Απάνθρωπες δοκιμές και δοκιμασίες

Διαβάζοντας το άρθρο του Δημήτρη Μακροδημόπουλου (https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/271332_geniki-dokimi-gia-mellon) για τις πρακτικές που εφαρμόζονται προς αντιμετώπιση της πανδημίας, ένοιωσα ικανοποίηση, που είδα μια άποψη εμπεριστατωμένη και με μια σφαιρικότητα που προσιδιάζει στον τρόπο που ένας σοβαρός επιστήμονας αναλύει όσα παρατηρεί να συμβαίνουνε γύρω του.

Θα συμφωνήσω μαζί του, πολύ περισσότερο, εφόσον παραθέτει και τις τοποθετήσεις ειδικών σχετικά με την αποδόμηση των δημοκρατικών πολιτευμάτων στην εποχή μας. 

 Είναι αλήθεια, πως στις μέρες μας, ο άνθρωπος αποστέρησε από τον Θεό την παντοδυναμία του και την οικειοποιήθηκε, άσκεφτα μάλιστα.

Παρατηρήθηκε στην Ελλάδα πως το πρώτο κύμα της πανδημίας, δεν μας έθιξε και τόσο σοβαρά. Κι η κυβέρνησή μας αποφάνθηκε πως αυτό ήτανε δικό της κατόρθωμα. Ούτε για μια στιγμή, οι παντοδύναμοι πολιτικοί μας (κι όχι μόνο αυτοί) δεν αναρωτήθηκαν, αν πράγματι ήτανε δικό τους/μας κατόρθωμα, ή αν παρεσχέθη μια κατά Θεία παραχώρηση ευκαιρία. Η συνέχεια, δείχνει, πως η αλαζονεία της ανθρώπινης "παντοδυναμίας" έχει απάντηση, κι αυτό συμβαίνει πάντοτε, αργά ή γρήγορα.

Η άποψή μου αυτή δεν στηρίζεται σε επιστημονικά στοιχεία. Στηρίζεται στην συναίσθησή μου για το μέτρο και τα όρια των δυνάμεων και των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Για την ανάγκη του ηθικού ανθρώπου να είναι σώφρων, ταπεινός, και στοιχειωδώς δίκαιος. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν επιθυμεί να "τα καταφέρει" καλύτερα.

Είναι εύλογο, όμως. Ο άνθρωπος που θεοποίησε την επιστήμη και την πολιτική, την οικονομία και το "θέλω" του, απέβαλε από την ζωή του τον θεό  και πολλούς από τους συνεκτιμητέους παράγοντες, όπως, τα όρια, που θα έπρεπε να θέτει ο ίδιος στις επιθυμίες του. 

Την θεοποίηση της "επιστήμης" δεν θα μπορούσε να την κάνει ο επιστήμονας, αλλά ο... "επιστημονίζων" άνθρωπος! Εκείνος, δηλαδή,  που χρησιμοποιεί την (θετική) επιστήμη, την Κοινωνική "επιστήμη" (δηλ. την πολιτική), ή τα συμφέροντά του -τα δικά του ή των εντολέων του- δηλαδή την οικονομία και το εμπόριο  ως μέτρο για την ζωή και την δράση του κόσμου ολόκληρου. Εκείνος, εν τέλει,  που χρησιμοποιεί τους άλλους ως εργαλεία των σκοπών του.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που η ζωή και η ελευθερία ήτανε πανανθρώπινα αγαθά, προστατευτέα και περιφρουρούμενα από τις πολιτείες. Και τούτο, ήτανε ευαγγελικά αρμόζον και αποδεκτό. Αλλά, τώρα, που έχουμε εξαλείψει τον Θεό από την ζωή μας και έχουμε καταργήσει την "θέωσή" μας από σκοπό της, στόχο του έχει κάνει ο καθένας μας την κατασπάραξη του άλλου. Κι είναι φυσικό ο δυνατώτερος να μπορεί να κατασπαράζει περισσότερους. Κι οι συνασπισμένες πολιτείες να είναι οι κύριοι της ζωής του καθενός μας, των ονείρων και της ελευθερίας μας. Κι αυτές να αποφασίζουν ποιούς από εμάς χρειάζονται για τους σκοπούς και τα πλάνα τους, και ποιοί από εμάς αποτελούν εμπόδιο και βάρος γι' αυτά.

Το εμβόλιο του κορονο-ιού που προσδοκάται, και έτσι που κατασκευάζεται με εμβληματική βιασύνη (αμ' έπος αμ' έργον), θα μπορούσε να αποτελεί εργαλείο για πολιτική χρήση και όχι εργαλείο για την ικανοποίηση ιατρικών αναγκών δηλαδή για την υγεία και την ασφάλεια του ανθρώπου. 

Ο σαματάς που ξεσηκώνεται για το ποιός έχει την πρωτιά του κατασκευαστή, η σπουδή για την αγορά και την (οπωσδήποτε πειραματική) εφαρμογή του, όλα αυτά όζουν δυσοίωνα! 

Κι επιβεβαιώνονται, όταν αναλογιστούμε τί θα συμβεί, σύμφωνα με τις απαλές πολιτικές προειδοποιήσεις στις οποίες υπολανθάνουν σοβαρές προσωπικές απειλητικές συνέπειες, σε περίπτωση άρνησης του πληθυσμού να συμμορφωθεί προς τις απάνθρωπες δοκιμασίες που υποβάλλεται ο κόσμος, χάριν των πολιτικών μέσων που προωθούνται τάχα για ... την υγεία του!

Αν η πολιτική που εφαρμόζεται παγκοσμίως για την αντιμετώπιση του κορονο-ιού είναι η ενδεδειγμένη θα φανεί μετά από πολύ καιρό. 

Από τα αποτελέσματα της όποιας αντιμετώπισης αυτής της "πανούκλας", θα δούμε ποιός αγωνίστηκε για την καταπολέμησή της, θα δούμε αν, τελικά, αυτή η πανούκλα κατασκευάστηκε για να χρησιμοποιηθεί, ή ενέσκηψε στη μέση ενός παιγνίου, πολιτικού, επιστημονικού, οικονομικού ή γεωπολιτικού, αλλά δεν θα έχει καμμιά σημασία για την ζωή του ανθρώπου, όπως την γνωρίζαμε ίσαμε τώρα.

Τότε, οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι και οι διάφοροι "ανθρωπιστές" θα πρέπει να βρούν άλλο αντικείμενο για να "παίζουν" με την ύπαρξή του, γιατί θα έχουν εξαλείψει τον άνθρωπο, και στην θέση του θα έχουν έναν λευκό ποντικό για να πειραματίζονται...

Τελικά, ο Χίτλερ που είπε "δεν μου αρέσετε, σας καίω", ήταν μεν απεχθής, αλλά ήταν ειλικρινής;

Η κτηνωδία, δεν είναι μόνο στα έργα, αλλά είναι -κυρίως- στην υποκρισία.

Ζούμε σε συνθήκες, εγκλεισμού, υποταγής, ανακόλουθης πολιτικής και ολοκληρωτισμού, προσωπικής ανελευθερίας, αναποτελεσματικών πολιτικών πρακτικών και υποκρισίας

 

Η προστασία της υγείας των ευπαθών ομάδων είναι η μια μόνο όψη του προβλήματος

 Ο  έλεγχος, δια του εγκλεισμού και της  απομόνωσης, είναι η άλλη.

Η ανθρώπινη ζωή ορίζεται μεν από την Ελληνική έννομη τάξη ως σημαντικό αγαθό, αλλά  προστατεύεται από διατάξεις Ποινικού χαρακτήρα. [Σημάδι πως στις μέρες μας οι Πολιτείες δεν επιτρέπουν την αφαίρεση ζωής].

Στη διάταξη του άρθρου 2.παρ.1 του Συντάγματος, ορίζεται ότι "Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας(*) του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας". Κι εννοεί προφανώς, κάθε ανθρώπου. Όχι μόνο του πλουσίου, του ωραίου, του μορφωμένου, του ανωτάτης τάξως, του πολιτικού, κλπ. Αλλά, όλων των πολιτών.

Αυτό σημαίνει ότι ως συνταγματική προτεραιότητα της Ελληνικής Πολιτείας, τάσσεται όχι (μόνο και) ειδικά η ανθρώπινη ζωή, αλλά κυρίως η ανθρώπινη υπόσταση. Είναι γεγονός πως η φυσική μας υπόσταση είναι πεπερασμένη στον χρόνο, και ως τέτοια, αναπότρεπτα, θα επέλθει το τέλος της.

Ως ανθρώπινη υπόσταση, σηματοδοτείται η αξία και η ποιότητα της ζωής του ανθρώπου ως φυσικού και πνευματικού οργανισμού. Κι αυτή είναι απεριόριστη από τον χρόνο. Γι΄αυτό προστατεύουμε (και ποινικά)  ακόμη και την μνήμη τεθνεώτων.

Από την Γραμματική Ερμηνεία της συνταγματικής διάταξης προκύπτει ότι  ως "ανθρώπινη υπόσταση" σημαίνεται κάτι πέραν της "ανθρώπινης ζωής". Ο Καταστατικός Χάρτης ορίζει ως προτεραιότητα της Πολιτείας την προστασία του τρόπου ζωής μας με αξία, προοπτική, ελευθερία, δημιουργικότητα, και υποστήριξή μας όταν συντρέχουν οικονομικά μαζί με προσωπικής κινητικότητας προβλήματα. Δηλαδή, ορίζεται ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να μην μας εγκαταλείπει, να μην μας επιβάλει, ούτε να μας ωθεί  σε συνθήκες εγκαταβιώσεως εν αθλιότητι! Γι' αυτό και ομιλούμε για "προστασία ευπαθών ομάδων", για "βοήθεια των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, στο σπίτι", για οικονομική στήριξη αυτών, κλπ.


Το κακό είναι πως η Πολιτεία μας -στον καιρό του κορονο-ιού-, αντί να φροντίζει (όπως υποχρεούται, κατά τα ανωτέρω) για την πνευματική και ψυχική μας υγεία, επιτρέποντας  ωρισμένες εκδηλώσεις, ακόμη και μετά πλείστης προσοχής, μεριμνά για το αντίθετο!

• Ενημερώνεται  πάραυτα, από "ευγενώς" προσφερόμενες καταδόσεις, 
• και προστρέχει άμεσα για να συλάβει κάθε αποπειρώμενον που αυτενεργεί για νά ΄βρει την ψυχική του υγεία και θεραπεία στις εκκλησιές την Μεγαλο-βδομάδα, 
• χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ως  φανατικό και αξιοτιμώρητο παραβάτη, 
• ενώ η ίδια φροντίζει μετ' επιτάσεως για την ψυχική υγεία και για τα τσίσα των σκύλων μας!

Αυτήν την μεγάλη ελευθερία,  που παρέχει η κυβέρνηση στο σκυλάκι μας να βγαίνει έξω κάθε που  θέλει πιπί του, είναι ευκαιρία [και για όσους δεν έχουνε σκυλάκι, να βγούν έστω και με δανεικό]  που δεν την χάνουμε με τίποτα!

Κι όσοι από τους άλλους, που δεν έχουμε σκύλο, όταν -ως ευπαθείς- βγαίνουμε για λίγο, υποχρεωτικά, για να μην πεθάνουμε εν ακινησία, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την αψευδή πορεία των προπορευθέντων τετραπόδων: Μπροστά στις περισσότερες κλειστές πόρτες και τα (ακόμη και ανοιχτά) παράθυρα επί του πεζοδρομίου,  κάποια τετράποδα, δεσποζόμενα ή αδέσποτα -ποιός ξέρει-  έχουν εκτονώσει εκεί, τις φυσικές τους ανάγκες. Είναι κι αυτό μια ελευθερία! Δεν νομίζετε;

Αλλά, η πολιτεία μας, στις τηλεοπτικές καμπάνιες της για την σημασία της ευγνωμοσύνης μας προς τους εργαζόμενους για την υγεία όλων μας, δεν έχει συμπεριλάβει ανάμεσά τους και τους ατυχείς εργαζόμενους στην καθαριότητα  των πεζοδρομίων μας. Αυτοί,  περισυλλέγουν κάθε φορά και τα περιττώματα των τετραπόδων, τα οποία -τετράποδα- περιφέρουν οι ευαίσθητοι ζωόφιλοι συμπολίτες μας, και συχνά μας λένε ότι τα ζώα τους είναι καθαρώτερα από όσους ενοχλούνται από την ρύπανση (των ζώων) τους.

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα προσφέρουν, πράγματι, τεράστιας σημασίας έργο στην υγεία όλων μας, και, κακώς, η Πολιτεία, τους αγνοεί ως προς την σημασία του έργου τους.[ Ίσως η εξουσία έχει πολύ υψηλό θρόνο για να μπορεί να βλέπει τί γίνεται στα πόδια της].

Εισηγούμαι, λοιπόν, η Πολιτεία μας, να επισημάνει στις διάφορες καμπάνιες της, σε όλους τους πολίτες που αδιαφορούν για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από την διατήρηση κατοικιδίου, ότι με την αδιαφορία τους στην περισυλλογή των περιττωμάτων του κατοικιδίου τους, προσβάλλουν απροκλήτως,  αναιτίως και ανεπίτρεπτα όσους συνανθρώπους μας κοπιάζουν για την καθαριότητα της πόλης μας.

Και μάλιστα τους προσβάλλουν βαθειά, σε βαθμό που η συμπεριφορά αυτή να συνιστά αστικά και ποινικά κολάσιμη προσβολή και περιφρόνηση της προσωπικότητας των εργαζομένων στην καθαριότητα, εφόσον δεν υπολογίζεται και δεν γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη αξία των εργαζομένων αυτών. Και τούτο, γιατι αναμφίβολα συνιστά εκ προθέσεως προσβολή της προσωπικότητας κάποιου, να τον υποχρεώνεις να περιμαζέψει περιττώματα, που οφείλεις να περιμαζέψεις ο ίδιος.


Σημειώσεις:
(*) Όταν μιλάμε για προστασία της ανθρώπινης ζωής, εννοούμε την προστασία αυτής από ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Π.χ. δεν επιτρέπεται η επιβολή εγκλεισμού, βιαιοτήτων, προσβολή, κακοποίηση, πρόκληση κλπ. ακόμη και από την Πολιτεία, ιδιαίτερα, μάλιστα, σε τούτον τον τόπο, που συστάθηκε ως κράτος με το πρόταγμα "Ελευθερία ή Θάνατος".

Όλα τα μέτρα σε βάρος της ελευθερίας του ανθρώπου, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής,  πρέπει να διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας, με δεδομένη την διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 εδ. γ του Συντάγματος, κατά την οποία: "Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας". Και θαρρώ πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είναι αναντίστοιχα προς την παρεχόμενη προστασία ή τον ενδεχόμενο εκ της επιδημίας κίνδυνο!

Ὕμνοι καὶ Τροπάρια τῆς Παναγιᾶς σε μετάφραση του Φώτη Κόντογλου

 
Για την ημέρα τούτη, της Κοίμησης της Παναγίας μας, έχουν άπειρα γραφεί από άξιους υμνητές και αρμόδιους ποιμένες. Εμείς, που επικαλούμεθα την πρεσβεία της Παναγίας  Μητέρας μας, σε κάθε δοκιμασία του βίου μας, ας ευχαριστήσουμε τον ακάματο Φώτη Κόντογλου που ξανάγραψε τους αρχαίους Ύμνους στη Χάρη της, για χάρη μας! (πηγή)

Εἰς τὸ Γενέθλιον τῆς Θεοτόκου 

Σήμερα εἶναι τὰ προοίμια τῆς παγκόσμιας χαρᾶς. Σήμερα φύσηξε ἡ δροσερὴ αὔρα, ποὺ μᾶς πληροφόρησε πὼς ἔρχεται ἡ σωτηρία. Ἡ στείρωσή μας γιατρεύτηκε, γιατὶ στείρα μητέρα γέννησε τὴν Παναγία, ποὺ μέλλεται νὰ δώσει σάρκα στὸν Θεὸ ὁποῦ θὰ δώσει τὴ σωτηρία στοὺς πλανημένους ἀνθρώπους, ὁ Χριστὸς φιλάνθρωπος καὶ λυτρωτὴς τῶν ψυχῶν μας.

Η γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη
εκ σου γαρ ανέτειλεν ο ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών,
και λύσας την κατάραν έδωκε την ευλογίαν και καταργήσας τον θάνατο
εδωρήσατο ημίν ζωήν αιώνιον.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/560

© SanSimera.gr

Ἡ γέννησή σου Θεοτόκε, χαρὰ μήνυσε σ᾿ ὅλη τὴν οἰκουμένη· γιατὶ ἀπὸ σένα ἀνάτειλε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεός μας. Κ᾿ ἔλυσε τὴν κατάρα κ᾿ ἔδωσε τὴν εὐλογία, κι᾿ ἀφοῦ κατάργησε τὸν θάνατο, μᾶς δώρισε τὴ ζωὴ τὴν αἰώνια.
Ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ Ἰεσσαὶ ⁽¹⁾ κι᾿ ἀπὸ τὴ μέση τοῦ Δαυῒδ ἡ Μαριὰμ ἡ κόρη τοῦ Θεοῦ γεννιέται σήμερα σὲ μᾶς, καὶ γίνεται καινούργια κι᾿ ἁγιασμένη ὅλη ἡ φύση. Χαρῆτε μαζὶ ὁ οὐρανὸς μὲ τὴ γῆ· ὑμνῆστε την μαζὶ οἱ φυλὲς τῶν ἐθνῶν. Ὁ Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται κ᾿ ἡ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζοντας: Ἡ στείρα γεννᾶ τὴ Θεοτόκο καὶ μητέρα τῆς ζωῆς μας.
Ὤ, τί παράδοξο θαῦμα! Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴ στείρα γεννιέται. Εὐφραίνου Ἰωακείμ, ποὺ γίνηκες πατέρας τῆς Θεοτόκου, Δὲν εἶναι ἄλλος κανένας σὰν κ᾿ ἐσένα, ἀπὸ τοὺς γονιοὺς ποὺ κάνανε παιδιὰ σὲ τοῦτον τὸν κόσμο. Γιατὶ ἡ θεοδόχος Κόρη, τοῦ Θεοῦ τὸ σκήνωμα, τὸ πανάγιον ὄρος, μὲ σένα σὲ μᾶς δωρήθηκε.

Εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

Ὁ Ἥλιος ⁽²⁾ ἅπλωσε τὶς ἀκτίνες του, βλέποντας τὴ νεφέλη τοῦ φωτὸς ν᾿ ἁπλώνεται μὲ γνέψιμο τοῦ Θεοῦ μέσα στὰ ἅγια, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ βρέξει συγχώρεση σὲ κείνους ποὺ χερσωθήκανε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Τὰ νέφελα ἂς ράνουνε δικαιοσύνη σήμερα· γιατὶ ἁπλώνεται μία θεϊκὴ νεφέλη στὸ ναὸ τοῦ Θεοῦ σὰν νἆναι οὐρανός, ποὺ θὰ στάξει γλυκασμὸ νὰ γλυκάνει κάθε πίκρα στὶς ψυχές μας.
Σὰν νά ῾ναι δροσερὰ λουλούδια, ἂς κόψουνε ἀπὸ τὰ νοητὰ λιβάδια κι᾿ ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Πνεύματος, κι ἂς πλέξουμε χαρμονικὰ στέφανα γιὰ τὴν γιορτή της σὰν δῶρα γιορταστικά.

Εἰς τὸν Εὐαγγελισμόν

Ἀπάνω στὴν ἔμψυχο κιβωτὸ τοῦ Θεοῦ ἂς μὴν ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἁμαρτωλό. Ἀλλὰ χείλια πιστὰ ἂς ψέλνουνε μὲ ἀγαλλίαση, χωρὶς νὰ σωπάσουνε, σὰν νά ῾ναι ἡ φωνὴ τοῦ Ἀγγέλου κι᾿ ἂς φωνάζουνε: Χαῖρε κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου

Ὤ, τί παράδοξο θαῦμα! Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς σὲ μνῆμα ἀποθέτεται, κι᾿ ὁ τάφος σκάλα γίνεται ποὺ πάγει στὸν οὐρανό. Εὐφραίνου Γεθσημανή, ἡ ἁγιασμένη ἐκκλησιὰ τῆς Θεοτόκου. Ἂς κράξουμε οἱ πιστοί, ἔχοντες τὸν Γαβριὴλ γιὰ ταξίαρχο: Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μὲ σένα εἶναι ὁ Κύριος, ποὺ δωρίζει στὸν κόσμο μὲ σένα τὸ μέγα ἔλεος.

Τὴν κοίμησή σου δοξάζουνε Ἐξουσίες, Θρόνοι, Ἀρχές, Κυριότητες, Δυνάμεις καὶ Χερουβὶμ καὶ τὰ φρικτὰ Σεραφίμ. Ἀναγαλλιάζουνε οἱ ἄνθρωποι στολισμένοι γιὰ τὴ γιορτή σου. Προσκυνᾶνε οἱ βασιλιάδες, μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους, καὶ ψέλνουνε: Κεχαριτωμένη χαῖρε, μαζί σου εἶναι ὁ Κύριος, ποὺ δωρίζει στὸν κόσμο μὲ σένα τὸ μέγα ἔλεος.

Στολισμένη μὲ τὴ θεϊκὴ δόξα ἡ ἱερὴ καὶ δοξασμένη, Παρθένε, μνήμη σου, κι᾿ ὅλους τοὺς πιστοὺς τοὺς σύναξε γιὰ νὰ εὐφρανθοῦνε, καὶ μπροστὰ ἀπ᾿ ὅλους πηγαίνει ἡ Μαριὰμ ⁽³⁾ μὲ χορὸ καὶ μὲ τύμπανα ψέλνοντας τὸν μονογενή σου, γιατὶ μὲ δόξα δοξάσθηκε.

