Το "ήθος της Αριστεράς"

 

Διαβάζοντας εδώ ένα άρθρο με τίτλο "Ηθικά πλεονεκτήματα ή ηθικά μειονεκτήματα;", θαρρώ πως πρόκειται για μια εύστοχη και καίρια ματιά στην πολιτική μας τραγωδία.

Ναί μιλάμε για τραγωδία: δηλαδή πολιτική ανοησία, ευτελισμός, χρηματισμός, δημαγωγία, αναποτελεματικότητα, πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα, αντιφατικότητα, αυτοκαταστοφικότητα, συκοφαντία, εχθρότητα, λαϊκισμός, απειθαρχία στην λογική, πολιτικός εγωκεντρισμός, πολιτική αυθαιρεσία, κατάχρηση εξουσίας, νεποτισμός, ιδιοτέλεια, πολιτικός ρατσισμός, και τόσα άλλα,

που κατά καιρούς μετέρχονται πολλοί πολιτικοί [για ίδιον -ασφαλώς- όφελος, αλλά και εν ταυτώ, δυστυχώς, διδάσκουν τους πολίτες να πράττουν για τους εαυτούς τους το ίδιο] ως μέσα προς κατάκτηση  της εξουσίας ή την διατήρησή της, σαν την κατέχουν.

Είναι πράγματι, τραγωδία, όταν 

• οι αριστεροί εκβιάζουν και απειλούν, αυθαιρετούν, δημαγωγούν και προκαλούν, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους την σοβιετοποίηση της Χώρας σήμερα, ή την σοβιετική της (κάποτε) δορυφοροποίηση, αλλά πάντα την κατάκτηση της εξουσίας, όπως συμβαίνει και σήμερα, με την ιδεοληπτική και αντισυνταγματική άσκηση της εξουσίας.
• και οι σύγχρονοι δεξιοί (και οι άλλοι), πλειοδοτούν στην ανοησία για να φανούν αρεστοί στους πολλούς, ή ανοήτως πολιτευόμενοι, υιοθετούν εκμαυλιστικά προτάγματα και ανέχονται την αταξία του μπάχαλου.

Ήρθε πια ο καιρός, ώστε η κοινωνία μας να  αναδείξει αξίες και στόχους κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης, δηλαδή όχι μόνο "λεφτά και χρησιμότητα", αλλά Παιδεία [ώστε κάθε άνθρωπος να έχει και να μπορεί να αποκτήσει την δημιουργική ικανότητα, για να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής: φιλομάθεια, άσκηση, έκφραση, επιχειρείν, κλπ.] και εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια, και ευθύνη.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας. Και, πρόκληση στη ζωή μας, είναι ό,τι δεν μας αποκοιμίζει, ό,τι μας κινεί, ότι μας καίει, ότι ονειρευόμαστε. Γι' αυτό μας χρειάζεται Παιδεία, εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια και ευθύνη: δηλ.ένα σύστημα αξιών και προσωπική καλλιέργεια για την νοηματοδότηση της ζωής μας, ένα στόχος που να ενώνει όλους τους Έλληνες, αξία στην προσωπικότητα και στην ανθρωπιά μας, και προσωπική μας συν-ευθύνη για όλα τούτα.

Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις παρελάσεις για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό. Είναι -τόσο στενά- προσωπικό πρόταγμα, κι είναι τόσοι οι προσανατολισμοί, όσοι και οι άνθρωποι! Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις διακοπές στα κόττερα των πλουσίων, ή την τηλεοπτική..."δύναμη της αγάπης"  με κύριο θέμα την εναλλαγή ερωτικών συντρόφων.

Το ζητούμενο είναι να έχουμε, να αποκτήσουμε δηλαδή, μια Πολιτεία, που θα ασχολείται

• και θα θεωρεί σπουδαίο πράγμα το να παρέχει ένα κοινωνικό όραμα, 
• τα μέσα 
• και τον τρόπο για πλήρη νοηματοδότηση του βίου των ανθρώπων 
• και να θεωρεί ως προτεραιότητά της αυτήν την νοηματοδότηση (=την ευτυχία των ανθρώπων), 
• κι όχι την -επί πληρωμή των δημοσίων λειτουργών- "ανοησιοδότηση" (ας μου επιτραπεί ο όρος)  του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, όλων μας.

Το ήθος του αριστερού (εξουσιαστή ή αντιεξουσιαστή, και που πάντως-πολύ ενωρίς- μας τελείωσε) να δίδει (προς τους άλλους)  την εντολή  για να είναι αλληλέγγυοι προς τον ενδεή, δεν έχει μέσα του καμμία εσωτερική αγαπητική διάθεση. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι ένα "ήθος", που εμπεριέχει αυταρχισμό, εκδίκηση και επιβολή, και δεν πραγματώνει καμμιά προσφορά με προσωπικό κόστος. Και γιατί, όταν δίδεται, οποιαδήποτε, ακόμη και τέτοιας φύσης, εντολή ή  διαταγή της εξουσίας ή του άρχοντα (για αλληλεγγύη), αυτό έχει να κάνει με κάποιον βαθύτερο προσωπικό του (ψυχολογικής φύσης) λόγο, και μάλλον πρόκειται μόνο για ανθρωπαρέσκεια, δημαγωγία ή ένδειξη πυγμής του άρχοντα.

Ενώ, η έσωθεν κινούμενη αγαπητική διάθεση, προς τον άλλο άνθρωπο (που προέρχεται  από την υιοθέτηση της διδασκαλίας του Χριστού -τότε μιλάμε για Παιδεία εξ αποκαλύψεως) είναι αληθής και ουσιαστική, είναι αγνή και γίνεται σαρκώνοντας το ίδιον εκάστου ήθος, και την συμ-πάθεια του εκάστοτε δίδοντος. Η στάση αυτή, είναι συχνά μυστική, άγνωστη κι ανώνυμη, από σεμνότητα. Δεν είναι αμέτοχη σε τούτο και η θύραθεν -μέσα από την κλασική Παιδεία- γνώση, της διδασκαλίας για την ουσία της ζωής του ανθρώπου,  μέσα από τις πανανθρώπινες και αναλλοίωτες αξίες, που ο άνθρωπος στην ιστορική του πορεία μέσα στον κόσμο, έχει αναδείξει με τα έργα και τα γραπτά του.

Αντίθετα, όταν η εξουσία, επιβάλλει την πράξη "αγάπης" και αλληλεγγύης,  είναι προφανές ότι δεν αποσκοπεί στο να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να επιβάλλει τον πιο ωφέλιμο γι' αυτήν συσχετισμό δυνάμεων. Αποσκοπεί στο να θεωρηθεί αυτή η ίδια, ως ο φορέας ενός χρηστού ήθους, κι επομένως, αυτή η ίδια -ως ο εκφραστής αυτού του ήθους- να καρπωθεί την πολιτική ανταμοιβή για την αξία των πράξεων αγάπης και αλληλεγύης, που όρισε να γίνουν.

Το ήθος της αριστεράς [που, είναι διαφορετικό ακόμη και στην συλλογή των σκουπιδιών από το ήθος των άλλων, κατά πώς μας είπαν οι ίδιοι οι αριστεροί], φανερώθηκε απροκάλυπτα, όταν, όλους εμάς, μας θεώρησαν σκουπίδια, για την χωματερή, και όλους τους δικούς τους,  άξιους να χαρούν επί τέλους την νομή της εξουσίας, με τον ίδιο τρόπο μάλιστα, που αυτοί προηγουμένως κατήγγειλαν ως ανήθικο.

Ίσως δεν γνωρίζουν πως το ήθος δεν είναι αριστερό ή δεξιό.

Το ήθος είναι ανθρώπινο.

Η ιδεολογία, όμως, του δεξιού είναι άλλη από την ιδεολογία του αριστερού.

Ο δεξιός, κατά πώς δείχνει το όνομα (παραπέμπουμε στην "αρχή σοφίας, που είναι η "ονομάτων επίσκεψις") έχει να κάνει με το δέχομαι/επιδέχομαι/αποδέχομαι/καταδέχομαι/διαδέχομαι/ κλπ.

Αριστερός, έχει να κάνει με το  "είμαι" άριστος. Είμαι, δηλαδή,  ασύγκριτος, πέρα από κάθε κριτική, και συνεπώς, πέρα από κάθε περαιτέρω βελτίωση, αφού ήδη κατέκτησα τον υπέρτατο βαθμό τελειότητας! Οποία αλαζονεία και αυτο-θεοποίηση! Οποία Υβρις!

Ο Χριστός, που αποστρέφεται το κακό, το εξευμένισε στο λόγο του, αποκαλώντας την αριστερή πλευρά, "ευώνυμη" κι η συνείδηση του λαού, που, απεύχεται το κακό, ονόμασε την άγρια θάλασσα των Στενών: Εύξεινο (φιλόξενο) Πόντο, και το ξύδι, γλυκάδι..

Η ανάγκη, πλέον, για αυτογνωσία, μας οδηγεί στην συναίσθηση της προσωπικής μας ευθύνης για όλα τα παραπάνω, και δεν μας επιτρέπει, θαρρώ, να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που βλέπουμε-αλλά δεν πρέπει να γίνονται-, και σε αυτά που θα έπρεπε αλλά δεν έχουν γίνει ακόμη.

Εκείνα, που πρωτίστως, κι είναι αδήριτη ανάγκη,  άμεσα, να πραγματοποιηθούν, είναι

• Η δυνατότητα του λαού για αληθινή Παιδεία, ως εφόδιο για την ζωή  κάθε ανθρώπου και για τις σχέσεις του με όλους τους άλλους, κι όχι ως προσόν ανταγωνιστικής απασχολησιμότητας επί πενιχρά αμοιβή, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι βιομηχανικό εργαλείο, ούτε οικονομικό νούμερο, αλλά μια ψυχή πάλλουσα για δημιουργία, χαρά, ευτυχία και σχέση με τον άλλο άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.
• Η ασφάλεια των αδύναμων και των γερόντων (που η πολιτεία μας τους θεωρεί κοινωνικό βάρος, ή κομματική πελατεία, ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής) από τους ανεξέλεγκτους εγκληματίες (στους οποίους και μόνο αναγνωρίζουμε πολλά αθρώπινα δικαιώματα και πολλές ελευθερίες...).
• Η ασφάλεια και η δημόσια χρήση των δημοσίων υποδομών, με απόλυτη ευθύνη της Πολιτείας α) στην προστασία της δημόσιας χρήσης,  β) στον καταλογισμό της ευθύνης εκείνων που τις καταστρέφουν γ) στην επιβολή τιμωρίας (και της δαπάνης αποκατάστασης) σε βάρος των καταστροφέων και δ) στην άμεση τεχνική αποκατάσταση βλαβών των δημοσίων και κοινόχρηστων υποδομών και των φθορών τους
• Η κοινή χρήση των κοινόχρηστων χώρων και τόπων, και η αποτροπή των ομάδων που προβαίνουν σε γκετοποίηση συνοικιών και δομών αναψυχής, παιδείας, κλπ.
• Η εξάλειψη του άσχετου νόμου περί της ρητορικής μίσους, που έχει γίνει εργαλείο φίμωσης, επεκτείνοντας την απαγόρευση και σε κάθε αντίρρηση προς τις ιδεοληψίες και τις μονομανίες της εξουσίας.
• Η θαρραλέα και οριστική κατάπαυση της ενοχοποίησης της αντίθετης πολιτικής άποψης και ο  στιγματισμός του πολιτικού bullying, που αχρηστεύει οποιονδήποτε πολιτισμένο πολιτικό διάλογο
• O επανακαθορισμός του περιεχομένου προφανών και στοιχειωδών εννοιών περί: πατρίδος, μητέρας, πατέρα, αληθούς, ψευδούς, ιδιοτέλειας, κατάχρησης, νομιμότητας, παρανομίας, κλπ.