Το τέλος των ιδεολογιών και των δογμάτων. Ώρα ν' αρχίσουν τα Μυστήρια!

Εισηγήσεις και κόντρα εισηγήσεις των ειδικών και των ...ανειδίκευτων για την λύση του κορονο-ιικού προβλήματος, το οποίο έχει γεννήσει τόσα  και τόσα προβλήματα, όπως αυτά αναλύονται 
στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου που δημοσιεύεται εδώ.

Εμείς, ωστόσο, ας ξεκινήσουμε από τα αγνωστικιστικά: 

• Και ποιός μας είπε πως το πρόβλημα θα λυθεί; 
• Ποιός μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το αν το πρόβλημα έχει βατή λύση; 
• Γνωρίζουμε, ποιός θα δώσει την τελική απάντηση; 

Κι ας αναφερθούμε, στην  δική μας την ευθύνη, ως πολιτών, 

• να εκτιμούμε τις συνθήκες, 
• να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών προταγμάτων
• να ελέγχουμε τα χρησιμοποιούμενα από την εξουσία μέσα και επιχειρήματα (πολιτικά και ηθικά), 
• και να σταθμίζουμε, ότι ο [ ειδικός επιστήμων, ή ο πολιτικά υπεύθυνος Πρωθυπουργός] διαβεβαιών ημάς, απολύτως, ενδέχεται να διαψευσθεί από τα πράγματα, γιατί, τότε, θα πρέπει
• να λάβουμε θέση και στάση, 
• κι όχι απλά, να δεχόμαστε παθητικά τις σκοπίμως (ή όχι)  εσκοτισμένες κενολόγες αοριστολογίες και  τις δημαγωγικές ανακολουθίες μέτρων, λογικής και αποτελεσματικότητας.

Ερωτάται, είναι λογικό για την κρίση μας ως των πολιτών,   

• να αρκεσθούμε στις διαβεβαιώσεις των οικείων και των συνεργατών (των ειδικών και των πολιτικών), πως -αυτοί που μας ομιλούν, μας "κατευθύνουν" και μας διαβεβαιώνουν- είναι καλοί άνθρωποι, λογικοί και συνεπείς ιδεολόγοι του καθήκοντος; 
• ή θα ακούσουμε την λογική μας και θα εκτιμήσουμε τα (μη συμφωνούνται πλήρως περί του λεγομένου) αδιάσειστα υπάρχοντα στοιχεία;....

Ασφαλώς, ως πολίτες, δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τις εισηγήσεις από επιδημιολογική άποψη, καθώς -οι περισσότεροι από μας, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη εξειδίκευση.

Θα μπορούσαμε, όμως, να σχολιάσουμε τις άλλες όψεις του πράγματος (ηθικές,ιδεολογικές και πολιτικές) που αναπότρεπτα θα έχει η τυχόν υιοθέτηση  από την πολιτεία κάποιων από τις  εισηγήσεις των ειδικών, γιατί αυτή η υιοθέτηση συνιστά πολιτική πράξη.

Ειδικότερα: 

Το μέτρο του εγκλεισμού των ηλικιωμένων [για την προστασία τους, ασφαλώς, δηλ. για το κακό τους(!)] δεν μπορεί να αποφέρει τα προσδοκώμενα υγειονομικά κέρδη, γιατί οι έγκλειστοι ηλικιωμένοι θα χρειάζονται εξ-υπηρετικό προσωπικό, τόσο για τις άμεσες προσωπικές τους ανάγκες σίτισης και καθαριότητας, όσο και για τις ευρύτερες ανθρώπινες ανάγκες τους για κοινωνική επαφή, προσφορά και φροντίδα, συναισθηματική επαφή κλπ. γιατί ο αποκλεισμός τους θα τους δημιουργήσει άλλα νοσήματα, ίσως και χειρότερα: ψυχικά και πνευματικά.

Επίσης, το μέτρο αυτό απαιτεί μια υπολογίσιμη δαπάνη, που αυτή την στιγμή η πατρίδα μας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, για τον καθένα συνταξιούχο και ηλικιωμένο. 

Ο χωρισμός δε των ηλικιωμένων από τις οικογένειές τους ως μέτρο προστασίας, συνιστά μια αυθαίρετη επιβολή ποινής χωρίς έγκλημα, και καταδίκης των ηλικιωμένων σε αθέλητη μοναξιά. Και μάλιστα, αθέλητη, όχι μόνο από τους  ίδιους αλλά και από τα παιδιά και από τα εγγόνια τους.

Αν το μέτρο αυτό ήθελε ληφθεί για την προστασία της κοινωνίας, αλοίμονο στην κοινωνία που θάβει τα πηγάδια της για να μην τυχόν μολυνθεί το νερό. Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τους γονιούς και από τους παππούδες της, αυτοί μόνο διδάσκουν με το παράδειγμά τους. Και διδάσκουν την αποφυγή ή την μίμησή του.

Αν ήθελε ληφθεί για τον περιορισμό και την εξουδετέρωση των ηλικιωμένων, να το συζητήσουμε, αν είναι στα προτάγματα της ελληνικής κοινωνίας να εξαφανίσει τους "γέροντές της", μια και καλή.

Ασφαλώς τα μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων λαμβάνονται για να εφαρμοσθούν και προς τούτο η πολιτεία συγκεντρώνει τις δυνάμεις καταναγκασμού των πολιτών σε συμμόρφωση. 

Αλλά!
 ... είναι ένα πράγμα η κυκλοφορία, και άλλο πράγμα η σκέψη, η διάθεση, η ματιά, η πίστη, η προσευχή, η Θεία Λατρεία. Η πολιτεία δεν μπορεί να μας απαγορεύσει την προσευχή και την σάρκωση της πίστεώς μας, την έκφραση της κοινής μας προσευχής και της συμμετοχής μας στην Θεία Ευχαριστία, ούτε να μας επιβάλει τον τρόπο! Η Εκκλησία μας θα βρεί τον πρόσφορο και αβλαβή για τους πάντες, τρόπο.

Οι παπάδες μας δεν είναι τόσο οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γή, αλλά είναι, κυρίως, οι εκπροσωποί μας ενώπιον του Θεού. Δεν ομιλούν αυτοί για εμάς, ομιλούμε εμείς δι' αυτών.

Διαβάζουμε στις προσευχές και στους ύμνους πως η Σοφία του Θεού αναδεικνύει πόσο ασήμαντη είναι η θεωρουμένη πανσοφία του λογικού ανθρώπου. Κι αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του ευτελισμού των λογικών ανθρώπινων επιχειρημάτων, η μάσκα "της σωτηρίας μας". Αυτή η μάσκα που τώρα όλος ο κόσμος παρακινείται και διατάσσεται να την φορά, σχεδόν αδιαλείπτως, από τον πανικό της μολύνσεως με κορονο-ιό.

Όλος ο κόσμος που λοιδόρησε όσους από πίστη κρύβουν το πρόσωπό τους με το ειδικό ένδυμα, αυτοαναίρεσε όλα του τα επιχειρήματα, και τώρα τους μιμείται, πανικόβλητος, για να σωθεί!  Ξέχασε και την ελευθερία του, και την ανεξαρτησία του από θρησκευτικές πίστεις, και κατέληξε τόσο θρησκευόμενος την αποφυγή των λοιμώξεων, ώστε έγινε φανατικός της επιδημιολογίας.  Δεν πλησιάζει, πιά, εύκολα τους άλλους, για να μην μολυνθεί! Τί ειρωνεία, ο άνθρωπος του σήμερα, που κατηγόρησε όλους τους άλλους για ό,τι δεν έκαναν όπως αυτός, τώρα, συμπεριφέρεται ο ίδιος, με τον τρόπο που πρίν κατηγορούσε! Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι!

Ό,τι και να σκεφτούν -συνεδριάζοντες οχυρωμένοι κι απομονωμένοι μέσα στους φυλασσόμενους πύργους τους- οι ελεγκτές του κόσμου, πάντα θα υπάρχει κάτι που τους διαφεύγει. 

Kαι τούτο, γιατί η σκέψη δεν φυλακίζεται σε μια θέση, ώστε να την συλλάβεις και να την εξουδετερώσεις. Ούτε η πίστη. Ούτε η προσευχή. Ούτε η ελευθερία. Δεν ελέγχεται η τέχνη, η ποίηση, η φαντασία, οι μνήμες και τα όνειρα των ανθρώπων. Ούτε το πώς φανερώνεται η οικονομία του Θεού, στον κόσμο.

Ο επιλεκτικός (ηλικιακός) περιορισμός στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ένα νομοθετικό μέτρο. Μπορεί να είναι μια προστατευτική παραίνεση. 

Η τήρηση των μέτρων είναι υποχρέωση της Πολιτείας, και η τήρηση των παραινέσεων αποτελεί την εικόνα  του αψευδούς παραδείγματος των αρχόντων. 

Ή μήπως το παράδειγμα του άρχοντος δεν είναι πειστικό;

Σε τί θα διέφερε η Πολιτεία μας, από τους κόκκινους και τους μαύρους ολοκληρωτισμούς, αν ήθελε και να ελέγχει -κατά περίπτωση- την συμμόρφωση των ηλικιωμένων προς τα νέα μέτρα του επιλεκτικού περιορισμού; 

Και μέχρι ποίου σημείου θα απαγορευόταν δια νόμου η επαφή των ηλικιωμένων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, εντός της ίδιας της οικίας τους; ΄Η μήπως θα τους συγκεντρώσουμε υποχρεωτικά σε οίκους ευγηρίας; Ο! Tempora, O! mores!

Στο ερώτημα "αν  νομιμοποιείται το κράτος να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου παρά τη θέληση του τελευταίου, προκειμένου να αποτρέψει την βλάβη σε άλλα άτομα, κι αν νομιμοποιείται το κράτος, να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου για το ‘δικό του καλό’ ; (σωματικό ή ηθικό)", θα μπορούσαμε να αποφανθούμε πως ναί! Και τούτο, γιατί ο καθένας μας περιλαμβάνεται στον κύκλο των "άλλων ατόμων"  όταν κάθε φορά ένας οποιοσδήποτε τρίτος προκαλεί τις βλάβες αυτές.

Αλλά, το μέτρο αυτό πρέπει να έχει γενικότητα και καθολικότητα και όχι τον ορίζοντα της ηλικίας. Για παράδειγμα, ο ορίζοντας της ηλικίας ή της υγείας (σωματικής ή/και ψυχικής) είναι δυνατόν να είναι δικαιολογημένος, μόνο όταν αποτελεί προϋπόθεση ευθύνης, κι όχι όταν αποτελεί κώλυμα ζωής.

Είναι έωλη η  άποψη που εκφράζει ότι "ο περιορισμός νομιμοποιείται/επιβάλλεται, για τον λόγο ότι η κοινωνία είναι αυτή που θα κληθεί να προσφέρει ένα δίχτυ ασφαλείας (=να πληρώσει,δηλ. να διατεθούν μέσα προς προστασία-θεραπεία κλπ), στην περίπτωση που  τα μέλη της κοινωνίας υποστούν τις συνέπειες λανθασμένων επιλογών,  δεδομένου ότι  δεν μπορεί να τα εγκαταλείψει στις συνέπειες των καταστροφικών επιλογών τους".

Είναι έωλη η παραπάνω άποψη, για τον μόνο λόγο ότι εξαιτίας του νομοθετικά θεσπισμένου ανευθύνου και αδιώκτου των πολιτικών "δίχτυ προστασίας των πολιτών ποτέ δεν παρεσχέθη,  και μάλιστα όχι μόνο από πρόθεση της εκάστοτε ασκουμένης πολιτικής εξουσίας, αλλά και  σε αντίθεση προς την πολλάκις εκπεφρασμένη επιθυμία του ελληνικού λαού, σε όλο το εύρος του εκλογικού σώματος! 

Εξηγούμαι: η πρεμούρα της πολιτείας, για την προστασία μας φαίνεται πως είναι εντελώς περιστασιακή και εικονική. Διότι, η Πολιτεία,  μας αφήνει εντελώς και συστηματικά, έκθετους, ανυπεράσπιστους και πολλαπλώς εγκαταλελειμμένους,  στο έλεος των καιρών και των τοκογλύφων, κάθε φορά που οι πολιτικοί μας εφαρμόζουν απέναντί μας ανευθύνως, ανελέγκτως, και ατιμωρητί τις ερασιτεχνικές, ιδιοτελείς και κοντόφθαλμες, κομματικές και ιδεοληπτικές πολιτικές τους, υπακούοντας μόνο στα κελεύσματα των σειρήνων του πολιτικού συρμού του κόσμου και των πολιτικών συνδαιτυμόνων τους.

Η πολιτική φαίνεται πως δεν έχει ιδεολογία, αλλ' ότι αντιθέτως, η ιδεολογία στην πολιτική αποτελεί ένα (παροδικό) επιχείρημα που χρησιμοποιείται μέχρι την απόκτηση της εξουσίας. Η τελευταία, δεν ορρωδεί προ ουδεμιάς αντιστάσεως οιασδήποτε προβαλλομένης αρχής ή κώδικος αξιών. Όλα αυτά, η εξουσία -για λόγους αυτοσυντήρησης-τα προσπερνά αδιάφορα, και δεν φείδεται μέσων και επιχειρημάτων, ασχέτως "ιδεολογικής" προελεύσεως αυτών. 

Το προβαλλόμενο, ως ένσταση προς την εξουσία, (η οποία δείχνει να επιθυμεί λήψη μέτρων και περιορισμών σε βάρος των... "ηλικιωμένων" 65άρηδων), ότι "η δύση της ζωής είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και κάθε σύστημα εξουσίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, που οφείλει να την αντιμετωπίζει με σεβασμό και ευαισθησία", αποτελεί πράγματι μια σημαντική αντίρρηση, αλλά η ανάγκη για την προβολή της και μόνο, υποδηλώνει ότι δεν απευθύνεται σε φορείς αρχών και αξιών, και σε ώτα ακουόντων. Διότι, άλλως, θα είχε ήδη συνεκτιμηθεί χωρίς άλλη, (επιγενόμενη ή προγενόμενη) όχληση.

Η εξουσία, μπορεί πράγματι, να φυλακίσει και να ελέγξει διανοητικά εξουδενωμένους και ηθικά νεκρούς. Μπορεί να εξαγοράσει την σιωπή και την άκριτη συμμόρφωση των ηλιθίων, των οπαδών της, των προδοτών και των ανδραπόδων. Το ζητούμενο, όμως, είναι η εξουσία να έχει επιχειρήματα που πείθουν όχι που εξαναγκάζουν τους πολίτες.

Αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο αξιολύπητος είναι ο πανικός της προσχηματικής αερολογίας.

Ειδικοί στην διακυβέρνηση, κι ανειδίκευτοι στην ζωή

 

Διαβάζοντας stovima.gr ένα ενδιαφέρον άρθρο, κι έχοντας κατά νού μια αποστροφή(*) του Τσέχωφ, στο διήγημά του "Ο φοιτητής", (που έχει δημοσιευθεί παλαιότερα κι εδώ) ο προβληματισμός του αρθρογράφου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.

Στην ουσία, το θέμα μας δεν είναι αν οι προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε

είναι σοβαρές, απαράδεκτες, ανατρεπτικές, αδιέξοδες, αντικοινωνικές, επαχθείς για την οικονομία μας και για τις κοινωνικές ή οποιεσδήποτε άλλες σχέσεις, αλλά το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε!

Εξ άλλου, από την τηρούμενη πρακτική (κυβερνητικές οδηγίες και περιορισμός των μετακινήσεων των πολιτών) προκύπτει πως είναι ανάγκη ο καθένας μας ατομικά αλλά όλοι μαζί ως σύνολο, να έχουμε μια (δυναμική εσωτερική/πνευματική κατάρτιση για την) συμπεριφορά προς όλους τους άλλους, τον σεβασμό στην προσωπική ελευθερία όλων (ημών και των άλλων), και την ευθύνη όλων μας έναντι αλλήλων.

Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν ότι το προωθούμενο (πολιτικά και οικονομικά) κοινωνικό πρόταγμα αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας κι όχι μονάχα τα μέλη διαφόρων ομάδων και ολιγομελών ή ετερογενών συλλογικών οντοτήτων.

Χρειαζόμαστε εκπαίδευση και κατάρτιση σε ένα σύστημα αξιών διαρκούς χαρακτήρα και σε ένα μοντέλο ατομικών επιδιώξεων, με αξιολόγηση. Δηλαδή με όρια και επιτίμια -που θα ισχύουν έναντι πάντων-για την εκάστοτε αθέτηση ή την παραβίασή τους.

Χρειαζόμαστε δηλαδή -να ξαναθυμηθούμε- ένα νοηματοδοτημένο μοντέλο ζωής! Ένα μοντέλο, που το γνωρίζαμε, αλλά -προσφάτως- το προσπεράσαμε και το αφήσαμε αχρησιμοποίητο, για λόγους προσωρινής και δανεικής ευμάρειας. 

Πρέπει, οπωσδήποτε, να έχουμε  ένα μοντέλο αντιμετώπισης των προκλήσεων που κάθε φορά μπορεί να απαντώνται στην ζωή. Την ατομική και την συλλογική. Την προσωπική και την εθνική.  Και τούτο, γιατί

• δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αν και είμαστε όλοι στον ίδιο τόπο
• και κανείς δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις
• ούτε αφορά όλους τους ανθρώπους το σύνολο των προκλήσεων
• ούτε θα αντιμετωπιστούν όλες ανεξαιρέτως οι προκλήσεις
• ούτε θα αντισταθούν/δράσουν όλοι οι άνθρωποι
• αφού δεν θέλουν όλοι το ίδιο
• ενώ υπάρχουν και ανάμεσά μας αυτοί που θέτουν ή δημιουργούν τις προκλήσεις
• αλλά κι αυτοί που τις αντιμετωπίζουν προσωπικά
• κι εκείνοι που επιδιώκουν την συλλογική τους αντιμετώπιση

Εννοείται πως ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής δεν είναι στάσιμος, ούτε περιορισμένος. Η Επιστήμη έχει τεράστιο ρόλο στην συμβολή, στην βελτίωση, την διασάφηση, την επιβεβαίωση ή και την μεταβολή σημείων του ακόμη.

Ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής, δεν είναι αποκομμένος από την ιστορία, δηλαδή από τα μαθήματα (διδάγματα) που άφησαν με τα έργα και  τις συμπεριφορές τους (πράξεις και παραλείψεις) τα υποκείμενα της Ιστορίας.

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να καυχάται για τον πολιτισμό της, δεν μπορεί παρά να καυχάται για έργα αγαθά. Ή μήπως όχι;

Μήπως, στις μέρες μας πρέπει να ορίσουμε πάλι από την αρχή, το περιεχόμενο στοιχειωδών για τον πολιτισμό μας εννοιών, όπως: το αγαθό, ο σεβασμός, η αλήθεια, η υγεία, η ηθική, το έθνος, η ευθύνη, η  αλληλεγγύη, και γενικά οι προτεραιότητές μας;

Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να περιφρουρήσουμε την τήρηση και να προστατέψουμε την ουσία της παιδείας των Ελληνοπαίδων, όπως αυτή χαράσσεται, ορίζεται και απαιτείται με την διάταξη  του άρθρου 16 του Συντάγματός μας, γιατί μας προσφέρει ένα αξιόπιστο μοντέλο. Πρέπει να ξανασυλλαβίσουμε τα αυτονόητα: Το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδος, ορίζει (παρ.2) πως "Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες", κι αυτό καμμιά πολιτική δεν μπορεί να το αλλάξει.

Και τούτο, γιατί πάντα στην ζωή θα μας εμφανίζονται προκλήσεις, κι εμείς πάντα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αρματωμένοι, με χαρακτήρα και γνώση, για να τις αναγνωρίσουμε, για να εντοπίσουμε την καταλληλότητα των μέσων και των διαδικασιών που θα απαιτηθούν ή θα χρειαστούν για να αντιμετωπίσουμε, ανθρωπίνως, αυτές τις προκλήσεις και κάθε άλλη δοκιμασία για την ηθική, την εθνική και την προσωπική επιβίωσή μας. Αυτό μας διδάσκει τόσο  η εθνική μας ιστορία, όσο και η πίστη μας.

Η αληθινή, και σωστή παιδεία, όπως αυτή περιγράφεται στο Σύνταγμα, κατατείνει στην ηθική, γνωστική και πολιτική αρματωσιά μας. Ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο κυβερνητικός δεσποτισμός επί της ζωής και της ψυχής μας, η εξουδένωσή μας εν ολίγοις,  δεν είναι ένα τέτοιο μέσο, και μας προκαλεί μάλλον συγχυση και μας ωθεί στην -ενδιάθετη, άλλωστε- τάση άρνησης προς συμμόρφωση.

Σημείωση:
"...Καὶ τώρα, ζαρώνοντας ἀπὸ τὸ κρύο, ὁ φοιτητὴς σκεφτόταν ὅτι ὁ ἴδιος ἀέρας φύσαγε καὶ ἐπὶ Ρούρικ, καὶ ἐπὶ Ἰβὰν τοῦ Τρομεροῦ, καὶ ἐπὶ Πέτρου, καὶ ὅτι ὑπῆρχε καὶ τότε ἡ ἴδια φοβερὴ φτώχεια, ἡ πείνα, οἱ ἴδιες τρύπιες ἀχυροσκεπές, ἡ ἀμάθεια, ὁ καημός, ἡ ἴδια ἐρημιὰ γύρω, τὸ σκοτάδι, τὸ αἴσθημα πιέσεως – ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε· καὶ ἂν περάσουν ἀκόμη χίλια χρόνια, ἡ ζωὴ δὲν θὰ εἶναι καλύτερη..."

Homo Deus: Η σύγχρονη αθλιότητα

 

Η διακήρυξη πως εμείς όλοι μαζί θα νικήσουμε (τον κορονο-ιό, την ύφεση, την οικονομική κρίση, κλπ) με την αποφασιστικότητα και με τις ικανότητές μας, είναι δογματική και, θαρρώ, επικίνδυνη. Έωλη, ανεδαφική και αυθαίρετη.

Είναι σαν να πιστεύουμε πως μπορούμε, εμείς, να καταστήσουμε την τάξη του κόσμου. Να φτιάξουμε τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε προς την κατεύθυνση του δικού μας  "θέλω" και του δικού μας "Πιστεύω".

Ίσως, όσα συμβαίνουν, σ' όλον τον κόσμο, ετούτη την ώρα, να δείχνουν πως "ώρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι".

Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, δεν θα πρέπει να είναι πολύ σίγουρος ότι όλα αυτά τα σχέδια θα τα πραγματοποιήσει. Και τούτο, γιατί δεν ορίζει αυτός το μέλλον του κόσμου όλου, ούτε όλες τις συγκυρίες που απαιτούνται για να πετύχει το σχέδιό του. Ας μην ορθώνουμε "γκρεμούς υπερηφάνειας" και αλαζονείας, που λέει κι ένας Γέροντας. Δεν είμαστε Θεοί.


Είναι αλήθεια, πως οι αρχές του τόπου μας, προέβησαν στην λήψη πολλών μέτρων, για την αντιμετώπιση του κορονο-ιού, και μέχρι τώρα τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.

Ελληνίδα Ιατρός (από την Αμερική), ανάμεσα σε άλλα, συνέστησε υπακοή στα μέτρα, υπομονή στην δοκιμασία κι αισιοδοξία για το αύριο. Οι συστάσεις της δεν είναι ξένες προς την ουσία "του τρόπου μας", του Ελληνικού τρόπου αντιμετώπισης των αντιξοοτήτων της ζωής.

Από την τηλεόραση, σε άπειρες εκπομπές,  δημοσιογράφοι καλούν ιατρούς, που αναλύουν και ενημερώνουν για τους κινδύνους από τον ιό-εισβολέα. Τελούμε υπό την "δικτατορία" των ειδικών της ιατρικής, κι αυτό μας απαλλάσσει προς στιγμήν,  από την ευθύνη και την υποχρέωση πολιτικής διακυβέρνησης. (Η πολιτική έχει μεταβληθεί σε στοργικό πατερούλη, που θα αποζημιώσει όλους για το κακό που πάθανε(!), [εκτός από εκείνους που αποτελούν μικρό εκλογικό ακροατήριο, χωρίς κομματική εκπροσώπηση].


Ως πολίτες αυτού του τόπου, σαφώς θα πρέπει να υπακούσουμε στις αρχές. Ασφαλώς και πρέπει να έχουμε υπομονή στις δυσκολίες που συναντάμε, και πολύ περισσότερο στις ατυχίες μας. Όσο για την αισιοδοξία, αυτή κι αν είναι απαραίτητη!

Ως άνθρωποι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και νάχουμε θετικό προσανατολισμό για να μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε θετικά.

Κι ως Χριστιανοί (που θέλουμε να είμαστε), με Πίστη στον Χριστό, κι εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, αφημένοι στα χέρια Του, ας δεχόμαστε το θέλημά Του. Ήρεμα, με σύνεση. Γιατί Αυτός είναι ο Θεός.

Η Πίστη μας, δεν αποκλείει την σκέψη μας. Κι ας λένε οι απέξω (από την πίστη), το αντίθετο...


Αλλά, εδώ μας κάλεσαν να  συμμορφωθούμε προς την άποψη (δόγμα)  πως μόνο αν υπακούσουμε στα μέτρα, τα οποία πιθανολογούνται ως σωστά, τότε θα κατανικήσουμε τον ιό, θα σωθούμε και θα ... αποφύγουμε τον κίνδυνο!.

Φοβάμαι ότι αν όλο αυτό  δεν καταρρεύσει θεαματικά,  η εξουσία θα έχει θεαματικά παγιώσει  την πρακτική να μετέρχεται  την καταστολή αδιαπραγμάτευτων όψεων της ύπαρξής μας  με  αδιαπραγμάτευτους και αναντίρρητους τρόπους  κατά την δράση της!

Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: πώς θα πρέπει να εκλάβουμε την πρόσκληση της συμμετοχής μας και να υπακούσουμε σε όλες αυτές τις διαταγές περί συνέχισης του "προστατευτικού εγκλεισμού" μας και αποφυγής των κοινωνικών μας συναντήσεων και συναθροίσεων, αλλά και γενικότερα της συνολικής  οικονομικής δραστηριότητας;

Αλήθεια, πιστεύει η εξουσία του τόπου, ότι με αυτην την πολιτική, μας χαρίζει έναν ρόλο, που μπορούμε να τον υποδυθούμε και να έχουμε το δικό μας μερίδιο συμβολής, στην επιτυχία του εγχειρήματος υπερνίκησης της επιδημίας;  


Αν πράγματι το πιστεύει, θα έπρεπε να μας καλέσει να συμβάλουμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Η εξουδετέρωσή μας δεν είναι ο μόνος τρόπος για να συμμετέχουμε  στην καταπολέμηση του ιού.

Πάντως, ας μην  διαφεύγει από τα μυαλά της εξουσίας, πως από την στιγμή που περιβλήθηκε τον μανδύα της αυθεντίας, επανειλημμένως υπέπεσε στο ολίσθημα της αλαζονείας και της αυτοαναιρούμενης ενημέρωσης, λόγω κενολόγου βερμπαλισμού, διανθισμένου  συχνά  με ηττοπαθείς αντεθνικές ιδέες (μπόλιασμα της ελληνικής κοινωνίας με ξένο αίμα) και αντιχριστιανικές κορώνες (να μην ηχούν ούτε οι καμπάνες)!

Η προστασία της υγείας των ευπαθών ομάδων είναι η μια μόνο όψη του προβλήματος

 

Ο  έλεγχος, δια του εγκλεισμού και της  απομόνωσης, είναι η άλλη.

Η ανθρώπινη ζωή ορίζεται μεν από την Ελληνική έννομη τάξη ως σημαντικό αγαθό, αλλά  προστατεύεται από διατάξεις Ποινικού χαρακτήρα. [Σημάδι πως στις μέρες μας οι Πολιτείες δεν επιτρέπουν την αφαίρεση ζωής].

Στη διάταξη του άρθρου 2.παρ.1 του Συντάγματος, ορίζεται ότι "Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας(*) του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας". Κι εννοεί προφανώς, κάθε ανθρώπου. Όχι μόνο του πλουσίου, του ωραίου, του μορφωμένου, του ανωτάτης τάξως, του πολιτικού, κλπ. Αλλά, όλων των πολιτών.

Αυτό σημαίνει ότι ως συνταγματική προτεραιότητα της Ελληνικής Πολιτείας, τάσσεται όχι (μόνο και) ειδικά η ανθρώπινη ζωή, αλλά κυρίως η ανθρώπινη υπόσταση. Είναι γεγονός πως η φυσική μας υπόσταση είναι πεπερασμένη στον χρόνο, και ως τέτοια, αναπότρεπτα, θα επέλθει το τέλος της.

Ως ανθρώπινη υπόσταση, σηματοδοτείται η αξία και η ποιότητα της ζωής του ανθρώπου ως φυσικού και πνευματικού οργανισμού. Κι αυτή είναι απεριόριστη από τον χρόνο. Γι΄αυτό προστατεύουμε (και ποινικά)  ακόμη και την μνήμη τεθνεώτων.

Από την Γραμματική Ερμηνεία της συνταγματικής διάταξης προκύπτει ότι  ως "ανθρώπινη υπόσταση" σημαίνεται κάτι πέραν της "ανθρώπινης ζωής". Ο Καταστατικός Χάρτης ορίζει ως προτεραιότητα της Πολιτείας την προστασία του τρόπου ζωής μας με αξία, προοπτική, ελευθερία, δημιουργικότητα, και υποστήριξή μας όταν συντρέχουν οικονομικά μαζί με προσωπικής κινητικότητας προβλήματα. Δηλαδή, ορίζεται ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να μην μας εγκαταλείπει, να μην μας επιβάλει, ούτε να μας ωθεί  σε συνθήκες εγκαταβιώσεως εν αθλιότητι! Γι' αυτό και ομιλούμε για "προστασία ευπαθών ομάδων", για "βοήθεια των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, στο σπίτι", για οικονομική στήριξη αυτών, κλπ.


Το κακό είναι πως η Πολιτεία μας -στον καιρό του κορονο-ιού-, αντί να φροντίζει (όπως υποχρεούται, κατά τα ανωτέρω) για την πνευματική και ψυχική μας υγεία, επιτρέποντας  ωρισμένες εκδηλώσεις, ακόμη και μετά πλείστης προσοχής, μεριμνά για το αντίθετο!

• Ενημερώνεται  πάραυτα, από "ευγενώς" προσφερόμενες καταδόσεις, 
• και προστρέχει άμεσα για να συλάβει κάθε αποπειρώμενον που αυτενεργεί για νά ΄βρει την ψυχική του υγεία και θεραπεία στις εκκλησιές την Μεγαλο-βδομάδα, 
• χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ως  φανατικό και αξιοτιμώρητο παραβάτη, 
• ενώ η ίδια φροντίζει μετ' επιτάσεως για την ψυχική υγεία και για τα τσίσα των σκύλων μας!

Αυτήν την μεγάλη ελευθερία,  που παρέχει η κυβέρνηση στο σκυλάκι μας να βγαίνει έξω κάθε που  θέλει πιπί του, είναι ευκαιρία [και για όσους δεν έχουνε σκυλάκι, να βγούν έστω και με δανεικό]  που δεν την χάνουμε με τίποτα!

Κι όσοι από τους άλλους, που δεν έχουμε σκύλο, όταν -ως ευπαθείς- βγαίνουμε για λίγο, υποχρεωτικά, για να μην πεθάνουμε εν ακινησία, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την αψευδή πορεία των προπορευθέντων τετραπόδων: Μπροστά στις περισσότερες κλειστές πόρτες και τα (ακόμη και ανοιχτά) παράθυρα επί του πεζοδρομίου,  κάποια τετράποδα, δεσποζόμενα ή αδέσποτα -ποιός ξέρει-  έχουν εκτονώσει εκεί, τις φυσικές τους ανάγκες. Είναι κι αυτό μια ελευθερία! Δεν νομίζετε;

Αλλά, η πολιτεία μας, στις τηλεοπτικές καμπάνιες της για την σημασία της ευγνωμοσύνης μας προς τους εργαζόμενους για την υγεία όλων μας, δεν έχει συμπεριλάβει ανάμεσά τους και τους ατυχείς εργαζόμενους στην καθαριότητα  των πεζοδρομίων μας. Αυτοί,  περισυλλέγουν κάθε φορά και τα περιττώματα των τετραπόδων, τα οποία -τετράποδα- περιφέρουν οι ευαίσθητοι ζωόφιλοι συμπολίτες μας, και συχνά μας λένε ότι τα ζώα τους είναι καθαρώτερα από όσους ενοχλούνται από την ρύπανση (των ζώων) τους.

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα προσφέρουν, πράγματι, τεράστιας σημασίας έργο στην υγεία όλων μας, και, κακώς, η Πολιτεία, τους αγνοεί ως προς την σημασία του έργου τους.[ Ίσως η εξουσία έχει πολύ υψηλό θρόνο για να μπορεί να βλέπει τί γίνεται στα πόδια της].

Εισηγούμαι, λοιπόν, η Πολιτεία μας, να επισημάνει στις διάφορες καμπάνιες της, σε όλους τους πολίτες που αδιαφορούν για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από την διατήρηση κατοικιδίου, ότι με την αδιαφορία τους στην περισυλλογή των περιττωμάτων του κατοικιδίου τους, προσβάλλουν απροκλήτως,  αναιτίως και ανεπίτρεπτα όσους συνανθρώπους μας κοπιάζουν για την καθαριότητα της πόλης μας.

Και μάλιστα τους προσβάλλουν βαθειά, σε βαθμό που η συμπεριφορά αυτή να συνιστά αστικά και ποινικά κολάσιμη προσβολή και περιφρόνηση της προσωπικότητας των εργαζομένων στην καθαριότητα, εφόσον δεν υπολογίζεται και δεν γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη αξία των εργαζομένων αυτών. Και τούτο, γιατι αναμφίβολα συνιστά εκ προθέσεως προσβολή της προσωπικότητας κάποιου, να τον υποχρεώνεις να περιμαζέψει περιττώματα, που οφείλεις να περιμαζέψεις ο ίδιος.


Σημειώσεις:
(*) Όταν μιλάμε για προστασία της ανθρώπινης ζωής, εννοούμε την προστασία αυτής από ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Π.χ. δεν επιτρέπεται η επιβολή εγκλεισμού, βιαιοτήτων, προσβολή, κακοποίηση, πρόκληση κλπ. ακόμη και από την Πολιτεία, ιδιαίτερα, μάλιστα, σε τούτον τον τόπο, που συστάθηκε ως κράτος με το πρόταγμα "Ελευθερία ή Θάνατος".

Όλα τα μέτρα σε βάρος της ελευθερίας του ανθρώπου, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής,  πρέπει να διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας, με δεδομένη την διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 εδ. γ του Συντάγματος, κατά την οποία: "Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας". Και θαρρώ πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είναι αναντίστοιχα προς την παρεχόμενη προστασία ή τον ενδεχόμενο εκ της επιδημίας κίνδυνο!

Αθλιότητες στην Αθήνα

Αγαπητέ Κυριάκο,

Με συγχωρείς για την οικειότητα, αλλά, νομίζω πως παραγνωριστήκαμε....

Δεν λέω, τα πάς καλά γενικώς, και κυρίως σε εκείνο που κατάφερες να αποπνέει το κράτος στις μέρες σου: Εμπιστοσύνη. Αλλά...!

Αλλά βρε παιδί μου, ας σταθμίσουμε τα πράγματα λίγο καλύτερα. Δεν είσαι πρωθυπουργός στην Γερμανία, στην Σουηδία, ή όπου αλλού! Είσαι στην Ελλάδα και κυβερνάς την Ελλάδα. Κυβερνάς έναν λαό με τα χαρακτηριστικά που έχει ο Ελληνικός λαός. Αν σου διαφεύγουν, να σου πώ μερικά. Νομίζω, πως χρειάζεται...

