Προοδευτικοί και οπισθοδρομικοί.

 

Οι τελευταίες εκλογές, ανέδειξαν το ερώτημα: Και τώρα, τί έγινε, απορρίψαμε την "πρόοδο, κι επιλέξαμε την "συντήρηση ή την οπισθοδρόμηση";

Αλήθεια, τί είναι πρόοδος και τί είναι συντήρηση, ή τί είναι οπισθοδρόμηση;

Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται!

Μπορεί, κάποτε, η επανάσταση των καταπιεσμένων, να ήτανε η μοναδική κοινωνική και πολιτική πρόοδος, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως πάντα (και μάλιστα, διαρκώς) υπάρχει και μια άλλη όψη στα πράγματα. Ας μην είμαστε μονόπλευροι.

Εξάλλου, καταπιεσμένοι δεν είναι μόνο οι (κακά αμειβόμενοι) εργαζόμενοι, αλλά κοι οι εργοδότες που απασχολούν ακατάλληλους εργαζόμενους. Καταπιεσμένοι, είναι και όλοι οι συνεπείς, που πληρώνουνε τα σπασμένα από τις αστοχίες των ασυνεπών. Είναι και όλοι οι εκλογείς που δημαγωγούνται από επιτήδειους και αναποτελεσματικούς, ή ψεύτες πολιτικούς. Είναι όλοι όσοι εμπιστεύονται την λύση των προβλημάτων τους σε επαγγελματίες που ενεργούν ασυνεπώς και κακόπιστα, κλπ.

Είναι οι νέοι που γαλουχούνται στην πνευματική και γνωστική ακηδία, αντί να εκπαιδεύονται στην επιμέλεια και στην πειθαρχία προκειμένου να μάθουν να μαθαίνουν,  να εργάζονται, να καταρτίζονται και να έχουν άποψη,  να κρίνουν για να επιλέγουν, και να φέρνουν -παραγωγικά και δημιουργικά- αποτέλεσμα με τις επιλογές και τις δράσεις τους

Πρόοδος! Όρος, φτιαγμένος για να δείχνει το προχώρημα, την εδαφική μετατόπιση, την αλλαγή θέσης. Όχι αναγκαία προς τα εμπρός. Συνεκδοχικά, ο όρος σηματοδοτεί την βελτίωση (γεωγραφικής/οικονομικής/κλπ) θέσης.

Συντήρηση: Όρος που υποδηλώνει την διατήρηση του παλιού, χωρίς αναγκαία άρνηση της συνύπαρξης του παλιού με το νέο.

Οπισθοδρόμηση: Όρος αρνητικά -κατ' αρχήν- φορτισμένος, αφού υποδηλώνει το πισωγύρισμα. Πόσο κακό, όμως μπορεί να είναι ένα πισωγύρισμα;

• Στην σκέψη ενός "επαναστάτη" το πισωγύρισμα, μπορεί να φαντάζει ως αποτυχία, δειλία, ή ήττα.
• Στην σκέψη ενός ρεαλιστή, το πισωγύρισμα, μπορεί να είναι αναδίπλωση, ή ευκαιρία για βελτίωση, ή ακόμη και απόφαση για αναίρεση ενός βιαστικού ή μη καλά οργανωμένου εγχειρήματος.
• Σε κάποιες ιδιοσυγκρασίες, όμως, η "οπισθοδρόμηση", μπορεί να φαντάζει ως εγκατάλειψη οράματος ζωής, που πιά, αδειάζει από όλη εκείνη την δύναμη, που ίσαμε την ώρα τούτη, κινούσε αυτή την επαναστατημένη ζωή. Ετούτη την ζωή, την άδεια, είναι που φοβόμαστε για να κάνουμε πίσω. Να κάνουμε πίσω από τις πλάνες μας, τις ονειροφαντασιές και τις ανοησίες μας.
• Και κάποιοι, που τους αρκεί νά 'χουν τον λόγο [για να διατάζουν κάθε τόσο "έφοδο!"], σαν που συστηματικά επαγγέλλονται τους επαναστάτες, ακόμη κι αν εξέλιπαν οι λόγοι (ή οι σύντροφοι) της επανάστασής τους, αυτοί θα βρούνε έναν καινούργιο λόγο, ή θα βρούνε ένα καινούργιο πλήθος "συντρόφων", που να ακούει στο παράγγελμά τους για έφοδο κατά των άλλων.

