Το "ήθος της Αριστεράς"

 

Διαβάζοντας εδώ ένα άρθρο με τίτλο "Ηθικά πλεονεκτήματα ή ηθικά μειονεκτήματα;", θαρρώ πως πρόκειται για μια εύστοχη και καίρια ματιά στην πολιτική μας τραγωδία.

Ναί μιλάμε για τραγωδία: δηλαδή πολιτική ανοησία, ευτελισμός, χρηματισμός, δημαγωγία, αναποτελεματικότητα, πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα, αντιφατικότητα, αυτοκαταστοφικότητα, συκοφαντία, εχθρότητα, λαϊκισμός, απειθαρχία στην λογική, πολιτικός εγωκεντρισμός, πολιτική αυθαιρεσία, κατάχρηση εξουσίας, νεποτισμός, ιδιοτέλεια, πολιτικός ρατσισμός, και τόσα άλλα,

που κατά καιρούς μετέρχονται πολλοί πολιτικοί [για ίδιον -ασφαλώς- όφελος, αλλά και εν ταυτώ, δυστυχώς, διδάσκουν τους πολίτες να πράττουν για τους εαυτούς τους το ίδιο] ως μέσα προς κατάκτηση  της εξουσίας ή την διατήρησή της, σαν την κατέχουν.

Είναι πράγματι, τραγωδία, όταν 

• οι αριστεροί εκβιάζουν και απειλούν, αυθαιρετούν, δημαγωγούν και προκαλούν, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους την σοβιετοποίηση της Χώρας σήμερα, ή την σοβιετική της (κάποτε) δορυφοροποίηση, αλλά πάντα την κατάκτηση της εξουσίας, όπως συμβαίνει και σήμερα, με την ιδεοληπτική και αντισυνταγματική άσκηση της εξουσίας.
• και οι σύγχρονοι δεξιοί (και οι άλλοι), πλειοδοτούν στην ανοησία για να φανούν αρεστοί στους πολλούς, ή ανοήτως πολιτευόμενοι, υιοθετούν εκμαυλιστικά προτάγματα και ανέχονται την αταξία του μπάχαλου.

Ήρθε πια ο καιρός, ώστε η κοινωνία μας να  αναδείξει αξίες και στόχους κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης, δηλαδή όχι μόνο "λεφτά και χρησιμότητα", αλλά Παιδεία [ώστε κάθε άνθρωπος να έχει και να μπορεί να αποκτήσει την δημιουργική ικανότητα, για να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ζωής: φιλομάθεια, άσκηση, έκφραση, επιχειρείν, κλπ.] και εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια, και ευθύνη.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας. Και, πρόκληση στη ζωή μας, είναι ό,τι δεν μας αποκοιμίζει, ό,τι μας κινεί, ότι μας καίει, ότι ονειρευόμαστε. Γι' αυτό μας χρειάζεται Παιδεία, εθνικό όραμα, αξιοπρέπεια και ευθύνη: δηλ.ένα σύστημα αξιών και προσωπική καλλιέργεια για την νοηματοδότηση της ζωής μας, ένα στόχος που να ενώνει όλους τους Έλληνες, αξία στην προσωπικότητα και στην ανθρωπιά μας, και προσωπική μας συν-ευθύνη για όλα τούτα.

Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις παρελάσεις για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό. Είναι -τόσο στενά- προσωπικό πρόταγμα, κι είναι τόσοι οι προσανατολισμοί, όσοι και οι άνθρωποι! Ας μην ονειρευόμαστε μόνο τις διακοπές στα κόττερα των πλουσίων, ή την τηλεοπτική..."δύναμη της αγάπης"  με κύριο θέμα την εναλλαγή ερωτικών συντρόφων.

