υποταγμένος [και ακριβώς γι' αυτό, αισθανόμενος ως αναξιοπρεπής] άνθρωπος, ούτε ο εκβιαζόμενος, υβριζόμενος. γελοιοπούμενος, προπηλακιζόμενος (ηθικά και οικονομικά) και απειλούμενος (στην αξιοπρέπεια και την επιβίωσή του) και μάλιστα από την ίδια την πολιτεία άνθρωπος.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι πως η ίδια η Πολιτεία, καθιστά τον πολίτη αναξιοπρεπή, εκβιάζοντας και απειλώντας τον, αναιρώντας αυθαιρέτως και παρανόμως την εμπιστοσύνη του πολίτη προς την ίδια ως Θεσμό, και αθετώντας θεμελιώδεις και αποκλειστικά δικές της υποχρεώσεις! Με τον τρόπο αυτόν, ασφαλώς,  ωθεί τον πολίτη σε απείθεια, και έλλειψη σεβασμού προς έωλους θεσμούς. 

Περαιτέρω, η συγκεκριμένη αυταρχική επιβολή της κυβερνητικής πολιτικής (όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, και που αποτελεί στην ουσία εισβολή κυβερνητικών επιλογών στην ατομική σφαίρα και την αυτοδιάθεση των πολιτών), έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση προς την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του προσώπου, και οδηγεί 

• αφ'ενός στην στέρηση της ελευθερίας του πολίτη να εκφράζει τους στοχασμούς και τους προβληματισμούς του, να επιλέγει ελευθέρως και μεριμνών αυτοπροσώπως για την καλύτερη λύση που προσιδιάζει στα προσωπικά του θέματα υγείας και στην προληπτική υγιεινή, [με αυτογνωσία για την ιδιοπροσωπία και την ιδιοσύστασή του, τις ευαισθησίες και τους ενδοιασμούς του] και 
• αφ' ετέρου, στην στέρηση του δικαιώματός του να καταφύγει στην Δικαιοσύνη, αφού δεν επιτρέπεται η αναζήτηση ευθυνών σε περίπτωση βλάβης του  από την πολιτικά συστηνόμενη προληπτική αντιμετώπιση ενδεχόμενου κινδύνου υγείας του από την λήψη ακατάλληλων σκευασμάτων (λόγω του θεσπισθέντος αδιώκτου των εταιριών και των ειδικών της υγείας).
• Με επιστέγασμα να μην εξασφαλίζονται οι όροι της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στην άσκηση των δικαιωμάτων του πολίτη.
  

Όλο αυτό οδηγεί, τελικά, στην  κατάρρευση της αρχής της εμπιστοσύνης του πολίτη προς την Πολιτεία. Και το χειρότερο, δεν είναι που ο πολίτης δεν εμπιστεύεται την ασυνέπεια, είναι που η Πολιτεία μας πιέζει να υπακούμε στην  αυθαιρεσία της, την αντιφατικότητα και την αμετροέπειά της.

Πέραν των ανωτέρω, ας σημειωθεί, ότι, δεν συνιστά αντικείμενο κυβερνητικής πολιτικής, η επιλογή μιας γενικής και καθολικώς ισχύουσας θεραπευτικής μεθόδου και ταυτόσημων για όλους τους πολίτες ιατρικών προληπτικών διαδικασιών, όχι μόνο γιατί δεν προσιδιάζουν τα ίδια πράγματα στην ασθένεια και στην ιδιοσυγκρασία για κάθε πολίτη, αλλά γιατί η κυβέρνηση της χώρας έχει πολιτικής φύσεως αντικείμενο, κι όχι ιατρικής.

Η υγεία, όπως και η καταγιγνωσκομένη ποινή είναι προσωποπαγής, και αμφότερες οι διαδικασίες καθάρσεως υπηρετούνται από αρμόδιους φορείς, με την σύμπραξη και την παρουσία του προσώπου.

Τουναντίον, κυβερνητική πολιτική,  σύμφωνα με το άρθρο 82 του Συντάγματος  (7) συνιστά η ευνομία, η κοινωνική ειρήνη και η κοινωνική ευημερία, κι ανάμεσα σε αυτά είναι η ανάπτυξη δομών υγείας σε όλα τα επίπεδα, παιδείας, ασφάλειας εσωτερικής και εξωτερικής, χρηστή διοίκηση, μετρημένη οικονομική διαχείριση,  μέριμνα για την επιστροφή των κομματικών δανείων (για τα οποία όμως η κυβέρνηση σιωπά χωρίς καμμία ενοχή, προκειμένου να απολησμονηθούν), κλπ. κλπ..

Και οι προβληματισμοί, δεν σταματούν εδώ.....

 ********************************************************************

 Υπόμνημα: To Σύνταγμά μας, στο Πρώτο Μέρος, (Τμήμα Α)  κατοχυρώνει,  με το άρθρο 1, την Μορφή του Πολιτεύματος και  με το άρθρο 2,   την προστασία της αξίας του ανθρώπου. Το Δεύτερο Μέρος (άρθρα 4 έως 25) ασχολείται με την αναγνώριση, τον ορισμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ειδικώτερα:

(1) Άρθρο 1 1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

 (2) Άρθρο 2. 1. Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.(...)

(3) Άρθρο 20. 1. Καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σ’ αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του, όπως νόμος ορίζει. 2. Το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του.

 (4) Άρθρο 21 1. Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους. Το Κράτος μεριμνά για τη διασφάλιση συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων των πολιτών μέσω ενός συστήματος ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως νόμος ορίζει. 2. (...). 6. Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας.

(5). Άρθρο 22. 1. H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου ....

(6). Άρθρο 25. 1. Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας. 2. H αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη. 3. H καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται. 4. Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης. 

 (7). Άρθρο 82. 1. Η Κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει την γενική πολιτική της χώρας, σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος και των νόμων. 2. ...