Αν υπάρχει λόγος να τιμωρηθούν κάποιοι που ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΜΟΔΙΩΣ μπουκάρουν στο υπουργείο άμυνας (και σε όποιο άλλο υπουργείο), για να απειλήσουν τους αρμοδίους σε συμμόρφωση προς τις πολιτικές ιδεοληψίες τους, αυτό δεν σημαίνει ότι ότι με τον ίδιο τρόπο πρέπει να δείτε και τον παπά που δίνει -στην Εκκλησιά- την Θεία Κοινωνία, σε έναν πιστό που το ζήτησε. Γιατί ο παπάς είναι ο μόνος αρμόδιος για να την δώσει, κι η Εκκλησιά είναι ο τόπος όπου η Θεία Κοινωνία παρέχεται, όπως και το κρεββάτι του πόνου. [Εξάλλου, το περιστατικό δεν έχει έκταση και ένταση, δεδομενου ότι και το πλήρωμα της Εκκλησίας,  στο σύνολό του, στέκεται αρωγός στο έργο της Πολιτείας. Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός πως κανείς δεν είναι εγκληματίας, μόνο και μόνο επειδή κάποιος τον καταγγέλλει.]

 Καμμιά Πολιτεία, και κυρίως η δική μας, δεν έχει κανέναν λόγο επί του θέματος, και μάλιστα με την συμφωνία πολλών συνταγματολόγων σ' αυτό, αλλά και των επικαλουμένων τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η θεσπισμένη απαγόρευση, είναι λίαν επαχθής, ψυχικά και ηθικά, αλλά, φαντάζομαι, παραχωρείται άνωθεν σε όλους μας η ευκαιρία να "καθαρίσωμε" το εντός μας. 

• Στους αμελείς χριστιανούς για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της ακηδίας και να αλλάξουμε τις καθημερινές μας συνήθειες  νωθρότητας και αναβολής.
• Και σ' εσάς, τους ανθρώπους της εξουσίας, παραχωρείται η "ευκαιρία" ώστε, πέρα από τα μέτρα για την πανδημία, να κάνετε κι όλα εκείνα τα καλά που έχετε εξαγγείλει ως πρόγραμμα για την διακυβέρνηση της χώρας, αποφεύγοντας μάλιστα τους πειρασμούς της κατάχρησης εξουσίας ή  καταδολίευσης της συναίνεσης του λαού.

Γνωρίζουμε, βέβαια, πως η άσκηση εξουσίας, παρέχει την απαρέγκλιτη ευκαιρία για να δείξει ο άρχων το αληθινό του πρόσωπο και το αληθινό του πρόγραμμα.

Αυτό το είδαμε και με τον πρώην πρωθυπουργό μετά τις εξαγγελίες του στην Θεσσαλονίκη. Που ήρθε, τελικά, όχι για να φτιάξει τα πράγματα, όπως μας έλεγε, αλλά για να συνάψει την "συνθήκη των Πρεσπών", παραχωρώντας -ανεκχώρητα- εθνικά, όσια και ιερά!

Από σας, κ. Πρωθυπουργέ, αναμένουμε να φτιάξετε τα πράγματα και να αναδείξετε τα θετικά στοιχεία του ζωντανού Έλληνα. Κι ελπίζουμε πως δεν θα είστε εκείνος που θα πλήξει την ταυτότητα του Έλληνα. 

Σ' ετούτη τη χώρα το πιο κακό πράγμα είναι οι εφιάλτες της, και οι αθλιότητές τους.

Εκείνοι που φωτογραφίζουν -από τα μπαλκόνια τους- τον παπά, να δίνει την Θεία Κοινωνία στην πόρτα της Εκκλησιάς, και αυτό το καταγγέλλουν ως μια επαίσχυντη παρανομία, χρειάζονται  τον οίκτο μας. Και την έμπρακτη απάντηση, του Έλληνα  Πρωθυπουργού.


Η απάντηση της πολιτείας,  δεν είναι αρμοδιότητα του κ. Τσιόδρα. Εκφεύγει δε, εντελώς, της αρμοδιότητας του κ. Χαρδαλιά, γιατί αυτός εφαρμόζει την πολιτική σας, ενώ εσείς, κ. Πρωθυπουργέ, την χαράσσετε.

Η ελευθερία του προσώπου στις μέρες του κορονο-ιού

 

Οι ελευθερίες, που χορηγούνται, είναι προφανές, ότι αυτονοήτως μπορεί και να καταργούνται!

Όμως, εμείς εδώ, θεωρούμε πως η ελευθερία του προσώπου, είναι συνυφασμένη με την ύπαρξή του, και δεν προϋποθέτει κάποιον δωρητή, ώστε ο ελεύθερος άνθρωπος να είναι, απλώς, δωρεοδόχος ενός προνομίου. Δεχόμαστε δηλαδή,

• πως κάθε  ανθρώπινη ύπαρξη, χαρακτηρίζεται από ελευθερία έναντι όλων των άλλων, όπως λέει και το Ευαγγέλιο και το ορίζει η πίστη μας. 
• Και πως η ελευθερία αυτή, επειδή είναι ταυτόχρονα και ο τρόπος ύπαρξης του υποκειμένου, είναι αναφαίρετη, γιατί κανείς άλλος άνθρωπος δεν είναι ο χορηγός της.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν με τον ίδιο τρόπο, από πάντα και παντού! Mετά την απαλλαγή του από την απόλυτη εξουσία του φεουδάρχη, o δυτικός τρόπος βιοτής, διαμορφώνεται πλέον από τον "νόμο". Ο άνθρωπος σκέφτεται, δρά και δημιουργεί μόνο εντός των αυστηρών ορίων του νόμου. Κατά πώς ορίζει ο νόμος, δηλαδή η εξουσία.  Και ο δυτικός άνθρωπος δεν (μπορεί να αντιληφθεί τί σημαίνει ότι) θα κάνει το ο,τιδήποτε, αν αυτό δεν προβλέπεται από τον νόμο.

Είναι γεγονός πως η Ελληνική Γραμματεία έχει διαδοθεί εκτενώς ανά την οικουμένη, και τα πανανθρώπινα ζητήματα που έχει θέσει [μαζί με τις αθάνατες ηθικές αρχές που έχουν εξαγγελθεί μέσα από αυτήν, πολύ πριν από την Καινή Διαθήκη],  ενθουσίασαν πολλούς από εκείνους που τα μελέτησαν. Αμφίβολο όμως παραμένει το αν όλοι αυτοί κατόρθωσαν να συλλάβουν και να βιώσουν το πώς, το νόημα όλων αυτών, σαρκώνεται σε κάθε όψη του βίου, δημοσίου και ιδιωτικού, ατομικού και συλλογικού.

Αυτή είναι και η βάση της δυσαρμονίας μας με τον κόσμο της "Ευρώπης"!

Ζώντας σήμερα μαζί με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς υπό ένα κοινό πλαίσιο (την Ε.Ε.) αρχών και σκοπών,  δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε πνευματικά και ουσιαστικά αν δεν ξεκαθαρίσουμε τις διαφορές μας, και, κυρίως, το γεγονός ότι, τα διαφορετικά ιστορικά κοινωνικά και οικονομικά, πνευματικά και ηθικά κοσμοσυστήματα που βιώσαμε (και εξακολουθούμε να βιώνουμε) ως λαοί, αλλά και οι επιδράσεις που μας ασκήθηκαν ή ασκήσαμε, είναι οι παράγοντες που χαρακτηρίζουν την εθνική μας ιδιοσυγκρασία.

