Το τέλος των ιδεολογιών και των δογμάτων. Ώρα ν' αρχίσουν τα Μυστήρια!

Εισηγήσεις και κόντρα εισηγήσεις των ειδικών και των ...ανειδίκευτων για την λύση του κορονο-ιικού προβλήματος, το οποίο έχει γεννήσει τόσα  και τόσα προβλήματα, όπως αυτά αναλύονται 
στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου που δημοσιεύεται εδώ.

Εμείς, ωστόσο, ας ξεκινήσουμε από τα αγνωστικιστικά: 

• Και ποιός μας είπε πως το πρόβλημα θα λυθεί; 
• Ποιός μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το αν το πρόβλημα έχει βατή λύση; 
• Γνωρίζουμε, ποιός θα δώσει την τελική απάντηση; 

Κι ας αναφερθούμε, στην  δική μας την ευθύνη, ως πολιτών, 

• να εκτιμούμε τις συνθήκες, 
• να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών προταγμάτων
• να ελέγχουμε τα χρησιμοποιούμενα από την εξουσία μέσα και επιχειρήματα (πολιτικά και ηθικά), 
• και να σταθμίζουμε, ότι ο [ ειδικός επιστήμων, ή ο πολιτικά υπεύθυνος Πρωθυπουργός] διαβεβαιών ημάς, απολύτως, ενδέχεται να διαψευσθεί από τα πράγματα, γιατί, τότε, θα πρέπει
• να λάβουμε θέση και στάση, 
• κι όχι απλά, να δεχόμαστε παθητικά τις σκοπίμως (ή όχι)  εσκοτισμένες κενολόγες αοριστολογίες και  τις δημαγωγικές ανακολουθίες μέτρων, λογικής και αποτελεσματικότητας.

Ερωτάται, είναι λογικό για την κρίση μας ως των πολιτών,   

• να αρκεσθούμε στις διαβεβαιώσεις των οικείων και των συνεργατών (των ειδικών και των πολιτικών), πως -αυτοί που μας ομιλούν, μας "κατευθύνουν" και μας διαβεβαιώνουν- είναι καλοί άνθρωποι, λογικοί και συνεπείς ιδεολόγοι του καθήκοντος; 
• ή θα ακούσουμε την λογική μας και θα εκτιμήσουμε τα (μη συμφωνούνται πλήρως περί του λεγομένου) αδιάσειστα υπάρχοντα στοιχεία;....

Ασφαλώς, ως πολίτες, δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τις εισηγήσεις από επιδημιολογική άποψη, καθώς -οι περισσότεροι από μας, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη εξειδίκευση.

Θα μπορούσαμε, όμως, να σχολιάσουμε τις άλλες όψεις του πράγματος (ηθικές,ιδεολογικές και πολιτικές) που αναπότρεπτα θα έχει η τυχόν υιοθέτηση  από την πολιτεία κάποιων από τις  εισηγήσεις των ειδικών, γιατί αυτή η υιοθέτηση συνιστά πολιτική πράξη.

Ειδικότερα: 

Το μέτρο του εγκλεισμού των ηλικιωμένων [για την προστασία τους, ασφαλώς, δηλ. για το κακό τους(!)] δεν μπορεί να αποφέρει τα προσδοκώμενα υγειονομικά κέρδη, γιατί οι έγκλειστοι ηλικιωμένοι θα χρειάζονται εξ-υπηρετικό προσωπικό, τόσο για τις άμεσες προσωπικές τους ανάγκες σίτισης και καθαριότητας, όσο και για τις ευρύτερες ανθρώπινες ανάγκες τους για κοινωνική επαφή, προσφορά και φροντίδα, συναισθηματική επαφή κλπ. γιατί ο αποκλεισμός τους θα τους δημιουργήσει άλλα νοσήματα, ίσως και χειρότερα: ψυχικά και πνευματικά.

Επίσης, το μέτρο αυτό απαιτεί μια υπολογίσιμη δαπάνη, που αυτή την στιγμή η πατρίδα μας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, για τον καθένα συνταξιούχο και ηλικιωμένο. 

Ο χωρισμός δε των ηλικιωμένων από τις οικογένειές τους ως μέτρο προστασίας, συνιστά μια αυθαίρετη επιβολή ποινής χωρίς έγκλημα, και καταδίκης των ηλικιωμένων σε αθέλητη μοναξιά. Και μάλιστα, αθέλητη, όχι μόνο από τους  ίδιους αλλά και από τα παιδιά και από τα εγγόνια τους.

Αν το μέτρο αυτό ήθελε ληφθεί για την προστασία της κοινωνίας, αλοίμονο στην κοινωνία που θάβει τα πηγάδια της για να μην τυχόν μολυνθεί το νερό. Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τους γονιούς και από τους παππούδες της, αυτοί μόνο διδάσκουν με το παράδειγμά τους. Και διδάσκουν την αποφυγή ή την μίμησή του.

