Η Ευρώπη με τις ευαίσθητες πτυχές της ιδιωτικής ζωής ...

 

Και η Ελλάδα με τις αναίσθητες πτυχές της δημόσιας ζωής!

Αυτό που γίνεται σήμερα στον ελλαδικό και τον ευρωπαϊκό μας χώρο είναι ένα ατελείωτο  καρναβάλι

• αυθαιρεσίας, 
• ανομίας, 
• εξωθεσμικής και προσχηματικής παρέμβασης σε interna corporis, 
• έλλειψης λογικής, 
• κι ένας ατέρμων παραλογισμός 
• νομικής αυθαιρεσίας και 
• κοινοβουλευτικού καννιβαλισμού.

Αρχίζω  από τα εν τη ημεδαπή τεκταινόμενα: 

Ο κ. Πολλάκης και ο κ. Τζαννακόπουλος, εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Ελληνικού λαού στην Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων,αμφότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, διακηρύσσουν πως δεν πρόκειται να δεχθούν να διέπονται από την θεμελιώδη γενική αρχή το δικαίου, η οποία, θεσπίζοντας  λόγους εξαίρεσης και κωλύμματα για την συμμετοχή σε συλλογικό όργανο,  αποσκοπεί στην εξασφάλιση των εχεγγύων που απαιτούνται ώστε να είναι αμερόληπτη η κρίση που θα εξαχθεί από το συλλογικό αυτό όργανο.

Σύμφωνα με την αρχή αυτή, δεν μπορεί να συμμετέχει κάποιος ως μέλος εάν έχει οποιαδήποτε σχέση με την εξεταζόμενη υπόθεση,  εάν αντλεί οιοδήποτε συμφέρον από την έκβαση της υπόθεσης, εάν έχει προσωπική σχέση με τους κρινομένους, κλπ. συναφή.

Όχι, οι αντιδρώντες βουλευτές, δεν θα υποχωρήσουν! Θα μείνουν και θα συμμετέχουν, και ίσως η κυβέρνηση αναγκαστεί κάτι να κάνει...(πρόκειται για εξώθηση της κυβέρνησης σε νομικό ατόπημα ώστε ενδεχομένως να... ξεπεραστεί με μια ...κοινοβουλευτική συναλλαγή, για τα λιγότερα...)

Εάν η αντιπολίτευση έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου, της λογικής και της νομιμότητας, δεν πειράζει και τόσο. Πειράζει όμως, όταν εξωθεί σε τούτον τον δρόμο και όλους τους άλλους, και ιδιαίτερα εκείνους που έχουν την ευθύνη!

Ας μην παραλείψουμε, και την επιτρεπόμενη ελευθεριότητα να γελοιοπούνται το πιο σοβαρά και σεβαστά από πολλούς πράγματα (παραπέμπω παρέλαση "καλλιτεχνών" που ευτελίζουν ό,τι πολλοί άλλοι σέβονται), με επιχείρημα το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση!. Αλήθεια, αυτή η έκφραση, μπορεί να φτάνει μέχρι την εξύβριση και την ασέβεια, ή την προσβολή νεκρών; την προσβολή συμβόλων ή την αθρόα προσβολή προσωπικοτήτων κλπ. κλπ.;

Συνεχίζω με τα ευρωπαϊκά κατορθώματα:

Διαβάζω στο protothema.gr/ :«Χαστούκι» δέχθηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που θεωρεί ότι το σύστημα για την εξαίρεση μαθητών από το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση..."

Ειδικότερα, αναφέρεται στο δημοσίευμα:

"Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι υπάρχει παραβίαση του Άρθρου 2 του Πρωτοκόλλου 1 (δικαίωμα στην εκπαίδευση) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ερμηνευόμενη υπό το πρίσμα του άρθρου 9 (ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας).

Το Δικαστήριο έκρινε ότι με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση, οι γονείς έχουν δικαίωμα να απαιτήσουν από το κράτος σεβασμό για τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις για τη διδασκαλία των θρησκευτικών. Επίσης, το κράτος εγγυάται στους μαθητές το δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση, με μορφή που να σέβεται το δικαίωμα να πιστεύουν ή όχι. 

Οι δικαστές έκριναν ότι το σημερινό σύστημα απαλλαγής παιδιών στην Ελλάδα από τα θρησκευτικά κινδυνεύει να εκθέσει ευαίσθητες πτυχές της ιδιωτικής ζωής των αιτούντων. Επιπλέον, το σύστημα θα μπορούσε να τους αποτρέψει από την υποβολή του αιτήματος, δεδομένου του ότι ο διευθυντής του σχολείου καλείται να επαληθεύσει τις πληροφορίες σχετικά με τη δήλωση και να ειδοποιήσει τον εισαγγελέα σε περίπτωση ασυμφωνίας. Η κατάσταση είναι πιο δύσκολη για τους αιτούντες, που ζουν σε μικρά νησιά και ο κίνδυνος στιγματισμού είναι πολύ υψηλότερος."

Όλα τούτα που διαβάζω δεν με εκπλήσσουν. Ήταν αναμενόμενα.

Προβάλλεται ότι με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων "το κράτος εγγυάται στους μαθητές πρόσβαση στην εκπαίδευση, με μορφή που να σέβεται το δικαίωμα να πιστεύουν ή όχι".

Η κρίση αυτή, υποδηλώνει, ότι, σύμφωνα με τους δικαστές:

• το κράτος θεωρεί ότι οι μαθητές έχουν προ-σχηματισμένη και ολοκληρωμένη αντίληψη για την θρησκευτική τους πίστη ή απιστία, η οποία πρέπει να μείνει ενεπηρέαστη από το σχολείο, δηλαδή να μην παρέχεται καμμία εκπαίδευση για την διασάφησή της, την κατανόησή της  σε βάθος, ή ενδεχομένως την εγκυκλοπαιδική τους ενημέρωση, κι ότι συνεπώς, δεν χρειάζεται η εκπαίδευσή τους στο αντικείμενο των θρησκευτικών.
• η πρόσβαση των μαθητών στην εκπαίδευση πρέπει να γίνεται σε μια βολική μορφή ως προς την πίστη τους.
• η διαδικασία συμμετοχής ή απαλλαγής των μαθητών από κάποια μαθήματα δεν πρέπει να εκθέτει ευαίσθητες πτυχές της ιδιωτικής ζωής τους 
• υπάρχει κίνδυνος στιγματισμού των μαθητών και των οικείων τους, εξαιτίας της δήλωσής τους περί απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών

 Όλα τούτα, μοιάζουν με φτιασιδώματα ενός αλλότριου στόχου, καλά κρυμμένου όμως, μέσα στην προστασία τάχα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και νά γιατί:

• Είναι παράξενο που οι ευρωπαίοι δικαστές θεωρούν πως οι μικροί μαθητές είναι ήδη κατασταλαγμένοι φιλόσοφοι, που δεν χρειάζονται περαιτέρω ενημέρωση/εκπαίδευση στα δέκα-δώδεκα χρόνια τους, σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Απορώ, που οι δικαστές δεν σκέφτηκαν, πως έτσι, ευνοούν όχι μόνο την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης, αλλά -κυρίως- την αποηθικοποίηση της νεολαίας. Κυρίως όμως, βολεύουν έτσι τους εισερχόμενους στην Ευρώπη (ως μετανάστες-πρόσφυγες) τζιχαντιστές, και τους παρόμοιους φίλους τους, που είναι πολύ-πολύ χρήσιμο γι' αυτούς να κρύβονται. Ή μήπως θέλουνε να ασπαστούμε κι εμείς τις δικές τους δοξασίες και στόχους και να στρατολογηθούμε για τον δίκαιο αγώνα τους;
• Κι αν εμείς, ζητήσουμε, στην συνέχεια, μια εκπαίδευση σε μια βολική μορφή για τις πολιτικές μας ιδέες, για την στάση μας προς τις χειρωνακτικές ή τις διανοητικές εργασίες μας,  για τα βαλάντια των γονέων, το βάρος, το ύψος , κλπ, θα μας αντιμετωπίσει το δικαστήριο με την "ευαισθησία για την νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματά μας και για την προσωπικότητά μας"; Μήπως καροϊδευόμαστε;
• Ως προς τις ευαίσθητες πτυχές της ιδιωτικής ζωής,  θαρρώ, πως δεν υπάρχει πιο ευαίσθητη πτυχή από το να είσαι την μια μέρα κάτι και την άλλη να γίνεσαι κάτι άλλο, κι αυτό να θεωρείται πρόοδος και δικαίωμα, για το οποίο μάλιστα οργανώνονται εκπαιδευτικές εβδομάδες "αποδόμησης της έμφυλης ταυτότητας"! Ας μην ντρέπονται οι άνθρωποι να λένε πως είναι αυτό που είναι. Το ερμηνευτικό σχόλιο στο "Πάτερ ημών" θα τους εμποδίσει να είναι αυτό που πράγματι είναι; Θαρρώ πως ευαίσθητη πτυχή δεν είναι η θρησκευτική πίστη ή η απιστία κάποιου, αλλά η υποκρισία του. Δηλαδή  διχασμός της βουλήσεώς του, 
• σε μια εξωτερικής χρήσεως ηθική/ελεύθερη/δημοκρατική/νόμιμη, ίσα-ίσα για να φαίνεται και να φέρεται ανάμεσά μας 
• και στο αντίθετό της (παραβατική και ιδιοτελής/εμπαθής/εγωπαθής και αυταρχική/περιγραφική της νομιμότητας) για να ζεί με αυτό και να εισχωρεί ανάμεσά μας .
• Αν κάποιοι επιθυμούν, να θεωρούνται το ίδιο με τους άλλους, αυτό θα πρέπει και να συμβαίνει, δηλαδή θα πρέπει και να είναι. Αν όμως,  πιστεύουν κάτι διαφορετικό από τους άλλους, είναι άτοπο και ανειλικρινές να επιθυμούν να είναι μαζί με όλους τους άλλους, να παρεισφρύουν στις συντροφιές τους, και να παριστάνουν τους ομοίους τους, καταδολιεύοντες τους "συντρόφους τους" στο σχολείο. Μάλλον, άλλος κινδυνεύει από αυτούς! Και κάτι πολύ περισσότερο συμβαίνει αν επιδιώκουν την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών για να μην ξεχωρίζουν (μέσα στην ίδια κοινότητα) αυτοί που δεν το θέλουν, από εκείνους που το αποζητούν! Κι αυτό είναι ένα άκρως εγωϊστικό ενδεχόμενο! Συνοπτικά: Αν υποθέσουμε πως η μη παρακολούθηση των θρησκευτικών αφορά τους μη θρησκευομένους νέους, λόγω της ανατροφής και της οικογενειακής τους διαπαιδαγώγησης, δεν είναι αντιληπτό γιατί θα κινδυνεύσουν αυτοί (που σκέφτονται και διάγουν διαφορετικά) 
• από τους πολλούς, που διάγουν άλλως, πράγμα που είναι δικαίωμά τους
• από το πρόγραμμα του υπουργείου για την εκπαίδευση στο συγκεκριμένο αντικείμενο. 

Χρειαζόμαστε επειγόντως μαχητές της Κοινοβουλευτικής ηθικής, της δικαστικής ορθοκρισίας, της λογικής και της πολιτικής εντιμότητος !!!

Η ουσία της προσφοράς προς την πατρίδα και η εθνική μνήμη

 

Με την ευκαιρία της ημέρας του 'ΟΧΙ", διαβάζω στους protagon.gr,  σε ένα άρθρο για "παρέλαση εθελοντών" ότι "Σήμερα, η προσφορά προς την πατρίδα, δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωϊκές σπονδές με αίμα". Και  η θέση αυτή με βάζει σε πολλές σκέψεις. Και, αναρωτιέμαι, γιατί -φαίνεται πως- δέν έχουμε όλοι τό ίδιο πράγμα στο μυαλό μας όταν χρησιμοποιούμε καθέναν από τους όρους αυτούς. Τί άραγε να εννοεί ο αρθρογράφος

• με τον όρο "προσφορά;
• και τί με τον όρο "πατρίδα"; 
• Τί με τον όρο "ηρωϊκές σπονδές";
• και τί με τον όρο "αίμα";

Αλλιώς: για να έχουμε το ίδιο πράγμα στο μυαλό μας, θα πρέπει να έχουμε ήδη, διαπαιδαγωγηθεί για τούτο, δηλαδή στο να επιδιώκουμε το ίδιο αποτέλεσμα για όλους, ή τουλάχιστον  -μετά τον καιρό της διαπαιδαγώγησής μας, δηλαδή στον καιρό της ωριμότητάς μας- να καταλήξαμε στο ίδιο πράγμα. Δηλαδή:

• στο να εκτιμούμε πως είμαστε εδώ, ως ένας ιστορικός λαός, που έχει περάσει τα συγκεκριμένα και καλώς γνωστά μας ιστορικά στάδια,
• που αλλάξαμε στο διάβα των αιώνων, κάτω από επίσης καλώς -πλέον- γνωστές μας, αγαθές αλλά και κακές επιδράσεις, 
• πως ασπασθήκαμε καινούργιους τρόπους και καινούργιες ιδέες, που πλούτισαν το νόημα της ζωής μας, 
• πως, εν συνεχεία, πορευτήκαμε δημιουργικά, για αιώνες, με τούτα τα καινούργια προσλήμματα, ενάντια στην δολία και βάρβαρη πολιτική, στρατιωτική και οικονομική πλεονεξία
• πως επανειλημμένως λαθέψαμε στα ζητούμενα και στον τρόπο αναζήτησης του καινούργιου, 
• και πως ο πυρήνας του χαρακτήρα και της σκέψης,  της διάθεσης και της δράσης μας, είναι ο ίδιος από πάντα: Ισχυρός, επίμονος, επινοητικός, πείσμων, ξεροκέφαλος, νικητής και ικανός για επιβίωση κλπ. 

[Κι ύστερα από όλα αυτά, είναι πια προφανές, πως οι παγκοσμίως αναδυόμενες καινούργιες μεθοδολογίες και τα αντικείμενα αναζήτησης, δεν είναι  κάτι που θα πρέπει άμεσα και προπετώς να τ' ασπαζόμαστε, πριν ακόμη τα αντιληφθούμε στην ουσία τους, ή τα εξετάσουμε εμβριθώς. Άφρονες και ανόητοι δεν είμαστε, για να κάνουμε κάτι τέτοιο, ούτε αμνήμονες και καινούργιοι στην σκηνή της ιστορίας και της φιλοσοφικής σκέψης!]

Κάποτε, γνωρίζαμε πως πάντα υπάρχει ανάγκη για προσφορά. Και πως, για να μπορεί κάποιος να προσφέρει, θα πρέπει να είναι έτοιμος και ικανός, από καιρό, και καλά προετοιμασμένος, να γνωρίζει το είδος και την ουσία της ανάγκης που υπάρχει, τον τρόπο, τα μέσα και την διαδικασία της έγκαιρης και λυσιτελούς προσφοράς. Και όχι απλώς να  περιμένει την επιτακτική και συγκεκριμένη ενδημία της ανάγκης, για να αρχίσει την προετοιμασία, γιατί τότε ίσως είναι πολύ αργά (όπως συμβαίνει με τις φωτιές και τις πλημμύρες, που καταπίνουν ανθρώπινες ζωές και περιουσίες, μάλιστα δε καταστρέφουν ακόμη και το περιβάλλον!).

Η υπέρ πατρίδος προσφορά των πολιτών και των τέκνων της, είναι μια μεγάλη ιστορία.  Αυτή η προσφορά, δεν είναι αναγκαία μονάχα σε καιρό πολέμου. Αλλά, περισσότερο σε καιρό ειρήνης.

• Γιατί προσφορά σε καιρό πολέμου, θα πεί, πως συμμετέχεις και προσφέρεις εαυτόν, για να περιφρουρήσεις εκείνο που η πατρίδα, σου έδωσε, σου δίνει καθημερινά και υπόσχεται να σου προσφέρει στο μέλλον. 
• Συμμετέχεις γιατί εσύ ο ίδιος, μαζί με όλους όσους πιστεύουν το ίδιο με σένα, νοιώθεις πως αυτό που έχεις, κατέχεις και είσαι, είναι η ουσία της ζωής σου, των ονείρων σου, των ανθρώπων σου και της πνοής σου στο μέλλον. 
• Γιατί πιστεύεις, πως οι ανθρώπινες κι οι φυσικές ρίζες σου, η ιστορία σου, η παράδοση και ο τόπος σου, άμα λείψουν, δεν θά 'χεις πια, θέση στον κόσμο.  
• Όμως, κι η προσφορά στην πατρίδα σε καιρό ειρήνης, είναι το ίδιο πολύτιμη. Ίσως μάλιστα, είναι σημαντικότερη.
•  Θα πεί, πως μαθαίνεις, ασκείσαι, μορφώνεσαι, κοπιάζεις, μοχθείς, κι αγωνίζεσαι, κάθε μέρα 
• για να γίνεται καλύτερος ο τόπος κι ο κόσμος γύρω σου, να ζούν καλά οι δικοί σου και όλοι οι άλλοι, 
• να λειτουργούν ασφαλώς και για όλους οι θεσμοί και  οι δομές της Πολιτείας, 
• να υπηρετούνται οι πανανθρώπινες ανάγκες και αξίες με σεβασμό στο πρόσωπο του καθενός πολίτη, 
• αμετάβλητες να παραμένουν οι υγιέστερες αρχές, να μην διαστρεβλώνονται, να μην συκοφαντούνται,
• οι πολίτες να είναι πρόσωπα και όχι άτομα, 
• να αγωνίζεσαι για να είναι σύμπας ο λαός  εν γνώσει και αγαθή προαιρέσει αδελφωμένος για τα κοινά, όχι μαζοποιημένος, ούτε διχασμένος, ανόητος απαίδευτος και παράλογος με ιδιοτελείς αξιώσεις κι επιδιώξεις
• ώστε το έθνος να ανθίζει στον τόπο του και στον κόσμο ολόκληρο
•  και να δίνει τους καλύτερους καρπούς του χωρίς να παρεμποδίζεται από ιδιοτελείς ατομικούς ή μικρο-συλλογικούς (κομματικούς) μυωπικούς σκοπούς.

Η πατρίδα δεν ευτυχεί όταν δυστυχούν οι άνθρωποί της. Ούτε είναι ανεκτή η ευτυχία μερικών και ολίγων. Είναι φάρσα, είναι ψέμμα, είναι διαστροφή, είναι δαιμονική επιδίωξη και επιθυμία.

Οι ήρωες πεθαίνουν. Για ένα σκοπό που υπερβαίνει τα μέτρα τους. Γιατί ο σκοπός αυτός, ανταποκρίνεται μόνο στην αγάπη και την θυσία τους. Στην απόφασή τους να προσφέρουν τα πάντα.

[Οι τιμές και τα βραβεία που απονέμονται, σε ζώντες, για τις επιτυχίες τους, και για την όποια δημόσια προσφορά τους, αν δεν αποτελούν κίνητρο για διαπαιδαγώγηση, αποτελούν κολακεία της μικρότητας και της  ματαιοδοξίας τους].

Οι γενναίοι, είναι εκείνοι που ματώνουν κάθε μέρα για να εκπληρώσουν ετούτο το χρέος, προς όλους. Δάσκαλοι, Ιατροί, κι όσοι άλλοι Λειτουργοί αφοσιωμένοι. Αυτοί προσφέρουν σπονδή την ανάπαυσή τους, την ξεγνοιασιά και την προσωπική τους αμεριμνησία. Γενναίοι στην ψυχή, στο φρόνημα, στην πίστη, στην σκέψη, στις αξίες και στην ανθρωπιά.

Οι υπόλοιποι, είμαστε οι φιλόδοξοι, οι επιτήδειοι, οι δημαγωγοί, οι τυχοδιώκτες, οι ιδιωτεύοντες, οι ιδιοτελείς.

Σήμερα, ξεχάσαμε το χρέος μας, κι ασπαστήκαμε την απόλαυσή μας. 

• Αίμα, είναι το χρέος προς την πατρίδα, το ανεξόφλητο, όσο κι αν το πληρώνεις.  
• Αίμα είναι η αδιάλειπτη αφοσίωση, που ως η προσευχή, είναι αναγκαία για την προστασία, την περιφρούρηση, την καλλινομία, την ευνομία, την ευταξία, την ευρυθμία της Πολιτείας μας., ώστε να μπορεί αυτή, να μας σκέπει, να μας περιθάλπει, και αξιότιμους πολίτες της να μας παρουσιάζει στον κόσμο ολόκληρο.

Τώρα πια, που οι πόλεμοι δεν μαίνονται πάντα με τα όπλα,  η προσφορά προς την πατρίδα απαιτεί, τουλάχιστον 

• να μην μεθοδεύουμε κάποιοι από εμάς
• και να μην αποδεχόμεθα τον μεθοδευόμενο από άλλους πολιτισμικό και εθνικό αναλφαβητισμό μας
• να αποτρέπουμε κάθε έκπτωση αξιών και ιστορικών αληθειών, 
• να γίνουμε ακατάβλητοι αγωνιστές της νοήμονος ανάλυσης, διάγνωσης και αντιμετώπισης πάσης ένδοθεν ή έξωθεν προβαλλομένης εθνικής και ηθικής προκλήσεως, ή οιασδήποτε  άλλης φύσεως, 
• με αδιάλειπτη και καλώς προπαρασκευασμένη μέριμνα και παρουσία, σε κάθε περίπτωση
• και, κυρίως, με προσήλωση σε δημιουργικούς και εθνικά προαγωγικούς στόχους.

Εξ άλλου, ο εθελοντισμός,[αν δεν αποτελεί έκφραση ιδίας και εσωτερικής διάθεσης για προσφορά στους άλλους, χωρίς προσδοκία επιστροφής ιδίου και άμεσου οφέλους], όπως αυτός σήμερα προβάλλεται, αποτελεί -στην ουσία του- ανταπόκριση σε μια πρόσκληση για προσφορά, προς υλοποίηση ενός ετεροκαθορισμένου (συνήθως από μια ΜΚΟ) σκοπού. Ένας τέτοιος σκοπός, μπορεί να είναι μια ... μόδα, μια διασκέδαση, ένα συμφέρον, ή μια ... μισθωμένη αλληλεγγύη! Η πρόσκληση-υπαγόρευση είναι κι αυτή μια μόδα, που απευθύνεται συναισθηματικά, σε ανθρώπους χωρίς προσωπική γνώση και θέση. Δεν είναι αυτονοήτως κακή ή αρνητική, είναι απλώς πολύ λίγο για να δώσει νόημα σε μια ζωή,  και μακρά πνοή σε ένα στόχο που υπερβαίνει την επικαιρότητα και το άτομο.

Η εθνική μνήμη δεν είναι θέμα εθελοντισμού. Είναι θέμα προσωπικού χρέους εθνικής αυτογνωσίας. Είναι θέμα εθνικής μας επιβίωσης, ως συνόλου.

Ας αφήσουμε κι ας ενθαρρύνουμε τους ανθρώπους να μαθαίνουν, να κρίνουν, να επιλέγουν λογικά, και να έχουν, να κρατούν, να κινούνται από τις δικές τους πίστεις, αξίες και στόχους, χωρίς να τους λοιδορούμε, να τους μεμφόμεθα,  να τους γελοιοπούμε, να τους χειραγωγούμε δημαγωγικά ή να τους αποπροσανατολίζουμε. Ας δεχτούμε την αλήθεια των ανθρώπων, κι ας μην τους υπαγορεύουμε σύμπραξη στους στόχους μας. Η αλήθεια ελευθερώνει.

Ειδικά μάλιστα, όταν ανακαλύπτουμε την άγνοιά μας και όταν οριστικά αποφασίζουμε να την καταργήσουμε! Γιατί, αυτό που κινεί τον άνθρωπο, είναι οι δικές του πίστεις, αξίες και στόχοι.

Αν έχει. Αν δεν έχει, τότε, δεν κινείται, αλλ' απλώς περιφέρεται, διασκεδάζει (νεοελληνιστί) και δια-σκεδάζεται (αρχαιοελληνιστί). Απλώς, απολαμβάνει, δηλαδή: Ιδιωτεύει.

προσφορά προς την πατρίδα δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωικές σπονδές με αίμα. Πηγή: Protagon.gr

Σήμερα η προσφορά προς την πατρίδα δεν απαιτεί, ευτυχώς, ηρωικές σπονδές με αίμα. Πηγή: Protagon.gr

Ο Αγιος Δημήτριος, η Θεσσαλονίκη και τα ΟΧΙ μας

Στο απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου διαβάζουμε: "Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις, σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος".

Σύμφωνα με τον  Συναξαριστή ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.

Γεννήθηκε σε πλούσια οικογένεια στην Θεσσαλονίκη, και γι' αυτό είχε ανώτερη μόρφωση. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου.

Ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, όταν έγινε χριστιανός, ενώ αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, στα χρόνια του οποίου έγιναν μεγάλοι διωγμοί κατά των χριστιανών. Φυλακίστηκε (στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ.), διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής. Ακόμη και μέσα στην φυλακή μιλούσε για τον Χριστό και για την διδασκαλία του. Εκεί μέσα, ευχήθηκε κι ενθάρρυνε τον νεαρό έγκλειστο χριστιανό Νέστορα, ο οποίος κατετρόπωσε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής, τον Λυαίο. Αυτό προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, ο οποίος διέταξε να θανατωθούν και οι δύο: και ο Νέστορας και ο Δημήτριος.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του ως Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή προς το λευκό άλογο του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Ο Άγιος Δημήτριος, τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Για τον Ι. Ναό του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτου στην Θεσσαλονίκη,  διαβάζουμε στο  vimaorthodoxias.gr., ότι κτίσθηκε στα μέσα του 5ου αι. από τον έπαρχο του Ιλλυρικού Λεόντιο πάνω στον τάφο του Αγίου, ο οποίος μαρτύρησε ως χριστιανός, με το στρατιωτικό αξίωμα του ανθυπάτου επί του (συν-αυτοκράτορος με τον Διοκλητιανό) Μαξιμιανού (292-311), που διέταξε «λόγχαις ἀναιρεθῆναι τὸν μάρτυρα» μετά την ήττα του παλαιστού Λυαίου, από τον μαθητή του Δημητρίου, Νέστορα, στον χώρο του Σταδίου της πόλεως.

Ο Ναός αυτός, σε μεγάλη πυρκαγιά μεταξύ των ετών 629 και 639 καταστράφη κατά μεγάλο μέρος. Αλλά, η ευσέβεια του λαού της Θεσσαλονίκης με επικεφαλής τον Επίσκοπο Ιωάννη τον ξανακτίζει διευρύνοντάς τον. Το 904 ο Ναός λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς και αρπάχτηκε σε κομμάτια το ιερό «Κιβώριο». Άλλη διαρπαγή νέου «Κιβωρίου» σημειώνεται από τους Νορμανδούς 281 χρόνια αργότερα, όταν καταλήφθηκε η πόλη από αυτούς, το 1181.

Το 1493 ο Ναός μετατρέπεται σε τζαμί από τους Τούρκους. Στο βορειοδυτικό μέρος του Ναού μεταφέρεται το κενοτάφιο του Αγίου και απομονώνεται από το Τζαμί. 

Με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912 ο Ναός επαναλειτουργεί ως χώρος λατρείας – τιμής του Αγίου Δημητρίου. Η πυρκαγιά της 5ης και 6ης Αυγούστου του 1917 αποτεφρώνοντας τα δύο τρίτα της Θεσσαλονίκης μετέβαλε σε ερείπια και τον ιστορικό Ναό, ο οποίος επί χίλια πεντακόσια συνεχή έτη αποτελούσε το κόσμημα και το καύχημα της δεύτερης πρωτεύουσας του ελληνικού Γένους. Όμως οι αναστηλωτικές εργασίες αποκατέστησαν την αρχική του μορφή.

Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου ως μνημείο τέχνης αποτελεί ένα από τα πλέον υπέροχα χριστιανικά μνημεία της ελληνικής Ανατολής. Ως προς την αρχιτεκτονική του, αποτελεί τύπο της ελληνιστικής βασιλικής με ξύλινη αμφικλινή στέγη. Η σημερινή της μορφή είναι του 7ου αι. και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες εκκλησίες – μαρτύρια. Έχει διαστάσεις κάτοψης 43,58 μ. (μήκος) και 33 μ. (πλάτος). Με τέσσερεις κιονοστοιχίες, η Βασιλική χωρίζεται σε πέντε κλίτη ή στοές. Το μεσαίο κλίτος είναι ευρύτερο από τα υπόλοιπα τέσσερα, και χωρίζεται από αυτά με οκτώ πράσινους, δώδεκα λευκούς κίονες και τέσσερεις πεσσούς, που κοσμούνται με κιονόκρανα, τα οποία στέφονται με επιθέματα. Τα πλάγια κλίτη στεγάζονται με κλιμακωτές στέγες, ώστε να δημιουργούνται μονόλοβα, δίλοβα και τρίλοβα παράθυρα.

Διαβάζουμε στο  vimaorthodoxias.gr:

Άγριοι και πολυάριθμοι επιδρομείς επήρχοντο εναντίον της Θεσσαλονίκης, οι Σλαύοι, ο μεγαλύτερος κίνδυνος της μεσαιωνικής ημών αυτοκρατορίας.

Από τον 2ον-3ον αιώνα μ. Χ. αρχίζουν οι Σλαύοι ως χείμαρρος ακράτητος να κατέρχωνται προς την χερσόνησον του Αίμου. ῾Επί τέσσαρας πέντε αιώνας αι επιδρομαί των διασπείρουν την φρίκην και τον τρόμον εις τας ελληνικάς χώρας.

Ήλθεν εποχή τον 7ον αιώνα, ότε οι Σλαύοι είχον καλύψει όλην την ῾Ελληνικήν χερσόνησον. Και εκινδύνευε τότε το Έθνος ημών τον μέγιστον των κινδύνων.

Αλλά προπύργιον αγέρωχον όλης της ῾Ελληνικής φυλής υψώθη τότε επί δύο αιώνας η μεγάλη Θεσσαλονίκη. Και εις τα κολοσσιαία αυτής τείχη εθραύσθησαν τα πελώρια κύματα του σλαυικού χειμάρρου.

Από πολυαρίθμους φυλάς αποτελούμενοι οι Σλαύοι της Μακεδονίας, σύροντες μεθ’ εαυτών και άλλα βαρβαρικά φύλα, ως τους Αβάρους, τους Βουλγάρους, αρχίζουν από τα μέσα του 6ου αιώνος, επί’ αυτοκρατορίας ᾽Ιουστινιανού, τους φοβερούς πολέμους προς κατάληψιν της Θεσσαλονίκης.

᾽Επί δύο όλους αιώνας, από τον 6ον έως τον 8ον, κάθε ολίγον επιπίπτουν λυσσαλέοι εναντίον της πόλεως.

Εξ πολέμους επεχείρησαν εναντίον αυτής, εις ένα μάλιστα όχι μίαν, αλλά τρεις φοράς επολιόρκησαν την πόλιν
.
Αμέτρητα είναι τα πλήθη των πολιορκητών, έφθασαν και έως εκατόν χιλιάδες. Νομίζεις ότι ήσαν «άλλος στρατός του Ξέρξου». ῾

Ως «νιφάδες της χιόνος» πίπτουν επάνω εις την πόλιν και, όπως η άμμος περικλείει την θάλασσαν, ομοίως και οι πολιορκηταί περιζώνουν τα τείχη, ως μία «θανατηφόρος στεφάνη» περισφίγγουν την πόλιν.

Όλα τα όπλα, τα μηχανήματα της πολιορκίας φέρουν μαζί των και, φοβερώτερον από αυτά, την αγριότητα και την μανίαν των, διότι ήσαν «θηριώδη ανήμερα φύλα». Πολλούς σφοδρούς πολέμους υπέστη η πόλις από τους βαρβάρους, λέγουν οι παλαιοί, αλλά δεν υπέστη σφοδροτέρους από τους πολέμους εκείνους των Σλαύων.

Αλλ᾿ η μεγάλη πόλις έχει ισχυρά τα τείχη αυτής και ακόμη ισχυρότερα τείχη έχει την φιλοπατρίαν και την ανδρείαν των κατοίκων της. Οι Θεσσαλονικείς μάχονται «υπέρ πατρίδος και ναών παναγίων και πίστεως».

Και είναι προς τούτοις η πόλις «θεοφρούρητος, αγιοφύλακτος». ῎Εχουν οι κάτοικοι αήττητον στρατηγόν, τον υπερένδοξον αυτών Αθλοφόρον, τον Άγιον Δημήτριον.

῾Η «Ουράνιος Πρόνοια», λέγει το παλαιόν βιβλίον, «εφώτιζε τους πολίτας και έκαμνε με την ανδρείαν ως θώρακα τας ψυχάς των».

῾Η αγγελική συμμαχία του Μεγαλομάρτυρος κάμνει ακαταγώνιστον την ανδρείαν των πολιτών. Με το πρόσωπον σκυθρωπόν διά τον κίνδυνον της πόλεώς του, εγείρεται ο Άγιος από την ιεράν λάρνακα ναί εμφανίζεται εν τη δόξή αυτού εις τους υπερασπιστάς της πόλεως.

Δεν τον έβλεπον εις το όνειρόν των, αλλά τον έβλεπον εις την πραγματικότητα αυτόν τον ίδιον να μάχεται μεταξύ των στρατιωτών, να προηγήται και να οδηγή αυτούς εις την νίκην και την σωτηρίαν. Και άλλοτε τον έβλεπον επάνω εις τα τείχη όμοιον προς οπλίτην πλήττοντα με το ξίφος του τους βαρβάρους.

Άλλοτε τον έβλεπον ενδεδυμένον με χλαίναν επί του πολεμικού του ίππου και κραδαίνοντα την αήττητον λόγχην του να προηγήται εις εξόδους εναντίον των πολιορκητών.

Άλλοτε πάλιν φορών λευκήν χλαμύδα διατρέχει το τείχος και έπειτα τρέχει επί της θαλάσσης δρομαίως περιπατών ως επί στερεού εδάφους και διασκορπίζει τον στόλον των βαρβαρικών μονοξύλων.

Και δεν τον έβλεπον τον Αθλοφόρον μόνον οι πολίται της πόλεως αλλά και αυτοί οι εχθροί, οι οποίοι κατελαμβάνοντο υπό τρόμου και διεσκορπίζοντο. Όταν ηρώτων μετά την νίκην τους αιχμαλώτους διατί έφυγον, εκείνοι απεκρίνοντο:«Είδομεν ένα άνδρα ξανθόν και λαμπρόν, ο οποίος εκάθητο επί λευκού ίππου και εφόρει ιμάτιον λευκόν»

Και τότε ενόουν όλοι ότι ο πανένδοξος Αθλοφόρος ήτο ο οδηγών τον αγγελικόν αόρατον στρατόν και συγχρόνως τον ορατόν στρατόν των υπερασπιστών της πόλεώς του.

Και αφού έσωζε την πόλιν του, επέστρεφε πάλιν ο Μεγαλομάρτυς εις τον πανάγιον Οίκόν του. Και το πρόσωπόν του, λέγει το παλαιόν βιβλίον, από την χαράν «λαμπηδόνας ως ηλιακών ακτίνων απέπεμπεν».

Διά την άγρυπνον αυτήν προστασίαν της πόλεώς του ήτο απέραντος η ευγνωμοσύνη, βαθυτάτη η λατρεία, ακλόνητος η πίστις των κατοίκων αυτής προς τον μέγαν και υπερένδοξον κηδεμόνα και πολιούχον.

Συγκινητικά είναι τα άπειρα δείγματα της λατρείας ταύτης. Με κάθε τρόπον η ευσέβεια των πολιτών εζήτησε να διαιωνίση την μνήμην του μαρτυρίου και των θαυμάτων του Αγίου.

Με άπειρον ευλάβειαν διαβάζονται παλαιά βιβλία, εις τα οποία εγράφησαν με τους πολέμους των Σλαύων το μαρτύριον και τα θαύματα του καλλινίκου μάρτυρος·

Και με την τέχνην ακόμη εξύμνησεν η ευσέβεια των περασμένων αιώνων τον υπερένδοξον Μεγαλομάρτυρα. Με ωραιότατα ψηφιδωτά και τοιχογραφίας εξεικόνισαν εις τους τοίχους των εκκλησιών τον βίον και το μαρτύριον και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου.

Και σήμερον ακόμη εις την Θεσσαλονίκην θαυμάζομεν την μεγαλοπρεπή εκκλησίαν, την μίαν σωζομένην εκ των τριών, τας οποίας ανήγειρεν εις τιμήν του υπερενδόξου προστάτου της πόλεως η θερμή λατρεία των κατοίκων.

Η Θεσσαλονίκη είναι τόσο συνδεδεμένη με τον Άγιό της, αφού σ' αυτήν γεννήθηκε και μαρτύρησε, και σ' αυτήν ετάφη, ως τόπο του μαρτυρίου του. Θεσσαλονικείς είναι και οι άγιοι υμνογράφοι που ετίμησαν την μαρτυρία και το μαρτύριό του. Αλλά, κι ο Άγιος, πολλές φορές βρέθηκε, με την προς τον Κύριό μας παρρησία του, θαυματουργικά παρών κατά την ιστορική πορεία της πόλης, σε όσα δεινά αυτή δοκίμασε  και όσα θαυμάσια απήλαυσε. Ο Άγιος Δημήτριος, την διεφύλαξε, την προστάτεψε και την απελευθέρωσε, θαυματουργικώς.

Έτσι, Αγιο-Δημητριάτικη  είναι και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης  το 1912- τότε που ο Βασιλιάς Γεώργιος με τη συνοδεία του μπήκαν στην πόλη επισφραγίζοντας και τυπικά την απελευθέρωση της πόλης, 482 χρόνια μετά την άλωσή της από τους Τούρκους, κι όσους ακόμη (Σλαύους, Βουλγάρους κλπ) εχθρούς και εισβολείς κυριαρχούσαν στην περιοχή. Για την ημέρα αυτή, γράφει ο Α. Βακαλόπουλος: «Από τον καταυλισμό του ως το Διοικητήριο και απ’ αυτό ως τους στρατώνες, οι άνδρες βάδιζαν τρεις ολόκληρες ώρες μέσα σε αποθέωση. Έξαλλοι από τον ενθουσιασμό οι κάτοικοι ζητωκραύγαζαν, φώναζαν, τραγουδούσαν εθνικά τραγούδια. Από τους εξώστες, τα παράθυρα, τις στέγες, τις σκαλωσιές των κτιρίων ρίχνοντας ανθοδέσμες, κουφέτα, αφήνοντας περιστέρια, κορδέλες άσπρες και γαλάζιες».... 

 Για κείνες τις ώρες του 1912, διαβάζω εδώ: protothema.gr/26-oktovriou-1912:   

Ο ελληνικός στρατός στην Θεσσαλονίκη

Στις 8.15 π.μ. της 27ης Οκτωβρίου, οι Δούσμανης και Μεταξάς επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψουν συμπληρωματικό πρωτόκολλο με τον Ταχσίν πασά. Από το προηγούμενο βράδυ όμως, ορισμένοι εύζωνοι και Έλληνες αξιωματικοί, είχαν μπει σε ομάδες στη Θεσσαλονίκη. (...) Όταν οι Δούσμανης και Μεταξάς, συνοδευόμενοι από τον λοχαγό Αθανάσιο Εξαδάκτυλο και τον δεκανέα Ίωνα Δραγούμη, βοηθό στα πολιτικά ζητήματα έφτασαν στη Θεσσαλονίκη, βρήκαν Ελληνίδες και Έλληνες κάθε ηλικίας να ζητωκραυγάζουν στους δρόμους κρατώντας ελληνικές σημαίες.
 

Στις μέρες μας, στην Θεσσαλονίκη, και τον Αγιο-Δημήτρη, γιορτάζουμε πέρα από την απελευθέρωση της πόλης, και την μεγάλη στιγμή της νεώτερης ιστορίας μας: Το ΟΧΙ στον φασισμό του Μουσολίνι και την ιταμή του πρόκληση, προσβολή και απαίτηση. Το ΟΧΙ στην αυθαιρεσία και την απληστία. Το ΟΧΙ στην θηριωδία και την απανθρωπιά. Το ΟΧΙ στον ναζισμό του Χίτλερ.

Η Ιστορία τό 'φερε, κι ο Μεταχάς να ειπεί το ΟΧΙ σε όλους αυτούς και σε όλα αυτά, όπως διαβάζουμε εδώ: (http://pheidias.antibaro.gr/1940.htm). 'Ηταν ο ίδιος Μεταξάς, αυτός που είχε παραλάβει το 1912 την πόλη της Θεσσαλονίκης, χωρίς τις αλυσίδες της σκλαβιάς και της ξένης επικυριαρχίας.

Σήμερα, εμείς, ως προς τα πολιτικά και τις ιδεολογίες, ας μην μπερδευόμαστε δωρεάν, με τέτοια, πολλά και διάφορα ιδεολογήματα, "κομματολογήματα", απόψεις και πολιτικά πείσματα: Τον πολιτκό ηγέτη τον κάνουν τα έργα του, που λύνουν προβλήματα και δίνουν προοπτικές. Τον ηγέτη, τον κάνουν οι νίκες του και όχι ο πανικός και ο φόβος των πολιτικών αντιπάλων του. Τον ηγέτη τον κάνουν οι επιλογές του. Τα ΝΑΙ του και τα ΟΧΙ του.

Αλλά, κανείς δεν γίνεται ηγέτης μόνο με τα ωραία ή τα φανταχτερά του λόγια, την παρόρμηση ή το πείσμα του, τις ιδέες ή την προσωπική δυναμική του. Απαιτούνται πολύ περισσότερα, κι ανάμεσά τους απαιτείται κατάρτιση, πίστη, ευθυκρισία και ικανότητα εκτίμησης των περιστάσεων και του περιρρέοντος κλίματος.

Σημείωση για το θαύμα του Αγίου Δημητρίου στην Αθήνα:

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου που αναφέρει η νεώτερη παράδοση και η Ιστορία, είναι και τούτο που έγινε το 1823 μ.Χ., όταν οι Τούρκοι, που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας, ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον απέναντι μικρό ναό του Αγίου Δημητρίου. Τότε, η  λουμπάρδα (το κανόνι) των Τούρκων εξερράγη καταστρέφοντας και τμήμα του λαμπρού μνημείου του Παρθενώνα. Κι από τότε, για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός αυτός λέγεται "Άγιος Δημήτριος ο Λουμπαρδιάρης".

Ο Joker, η αστυνομία ως μπαλαντέρ και η εντεταλμένη αλληλεγγύη

 

Η "αστυνομία παντού" είναι μια πολιτική μομφή, που συνήθως προέρχεται από κάποιον που δεν διαχειρίζεται την εξουσία. Όμως, αυτός, πρέπει να γνωρίζει πως  -στο κράτος δικαίου- η αστυνομία έχει ως καθήκον της, την περιφρούρηση της ασφάλειας των πολιτών και την υποβοήθηση της Συντεταγμένης Πολιτείας στην εφαρμογή του νόμου και της πολιτικής της.

 Άλλο πράγμα, που σε μια ασύνταχτη ή επαναστατημένη Πολιτεία, η αστυνομία και ο στρατός, χρησιμοποιείται για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Όπως και σε μια αυταρχική ή ολοκληρωτική Πολιτεία. (Οι παλαιότεροι έχουμε γνώση των ιστορικών πραγμάτων).

Η είσοδος των αστυνομικών σε αίθουσα κινηματογράφου για να ελέγξουν την παρουσία ανηλίκων σε θεάματα, χαρακτηρισμένα ως ακατάλληλα για την ηλικία τους (όπως η κινηματογραφική ταινία Joker, που χαρακτηρίστηκε ως κατάλληλη μόνο για άνω των 18),  ασχέτως του τρόπου πληροφόρησης της αστυνομίας, είναι απολύτως νόμιμη και, ασφαλώς, ανεπίληπτη. Κάλλιστα, συνιστά ελεγχο της εφαρμογής του νόμου, τόσο από τους πολίτες, όσο και από τον επιχειρηματία.

Το ξεσήκωμα κατακραυγήςενάντια σ' αυτόν τον έλεγχο, αποτελεί απλώς, μια μέθοδο ενοχοποίησης του φραγμού της ασυδοσίας διάφορων, που επιθυμούν ανενόχλητοι να επιχειρούν υπογείως, μακρόπνοα σχέδια εναντιώσεως, συνωμοσίες και ανατροπές. Είναι μια μέθοδος αποπροσανατολισμού, και μεταφοράς του κέντρου βαρους του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Αφελής, και δημαγωγική μέθοδος, που χρησιμοποιείται ως "μπαλαντέρ", όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο χαρτί στην εξελισσόμενη πολιτική παρτίδα αντιθέσεων.

Αναδύεται, λοιπόν, εύλογα, το πολιτικό ερώτημα: Ποιός, μπορεί να κατηγορεί ή να μέμφεται τον ρόλο της αστυνομίας;
 
Όσο ενοχλητική και αν μπορεί  να είναι η παρουσία και η δράση της αστυνομίας για τον εγκληματία, τον ταραξία και τον αδιάφορο παραβάτη, τόσο χρήσιμη είναι για εκείνον που χρειάζεται προστασία. Προστασία για τον ίδιο και για το αναδεδειγμένο πολιτικό πρόταγμα, για την τήρηση του νόμου και της τάξης, και για την ασφάλεια των πολιτών.