Γιατί αυτοί, δεν θέλουν να γίνουν οι ίδιοι  καλύτεροι.
Αυτοί, θέλουν, απλώς, να διατάζουν τον κόσμο να γίνει καλύτερος! Αυτοί είναι ζωντανά  κι επαναστατημένα εφηβικά απολιθώματα.

Το νέο πολιτικό σκηνικό

 

Οι κάλπες ανέδειξαν πως τα πολιτικά πράγματα πράγματα στην Χώρα μας άλλαξαν. Ένα πράγμα δεν έχει αλλάξει. Ο τρόπος που η αριστερά βλέπει την κοινωνία.

Η νέα κυβέρνηση που αναδείχθηκ με την νίκη της Νέας Δημοκρατίας θα έχει προβλήματα που δεν τα είχε καμμία προηγούμενη, σε αυτόν τον βαθμό.

Δεν έχει μόνο να κυβερνήσει την Χώρα, σε μια οικονομικά δύσκολη στιγμή. Έχει να κυβερνήσει μια χώρα, με πολίτες, που στο συντριπτικό τους ποσοστό, είναι απαίδευτοι και ανάγωγοι. Δεν ήταν από πάντα έτσι, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία. Αγράμματους είχαμε πολλούς, ανάγωγους όμως όχι και τόσους.

Χαρακτηριστικό δείγμα της απαιδευσίας των σύγχρονων ελλήνων, αποτελούν και πολλοί (με εξέχουσες θέσεις, ακόμη και) από τους πολιτικούς, οι οποίοι δεν κατανοούν το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούν για να εκφραστούν. Δεν κατανοούν ούτε το περιεχόμενο, το νόημα και τις συνέπειες των πολιτικών θέσεων που ευαγγελίζονται ότι θα υπηρετήσουν ή των αξιακών συστημάτων που οραματίζονται να σαρκώσουν.

Το πράγμα καθίσταται πλέον επικίνδυνο, όταν αυτοί κατέχουν θέσεις εξουσίας και ευθύνης. Ευτυχώς, απαλλαχτήκαμε, προς ώρας, από ένα τέτοιο δείγμα.

Το πράγμα δεν είναι λιγώτερο επικίνδυνο, όταν ευαγγελίζεσαι πως οι τεχνοκράτες θα κυβερνήσουν και θα  λύσουν τα προβλήματα του τόπου. Γιατί η κοινωνία δεν είναι μηχανή, για να την λαδώσεις, ούτε υπολογιστής, για να τον προγραμματίσεις σωστά, μια και καλή.

Η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός που χρειάζεται άγρυπνη φροντίδα, αξιολόγηση και ευθύνη για κάθε βήμα, κάθε μέρα. Όπως ένα παιδί. Το παιδί χρειάζεται την μητρική αγκαλιά και την ιατρική φροντίδα, όπως και την παιδαγωγική μέριμνα και πειθαρχία. Την ενθάρρυνση της τόλμης και της πρωτοβουλίας, την υποχρέωση της εργασίας, αλλά και της ανταμοιβής. Το παιδί δεν χρειάζεται να "κυνηγάει τα όνειρά του" όταν είναι δύο χρόνων, αλλά πρέπει να γνωρίζει που βρίσκεται και από πού ήρθε. Ωστε, μετά από καιρό παίδευσής του, καλλιέργειας και προσωπικής προσπάθειας και εργασίας, να μπορεί να οραματιστεί το πώς να αλλάξει το "εκεί που βρίσκεται" και να πειραματισθεί για το " μέχρι πού μπορεί και θέλει να φτάσει". Δεν θα τ΄ αλλάξει όλα εξαφανίζοντας, ή τρελλαίνοντας, απλώς, όλους τους άλλους.

Η φροντίδα που η κοινωνία χρειάζεται σήμερα, ξεκινάει από τα αρχικά. Από το εισαγωγικό παιδευτικό στάδιο! Στο δημοτικό σχολείο, είναι πια αργά. Εκεί, φτάνει ένα παιδί με έτοιμο χαρακτήρα, μεγάλο εγώ, αναιδή γλώσσα, απέχθεια για τον απέναντι και άρνηση συμμετοχής, σε ό,τι  δεν έχει το πάνω χέρι.

Σε πολλές από τις εκδηλώσεις του δημόσιου βίου μας,  βιώνουμε αυτή την εμπειρία: κινήματα δεν πληρώνω (τα αυτονόητα), πολιτικές αποποίησης ευθυνών (εγώ δεν ήξερα), αντιποίηση αστυνομικής/δικαιοδοτικής/νομοθετικής αρχής και εξουσίας, αντιεπιστημονική χρήση της επιστήμης, και παραποίηση της Ιστορίας. Κατάργηση της μαθητικής εργασίας, μείωση των μαθημάτων και της ύλης, επιδίωξη ρήξης της κοινωνικής συνοχής με  επιλεκτική ρητορική, με την οποία άλλοτε επιβάλλεται η πολιτική ορθότητα αλλάζοντας το περιεχόμενο της γλώσσας, κι άλλοτε με τον διχαστικό λόγο για να εξεγείρονται τα πλήθη σε "επανάσταση" κατά της λογικής και της αποτελεσματικότητας που εμφανίζονται ως οι μάσκες (του τυραννικού) αντίπαλου πολιτικού δέους...

 Ο κ. Τσίπρας, όταν πήρε την κομματική πλειοψηφία, πήρε και τους ΑΝΕΛ "που δεν θα μας πρόδιδαν ποτέ", κι έκανε την κυβέρνηση της "πρώτη φορά Αριστεράς".

Ο κ. Μητσοτάκης πήρε την πλειοψηφία του λαού και υποσχέθηκε ότι θα γίνει κυβέρνηση "όλων των Ελλήνων".  Κι εμείς, αυτό θέλουμε. Μια κυβέρνηση για όλους τους Έλληνες. Τους Έλληνες, όμως.

Δεν θέλουμε μια κυβέρνηση για εγγλέζους, γερμανούς, αμερικάνους, φραντσέζους, ή ό,τι άλλο. Θέλουμε μια κυβέρνηση που δεν θα ντρέπεται να άρχει Ελλήνων, και δεν θα θέλει να μας κάνει ολλανδούς (ή ό,τι άλλο!). Μια κυβέρνηση που θα μιλάει απλά για το σήμερα, θα εργάζεται για το αύριο όλων μας, και θα δείχνει αν  γνωρίζει γιατί και πόσοι δρόμοι της ιστορίας και της ζωής μας είναι έξωθεν κομμένοι, αποκομμένοι και απαγορευμένοι, και έσωθεν πολεμούμενοι, γκρεμισμένοι και συκοφαντημένοι. Θέλουμε μια κυβέρνηση που δεν θα θέλει να ακυρώσει την ιστορική μας διαδρομή και την πνευματική παραγωγή αυτού του τόπου, για να μας προσδέσει ανεπιφύλακτα και αναντίρρητα, σε ένα άρμα που το έφτιαξαν με τα διαμάντια της Αφρικής, το σέρνουν τα άλογα της Αραβίας και κάνουν βόλτα με αυτό οι άρχοντες της Ευρώπης, οι οποίοι μιλάνε με τα κείμενα και τα επιχειρήματα των Ελλήνων σοφών, δραματουργών, φιλοσόφων, και τις πανανθρώπινες αρχές του Ευαγγελίου (που το πετάξανε από τα σχολεία κι από την ζωή τους) χρησιμοποιώντας τις λόγχες της Ρώμης για να επικρατήσουν οι απόψεις τους.

Κι αν η γερμανία έχει όλη την πολιτική ευθύνη για το δάνειο του χασάπη της Ευρώπης, το οποίο όμως δεν θα μας επιστραφεί, γιατί "είναι ηθικό πλέον το ζήτημα", είναι κρίσιμης σημασίας, να γνωρίζουν οι φίλοι μας ότι ούτε εμείς είμαστε ανήθικοι. Ασφαλώς κι έχουμε όλη την πολιτική ευθύνη για την "βοήθεια" που πήραμε,με το εκ των προτέρων αζημίωτο, γι΄αυτούς, βέβαια. (Κάτι ήξεραν αυτοί από ανεκπλήρωτες ηθικές δεσμεύσεις...)...

Η νέα κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την παιδεία. Το τί θα διδάσκεται στο πρώτο σχολείο, δεν είναι, κυρίως, θέμα πολιτικής, ούτε ιδεολογίας. Είναι θέμα παιδαγωγού. Οι παιδαγωγοί γνωρίζουν πώς αναπτύσσεται και καλλιεργείται η προσωπικότητα του νέου ανθρώπου. Αλοίμονο, όμως,  αν ο παιδαγωγός ενεργεί ως φορέας πολιτικής και ιδεολογίας!

Το επισημαίνω, γιατί, με τις ιδεολογίες, πλάθουμε και τους αντίστοιχους ανθρώπους!

Αν υποθέσουμε πως οι "άνθρωποι πρέπει να είναι χρήσιμοι", πρέπει να αναρωτηθούμε, αμέσως, "χρήσιμοι σε ποιόν;" κι ας μην κοροϊδεύουμε τους πολίτες με τις χρήσιμες γνώσεις. "Χρήσιμες" είναι οι γνώσεις που σε κάνουνε άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να σκεφτεί, να κρίνει, να επιλέξει. Δεν σε κάνει η εξειδίκευση να πατάς συγκεκριμένα κουμπιά, ή να απλώνεις για 45 πόντους το χέρι σου.
Οι άνθρωποι που είναι χρήσιμοι σε κάποιον, δεν είναι χρήσιμοι στον εαυτό τους και στην ζωή τους. Σίγουρα, κάθε άνθρωπος είναι φορέας και μιας συγκεκριμένης, αντιστοίχως, κουλτούρας. Η κουλτούρα, όμως, δεν είναι "φορέας" κανενός ανθρώπου!

Οι άνθρωποι, καλόν είναι, να είναι ωφέλιμοι (να προσθέτουν αξία) στον εαυτό τους, για να αισθάνονται πληρότητα και ευφορία με την ζωή τους, και για να μπορεί η ζωή τους να ωφελεί και πολλούς άλλους, μέσα από το παράδειγμα, τα χρηστά τους ήθη, τα έργα, τις αξίες και τα οράματα που έχουν.

Οι οικονομικές διευθετήσεις, ή η καλή λειτουργία μιας μηχανής, δεν κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Γιατί, οι άνθρωποι προϋπάρχουν των έργων τους, τα οποία δεν μπορεί να αναιρούν τον λόγο και το νόημα της ζωής τους.

Από την Κυβέρνηση του, κ. Μητσοτάκη, συμπερασματικά, χρειαζόμαστε

• μέριμνα κατά της απαιδευσίας, 
• μέριμνα για την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών και της ιδιοκτησίας τους, 
• την οικονομική και εθνική ασφάλεια της Χώρας, 
• αλλά και την εθνική μας αυτοδύναμη ύπαρξη 
• και την παρουσία στο σχεδιασμό της τύχης και της πορείας της ευρωπαϊκής οικογένειας,
• ανατρέποντας την μέχρι σήμερα -αξιακή μας- περιφρόνηση από αυτήν
• κι εγκαθιδρύοντας μια δημιουργική -κι όχι απλώς καταναλωτική- κατανόηση της ένταξής μας σ' αυτήν.

Το θέατρο που είχε κρυφτεί πίσω από ένα βουνό

Αντιγράφω, το άρθρο της Αγγελικής Κώττη,  σχετικά με
το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου κάθε καλοκαίρι δίνονται παραστάσεις αρχαίου δράματος, είναι ίσως το τελειότερο αρχαίο θέατρο. Κι όμως, το θέατρο αυτό, που μπορεί να φιλοξενήσει έως και 14.000 θεατές και διαθέτει τέλεια ακουστική, είχε επί πολλούς αιώνες κρυφτεί από τα μάτια του κόσμου. Καθώς δημιουργήθηκε σε μία χαράδρα, δεν ήταν δύσκολο να αποτελέσει μέρος του Κυνόρτιου όρους, το οποίο βρίσκεται πάνω του, και να φτάσει μέχρι τις μέρες μας με λίγες αβαρίες.

Το μνημείο αναζήτησε και εντόπισε ο Παναγής Καββαδίας, φημισμένος αρχαιολόγος του 19ου αιώνα (αλλά και πολύ δύσκολος άνθρωπος και προϊστάμενος). Όταν, στα 1881κατάλαβε πού ήταν, από το σχήμα του κοίλου του, όταν δηλαδή το εντόπισε ενσωματωμένο από τον Χρόνο στην πλαγιά του βουνού, διαπίστωσε πως το μέρος είχε μετατραπεί σε δάσος. Χρειάστηκε μία εβδομάδα για να κοπούν τα δέντρα και πολύς καιρός για να αποκαλυφθούν τα μάρμαρα κάτω από 1,5μ χώμα. Συνέχισε τις ανασκαφές μέχρι και το 1883, μέσω της Αρχαιολογικής Εταιρείας με μόλις 800 δραχμές στην τσέπη.

Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου, όπου βρίσκεται το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ήταν από τα μεγάλα πανελλήνια ιερά της αρχαιότητας. Ανήκε στην πόλη της Επιδαύρου, μια μικρή πόλη-κράτος των κλασικών χρόνων που βρισκόταν στην κοντινή, δυτική ακτή του Σαρωνικού, στη θέση της σημερινής κωμόπολης της Αρχαίας (Παλαιάς) Επιδαύρου.

Τα οικοδομήματα του Ασκληπιείου-κτίρια λατρείας, αθλητικές εγκαταστάσεις, θέατρο, λουτρά κλπ- απλώνονταν σε μια ορεινή κοιλάδα περιβαλλόμενη από βουνά. Το Ασκληπιείο συνέδεε με την πόλη της Επιδαύρου δρόμος, μεγάλα τμήματα του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα σχεδόν παράλληλα με την σύγχρονη άσφαλτο.

Όπως αναφέρει η Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Επιδαύρου, «το Θέατρο του Ασκληπιείου της Επιδαύρου οικοδομήθηκε στη δυτική πλευρά του Κυνορτίου όρους, στα τέλη της Κλασικής εποχής, γύρω στο 340-330 π.Χ., στο πλαίσιο της γενικής ανοικοδόμησης του ιερού και χρησιμοποιήθηκε τουλάχιστον έως τον 3ο αι. μ.Χ. Το μοναδικό αυτό μνημείο, το τελειότερο και διασημότερο αρχαίο ελληνικό Θέατρο, το οποίο συνδυάζει την κομψότητα με την τέλεια ακουστική, είναι κατά τον Παυσανία, έργο του Πολύκλειτου (του Νεώτερου), του δημιουργού της Θόλου στο ίδιο ιερό.

Το μνημείο κτίστηκε για να τελούνται σ΄ αυτό οι μουσικοί, ωδικοί και δραματικοί αγώνες των Ασκληπιείων. Επίσης δίνονταν σ' αυτό παραστάσεις δραμάτων, που συμπεριλαμβάνονταν στην λατρεία του Ασκληπιού. Στα μέσα του 2ου αι. π.Χ., το κοίλο του επεκτάθηκε και η χωρητικότητα του από περίπου 8.000 αυξήθηκε σε 13.000-14.000 θεατές. Την ίδια εποχή διαμορφώθηκε το σκηνικό οικοδόμημα έτσι ώστε οι ηθοποιοί να παίζουν αποκλειστικά στο λογείο, δηλ. στην εξέδρα πάνω από το προσκήνιο, και όχι πλέον μπροστά σ' αυτό. Κατά την Ρωμαιοκρατεία διατήρησε τα χαρακτηριστικά του ελληνικού Θεάτρου, ακόμη και μετά την επισκευή του από τις καταστροφές που υπέστη κατά την εισβολή των Ερούλων το 267 π.Χ., κυρίως στο σκηνικό οικοδόμημα.»

Το κτισμένο με πωρόλιθους σκηνικό οικοδόμημα ήρθε στο φως ερειπωμένο. Αποτελείται από το προσκήνιο και μία διώροφη σκηνή, πλαισιωμένη με παρασκήνια. Αρχικά είχε δύο κιονοστοιχίες με πεσσούς, η μία στην πρόσοψη του προσκήνιου, διακοσμημένη με ιωνικούς ημικίονες και η άλλη στην πίσω πλευρά της ισόγειας αίθουσας της σκηνής. Στα μέσα του 2ου αι. π.Χ. η πλευρά αυτή κλείστηκε, ενώ αντιθέτως στην πρόσοψη του ορόφου της σκηνής διανοίχτηκαν πέντε προσβάσεις προς το λογείο. Μεταφέρθηκαν τότε από το προσκήνιο στον όροφο οι κινητοί πίνακες ζωγραφικής, που τοποθετούνταν ανάμεσα σε πεσσούς για την διαμόρφωση του σκηνικού ανάλογα με το δράμα που παιζόταν. Το σκηνικό οικοδόμημα διακοσμούσαν και γλυπτά, από τα οποία ελάχιστα διασώθηκαν.

Σύμφωνα με τον Καββαδία, φαίνεται ότι στην αρχή γκρεμίστηκε το ημικυκλικό τείχος, που περιέβαλε το κοίλο. Εξαιτίας αποκοπής ξυλείας, ή για άλλους λόγους, άρχισε η κατολίσθηση χωμάτινων όγκων από το Κυνάρτειο όρος πού κατακάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος του κοίλου. Αργότερα, ακολούθησε μεγάλος σεισμός, όπως αποδεικνύει ο τρόπος πού έπεσαν οι λίθοι της κρηπίδας. Με αυτόν το σεισμό έπαθε ζημιές το διάζωμα, πού διαιρούσε το κοίλο στην πάνω και κάτω ζώνη, και μετακινήθηκαν τα περισσότερα από τα καθίσματα. Τότε φαίνεται ότι έπεσε και η σκηνή.

Στη συνέχεια η σκηνή φαίνεται ότι οικοδομήθηκε και χρησίμευσε σαν κατοικία, ενώ στους χρόνους της Τουρκοκρατίας κατασκευάστηκε και καμίνι στην ανατολική πλευρά της.

Η αρμονία αυτού του υπέρλαμπρου μνημείου οφείλεται στον μοναδικό του σχεδιασμό βασισμένο σ' ένα κανονικό πεντάγωνο, στο οποίο εγγράφεται η ορχήστρα, καθώς και στη χρήση τριών κέντρων για την χάραξη των καμπύλων σειρών των εδωλίων του κοίλου. Περίφημη είναι και η ακουστική του Θεάτρου αυτού.

Από το 1954 πραγματοποιούνται στο φυσικό τους χώρο κάθε καλοκαίρι παραστάσεις αρχαίου δράματος.

Το θέατρο λειτούργησε επί αρκετούς αιώνες. Το 395 μ.Χ. Γότθοι που εισβάλλουν στην Πελοπόννησο προκαλούν σοβαρές καταστροφές στο Ασκληπιείο. Το 426 μ.Χ. ο Μέγας Θεοδόσιος απαγορεύει με διάταγμα τη λειτουργία των Ασκληπιείων και το ιερό της Επιδαύρου κλείνει οριστικά ύστερα από σχεδόν 1.000 χρόνια λειτουργίας. Φυσικές καταστροφές και ανθρώπινες επεμβάσεις ολοκληρώνουν την ερήμωση του χώρου. Το κοίλο του θεάτρου θάβεται σε προσχώσεις μικρού βάθους και διασώζεται. Αντιθέτως, τα προεξέχοντα ερείπια της σκηνής λεηλατούνται συστηματικά καθ’ όλη τη διάρκεια της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας.

Το 1988, το θέατρο εντάσσεται μαζί με ολόκληρο το Ασκληπιείο στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.