Ειδικοί στην διακυβέρνηση, κι ανειδίκευτοι στην ζωή

 

Διαβάζοντας stovima.gr ένα ενδιαφέρον άρθρο, κι έχοντας κατά νού μια αποστροφή(*) του Τσέχωφ, στο διήγημά του "Ο φοιτητής", (που έχει δημοσιευθεί παλαιότερα κι εδώ) ο προβληματισμός του αρθρογράφου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.

Στην ουσία, το θέμα μας δεν είναι αν οι προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε

είναι σοβαρές, απαράδεκτες, ανατρεπτικές, αδιέξοδες, αντικοινωνικές, επαχθείς για την οικονομία μας και για τις κοινωνικές ή οποιεσδήποτε άλλες σχέσεις, αλλά το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε!

Εξ άλλου, από την τηρούμενη πρακτική (κυβερνητικές οδηγίες και περιορισμός των μετακινήσεων των πολιτών) προκύπτει πως είναι ανάγκη ο καθένας μας ατομικά αλλά όλοι μαζί ως σύνολο, να έχουμε μια (δυναμική εσωτερική/πνευματική κατάρτιση για την) συμπεριφορά προς όλους τους άλλους, τον σεβασμό στην προσωπική ελευθερία όλων (ημών και των άλλων), και την ευθύνη όλων μας έναντι αλλήλων.

Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν ότι το προωθούμενο (πολιτικά και οικονομικά) κοινωνικό πρόταγμα αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας κι όχι μονάχα τα μέλη διαφόρων ομάδων και ολιγομελών ή ετερογενών συλλογικών οντοτήτων.

Χρειαζόμαστε εκπαίδευση και κατάρτιση σε ένα σύστημα αξιών διαρκούς χαρακτήρα και σε ένα μοντέλο ατομικών επιδιώξεων, με αξιολόγηση. Δηλαδή με όρια και επιτίμια -που θα ισχύουν έναντι πάντων-για την εκάστοτε αθέτηση ή την παραβίασή τους.

Χρειαζόμαστε δηλαδή -να ξαναθυμηθούμε- ένα νοηματοδοτημένο μοντέλο ζωής! Ένα μοντέλο, που το γνωρίζαμε, αλλά -προσφάτως- το προσπεράσαμε και το αφήσαμε αχρησιμοποίητο, για λόγους προσωρινής και δανεικής ευμάρειας. 

Πρέπει, οπωσδήποτε, να έχουμε  ένα μοντέλο αντιμετώπισης των προκλήσεων που κάθε φορά μπορεί να απαντώνται στην ζωή. Την ατομική και την συλλογική. Την προσωπική και την εθνική.  Και τούτο, γιατί

• δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αν και είμαστε όλοι στον ίδιο τόπο
• και κανείς δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις
• ούτε αφορά όλους τους ανθρώπους το σύνολο των προκλήσεων
• ούτε θα αντιμετωπιστούν όλες ανεξαιρέτως οι προκλήσεις
• ούτε θα αντισταθούν/δράσουν όλοι οι άνθρωποι
• αφού δεν θέλουν όλοι το ίδιο
• ενώ υπάρχουν και ανάμεσά μας αυτοί που θέτουν ή δημιουργούν τις προκλήσεις
• αλλά κι αυτοί που τις αντιμετωπίζουν προσωπικά
• κι εκείνοι που επιδιώκουν την συλλογική τους αντιμετώπιση

Εννοείται πως ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής δεν είναι στάσιμος, ούτε περιορισμένος. Η Επιστήμη έχει τεράστιο ρόλο στην συμβολή, στην βελτίωση, την διασάφηση, την επιβεβαίωση ή και την μεταβολή σημείων του ακόμη.

Ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής, δεν είναι αποκομμένος από την ιστορία, δηλαδή από τα μαθήματα (διδάγματα) που άφησαν με τα έργα και  τις συμπεριφορές τους (πράξεις και παραλείψεις) τα υποκείμενα της Ιστορίας.

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να καυχάται για τον πολιτισμό της, δεν μπορεί παρά να καυχάται για έργα αγαθά. Ή μήπως όχι;

Μήπως, στις μέρες μας πρέπει να ορίσουμε πάλι από την αρχή, το περιεχόμενο στοιχειωδών για τον πολιτισμό μας εννοιών, όπως: το αγαθό, ο σεβασμός, η αλήθεια, η υγεία, η ηθική, το έθνος, η ευθύνη, η  αλληλεγγύη, και γενικά οι προτεραιότητές μας;

Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να περιφρουρήσουμε την τήρηση και να προστατέψουμε την ουσία της παιδείας των Ελληνοπαίδων, όπως αυτή χαράσσεται, ορίζεται και απαιτείται με την διάταξη  του άρθρου 16 του Συντάγματός μας, γιατί μας προσφέρει ένα αξιόπιστο μοντέλο. Πρέπει να ξανασυλλαβίσουμε τα αυτονόητα: Το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδος, ορίζει (παρ.2) πως "Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες", κι αυτό καμμιά πολιτική δεν μπορεί να το αλλάξει.

Και τούτο, γιατί πάντα στην ζωή θα μας εμφανίζονται προκλήσεις, κι εμείς πάντα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αρματωμένοι, με χαρακτήρα και γνώση, για να τις αναγνωρίσουμε, για να εντοπίσουμε την καταλληλότητα των μέσων και των διαδικασιών που θα απαιτηθούν ή θα χρειαστούν για να αντιμετωπίσουμε, ανθρωπίνως, αυτές τις προκλήσεις και κάθε άλλη δοκιμασία για την ηθική, την εθνική και την προσωπική επιβίωσή μας. Αυτό μας διδάσκει τόσο  η εθνική μας ιστορία, όσο και η πίστη μας.

Η αληθινή, και σωστή παιδεία, όπως αυτή περιγράφεται στο Σύνταγμα, κατατείνει στην ηθική, γνωστική και πολιτική αρματωσιά μας. Ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο κυβερνητικός δεσποτισμός επί της ζωής και της ψυχής μας, η εξουδένωσή μας εν ολίγοις,  δεν είναι ένα τέτοιο μέσο, και μας προκαλεί μάλλον συγχυση και μας ωθεί στην -ενδιάθετη, άλλωστε- τάση άρνησης προς συμμόρφωση.

Σημείωση:
"...Καὶ τώρα, ζαρώνοντας ἀπὸ τὸ κρύο, ὁ φοιτητὴς σκεφτόταν ὅτι ὁ ἴδιος ἀέρας φύσαγε καὶ ἐπὶ Ρούρικ, καὶ ἐπὶ Ἰβὰν τοῦ Τρομεροῦ, καὶ ἐπὶ Πέτρου, καὶ ὅτι ὑπῆρχε καὶ τότε ἡ ἴδια φοβερὴ φτώχεια, ἡ πείνα, οἱ ἴδιες τρύπιες ἀχυροσκεπές, ἡ ἀμάθεια, ὁ καημός, ἡ ἴδια ἐρημιὰ γύρω, τὸ σκοτάδι, τὸ αἴσθημα πιέσεως – ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε· καὶ ἂν περάσουν ἀκόμη χίλια χρόνια, ἡ ζωὴ δὲν θὰ εἶναι καλύτερη..."