Τα θρησκευτικά και οι άθρησκοι θεοί

 

Τα "θρησκευτικά" ως γνωστικό αντικείμενο του Ελληνικού σχολείου αποσκοπούσαν  στο να διδάξουν στον νέο άνθρωπο που μαθαίνει γράμματα, (i) "γιατί" και "πώς" να σαρκώνει στην ζωή του τις διδαχές που από μακρού αποτελούν κατεστημένο Ελληνικό τρόπο διαβίωσης και συμπεριφοράς, και (ii) ταυτόχρονα, πώς να διαιωνίσει την εθνική του κληρονομιά: ιστορία και πολιτισμό*.

Στα "θρησκευτικά" που διδάχθηκαν και στην ομολογία που σάρκωσαν οι πρόγονοί μας, συνέχισε, και πλέον, εδράζεται ο Ελληνικός τρόπος και ο χαρακτήρας του λαού, καθώς και όλες οι εκδηλώσεις που τον προσδιορίζουν και τον χαρακτηρίζουν, όπως 

• η ελευθερία του προσώπου
• η φιλοξενία, 
• το ήθος, 
• η εμπιστοσύνη, 
• η επιείκεια, 
• η συγγνώμη, 
• η μετάνοια, 
• η αλληλεγγύη, 
• η τιμιότης, 
• ο σεβασμός, 
• η ευχαριστία, 
• η φιλία, 
• η αναζήτηση της γνώσης,
• η προστασία του αδυνάμου, όπως και 
• τα όρια στην εξουσία του ισχυρού κλπ.

και μάλστα, χωρίς ο μιμητικός εκμοντερνισμός των περιφερόμενων νεοελλήνων να καταστεί ικανός ώστε  να αλλάξει την ουσία του λαού. Γι' αυτό και οι Έλληνες κοσμοπολίτες, οι Έλληνες με παιδεία, αξίες, αρχές, ταυτότητα και γνώση, αποζητούν να επιστρέφουν στην πατρίδα, κι αγωνίζονται γι' αυτόν τον τόπο, από όπου κι αν βρίσκονται. Αυτός ο τρόπος είναι που τους ξεχωρίζει από τον κάθε ταξιδεμένο, ειδικευμένο κι ανειδίκευτο, αλλά τον ταυτίζει με τον κάθε πεπαιδευμένο, καλλιεργημένο και πνευματικό άνθρωπο, που σέβεται τις ρίζες του κι αγαπά την πατρίδα του.

Οι παραπάνω αξίες και οι αρχές, που ενυπήρχαν στον προχριστιανικό Ελληνικό τρόπο, ταίριαξαν αρμονικώτατα με τις χριστιανικές διδαχές, που ανακήρυτταν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, αφού όλοι έχουν ανάγκη για τα ίδια πράγματα στην ζωή τους κι αφού το πλαίσιο της ζωής είναι το ίδιο για όλους: έλευση στην ζωή και θάνατος. Ταίριαξαν κι ενσωματώθηκαν τόσο ισχυρά, που είναι πια αξεδιάλυτη η ταυτότητα του Ελληνικού πολιτισμού, του Ελληνικού τρόπου, μετά τήν  περιαφή του -από και με- την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα.

Οι χριστιανικές διδαχές σαρκώνουν αρχές και αξίες με οικουμενικό χαρακτήρα γιατί υπερβαίνουν τις ατομικές επιδιώξεις όχι των Ελλήνων, αλλά όλων αδιακρίτως των ανθρώπων, και γι' αυτό ενσωματώθηκαν ως κώδικας και τρόπος ζωής που χαρακτηρίζει την εποχή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου. Οι χριστιανικές διδαχές δεν είναι πολιτική, ούτε ατομικό οπλοστάσιο επικράτησης και επιβολής.

Όλα τα υπόλοιπα, είναι πολιτικές και ανθρώπινες εξουσίες, που μπορούν να εφαρμόζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (αυταρχικό, ολοκληρωτικό, ή "δημοκρατικό"). Κι αν  -πολύ μετά την εμφάνιση της χριστιανικής διδασκαλίας- διακηρύξαμε (ως δυτικές κοινωνίες) δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους, δεν το πράξαμε γιατί εμείς (ήμασταν αυτοί που) ανακαλύψαμε την αρχή της ισότητας και της ελευθερίας, αλλά γιατί είδαμε πως η ισότητα και η ελευθερία ήταν ένα πιεστικό και ασυγκράτητο πανανθρώπινο -αλλά και χριστιανικό- αίτημα, πάνω από τις εφήμερες ανθρώπινες αρχές και εξουσίες.

Οι εξουσίες του κόσμου τούτου, πάντως, ποτέ δεν σταμάτησαν να εμφορούνται από την τάση να θεοποιούν εαυτές, και οικειούμενες θεϊκή δύναμη, να ορίζουν οι ίδιες την ποσότητα της ισότητας και της ελευθερίας των ανθρώπων που διαφεντεύουν, φροντίζοντας πρωτίστως αφ'ενός για την δική τους ελευθερία και αφ'ετέρου για την έλλειψη ελέγχου και ορίων αυτής. Γι' αυτό τον λόγο, είδαμε αποικιοκρατία, Ιερά(!) Εξέταση, διεθνείς συμμαχίες επικράτησης και θωράκισης σε βάρος των άλλων, πολέμους, αυταρχικές και ολοκληρωτικές εξουσίες κλπ. Είδαμε οικονομικές "αυτοκρατορίες" να επιδιώκουν -με κάθε μέσο- την κατάκτηση και την  διατήρηση της ηγεμονικής τους θέσης στον κόσμο. Με ψέμμα, και με πόλεμο, με εκμετάλλευση και με καταστροφή άλλων.

Οι πολιτικο-οικονομικές εξουσίες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους δεν φείδονται μέσων, ούτε μεθόδων, για την διατήρηση της ηγεμονίας τους. Η χρήση από αυτές κάποιων αρχών και αξιών, είναι σαφές πως δεν γίνεται για την ειρήνη του κόσμου.

Γι' αυτόν ακριβώς, τον λόγο, και μεταποιούν τις αρχές και τις αξίες αυτές, σε ένα εκμαυλιστικά ωραίο προϊόν, προς χρήση , αλλά χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ουσία και βάθος.

[Διαρκώς μας κατακλύζουν προσκλήσεις για να επιλέξουμε με το επιχείρημα "γιατί έτσι μας αρέσει", "γιατί μας αξίζει", ή για να αποκτήσουμε αγαθά που κυκλοφορούν στην αγορά  διαβεβαιώνοντάς μας για τις καλύτερες προθέσεις της αγοράς: "εμείς για σας"(!), "για την ευτυχία σας", "διαλέξαμε πριν από σας, για σας"(!) κλπ]


Διδάσκουν απλώς, την μιμητική συμπεριφορά, κι εμείς πιθηκίζουμε τους ελεύθερους, πιθηκίζουμε τους ευρωπαίους, πιθηκίζουμε τους ανθρώπους της εποχής της επικοινωνίας, πιθηκίζουμε τους απελευθερωμένους (από τις υποχρεώσεις μας) και τους χειραφετημένους από τις κοινωνικές συμβάσεις (και ιδίως εκείνες για λογική και συνέπεια).

Έχουν τον λόγο τους που διδάσκουν την μιμητική συμπεριφορά! Επειδή, αυτή δεν απαιτεί συνειδητή κρίση του υποκειμένου. Δεν απαιτεί ευθύνη, ούτε κόπο στην κατανόηση και στην κατάκτηση του αντικειμένου. Δεν απαιτεί λογική και συνέπεια του υποκειμένου. Δεν επάγεται ατομική και προσωπική ευθύνη του: "έτσι κάνουν όλοι!", θα σου πεί ο κάθε καταναλωτής.

Μας εκπαιδεύουν στην πληροφορία, την ανοησία και την μίμηση, γιατί αλλιώς, η συνειδητή γνώση, η κρίση και επιλογή του υποκειμένου θα ήταν απορριπτική συλλήβδην για όλες αυτές τις, καταναλωτικές και αποδομητικές της προσωπικότητας και της κοινωνικής μας συνοχής, συμπεριφορές.

Με κατάλληλους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, εγκαθιδρύουν συμπεριφορές διαμόρφωσης της κυκλοφορίας των εμπορευματικών αγαθών, που η απόκτησή τους, μας υποχρεώνει σε πνευματική και συνειδησιακή αλλοτρίωση. Αλλά, και σε αποστασιοποίηση έναντι ηθικών ατοπημάτων, ή πολιτικών προταγμάτων που μας τα παρουσιάζουν ελκυστικά και ωραία, ενώ με έωλες, απαξιωτικές και προσχηματικές θέσεις εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιστάσεις.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να επιτευχθούν όλοι αυτοί οι στόχοι, δεν είναι, παρά, το σχολείο! Ένα σχολείο που δεν θα παράγει ανθρώπους ελεύθερους και ικανούς, ανθρώπους υπεύθυνους και καλλιεργημένους, αλλά ανθρώπους χωρίς γνώση, χωρίς κρίση, χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς μνήμη, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς χαρακτήρα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνέπεια. Ανθρώπους αναλώσιμους, ανταλλάξιμους, σκέτους αριθμούς, απλές περιπτώσεις, και, κυρίως, στρατευμένους στους σκοπούς, τις βουλήσεις και τις επιθυμίες της εκάστοτε οικονομικο-πολιτικής εξουσίας, δηλαδή, της συναλλαγής..

Αυτοί οι λόγοι, ανάμεσα και σε άλλους, ειδικούς, είναι οι λόγοι, που σήμερα το σχολείο ωθείται στο να παράγει 

• ηθικά και πολιτιστικά αναλφάβητους ανθρώπους, 
• με αλλότριες κι ανοίκειες ευαισθησίες,
• με κίνητρα ποταπά,
• με ηθική αναλγησία για τους πολιτικούς τους αντιπάλους,
• επιστήμονες που χωρίζουν την ουσία της επιστήμης από την ζωή, την ιστορία και την προοπτική του ανθρώπου, 
• επιστήμονες που θεοποιούν το εγώ τους, 
• Πολιτικούς που θεοποιούν τα κέρδη και την προσωπική τους απόλαυση. 
• Αλαζόνες που θαρρούν, πως οι ατομικές τους απόψεις έχουν παγκόσμια ισχύ, και
• πως οι απόψεις τους αυτές είναι θέσφατα, τα οποία πρέπει να διέπουν και όλους τους άλλους ανθρώπους.

