Η ελευθερία του προσώπου στις μέρες του κορονο-ιού

 

Οι ελευθερίες, που χορηγούνται, είναι προφανές, ότι αυτονοήτως μπορεί και να καταργούνται!

Όμως, εμείς εδώ, θεωρούμε πως η ελευθερία του προσώπου, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή του, και δεν προϋποθέτει κάποιον δωρητή, ώστε ο ελεύθερος άνθρωπος να είναι, απλώς, δωρεοδόχος ενός προνομίου. Δεχόμαστε δηλαδή,

• πως κάθε  ανθρώπινη ύπαρξη, χαρακτηρίζεται από ελευθερία έναντι όλων των άλλων, όπως λέει και το Ευαγγέλιο και το ορίζει η πίστη μας. 
• Και πως η ελευθερία αυτή, επειδή είναι ταυτόχρονα και ο τρόπος ύπαρξης του υποκειμένου, είναι αναφαίρετη, γιατί κανείς άλλος άνθρωπος δεν είναι ο χορηγός της.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν με τον ίδιο τρόπο, από πάντα και παντού! Mετά την απαλλαγή του από την απόλυτη εξουσία του φεουδάρχη, o δυτικός τρόπος βιοτής, διαμορφώνεται πλέον από τον "νόμο". Ο άνθρωπος σκέφτεται, δρά και δημιουργεί μόνο εντός των αυστηρών ορίων του νόμου. Κατά πώς ορίζει ο νόμος, δηλαδή η εξουσία.  Και ο δυτικός άνθρωπος δεν (μπορεί να αντιληφθεί τί σημαίνει ότι) θα κάνει το ο,τιδήποτε, αν αυτό δεν προβλέπεται από τον νόμο.

Είναι γεγονός πως η Ελληνική Γραμματεία έχει διαδοθεί εκτενώς ανά την οικουμένη, και τα πανανθρώπινα ζητήματα που έχει θέσει [μαζί με τις αθάνατες ηθικές αρχές που έχουν εξαγγελθεί μέσα από αυτήν, πολύ πριν από την Καινή Διαθήκη],  ενθουσίασαν πολλούς από εκείνους που τα μελέτησαν. Αμφίβολο όμως παραμένει το αν όλοι αυτοί κατόρθωσαν να συλλάβουν και να βιώσουν το πώς, το νόημα όλων αυτών, σαρκώνεται σε κάθε όψη του βίου, δημοσίου και ιδιωτικού, ατομικού και συλλογικού.

Αυτή είναι και η βάση της δυσαρμονίας μας με τον κόσμο της "Ευρώπης"!

Ζώντας σήμερα μαζί με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς υπό ένα κοινό πλαίσιο (την Ε.Ε.) αρχών και σκοπών,  δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε πνευματικά και ουσιαστικά αν δεν ξεκαθαρίσουμε τις διαφορές μας, και, κυρίως, το γεγονός ότι, τα διαφορετικά ιστορικά κοινωνικά και οικονομικά, πνευματικά και ηθικά κοσμοσυστήματα που βιώσαμε (και εξακολουθούμε να βιώνουμε) ως λαοί, αλλά και οι επιδράσεις που μας ασκήθηκαν ή ασκήσαμε, είναι οι παράγοντες που χαρακτηρίζουν την εθνική μας ιδιοσυγκρασία.

Για να το πούμε αλλιώς: Εδώ, σ' εμάς, Ελευθερία είναι η έκφραση της ηθικής διάστασης του προσώπου, γιατί εδώ εδράζεται η επιλογή του πράττειν καλώς ή κακώς. Ενώ, εκεί (στον δυτικό τρόπο αντίληψης) η ελευθερία είναι το (χορηγηθέν) δικαίωμα του ατόμου να πράττει ή να μην πράττει. [Το καλώς ή κακώς, το ορίζει ο νόμος! Έτσι, καλώς ο Χίτλερ καταλήστεψε την Ελλάδα όταν το χρειάστηκε για τις δουλειές του, και κακώς ζητάνε οι  Έλληνες πίσω τα κλεμμένα.κλπ. ]

Αυτή, δηλ., είναι η διαφορά μας:

• Αυτοί θεωρούν πως υπάρχουν (και γι' αυτό τις παραχωρούν) πολλές, πάρα πολλές και ποικίλες ελευθερίες [για να διαλέγουμε (κινητό, φουστάνι, εστιατόριο, τουριστικό ταξίδι, κάρτα, δάνειο διακοπών κλπ)],
• ενώ εμείς (που δεν χρηματίσαμε πνευματικοί δουλοπάροικοι, αλλά παραμείναμε πνευματικά περίεργοι, παίδες, παίζοντες, πεσσεύοντες...) θεωρούμε πως η Ελευθερία μας, ως ελευθερία της αυτεξουσίας βουλήσεώς μας,  είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας, και πως σκοντάφτει μονάχα στο κακό μας το κεφάλι!.

Τα επιχειρήματα της εξουσίας (παγκόσμιας ή τοπικής, δεν έχει σημασία σε πρώτη φάση),  συνοψίζονται στα εξής:

• Η εξουσία θεωρεί πως έχει την ευχέρεια να καταργεί ακόμη και τις χαρακτηρισμένες ως "θεμελιώδεις ελευθερίες" που η ίδια η εξουσία χορήγησε,
• θεωρεί ακόμη, πως η αλλαγή στόχου (δηλ. του πολιτικού προτάγματος της εξουσίας)  πρέπει  να επιφέρει αυτομάτως και αλλαγή του κοινωνικού προτάγματος,
• Η εξουσία θεωρεί πως μπορεί να χρησιμοποιεί κάθε μέσο για την επίτευξη της πολιτικής της, δηλαδή και να προβαίνει σε ενοχοποίηση κάθε άρνησης σε συμμόρφωση,
• ακόμη δε και σε ποινικοποίηση της αντίδρασης προς συμμόρφωση

Τα δικά μας επιχειρήματα είναι ότι:

• ο επιλεγείς ως νοηματοδοτημένος  τρόπος ζωής μας, αυτοβούλως επελέγη ως τέτοιος, και συνεπώς, δεν υφίσταται τρόπος αυτό να αλλάξει, παρά μόνον αυτοβούλως και πάλιν
• Η ελευθερία της κυκλοφορίας, δεν είναι ουσιώδης ως ελευθερία του προσώπου, παρά μόνο ως απαγόρευση να μεταβαίνει και να ευρίσκεται σε τόπο και χρόνο για να τελεί καθήκοντα και εκδηλώσεις υπέρτερες του ατόμου και του παρόντος χρόνου,
• Ο αυτοβούλως επιλεγείς ως νοηματοδοτημένος  τρόπος ζωής μας δεν (μπορεί -γιατί δεν επιτρέπουμε εμείς- να) εξαρτάται από τις προτεραιότητες της εξουσίας και των πραιτωριανών της
• Ο τρόπος της δικής μας ζωής δεν οδηγεί σε απώλεια του νοήματος της ζωής των άλλων, για προσωπική μας ωφέλεια, και απαιτούμε αυτό να το σεβαστούν κι εκείνοι που επιθυμούν να διαστρέψουν το νόημα της δικής μας ζωής για να πετύχουν τα σχέδιά τους.
• Η υπακοή στο νόμο έχει ως όριο την νομιμότητα του νόμου. Αν ο νόμος της καταστολής είναι θεμιτός, είναι εξίσου θεμιτή και η άρνηση της προσωπικής ημών καταστολής (εξουδετέρωσης)  για την χρήση μας -ως καταστελλομένων- από άλλους. (Επί την ευκαιρία, μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, για να κριθεί η νομιμότητά της τελεί υπό την αίρεση πως, μόλις περάσει ο λόγος του επείγοντος, εξαιτίας του οποίου θεσπίστηκε, θα κυρωθεί από την Βουλή κατά την δέουσα νομική διαδικασία και περιβληθεί το κύρος και την δύναμη νόμου). Αν όμως δεν επικυρωθεί;
• Η  ευθύνη της ανθρώπινης συμβολής δια της συμμετοχής σε μια προσπάθεια, δεν καταλαμβάνει και την ευθύνη για την πραγματοποίηση του σκοπουμένου αποτελέσματος, επειδή αυτό ανάγεται σε κοινωνικό ντετερμινισμό. Πράγμα ανεδαφικό, ως ανέφικτο.
• Αντιτιθέμεθα στην  τιμωρία της ελευθερίας της βουλήσεως, επειδή η τιμωρία αυτή είναι το έσχατο μέσο για την καταστολή της κοινωνίας, την λοβοτομή των ανθισταμένων και των εχόντων αντιρρήσεις για την επιβολή τυραννίας. Η τιμωρία της ελευθερίας της βουλήσεως ισοδυναμεί με αφαίρεση του νοήματος της ζωής και συνεπώς εξομοιούται με αφαίρεση της πνευματικής ζωής του προσώπου-ανθρώπου.
• Το επιχείρημα για να συστρατευθούμε ελευθέρως και αναντιρρήτως ως πολίτες, σε στόχους και οράματα της εξουσίας, ευσταθεί και παρακινεί τους πολίτες σε γενική αποδοχή, όταν όλα αυτά αποτελούν απώτερα ζητούμενα, τα οποία υπερβαίνουν πάντα άνθρωπο και αφορούν πάντας τους ανθρώπους στην χώρα μας.

Με την επίθεση του κορονο-ιού, ζούμε πράγματι ενδιαφέρουσες καταστάσεις ως προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα.

Επί πλέον, αναδύονται ενδιαφέροντες προβληματισμοί, προς αναζήτηση των κινούντων αιτίων και των προθέσεων της εξουσίας, αλλά και τον εντοπισμό των νέων προταγμάτων. Κι από ότι φαίνεται το πλέον επιτακτικό πρόταγμα της εξουσίας, (η οποία μεθοδεύει και την περιαγωγή του σε κοινωνική αναγκαιότητα) είναι 

• το κλείσιμο των Εκκλησιών,
•  η μη συμμετοχή των πιστών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, 
• κι ασφαλώς ούτε λόγος για συμμετοχή τους στην Ανάσταση!

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του κορονο-ιού!