Ο έλεγχος της εφαρμογής του νόμου, ασφαλώς και ανήκει στα καθήκοντα της αστυνομίας. Έτσι, εξηγείται ο έλεγχος των οδηγών αυτοκινήτων, η προσαγωγή για διασταύρωση ή επιβεβαίωση στοιχείων, οι προανακριτικές ενέργειες, οι συστάσεις για διατάραξη της κοινής ησυχίας και της οικιακής ειρήνης, κλπ.

Το ίδιο και όταν η αστυνομία καταδιώκει, συλλαμβάνει και προσάγει για προανάκριση και εξέταση, όσους αυθαιρετούν και εμφανίζονται ως ρυθμιστές της πολιτικής, ή επιδιώκουν την επιβολή των ιδεών τους στους άλλους, ή, ακόμη, επιδιώκουν τον εξαναγκασμό της συντεταγμένης πολιτικής εξουσίας σε συμμόρφωση προς τις ατομικές ιδεολογικές αυτών (ή μενονωμένων "συλλογικοτήτων", ειδικού ενδιαφέροντος και σκοπού) προτιμήσεις και πολιτικές αποφάσεις.

Το ίδιο κι όταν  η αστυνομία φροντίζει να εκκενώσει τις αυθαιρέτως και από άσχετους κατειλημμένες περιουσίες των πολιτών και να τις αποδώσει στους κυρίους αυτών.

Το ίδιο, κι όταν η αστυνομία επεμβαίνει για νά άρει ιδιωτικές απαγορεύσεις  ως προς την χρήση και την κυκλοφορία των πολιτών στα κοινόχρηστα μέρη  της πόλης (δρόμους, πάρκα, πλατείες, γειτονιές ολόκληρες, κλπ).

Το ίδιο, κι όταν παρατηρούμε αθρόα την είσοδο, ή -ενδεχομένως- και την εσκεμμένη διοχέτευση μεταναστών και προσφύγων, στην χώρα. Η παρουσία και η επέμβαση της αστυνομίας πρέπει να είναι καίρια και άμεση.

Πολύ περισσότερο! Η πολιτική εξουσία θα πρέπει να φροντίσει, ώστε να θεσπίσει αποτελεσματικά μέτρα για την ασφάλεια της χώρας, από την εξωτερική επιβουλή που υλοποιείται με αυτόν τον τρόπο, και να τα εφαρμόσει έναντι παντός, γιατί έχει πρωταρχικό καθήκον να προστατεύσει τον λαό και την επικράτειά της.

 Η απαίτηση για έλλειψη ελέγχου της εφαρμογής του νόμου, και η κατακραυγή για τον οποιοδήποτε διενεργούμενο έλεγχο εφαρμογής του είναι μια νεωτερική μέθοδος προς εξουδετέρωση εμποδίων, που αποσκοπεί στο να υποστούν τρίτοι τις συνέπειες των πράξεων εκείνων (των ανθρώπων και των ομάδων), που από εξουσιολαγνεία, απληστία ή καταστροφική μανία δημιουργούν στις διάφορες χώρες, καταστάσεις αδιέξοδες, εξωθώντας μεγάλα τμήματα από τους πληθυσμούς τους σε  σε απελπισμένη, εξαναγκασμένη ή δολία έξοδο από αυτές, και αναζήτηση νέων τόπων εγκατάστασης, κατάληψης ή κατάκτησης.  Αλλά, ποιός μπορεί να γνωρίζει;


Η πολιτική εξουσία, μάλιστα, θα πρέπει, ακόμη, να καταστήσει σαφές, πως και οι εξεγέρσεις μεταναστών και προσφύγων εντός των χώρων φιλοξενίας, είναι ανεπίτρεπτες και μη αποδεκτές, γιατί συνιστούν εκβιασμό και απειλή εναντίον της Πολιτείας και του λαού. Η υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να καταλαμβάνει την καθιέρωση και υλοποίηση της ισοπολιτείας αυτών με τον γηγενή πληθυσμό, ο οποίος μάλιστα, συμμετέχει στην δημιουργία των κατάλληλων πόρων για την κοινωνική μέριμνα του κράτους προς τους πολίτες. Και τούτο, γιατί, καμμιά Πολιτεία δεν συστάθηκε για να "σώσει τον κόσμο", αλλά για να αποτελεί ξεχωριστό και προστατευόμενο πολιτικό και εθνικό σώμα, που σέβεται όλα τα υπόλοιπα ομόλογά της.

Η αλληλεγγύη της Πολιτείας προς τους αναξιοπαθούντες είναι υποχρέωσή της, προς εαυτήν και τον κόσμο άπαντα, για λόγους αυτοσεβασμού και υπευθυνότητας, και θα δράσει κατά τις δυνάμεις της. Όχι πέραν των δυνάμεών της και σε βάρος του λαού της. Δεν είναι δικαίωμα των μεταναστών και προσφύγων προς αυτήν, αλλά προς την διεθνή κοινότητα, μέλος της οποίας ασφαλώς συνιστά η χώρα εισόδου αυτών.

Αλλά..., τί γίνεται όταν η χώρα μας καθίσταται de facto χώρα διοχέτευσης ορδών μεταναστών και προσφύγων, ενδεχομένως δε και εντεταλμένων δολιοφθορέων;

Η αλληλεγγύη είναι υποχρέωση του ηθικού προσώπου (φυσικού ή νομικού), και δεν είναι φυσικό δικαίωμα κανενός, να απαιτήσει αλληλεγγύη. Να ζητήσει βοήθεια, ναί. Το να την λάβει όμως, δεν εξαρτάται από αυτόν, αλλά από εκείνον που παρέχει την βοήθεια, και από τους όρους των δυνατοτήτων του.

Η διεθνώς, τέλος, καθιερωμένη υποχρέωση αλληλεγγύης, είναι θέμα νομικό (διεθνείς συμβάσεις), και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δηλαδή, ως υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας, που εμφορείται από τα ιδεώδη του πολιτισμού και του ανθρωπισμού, κι όχι ως υποχρέωση του πιο ηθικού μέλους της διεθνούς κοινότητα που δεν προβάλλει αντιρρήσεις ( αν δεν έχει  τον τρόπο και τα μέσα για να δείξει την αλληλεγγύη του), ή του μέλους αυτής του μάλλον επιδεκτικού στον εκβιασμό, το οποίο de facto θα υποχωρήσει υπό το βάρος των συνεπειών ενός  εκβιασμού του. Και, τότε, δεν είναι ένα μέτρο του πολιτισμένου κόσμου, αλλά ένα μέσο που χρησιμοποιεί ο πολιτισμένος κόσμος, ως ο πιο επιτήδειος εγκληματίας.

Η εντολή κάποιου (της Ε.Ε.) για αλληλεγγύη τρίτων (της χώρας μας) προς τους ενδεείς, είναι ουσιαστικά ανυπόστατη ως αλληλεγγύη του εντέλλοντος. Και είναι μια ανήθικη εντολή, που υποδηλώνει  όχι αλληλεγγύη, αλλά, απλώς μεταβίβαση φορτίου! Συνεπώς, αυτό δεν μπορεί να λογιστεί ως αλληλεγγύη, και δεν έχει κανένα ηθικό περιεχόμενο ως προς τον εντέλλοντα. Ούτε υποδηλώνει τον πολιτισμό ή τον ανθρωπισμό του.


[Ως προς του φυγάδες και τους πρόσφυγες, αναρωτιέμαι, τελικά,

• οι άνθρωποι που φεύγουν από τις πατρίδες τους, δεν θα ήθελαν να τις υπερασπίσουν έναντι εκείνων που τις καταστρέφουν; 
• Δεν θα ήθελαν να προστατέψουν τους τάφους των προγόνων τους και τις εστίες της ζωής τους;
•  Γίνονται -από τον πολιτισμένο κόσμο- πόλεμοι χωρίς την ύπαρξη εχθρών ή πόλεμοι εκδίωξης των γηγενών, ή εκδίωξης της γηγενούς εξουσίας; 
• Πρόκειται για επαναστατικές αλλαγές εξουσίας ή για κατακτητικές εισβολές; 
• Και η διεθνής κοινότητα, πώς μπορεί να κοιτάζει ως απαθής παρατηρητής, την εξουδένωση του κόσμου,
• πουλώντας όπλα στους ισχυρούς εισβολείς, κρατώντας μόνο τα γεωπολιτικά ζάρια; 
• Σε ποιό κόσμο ζούμε; Μήπως κατέρρευσε όλο το πολιτισμικό οικοδόμημα στις μέρες μας,  κι ως άγριοι ξεχυθήκαμε για να ικανοποιήσουμε τα ένστικτά μας σαν ζώα, σε ζούγκλα, κατασπαράσσοντας με κάθε τρόπο όποιον δεν μπορεί να αντισταθεί;]

Ο αναλφαβητισμός ή το πνευματικό προλεταριάτο στην Ελλάδα

 

Λίαν προσφάτως διάβασα ότι "Εκθεση-σοκ της Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση διαπιστώνει ότι σχεδόν οι μισοί μαθητές Λυκείου κινδυνεύουν να τελειώσουν το σχολείο και να είναι λειτουργικά αναλφάβητοι (εδώ).

Η είδηση αυτή είναι συγκλονιστική, και μαρτυρά ότι η συνεχής εκζήτηση της διευκόλυνσης των μαθητών, και η διαρκής έκπτωση στις μαθητικές τους υποχρεώσεις, έχει ως αποτέλεσμα την ελλιπή κατάρτισή τους ακόμη και στα στοιχειώδη.