Το ζητούμενο είναι να έχουμε, να αποκτήσουμε δηλαδή, μια Πολιτεία, που θα ασχολείται

• και θα θεωρεί σπουδαίο πράγμα το να παρέχει ένα κοινωνικό όραμα, 
• τα μέσα 
• και τον τρόπο για πλήρη νοηματοδότηση του βίου των ανθρώπων 
• και να θεωρεί ως προτεραιότητά της αυτήν την νοηματοδότηση (=την ευτυχία των ανθρώπων), 
• κι όχι την -επί πληρωμή των δημοσίων λειτουργών- "ανοησιοδότηση" (ας μου επιτραπεί ο όρος)  του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, όλων μας.

Το ήθος του αριστερού (εξουσιαστή ή αντιεξουσιαστή, και που πάντως-πολύ ενωρίς- μας τελείωσε) να δίδει (προς τους άλλους)  την εντολή  για να είναι αλληλέγγυοι προς τον ενδεή, δεν έχει μέσα του καμμία εσωτερική αγαπητική διάθεση. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι ένα "ήθος", που εμπεριέχει αυταρχισμό, εκδίκηση και επιβολή, και δεν πραγματώνει καμμιά προσφορά με προσωπικό κόστος. Και γιατί, όταν δίδεται, οποιαδήποτε, ακόμη και τέτοιας φύσης, εντολή ή  διαταγή της εξουσίας ή του άρχοντα (για αλληλεγγύη), αυτό έχει να κάνει με κάποιον βαθύτερο προσωπικό του (ψυχολογικής φύσης) λόγο, και μάλλον πρόκειται μόνο για ανθρωπαρέσκεια, δημαγωγία ή ένδειξη πυγμής του άρχοντα.

Ενώ, η έσωθεν κινούμενη αγαπητική διάθεση, προς τον άλλο άνθρωπο (που προέρχεται  από την υιοθέτηση της διδασκαλίας του Χριστού -τότε μιλάμε για Παιδεία εξ αποκαλύψεως) είναι αληθής και ουσιαστική, είναι αγνή και γίνεται σαρκώνοντας το ίδιον εκάστου ήθος, και την συμ-πάθεια του εκάστοτε δίδοντος. Η στάση αυτή, είναι συχνά μυστική, άγνωστη κι ανώνυμη, από σεμνότητα. Δεν είναι αμέτοχη σε τούτο και η θύραθεν -μέσα από την κλασική Παιδεία- γνώση, της διδασκαλίας για την ουσία της ζωής του ανθρώπου,  μέσα από τις πανανθρώπινες και αναλλοίωτες αξίες, που ο άνθρωπος στην ιστορική του πορεία μέσα στον κόσμο, έχει αναδείξει με τα έργα και τα γραπτά του.

Αντίθετα, όταν η εξουσία, επιβάλλει την πράξη "αγάπης" και αλληλεγγύης,  είναι προφανές ότι δεν αποσκοπεί στο να αλλάξει τον κόσμο, αλλά να επιβάλλει τον πιο ωφέλιμο γι' αυτήν συσχετισμό δυνάμεων. Αποσκοπεί στο να θεωρηθεί αυτή η ίδια, ως ο φορέας ενός χρηστού ήθους, κι επομένως, αυτή η ίδια -ως ο εκφραστής αυτού του ήθους- να καρπωθεί την πολιτική ανταμοιβή για την αξία των πράξεων αγάπης και αλληλεγύης, που όρισε να γίνουν.

Το ήθος της αριστεράς [που, είναι διαφορετικό ακόμη και στην συλλογή των σκουπιδιών από το ήθος των άλλων, κατά πώς μας είπαν οι ίδιοι οι αριστεροί], φανερώθηκε απροκάλυπτα, όταν, όλους εμάς, μας θεώρησαν σκουπίδια, για την χωματερή, και όλους τους δικούς τους,  άξιους να χαρούν επί τέλους την νομή της εξουσίας, με τον ίδιο τρόπο μάλιστα, που αυτοί προηγουμένως κατήγγειλαν ως ανήθικο.

Ίσως δεν γνωρίζουν πως το ήθος δεν είναι αριστερό ή δεξιό.

Το ήθος είναι ανθρώπινο.

Η ιδεολογία, όμως, του δεξιού είναι άλλη από την ιδεολογία του αριστερού.

Ο δεξιός, κατά πώς δείχνει το όνομα (παραπέμπουμε στην "αρχή σοφίας, που είναι η "ονομάτων επίσκεψις") έχει να κάνει με το δέχομαι/επιδέχομαι/αποδέχομαι/καταδέχομαι/διαδέχομαι/ κλπ.

Αριστερός, έχει να κάνει με το  "είμαι" άριστος. Είμαι, δηλαδή,  ασύγκριτος, πέρα από κάθε κριτική, και συνεπώς, πέρα από κάθε περαιτέρω βελτίωση, αφού ήδη κατέκτησα τον υπέρτατο βαθμό τελειότητας! Οποία αλαζονεία και αυτο-θεοποίηση! Οποία Υβρις!

Ο Χριστός, που αποστρέφεται το κακό, το εξευμένισε στο λόγο του, αποκαλώντας την αριστερή πλευρά, "ευώνυμη" κι η συνείδηση του λαού, που, απεύχεται το κακό, ονόμασε την άγρια θάλασσα των Στενών: Εύξεινο (φιλόξενο) Πόντο, και το ξύδι, γλυκάδι..

Η ανάγκη, πλέον, για αυτογνωσία, μας οδηγεί στην συναίσθηση της προσωπικής μας ευθύνης για όλα τα παραπάνω, και δεν μας επιτρέπει, θαρρώ, να κλείνουμε τα μάτια σε αυτά που βλέπουμε-αλλά δεν πρέπει να γίνονται-, και σε αυτά που θα έπρεπε αλλά δεν έχουν γίνει ακόμη.

Εκείνα, που πρωτίστως, κι είναι αδήριτη ανάγκη,  άμεσα, να πραγματοποιηθούν, είναι

• Η δυνατότητα του λαού για αληθινή Παιδεία, ως εφόδιο για την ζωή  κάθε ανθρώπου και για τις σχέσεις του με όλους τους άλλους, κι όχι ως προσόν ανταγωνιστικής απασχολησιμότητας επί πενιχρά αμοιβή, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι βιομηχανικό εργαλείο, ούτε οικονομικό νούμερο, αλλά μια ψυχή πάλλουσα για δημιουργία, χαρά, ευτυχία και σχέση με τον άλλο άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο.
• Η ασφάλεια των αδύναμων και των γερόντων (που η πολιτεία μας τους θεωρεί κοινωνικό βάρος, ή κομματική πελατεία, ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής) από τους ανεξέλεγκτους εγκληματίες (στους οποίους και μόνο αναγνωρίζουμε πολλά αθρώπινα δικαιώματα και πολλές ελευθερίες...).
• Η ασφάλεια και η δημόσια χρήση των δημοσίων υποδομών, με απόλυτη ευθύνη της Πολιτείας α) στην προστασία της δημόσιας χρήσης,  β) στον καταλογισμό της ευθύνης εκείνων που τις καταστρέφουν γ) στην επιβολή τιμωρίας (και της δαπάνης αποκατάστασης) σε βάρος των καταστροφέων και δ) στην άμεση τεχνική αποκατάσταση βλαβών των δημοσίων και κοινόχρηστων υποδομών και των φθορών τους
• Η κοινή χρήση των κοινόχρηστων χώρων και τόπων, και η αποτροπή των ομάδων που προβαίνουν σε γκετοποίηση συνοικιών και δομών αναψυχής, παιδείας, κλπ.
• Η εξάλειψη του άσχετου νόμου περί της ρητορικής μίσους, που έχει γίνει εργαλείο φίμωσης, επεκτείνοντας την απαγόρευση και σε κάθε αντίρρηση προς τις ιδεοληψίες και τις μονομανίες της εξουσίας.
• Η θαρραλέα και οριστική κατάπαυση της ενοχοποίησης της αντίθετης πολιτικής άποψης και ο  στιγματισμός του πολιτικού bullying, που αχρηστεύει οποιονδήποτε πολιτισμένο πολιτικό διάλογο
• O επανακαθορισμός του περιεχομένου προφανών και στοιχειωδών εννοιών περί: πατρίδος, μητέρας, πατέρα, αληθούς, ψευδούς, ιδιοτέλειας, κατάχρησης, νομιμότητας, παρανομίας, κλπ.

Εκλογές: Μια προσπάθεια για να ξέρουμε τί λέμε, με τα παιδιά των 17 ετών

 

Φτάσανε πια οι πολυπόθητες εκλογές και όλοι οι πολίτες θα τρέξουμε να ψηφίσουμε τους αντιπροσώπους μας. Θα τρέξουμε, όμως; ή θα αδρανήσουμε και πάλι, παραβιάζοντας έτσι μια καθολική υποχρέωση, που είναι ταυτόχρονα και ευθύνη μας;

Ως πολίτες, θα πρέπει να γνωρίζουμε ή να μπορούμε να απαντήσουμε σε μερικά πολύ απλά ερωτήματα, που προϋποθέτουν την γνώση της σχετικής ορολογίας και πως αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενό της:

• Ποιός ψηφίζει, ποιός είναι ο φορέας του δικαιώματος του εκλέγειν;   Ψηφίζει το Εκλογικό Σώμα.  Δηλαδή οι πολίτες, το σύνολο των ενεργών πολιτών.
•  Η φράση "Εκλογικό Σώμα" αποτελεί σχήμα λόγου (κατά το νοούμενον). Και σημαίνει, οι πολίτες (όπως λέμε "ο κόσμος", κι εννοούμε όλοι οι άνθρωποι, ή όπως λέμε "ο άνθρωπος", κι εννοούμε και τους άνδρες και τις γυναίκες).
•  Ενεργοί πολίτες είναι όσοι έχουν συμπληρώσει ορισμένη ηλικία, ώστε οι πράξεις τους να παράγουν έννομες συνέπειες. (Σήμερα ως ηλικία για την άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν, έχει θεσπιστεί με νόμο το 17ο έτος της ηλικίας*).
• Τί συνιστά η παροχή ψήφου: Η παροχή της ψήφου των ενεργών πολιτών, συνιστά άσκηση του πολιτικού τους δικαιώματος "του εκλέγειν". Εκφράζει δηλαδή την πρόθεση του πολίτη να συμμετέχει στα κοινά και να συναποφασίζει για τον τρόπο της διακυβέρνησης της χώρας.
•  Έννομες συνέπειες, είναι τα αποτελέσματα που περιγράφονται από τον νόμο, ως  απόρροια ενεργειών που προηγήθηκαν. Θετικές και αρνητικές. Και μάλιστα ενεργειών που προβλέπονται από τον νόμο, ως επιτρεπτές (όπως η συμμετοχή στην ψηφοφορία) ή ως απαγορευμένες (όπως η παράβαση του ερυθρού σηματοδότη, η κλοπή, η ανθρωποκτονία, κλπ).
•  Κάποιοι πολίτες κωλύονται να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα, επειδή τα έχουν στερηθεί με δικαστική απόφαση, [με την οποία καταδικάστηκαν για ποινικό αδίκημα που έχουν διαπράξει, και για το οποίο η προβλεπόμενη και επιβληθείσα ποινή προβλέπει την στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, για ορισμένο χρονκό διάστημα. Αν στο διάστημα αυτό πρόκειται να διεξαχθούν εκλογές, αυτοί δεν θα ασκήσουν το δικαίωμά τους αυτό. Στην πράξη, το δικαίωμά τους τελεί σε αναστολή].
•  Οι πολίτες που ζούν στο εξωτερικό, είναι ενεργοί πολίτες, αλλά, στην πράξη, στην χώρα μας, δεν ασκούν το δικαίωμά τους, λόγω αποστάσεως  αφ' ενός, και, αφ' ετέρου, λόγω της παραλείψεως της Πολιτείας να θεσπίσει την σχετική διαδικασία (δηλ. να εκδώσει τον σχετικό νόμο) για την άσκηση του δικαιώματος αυτού του τμήματος του Λαού. Οι λόγοι είναι πολιτικοί και η ανάλυσή τους, εκφεύγει του παρόντος σημειώματος.
• Οι πολίτες με προβλήματα πνευματικής και σωματικής υγείας είναι ενεργοί πολίτες, με πολιτικά δικαιώματα, παρ' όλο που εγείρονται ενστάσεις για την πολιτική κρίση των πνευματικώς υστερούντων.
•  Η ψήφος μας είναι προσωπική, και πρέπει να είναι ελεύθερη και ανόθευτη ως εκδήλωση και έκφραση της θέλησης για λαϊκή κυριαρχία, και τελεί υπό την εγγύηση και την προστασία όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να την διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. 
• Η άσκηση του δικαιώματος του εκλέγειν είναι καθολική και αφορά όλους τους ενεργούς πολίτες, αδιακρίτως, υπό τους όρους του νόμου (ηλικία, μη καταδίκη κλπ). 
•  Η ψήφος μας είναι μυστική και πρέπει να είναι ανεπηρέαστη, από τρίτους, που ενδεχομένως θα θελήσουν να μας υπαγορεύσουν ή να μας πιέσουν για να τοποθετηθούμε σε συγκεκριμένη επιλογή. [Αυτό σημαίνει και το παραβάν, μέσα στο οποίο αποσυρόμαστε για να επιλέξουμε και η -εν συνεχεία- σφράγιση του φακέλου, μέσα στον οποίο τοποθετούμε το ψηφοδέλτιο με την σημείωση της επιλογής μας.]
•  Η ψήφος των πολιτών διέπεται από την αρχή της ισότητας και δεν είναι σπουδαιότερη η ψήφος κάποιας κατηγορίας πολιτών έναντι της ψήφου οιασδήποτε άλλης κατηγορίας.
•  Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, δεν είναι ατομικό δικαίωμα, αλλά υποχρέωση του πολίτη, γι' αυτό ο Καταστατικός Χάρτης της Χώρας (το Σύνταγμα)  ορίζει (στο άρθρο 51 παρ. 5) πως είναι υποχρεωτική. Είναι δηλαδή κοινωνικό λειτούργημα, γιατί η δημοκρατικότητα της κοινωνίας στηρίζεται στην συμμετοχή όλων. 
•   Όμως, η υποχρεωτικότητα της άσκησης του εκλογικού μας δικαιώματος, δεν εξικνείται μέχρι του σημείου να δώσουμε συγκεκριμένο περιεχόμενο στην επιλογή δια της ψήφου μας. Αρκεί η έκφραση της πολιτικής μας θελήσεως. 
• Σήμερα, που είναι ο καιρός της (κακώς εννοουμένης) απόλυτης ελευθερίας στην έκφραση, είναι ανάγκη να τεθεί το ερώτημα: Συνιστά πραγματικά, άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος η -εν γνώσει μας- παροχή άκυρης ψήφου, ή η αποχή από την άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος; Μια αναιτιολόγητη απάντηση -θετική ή αρνητική- ενέχει τον κίνδυνο της παραπλάνησης. 
• Εξηγούμαι: α) Κατ' αρχήν, η εκδοχή ότι  η άκυρη ψήφος και η αποχή αποτελούν γνήσια έκφραση της πολιτικής βουλήσεως (του κόσμου που είναι αηδιασμένος από την πολιτική), στηρίζεται, μάλλον, στην μοιρολατρική (ή την ιδιοτελή) άποψη πως ο κάθε πολίτης δεν έχει την δύναμη να προσφέρει στην Δημοκρατία της κοινωνίας και της πολιτείας μας, ή πως, ενδεχομένως, αρκεί για την Δημοκρατία η πολιτική βούληση ορισμένων που έχουν την δύναμη ή την φιλοδοξία. Ο υποστηρικτής της άποψης αυτής, θα μπορούσε, είτε να εποφθαλμιά την άνοδο του πολιτικού του αντιπάλου στην εκτίμηση των πολιτών, και να επιθυμεί την πολιτική του βλάβη, είτε να είναι απελπισμένος για την δική του πολιτική τύχη, και να αδιαφορεί για όλα τα υπόλοιπα. β) Η εκδοχή ότι η άκυρη ψήφος και η αποχή δεν αποτελούν γνήσια έκφραση της εκλογικού δικαιώματος, φαίνεται να υπερτερεί, κατά το ότι σε καμμία άλλη στιγμή της ζωής μας (ασθένεια, κίνδυνος, αποτυχία, απώλεια, φωτιά, πνιγμός) δεν θα επιλέγαμε την αδιαφορία ή την αποχή, ούτε θα επιλέγαμε  να προσπαθήσουμε χλιαρά, δηλ. χωρίς πίστη για την επίτευξη ενός θετικού αποτελέσματος. Ο υποστηρικτής της άποψης αυτής, έχει υπέρ αυτού το επιχείρημα της δράσης και της συμμετοχής του κοινωνικού συνόλου σε μια υπόθεση που αφορά όλη την κοινωνία και την δημοκρατικότητα της Πολιτείας μας.
•  Τίθεται θέμα αν το λευκό ψηφοδέλτιο αποτελεί πράξη πολιτικής επιλογής και παροχής ψήφου. Η εκδοχή του λευκού ψηφοδελτίου,  στηρίζεται στην άποψη ότι η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και η παροχή ψήφου είναι ένα ατομικό δικαίωμα και όχι λειτούργημα του πολίτη (σύμφωνα με την διάταξη 51 παρ. 5 του Συντάγματος). Η άποψη αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση προς την ρητή διάταξη του Καταστατικού Χάρτη της Χώρας. Συνεπώς, δεν αποτελεί παροχή ψήφου. 
•  Η επιλογή της μη επιλογής,  είναι μια ψευδεπίγραφη ελευθερία, αφού (η μη επιλογή μας) δεν θα μας απαλλάξει από κάποιους, αλλά θα μας υποχρεώσει να δεχθούμε την επιλογή των άλλων! Εξάλλου, δεν εκλέγονται ως αντιπρόσωποί μας οι ανύπαρκτοι, αλλά οι συγκεκριμένοι, που επελέγησαν. Και σε τούτο, δεν έχουν καμμιά συμβολή όσοι δηλώνουν πως δεν θέλουν κανέναν. Όσο κι εκείνοι που δηλώνουν πως τα θέλουν όλα, ή πως θέλουν σήμερα αυτό, κι αύριο εκείνο.
•  Το λευκό ψηφοδέλτιο, είναι μια λευκή επιταγή, χωρίς εκδότη και χωρίς αποδέκτη. Δεν είναι καν έγγραφο(*). Για "αξιόγραφο", ούτε λόγος!  Είναι απλώς, το "αναξιόγραφο της ελευθερίας μας" να αδιαφορούμε!.

Εδώ παρατίθενται οι οικείες διατάξεις του Συντάγματός μας:

TMHMA Γ΄

Βουλή

ΚΕΦΑΛAIO ΠΡΩTO

Ανάδειξη και συγκρότηση της Βουλής

Άρθρο 51

1. Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους.
2. Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος.
3. Οι βουλευτές εκλέγονται με άμεση, καθολική και μυστική ψηφοφορία από τους πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως νόμος ορίζει. Ο νόμος δεν μπορεί να περιορίσει το εκλογικό δικαίωμα παρά μόνο αν δεν έχει συμπληρωθεί κατώτατο όριο ηλικίας ή για ανικανότητα δικαιοπραξίας ή ως συνέπεια αμετάκλητης ποινικής καταδίκης για ορισμένα εγκλήματα.
**4. Οι βουλευτικές εκλογές διενεργούνται ταυτόχρονα σε ολόκληρη την Επικράτεια. Νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την Επικράτεια. Ως προς τους εκλογείς αυτούς η αρχή της ταυτόχρονης διενέργειας των εκλογών δεν κωλύει την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος με επιστολική ψήφο ή άλλο πρόσφορο μέσο, εφόσον η καταμέτρηση και η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων διενεργείται όποτε αυτό γίνεται και σε ολόκληρη την Επικράτεια.
**5. Η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος είναι υποχρεωτική.

Άρθρο 52

H ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση. Νόμος ορίζει τις ποινικές κυρώσεις κατά των παραβατών της διάταξης αυτής.

Άρθρο 53

1. Οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη που αρχίζουν από την ημέρα των γενικών εκλογών. Μόλις λήξει η βουλευτική περίοδος, με προεδρικό διάταγμα, που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, διατάσσεται η διενέργεια γενικών βουλευτικών εκλογών μέσα σε τριάντα ημέρες και η σύγκληση της νέας Βουλής σε τακτική σύνοδο μέσα σε άλλες τριάντα ημέρες από αυτές.
2. Βουλευτική έδρα που κενώθηκε μέσα στο τελευταίο έτος της περιόδου δεν συμπληρώνεται με αναπληρωματική εκλογή, όταν απαιτείται κατά το νόμο, εφόσον οι κενές έδρες δεν είναι περισσότερες από το ένα πέμπτο του όλου αριθμού των βουλευτών.
3. Σε περίπτωση πολέμου η βουλευτική περίοδος παρατείνεται σε όλη τη διάρκειά του. Αν η Βουλή έχει διαλυθεί, η διενέργεια των εκλογών αναστέλλεται εωσότου τελειώσει ο πόλεμος, ανακαλείται δε αυτοδικαίως η Βουλή που έχει διαλυθεί έως το τέλος του.

Άρθρο 54

**1. Το εκλογικό σύστημα και οι εκλογικές περιφέρειες ορίζονται με νόμο που ισχύει από τις μεθεπόμενες εκλογές, εκτός και αν προβλέπεται η ισχύς του άμεσα από τις επόμενες εκλογές με ρητή διάταξη που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
**2. Ο αριθμός των βουλευτών κάθε εκλογικής περιφέρειας ορίζεται με προεδρικό διάταγμα, με βάση το νόμιμο πληθυσμό της περιφέρειας που προκύπτει, σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, από τους εγγεγραμμένους στα οικεία δημοτολόγια, όπως νόμος ορίζει. Τα αποτελέσματα της απογραφής θεωρείται ότι έχουν δημοσιευθεί με βάση τα στοιχεία της αρμόδιας υπηρεσίας μετά την πάροδο ενός έτους από την τελευταία ημέρα διεξαγωγής της.
3. Μέρος της Βουλής, όχι μεγαλύτερο από το ένα εικοστό του όλου αριθμού των βουλευτών, μπορεί να εκλέγεται ενιαίως σε ολόκληρη την Επικράτεια, σε συνάρτηση με τη συνολική εκλογική δύναμη του κάθε κόμματος στην Επικράτεια, όπως νόμος ορίζει.
(....)

[ * Με έναν αστερίσκο δηλώνονται τα σημεία της Αναθεώρησης που αναγράφονται στο Α΄ Ψήφισμα της 6ης Μαρτίου 1986 της ΣΤ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων.
** Με δύο αστερίσκους δηλώνονται τα σημεία της Αναθεώρησης που αναγράφονται στο Ψήφισμα της 6ης Απριλίου 2001 της Ζ΄ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων.] [πηγή για το κείμενο του Συντάγματος και την σημείωση για τους αστερίσκους]


(*): Το έγγραφο δεν είναι ένα λευκό χαρτί. Το έγγραφο φέρει ορισμένα στοιχεία: ημερο/χρονολογία, θέμα, υπογραφή του εκδότη του κλπ.. Το προσωπικό σημείωμα δεν είναι έγγραφο, είναι "γραπτό". Το αξιόγραφο (επιταγή, συναλλαγματική, γραμμάτιο, μετοχή, χρηματόγραφο=χαρτονόμισμα) είναι ένα έγγραφο που ενσωματώνει μια κατονομαζόμενη οικονομική αξία.