Τοὺς δικούς σου ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ποὺ συγκροτήσανε ἕναν πνευματικὸ θίασο, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ζωντανὴ κι᾿ ἄφθονη πηγή, στερέωσέ τους. Καὶ στὴ θεϊκὴ δόξα σου ἀξίωσέ τους μὲ στεφάνια δόξας νὰ στεφανωθοῦνε.

Νικηθήκανε τῆς φύσης οἱ νόμοι σὲ σένα, Παρθένε ἄχραντε. Γιατὶ σὲ σένα παρθενεύει ἡ γέννα, καὶ μὲ τὴ ζωὴ σμίγει ὁ θάνατος. Ἐσὺ ποὺ ἀπόμεινες μετὰ τὴ γέννα Παρθένος καὶ μετὰ θάνατο ζωντανή, σῶζε παντοτινά, Θεοτόκε, τὴν κληρονομία σου.

Ἀπολυτίκιο

Στὴν γέννα σου τὴν παρθενία ἐφύλαξες, στὴν κοίμησή σου τὸν κόσμο δὲν τὸν ἄφησες, Θεοτόκε. Μίσεψες στὴ ζωή, γιατὶ εἶσαι μητέρα τῆς ζωῆς καὶ λυτρώνεις μὲ τὶς πρεσβεῖες σου τὶς ψυχές μας ἀπὸ τὸν θάνατο.

Ἀπὸ τὴν Ἑρμηνείαν τῶν Ζωγράφων: Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου

Ὁσπίτια, καὶ ἐν τῷ μέσῳ ἡ Παναγία κειμένη ἐπὶ τῆς κλίνης νεκρά, ἔχουσα ἐπὶ τοῦ Παναγίου στήθους αὐτῆς ἐσταυρωμένας τὰς θεοφόρους χείρας. Καὶ πλησίον τῆς κλίνης ἔνθεν καὶ ἔνθεν μανουάλια μὲ λαμπάδες ἀνημμένας.

Ὁ δὲ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ὁ Θεολόγος Ἰωάννης παρὰ τοὺς πόδας αὐτῆς ἀσπάζονται αὐτήν ⁽⁴⁾, καὶ γύρωθεν οἱ λοιποὶ ἀπόστολοι καὶ οἱ ἅγιοι ἱεράρχαι, Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, Ἰερόθεος καὶ Τιμόθεος βαστάζοντες Εὐαγγέλια, καὶ γυναῖκες κλαίουσαι.

Ἐπάνωθεν δὲ αὐτῆς ὁ Χριστὸς φέρων εἰς τὰς ἀγκάλας του τὴν παναγίαν ψυχὴν ἐν νεφέλῃ λευκῇ, καὶ γύρωθεν αὐτοῦ ἀκτίνες φωτὸς καὶ πλῆθος ἀγγέλων.

Καὶ ἄνωθεν εἰς τὸν ἀέρα πάλιν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι φερόμενοι ἐπὶ νεφελῶν.

Εἰς δὲ τὴν δεξιὰν ἄκραν τοῦ ὁσπιτίου ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς βαστῶν χαρτίον λέγει: «Ἀξίως ὡς ἔμψυχόν σε οὐρανὸν ὑπεδέξαντο οὐράνια, Πάναγνε, θεία σκηνώματα...», καὶ εἰς τὴν ἀριστερὰν ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ ποιητὴς βαστῶν καὶ αὐτὸς χαρτίον λέγει: «Γυναῖκά σε θνητήν, ἀλλ᾿ ὑπερφυῶς καὶ μητέρα Θεοῦ εἰδότες, πανάμωμε, οἱ κλεινοὶ ἀπόστολοι...»⁽⁵⁾.

Περὶ τοῦ Χαρακτῆρος τῆς Θεοτόκου

Ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος ἐν τῇ ἡλικίᾳ ⁽⁶⁾ τρίπηχυς, μακρόφρυς, μακρόριν, μακρόλαιμος, μακροδάκτυλος, εὔστοχος ταπεινή, ἀσχημάτιστος ⁽⁷⁾, ἀβλάκατος ⁽⁸⁾, ἱμάτια αὐτόρραφα ἀγαπῶσα ⁽⁹⁾, καὶ τοῦτο μαρτυρεῖ τὸ ἑαυτῆς μαφόριον τὸ ἐν τῷ ναῷ αὐτῆς κείμενον.

---

Σημειώσεις

1.- Ὁ Ἰεσσαὶ ἤτανε ὁ πατέρας τοῦ Δαυΐδ, κι᾿ ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαυῒδ ἤτανε ἡ Παναγία. Γι᾿ αὐτὸ ἀλλοῦ λέγεται ἡ Παναγία «Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί».

2.- δηλ. ὁ Χριστός, ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης.

3.- Ὁ ὑμνογράφος πλέκει τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας μὲ τὸ ὄνομα τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ἀαρών, καὶ λέγει πῶς ἀνοίγει τὸ χορὸ γύρω στὸ λείψανο τῆς Παναγίας, ὅπως τὸν καιρὸ ποὺ περάσανε οἱ Ἑβραῖοι τὴν Ἐρυθρὴ θάλασσα: «Λαβοῦσα δὲ Μαριὰμ ἡ προφήτις ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρῶν τὸ τύμπανον ἐν τῇ χειρὶ αὐτῆς, καὶ ἐξήλθοσαν πᾶσαι αἱ γυναῖκες ὀπίσω αὐτῆς μετὰ τυμπάνων καὶ χορῶν. Ἐξῆρχε δὲ αὐτῶν ἡ Μαριὰμ λέγουσα: «ᾌσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται. Ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν». (Ἐξοδ. ιε´ 20). Ἀπὸ τούτην τὴν ἱστορία ἐπῆρε ἔμπνευση κι᾿ ὁ Σολωμὸς κ᾿ ἔγραψε μέσα στὸν Ὕμνο εἰς τὴν Ἐλευθερία ἐτούτους τοὺς στίχους, ἱστορώντας τὸ πνίξιμο τῶν ἐχθρῶν στὸν Ἀχελῶο:
«Ἄ! Γιατί δὲν ἔχω τώρα τὴ φωνὴ τοῦ Μωϋσῇ;
Μεγαλόφωνα, τὴν ὥρα ὅπου ἐσβυοῦντο οἱ μισητοί,
τὸν Θεὸν εὐχαριστοῦσε στοῦ πελάου τὴ λύσσα ἐμπρός,
καὶ τὰ λόγια ἀχολογοῦσε ἀναρίθμητος λαός.
Ἀκολουθᾶ τὴν ἁρμονία ἡ ἀδελφὴ τοῦ Ἀαρών,
ἡ προφήτισσα Μαρία, μ᾿ ἕνα τύμπανον τερπνόν,
καὶ πηδοῦν ὅλες οἱ κόρες μὲ τσ᾿ ἀγκάλες ἀνοιχτές,
τραγουδώντας ἀνθοφόρες με τὰ τύμπανα κ᾿ ἐκειές».

4.- Καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος παρὰ τὴν κεφαλήν της κλαίων καὶ θυμιῶν. (συμπλήρ. Φ.Κ.)

5.- Στὶς περισσότερες τοιχογραφίες τῆς Κοιμήσεως ὁ ἅγιος Κοσμᾶς γράφει στὸ χαρτί του: «Ἀμφεπονεῖτο ἀΰλων τέξις οὐρανοβάμων ἐν Σιὼν τὸ θεῖον σῶμα σου...» (Φ.Κ.).

6.- δηλ. στὸ ἀνάστημα.

7.- ἀπροσποίητη.

8.- ἀπονήρευτη.

9.- δηλ. ποὺ τὰ ἔραβε μόνη της.
*****************************

Για τούτη την ημέρα που γιορτάζεται  σε όλη την Ελλάδα, δείτε κι εδώ: https://www.sansimera.gr/articles/1264

Ο Ρωμανίδης για την Ρωμιοσύνη

Δὲν ἐνδιαφέρει τὸν Ρωμηόν τί λέγουν οἱ ξένοι δι'αὐτόν, διότι τὰ κριτήριά του εἶναι ρωμαίϊκα

Ο Γραικὸς ἀγωνίζεται νὰ βρεθῆ εἰς θέσιν νὰ διατυμπανίζη τί καλὰ λέγουν οἱ ξένοι δὶ αὐτόν, δια να ἀποδείξη την ἀξίαν του, διότι τα κριτήριά του δὲν εἶναι ρωμαίϊκα ἀλλὰ εὐρωπαϊκά, ρωσικὰ καὶ ἀμερικάνικα.

Ο Ρωμηὸς εἶναι σκληρός καὶ ἐλεύθερος και ουδέποτε ἀφελής. Καὶ ὅταν τὸ σῶμα του ἢ τὰ συμφέροντά του σκλαβωθοῦν, κάμνει ἑλιγμοὺς καὶ ὑποκρίνεται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων, διὰ νὰ παραμείνη μὲ τὴν εὐφυΐαν τοῦ ὅσον τὸ δυνατὸν πλέον ἐλευθέρα ἡ Ρωμηοσύνη του. Μὲ ὑπερηφάνειαν τὸν Καραγκιόζη κάμνει καὶ πάντοτε ἀδούλωτος ἀετὸς τῆς Ρωμηοσύνης παραμενει.

Ο Νεογραικισμὸς ἀρκετὰ ἐζημίωσε τὸ Ρωμαίϊκον με τὴν λεγομένην ξενομανίαν του, ἡ ὁποία εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα δουλοπρέπεια εἰς τὰ ἀφεντικά του.

Ακριβώς ἐπειδή οι Νεογραικοι εἴναι διηρημενοι μεταξυ τῶν ἀφεντικῶν τῶν, συμπεριφέρονται ὁ ἔνας Γραικυλος πρὸς...
τὸν ἄλλον Γραικύλον ὡσὰν τὰ ἀφεντικὰ τῶν. Οἱ Γραικύλοι τῶν Ρώσων φέρονται προς τοὺς Γραικύλους τῶν Ἀμερικανῶν ὡς οἱ Ρῶσοι πρὸς Ἀμερικανοὺς καὶ τάναπαλιν. Τὸ ἴδιον κάμνουν οἱ Γραικύλοι τῶν Φραντσέζων, ΄Ἀγγλων, Γερμανῶν κ.λ.π

Διά τοῦτο παρατηρεῖται τὸ περιεργον φαινόμενον να ἐρωτεύεται ὁ Γραικύλος τὸν Ρώσον φιλον του καὶ νὰ μισῆ τον Γραικύλον τῶν Ἀμερικανῶν καὶ τάναπαλιν.

Το παράδοξον εἶναι ὄτι εκαστος θεωρεί τον ἄλλον Γραικύλον ἐχθρὸν καὶ προδότην τοῦ ἔθνους.

Εξ ἀπόψεως ὅμως Ρωμηοσύνης οἱ Γραικύλοι εἶναι ὅλοι προδόται. 

Τούτο ὅμως δὲν σημαίνει οτι ὁ Ρωμηὸς ἀποφεύγει τὰς συμμαχίας. Ὄχι. Ὀνειροπόλος καὶ ἀφελὴς δὲν εἶναι. Ἀλλὰ οὐδέποτε γίνεται πνευματικως ἢ σωματικῶς δοῦλος τοῦ συμμάχου. Γίνεται σύμμαχος πιστὸς εἰς τὰ συμπεφωνημένα ἀλλὰ ἰδεολογικῶς ἀδέσμευτος.

Τούτο όμως δὲν σημαίνει παλιν ὅτι δέχεται μόνον τὰ ρωμαίϊκα καὶ τίποτε τὸ ξένον. Δέχεται ὀ,τιδήποτε τὸ καλὸν και το κάμνει ρωμαίϊκον.΄Ὅπως γίνεται σύμμαχος μὲ ὅποιον συμφέρει ἐθνικῶς, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἀποκτᾶ ὅλα ὅσα χρειάζονται ἀπὸ τὴν σοφίαν τῶν ἐπιστημόνων τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὰ προσαρμόζει εις τὸν ρωμαίϊκον πολιτισμόν του. Οὐδέποτε συγχέει τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας μὲ τὸν πολιτισμόν, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι και ο βάρβαρος δύναται νὰ ἔχη ἢ νὰ ἀποκτήση καὶ νὰ προαγάγη τὰς θετικᾶς ἐπιστήμας, διὰ νὰ χρησιμοποιήση αὐτᾶς εἰς τὴν ὑποδούλωσιν καὶ καταστροφὴν τῶν ἀνθρώπων.

Δια τοῦτο ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι εἶναι πνευματικὸς ἡγέτης καὶ εἰς αὐτοὺς ποὺ εἶναι ὡς τεχνοκράται και ως οἰκονομικὴ δύναμις ἠγέται.

Aλλά οἱ Νεογραικοὶ ἔχουν τόσον πολὺ συνηθίσει να συγχέουν το τεχνοκρατικὸν καὶ τὸ οἰκονομικὸν στοιχείον με τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν, ὥστε δὲν ἀντιλαμβάνονται πλεον τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι σήμερον πολιτιστικὸς ἡγέτης ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων ἐκτός της Ἑλλαδίτσας τῶν.

Ο Γραικύλος νομίζει ὅτι τοιαύτην ἡγεσίαν εἶχον μόνον οἰ αρχαῖοι Ἕλληνες καὶ φαντάζεται τὸν ἑαυτόν του ὡς τὸν φύλακα τῶν ἐρειπίων αὐτῶν. Θεωρεῖ συνεχιστᾶς καὶ ἠγέτας τοῦ πολιτιστικοῦ ἔργου τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων τοὺς Εὐρωπαίους. Δὲν εἴναι εις θέσιν να καταλάβη οτι μόνον ἡ Ρωμηοσύνη εἴναι συνεχιστης καὶ ἡγέτης τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Δία τοῦτο ὁ Γραικύλος εἶναι ὁ κύριος συντελεστὴς εἰς τὴν καλλιέργειαν τοῦ δουλοπρεποῦς φρονήματος τοῦ νεογραικικοῦ ἐν Ἑλλάδι πνεύματος. Ὁ Γραικύλος ἔχει ἐμπιστοσύνην ὄχι εἰς τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἀλλὰ μόνον εἰς τὰ ξένα ἀφεντικά του.

Ναι μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει απολυτον πεποίθησιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνην του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως αγαπά τους ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς.

Τούτο διότι γνωρίζει ὅτι ὁ Θεος αγαπὰ ὅλους τους ἀνθρώπους καὶ ὄλας τὰς φυλᾶς καὶ ὅλα τὰ ἔθνη χωρὶς διάκρισιν καὶ χωρὶς προτίμησιν. Ὁ Ρωμηὸς γνωρίζει ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ κατέχει τὴν ἀλήθειαν καὶ εἶναι ἡ ὑψίστη μορφὴ τῶν πολιτισμῶν. Ἀλλὰ κατανοεῖ ἄριστα τὸ γεγονός οτι ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν Ρωμηόν, ὄχι ὅμως περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὸν κατοχον της ἀληθείας ἂλλ΄ἐξίσου ἀγαπᾶ τὸν κήρυκα τοῦ ψεύδους. Ἀγαπᾶ τὸν ἅγιον, ἀλλὰ ἀγαπᾶ ἐξ ἴσου ἀκόμη καὶ τὸν διάβολον.

Διά τοῦτο ἡ Ρωμηοσῦνη ειναι αὐτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη, καὶ φιλότιμον καὶ ὄχι κίβδηλος αὐτοπεποίθησις, ἰταμότης καὶ ἐγωϊσμός. Ὁ ἠρωϊσμὸς τῆς Ρωμηοσύνης εἶναι ἀληθής καὶ διαρκῆς κατάστασις του πνεύματος καὶ ὄχι ἀγριότης, βαρβαρότης καὶ ἁρπακτικότης. 

Αριστοτέλειον Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης 

Τη 14η Σεπτεμβρίου 1974 

Ἰωάννης Σ. Ρωμανίδης

ΠΗΓΗ 

Ο μεγάλος περίπατος της Αθήνας, ο ανυποψίαστος δήμαρχος και ο Γ. Σεφέρης

Γράφει ο Γ. Σεφέρης:

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά

που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,

μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού

            τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας

ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτί-

        σουμε

τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα

γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.

Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν

οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια

την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε

βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα

σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

Δεν γνωρίζω αν ο δήμαρχός μας έχει διαβάσει τούτο το ποίημα.

Δεν γνωρίζω αν έχει διαπιστώσει κι αυτός, πως πράγματι, ο τόπος μας είναι κλειστός! όλο βουνά, που έχουν για σκεπή τους τον χαμηλό ουρανό, μέρα και νύχτα, μια που ανέκαθεν οι νοικοκυραίοι κυβερνήτες μας, δε σώσανε να φτιάξουν ένα εθνικό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας. Δεν φρόντισαν να μην μπαζωθούνε τα ποτάμια, κλείσανε και τα πηγάδια, κι αφήκαν μοναχά κάποιες σκόρπιες κι άδειες στέρνες.

Σ' ετούτες τις άδειες στέρνες, τρέχουμε προσκυνητές, για ν' αφουγκραστούμε μυστικά τον κόρφο τους. Ν' ακούσουμε τον κούφιο -πια- ήχο τους, ίδιον και έρημον, όπως η μοναξιά και  το παρόν μας. Ίδιος με την απελπισμένη αγάπη για την πατρίδα μας και τι φτενές εθνικές προοπτικές μας.

Παράξενο, ίσως, να στέκεται, που σ' ετούτο τον τόπο υπήρξανε κάποτε άνθρωποι  που τόλεγε η καρδιά τους και χτίσανε τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.

Σε ανεξήγητα αινίγματα της ψυχής μας αναδύονται οι γάμοι μας, η διάθεση για λουλουδένια στεφάνια καθώς τα χέρια μας πλέκονται σ' αγκάλιασμα αγάπης και δημιουργίας. Πού βρήκαμε την δύναμη και γεννηθήκαν τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας, είναι πια ζωσμένος με τα απολειφάδια των προσπαθειών μας, "σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν, σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν". Τα παιδιά μας φευγάτα, κι οι άρχοντές μας;  Στον κόσμο τους!

Και σήμερα,  ο τόπος μας είναι κλειστός. Γιατί τα μάτια μας είναι κλειστά. Η φαντασία στερεμένη και τα όνειρά μας είναι πια μονάχα στιγμιαίες επιθυμίες.

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Γιατί τον κλείνουν ζεύγη από μαύρες συμπληγάδες. Η διχόνοια και η αλαζονεία. Η κενοδοξία και ο αυταρχισμός. Η δοκησισοφία των αρχόντων μας (μαζί και η ματαιοδοξία τους)  και η ανευθυνότητα των πολιτών (μαζί με την- κάποτε εκούσια- παραπλάνησή τους από την δημαγωγία των εκάστοτε επίδοξων αρχόντων), κλπ. κλπ....

Στον μεγάλο περίπατο, δήμαρχέ μου, δεν μπορώ να φανταστώ ποδηλάτες  τον Αύγουστο  ή τον Μάϊο στην Αθήνα. Θα μπορούσα όμως να φανταστώ

• πεζοδρόμια σε κατάσταση τέτοια, που να υποδηλώνει σεβασμό στο πρόσωπο του δημότη ως πολίτη του κόσμου (κι όχι ως μια αντανάκλαση του είδους της δοσοληψίας που οι άρχοντες έχουν μαζί του).
• και μια καμπάνια για τους ζωόφιλους, προκειμένου να τους πείσει πως όταν αφήνουν τις κοπριές κλπ. των κατοικιδίων τους  στην πόρτα του διπλανού τους σπιτιού, αυτό, εκτός που  είναι μια πράξη με προσωπικές ευθύνες και συνέπειες (ποινικές και αστικές, συνταγματικά κατοχυρωμένες...). 
• είναι κυρίως μια πράξη ηθικού αμοραλισμού και ψυχικής ανισορροπίας, χωρίς ειδικό πολιτικό πρόσημο, γιατί στην περίπτωση αυτή, όλα τα πολιτικά πρόσημα είναι ισοδύναμα....

Αλλά, δήμαρχέ μου, σε καταλαβαίνω, μια ζωή -από τα γενοφάσκια σου- στο τιμόνι της εξουσίας, δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς στο δρόμο και να πατάς σε θραύσματα φρεατίων, θραύσματα πλακών του πεζοδρομίου, ξερο-χορταριασμένα και κοπρισμένα δέντρα και βρωμιές στο πεζοδρόμιο που μένουνε -με την "αδιάλλειπτη κι ασύγγνωστη αδιαφορία" του δημοτικού άρχοντα - για μέρες και βδομάδες στο ίδιο σημείο. Δεν ξέρεις πώς είναι να περπατάς και να κρέμεται βράχος πάνω από το κεφάλι σου, παρατημένος για μήνες να αιωρείται επικίνδυνα!

Και, πίστεψέ με,  δεν μπορεί -παρά, υποκριτικά μόνο- να χαραχτεί ένας μεγάλος περίπατος της Αθήνας, όταν στις γειτονιές, εκεί που δεν περπατά η χάρη σου, το περπάτημα θα εξακολουθήσει να είναι μια ακούσια,  μαρτυρική και αηδιαστική έξοδος από το σπίτι [για λόγους αδήριτης ανάγκης], εξαιτίας της ολοκληρωτικής τους εγκατάλειψης.

Ο πολιτισμός, βλέπεις δήμαρχέ μου,  δεν μπορεί να "υπάρχει" μόνο σε μερικά οικοδομικά τετράγωνα της πόλης! Καμμιάς πόλης.

Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι έκθεση ιδεών, ούτε σαλόνι επιδείξεως. Είναι τρόπος ζωής! Κι εμείς εδώ, έχουμε καταντήσει την χώρα μας, τόπο όπου μόνο απομιμήσεις αλλοδαπών συρμών συμβαίνουν, αφού μεταφέρουμε εδώ τις ξένες ιδέες, χωρίς καμμιά προσαρμογή και χωρίς καμμιά γονιμοποίησή τους κατά το ύφος, το ήθος και τις ανάγκες του τόπου μας.

Στρατή Μυριβήλη: Η Ηλιογέννητη

 

ΓΙΑ την ομορφιά και την παιδαγωγική του ευστοχία, μεταφέρω εδώ, για τους φίλους της Φιλαρέτης, τούτο το διήγημα:

"Μέσα στην καυτερήν ηλιοκαταιγίδα που έδερνε το χωράφι στο καταμεσήμερο, έπεσε – ολότελα φυσιολογικά, – μι’ αχυρουλή φρέσκη καβαλίνα. Είτανε τέλεια στη φόρμα της, ολόξανθη, σαν ένας βώλος χρυσάφι, και κάπως ρωμαντικιά, σαν πούναι λίγο πολύ όλες οι ξανθιές αναιμικές ντεμουαζέλες του καλού κόσμου. Κοίταξε ένα γύρο το χωράφι, που θροούσε ευχαριστημένο κάτω απ’ τη φλογερή πύρα, καμάρωσε και τη χρυσαφάδα τη δικιά της, και γοητεμένη αφαιρέθηκε να κοιτάει τον καταρράχτη του φωτός, που χυνότανε απ’ τη κορυφή τουρανού.
― Πού βρέθηκα εδώ;… πώς βρέθηκα εδώ; Αναρωτιότανε κάπως χαζά, και συλλογιότανε μεγαλόφωνα, σα δραματική ηρωίδα του παλιού καλού θεάτρου.
Ένας μπόμπιρας, που βούιζε πάνωθέ της, την άκουσε και της απάντησε με πολύ σοβαρό ύφος αξιωματικής κριτικής:
― Μα δεν το ξέρετε; Πέσατε από ψηλά. Πέσατε εκ των άνω!
Κι αυτή τόδεσε σε καλό πανί, κατακαμάρωσε, κι ένιωθε την κατάξανθη αριστοκρατική καρδούλα της νανεγαλλιάζει από την ευτυχία της αξίας της.
― Είμαι το λοιπόν, Ηλιογέννητη… είμαι ένας βώλος χρυσάφι, ατόφιο χρυσάφι, που έσταξε από το μεγάλο άστρο. Τι χάρη που την έχουμε, λέω ωστόσο, εμείς τα ευγενή μέταλλα…
Μια παρέα κοντόφαρδες ντομάτες, που ωρίμαζαν ήσυχα λίγο παρέκει, καταπίνοντας ήλιο και μεταβάλλοντας τον σε μπελτέ, άκουσαν την ανακραβγή της Ηλιογέννητης που έτρεμε από συγκίνηση και περηφάνεια, και τις έπιασε ένα τέτοιο τρανταχτό γέλιο, που τα πληθωρικά τους μάγουλα, τα χωριάτικα, τσίτωσαν να σκάσουν.
Είπαν μ’ ένα στόμα.
― Σιγά τον πολυέλαιο!
Η Ηλιογέννητη τις έρριξε μια ματιά λοξή, γεμάτη ευγενική συγκατάβαση και ψιθύρισε.
― Έχουνε δίκιο να γελάνε έτσι πρόστυχα οι φτωχές. Αυτές είχανε την κακοτυχιά νάναι από γεννήσο τους χυδαία υποκείμενα. Δεν είναι βολετό να μ’ αισθανθούν και να με νιώσουν. Είναι άλλο πράμα να πέσει κανένας απ’ τον ουρανό, εκ των άνω. Νάναι μια χοντρή στάλα ολόχρυση απ’ τη μαλαματένια καρδιά του Ήλιου, που έλυωσε ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι…
Και μονομιάς ξεχείλισε η ξανθιά καρδούλα της από ασυγκράτητη ευγνωμοσύνη προς τον ένδοξο γονιό της, κι ένιωσε ένα κύμα δακρυσμένου αλτρουισμού και συμπόνιας να την πλημμυράει για όλα τα φτωχά και ταπεινά πράματα του κόσμου. Είταν ένα αληθινό φιλανθρωπικό ταλέντο, που μπορούσε να σίγουρα να κάνει πολύ καλό σε τούτο τον ντουνιά για νανακουφίσει τη δυστυχία των παρακατιανών. Και ποιος ξαίρει πόσο συγκινητικά θα τέλειωνε τούτη η ιστορία, α δε λάχαινε κείνη την ώρα ίσα-ίσα, να περνάνε δίπλα της δυο μαύροι βρωμοκάνθαροι.
Είταν ακάθαρτοι και χοντροί μέσα στα ράσα τους τα λασπωμένα, σαν αγιορίτες καλογέροι, και κάνανε μεγάλες χαρές μόλις μυριστήκανε το κελεπούρι. Την πασπάτεψαν από δω, την πασπάτεψαν από κεί με τα βρώμικα ποδάρια τους και σαν τήνε βρήκαν αρκετά στρογγυλή και καλοφορμαρισμένη, ακούμπησαν τα μπροστινά τους χάμου, και βάλθηκαν σπρώχνοντας με τα πίσω πόδια τους, α και α, να την κυλάνε προς τη φωλιά τους, με πολύ κουράγιο.
Η καβαλίνα αχνίζοντας από ιερήν οργή, φώναξε:
― Καλέ, πού με κυλάτε έτσι δα, βρωμοζωύφια; Εμένα, ένα κομμάτι καθαρό χρυσάφι; Πρώτη φορά θα σας έτυχε να βρεθήτε μπροστά σ’ ένα «ψήγμα» ατόφιο μάλαμα!
Οι βρωμοκάνθαροι σταμάτησαν ιδρωμένοι και κοίταξαν κοροϊδευτικά το «ψήγμα». Ύστερα της είπανε μένα στόμα:
― Εμείς βρωμοζωύφια; Πόσο μας αδικείς, κυρά μου! Εμείς; Μα δε μας γνώρισες, το λοιπόν πως είμαστε τραπεζίτες που καταλάβαμε την αξία σου και σε πάμε ίσια στο θησαυροφυλάκιο της Εθνικής; Ορίστε. Κοίτα και τις ρεντικόττες μας!
Και με μιαν αποτυχημένη ρεβεράντσα, της γύρισαν πάλε τις ράχες, φτύσανε μια στις φούχτες τους, και όλο καρδιά ξαναμπήχτηκαν στη δουλειά τους τραγουδώντας παράφωνα το «βαρκάρη του Βόλγα»".

ΠΗΓΗ

Το τέλος των ιδεολογιών και των δογμάτων. Ώρα ν' αρχίσουν τα Μυστήρια!

Εισηγήσεις και κόντρα εισηγήσεις των ειδικών και των ...ανειδίκευτων για την λύση του κορονο-ιικού προβλήματος, το οποίο έχει γεννήσει τόσα  και τόσα προβλήματα, όπως αυτά αναλύονται 
στο άρθρο του Κ. Παπαχρήστου που δημοσιεύεται εδώ.

Εμείς, ωστόσο, ας ξεκινήσουμε από τα αγνωστικιστικά: 

• Και ποιός μας είπε πως το πρόβλημα θα λυθεί; 
• Ποιός μπορεί να μας διαβεβαιώσει για το αν το πρόβλημα έχει βατή λύση; 
• Γνωρίζουμε, ποιός θα δώσει την τελική απάντηση; 

Κι ας αναφερθούμε, στην  δική μας την ευθύνη, ως πολιτών, 

• να εκτιμούμε τις συνθήκες, 
• να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση των κοινωνικών προταγμάτων
• να ελέγχουμε τα χρησιμοποιούμενα από την εξουσία μέσα και επιχειρήματα (πολιτικά και ηθικά), 
• και να σταθμίζουμε, ότι ο [ ειδικός επιστήμων, ή ο πολιτικά υπεύθυνος Πρωθυπουργός] διαβεβαιών ημάς, απολύτως, ενδέχεται να διαψευσθεί από τα πράγματα, γιατί, τότε, θα πρέπει
• να λάβουμε θέση και στάση, 
• κι όχι απλά, να δεχόμαστε παθητικά τις σκοπίμως (ή όχι)  εσκοτισμένες κενολόγες αοριστολογίες και  τις δημαγωγικές ανακολουθίες μέτρων, λογικής και αποτελεσματικότητας.

Ερωτάται, είναι λογικό για την κρίση μας ως των πολιτών,   

• να αρκεσθούμε στις διαβεβαιώσεις των οικείων και των συνεργατών (των ειδικών και των πολιτικών), πως -αυτοί που μας ομιλούν, μας "κατευθύνουν" και μας διαβεβαιώνουν- είναι καλοί άνθρωποι, λογικοί και συνεπείς ιδεολόγοι του καθήκοντος; 
• ή θα ακούσουμε την λογική μας και θα εκτιμήσουμε τα (μη συμφωνούνται πλήρως περί του λεγομένου) αδιάσειστα υπάρχοντα στοιχεία;....

Ασφαλώς, ως πολίτες, δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε τις εισηγήσεις από επιδημιολογική άποψη, καθώς -οι περισσότεροι από μας, δεν διαθέτουμε την απαραίτητη εξειδίκευση.

Θα μπορούσαμε, όμως, να σχολιάσουμε τις άλλες όψεις του πράγματος (ηθικές,ιδεολογικές και πολιτικές) που αναπότρεπτα θα έχει η τυχόν υιοθέτηση  από την πολιτεία κάποιων από τις  εισηγήσεις των ειδικών, γιατί αυτή η υιοθέτηση συνιστά πολιτική πράξη.

Ειδικότερα: 

Το μέτρο του εγκλεισμού των ηλικιωμένων [για την προστασία τους, ασφαλώς, δηλ. για το κακό τους(!)] δεν μπορεί να αποφέρει τα προσδοκώμενα υγειονομικά κέρδη, γιατί οι έγκλειστοι ηλικιωμένοι θα χρειάζονται εξ-υπηρετικό προσωπικό, τόσο για τις άμεσες προσωπικές τους ανάγκες σίτισης και καθαριότητας, όσο και για τις ευρύτερες ανθρώπινες ανάγκες τους για κοινωνική επαφή, προσφορά και φροντίδα, συναισθηματική επαφή κλπ. γιατί ο αποκλεισμός τους θα τους δημιουργήσει άλλα νοσήματα, ίσως και χειρότερα: ψυχικά και πνευματικά.

Επίσης, το μέτρο αυτό απαιτεί μια υπολογίσιμη δαπάνη, που αυτή την στιγμή η πατρίδα μας δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, για τον καθένα συνταξιούχο και ηλικιωμένο. 

Ο χωρισμός δε των ηλικιωμένων από τις οικογένειές τους ως μέτρο προστασίας, συνιστά μια αυθαίρετη επιβολή ποινής χωρίς έγκλημα, και καταδίκης των ηλικιωμένων σε αθέλητη μοναξιά. Και μάλιστα, αθέλητη, όχι μόνο από τους  ίδιους αλλά και από τα παιδιά και από τα εγγόνια τους.

Αν το μέτρο αυτό ήθελε ληφθεί για την προστασία της κοινωνίας, αλοίμονο στην κοινωνία που θάβει τα πηγάδια της για να μην τυχόν μολυνθεί το νερό. Η κοινωνία δεν κινδυνεύει από τους γονιούς και από τους παππούδες της, αυτοί μόνο διδάσκουν με το παράδειγμά τους. Και διδάσκουν την αποφυγή ή την μίμησή του.

Αν ήθελε ληφθεί για τον περιορισμό και την εξουδετέρωση των ηλικιωμένων, να το συζητήσουμε, αν είναι στα προτάγματα της ελληνικής κοινωνίας να εξαφανίσει τους "γέροντές της", μια και καλή.

Ασφαλώς τα μέτρα για την αντιμετώπιση των προβλημάτων λαμβάνονται για να εφαρμοσθούν και προς τούτο η πολιτεία συγκεντρώνει τις δυνάμεις καταναγκασμού των πολιτών σε συμμόρφωση. 

Αλλά!
 ... είναι ένα πράγμα η κυκλοφορία, και άλλο πράγμα η σκέψη, η διάθεση, η ματιά, η πίστη, η προσευχή, η Θεία Λατρεία. Η πολιτεία δεν μπορεί να μας απαγορεύσει την προσευχή και την σάρκωση της πίστεώς μας, την έκφραση της κοινής μας προσευχής και της συμμετοχής μας στην Θεία Ευχαριστία, ούτε να μας επιβάλει τον τρόπο! Η Εκκλησία μας θα βρεί τον πρόσφορο και αβλαβή για τους πάντες, τρόπο.

Οι παπάδες μας δεν είναι τόσο οι αντιπρόσωποι του Θεού στη γή, αλλά είναι, κυρίως, οι εκπροσωποί μας ενώπιον του Θεού. Δεν ομιλούν αυτοί για εμάς, ομιλούμε εμείς δι' αυτών.

Διαβάζουμε στις προσευχές και στους ύμνους πως η Σοφία του Θεού αναδεικνύει πόσο ασήμαντη είναι η θεωρουμένη πανσοφία του λογικού ανθρώπου. Κι αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα του ευτελισμού των λογικών ανθρώπινων επιχειρημάτων, η μάσκα "της σωτηρίας μας". Αυτή η μάσκα που τώρα όλος ο κόσμος παρακινείται και διατάσσεται να την φορά, σχεδόν αδιαλείπτως, από τον πανικό της μολύνσεως με κορονο-ιό.

Όλος ο κόσμος που λοιδόρησε όσους από πίστη κρύβουν το πρόσωπό τους με το ειδικό ένδυμα, αυτοαναίρεσε όλα του τα επιχειρήματα, και τώρα τους μιμείται, πανικόβλητος, για να σωθεί!  Ξέχασε και την ελευθερία του, και την ανεξαρτησία του από θρησκευτικές πίστεις, και κατέληξε τόσο θρησκευόμενος την αποφυγή των λοιμώξεων, ώστε έγινε φανατικός της επιδημιολογίας.  Δεν πλησιάζει, πιά, εύκολα τους άλλους, για να μην μολυνθεί! Τί ειρωνεία, ο άνθρωπος του σήμερα, που κατηγόρησε όλους τους άλλους για ό,τι δεν έκαναν όπως αυτός, τώρα, συμπεριφέρεται ο ίδιος, με τον τρόπο που πρίν κατηγορούσε! Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι!

Ό,τι και να σκεφτούν -συνεδριάζοντες οχυρωμένοι κι απομονωμένοι μέσα στους φυλασσόμενους πύργους τους- οι ελεγκτές του κόσμου, πάντα θα υπάρχει κάτι που τους διαφεύγει. 

Kαι τούτο, γιατί η σκέψη δεν φυλακίζεται σε μια θέση, ώστε να την συλλάβεις και να την εξουδετερώσεις. Ούτε η πίστη. Ούτε η προσευχή. Ούτε η ελευθερία. Δεν ελέγχεται η τέχνη, η ποίηση, η φαντασία, οι μνήμες και τα όνειρα των ανθρώπων. Ούτε το πώς φανερώνεται η οικονομία του Θεού, στον κόσμο.

Ο επιλεκτικός (ηλικιακός) περιορισμός στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ένα νομοθετικό μέτρο. Μπορεί να είναι μια προστατευτική παραίνεση. 

Η τήρηση των μέτρων είναι υποχρέωση της Πολιτείας, και η τήρηση των παραινέσεων αποτελεί την εικόνα  του αψευδούς παραδείγματος των αρχόντων. 

Ή μήπως το παράδειγμα του άρχοντος δεν είναι πειστικό;

Σε τί θα διέφερε η Πολιτεία μας, από τους κόκκινους και τους μαύρους ολοκληρωτισμούς, αν ήθελε και να ελέγχει -κατά περίπτωση- την συμμόρφωση των ηλικιωμένων προς τα νέα μέτρα του επιλεκτικού περιορισμού; 

Και μέχρι ποίου σημείου θα απαγορευόταν δια νόμου η επαφή των ηλικιωμένων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, εντός της ίδιας της οικίας τους; ΄Η μήπως θα τους συγκεντρώσουμε υποχρεωτικά σε οίκους ευγηρίας; Ο! Tempora, O! mores!

Στο ερώτημα "αν  νομιμοποιείται το κράτος να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου παρά τη θέληση του τελευταίου, προκειμένου να αποτρέψει την βλάβη σε άλλα άτομα, κι αν νομιμοποιείται το κράτος, να περιορίσει την ελευθερία του ατόμου για το ‘δικό του καλό’ ; (σωματικό ή ηθικό)", θα μπορούσαμε να αποφανθούμε πως ναί! Και τούτο, γιατί ο καθένας μας περιλαμβάνεται στον κύκλο των "άλλων ατόμων"  όταν κάθε φορά ένας οποιοσδήποτε τρίτος προκαλεί τις βλάβες αυτές.

Αλλά, το μέτρο αυτό πρέπει να έχει γενικότητα και καθολικότητα και όχι τον ορίζοντα της ηλικίας. Για παράδειγμα, ο ορίζοντας της ηλικίας ή της υγείας (σωματικής ή/και ψυχικής) είναι δυνατόν να είναι δικαιολογημένος, μόνο όταν αποτελεί προϋπόθεση ευθύνης, κι όχι όταν αποτελεί κώλυμα ζωής.

Είναι έωλη η  άποψη που εκφράζει ότι "ο περιορισμός νομιμοποιείται/επιβάλλεται, για τον λόγο ότι η κοινωνία είναι αυτή που θα κληθεί να προσφέρει ένα δίχτυ ασφαλείας (=να πληρώσει,δηλ. να διατεθούν μέσα προς προστασία-θεραπεία κλπ), στην περίπτωση που  τα μέλη της κοινωνίας υποστούν τις συνέπειες λανθασμένων επιλογών,  δεδομένου ότι  δεν μπορεί να τα εγκαταλείψει στις συνέπειες των καταστροφικών επιλογών τους".

Είναι έωλη η παραπάνω άποψη, για τον μόνο λόγο ότι εξαιτίας του νομοθετικά θεσπισμένου ανευθύνου και αδιώκτου των πολιτικών "δίχτυ προστασίας των πολιτών ποτέ δεν παρεσχέθη,  και μάλιστα όχι μόνο από πρόθεση της εκάστοτε ασκουμένης πολιτικής εξουσίας, αλλά και  σε αντίθεση προς την πολλάκις εκπεφρασμένη επιθυμία του ελληνικού λαού, σε όλο το εύρος του εκλογικού σώματος! 

Εξηγούμαι: η πρεμούρα της πολιτείας, για την προστασία μας φαίνεται πως είναι εντελώς περιστασιακή και εικονική. Διότι, η Πολιτεία,  μας αφήνει εντελώς και συστηματικά, έκθετους, ανυπεράσπιστους και πολλαπλώς εγκαταλελειμμένους,  στο έλεος των καιρών και των τοκογλύφων, κάθε φορά που οι πολιτικοί μας εφαρμόζουν απέναντί μας ανευθύνως, ανελέγκτως, και ατιμωρητί τις ερασιτεχνικές, ιδιοτελείς και κοντόφθαλμες, κομματικές και ιδεοληπτικές πολιτικές τους, υπακούοντας μόνο στα κελεύσματα των σειρήνων του πολιτικού συρμού του κόσμου και των πολιτικών συνδαιτυμόνων τους.

Η πολιτική φαίνεται πως δεν έχει ιδεολογία, αλλ' ότι αντιθέτως, η ιδεολογία στην πολιτική αποτελεί ένα (παροδικό) επιχείρημα που χρησιμοποιείται μέχρι την απόκτηση της εξουσίας. Η τελευταία, δεν ορρωδεί προ ουδεμιάς αντιστάσεως οιασδήποτε προβαλλομένης αρχής ή κώδικος αξιών. Όλα αυτά, η εξουσία -για λόγους αυτοσυντήρησης-τα προσπερνά αδιάφορα, και δεν φείδεται μέσων και επιχειρημάτων, ασχέτως "ιδεολογικής" προελεύσεως αυτών. 

Το προβαλλόμενο, ως ένσταση προς την εξουσία, (η οποία δείχνει να επιθυμεί λήψη μέτρων και περιορισμών σε βάρος των... "ηλικιωμένων" 65άρηδων), ότι "η δύση της ζωής είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και κάθε σύστημα εξουσίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσανατολισμού, που οφείλει να την αντιμετωπίζει με σεβασμό και ευαισθησία", αποτελεί πράγματι μια σημαντική αντίρρηση, αλλά η ανάγκη για την προβολή της και μόνο, υποδηλώνει ότι δεν απευθύνεται σε φορείς αρχών και αξιών, και σε ώτα ακουόντων. Διότι, άλλως, θα είχε ήδη συνεκτιμηθεί χωρίς άλλη, (επιγενόμενη ή προγενόμενη) όχληση.

Η εξουσία, μπορεί πράγματι, να φυλακίσει και να ελέγξει διανοητικά εξουδενωμένους και ηθικά νεκρούς. Μπορεί να εξαγοράσει την σιωπή και την άκριτη συμμόρφωση των ηλιθίων, των οπαδών της, των προδοτών και των ανδραπόδων. Το ζητούμενο, όμως, είναι η εξουσία να έχει επιχειρήματα που πείθουν όχι που εξαναγκάζουν τους πολίτες.

Αλλά δεν μπορεί να φανταστεί πόσο αξιολύπητος είναι ο πανικός της προσχηματικής αερολογίας.

Ειδικοί στην διακυβέρνηση, κι ανειδίκευτοι στην ζωή

 

Διαβάζοντας stovima.gr ένα ενδιαφέρον άρθρο, κι έχοντας κατά νού μια αποστροφή(*) του Τσέχωφ, στο διήγημά του "Ο φοιτητής", (που έχει δημοσιευθεί παλαιότερα κι εδώ) ο προβληματισμός του αρθρογράφου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.

Στην ουσία, το θέμα μας δεν είναι αν οι προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε

είναι σοβαρές, απαράδεκτες, ανατρεπτικές, αδιέξοδες, αντικοινωνικές, επαχθείς για την οικονομία μας και για τις κοινωνικές ή οποιεσδήποτε άλλες σχέσεις, αλλά το πώς θα τις αντιμετωπίσουμε!

Εξ άλλου, από την τηρούμενη πρακτική (κυβερνητικές οδηγίες και περιορισμός των μετακινήσεων των πολιτών) προκύπτει πως είναι ανάγκη ο καθένας μας ατομικά αλλά όλοι μαζί ως σύνολο, να έχουμε μια (δυναμική εσωτερική/πνευματική κατάρτιση για την) συμπεριφορά προς όλους τους άλλους, τον σεβασμό στην προσωπική ελευθερία όλων (ημών και των άλλων), και την ευθύνη όλων μας έναντι αλλήλων.

Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν ότι το προωθούμενο (πολιτικά και οικονομικά) κοινωνικό πρόταγμα αφορά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας κι όχι μονάχα τα μέλη διαφόρων ομάδων και ολιγομελών ή ετερογενών συλλογικών οντοτήτων.

Χρειαζόμαστε εκπαίδευση και κατάρτιση σε ένα σύστημα αξιών διαρκούς χαρακτήρα και σε ένα μοντέλο ατομικών επιδιώξεων, με αξιολόγηση. Δηλαδή με όρια και επιτίμια -που θα ισχύουν έναντι πάντων-για την εκάστοτε αθέτηση ή την παραβίασή τους.

Χρειαζόμαστε δηλαδή -να ξαναθυμηθούμε- ένα νοηματοδοτημένο μοντέλο ζωής! Ένα μοντέλο, που το γνωρίζαμε, αλλά -προσφάτως- το προσπεράσαμε και το αφήσαμε αχρησιμοποίητο, για λόγους προσωρινής και δανεικής ευμάρειας. 

Πρέπει, οπωσδήποτε, να έχουμε  ένα μοντέλο αντιμετώπισης των προκλήσεων που κάθε φορά μπορεί να απαντώνται στην ζωή. Την ατομική και την συλλογική. Την προσωπική και την εθνική.  Και τούτο, γιατί

• δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αν και είμαστε όλοι στον ίδιο τόπο
• και κανείς δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει όλες τις προκλήσεις
• ούτε αφορά όλους τους ανθρώπους το σύνολο των προκλήσεων
• ούτε θα αντιμετωπιστούν όλες ανεξαιρέτως οι προκλήσεις
• ούτε θα αντισταθούν/δράσουν όλοι οι άνθρωποι
• αφού δεν θέλουν όλοι το ίδιο
• ενώ υπάρχουν και ανάμεσά μας αυτοί που θέτουν ή δημιουργούν τις προκλήσεις
• αλλά κι αυτοί που τις αντιμετωπίζουν προσωπικά
• κι εκείνοι που επιδιώκουν την συλλογική τους αντιμετώπιση

Εννοείται πως ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής δεν είναι στάσιμος, ούτε περιορισμένος. Η Επιστήμη έχει τεράστιο ρόλο στην συμβολή, στην βελτίωση, την διασάφηση, την επιβεβαίωση ή και την μεταβολή σημείων του ακόμη.

Ο νοηματοδοτημένος τρόπος ζωής, δεν είναι αποκομμένος από την ιστορία, δηλαδή από τα μαθήματα (διδάγματα) που άφησαν με τα έργα και  τις συμπεριφορές τους (πράξεις και παραλείψεις) τα υποκείμενα της Ιστορίας.

Αν η ανθρωπότητα μπορεί να καυχάται για τον πολιτισμό της, δεν μπορεί παρά να καυχάται για έργα αγαθά. Ή μήπως όχι;

Μήπως, στις μέρες μας πρέπει να ορίσουμε πάλι από την αρχή, το περιεχόμενο στοιχειωδών για τον πολιτισμό μας εννοιών, όπως: το αγαθό, ο σεβασμός, η αλήθεια, η υγεία, η ηθική, το έθνος, η ευθύνη, η  αλληλεγγύη, και γενικά οι προτεραιότητές μας;

Με άλλα λόγια, είναι επιτακτική ανάγκη να περιφρουρήσουμε την τήρηση και να προστατέψουμε την ουσία της παιδείας των Ελληνοπαίδων, όπως αυτή χαράσσεται, ορίζεται και απαιτείται με την διάταξη  του άρθρου 16 του Συντάγματός μας, γιατί μας προσφέρει ένα αξιόπιστο μοντέλο. Πρέπει να ξανασυλλαβίσουμε τα αυτονόητα: Το άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδος, ορίζει (παρ.2) πως "Η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες", κι αυτό καμμιά πολιτική δεν μπορεί να το αλλάξει.

Και τούτο, γιατί πάντα στην ζωή θα μας εμφανίζονται προκλήσεις, κι εμείς πάντα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, αρματωμένοι, με χαρακτήρα και γνώση, για να τις αναγνωρίσουμε, για να εντοπίσουμε την καταλληλότητα των μέσων και των διαδικασιών που θα απαιτηθούν ή θα χρειαστούν για να αντιμετωπίσουμε, ανθρωπίνως, αυτές τις προκλήσεις και κάθε άλλη δοκιμασία για την ηθική, την εθνική και την προσωπική επιβίωσή μας. Αυτό μας διδάσκει τόσο  η εθνική μας ιστορία, όσο και η πίστη μας.

Η αληθινή, και σωστή παιδεία, όπως αυτή περιγράφεται στο Σύνταγμα, κατατείνει στην ηθική, γνωστική και πολιτική αρματωσιά μας. Ο εγκλεισμός, η καταπίεση, ο κυβερνητικός δεσποτισμός επί της ζωής και της ψυχής μας, η εξουδένωσή μας εν ολίγοις,  δεν είναι ένα τέτοιο μέσο, και μας προκαλεί μάλλον συγχυση και μας ωθεί στην -ενδιάθετη, άλλωστε- τάση άρνησης προς συμμόρφωση.

Σημείωση:
"...Καὶ τώρα, ζαρώνοντας ἀπὸ τὸ κρύο, ὁ φοιτητὴς σκεφτόταν ὅτι ὁ ἴδιος ἀέρας φύσαγε καὶ ἐπὶ Ρούρικ, καὶ ἐπὶ Ἰβὰν τοῦ Τρομεροῦ, καὶ ἐπὶ Πέτρου, καὶ ὅτι ὑπῆρχε καὶ τότε ἡ ἴδια φοβερὴ φτώχεια, ἡ πείνα, οἱ ἴδιες τρύπιες ἀχυροσκεπές, ἡ ἀμάθεια, ὁ καημός, ἡ ἴδια ἐρημιὰ γύρω, τὸ σκοτάδι, τὸ αἴσθημα πιέσεως – ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι πάντοτε· καὶ ἂν περάσουν ἀκόμη χίλια χρόνια, ἡ ζωὴ δὲν θὰ εἶναι καλύτερη..."

Homo Deus: Η σύγχρονη αθλιότητα

 

Η διακήρυξη πως εμείς όλοι μαζί θα νικήσουμε (τον κορονο-ιό, την ύφεση, την οικονομική κρίση, κλπ) με την αποφασιστικότητα και με τις ικανότητές μας, είναι δογματική και, θαρρώ, επικίνδυνη. Έωλη, ανεδαφική και αυθαίρετη.

Είναι σαν να πιστεύουμε πως μπορούμε, εμείς, να καταστήσουμε την τάξη του κόσμου. Να φτιάξουμε τον κόσμο. Να τον αλλάξουμε προς την κατεύθυνση του δικού μας  "θέλω" και του δικού μας "Πιστεύω".

Ίσως, όσα συμβαίνουν, σ' όλον τον κόσμο, ετούτη την ώρα, να δείχνουν πως "ώρα ημάς εξ ύπνου εγερθήναι".

Είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, δεν θα πρέπει να είναι πολύ σίγουρος ότι όλα αυτά τα σχέδια θα τα πραγματοποιήσει. Και τούτο, γιατί δεν ορίζει αυτός το μέλλον του κόσμου όλου, ούτε όλες τις συγκυρίες που απαιτούνται για να πετύχει το σχέδιό του. Ας μην ορθώνουμε "γκρεμούς υπερηφάνειας" και αλαζονείας, που λέει κι ένας Γέροντας. Δεν είμαστε Θεοί.


Είναι αλήθεια, πως οι αρχές του τόπου μας, προέβησαν στην λήψη πολλών μέτρων, για την αντιμετώπιση του κορονο-ιού, και μέχρι τώρα τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.

Ελληνίδα Ιατρός (από την Αμερική), ανάμεσα σε άλλα, συνέστησε υπακοή στα μέτρα, υπομονή στην δοκιμασία κι αισιοδοξία για το αύριο. Οι συστάσεις της δεν είναι ξένες προς την ουσία "του τρόπου μας", του Ελληνικού τρόπου αντιμετώπισης των αντιξοοτήτων της ζωής.

Από την τηλεόραση, σε άπειρες εκπομπές,  δημοσιογράφοι καλούν ιατρούς, που αναλύουν και ενημερώνουν για τους κινδύνους από τον ιό-εισβολέα. Τελούμε υπό την "δικτατορία" των ειδικών της ιατρικής, κι αυτό μας απαλλάσσει προς στιγμήν,  από την ευθύνη και την υποχρέωση πολιτικής διακυβέρνησης. (Η πολιτική έχει μεταβληθεί σε στοργικό πατερούλη, που θα αποζημιώσει όλους για το κακό που πάθανε(!), [εκτός από εκείνους που αποτελούν μικρό εκλογικό ακροατήριο, χωρίς κομματική εκπροσώπηση].


Ως πολίτες αυτού του τόπου, σαφώς θα πρέπει να υπακούσουμε στις αρχές. Ασφαλώς και πρέπει να έχουμε υπομονή στις δυσκολίες που συναντάμε, και πολύ περισσότερο στις ατυχίες μας. Όσο για την αισιοδοξία, αυτή κι αν είναι απαραίτητη!