Όμως, εμείς εδώ, οι ιθαγενείς του αυτού του ευρωπαϊκού χωρίου, διδαχθήκαμε Όμηρο, Σοφοκλή, Αισχύλο κλπ. Με την ίδια θέρμη -όλοι μας- διδαχθήκαμε και δεχτήκαμε, και το Ευαγγέλιο. [Ακόμη κι εκείνοι που στο δρόμο τους το απέρριψαν]. Κι όλες αυτές οι διδαχές, μας έδωσαν τα σημερινά μας επιχειρήματα, που (επειδή πρόκειται για τις αξίες και τις αρχές που παραπάνω αναφέραμε) τα προβάλλουμε χωρίς καμμιά ντροπή, γιατί δεν είναι ιδέες και σκέψεις που τις συλλάβαμε καθώς υπνωτισμένοι διαλογιζόμασταν. Αλλά καθώς μέσα από αγώνα, στέρηση, προσπάθεια, αίμα και θυσία, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε στο διάβα του χρόνου. Ομολογούμε, λοιπόν, πως έχουμε ελληνική παιδεία και σαρκώνουμε τον καθόλου Ελληνικό τρόπο φέρεσθαι και ζην, και θέλουμε αυτόν τον τρόπο, να τον διδάξουμε και στα παιδιά, και στα εγγόνια μας. Και δεν μας ενοχλεί καθόλου, αν κάποιοι θέλουν να τον μιμηθούν! Αρκεί, βεβαίως, αρκεί να μην τον ακολουθούν επιλεκτικά: δηλ. μονάχα όταν απλώς συμβαίνει να συγκλίνει με τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα.


Ύστερα, από όλα τα παραπάνω, εκουσίως, και αβίαστα, θα σκύψουμε το κεφάλι, σε μια εντολή για εξουδενωτική ηθική και πνευματική μας υποδούλωση; [Γιατί, τί άλλο συνιστά η απαγόρευση της διδασκαλίας του δόγματος της πίστης μας, και η απαγόρευση της ομολογίας μας στους τίτλους των σπουδών μας;]


Ποιός θα μας αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό; Ποιός θα μας ξεριζώσει από την Ιστορία μας; Ποιός θα μας λοβοτομήσει ώστε ηθικά και πνευματικά ανέστιοι, φυγάδες από των ριζών μας να λογιστούμε; Ποιός θα μας υποχρεώσει να υποταχτούμε σε μια τέτοια σκλαβιά και υποχώρηση; Και γιατί;

Ξανά, χαμένες ελπίδες;


* Κι αυτό, γιατί η αποδοχή και η εγκόλπωση της χριστιανικής διδασκαλίας είναι πλέον ο Ελληνικός Τρόπος!Κι όλο τούτο μαζί, είναι η Ιστορία του Ελληνισμού, άσχετα που μερικοί, συκοφαντώντας το παρελθόν, θέλουν να ξεχάσουν μεγάλο μέρος της καταγεγραμμένης Ιστορίας, και να φτιάξουν μια άλλη, δικής τους  έκδοσης, ιστορία. Κι αυτό το πράττουν,  ίσως, για να επιδράσουν στην διαμόρφωση ενός επερχόμενου μέλλοντος, γνωστού και συνεπώς, εύκολα χειραγωγήσιμου!

Ταπεινή, ανυπόκριτη κι ανεπιφύλακτη υπακοή στην Θεία Διδαχή

 
Η σχολική χρονιά άρχισε. Κι οι μαθητές μαζεμένοι γύρω από τους δασκάλους τους θα λάβουν τις διδαχές αυτών, προς οικοδομήν της ζωής και της ψυχής τους.
Γι' αυτόν τον λόγο στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο: Για να μάθουν όσα θα χρειαστούν προκειμένου να ικανώσουν, να αξιώσουν και να κοσμήσουν την ανθρώπινή τους υπόσταση, κι όσα θα χρειαστούν για να επιβεβαιωθεί πως η ύπαρξή τους είναι πολύτιμη και για τους άλλους. Να γίνουν, όχι απλώς χρήσιμοι, αλλά ικανοί, υπεύθυνοι, άξιοι και πολύτιμοι άνθρωποι.

Ακούμε σήμερα από το κατὰ Λουκᾶν (ε´ 1-11) Ευαγγέλιο:

"Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ ̓ αὐτῶν ἀπέπλυνον τὰ δίκτυα.
 Ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. 
Ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· Ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς Σίμων εἶπεν αὐτῷ·
 Ἐπιστάτα, δι ̓ ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. 
Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά.
Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ ̓ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. 
Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 
Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ."

[Μ' ετούτο το απόσπασμα, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μας φέρνει στην  στιγμή, που ο ταπεινός ψαράς, ακούγοντας το κήρυγμα του Χριστού μας, χωρίς καμμιά επιφύλαξη, και με την συναίσθηση ότι όσα είδε και άκουσε υπερέβαιναν τις δυνάμεις και τις προσδοκίες του,  επί τω ρήματι μόνο του Χριστού, αλίευσε σε μια στιγμή, όσα δεν κατέστη δυνατόν να αλιεύσει ολονυκτίς.

Με βαθειά ταπείνωση, δέχεται την δωρεά των αγαθών, και εκφράζει στον Χριστό πως -ως αμαρτωλός- δεν είναι άξιος τέτοιας δωρεάς.

Κι ο Χριστός, που αγαπά τους ταπεινούς και τους αγαθούς,  ενθαρρύνει τον ψαρά, αυτόν που έγινε αργότερα ο Απόστολος Πέτρος,  και του εμπιστεύεται τον κόσμο ολόκληρο: ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. 

Ύστερα από αυτό, οι ταπεινοί ψαράδες, όλοι μαζί, παράτησαν την μέχρι εκείνης της στιγμής ζωή τους, κι έγιναν οι μάρτυρες της ζωής και του λόγου του Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Θεού και Λόγου].

Ειπώθηκε πως η πρώτη πράξη ανυπακοής, είναι και η πρώτη πράξη ελευθερίας. Αυτό δεν είναι αληθές. Ελεύθεροι (άσχετα από τους περιορισμούς ή τις δυσκολίες) είμαστε πάντα, για να επιλέξουμε αυτό που θα πράξουμε ή θα δεχθούμε καθώς κι  εκείνο που θα αποφύγουμε ή θα παραλείψουμε. Γιατί η επιλογή είναι δική μας. Η πρώτη πράξη ανυπακοής, είναι αληθώς, η πρώτη πράξη της δικής μας ευθύνης, για ό,τι επακολουθήσει. 

Όμως, ο έλεγχος, αυτού που επακολουθεί κάθε φορά, μετά από τις δικές μας επιλογές (αυθαιρεσίες και αυταρχικές συμπεριφορές και εκδηλώσεις), εκφεύγει από την εξουσία και την δύναμή μας, μια που απευθύνεται σ' αμέτρητο πλήθος ανθρώπων, με πολύ διαφορετική, από την δική μας, στάση και κρίση. 

Όσο για τις συνέπειες, γι' αυτές θα είμαστε πάντα υπόλογοι, πρωτίστως στην συνείδηση και τον εαυτό μας, αλλά και σε όσους υποφέρουν από αυτές, άσχετα από το αν κάποιος θα μας τις καταλογίσει ή όχι.

Πρόξενοι των κακών υπάρχουν πάντα.

Ας είναι λοιπόν οι διδαχές μας άξιες για μίμηση, κι ας είμαστε ταπεινοί, ώστε να μη θαρρούμε πως εμείς, ως άνθρωποι, κατέχουμε όλη την σοφία του κόσμου, μια που ο κόσμος υπήρχε πριν και θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά από εμάς. 

Κι ας επιλέγουμε το αγαθό, ακόμη κι όταν, και κυρίως όταν, δεν είναι δική μας έμπνευση και πρωτοβουλία.

Η εθνική μας ταυτότητα δεν είναι ντροπή. Ας μην την αρνούμεθα

 

Η διαγραφή της ιθαγένειας και του θρησκεύματος από τους τίτλους σπουδών, είναι ένα μοντέρνο μέτρο, προκειμένου, λένε, να διαφυλαχθεί το απροσπέλαστο στην προσωπικότητα των τιτλούχων σπουδών (ως προσωπικό τους δεδομένο!).

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως η εθνοτική καταγωγή και η υπηκοόητα, καθώς και το θρήσκευμα, ήταν στοιχεία της πολιτισμικής ταυτότητας του προσώπου.

Στις παγκοσμιοποιούμενες κοινωνίες μας, η πολιτισμική ταυτότητα των ανθρώπων δεν θα αποτελεί πια στοιχείο της προσωπικότητας των πολιτών του πλανήτη. Το αντίθετο: αρκεί η εξειδίκευσή τους και οι ικανότητές τους στα διάφορα επαγγελματικά (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά) έργα που θα τους ανατεθούν. Οποιαδήποτε και αν είναι αυτά.

Βαφτίσαμε ιδιωτικότητα την κρυψίνοια και την δόλια διείσδυση ή την επί σκοπώ εγκατάσταση σε θέσεις και δομές,  και "χαρίσαμε την ελευθερία" στην ιδιοτελή και υστερόβουλη διεκδίκηση τέτοιων ευχερειών.

Αυτό το πλάνο της "μυστικότητας", δεν αφορά, αλήθεια, τόσο τους πολίτες, όσο τους πολιτικούς διαφεντευτές. Αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου. Επεκτείνεται, ασφαλώς, και στους πολίτες, τάχα για την διαφύλαξη της ιδιωτικότητας της προσωπικότητάς τους!

Ας μην πλανιόμαστε, σιγά-σιγά μετατρεπόμαστε σε "πολίτες του πλανήτη", αφού, οι πολιτικοί μας, συμπλέουν με την παγκοσμίως μεθοδευόμενη απο-προσωποποίηση των ανθρώπων, και απο-εθνοποίηση των λαών. Αυτό γίνεται καθώς συνεδριάζουν τα διεθνή πολιτικά συμβούλια, και συμφωνούν  για την αποδόμηση και τον κατακερματισμό της ελευθερίας του προσώπου, η οποία από ένα απόλυτο και διαρκές αγαθό, καθίσταται αόρατο ψιχουλάκι μιας ασήμαντης και πλασματικής μερικής απόλαυσης.

Προβλήθηκε, μάλιστα, τελευταίως, πως θέλουν να προστατεύσουν τον "Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής"! Τί άραγε να εννοούν; Ας δούμε μερικές όψεις:

• Μας παρακίνησαν και μας ανάγκασαν, οι φίλοι και οι εταίροι μας, να γίνουμε (ως χώρα), αποθήκη ψυχών, ως εάν η "πλούσια Ελλάδα" θα ώφειλε να φέρει την κατάργηση της φτώχειας στον κόσμο. 
• Ταυτόχρονα, οι συνεταίροι μας, έκλεισαν τα σύνορά τους, βάζοντας όρια και απαγορεύσεις στον αριθμό των φυγάδων και κατατρεγμένων που θα δέχονταν οι ίδιοι στη χώρα τους. 
• Ο Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, δεν είναι κάτι καινούργιο: Οι κατακτήσεις ξένων τόπων, η επιβολή αποικιοκρατίας, η καταλήστευση των αποικιών, η Ιερά εξέταση, οι εξοντωτικοί πόλεμοι, η κηδεμονία ξένων χωρών, τα φυλακισμένα μνήματα για τους αγωνιστές της ελευθερίας στην Κύπρο, και, ανάμεσα στα γερμανικά κατορθώματα, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, είναι λίγα από τα αρνητικά κατορθώματα του πολιτισμού των συμφερόντων των ισχυρών. 
• Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι τα μνημόνια για εμάς, τους  καταληστευμένους κι εξαπατημένους ευρω-μανείς συνεταίρους, που φανήκαμε αδαείς στην πολιτική διαπραγμάτευση.
• Και πάντως, σ' αυτόν τον υπέροχο σύγχρονο "ευρωπαϊκό τρόπο ζωής" φαίνεται πως είναι ανεκτή και ανενόχλητη η σχεδόν πενηντάχρονη κατοχή της βόρειας Κύπρου από την  Τουρκία (ώρα να μας πούν να φτιάξουμε και βόρεια Κύπρο όπως φτιάξαμε την βόρεια Μακεδονία!)
• Και... μην ξεχνάμε! μας έδωσαν και την ελευθερία να προβαίνουμε σε δήλωση νομικής ταυτότητας του φύλου μας! Τί άλλο θέλουμε; [Αλήθεια, το φύλο, θα αναγράφεται στα πτυχία; Και τί θα γίνει αν αποφασίσουμε να δηλώσουμε αργότερα άλλο φύλο;]

Αλλά, αν πράγματι δεν μας ενδιαφέρει  (στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μας) το θρήσκευμα, γιατί άραγε πολεμάμε τους τζιχαντιστές; Λογικευτείτε!

Ο τσιπρισμός είναι μια πολιτική που δεν έγινε αποδεκτή από τον λαό. Στις τελευταίες εκλογές ο λαός είπε: "Όχι, σε άλλες εκχωρήσεις και απεμπολήσεις της εθνικής μας ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας".

Πρέπει, επί τέλους να αντιληφθούμε, πως η συναίνεση στις ευρωπαϊκές "εμπνεύσεις" δεν χρειάζεται να είναι πάντοτε αναντίρρητη και να συνιστά απόλυτη υποταγή σε κάθε αυθαιρεσία και έωλη μεθόδευση, απλά και μόνο επειδή προέρχεται από την "Ευρώπη"!

Ας εισφέρουμε τουλάχιστον, στην συλλογιστική επί των αποφάσεων, κάποια ουσιαστική ένσταση, κάποια επιχειρήματα λογικής, κάποιες σκέψεις πολιτικής συνέπειας, λογικής και αυτογνωσίας! Ας μην -αθρόοι- αυτοαναιρούμεθα!

Παράνομα, απαράδεκτα κι άσκοποι σκοπευτές

 

Η νομική ορολογία οφείλει να είναι ακριβής και να μην αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και ηθελημένα κενά στις ρυθμίσεις. Αλλά αυτό, συχνά δεν συμβαίνει, και γι' αυτόν τον λόγο δημιουργούνται περιθώρια για αντιδράσεις και παρατράγουδα.

Η συμφωνία των Πρεσπών που υπογράφτηκε προσφάτως από την απελθούσα κυβέρνηση, βρήκε σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες [εκτός από τους ασμένως υπογράψαντες πολιτικούς υποστηρικτές της] να έχουν επιφυλάξεις, αντιρρήσεις, αντιθέσεις, ενστάσεις και έντονα επικριτική διάθεση.

Οι τελευταίοι λοιπόν, που θεωρούν

• ότι η παραχώρηση στους γείτονες, του δικαιώματος της "μακεδονικότητας" στην γλώσσα και στην καταγωγή, δεν αντιστοιχεί στην ιστορία [την πραγματικότητα] του πράγματος, 
• κι ότι αυτό θέτει σε δυσμενή και ήσσονα θέση την πολιτική και διπλωματική δυνατότητα της Χώρας σχετικά με την προστασία και την προβολή των δικαιωμάτων της Μακεδονίας μας,  
• και απαιτεί την παραπανίσια ανάγκη για διαρκή επιφυλακή των υπηρεσιών του Υπουργείου Εξωτερικών για κάθε -εκ μέρους των γειτόνων μας- παράβαση ή "περιγραφή" των συμφωνηθέντων, 
• είναι εύλογο, λέγοντας "Σκοπιανοί" να εννοούν τους Σλάβους που πρόσφατα ονομάστηκαν μακεδόνες, και μάλιστα, με την συναίνεση της ελληνικής αριστερής κυβέρνησης.
• Εξάλλου, η συμφωνία αυτή έγινε χωρίς την θέληση του μεγαλύτερου μέρους του λαού, με φανερές κι εκτεταμένες τις αντιδράσεις του.*

 Στον απόηχο της υπογραφής της συμφωνίας, ακούστηκε, πως είναι παράνομο να αποκαλεί κάποιος την Βόρεια Μακεδονία... «Σκόπια» και τους πολίτες της «Σκοπιανούς», και μάλιστα (ακούστηκε) πως κάποιος που έκανε αυτό το "λάθος", μηνύθηκε για το έγκλημά του αυτό, από έναν   -όπως φαίνεται- λάτρη"της πολιτικής ορθότητας".

Στους καιρούς μας, έχει γίνει καθεστώς, η επιστήμη να φιμώνεται όταν εγείρονται διάφορες πολιτικές επιθυμίες (και άλλες, δια της πολιτικής προβαλλόμενες), και η νομοθετική δραστηριότητα συνήθως σπεύδει να καλύπτει αυτήν την απροκάλυπτη αναίρεση της επιστήμης, από την πολιτική. [Αναμένουμε λοιπόν, να νομοθετήσουν και κατά των επιδημιών, ώστε αυτές να εξαφανισθούν ή... να εξαπλωθούν (κατά πώς θέλουν), και κατά της αντοχής των υλικών ώστε αυτά να προσαρμοσθούν αναλόγως με τις προδιαγραφές που θα ορίζονται στην νομοθεσία...]

  Η νέα "νομιμότητα" θεσπίστηκε:

• α. με την συμβατική εκχώρηση της μακεδονικής ως εθνικής ταυτότητας των γειτόνων μας, ως εάν η ιστορία αποτελεί αντικείμενο σύμβασης
• και β. με την αντιεπιστημονική αναγνώριση ως μακεδονικής, της σλαβογενούς γλώσσας των γειτόνων μας, aφού απροκάλυπτα περιφρονήθηκαν και αγνοήθηκαν τα επιστημονικά πορίσματα για την γλώσσα αυτή, ως εάν η γλωσσολογία και οι συναφείς επιστήμες δεν αρκούν αφ' εαυτών για  να μας καταδείξουν τις οικογένειες των γλωσσών (ανάμεσα στις οποίες και η συγκεκριμένη) και γι' αυτό έγιναν μακροχρόνιες πολιτικές ζυμώσεις ώστε τελικά, με μια σύμβαση, να καθορισθεί το ζήτημα.

Στο προκείμενο: Ως νομικός, νομίζω, πως κανένας Έλληνας Πολίτης δεν έχει το έννομο συμφέρον, ούτε κανένα άλλο έννομα προστατευόμενο προσωπικό ή δημόσιο αγαθό για να ζητήσει την προστασία του στην προκειμένη περίπτωση, και είναι απαράδεκτο να ζητάει την ποινική τιμωρία ενός Έλληνα,  επειδή αυτός αποκαλεί Σκοπιανούς τους αναγνωρισθέντες σαν μακεδόνες, αλβανο-σλαβο-βουλγαρικής κλπ. καταγωγής, πολίτες του κρατιδίου.

Στην περίπτωση που θεωρηθεί ότι τέτοιο έννομο συμφέρον ή αγαθό αποτελεί η τήρηση των συμπεφωνημένων με την συμφωνία των Πρεσπών, τότε πρέπει να γνωρίζουμε ότι η τήρηση των συνομολογημένων με διεθνείς  συμβάσεις είναι αποκλειστική ευθύνη και μέριμνα των συμβεβλημένων Πολιτειών, και δεν υφίσταται καμμία δυνατότητα για δικαστική αξίωση των πολιτών έναντι των συμπολιτών τους.

Μπορεί -εξαιτίας της υπογραφής της συμφωνίας από ελληνικής πλευράς- να χαρακτηριστεί  άκομψο, ή μη πολιτικώς ορθό να λέμε -σύμφωνα με την μόδα της εποχής-  το μαύρο άσπρο, επειδή έτσι θέλει να το ακούσει ο καλεσμένος μας, αλλά πώς να το κάνουμε, όταν το μαύρο είναι μαύρο, είναι δηλαδή κυριολεκτικό, ιστορικό και ακριβές;

Και μπορεί να μην αποτελεί συμπεριφορά με τακτ και (αχρείαστη και ηθικά επιλήψιμη) ανοχή στην εκδηλούμενη επιβουλή και την εθνική απληστία των γειτόνων, αλλά δεν συνιστά και έγκλημα, και πάντως δεν υφίσταται έννομο συμφέρον οιουδήποτε Έλληνα πολίτη να ζητά δικαστικώς να προστατεύονται συλλήβδην οι γείτονες, στις υφαρπαγές εθνικών μας δικαιωμάτων, όπως της ιστορικής μας ταυτότητας και του Πολιτισμού μας, και πολύ περισσότερο εδαφών της επικρατείας μας, ούτε να ζητά την δημιουργία de facto κεκτημένων σε βάρος μας, μόνο και μόνο επειδή -κάποια στιγμή- βρέθηκε το πολιτικό πεδίο αφύλακτο και ελεύθερο για εισβολή ή διεκδίκηση ή επειδή στάθηκαν ανύπαρκτες οι αντιστάσεις της ελληνικής πολιτείας.


Η λανθάνουσα συλλογιστική, ενδέχεται να στηρίζεται στην γνωστή μας "ρητορική μίσους". Η τελευταία, είναι σαφές πως θεσπίστηκε για την ενοχοποίηση των πολιτών που έχουν αντιρρήσεις στα αναδυόμενα καινοφανή πολιτικά προτάγματα, και επειδή  οι εμπνευστές των προταγμάτων αυτών συναντούν αξεπέραστες -de facto- δυσκολίες για την επιβολή τους.

Η προβολή της ρητορικής μίσους, για ορισμένα μόνο πολιτικά προτάγματα, ως στοιχείου του εγκλήματος διχασμού κλπ., είναι έωλη ως επιχείρημα  όχι μόνο επειδή, από μεθοδολογική σκοπιά,  προωθείται αντιδημοκρατικά και με έντονο αυταρχισμό, αλλά κι επειδή, η ίδια αυτή ρητορική (μίσους και διχασμού), χρησιμοποιείται κατά κόρον ως αριστερή αντιπολιτευτική απειλή (ή εμείς ή αυτοί κλπ).

Κι επί πλέον, ακόμη κι αν κάποιος -από τον "φόβο" της τιμωρίας- σταματήσει να αντιδρά και να μιλάει, δεν θα σταματήσει να πιστεύει αυτό που δεν μπορεί ελεύθερα να διατυπώνει στον δημόσιο λόγο του. Κι αυτή, η καταναγκαστικώς επιβαλλόμενη σιωπή, θα τον υποκινήσει εν τέλει σε δυναμική αντίδραση για απελευθέρωση του φρονήματος.

Σχετικά με το θέμα, η δημοσιογραφική χρήση των όρων Αγκυρα, όταν θέλουμε να πούμε Τουρκία, Αθήνα για Ελλάδα,  κλπ. δεν έχει μέχρι σήμερα εγείρει παρόμοιες δικαστικές αντεγκλήσεις. Μήπως η ευαισθησία του διώκτη, στην περίπτωσή μας, είναι υπερβολική;

Ή μήπως να ιδρυθεί και στις μέρες μας κι ένα γκουλάγκ για τον έλεγχο και την συμμόρφωση των αντιφρονούντων στις αριστερές κυβερνητικές πολιτικές και προτιμήσεις;

Σημείωση:
[Για τις αντιδράσεις μας αυτές, ο πρώην πρωθυπουργός, ευρισκόμενος στο εξωτερικό, ανέφερε πως πρόκειται για αντιδράσεις ηλιθίων και καθυστερημένων, φασιστών ή κάτι τέτοιο.
Αντίστοιχο με εκείνο του ΓΑΠ, περί διεφθαρμένων Ελλήνων!

Πραγματικοί ηγέτες! Ηγέτες ηλιθίων και διεφθαρμένων! ]

Η ταξική συνείδηση των δεκάχρονων

 

Το Υπουργείο Παιδείας κατηγορήθηκε τελευταίως, πως ενδιαφέρεται για την "ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ταξικής συνείδησης στα παιδιά των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων".

Το θέμα, νομίζω πως χρήζει λογικής ανάλυσης. Κι ας αρχίσουμε από το βασικότερο, που θεωρεί αναγκαία την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης.

Ας μην γελιόμαστε. Η ταξική συνείδηση είναι ιδεολογικό και πολιτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται εκεί όπου τα πολιτικά προτάγματα το προτάσσουν ως προϋπόθεση για την συσπείρωση όσων συντάσσονται με τα προτάγματα αυτά, προκειμένου να δρούν από κοινού, ως "τζιχαντιστές της ταξικής συνείδησης" για την υλοποίηση και την πραγμάτωσή τους.

Δεν είναι προφανές πως ένα παιδί χρειάζεται την ταξική συνείδηση για να μάθει γράμματα, για να μάθει να αγαπάει την μόρφωση, για να μάθει να αντιλαμβάνεται την φύση, τον εαυτό του και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Το αντίθετο μάλιστα: είναι προφανές πως δεν του χρειάζεται καθόλου η ταξική συνείδηση και η διαδικασία "εκπαίδευσης" για την απόκτησή της.

Ένα παιδί, πρωτίστως, χρειάζεται να μεγαλώνει με αγάπη και αφοσίωση στο πρόσωπό του. Κι αυτό, γιατί η ανατροφή και η αγωγή του παιδιού αφορά την ζωή του ολόκληρη, την ικάνωση και την υπευθυνότητά του, τις δυνάμεις και τις δυνατότητές του. Από τα ερεθίσματα που θα λάβει στην διάρκεια της ανατροφής του εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, ο τρόπος που θα εργάζεται, θα συμπεριφέρεται, θα προσφέρει, θα ζητάει και θα διεκδικεί.

Το παιδί δεν είναι εργαλείο για να προωθήσουμε τις προσωπικές, πολιτικές, επαγγελματικές και ιδεολογικές μας επιδιώξεις. Το παιδί μας είναι ένας άνθρωπος, που θα έπρεπε να θέλουμε να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει την δυνατότητα να επιλέξει τις επιδιώξεις για την ζωή του, κι όχι να υπηρετήσει αλλότριες.

Η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης απαιτεί να ενσταλλαχθεί στην παιδική ψυχή η απέχθεια και το μίσος για τους ανθρώπους που έχουν μεγαλύτερη από αυτό ευχέρεια (οποιασδήποτε φύσης, οικονομική, πνευματική, και μάλιστα άσχετα από τον τρόπο που την απόκτησαν), και να θέσει σκοπό της ζωής του την εξαφάνιση αυτών, σαν νά 'ναι τα εμπόδια για την ισότητα (στην αθλιότητα).

Τώρα πια, μπορούμε να γνωρίζουμε καλώς, πως ακόμη κι αυτοί που έχουν ταξική συνείδηση και επαγγέλλονται πολιτικά την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, προβάλλουν ανενδοίαστα πως εφ' όσον δεν έχουν την εξουσία οι ίδιοι, ως οι ... οραματιστές της ισότητας (του ακροατηρίου τους), μπορούν κι αυτοί -για τις δικές τους ιδέες και επιδιώξεις- να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους (ακόμη και το ίδιο το ακροατήριό τους), ίδια κι απαράλλαχτα όπως και οι άλλοι εκμεταλλευτές!!

Και για νά 'χουμε [σε τούτη την περιπλάνηση στην λογική και την συνέπεια λόγων και έργων] καλό ρώτημα:

• Αν είναι καλό πράγμα, η ταξική συνείδηση, η οποία μας χωρίζει από τους πλούσιους (και τους ωραίους και τους άνετους), μας αντιπαραθέτει διαρκώς μ' αυτούς και μας βάζει στο κάτω μέρος της ζυγαριάς, εκεί δηλαδή που θα αισθανόμαστε υστερούντες και κατώτεροι (προκειμένου να διατηρείται άσβεστο το μίσος και η αντιπαράθεσή μας προς αυτούς), γιατί είναι κακό πράγμα η εθνική συνείδηση που μας βάζει όλους μαζί;
• Και γιατί είναι καλό πράγμα ο "αγώνας" που γι' αυτόν καίμε ή σκοτώνουμε αθώους ανθρώπους προκειμένου να αναδείξουμε την ταξική μας συνείδηση, κι είναι κακό πράγμα η ηθική συνείδηση, που βάζει φραγμούς στην εγκληματικότητα και την αυθαιρεσία, χάριν όλων των ανθρώπων;
• Μήπως, φίλοι μου, γι' άνθρωπο λογαριάζετε μόνο εκείνον που έχει την ίδια μ' εσάς ταξική συνείδηση, κι όλοι οι άλλοι πρέπει -από την πλευρά σας- να εξαφανιστούν; να καούν; να χαθούν; 

Αγαπητοί μου φίλοι-αγωνιστές με ταξική συνείδηση,

• όσο κι αν, σύμφωνα με τα θεωρητικά θέσφατα, "η μεγαλύτερη εξαθλίωση της κοινωνίας, φέρνει πιο κοντά την επανάσταση για την πραγμάτωση της αταξικής κοινωνίας", δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε δεκάχρονος χρειάζεται πρώτα από όλα, να ζήσει και να δημιουργήσει. Νά μάθει, και να ανοίξει τα δικά του τα φτερά, στη δική του την ζωή.
• Μην προωθείτε λοιπόν, την εξαθλίωση της κοινωνίας, κόβοντας τα φτερά της σκέψης και της φαντασίας των παιδιών, στρατολογώντας τα στα δικά σας ιδανικά, και
• μην τα ακρωτηριάζετε πνευματικά, προκειμένου να αυξήσετε τον αριθμό των αναξιοπαθούντων που σας ζητωκραυγάζουν, καθώς κηρύσσετε πως θα εξαφανίσετε όσους υπερέχουν από αυτά. 
• Δεν αρκούν τα "επιδόματα στράτευσης αναξιοπαθούντων" για να πραγματώσει κάποιος τα όνειρά του, όταν κείτεται ψυχικά δηλητηριασμένος από το μίσος και την πολεμική μανία εξαφάνισης εκείνων που έχουν περισσότερα.

Η πολιτική ιστορία και η ιστορία της πολιτικής, αποδεικνύουν πως η απόλυτη επικράτηση τέτοιων ενδεχόμενων είναι απλώς μια πολιτική φαντασίωση, όπως όλες οι άλλες. Η ζωή και η κοινωνία δεν προσδιορίζονται από κομματικά ιδεολογήματα και κομματικούς στόχους. Ακόμη και όταν αυτά επιβάλλονται με φυλακίσεις και θάνατο. Αυτά είναι πάντα πρόσκαιρα, όσο και αν διαρκέσουν.

Έσβησαν φεουδαρχίες, αυτοκρατορίες, κοσμοκρατορίες και σοβιετοκρατίες, κι είμαστε ακόμη στην αρχή του βηματισμού των ανθρώπινων κοινωνιών, που διαρκώς αλλάζουν, πάσχουν, ακροβατούν, πέφτουν, χτυπιώνται για να μην ανασηκωθούν, διώκονται, αλλά και ακατάπαυστα διώκουν και ιδιοτελώς στοχεύουν.

Δεν θα εγκαθιδρυθούν παντού και για πάντα τα όνειρα, μερικών ανθρώπων. Η ζωή είναι απείρως πολυπλοκώτερη από τέτοια όνειρα, που χτίζονται σε κάποιες συνεδριάσεις, κάπου, ερήμην του συνόλου των ανθρώπων.


Σημείωση: Το άρθρο αποσκοπεί στην ανάδειξη του έωλου χαρακτήρα ορισμένων πολιτικών και ιδεολογικών προταγμάτων, ως ένας αντίλογος εχέφρονος και δημοκρατικού πολίτη.