Είναι σαν να πιστεύουμε πως μπορούμε, εμείς, να καταστήσουμε την τάξη του κόσμου. Να φτιάξουμε τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε προς την κατεύθυνση του δικού μας "θέλω" και του δικού μας "Πιστεύω".
Ίσως, όσα συμβαίνουν, σ' όλον τον κόσμο, ετούτη την ώρα, να δείχνουν πως "ώρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι".
Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, δεν θα πρέπει να είναι πολύ σίγουρος ότι όλα αυτά τα σχέδια θα τα πραγματοποιήσει. Και τούτο, γιατί δεν ορίζει αυτός το μέλλον του κόσμου όλου, ούτε όλες τις συγκυρίες που απαιτούνται για να πετύχει το σχέδιό του. Ας μην ορθώνουμε "γκρεμούς υπερηφάνειας" και αλαζονείας, που λέει κι ένας Γέροντας. Δεν είμαστε Θεοί.
Είναι αλήθεια, πως οι αρχές του τόπου μας, προέβησαν στην λήψη πολλών μέτρων, για την αντιμετώπιση του κορονο-ιού, και μέχρι τώρα τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.
Ελληνίδα Ιατρός (από την Αμερική), ανάμεσα σε άλλα, συνέστησε υπακοή στα μέτρα, υπομονή στην δοκιμασία κι αισιοδοξία για το αύριο. Οι συστάσεις της δεν είναι ξένες προς την ουσία "του τρόπου μας", του Ελληνικού τρόπου αντιμετώπισης των αντιξοοτήτων της ζωής.
Από την τηλεόραση, σε άπειρες εκπομπές, δημοσιογράφοι καλούν ιατρούς, που αναλύουν και ενημερώνουν για τους κινδύνους από τον ιό-εισβολέα. Τελούμε υπό την "δικτατορία" των ειδικών της ιατρικής, κι αυτό μας απαλλάσσει προς στιγμήν, από την ευθύνη και την υποχρέωση πολιτικής διακυβέρνησης. (Η πολιτική έχει μεταβληθεί σε στοργικό πατερούλη, που θα αποζημιώσει όλους για το κακό που πάθανε(!), [εκτός από εκείνους που αποτελούν μικρό εκλογικό ακροατήριο, χωρίς κομματική εκπροσώπηση].
Ως πολίτες αυτού του τόπου, σαφώς θα πρέπει να υπακούσουμε στις αρχές. Ασφαλώς και πρέπει να έχουμε υπομονή στις δυσκολίες που συναντάμε, και πολύ περισσότερο στις ατυχίες μας. Όσο για την αισιοδοξία, αυτή κι αν είναι απαραίτητη!
Ως άνθρωποι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και νάχουμε θετικό προσανατολισμό για να μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε θετικά.
Κι ως Χριστιανοί (που θέλουμε να είμαστε), με Πίστη στον Χριστό, κι εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, αφημένοι στα χέρια Του, ας δεχόμαστε το θέλημά Του. Ήρεμα, με σύνεση. Γιατί Αυτός είναι ο Θεός.
Η Πίστη μας, δεν αποκλείει την σκέψη μας. Κι ας λένε οι απέξω (από την πίστη), το αντίθετο...
Αλλά, εδώ μας κάλεσαν να συμμορφωθούμε προς την άποψη (δόγμα) πως μόνο αν υπακούσουμε στα μέτρα, τα οποία πιθανολογούνται ως σωστά, τότε θα κατανικήσουμε τον ιό, θα σωθούμε και θα ... αποφύγουμε τον κίνδυνο!.
Φοβάμαι ότι αν όλο αυτό δεν καταρρεύσει θεαματικά, η εξουσία θα έχει θεαματικά παγιώσει την πρακτική να μετέρχεται την καταστολή αδιαπραγμάτευτων όψεων της ύπαρξής μας με αδιαπραγμάτευτους και αναντίρρητους τρόπους κατά την δράση της!
Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: πώς θα πρέπει να εκλάβουμε την πρόσκληση της συμμετοχής μας και να υπακούσουμε σε όλες αυτές τις διαταγές περί συνέχισης του "προστατευτικού εγκλεισμού" μας και αποφυγής των κοινωνικών μας συναντήσεων και συναθροίσεων, αλλά και γενικότερα της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας;
Αλήθεια, πιστεύει η εξουσία του τόπου, ότι με αυτην την πολιτική, μας χαρίζει έναν ρόλο, που μπορούμε να τον υποδυθούμε και να έχουμε το δικό μας μερίδιο συμβολής, στην επιτυχία του εγχειρήματος υπερνίκησης της επιδημίας;
Αν πράγματι το πιστεύει, θα έπρεπε να μας καλέσει να συμβάλουμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Η εξουδετέρωσή μας δεν είναι ο μόνος τρόπος για να συμμετέχουμε στην καταπολέμηση του ιού.
Πάντως, ας μην διαφεύγει από τα μυαλά της εξουσίας, πως από την στιγμή που περιβλήθηκε τον μανδύα της αυθεντίας, επανειλημμένως υπέπεσε στο ολίσθημα της αλαζονείας και της αυτοαναιρούμενης ενημέρωσης, λόγω κενολόγου βερμπαλισμού, διανθισμένου συχνά με ηττοπαθείς αντεθνικές ιδέες (μπόλιασμα της ελληνικής κοινωνίας με ξένο αίμα) και αντιχριστιανικές κορώνες (να μην ηχούν ούτε οι καμπάνες)!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου