Η ταξική συνείδηση των δεκάχρονων

 

Το Υπουργείο Παιδείας κατηγορήθηκε τελευταίως, πως ενδιαφέρεται για την "ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ταξικής συνείδησης στα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων".

Το θέμα, νομίζω πως χρήζει λογικής ανάλυσης. Κι ας αρχίσουμε από το βασικότερο, που θεωρεί αναγκαία την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.

Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνείδηση είναι ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται εκεί όπου τα πολιτικά προτάγματα το προτάσσουν ως προϋπόθεση για την συσπείρωση όσων συντάσσονται με τα προτάγματα αυτά, προκειμένου να δρούν από κοινού, ως "τζιχαντιστές της ταξικής συνείδησης" για την υλοποίηση και την πραγμάτωσή τους.

Δεν είναι προφανές πως ένα παιδί χρειάζεται την ταξική συνείδηση για να μάθει γράμματα, για να μάθει να αγαπάει την μόρφωση, για να μάθει να αντιλαμβάνεται την φύση, τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Το αντίθετο μάλιστα: είναι προφανές πως δεν του χρειάζεται καθόλου η ταξική συνείδηση και η διαδικασία "εκπαίδευσης" για την απόκτησή της.

Ένα παιδί, πρωτίστως, χρειάζεται να μεγαλώνει με αγάπη και αφοσίωση στο πρόσωπό του. Κι αυτό, γιατί η ανατροφή και η αγωγή του παιδιού αφορά την ζωή του ολόκληρη, την ικάνωση και την υπευθυνότητά του, τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Από τα ερεθίσματα που θα λάβει στην διάρκεια της ανατροφής του εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που θα εργάζεται, θα συμπεριφέρεται, θα προσφέρει, θα ζητάει και θα διεκδικεί.

Το παιδί δεν είναι εργαλείο για να προωθήσουμε τις προσωπικές, πολιτικές, επαγγελματικές και ιδεολογικές μας επιδιώξεις. Το παιδί μας είναι ένας άνθρωπος, που θα έπρεπε να θέλουμε να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει την δυνατότητα να επιλέξει τις επιδιώξεις για την ζωή του, κι όχι να υπηρετήσει αλλότριες.

Η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης απαιτεί να ενσταλλαχθεί στην παιδική ψυχή η απέχθεια και το μίσος για τους ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη από αυτό ευχέρεια (οποιασδήποτε φύσης, οικονομική, πνευματική, και μάλιστα άσχετα από τον τρόπο που την απόκτησαν), και να θέσει σκοπό της ζωής του την εξαφάνιση αυτών, σαν νά 'ναι τα εμπόδια για την ισότητα (στην αθλιότητα).

Τώρα πια, μπορούμε να γνωρίζουμε καλώς, πως ακόμη κι αυτοί που έχουν ταξική συνείδηση και επαγγέλλονται πολιτικά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, προβάλλουν ανενδοίαστα πως εφ' όσον δεν έχουν την εξουσία οι ίδιοι, ως οι ... οραματιστές της ισότητας (του ακροατηρίου τους), μπορούν κι αυτοί -για τις δικές τους ιδέες και επιδιώξεις- να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους (ακόμη και το ίδιο το ακροατήριό τους), ίδια κι απαράλλαχτα όπως και οι άλλοι εκμεταλλευτές!!

Και για νά 'χουμε [σε τούτη την περιπλάνηση στην λογική και την συνέπεια λόγων και έργων] καλό ρώτημα:

• Αν είναι καλό πράγμα, η ταξική συνείδηση, η οποία μας χωρίζει από τους πλούσιους (και τους ωραίους και τους άνετους), μας αντιπαραθέτει διαρκώς μ' αυτούς και μας βάζει στο κάτω μέρος της ζυγαριάς, εκεί δηλαδή που θα αισθανόμαστε υστερούντες και κατώτεροι (προκειμένου να διατηρείται άσβεστο το μίσος και η αντιπαράθεσή μας προς αυτούς), γιατί είναι κακό πράγμα η εθνική συνείδηση που μας βάζει όλους μαζί;
• Και γιατί είναι καλό πράγμα ο "αγώνας" που γι' αυτόν καίμε ή σκοτώνουμε αθώους ανθρώπους προκειμένου να αναδείξουμε την ταξική μας συνείδηση, κι είναι κακό πράγμα η ηθική συνείδηση, που βάζει φραγμούς στην εγκληματικότητα και την αυθαιρεσία, χάριν όλων των ανθρώπων;
• Μήπως, φίλοι μου, γι' άνθρωπο λογαριάζετε μόνο εκείνον που έχει την ίδια μ' εσάς ταξική συνείδηση, κι όλοι οι άλλοι πρέπει -από την πλευρά σας- να εξαφανιστούν; να καούν; να χαθούν; 

Αγαπητοί μου φίλοι-αγωνιστές με ταξική συνείδηση,

• όσο κι αν, σύμφωνα με τα θεωρητικά θέσφατα, "η μεγαλύτερη εξαθλίωση της κοινωνίας, φέρνει πιο κοντά την επανάσταση για την πραγμάτωση της αταξικής κοινωνίας", δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε δεκάχρονος χρειάζεται πρώτα από όλα, να ζήσει και να δημιουργήσει. Νά μάθει, και να ανοίξει τα δικά του τα φτερά, στη δική του την ζωή.
• Μην προωθείτε λοιπόν, την εξαθλίωση της κοινωνίας, κόβοντας τα φτερά της σκέψης και της φαντασίας των παιδιών, στρατολογώντας τα στα δικά σας ιδανικά, και
• μην τα ακρωτηριάζετε πνευματικά, προκειμένου να αυξήσετε τον αριθμό των αναξιοπαθούντων που σας ζητωκραυγάζουν, καθώς κηρύσσετε πως θα εξαφανίσετε όσους υπερέχουν από αυτά. 
• Δεν αρκούν τα "επιδόματα στράτευσης αναξιοπαθούντων" για να πραγματώσει κάποιος τα όνειρά του, όταν κείτεται ψυχικά δηλητηριασμένος από το μίσος και την πολεμική μανία εξαφάνισης εκείνων που έχουν περισσότερα.

Η πολιτική ιστορία και η ιστορία της πολιτικής, αποδεικνύουν πως η απόλυτη επικράτηση τέτοιων ενδεχόμενων είναι απλώς μια πολιτική φαντασίωση, όπως όλες οι άλλες. Η ζωή και η κοινωνία δεν προσδιορίζονται από κομματικά ιδεολογήματα και κομματικούς στόχους. Ακόμη και όταν αυτά επιβάλλονται με φυλακίσεις και θάνατο. Αυτά είναι πάντα πρόσκαιρα, όσο και αν διαρκέσουν.

Έσβησαν φεουδαρχίες, αυτοκρατορίες, κοσμοκρατορίες και σοβιετοκρατίες, κι είμαστε ακόμη στην αρχή του βηματισμού των ανθρώπινων κοινωνιών, που διαρκώς αλλάζουν, πάσχουν, ακροβατούν, πέφτουν, χτυπιώνται για να μην ανασηκωθούν, διώκονται, αλλά και ακατάπαυστα διώκουν και ιδιοτελώς στοχεύουν.

Δεν θα εγκαθιδρυθούν παντού και για πάντα τα όνειρα, μερικών ανθρώπων. Η ζωή είναι απείρως πολυπλοκώτερη από τέτοια όνειρα, που χτίζονται σε κάποιες συνεδριάσεις, κάπου, ερήμην του συνόλου των ανθρώπων.


Σημείωση: Το άρθρο αποσκοπεί στην ανάδειξη του έωλου χαρακτήρα ορισμένων πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων, ως ένας αντίλογος εχέφρονος και δημοκρατικού πολίτη.