Διαβάζοντας το άρθρο του Δημήτρη Μακροδημόπουλου (https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/271332_geniki-dokimi-gia-mellon) για τις πρακτικές που εφαρμόζονται προς αντιμετώπιση της πανδημίας, ένοιωσα ικανοποίηση, που είδα μια άποψη εμπεριστατωμένη και με μια σφαιρικότητα που προσιδιάζει στον τρόπο που ένας σοβαρός επιστήμονας αναλύει όσα παρατηρεί να συμβαίνουνε γύρω του.
Θα συμφωνήσω μαζί του, πολύ περισσότερο, εφόσον παραθέτει και τις τοποθετήσεις ειδικών σχετικά με την αποδόμηση των δημοκρατικών πολιτευμάτων στην εποχή μας.
Είναι αλήθεια, πως στις μέρες μας, ο άνθρωπος αποστέρησε από τον Θεό την παντοδυναμία του και την οικειοποιήθηκε, άσκεφτα μάλιστα.
Παρατηρήθηκε στην Ελλάδα πως το πρώτο κύμα της πανδημίας, δεν μας έθιξε και τόσο σοβαρά. Κι η κυβέρνησή μας αποφάνθηκε πως αυτό ήτανε δικό της κατόρθωμα. Ούτε για μια στιγμή, οι παντοδύναμοι πολιτικοί μας (κι όχι μόνο αυτοί) δεν αναρωτήθηκαν, αν πράγματι ήτανε δικό τους/μας κατόρθωμα, ή αν παρεσχέθη μια κατά Θεία παραχώρηση ευκαιρία. Η συνέχεια, δείχνει, πως η αλαζονεία της ανθρώπινης "παντοδυναμίας" έχει απάντηση, κι αυτό συμβαίνει πάντοτε, αργά ή γρήγορα.
Η άποψή μου αυτή δεν στηρίζεται σε επιστημονικά στοιχεία. Στηρίζεται στην συναίσθησή μου για το μέτρο και τα όρια των δυνάμεων και των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Για την ανάγκη του ηθικού ανθρώπου να είναι σώφρων, ταπεινός, και στοιχειωδώς δίκαιος. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν επιθυμεί να "τα καταφέρει" καλύτερα.
Είναι εύλογο, όμως. Ο άνθρωπος που θεοποίησε την επιστήμη και την πολιτική, την οικονομία και το "θέλω" του, απέβαλε από την ζωή του τον θεό και πολλούς από τους συνεκτιμητέους παράγοντες, όπως, τα όρια, που θα έπρεπε να θέτει ο ίδιος στις επιθυμίες του.
Την θεοποίηση της "επιστήμης" δεν θα μπορούσε να την κάνει ο επιστήμονας, αλλά ο... "επιστημονίζων" άνθρωπος! Εκείνος, δηλαδή, που χρησιμοποιεί την (θετική) επιστήμη, την Κοινωνική "επιστήμη" (δηλ. την πολιτική), ή τα συμφέροντά του -τα δικά του ή των εντολέων του- δηλαδή την οικονομία και το εμπόριο ως μέτρο για την ζωή και την δράση του κόσμου ολόκληρου. Εκείνος, εν τέλει, που χρησιμοποιεί τους άλλους ως εργαλεία των σκοπών του.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε που η ζωή και η ελευθερία ήτανε πανανθρώπινα αγαθά, προστατευτέα και περιφρουρούμενα από τις πολιτείες. Και τούτο, ήτανε ευαγγελικά αρμόζον και αποδεκτό. Αλλά, τώρα, που έχουμε εξαλείψει τον Θεό από την ζωή μας και έχουμε καταργήσει την "θέωσή" μας από σκοπό της, στόχο του έχει κάνει ο καθένας μας την κατασπάραξη του άλλου. Κι είναι φυσικό ο δυνατώτερος να μπορεί να κατασπαράζει περισσότερους. Κι οι συνασπισμένες πολιτείες να είναι οι κύριοι της ζωής του καθενός μας, των ονείρων και της ελευθερίας μας. Κι αυτές να αποφασίζουν ποιούς από εμάς χρειάζονται για τους σκοπούς και τα πλάνα τους, και ποιοί από εμάς αποτελούν εμπόδιο και βάρος γι' αυτά.
Το εμβόλιο του κορονο-ιού που προσδοκάται, και έτσι που κατασκευάζεται με εμβληματική βιασύνη (αμ' έπος αμ' έργον), θα μπορούσε να αποτελεί εργαλείο για πολιτική χρήση και όχι εργαλείο για την ικανοποίηση ιατρικών αναγκών δηλαδή για την υγεία και την ασφάλεια του ανθρώπου.
Ο σαματάς που ξεσηκώνεται για το ποιός έχει την πρωτιά του κατασκευαστή, η σπουδή για την αγορά και την (οπωσδήποτε πειραματική) εφαρμογή του, όλα αυτά όζουν δυσοίωνα!
Κι επιβεβαιώνονται, όταν αναλογιστούμε τί θα συμβεί, σύμφωνα με τις απαλές πολιτικές προειδοποιήσεις στις οποίες υπολανθάνουν σοβαρές προσωπικές απειλητικές συνέπειες, σε περίπτωση άρνησης του πληθυσμού να συμμορφωθεί προς τις απάνθρωπες δοκιμασίες που υποβάλλεται ο κόσμος, χάριν των πολιτικών μέσων που προωθούνται τάχα για ... την υγεία του!
Αν η πολιτική που εφαρμόζεται παγκοσμίως για την αντιμετώπιση του κορονο-ιού είναι η ενδεδειγμένη θα φανεί μετά από πολύ καιρό.
Από τα αποτελέσματα της όποιας αντιμετώπισης αυτής της "πανούκλας", θα δούμε ποιός αγωνίστηκε για την καταπολέμησή της, θα δούμε αν, τελικά, αυτή η πανούκλα κατασκευάστηκε για να χρησιμοποιηθεί, ή ενέσκηψε στη μέση ενός παιγνίου, πολιτικού, επιστημονικού, οικονομικού ή γεωπολιτικού, αλλά δεν θα έχει καμμιά σημασία για την ζωή του ανθρώπου, όπως την γνωρίζαμε ίσαμε τώρα.
Τότε, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι και οι διάφοροι "ανθρωπιστές" θα πρέπει να βρούν άλλο αντικείμενο για να "παίζουν" με την ύπαρξή του, γιατί θα έχουν εξαλείψει τον άνθρωπο, και στην θέση του θα έχουν έναν λευκό ποντικό για να πειραματίζονται...
Τελικά, ο Χίτλερ που είπε "δεν μου αρέσετε, σας καίω", ήταν μεν απεχθής, αλλά ήταν ειλικρινής;
Η κτηνωδία, δεν είναι μόνο στα έργα, αλλά είναι -κυρίως- στην υποκρισία.
Ζούμε σε συνθήκες, εγκλεισμού, υποταγής, ανακόλουθης πολιτικής και ολοκληρωτισμού, προσωπικής ανελευθερίας, αναποτελεσματικών πολιτικών πρακτικών και υποκρισίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου