Νύχτα Χριστουγεννιάτικη

 

Για όσους η ενανθρώπηση του Θεού αποτελεί μυστήριο αλλά και Πίστη, η σάρκωση του Θεού δίνει νόημα στην ζωή τους, σαν που τους χαρίζει ένα όραμα ελεύθερης και υπεύθυνης, μα αλλιώτικης,  ζωής, όραμα δυσκολόπιαστο, μα χαροποιό.

Το να θέλει να γίνεται κάποιος, κάθε μέρα, όλο και καλύτερος άνθρωπος, χωρίς αυτό να ανάγεται στο θεϊκό του πρότυπο, σίγουρα δεν θα τον οδηγήσει πολύ μακριά. Ανθρώπινα τα μέτρα, ανθρώπινοι οι ορίζοντες, ανθρώπινες οι δυνάμεις. Όλα, πεπερασμένα.

Την Γέννηση του Χριστού, την ύμνησαν, με την πέννα τους, μεγάλοι λογοτέχνες στην πατρίδα μας, και με την ευαισθησία τους στο μήνυμα των Χριστουγέννων, μας διδάσκουν να βλέπουμε και πέρα από εκείνα τα λίγα που γνωρίσαμε στις μικρές μας ιδιωτικές εστίες.

 Έτσι όπως το άκουσα μικρή μαθήτρια στο σχολείο, 

σας μεταφέρω ένα (ποίημα του Γ. Δροσίνη) από εκείνα τα πρώτα μου σχετικά, λογοτεχνικά, ακούσματα:

 

ΝΥΧΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους
τα άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα
Χριστός γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
κάποιοι ποιμένες
ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες
στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ’ αγγέλων στόματα
στον σκόρπιο αέρα
τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με την φλογέρα. 

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
ποιος δεν το ξέρει;
Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ’ άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει.

Κι είναι έτσι ακριβώς, αδελφοί και φίλοι: όποιος το βρεί αυτό το αστέρι, 

ανάμεσα στα τόσα άλλα, τα ψεύτικα και πλάνα, που λάμπουν μπροστά μας, 

όποιος το βρεί και δεν το χάσει, ένα είναι βέβαιο: 

πως θά βρει την δική του Βηθλεέμ, και θα βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια!