Η ουσία της προσφοράς προς την πατρίδα και η εθνική μνήμη

 

Με την ευκαιρία της ημέρας του 'ΟΧΙ", διαβάζω στους protagon.gr,  σε ένα άρθρο για "παρέλαση εθελοντών" ότι "Σήμερα, η προσφορά προς την πατρίδα, δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωϊκές σπονδές με αίμα". Και  η θέση αυτή με βάζει σε πολλές σκέψεις. Και, αναρωτιέμαι, γιατί -φαίνεται πως- δέν έχουμε όλοι τό ίδιο πράγμα στο μυαλό μας όταν χρησιμοποιούμε καθέναν από τους όρους αυτούς. Τί άραγε να εννοεί ο αρθρογράφος

• με τον όρο "προσφορά;
• και τί με τον όρο "πατρίδα"; 
• Τί με τον όρο "ηρωϊκές σπονδές";
• και τί με τον όρο "αίμα";

Αλλιώς: για να έχουμε το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας, θα πρέπει να έχουμε ήδη, διαπαιδαγωγηθεί για τούτο, δηλαδή στο να επιδιώκουμε το ίδιο αποτέλεσμα για όλους, ή τουλάχιστον  -μετά τον καιρό της διαπαιδαγώγησής μας, δηλαδή στον καιρό της ωριμότητάς μας- να καταλήξαμε στο ίδιο πράγμα. Δηλαδή:

• στο να εκτιμούμε πως είμαστε εδώ, ως ένας ιστορικός λαός, που έχει περάσει τα συγκεκριμένα και καλώς γνωστά μας ιστορικά στάδια,
• που αλλάξαμε στο διάβα των αιώνων, κάτω από επίσης καλώς -πλέον- γνωστές μας, αγαθές αλλά και κακές επιδράσεις, 
• πως ασπασθήκαμε καινούργιους τρόπους και καινούργιες ιδέες, που πλούτισαν το νόημα της ζωής μας, 
• πως, εν συνεχεία, πορευτήκαμε δημιουργικά, για αιώνες, με τούτα τα καινούργια προσλήμματα, ενάντια στην δολία και βάρβαρη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική πλεονεξία
• πως επανειλημμένως λαθέψαμε στα ζητούμενα και στον τρόπο αναζήτησης του καινούργιου, 
• και πως ο πυρήνας του χαρακτήρα και της σκέψης,  της διάθεσης και της δράσης μας, είναι ο ίδιος από πάντα: Ισχυρός, επίμονος, επινοητικός, πείσμων, ξεροκέφαλος, νικητής και ικανός για επιβίωση κλπ. 

[Κι ύστερα από όλα αυτά, είναι πια προφανές, πως οι παγκοσμίως αναδυόμενες καινούργιες μεθοδολογίες και τα αντικείμενα αναζήτησης, δεν είναι  κάτι που θα πρέπει άμεσα και προπετώς να τ' ασπαζόμαστε, πριν ακόμη τα αντιληφθούμε στην ουσία τους, ή τα εξετάσουμε εμβριθώς. Άφρονες και ανόητοι δεν είμαστε, για να κάνουμε κάτι τέτοιο, ούτε αμνήμονες και καινούργιοι στην σκηνή της ιστορίας και της φιλοσοφικής σκέψης!]

Κάποτε, γνωρίζαμε πως πάντα υπάρχει ανάγκη για προσφορά. Και πως, για να μπορεί κάποιος να προσφέρει, θα πρέπει να είναι έτοιμος και ικανός, από καιρό, και καλά προετοιμασμένος, να γνωρίζει το είδος και την ουσία της ανάγκης που υπάρχει, τον τρόπο, τα μέσα και την διαδικασία της έγκαιρης και λυσιτελούς προσφοράς. Και όχι απλώς να  περιμένει την επιτακτική και συγκεκριμένη ενδημία της ανάγκης, για να αρχίσει την προετοιμασία, γιατί τότε ίσως είναι πολύ αργά (όπως συμβαίνει με τις φωτιές και τις πλημμύρες, που καταπίνουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, μάλιστα δε καταστρέφουν ακόμη και το περιβάλλον!).

Η υπέρ πατρίδος προσφορά των πολιτών και των τέκνων της, είναι μια μεγάλη ιστορία.  Αυτή η προσφορά, δεν είναι αναγκαία μονάχα σε καιρό πολέμου. Αλλά, περισσότερο σε καιρό ειρήνης.

• Γιατί προσφορά σε καιρό πολέμου, θα πεί, πως συμμετέχεις και προσφέρεις εαυτόν, για να περιφρουρήσεις εκείνο που η πατρίδα, σου έδωσε, σου δίνει καθημερινά και υπόσχεται να σου προσφέρει στο μέλλον. 
• Συμμετέχεις γιατί εσύ ο ίδιος, μαζί με όλους όσους πιστεύουν το ίδιο με σένα, νοιώθεις πως αυτό που έχεις, κατέχεις και είσαι, είναι η ουσία της ζωής σου, των ονείρων σου, των ανθρώπων σου και της πνοής σου στο μέλλον. 
• Γιατί πιστεύεις, πως οι ανθρώπινες κι οι φυσικές ρίζες σου, η ιστορία σου, η παράδοση και ο τόπος σου, άμα λείψουν, δεν θά 'χεις πια, θέση στον κόσμο.  
• Όμως, κι η προσφορά στην πατρίδα σε καιρό ειρήνης, είναι το ίδιο πολύτιμη. Ίσως μάλιστα, είναι σημαντικότερη.
•  Θα πεί, πως μαθαίνεις, ασκείσαι, μορφώνεσαι, κοπιάζεις, μοχθείς, κι αγωνίζεσαι, κάθε μέρα 
• για να γίνεται καλύτερος ο τόπος κι ο κόσμος γύρω σου, να ζούν καλά οι δικοί σου και όλοι οι άλλοι, 
• να λειτουργούν ασφαλώς και για όλους οι θεσμοί και  οι δομές της Πολιτείας, 
• να υπηρετούνται οι πανανθρώπινες ανάγκες και αξίες με σεβασμό στο πρόσωπο του καθενός πολίτη, 
• αμετάβλητες να παραμένουν οι υγιέστερες αρχές, να μην διαστρεβλώνονται, να μην συκοφαντούνται,
• οι πολίτες να είναι πρόσωπα και όχι άτομα, 
• να αγωνίζεσαι για να είναι σύμπας ο λαός  εν γνώσει και αγαθή προαιρέσει αδελφωμένος για τα κοινά, όχι μαζοποιημένος, ούτε διχασμένος, ανόητος απαίδευτος και παράλογος με ιδιοτελείς αξιώσεις κι επιδιώξεις
• ώστε το έθνος να ανθίζει στον τόπο του και στον κόσμο ολόκληρο
•  και να δίνει τους καλύτερους καρπούς του χωρίς να παρεμποδίζεται από ιδιοτελείς ατομικούς ή μικρο-συλλογικούς (κομματικούς) μυωπικούς σκοπούς.

Η πατρίδα δεν ευτυχεί όταν δυστυχούν οι άνθρωποί της. Ούτε είναι ανεκτή η ευτυχία μερικών και ολίγων. Είναι φάρσα, είναι ψέμμα, είναι διαστροφή, είναι δαιμονική επιδίωξη και επιθυμία.

Οι ήρωες πεθαίνουν. Για ένα σκοπό που υπερβαίνει τα μέτρα τους. Γιατί ο σκοπός αυτός, ανταποκρίνεται μόνο στην αγάπη και την θυσία τους. Στην απόφασή τους να προσφέρουν τα πάντα.

[Οι τιμές και τα βραβεία που απονέμονται, σε ζώντες, για τις επιτυχίες τους, και για την όποια δημόσια προσφορά τους, αν δεν αποτελούν κίνητρο για διαπαιδαγώγηση, αποτελούν κολακεία της μικρότητας και της  ματαιοδοξίας τους].

Οι γενναίοι, είναι εκείνοι που ματώνουν κάθε μέρα για να εκπληρώσουν ετούτο το χρέος, προς όλους. Δάσκαλοι, Ιατροί, κι όσοι άλλοι Λειτουργοί αφοσιωμένοι. Αυτοί προσφέρουν σπονδή την ανάπαυσή τους, την ξεγνοιασιά και την προσωπική τους αμεριμνησία. Γενναίοι στην ψυχή, στο φρόνημα, στην πίστη, στην σκέψη, στις αξίες και στην ανθρωπιά.

Οι υπόλοιποι, είμαστε οι φιλόδοξοι, οι επιτήδειοι, οι δημαγωγοί, οι τυχοδιώκτες, οι ιδιωτεύοντες, οι ιδιοτελείς.

Σήμερα, ξεχάσαμε το χρέος μας, κι ασπαστήκαμε την απόλαυσή μας. 

• Αίμα, είναι το χρέος προς την πατρίδα, το ανεξόφλητο, όσο κι αν το πληρώνεις.  
• Αίμα είναι η αδιάλειπτη αφοσίωση, που ως η προσευχή, είναι αναγκαία για την προστασία, την περιφρούρηση, την καλλινομία, την ευνομία, την ευταξία, την ευρυθμία της Πολιτείας μας., ώστε να μπορεί αυτή, να μας σκέπει, να μας περιθάλπει, και αξιότιμους πολίτες της να μας παρουσιάζει στον κόσμο ολόκληρο.

Τώρα πια, που οι πόλεμοι δεν μαίνονται πάντα με τα όπλα,  η προσφορά προς την πατρίδα απαιτεί, τουλάχιστον 

• να μην μεθοδεύουμε κάποιοι από εμάς
• και να μην αποδεχόμεθα τον μεθοδευόμενο από άλλους πολιτισμικό και εθνικό αναλφαβητισμό μας
• να αποτρέπουμε κάθε έκπτωση αξιών και ιστορικών αληθειών, 
• να γίνουμε ακατάβλητοι αγωνιστές της νοήμονος ανάλυσης, διάγνωσης και αντιμετώπισης πάσης ένδοθεν ή έξωθεν προβαλλομένης εθνικής και ηθικής προκλήσεως, ή οιασδήποτε  άλλης φύσεως, 
• με αδιάλειπτη και καλώς προπαρασκευασμένη μέριμνα και παρουσία, σε κάθε περίπτωση
• και, κυρίως, με προσήλωση σε δημιουργικούς και εθνικά προαγωγικούς στόχους.

Εξ άλλου, ο εθελοντισμός,[αν δεν αποτελεί έκφραση ιδίας και εσωτερικής διάθεσης για προσφορά στους άλλους, χωρίς προσδοκία επιστροφής ιδίου και άμεσου οφέλους], όπως αυτός σήμερα προβάλλεται, αποτελεί -στην ουσία του- ανταπόκριση σε μια πρόσκληση για προσφορά, προς υλοποίηση ενός ετεροκαθορισμένου (συνήθως από μια ΜΚΟ) σκοπού. Ένας τέτοιος σκοπός, μπορεί να είναι μια ... μόδα, μια διασκέδαση, ένα συμφέρον, ή μια ... μισθωμένη αλληλεγγύη! Η πρόσκληση-υπαγόρευση είναι κι αυτή μια μόδα, που απευθύνεται συναισθηματικά, σε ανθρώπους χωρίς προσωπική γνώση και θέση. Δεν είναι αυτονοήτως κακή ή αρνητική, είναι απλώς πολύ λίγο για να δώσει νόημα σε μια ζωή,  και μακρά πνοή σε ένα στόχο που υπερβαίνει την επικαιρότητα και το άτομο.

Η εθνική μνήμη δεν είναι θέμα εθελοντισμού. Είναι θέμα προσωπικού χρέους εθνικής αυτογνωσίας. Είναι θέμα εθνικής μας επιβίωσης, ως συνόλου.

Ας αφήσουμε κι ας ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να μαθαίνουν, να κρίνουν, να επιλέγουν λογικά, και να έχουν, να κρατούν, να κινούνται από τις δικές τους πίστεις, αξίες και στόχους, χωρίς να τους λοιδορούμε, να τους μεμφόμεθα,  να τους γελοιοπούμε, να τους χειραγωγούμε δημαγωγικά ή να τους αποπροσανατολίζουμε. Ας δεχτούμε την αλήθεια των ανθρώπων, κι ας μην τους υπαγορεύουμε σύμπραξη στους στόχους μας. Η αλήθεια ελευθερώνει.

Ειδικά μάλιστα, όταν ανακαλύπτουμε την άγνοιά μας και όταν οριστικά αποφασίζουμε να την καταργήσουμε! Γιατί, αυτό που κινεί τον άνθρωπο, είναι οι δικές του πίστεις, αξίες και στόχοι.

Αν έχει. Αν δεν έχει, τότε, δεν κινείται, αλλ' απλώς περιφέρεται, διασκεδάζει (νεοελληνιστί) και δια-σκεδάζεται (αρχαιοελληνιστί). Απλώς, απολαμβάνει, δηλαδή: Ιδιωτεύει.

προσφορά προς την πατρίδα δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωικές σπονδές με αίμα. Πηγή: Protagon.gr

Σήμερα η προσφορά προς την πατρίδα δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωικές σπονδές με αίμα. Πηγή: Protagon.gr