Είναι γεγονός, πως ο μικρός μαθητής συλλαβίζει πριν να διαβάσει. Αυτό είναι ένα πρόωρο στάδιο προς την απόκτηση της ικανότητας άμεσης αναγνώρισης και άμεσης επίκλησης (ανάγνωσης) των φθόγγων. Αυτός που συλλαβίζει ενώ τελειώνει την στοιχειώδη εκπαίδευση, είναι προφανές ότι δεν έχει ασκηθεί αρκετά, ή ότι έχει σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες.

• Η πολιτική πως είναι αποτρόπαιο να επιδιώκουμε την αριστεία των μαθητών μας, γιατί "η αριστεία είναι ρετσινιά", καθώς και
• η πολιτική πως τα παιδιά δεν χρειάζεται να κουβαλάνε στο σπίτι τις φροντίδες του σχολείου, και γι' αυτό συνιστάται να αφήνουν τα παιδιά τις σάκες τους στο σχολείο στο τέλος της εβδομάδας, -με εντολή του υπουργού της παιδείας(!)- 

παρέχει στους μικρούς μαθητές την δυνατότητα και την ευχέρεια να αρνούνται να εκτελέσουν στροιχειώδεις προετοιμασίες  επανάληψης ή ενασχόλησης με τα μαθήματά τους, κι έτσι να περνάει ο χρόνος της σχόλης "εν αργία και αποστάσει" από κάθε ενδιαφέρουσα πρόκληση συζήτησης και μάθησης.

Μα τί να πούμε για την πολιτική που διέταξε να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο στις εννιά το πρωΐ, για να μην είναι αγουροξυπνημένα; 

Να πούμε, πως η "προοδευτικώς" επελθούσα αγραμματωσύνη των ελληνοπαίδων, αίτημα ακατάπαυστων μεταπολιτευτικών αγώνων για διευκολύνσεις σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, άλλοτε με τρόπο εκμαυλιστικό για τους ευρισκόμενους στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης, ή με λυπησιάρικα αιτήματα για "εργαζόμενους (αιώνιους) φοιτητές" των πανεπιστημίων (που όμως δεν σπουδάζουν), κι άλλοτε με αντάλλαγμα την πολιτική στράτευση των σπουδαζόντων σε συγκεκριμένη  παράταξη, είναι ένα έωλο ως δημαγωγικό, πολιτικό πρόταγμα. Κι αυτό το πρόταγμα, εξηγεί την πτώση του επιπέδου εγρήγορσης και συνέργειας των νεοελλήνων σε ό,τι θετικό και προκλητικό για το μέλλον, που απαιτεί εργασία και προϋποθέτει δημιουργικές ικανότητες και έμπνευση. Όλα αυτά δεν μπορεί να υπάρχουν αν δεν υπάρχει

•  η ικανότητα για ανταπόκριση στην πρόκληση, 
• καλλιέργεια του ανθρώπου 
• μαζί και η επίγνωση των  ατομικών του ευθυνών και υποχρεώσεων.

Έχουμε γίνει μια προκομμουνιστική χώρα, με αμέτρητο πνευματικό προλετριάτο, που  περιμένει τον διορισμό του από το κόμμα. Μια χώρα, όπου ο καθένας μας θα αρκείται στον μισθό-επίδομα μιζέριας- που θα αντιστοιχεί σε μια θέση αργομισθίας ανικάνου για μάθηση και γνώση, με ανύπαρκτη διάθεση για βελτίωση, προσωπική και συλλογική άνοδο, καθώς και συμμετοχή στις σημαντικές αποφάσεις ζωής και πολιτικής.

Οι πολιτικοί μπορεί να χαϊδεύουνε τα αυτιά όλων των τεμπέληδων μαθητών. Εμείς όμως, ως μαθητές και ως γονείς, δεν μπορεί να μην ενδιαφερόμαστε για την ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Αυτοί μπορεί να είναι το κόμμα. Εμείς, όμως, γιατί να είμαστε το πνευματικό προλεταριάτο που θα κάνει την φασίνα, στην καλύτερη περίπτωση, ή που θα φυλάει το γκουλάγκ με τους αποκλεισμένους πολιτικούς αντιπάλους του κόμματος, στην χειρότερη;

Φτάνει πια, η δια νόμου προοδευτική διευκόλυνση της αγραμματωσύνης! Προτιμούμε την άμεση ρήξη με αυτήν την παρακμιακή πρακτική! Τότε, μπορεί και να αποκτήσουμε λόγο, και σθένος και παρρησία, και την δυνατότητα να πράξουμε ό,τι απαιτείται  προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας και να πάμε μπροστά, ως άτομα, ως λαός, ως χώρα.

Είναι αλήθεια, πως άνθρωποι μορφωμένοι, λογικοί, με κριτική ικανότητα και έλεγχο των δημαγωγικών προσφορών και παραινέσεων των πολιτικών, δεν θα ακολουθούσαν ποτέ κανέναν τους. Γι' αυτό μας θέλουν ανόητους, ακατάρτισττους, ανίκανους να κρίνουμε, και αδύναμους για να αυτενεργούμε και να τους καταργούμε.

Όταν οι πολιτικοί, μας υπόσχονται και μας προσφέρουν εξυπηρέτηση ή βόλεμα, ας προβληματιστούμε καλύτερα, για τον λανθάνοντα στην δωρεά αυτή λόγο! Μπορεί να είναι ανθρωπιστικός και κοινωνικός ή μπορεί να είναι μια ιδιοτελής κι εκμαυλιστική -κενή περιεχομένου- υπόσχεση, προκειμένου, εκουσίως, να υποταχτούμε  σ' αυτούς, και, συνεπώς,  να αχρηστευθούμε ατομικά. Αυτό, θα πρέπει να το αποφύγουμε, με κάθε τρόπο, ως έλλογα και υπεύθυνα όντα.

Κατακλυσμός μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα. Η υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Η υποκρισία περισσεύει.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε τούτη την ανθρωπιστική κακή συγκυρία είναι απούσα, κι αφήνει την εταίρο της-χώρα μας, να αντιμετωπίσει μόνη της την κατακλυσμιαία είσοδο μεταναστών και προσφύγων, με όλες τις συνέπειες που αυτό έχει

• στην οικονομία μας, 
• στην παροχή υπηρεσιών υγείας, 
• στην κεντρική και την τοπική διοίκηση, στην οποία προστίθενται δυσεπίλυτα έως άλυτα προβλήματα, 
• στην δημόσια τάξη και ασφάλεια της χώρας, 
• στην εκπαίδευση των προσφυγοπαίδων  και μεταναστών, 
• στο περιβάλλον της χώρας μας, και -να μην παραλείψουμε-
• στην απόλυτη ανάγκη  των ατυχών συνανθρώπων μας, για την περίθαλψη, 
• στο γεγονός πως σήμερα ανθρώπινες ζωές βρίσκονται έρμαια του καιρού, των συμφερόντων των ισχυρών και των επιτηδείων, και των διεκδικήσεών τους από απληστία.

Δεν πράττει, όμως, παρανόμως η Ευρωπαϊκή Ένωση!  Έχει ήδη φροντίσει να τροποποιήσει την Συνθήκη Σένγκεν,  και με τον βολικά κι αυθαίρετα νομοθετημένο όρο "χώρα εισόδου" ν' αφήσει την Ελλάδα εκτός προστατευόμενης περιοχής από τέτοιες ατυχείς συγκυρίες και συμφορές (πρόσφυγες και παράνομα εισερχόμενοι μετανάστες). Κι έτσι η Ελλάδα, ως η εγγύτερη χώρα εισόδου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μεταναστών και προσφύγων,  από τις ακτές των νοτιοανατολικών συνόρων της, κείται ... εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Μια στιγμή, όμως! Άλλα μας λένε για τους υδρογονάνθρακες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκονται στις ελληνικές θάλασσες!

Οποία η ευρωπαϊκή υποκρισία!

Να, γιατί: Τα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που περιέχουν υδρογονάνθρακες, αυτονήτως θα εφοδιάσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση με ενέργεια, ως ανήκοντα σε χώρα μέλος αυτής, ενώ οι συνέπειες που δημιουργούνται από το γεγονός πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που καταφεύγουν στην Ελλάδα ως την πιο κοντινή τους χώρα, θα ταλαιπωρήσουν και θα αποδιοργανώσουν, αυτονοήτως μόνο την Ελλάδα, αφήνει ανενόχλητες τις άλλες χώρες της ΕΕ, αφού αυτές θα δέχονται κατόπιν ξεκαθαρίσματος, ορισμένους μόνο από τους φυγάδες και μετανάστες, και μάλιστα κατ' επιλογήν!

Ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται πως είναι ένας ανθρωπισμός των κενών περιεχομένου λεκτικών διατυπώσεων,  με αξία και τιμή τοις μετρητοίς, συνήθως χρηστικός και προεξοφλούμενος, αζημίωτος  για τον παρέχοντα την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Μήπως, οι πολιτικοί μας θα πρέπει να σταματήσουν να παριστάνουν τον αφελή;

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να παριστάνει την οικουμενική δύναμη του ανθρωπισμού της αλληλεγγύης και της ευρυθμίας σε όλα τα επίπεδα, μια δύναμη που αντιλαμβάνεται  και επιλύει τα ζητήματα διοίκησης και εκείνα της διαχείρισης ενσκηπτόντων προβλημάτων, πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει! και μάλιστα, όταν τεχνηέντως αποφεύγει  τα προβλήματα και απλώς φροντίζει να αυξάνει τις εισπράξεις που προσδοκά και να απολαμβάνει ονόρε  "ευεργεσίας ένεκα".