Αν ήθελε ληφθεί για τον περιορισμό και την εξουδετέρωση των ηλικιωμένων, να το συζητήσουμε, αν είναι στα προτάγματα της ελληνικής κοινωνίας να εξαφανίσει τους "γέροντές της", μια και καλή.

Ασφαλώς τα μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων λαμβάνονται για να εφαρμοσθούν και προς τούτο η πολιτεία συγκεντρώνει τις δυνάμεις καταναγκασμού των πολιτών σε συμμόρφωση. 

Αλλά!
 ... είναι ένα πράγμα η κυκλοφορία, και άλλο πράγμα η σκέψη, η διάθεση, η ματιά, η πίστη, η προσευχή, η Θεία Λατρεία. Η πολιτεία δεν μπορεί να μας απαγορεύσει την προσευχή και την σάρκωση της πίστεώς μας, την έκφραση της κοινής μας προσευχής και της συμμετοχής μας στην Θεία Ευχαριστία, ούτε να μας επιβάλει τον τρόπο! Η Εκκλησία μας θα βρεί τον πρόσφορο και αβλαβή για τους πάντες, τρόπο.

Οι παπάδες μας δεν είναι τόσο οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γή, αλλά είναι, κυρίως, οι εκπροσωποί μας ενώπιον του Θεού. Δεν ομιλούν αυτοί για εμάς, ομιλούμε εμείς δι' αυτών.

Διαβάζουμε στις προσευχές και στους ύμνους πως η Σοφία του Θεού αναδεικνύει πόσο ασήμαντη είναι η θεωρουμένη πανσοφία του λογικού ανθρώπου. Κι αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του ευτελισμού των λογικών ανθρώπινων επιχειρημάτων, η μάσκα "της σωτηρίας μας". Αυτή η μάσκα που τώρα όλος ο κόσμος παρακινείται και διατάσσεται να την φορά, σχεδόν αδιαλείπτως, από τον πανικό της μολύνσεως με κορονο-ιό.

Όλος ο κόσμος που λοιδόρησε όσους από πίστη κρύβουν το πρόσωπό τους με το ειδικό ένδυμα, αυτοαναίρεσε όλα του τα επιχειρήματα, και τώρα τους μιμείται, πανικόβλητος, για να σωθεί!  Ξέχασε και την ελευθερία του, και την ανεξαρτησία του από θρησκευτικές πίστεις, και κατέληξε τόσο θρησκευόμενος την αποφυγή των λοιμώξεων, ώστε έγινε φανατικός της επιδημιολογίας.  Δεν πλησιάζει, πιά, εύκολα τους άλλους, για να μην μολυνθεί! Τί ειρωνεία, ο άνθρωπος του σήμερα, που κατηγόρησε όλους τους άλλους για ό,τι δεν έκαναν όπως αυτός, τώρα, συμπεριφέρεται ο ίδιος, με τον τρόπο που πρίν κατηγορούσε! Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι!

Ό,τι και να σκεφτούν -συνεδριάζοντες οχυρωμένοι κι απομονωμένοι μέσα στους φυλασσόμενους πύργους τους- οι ελεγκτές του κόσμου, πάντα θα υπάρχει κάτι που τους διαφεύγει. 

Kαι τούτο, γιατί η σκέψη δεν φυλακίζεται σε μια θέση, ώστε να την συλλάβεις και να την εξουδετερώσεις. Ούτε η πίστη. Ούτε η προσευχή. Ούτε η ελευθερία. Δεν ελέγχεται η τέχνη, η ποίηση, η φαντασία, οι μνήμες και τα όνειρα των ανθρώπων. Ούτε το πώς φανερώνεται η οικονομία του Θεού, στον κόσμο.

Ο επιλεκτικός (ηλικιακός) περιορισμός στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ένα νομοθετικό μέτρο. Μπορεί να είναι μια προστατευτική παραίνεση. 

Η τήρηση των μέτρων είναι υποχρέωση της Πολιτείας, και η τήρηση των παραινέσεων αποτελεί την εικόνα  του αψευδούς παραδείγματος των αρχόντων. 

Ή μήπως το παράδειγμα του άρχοντος δεν είναι πειστικό;

Σε τί θα διέφερε η Πολιτεία μας, από τους κόκκινους και τους μαύρους ολοκληρωτισμούς, αν ήθελε και να ελέγχει -κατά περίπτωση- την συμμόρφωση των ηλικιωμένων προς τα νέα μέτρα του επιλεκτικού περιορισμού; 

Και μέχρι ποίου σημείου θα απαγορευόταν δια νόμου η επαφή των ηλικιωμένων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, εντός της ίδιας της οικίας τους; ΄Η μήπως θα τους συγκεντρώσουμε υποχρεωτικά σε οίκους ευγηρίας; Ο! Tempora, O! mores!