Ως άνθρωποι πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και νάχουμε θετικό προσανατολισμό για να μπορούμε να σκεφτούμε και να δράσουμε θετικά.

Κι ως Χριστιανοί (που θέλουμε να είμαστε), με Πίστη στον Χριστό, κι εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του, αφημένοι στα χέρια Του, ας δεχόμαστε το θέλημά Του. Ήρεμα, με σύνεση. Γιατί Αυτός είναι ο Θεός.

Η Πίστη μας, δεν αποκλείει την σκέψη μας. Κι ας λένε οι απέξω (από την πίστη), το αντίθετο...


Αλλά, εδώ μας κάλεσαν να  συμμορφωθούμε προς την άποψη (δόγμα)  πως μόνο αν υπακούσουμε στα μέτρα, τα οποία πιθανολογούνται ως σωστά, τότε θα κατανικήσουμε τον ιό, θα σωθούμε και θα ... αποφύγουμε τον κίνδυνο!.

Φοβάμαι ότι αν όλο αυτό  δεν καταρρεύσει θεαματικά,  η εξουσία θα έχει θεαματικά παγιώσει  την πρακτική να μετέρχεται  την καταστολή αδιαπραγμάτευτων όψεων της ύπαρξής μας  με  αδιαπραγμάτευτους και αναντίρρητους τρόπους  κατά την δράση της!

Κι εδώ γεννάται το ερώτημα: πώς θα πρέπει να εκλάβουμε την πρόσκληση της συμμετοχής μας και να υπακούσουμε σε όλες αυτές τις διαταγές περί συνέχισης του "προστατευτικού εγκλεισμού" μας και αποφυγής των κοινωνικών μας συναντήσεων και συναθροίσεων, αλλά και γενικότερα της συνολικής  οικονομικής δραστηριότητας;

Αλήθεια, πιστεύει η εξουσία του τόπου, ότι με αυτην την πολιτική, μας χαρίζει έναν ρόλο, που μπορούμε να τον υποδυθούμε και να έχουμε το δικό μας μερίδιο συμβολής, στην επιτυχία του εγχειρήματος υπερνίκησης της επιδημίας;  


Αν πράγματι το πιστεύει, θα έπρεπε να μας καλέσει να συμβάλουμε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας μας. Η εξουδετέρωσή μας δεν είναι ο μόνος τρόπος για να συμμετέχουμε  στην καταπολέμηση του ιού.

Πάντως, ας μην  διαφεύγει από τα μυαλά της εξουσίας, πως από την στιγμή που περιβλήθηκε τον μανδύα της αυθεντίας, επανειλημμένως υπέπεσε στο ολίσθημα της αλαζονείας και της αυτοαναιρούμενης ενημέρωσης, λόγω κενολόγου βερμπαλισμού, διανθισμένου  συχνά  με ηττοπαθείς αντεθνικές ιδέες (μπόλιασμα της ελληνικής κοινωνίας με ξένο αίμα) και αντιχριστιανικές κορώνες (να μην ηχούν ούτε οι καμπάνες)!

Η προστασία της υγείας των ευπαθών ομάδων είναι η μια μόνο όψη του προβλήματος

 

Ο  έλεγχος, δια του εγκλεισμού και της  απομόνωσης, είναι η άλλη.

Η ανθρώπινη ζωή ορίζεται μεν από την Ελληνική έννομη τάξη ως σημαντικό αγαθό, αλλά  προστατεύεται από διατάξεις Ποινικού χαρακτήρα. [Σημάδι πως στις μέρες μας οι Πολιτείες δεν επιτρέπουν την αφαίρεση ζωής].

Στη διάταξη του άρθρου 2.παρ.1 του Συντάγματος, ορίζεται ότι "Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας(*) του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας". Κι εννοεί προφανώς, κάθε ανθρώπου. Όχι μόνο του πλουσίου, του ωραίου, του μορφωμένου, του ανωτάτης τάξως, του πολιτικού, κλπ. Αλλά, όλων των πολιτών.

Αυτό σημαίνει ότι ως συνταγματική προτεραιότητα της Ελληνικής Πολιτείας, τάσσεται όχι (μόνο και) ειδικά η ανθρώπινη ζωή, αλλά κυρίως η ανθρώπινη υπόσταση. Είναι γεγονός πως η φυσική μας υπόσταση είναι πεπερασμένη στον χρόνο, και ως τέτοια, αναπότρεπτα, θα επέλθει το τέλος της.

Ως ανθρώπινη υπόσταση, σηματοδοτείται η αξία και η ποιότητα της ζωής του ανθρώπου ως φυσικού και πνευματικού οργανισμού. Κι αυτή είναι απεριόριστη από τον χρόνο. Γι΄αυτό προστατεύουμε (και ποινικά)  ακόμη και την μνήμη τεθνεώτων.

Από την Γραμματική Ερμηνεία της συνταγματικής διάταξης προκύπτει ότι  ως "ανθρώπινη υπόσταση" σημαίνεται κάτι πέραν της "ανθρώπινης ζωής". Ο Καταστατικός Χάρτης ορίζει ως προτεραιότητα της Πολιτείας την προστασία του τρόπου ζωής μας με αξία, προοπτική, ελευθερία, δημιουργικότητα, και υποστήριξή μας όταν συντρέχουν οικονομικά μαζί με προσωπικής κινητικότητας προβλήματα. Δηλαδή, ορίζεται ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να μην μας εγκαταλείπει, να μην μας επιβάλει, ούτε να μας ωθεί  σε συνθήκες εγκαταβιώσεως εν αθλιότητι! Γι' αυτό και ομιλούμε για "προστασία ευπαθών ομάδων", για "βοήθεια των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, στο σπίτι", για οικονομική στήριξη αυτών, κλπ.


Το κακό είναι πως η Πολιτεία μας -στον καιρό του κορονο-ιού-, αντί να φροντίζει (όπως υποχρεούται, κατά τα ανωτέρω) για την πνευματική και ψυχική μας υγεία, επιτρέποντας  ωρισμένες εκδηλώσεις, ακόμη και μετά πλείστης προσοχής, μεριμνά για το αντίθετο!

• Ενημερώνεται  πάραυτα, από "ευγενώς" προσφερόμενες καταδόσεις, 
• και προστρέχει άμεσα για να συλάβει κάθε αποπειρώμενον που αυτενεργεί για νά ΄βρει την ψυχική του υγεία και θεραπεία στις εκκλησιές την Μεγαλο-βδομάδα, 
• χαρακτηρίζοντάς τον μάλιστα ως  φανατικό και αξιοτιμώρητο παραβάτη, 
• ενώ η ίδια φροντίζει μετ' επιτάσεως για την ψυχική υγεία και για τα τσίσα των σκύλων μας!

Αυτήν την μεγάλη ελευθερία,  που παρέχει η κυβέρνηση στο σκυλάκι μας να βγαίνει έξω κάθε που  θέλει πιπί του, είναι ευκαιρία [και για όσους δεν έχουνε σκυλάκι, να βγούν έστω και με δανεικό]  που δεν την χάνουμε με τίποτα!

Κι όσοι από τους άλλους, που δεν έχουμε σκύλο, όταν -ως ευπαθείς- βγαίνουμε για λίγο, υποχρεωτικά, για να μην πεθάνουμε εν ακινησία, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την αψευδή πορεία των προπορευθέντων τετραπόδων: Μπροστά στις περισσότερες κλειστές πόρτες και τα (ακόμη και ανοιχτά) παράθυρα επί του πεζοδρομίου,  κάποια τετράποδα, δεσποζόμενα ή αδέσποτα -ποιός ξέρει-  έχουν εκτονώσει εκεί, τις φυσικές τους ανάγκες. Είναι κι αυτό μια ελευθερία! Δεν νομίζετε;

Αλλά, η πολιτεία μας, στις τηλεοπτικές καμπάνιες της για την σημασία της ευγνωμοσύνης μας προς τους εργαζόμενους για την υγεία όλων μας, δεν έχει συμπεριλάβει ανάμεσά τους και τους ατυχείς εργαζόμενους στην καθαριότητα  των πεζοδρομίων μας. Αυτοί,  περισυλλέγουν κάθε φορά και τα περιττώματα των τετραπόδων, τα οποία -τετράποδα- περιφέρουν οι ευαίσθητοι ζωόφιλοι συμπολίτες μας, και συχνά μας λένε ότι τα ζώα τους είναι καθαρώτερα από όσους ενοχλούνται από την ρύπανση (των ζώων) τους.

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα προσφέρουν, πράγματι, τεράστιας σημασίας έργο στην υγεία όλων μας, και, κακώς, η Πολιτεία, τους αγνοεί ως προς την σημασία του έργου τους.[ Ίσως η εξουσία έχει πολύ υψηλό θρόνο για να μπορεί να βλέπει τί γίνεται στα πόδια της].

Εισηγούμαι, λοιπόν, η Πολιτεία μας, να επισημάνει στις διάφορες καμπάνιες της, σε όλους τους πολίτες που αδιαφορούν για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από την διατήρηση κατοικιδίου, ότι με την αδιαφορία τους στην περισυλλογή των περιττωμάτων του κατοικιδίου τους, προσβάλλουν απροκλήτως,  αναιτίως και ανεπίτρεπτα όσους συνανθρώπους μας κοπιάζουν για την καθαριότητα της πόλης μας.

Και μάλιστα τους προσβάλλουν βαθειά, σε βαθμό που η συμπεριφορά αυτή να συνιστά αστικά και ποινικά κολάσιμη προσβολή και περιφρόνηση της προσωπικότητας των εργαζομένων στην καθαριότητα, εφόσον δεν υπολογίζεται και δεν γίνεται σεβαστή η ανθρώπινη αξία των εργαζομένων αυτών. Και τούτο, γιατι αναμφίβολα συνιστά εκ προθέσεως προσβολή της προσωπικότητας κάποιου, να τον υποχρεώνεις να περιμαζέψει περιττώματα, που οφείλεις να περιμαζέψεις ο ίδιος.


Σημειώσεις:
(*) Όταν μιλάμε για προστασία της ανθρώπινης ζωής, εννοούμε την προστασία αυτής από ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Π.χ. δεν επιτρέπεται η επιβολή εγκλεισμού, βιαιοτήτων, προσβολή, κακοποίηση, πρόκληση κλπ. ακόμη και από την Πολιτεία, ιδιαίτερα, μάλιστα, σε τούτον τον τόπο, που συστάθηκε ως κράτος με το πρόταγμα "Ελευθερία ή Θάνατος".

Όλα τα μέτρα σε βάρος της ελευθερίας του ανθρώπου, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής,  πρέπει να διέπονται από την αρχή της αναλογικότητας, με δεδομένη την διάταξη του άρθρου 25 παρ. 1 εδ. γ του Συντάγματος, κατά την οποία: "Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας". Και θαρρώ πως τα μέτρα που έχουν ληφθεί, είναι αναντίστοιχα προς την παρεχόμενη προστασία ή τον ενδεχόμενο εκ της επιδημίας κίνδυνο!