Για να το πούμε αλλιώς: Εδώ, σ' εμάς, Ελευθερία είναι η έκφραση της ηθικής διάστασης του προσώπου, γιατί εδώ εδράζεται η επιλογή του πράττειν καλώς ή κακώς. Ενώ, εκεί (στον δυτικό τρόπο αντίληψης) η ελευθερία είναι το (χορηγηθέν) δικαίωμα του ατόμου να πράττει ή να μην πράττει. [Το καλώς ή κακώς, το ορίζει ο νόμος! Έτσι, καλώς ο Χίτλερ καταλήστεψε την Ελλάδα όταν το χρειάστηκε για τις δουλειές του, και κακώς ζητάνε οι  Έλληνες πίσω τα κλεμμένα.κλπ. ]

Αυτή, δηλ., είναι η διαφορά μας:

• Αυτοί θεωρούν πως υπάρχουν (και γι' αυτό τις παραχωρούν) πολλές, πάρα πολλές και ποικίλες ελευθερίες [για να διαλέγουμε (κινητό, φουστάνι, εστιατόριο, τουριστικό ταξίδι, κάρτα, δάνειο διακοπών κλπ)],
• ενώ εμείς (που δεν χρηματίσαμε πνευματικοί δουλοπάροικοι, αλλά παραμείναμε πνευματικά περίεργοι, παίδες, παίζοντες, πεσσεύοντες...) θεωρούμε πως η Ελευθερία μας, ως ελευθερία της αυτεξουσίας βουλήσεώς μας,  είναι σύμφυτη με την ύπαρξή μας, και πως σκοντάφτει μονάχα στο κακό μας το κεφάλι!.

Τα επιχειρήματα της εξουσίας (παγκόσμιας ή τοπικής, δεν έχει σημασία σε πρώτη φάση),  συνοψίζονται στα εξής:

• Η εξουσία θεωρεί πως έχει την ευχέρεια να καταργεί ακόμη και τις χαρακτηρισμένες ως "θεμελιώδεις ελευθερίες" που η ίδια η εξουσία χορήγησε,
• θεωρεί ακόμη, πως η αλλαγή στόχου (δηλ. του πολιτικού προτάγματος της εξουσίας)  πρέπει  να επιφέρει αυτομάτως και αλλαγή του κοινωνικού προτάγματος,
• Η εξουσία θεωρεί πως μπορεί να χρησιμοποιεί κάθε μέσο για την επίτευξη της πολιτικής της, δηλαδή και να προβαίνει σε ενοχοποίηση κάθε άρνησης σε συμμόρφωση,
• ακόμη δε και σε ποινικοποίηση της αντίδρασης προς συμμόρφωση

Τα δικά μας επιχειρήματα είναι ότι:

• ο επιλεγείς ως νοηματοδοτημένος  τρόπος ζωής μας, αυτοβούλως επελέγη ως τέτοιος, και συνεπώς, δεν υφίσταται τρόπος αυτό να αλλάξει, παρά μόνον αυτοβούλως και πάλιν
• Η ελευθερία της κυκλοφορίας, δεν είναι ουσιώδης ως ελευθερία του προσώπου, παρά μόνο ως απαγόρευση να μεταβαίνει και να ευρίσκεται σε τόπο και χρόνο για να τελεί καθήκοντα και εκδηλώσεις υπέρτερες του ατόμου και του παρόντος χρόνου,
• Ο αυτοβούλως επιλεγείς ως νοηματοδοτημένος  τρόπος ζωής μας δεν (μπορεί -γιατί δεν επιτρέπουμε εμείς- να) εξαρτάται από τις προτεραιότητες της εξουσίας και των πραιτωριανών της
• Ο τρόπος της δικής μας ζωής δεν οδηγεί σε απώλεια του νοήματος της ζωής των άλλων, για προσωπική μας ωφέλεια, και απαιτούμε αυτό να το σεβαστούν κι εκείνοι που επιθυμούν να διαστρέψουν το νόημα της δικής μας ζωής για να πετύχουν τα σχέδιά τους.
• Η υπακοή στο νόμο έχει ως όριο την νομιμότητα του νόμου. Αν ο νόμος της καταστολής είναι θεμιτός, είναι εξίσου θεμιτή και η άρνηση της προσωπικής ημών καταστολής (εξουδετέρωσης)  για την χρήση μας -ως καταστελλομένων- από άλλους. (Επί την ευκαιρία, μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, για να κριθεί η νομιμότητά της τελεί υπό την αίρεση πως, μόλις περάσει ο λόγος του επείγοντος, εξαιτίας του οποίου θεσπίστηκε, θα κυρωθεί από την Βουλή κατά την δέουσα νομική διαδικασία και περιβληθεί το κύρος και την δύναμη νόμου). Αν όμως δεν επικυρωθεί;
• Η  ευθύνη της ανθρώπινης συμβολής δια της συμμετοχής σε μια προσπάθεια, δεν καταλαμβάνει και την ευθύνη για την πραγματοποίηση του σκοπουμένου αποτελέσματος, επειδή αυτό ανάγεται σε κοινωνικό ντετερμινισμό. Πράγμα ανεδαφικό, ως ανέφικτο.
• Αντιτιθέμεθα στην  τιμωρία της ελευθερίας της βουλήσεως, επειδή η τιμωρία αυτή είναι το έσχατο μέσο για την καταστολή της κοινωνίας, την λοβοτομή των ανθισταμένων και των εχόντων αντιρρήσεις για την επιβολή τυραννίας. Η τιμωρία της ελευθερίας της βουλήσεως ισοδυναμεί με αφαίρεση του νοήματος της ζωής και συνεπώς εξομοιούται με αφαίρεση της πνευματικής ζωής του προσώπου-ανθρώπου.
• Το επιχείρημα για να συστρατευθούμε ελευθέρως και αναντιρρήτως ως πολίτες, σε στόχους και οράματα της εξουσίας, ευσταθεί και παρακινεί τους πολίτες σε γενική αποδοχή, όταν όλα αυτά αποτελούν απώτερα ζητούμενα, τα οποία υπερβαίνουν πάντα άνθρωπο και αφορούν πάντας τους ανθρώπους στην χώρα μας.

Με την επίθεση του κορονο-ιού, ζούμε πράγματι ενδιαφέρουσες καταστάσεις ως προσωπικά και συλλογικά αδιέξοδα.

Επί πλέον, αναδύονται ενδιαφέροντες προβληματισμοί, προς αναζήτηση των κινούντων αιτίων και των προθέσεων της εξουσίας, αλλά και τον εντοπισμό των νέων προταγμάτων. Κι από ότι φαίνεται το πλέον επιτακτικό πρόταγμα της εξουσίας, (η οποία μεθοδεύει και την περιαγωγή του σε κοινωνική αναγκαιότητα) είναι 

• το κλείσιμο των Εκκλησιών,
•  η μη συμμετοχή των πιστών στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, 
• κι ασφαλώς ούτε λόγος για συμμετοχή τους στην Ανάσταση!

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του κορονο-ιού!

Το στοίχημα του Homo Deus...

 

Στον ιστότοπο: https://www.worldometers.info/gr/ διαβάζει κανείς  συγκεντρωμένα, ανά πάσα στιγμή,  όλα τα μεγέθη που αφορούν την ζωή όλων μας, πάνω στη γή: τρόφιμα, ενέργεια, ασθένειες, οικονομικά, και τόσα άλλα.

Εδώ ανιχνεύσαμε τις εφετινές (=από την αρχή του έτους και μέχρι σήμερα) κάθε είδους ανθρώπινες απώλειες:

        82.220     Θάνατοι από κορονο-ιό
   2.215.117    Θάνατοι από καρκίνο
   1.348.295    Θάνατοι από το κάπνισμα
      674.573    Θάνατοι πό το αλκοόλ
      289.224    Αυτοκτονίες
      364.082    θύματα τροχαίων ατυχημάτων
 11.464.498    Εκτρώσεις
      453.402   Θάνατοι από τον ιό ΗΙV/AIDS (ενώ αντιστοίχως εφέτος
                                                                         προσβλήθηκαν 41.697.007 άνθρωποι)     

Και είδαμε πως ο παγκόσμιος αριθμός των κρουσμάτων από κορονο-ιό είναι 1.434.426 και των θανάτων από αυτόν είναι  82.220.

Στην χώρα μας τα κρούσματα που έχουν διαγνωσθεί είναι 1832 και οι θάνατοι 81.

Αφήνουμε απ' έξω τους θανάτους από εγκληματικές ενέργειες όπως οι επιθέσεις για ληστεία, και η κακοποίηση ηλικιωμένων, κυρίως, μέχρι θανάτου .


Αφήνουμε απ' έξω και τους θανάτους από τρομοκρατικές ενέργειες. Τόσο τις παράνομες, που όλοι τις αποδοκιμάζουμε, όσο και τις ...νόμιμες!. Γιατί, μη μου πείτε, πως δεν είναι τρομοκρατία και η εισβολή μιας (ισχυρής) χώρας/ομάδας σε μια άλλη χώρα, και η επιβολή στην τελευταία, μιας πολιτικής ή μιας πρακτικής που δεν ανήκει στο κοινωνικό της πρόταγμα!

Ας σκεφτούμε πόσοι και πόσοι άνθρωποι στις μέρες μας -εξαιτίας πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων και σκοπιμοτήτων- χάσανε το βιός τους, την ζωή τους, τον τρόπο τους, τον τόπο τους και βρεθήκανε άκοντες σε άλλα μέρη, σε διαφορετικές καταστάσεις, τραυματισμένοι, ακρωτηριασμένοι, μόνοι, πένητες, απορφανισμένοι, άστεγοι, άνεργοι, με κατεστραμμένες τις υποδομές  εργασίας και επιβίωσης, ατομικής και οικογενειακής, στην χώρα τους. Πόσοι φύγανε από τις πατρίδες τους, και περιφέρονται ζητώντας μια καλύτερη ζωή, και πόσοι, χρησιμοποιούν αυτούς τους ανθρώπους ως όπλο για τα πολιτικά και τα οικονομικά τους σχέδια.

Ας αναλογιστούμε και πόσοι λαοί και χώρες (ανάμεσά τους κι εμείς!)  παλεύουν για τον τόπο, τον τρόπο τους, τις δυνάμεις και την ελευθερία τους, εξαιτίας εισβολών και προσβολών που μεθοδεύουν τρίτοι χρησιμοποιώντας την δυστυχία κάποιων-που οι ίδιοι ή άλλοι προκάλεσαν- ως πρόσχημα για την επίτευξη ιδιοτελών πολιτικο-κομματικών και -κακώς νοουμένων ως εθνικών- οικονομικών στόχων.

Κι αφού οι πρόθυμοι και οι αφανείς συνεργάτες αφήσανε ώστε οι πόλεμοι (και οι αντεγκλήσεις) των ισχυρών, των αλαζόνων και των πλεονεκτών  να δημιουργήσουν τέτοιες συνέπειες, οι -πολιτισμένες στα λόγια- πολιτείες μας, εμπνευσμένες από τον διαφωτισμό, ζητάνε βοήθεια και διακηρύσσουν πως απαιτείται προστασία κλπ, των γυμνών και των κυνηγημένων. Πρώτα δημιουργούνε για τους δυστυχείς τις συνθήκες της ανάγκης και μετά, τάχα, θέλουν να τους .... προστατεύσουν!


Είναι τόσο παράξενο που αφήσαμε έτσι απότομα σήμερα την ενασχόληση με όλα τα παραπάνω προβλήματα  κι εστιαζόμαστε τόσο πολύ -και μάλιστα πήραμε τόσο ζεστά την υπόθεση- να κατανικήσουμε τον κορονο-ιό, ώστε φτάσαμε να να παραιτηθούμε από την ελευθερία μας και από τις ανάγκες της ψυχής μας!

Η ζημιά που ο ιός έχει κάνει παγκοσμίως, δεν είναι τόσο ο μεγάλος αριθμός των θανάτων, όσο το γεγονός πως επιτέθηκε ένας δυναμικός εχθρός κατά τρόπο ακατανόητο και ανεξέλεγκτο, πράγμα που θίγει το γόητρο του κυβερνώντος Homo Deus! Γι' αυτό ο Homo Deus θέλει να νικήσει. Γιατί δεν μπορεί -σαν θεός, που νομίζει πως είναι- να δεχθεί ότι θα νικηθεί! Δεν το χωράει το μυαλό του! Θέλει όλα να τα ελέγχει, και τα καλά, και το κακό!

Δυστυχώς, ο Homo Deus δεν γνωρίζει, πως μπορεί ενδεχομένως  να ελέγχει τα καλά που θέλει ο ίδιος να πράξει, αλλά δεν έχει εξασφαλισμένη ούτε την έκβαση του εγχειρήματός του, κατά τον τρόπο που ο ίδιος επιδιώκει.

 Όσο για το κακό, ο Homo Deus δεν γνωρίζει, πως εκείνος που ακούραστα κι ακατάπαυστα το επιδιώκει, έχει τόσους πολλούς τρόπους για να το πραγματώσει, που αυτός (ο Homo Deus), είναι, μπροστά του, ένα διδασκόμενο νήπιο.

Εκτός από τα παραπάνω, υπάρχουν κι αυτοί που λένε πως ο κορονο-ιός, δεν ήταν και τόσο ακατανόητος ούτε τόσο ανεξέλεγκτος. Και μάλιστα ισχυρίζονται, πως κάτι τέτοια συμβάντα αποτελούν μια χαρά εργαλείο, για (να βοηθήσει)  τις δυνάμεις της εξουσίας, στο να χειραγωγήσουν την κοινωνία, προς την επιθυμητή -πολιτικά και οικονομικά κατεύθυνση- χωρίς αντιστάσεις.

Δεν είναι αμελητέο, να σκεφτούμε πως υπάρχει  και σχετική πρωτοπόρα σκέψη, κάτι δηλαδή σαν "προφητική βιβλιογραφία" που τέτοια "συμβάντα" (μια ...τυχαία πανδημία) τα συστήνει θερμώς, ως αφετηρία για την εκτέλεση των υψηλών σχεδίων της νέας τάξης. Και κατά την άποψη αυτή, τέτοια περιστατικά, είναι απλώς μια πρόβα, για κάθε επόμενο από τα μεγαλεπήβολα ολιγαρχικά πλάνα που σχεδιάζουν οι "Δεξαμενές Σκέψης"  για την συγκεντρωτική διακυβέρνηση του κόσμου. Για μάς, χωρίς εμάς!