Στο ερώτημα "αν  νομιμοποιείται το κράτος να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου παρά τη θέληση του τελευταίου, προκειμένου να αποτρέψει την βλάβη σε άλλα άτομα, κι αν νομιμοποιείται το κράτος, να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου για το ‘δικό του καλό’ ; (σωματικό ή ηθικό)", θα μπορούσαμε να αποφανθούμε πως ναί! Και τούτο, γιατί ο καθένας μας περιλαμβάνεται στον κύκλο των "άλλων ατόμων"  όταν κάθε φορά ένας οποιοσδήποτε τρίτος προκαλεί τις βλάβες αυτές.

Αλλά, το μέτρο αυτό πρέπει να έχει γενικότητα και καθολικότητα και όχι τον ορίζοντα της ηλικίας. Για παράδειγμα, ο ορίζοντας της ηλικίας ή της υγείας (σωματικής ή/και ψυχικής) είναι δυνατόν να είναι δικαιολογημένος, μόνο όταν αποτελεί προϋπόθεση ευθύνης, κι όχι όταν αποτελεί κώλυμα ζωής.

Είναι έωλη η  άποψη που εκφράζει ότι "ο περιορισμός νομιμοποιείται/επιβάλλεται, για τον λόγο ότι η κοινωνία είναι αυτή που θα κληθεί να προσφέρει ένα δίχτυ ασφαλείας (=να πληρώσει,δηλ. να διατεθούν μέσα προς προστασία-θεραπεία κλπ), στην περίπτωση που  τα μέλη της κοινωνίας υποστούν τις συνέπειες λανθασμένων επιλογών,  δεδομένου ότι  δεν μπορεί να τα εγκαταλείψει στις συνέπειες των καταστροφικών επιλογών τους".

Είναι έωλη η παραπάνω άποψη, για τον μόνο λόγο ότι εξαιτίας του νομοθετικά θεσπισμένου ανευθύνου και αδιώκτου των πολιτικών "δίχτυ προστασίας των πολιτών ποτέ δεν παρεσχέθη,  και μάλιστα όχι μόνο από πρόθεση της εκάστοτε ασκουμένης πολιτικής εξουσίας, αλλά και  σε αντίθεση προς την πολλάκις εκπεφρασμένη επιθυμία του ελληνικού λαού, σε όλο το εύρος του εκλογικού σώματος! 

Εξηγούμαι: η πρεμούρα της πολιτείας, για την προστασία μας φαίνεται πως είναι εντελώς περιστασιακή και εικονική. Διότι, η Πολιτεία,  μας αφήνει εντελώς και συστηματικά, έκθετους, ανυπεράσπιστους και πολλαπλώς εγκαταλελειμμένους,  στο έλεος των καιρών και των τοκογλύφων, κάθε φορά που οι πολιτικοί μας εφαρμόζουν απέναντί μας ανευθύνως, ανελέγκτως, και ατιμωρητί τις ερασιτεχνικές, ιδιοτελείς και κοντόφθαλμες, κομματικές και ιδεοληπτικές πολιτικές τους, υπακούοντας μόνο στα κελεύσματα των σειρήνων του πολιτικού συρμού του κόσμου και των πολιτικών συνδαιτυμόνων τους.

Η πολιτική φαίνεται πως δεν έχει ιδεολογία, αλλ' ότι αντιθέτως, η ιδεολογία στην πολιτική αποτελεί ένα (παροδικό) επιχείρημα που χρησιμοποιείται μέχρι την απόκτηση της εξουσίας. Η τελευταία, δεν ορρωδεί προ ουδεμιάς αντιστάσεως οιασδήποτε προβαλλομένης αρχής ή κώδικος αξιών. Όλα αυτά, η εξουσία -για λόγους αυτοσυντήρησης-τα προσπερνά αδιάφορα, και δεν φείδεται μέσων και επιχειρημάτων, ασχέτως "ιδεολογικής" προελεύσεως αυτών. 

Το προβαλλόμενο, ως ένσταση προς την εξουσία, (η οποία δείχνει να επιθυμεί λήψη μέτρων και περιορισμών σε βάρος των... "ηλικιωμένων" 65άρηδων), ότι "η δύση της ζωής είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και κάθε σύστημα εξουσίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, που οφείλει να την αντιμετωπίζει με σεβασμό και ευαισθησία", αποτελεί πράγματι μια σημαντική αντίρρηση, αλλά η ανάγκη για την προβολή της και μόνο, υποδηλώνει ότι δεν απευθύνεται σε φορείς αρχών και αξιών, και σε ώτα ακουόντων. Διότι, άλλως, θα είχε ήδη συνεκτιμηθεί χωρίς άλλη, (επιγενόμενη ή προγενόμενη) όχληση.

Η εξουσία, μπορεί πράγματι, να φυλακίσει και να ελέγξει διανοητικά εξουδενωμένους και ηθικά νεκρούς. Μπορεί να εξαγοράσει την σιωπή και την άκριτη συμμόρφωση των ηλιθίων, των οπαδών της, των προδοτών και των ανδραπόδων. Το ζητούμενο, όμως, είναι η εξουσία να έχει επιχειρήματα που πείθουν όχι που εξαναγκάζουν τους πολίτες.

Αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο αξιολύπητος είναι ο πανικός της προσχηματικής αερολογίας.