Αυτό, στο χωριό μου, το λέμε νταβατζιλίκι.

Ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής. Δεν τον προσδιορίζουμε καλύτερα;

Η προστασία του ανθρώπου στην Χώρα μας έχει αναχθεί σε υψίστη αξία, και για τούτο ο Καταστατικός μας Χάρτης, αναφέρει στο άρθρο 2:
1. O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
2. H Eλλάδα, ακολουθώντας τους γενικά αναγνωρισμένους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιδιώκει την εμπέδωση της ειρήνης, της δικαιοσύνης, καθώς και την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων μεταξύ των λαών και των κρατών.

Η Ελληνική Πολιτεία υιοθέτησε τις ανθρωπιστικές αξίες που από μακρού διέπουν την Ελληνική κοινωνία, και μάλιστα  τις ανάγει σε κανόνα δικαίου, αυξημένης ισχύος (αφού κοινός νόμος δεν μπορεί να  αλλάξει την Συνταγματική αυτή ρύθμιση).

Οι αξίες αυτές, χαρακτηρίζουν την  ιστορική διαδρομή και την ιδιοπροσωπία του Ελληνικού λαού, όπως αυτή, αδιαλείπτως, αποτυπώνεται στην εν γένει επικρατούσα στην χώρα κοινωνική κατάσταση, μέχρι σήμερα.

Ναι, μέχρι σήμερα! Διότι είναι κοινώς γνωστό, ότι παρά την αλλοίωση της κοινωνίας μας από τις καινούργιες ιδέες που εμφανίστηκαν και διαδόθηκαν στον κόσμο, όπως αυτές που αναδείχθηκαν

• με τον διαφωτισμό (με τον οποίο τέθηκε στο κέντρο των αξιών "το άτομο", κι όχι το πρόσωπο), ή
• με την μαρξιστική θεωρία (που έθεσε ως βάση του κόσμου την οικονομική εκμετάλλευση του ανίσχυρου ανθρώπου από το κεφάλαιο, κι έστρεψε τους φτωχούς σε άσβεστο μίσος κατά των πλουσίων, δημιουργώντας ανεφάρμοστα κυβερμητικά μοντέλα, τις γνωστές μας σοσιαλιστικές δημοκρατίες, που έχουν ήδη προ πολλού καταρρεύσει), ή 
• με τον φασισμό και τον ναζισμό (όπου η πολιτική/στρατιωτική ισχύς επιβάλλει τον αφανισμό των αντιπάλων και όλων των αντιθέτων, με τις -καλώς γνωστές μας- θηριωδίες του μεγάλου πολέμου), αλλά και
• με την νεωτερικότητα στην πολιτική και στην ιστορία (όπου, αρκεί να σκεφθείς τί θέλεις, και στην συνέχεια θα εφεύρεις την αιτιολογία που θα στηρίξεις την επιδίωξή σου αυτή. Έτσι μας προέκυψε 
• η άποψη πως το Ελληνικό Έθνος δημιουργήθηκε το 1821(!), [με την Επανάσταση της παλιγγενεσίας],
• η δημιουργία της τουρκικής δημοκρατίας της βόρειας Κύπρου, [κατά πώς λέει η Τουρκία στα δημόσια και διεθνή ακροατήρια, τα οποία αδυνατούν (μάλλον δεν θέλουν) να επιβάλουν στην Τουρκία να σταματήσει αυτή την εκβιαστική τακτική, γιατί την ίδια τακτική (πιο κομψά) την χρησιμοποιούν κι άλλες χώρες για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα]
• η Μακεδονική ταυτότητα και γλώσσα των Σλάβων [που παραχωρήσαμε με την συμφωνία των Πρεσπών]
• η άρνηση της Γερμανίας να μας πληρώσει το κατοχικό δάνειο που πήρε ο Χίτλερ [πως τάχα πρόκειται για ηθικό ζήτημα, και ως τέτοιο δεν αντιστοιχεί σε πληρωτέα οικονομικά μεγέθη!]
•  η κατά δήλωσιν  νομική ταυτότητα φύλου κλπ. 

οι Έλληνες, μπορεί να στράφηκαν πολιτικά, επιστημονικά και ιδεολογικά προς τις νέες αυτές ιδέες,  δεν απώλεσαν όμως -στην πλειοψηφία τους- τις αρχές και τις αξίες που εμφορούμενο το έθνος μας έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

Και μπορεί να φαίνεται ανεξήγητο που ακόμη και πολλοί από τους  πολιτικούς μας παρίστανται ως αρωγοί στις αλλοπρόσαλλες αυτές επιδιώξεις, αλλά εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας και της ιστορίας της,  όλα αυτά  τα αντιμετωπίζουμε με κριτική διάθεση και χωρίς καμμιά βιασύνη να υιοθετήσουμε μόδες που αναιρούν την ιστορία, και την παράδοσή μας.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες, μαζί με την δική μας συναποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχουν την ίδια, ή αντίστοιχη  ιστορική πολιτισμική πορεία και τις συναφείς παραδόσεις. Κι  ως ύστεροι ιστορικοί  σχηματισμοί, ήρθαν σε πολιτισμική σύγκρουση με ότι ανεπτυγμένο και επιφανές υπήρχε την "στιγμή" της εμφάνισής τους.

Με την ορμή, του πολιτισμικά νεοφώτιστου που -χωρίς κουλτούρα, χωρίς γραμματεία, χωρίς φιλοσοφία- αναδύεται στο πολιτικό προσκήνιο, και καθώς βρέθηκαν μπροστά σ' ένα κόσμο με πλουτοπαραγωγικές πηγές και εδάφη, ξεχύθηκαν στον κόσμο για να τον κουρσέψουν, για να τον εξουσιάσουν, για να τον υποτάξουν. Έτσι

• ξεκίνησαν τις γνωστές μας σταυροφορίες, τάχα για την απελευθέρωση των Αγίων τόπων, με αποκορύφωμα εκείνη του 1204 κατά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, που την κούρσεψαν κυριολεκτικά
• δημιούργησαν τις αποικίες τους, (χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής κλπ), που απομύζησαν τους πόρους των περιοχών αυτών, πλουτίζοντας οι ίδιοι,
• δημιούργησαν στον τόπο τους τα φέουδά τους, όπου άλλοι εργάζονταν γι' αυτούς, που επί πλέον -αυτοί οι τελευταίοι- ζούσαν πάντα χρεωμένοι και στα όρια της λιμοκτονίας, (η γνωστή μας εποχή της φεουδαρχίας, που ξεσήκωσε τους δουλοπάροικους σε επανάσταση και είχε ως αποτέλεσμα τον διαφωτισμό των μαζών κλπ)
• δημιούργησαν εξουσιαστικούς θεσμούς (Εκκλησία-Ιερά Εξέταση)  για τον πνευματικό έλεγχο και την περιουσιακή αφαίμαξη των αντιρρησιών, κλπ.

Ύστερα από όλα αυτά, είναι προφανές ότι δεν ομιλούμε την ίδια "πνευματική γλώσσα", και δεν νοηματοδοτούμε την ζωή με τον ίδιο τρόπο, όλοι οι ευρωπαίοι. Συνεπώς, δεν είναι εύκολη η συνεννόηση μεταξύ μας.

Αρα, αυτό που σήμερα λέμε "ευρωπαϊκός τρόπος ζωής", πρέπει  να προσδιοριστεί,  εξ αρχής και σαφώς, για το μέλλον: όλοι εμείς οι σημερινοί ευρωπαίοι,πρέπει σήμερα να αποφασίσουμε αν

• Ομιλούμε και αποδεχόμαστε τις διδαχές και τις αξίες που απορρέουν από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία (που όλοι μας την μελετήσαμε) 
• και από την Χριστιανική διδασκαλία που όλοι στην Ευρώπη ακούσαμε, ή 
• κρατάμε εντελώς προσχηματικά τα χριστιανικά προτάγματα -απλώς, για να υποχρεώνουμε σε συμμόρφωση τους άλλους- οσάκις αυτό μας ωφελεί,  και 
• χρησιμοποιούμε την εξόχως σημαντική φιλοσοφικο-λογική επιχειρηματολογία της αρχαίας ελληνικής γραμματείας κυρίως για την υποστήριξη των ιδιοτελών πολιτικο-οικονομικών επιδιώξεων και απαιτήσεών μας, 
• την οποία -σημαντική φιλοσοφικο-λογική επιχειρηματολογία- ασφαλώς δεν αποδεχόμαστε οσάκις χρησιμοποιείται σε βάρος μας;
• Ή μήπως όχι;

Ας ξεκαθαρίσουμε,  "Ποιός λοιπόν είναι Ευρωπαίος"(*), τί σόι ευρωπαίοι είμαστε, ή θέλουμε να είμαστε, ή σε τί είδους ευρωπαίους προτείνει και διδάσκει η ΕΕ να εξελιχθούμε!



 * βλ. το ενδιαφέρον άρθρο του Αθ. Παπανδρόπουλου εδώ.