Ο αναλφαβητισμός ή το πνευματικό προλεταριάτο στην Ελλάδα

 

Λίαν προσφάτως διάβασα ότι "Εκθεση-σοκ της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση διαπιστώνει ότι σχεδόν οι μισοί μαθητές Λυκείου κινδυνεύουν να τελειώσουν το σχολείο και να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι (εδώ).

Η είδηση αυτή είναι συγκλονιστική, και μαρτυρά ότι η συνεχής εκζήτηση της διευκόλυνσης των μαθητών, και η διαρκής έκπτωση στις μαθητικές τους υποχρεώσεις, έχει ως αποτέλεσμα την ελλιπή κατάρτισή τους ακόμη και στα στοιχειώδη.

Είναι γεγονός, πως ο μικρός μαθητής συλλαβίζει πριν να διαβάσει. Αυτό είναι ένα πρόωρο στάδιο προς την απόκτηση της ικανότητας άμεσης αναγνώρισης και άμεσης επίκλησης (ανάγνωσης) των φθόγγων. Αυτός που συλλαβίζει ενώ τελειώνει την στοιχειώδη εκπαίδευση, είναι προφανές ότι δεν έχει ασκηθεί αρκετά, ή ότι έχει σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες.

• Η πολιτική πως είναι αποτρόπαιο να επιδιώκουμε την αριστεία των μαθητών μας, γιατί "η αριστεία είναι ρετσινιά", καθώς και
• η πολιτική πως τα παιδιά δεν χρειάζεται να κουβαλάνε στο σπίτι τις φροντίδες του σχολείου, και γι' αυτό συνιστάται να αφήνουν τα παιδιά τις σάκες τους στο σχολείο στο τέλος της εβδομάδας, -με εντολή του υπουργού της παιδείας(!)- 

παρέχει στους μικρούς μαθητές την δυνατότητα και την ευχέρεια να αρνούνται να εκτελέσουν στροιχειώδεις προετοιμασίες  επανάληψης ή ενασχόλησης με τα μαθήματά τους, κι έτσι να περνάει ο χρόνος της σχόλης "εν αργία και αποστάσει" από κάθε ενδιαφέρουσα πρόκληση συζήτησης και μάθησης.

Μα τί να πούμε για την πολιτική που διέταξε να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο στις εννιά το πρωΐ, για να μην είναι αγουροξυπνημένα; 

Να πούμε, πως η "προοδευτικώς" επελθούσα αγραμματωσύνη των ελληνοπαίδων, αίτημα ακατάπαυστων μεταπολιτευτικών αγώνων για διευκολύνσεις σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, άλλοτε με τρόπο εκμαυλιστικό για τους ευρισκόμενους στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, ή με λυπησιάρικα αιτήματα για "εργαζόμενους (αιώνιους) φοιτητές" των πανεπιστημίων (που όμως δεν σπουδάζουν), κι άλλοτε με αντάλλαγμα την πολιτική στράτευση των σπουδαζόντων σε συγκεκριμένη  παράταξη, είναι ένα έωλο ως δημαγωγικό, πολιτικό πρόταγμα. Κι αυτό το πρόταγμα, εξηγεί την πτώση του επιπέδου εγρήγορσης και συνέργειας των νεοελλήνων σε ό,τι θετικό και προκλητικό για το μέλλον, που απαιτεί εργασία και προϋποθέτει δημιουργικές ικανότητες και έμπνευση. Όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρχουν αν δεν υπάρχει

•  η ικανότητα για ανταπόκριση στην πρόκληση, 
• καλλιέργεια του ανθρώπου 
• μαζί και η επίγνωση των  ατομικών του ευθυνών και υποχρεώσεων.

Έχουμε γίνει μια προκομμουνιστική χώρα, με αμέτρητο πνευματικό προλετριάτο, που  περιμένει τον διορισμό του από το κόμμα. Μια χώρα, όπου ο καθένας μας θα αρκείται στον μισθό-επίδομα μιζέριας- που θα αντιστοιχεί σε μια θέση αργομισθίας ανικάνου για μάθηση και γνώση, με ανύπαρκτη διάθεση για βελτίωση, προσωπική και συλλογική άνοδο, καθώς και συμμετοχή στις σημαντικές αποφάσεις ζωής και πολιτικής.

Οι πολιτικοί μπορεί να χαϊδεύουνε τα αυτιά όλων των τεμπέληδων μαθητών. Εμείς όμως, ως μαθητές και ως γονείς, δεν μπορεί να μην ενδιαφερόμαστε για την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Αυτοί μπορεί να είναι το κόμμα. Εμείς, όμως, γιατί να είμαστε το πνευματικό προλεταριάτο που θα κάνει την φασίνα, στην καλύτερη περίπτωση, ή που θα φυλάει το γκουλάγκ με τους αποκλεισμένους πολιτικούς αντιπάλους του κόμματος, στην χειρότερη;

Φτάνει πια, η δια νόμου προοδευτική διευκόλυνση της αγραμματωσύνης! Προτιμούμε την άμεση ρήξη με αυτήν την παρακμιακή πρακτική! Τότε, μπορεί και να αποκτήσουμε λόγο, και σθένος και παρρησία, και την δυνατότητα να πράξουμε ό,τι απαιτείται  προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας και να πάμε μπροστά, ως άτομα, ως λαός, ως χώρα.

Είναι αλήθεια, πως άνθρωποι μορφωμένοι, λογικοί, με κριτική ικανότητα και έλεγχο των δημαγωγικών προσφορών και παραινέσεων των πολιτικών, δεν θα ακολουθούσαν ποτέ κανέναν τους. Γι' αυτό μας θέλουν ανόητους, ακατάρτισττους, ανίκανους να κρίνουμε, και αδύναμους για να αυτενεργούμε και να τους καταργούμε.

Όταν οι πολιτικοί, μας υπόσχονται και μας προσφέρουν εξυπηρέτηση ή βόλεμα, ας προβληματιστούμε καλύτερα, για τον λανθάνοντα στην δωρεά αυτή λόγο! Μπορεί να είναι ανθρωπιστικός και κοινωνικός ή μπορεί να είναι μια ιδιοτελής κι εκμαυλιστική -κενή περιεχομένου- υπόσχεση, προκειμένου, εκουσίως, να υποταχτούμε  σ' αυτούς, και, συνεπώς,  να αχρηστευθούμε ατομικά. Αυτό, θα πρέπει να το αποφύγουμε, με κάθε τρόπο, ως έλλογα και υπεύθυνα όντα.