Ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας, ο ανυποψίαστος δήμαρχος και ο Γ. Σεφέρης

Γράφει ο Γ. Σεφέρης:

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά

που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,

μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού

            τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας

ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτί-

        σουμε

τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα

γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν

οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια

την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε

βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα

σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

Δεν γνωρίζω αν ο δήμαρχός μας έχει διαβάσει τούτο το ποίημα.

Δεν γνωρίζω αν έχει διαπιστώσει κι αυτός, πως πράγματι, ο τόπος μας είναι κλειστός! όλο βουνά, που έχουν για σκεπή τους τον χαμηλό ουρανό, μέρα και νύχτα, μια που ανέκαθεν οι νοικοκυραίοι κυβερνήτες μας, δε σώσανε να φτιάξουν ένα εθνικό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Δεν φρόντισαν να μην μπαζωθούνε τα ποτάμια, κλείσανε και τα πηγάδια, κι αφήκαν μοναχά κάποιες σκόρπιες κι άδειες στέρνες.

Σ' ετούτες τις άδειες στέρνες, τρέχουμε προσκυνητές, για ν' αφουγκραστούμε μυστικά τον κόρφο τους. Ν' ακούσουμε τον κούφιο -πια- ήχο τους, ίδιον και έρημον, όπως η μοναξιά και  το παρόν μας. Ίδιος με την απελπισμένη αγάπη για την πατρίδα μας και τι φτενές εθνικές προοπτικές μας.

Παράξενο, ίσως, να στέκεται, που σ' ετούτο τον τόπο υπήρξανε κάποτε άνθρωποι  που τόλεγε η καρδιά τους και χτίσανε τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Σε ανεξήγητα αινίγματα της ψυχής μας αναδύονται οι γάμοι μας, η διάθεση για λουλουδένια στεφάνια καθώς τα χέρια μας πλέκονται σ' αγκάλιασμα αγάπης και δημιουργίας. Πού βρήκαμε την δύναμη και γεννηθήκαν τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας, είναι πια ζωσμένος με τα απολειφάδια των προσπαθειών μας, "σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν, σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν". Τα παιδιά μας φευγάτα, κι οι άρχοντές μας;  Στον κόσμο τους!

Και σήμερα,  ο τόπος μας είναι κλειστός. Γιατί τα μάτια μας είναι κλειστά. Η φαντασία στερεμένη και τα όνειρά μας είναι πια μονάχα στιγμιαίες επιθυμίες.

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Γιατί τον κλείνουν ζεύγη από μαύρες συμπληγάδες. Η διχόνοια και η αλαζονεία. Η κενοδοξία και ο αυταρχισμός. Η δοκησισοφία των αρχόντων μας (μαζί και η ματαιοδοξία τους)  και η ανευθυνότητα των πολιτών (μαζί με την- κάποτε εκούσια- παραπλάνησή τους από την δημαγωγία των εκάστοτε επίδοξων αρχόντων), κλπ. κλπ....

Στον μεγάλο περίπατο, δήμαρχέ μου, δεν μπορώ να φανταστώ ποδηλάτες  τον Αύγουστο  ή τον Μάϊο στην Αθήνα. Θα μπορούσα όμως να φανταστώ

• πεζοδρόμια σε κατάσταση τέτοια, που να υποδηλώνει σεβασμό στο πρόσωπο του δημότη ως πολίτη του κόσμου (κι όχι ως μια αντανάκλαση του είδους της δοσοληψίας που οι άρχοντες έχουν μαζί του).
• και μια καμπάνια για τους ζωόφιλους, προκειμένου να τους πείσει πως όταν αφήνουν τις κοπριές κλπ. των κατοικιδίων τους  στην πόρτα του διπλανού τους σπιτιού, αυτό, εκτός που  είναι μια πράξη με προσωπικές ευθύνες και συνέπειες (ποινικές και αστικές, συνταγματικά κατοχυρωμένες...). 
• είναι κυρίως μια πράξη ηθικού αμοραλισμού και ψυχικής ανισορροπίας, χωρίς ειδικό πολιτικό πρόσημο, γιατί στην περίπτωση αυτή, όλα τα πολιτικά πρόσημα είναι ισοδύναμα....

Αλλά, δήμαρχέ μου, σε καταλαβαίνω, μια ζωή -από τα γενοφάσκια σου- στο τιμόνι της εξουσίας, δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς στο δρόμο και να πατάς σε θραύσματα φρεατίων, θραύσματα πλακών του πεζοδρομίου, ξερο-χορταριασμένα και κοπρισμένα δέντρα και βρωμιές στο πεζοδρόμιο που μένουνε -με την "αδιάλλειπτη κι ασύγγνωστη αδιαφορία" του δημοτικού άρχοντα - για μέρες και βδομάδες στο ίδιο σημείο. Δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς και να κρέμεται βράχος πάνω από το κεφάλι σου, παρατημένος για μήνες να αιωρείται επικίνδυνα!

Και, πίστεψέ με,  δεν μπορεί -παρά, υποκριτικά μόνο- να χαραχτεί ένας μεγάλος περίπατος της Αθήνας, όταν στις γειτονιές, εκεί που δεν περπατά η χάρη σου, το περπάτημα θα εξακολουθήσει να είναι μια ακούσια,  μαρτυρική και αηδιαστική έξοδος από το σπίτι [για λόγους αδήριτης ανάγκης], εξαιτίας της ολοκληρωτικής τους εγκατάλειψης.

Ο πολιτισμός, βλέπεις δήμαρχέ μου,  δεν μπορεί να "υπάρχει" μόνο σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα της πόλης! Καμμιάς πόλης.

Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι έκθεση ιδεών, ούτε σαλόνι επιδείξεως. Είναι τρόπος ζωής! Κι εμείς εδώ, έχουμε καταντήσει την χώρα μας, τόπο όπου μόνο απομιμήσεις αλλοδαπών συρμών συμβαίνουν, αφού μεταφέρουμε εδώ τις ξένες ιδέες, χωρίς καμμιά προσαρμογή και χωρίς καμμιά γονιμοποίησή τους κατά το ύφος, το ήθος και τις ανάγκες του τόπου μας.