Οι Καταλήψεις, και οι ακατάληπτοι ηθικοί, λογικοί και νομικώς αυθαίρετοι νεολογισμοί

Τα γεγογόντα στο Κουκάκι, μας ξεσήκωσαν όλους και μας υποχρεώνουν να πάρουμε θέση, ως πολίτες, σ' αυτά, αλλά και στα φαινόμενα που τελευταίως όλο και πιο έντονα παρατηρούνται γύρω μας. 

Καταλήψεις, που συνιστούν παράνομη αφαίρεση ιδιοκτησιών, ως έκφραση πολιτικής διαμαρτυρίας, ή ως μέσο επίλυσης στεγαστικού προβλήματος, ή απόκτησης περιουσίας, αλλά και χρήσης περιουσίας χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις, δεν είναι τα μόνα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας ως κοινωνία. Είναι όμως, κι αυτά μια όψη της εγκληματικότητας.

Αλλά, το πραγματικό θέμα, με αφορμή τις ενέργειες της αστυνομίας, και τις ενέργειες των εμπλεκομένων πολιτών,  είναι "η συνεργασία των πολιτών με την αστυνομία, ώστε αυτή, να συνεπικουρείται στο αντεγκληματικό έργο της".

Θα μου πείτε, ένας πολίτης που διαφωνεί με την πολιτική αυζέντα της κυβέρνησης υποχρεούται να συμβάλλει στην πραγματοποίηση αυτής της ατζέντας;

Η απάντηση, είναι, πως ακόμη κι αν δεν συμφωνεί πολιτικά με το συγκεκριμένο πρόταγμα, εν τούτοις, υποχρεούται να εφαρμόσει τον νόμο, γιατί ο νόμος -κάθε νόμος- είναι άσχετος με την κυβέρνηση. Και υποχρεούται, επειδή η εφαρμογή του νόμου έχει να κάνει με την κοινωνία. Με τους συμπολίτες μας, με την Χώρα μας και τους θεσμούς της. Με όλους τους ανθρώπους που ζούμε, ζήσαμε, θα ζούμε και θα ζήσουμε στον ίδιο τόπο και θα παράξουμε  Πολιτισμό. 

Εύλογο είναι να αναρωτηθούμε, αν γίνεται, ένας εγκληματίας να συνεργαστεί με την αστυνομία, για την διαλεύκανση του εγκλήματος που ο ίδιος διαπράττει. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν άλλα ερωτήματα για απάντηση! Και κυρίως, το ερώτημα, αν συμφωνούμε πως το έγκλημα πρέπει να διώκεται ή όχι. 

Στην περίπτωση τέλεσης ή εν τη τελέσει ενός εγκλήματος, εμφανίζεται η ανάγκη χρήσης της Δικονομίας, η οποία παρέχει διάφορα δικαιώματα. Την Δικονομία, όμως, θα την επικαλεστεί ο καθένας μας (και θα την εφαρμόσει -νόμος είναι κι αυτή!-) ενώπιον του Δικαστηρίου, το οποίο θα κρίνει την ευθύνη και την υπαιτιότητά του, κι όχι ενώπιον της κοινής γνώμης κι ενώπιον εκείνων που (τυχαία) παρίστανται ως μάρτυρες ή πληροφορούνται από τον Τύπο για την συγκεκριμένη εγκληματική δράση. Η κοινή γνώμη δεν είναι Δικαστήριο, και δεν μπορεί να γνωρίζει όλα τα στοιχεία που τελικά θα έχει στην διάθεσή του το Δικαστήριο, προκειμένου να αποφανθεί ειδικά, εμπεριστατωμένα και συγκεκριμένα.

Για να έχουμε ένα κράτος δικαίου, θα πρέπει -έχουν την υποχρέωση- τα όργανα της Πολιτείας να περιφρουρούν και να αποκαθιστούν την νομιμότητα. Όχι, γενικώς και αορίστως, να περιφρουρούν την προσωπικότητα και τα λοιπά δικαιώματα των Πολιτών. Αυτά, θα τα φροντίζουν, πρωτίστως οι ίδιοι οι πολίτες, με την συμπεριφορά και τις πράξεις τους, και  στις περιπτώσεις που αυτά προσβάλλονται και ζητείται η προστασία τους, θα τα φροντίζουν τα Δικαστήρια,. Ο πάταγος, γίνεται για να προκαταληφθούν οι αντιδράσεις του κόσμου. Είναι μια, τζάμπα, πολιτική διαφήμιση...

Η Πολιτεία όμως έχει την υποχρέωση να αρχίσει την έρευνα για κάθε εγκληματική πράξη που πληροφορείται ότι τελείται.

Για να λάβουμε θέση επί του θέματος θα πρέπει να προσδιορίσουμε το φαινόμενο, και να εντοπίσουμε τα επί μέρους στοιχεία που το συνθέτουν. 

1.Κατ' αρχήν, στο ερώτημα αν η Πολιτεία έχει ρόλο στην αντιμετώπιση κάθε αντικοινωνικής και χαρακτηρισμένης ως αξιόποινης δράσης, η οποία έχει πολλαπλές συνέπειες στην ζωή των πολιτών, και στην κοινωνική ευρυθμία, η απάντηση είναι απερίφραστα"Ναί"!

2. Η αστυνομία ασφαλώς και δεν πρέπει να υποβοηθά τους καταληψίες στην διατήρηση των καταλήψεων αλλοτρίων ιδιοκτησιών. Μάλιστα, η αποχή της αστυνομίας από κάθε ενέργεια που θα κατέτεινε στην απόδοση των κατειλημμένων ιδιοκτησιών στους πραγματικούς της ιδιοκτήτες, θα συνιστούσε μη συνταγματική συμπεριφορά της Πολιτείας.

3. Η Πολιτεία -δια των οργάνων της (στα οποία περιλαμβάνονται και οι Δικαστικοί Λειτουργοί και η Αστυνομία) έχει χρέος (Σύνταγμα, άρθρο 25 παρ. 3) να προστατεύει μόνο τα νόμιμα δικαιώματα των πολιτών,  και, ασφαλώς,  δεν είναι νόμιμη καμμία κατάληψη εφόσον πραγματοποιείται χωρίς νόμιμες διαδικασίες και διατυπώσεις του νόμου, που αφορούν την επίταξη ή την απαλλοτρίωσή της.

4. Η άρνηση των όμορων ιδιοκτητών να διευκολύνουν την αστυνομία στην διερεύνηση του τετελεσμένου αδικήματος της κατάληψης ακινήτου, δεν είναι δικαίωμά τους, αλλά είναι παράβαση στοιχειώδους υποχρέωσής τους. 

5. Η παράνομη κατάληψη και η περιφρούρηση της κατάληψης, με κατασκευές που θέτουν σε κίνδυνο ζωής  -ενδεχομένως, ακόμη  και τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του ακινήτου- όπως και κάθε  άλλον εισερχόμενον που τελεί σε άγνοια των αποτρεπτικών της εισόδου μέτρων, συνιστά τουλάχιστον ένδειξη παραβατικής, παράνομης και επιθετικής συμπεριφοράς.

6. Οι ιδιοκτήτες που περιφρουρούν την κατάληψη όμορου προς το δικό τους ακίνητο, μπορεί, να ενεργούν ιδιοτελώς και παρανόμως. [Αλλά, για την νόμιμη διατήρηση της κατάληψης θα μπορούσαν οι ίδιοι να κινήσουν την δικαστική διαδικασία της έκτακτης χρησικτησίας, ώστε  να τους αναγνωρισθεί -ενδεχομένως- δικαστικά, το δικαίωμα ιδιοκτησίας επί του ομόρου ακινήτου, με αιτία την έκτακτη χρησικτησία κλπ].

Ύστερα από όλα αυτά, ας μην παρασυρόμεθα εκτός πραγματικότητας και εκτός θέματος, κάθε φορά που

• κάποιος θέλει πολύ να αποκτήσει κάτι που δεν του ανήκει νομίμως,
• ή που κάποιος θέλει να έχει τον πρώτο και μοναδικό λόγο στην αυθαιρεσία
• ή τον καταναγκασμό των άλλων σε συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις του ή τις ιδεοληψίες του
• όταν εκ του νόμου και εκ των πραγμάτων δεν έχει τέτοιο δικαίωμα,
• ή την νόμιμη εξουσία,
• την προτεραιότητα,
• την ευθύνη κλπ..

Δεν μπορούμε να μεμφόμεθα την αστυνομία για την αντικαταληπτική της δράση, που ασφαλώς πρέπει να διενεργείται με ανεπίληπτο τρόπο και τηρώντας όλους τους κανόνες της δεοντολογίας για το σχετικό εγχείρημα, όπως και με αποφασιστικότητα στην επίτευξη του σκοπού της. Αλλά ας αναμείνουμε

• την δικαστική έκβαση της υπόθεσης αυτής
• και την αποτίμηση -από τους πολίτες- της κυβερνητικής πολιτικής περί καταργήσεως των καταλήψεων

Το κράτος είναι το όχημα της ειρηνικής διαβίωσης όλων μας εν κοινωνία. Όλοι μαζί αποτελούμε, δημιουργούμε και λειτουργούμε το κράτος. Οι διαχωρισμοί βλάπτουν τον καθένα μας ξεχωριστά και όλους μαζί. Η ιδεοληπτική υποκατάσταση του κράτους από τους αυτοκαλούμενους σωτήρες των πάντων, και από ιδεοληπτικά κομματικούς εγκάθετους, γνωρίζουμε πού οδηγεί, γιατί το ζήσαμε: Στον διχασμό και την αντεκδίκηση.

Θέλουμε μια Πολιτεία για όλους, ή όχι;

Μήπως είναι καιρός να επανελεγχθούν τα καταστατικά των κομμάτων που λειτουργούν "νομίμως", ώστε να διακριβωθεί αν πράγματι όλα τα πολιτικά κόμματα επιζητούν την περιφρούρηση της Δημοκρατίας μας μάλλον, ή την κομματική τους επικράτηση;

Και τούτο, είναι πλέον προφανές και αναγκαίο, γιατί ένα απλώς, κομματικό, πρόταγμα (ταξικό, θρησκευτικό, επαγγελματικό, κοινωνικό κλπ.) χωρίς την ρητή και έμπρακτη περιφρούρηση της Δημοκρατίας μας, από όλους, είναι ασφαλώς αντίθετο στα συμφέροντα της κοινωνίας μας ως συνόλου, και συχνά χρησιμοποιείται με ρητορική και διχαστική διάθεση. 

Και το "να μην ξαναδιαιρεθούμε" μας αφορά όλους, ανεξαιρέτως! Αφορά το παρόν και το μέλλον μας. Αφορά την Ιστορία, την Παράδοση, την Ταυτότητά μας, την προοπτική και το νόημα της ζωής μας. Την κοινωνική δικαιοσύνη, την προσωπική μας ελευθερία και  την ασφάλεια όλων των πολιτών και των δικαιωμάτων μας.

Αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας, ας αλλάξουμε το κακό ενδεχόμενο του μέλλοντός μας!