Αναστάσιμα και Ελληνικά

Διαβάζω στην Καθημερινή (εδώ) ένα άρθρο, εξόχως ενδιαφέρον, κυρίως λόγω των ερωτημάτων που εγείρει, και ακριβώς, γι' αυτό, απεφάσισα να παραθέσω τους προβληματισμούς μου.

1. Απερινόητο Μυστήριο, είναι για κάποιους,  η Ανάσταση του Κυρίου μας, όχι τόσο διότι αδυνατεί πλήρως η ανθρώπινη σκέψη να το διερευνήσει και να το εξιχνιάσει, αλλά κυρίως διότι η Ανάσταση δεν είναι Μυστήριο (δηλ. ένα από τα Μυστήρια που έχει ορίσει η Εκκλησία μας), δεν είναι απλώς μια τελετή ή ένα στάδιο πνευματικής εν Κυρίω προσωπικής προόδου και ωρίμασης. Εμείς πιστεύουμε ότι η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι Γεγονός. Γεγονός που το εορτάζομε και το ενθυμούμεθα, ως λόγον και νόημα της ζωής μας. Που το βιώνουμε ως αδιάλλειπτη και ακατάλυτη παρουσία του Θεού στην ζωή μας, σε όλες της τις διαστάσεις, εκφάνσεις, όψεις κι εκδηλώσεις της. Και σ' ετούτο, δεν ασκούν καμμία επίδραση τα διπλώματα, οι σπουδές μας, ή οι πολιτικές μας πεποιθήσεις. 

Κι όσο για τις διαλεκτικές μας ικανότητες και την τέχνη μας περί του διαλέγεσθαι, αρκούμεθα να συμμορφωνόμαστε με την Ευαγγελική παραίνεση "μετά μίαν και δευτέραν παραιτού", κατά τις συζητήσεις μας με τους εναντιουμένους σε τούτο το Γεγονός. Γιατί το Αναστάσιμον Φρόνημα, αποτελεί προσωπική επιλογή κατ' απόλυτη ελευθερία, όπως και η απόφαση στην πρόσκληση "όστις βούλεται οπίσω μου ελθείν...". Εμείς, λοιπόν, που πιστεύουμε στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, απλώς, έχουμε την χαρά να την βιώνουμε, και το εσωτερικό χρέος να ομιλούμε για το γεγονός αυτό, παντού και πάντοτε, "έως εσχάτου της γής...".

2. Είναι επίσης γεγονός, ότι (όχι απλώς, "η λέξη της Ανάστασης", αλλά) το Γεγονός της Ανάστασης, ασκεί έλξη μοναδική στους πιστούς της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κι αυτό, ίσως, επειδή δεν το εξουσιάζουν οι άνθρωποι, ούτε οι πολιτικές τους, ούτε η επιστήμη ούτε η διεθνής οικονομία, αλλά αποτελεί Θεία προσφορά, και  Θεία συμμετοχή (ενανθρώπηση, Θεία Πάθη)  στα ανθρώπινα, που μας  δίνουν την ευκαιρία να αντιληφθούμε πως σε κανένα από τα βάσανά μας δεν είμαστε μόνοι και αβοήθητοι, κι ότι ο Θεός παραστέκει κάθε μας βήμα, αφού έγινε ένας από όλους εμάς, μέχρι του βίαιου τέλους της ανθρώπινης ζωής του. 

Το κενό που έχουν κάποιοι άνθρωποι επηρεασμένοι από τα ιδεώδη του διαφωτισμού, δεν βρίσκεται μόνο στην Ανάσταση του Χριστού (που είναι γι' αυτούς ανεξήγητο και ταυτόχρονα μυστήριο), αλλά κυρίως, στην ενανθρώπηση του Θεού! 

[Η κατά τον αρθρογράφο "κυριαρχήσασα στην δύση απολύτως εκκοσμικευμένη λογική", που καθοδηγεί την πολιτική και την οικονομική "επιστήμη" και που τελικά, με όχημα αυτές, επιχειρείται να διαμορφώνονται οι προτιμήσεις και οι κατευθύνσεις της ζωής των ανθρώπων, αυτή η εκκοσμικευμένη λογική αποδυνάμωσε  και τις προσπάθειες για αυτο-συνείδηση, κι επιπλέον εξοστράκισε μεθοδευμένα ό,τι αντίκειται στην (επιτηδευμένα και καθοδηγημένα) "ορθολογική"- δηλ. κυρίως αισθησιοκρατική- θεώρηση πραγμάτων].

3. Το Γεγονός της Ανάστασης, σε όποιες περιοχές βιώνεται σε εθνικό επίπεδο, έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία, αλλά με και την ιστορική πορεία των λαών. Ας αναρωτηθούμε, ποιοί (από  σύμπρωση, άραγε;) είναι οι Ορθόδοξοι λαοί! Όλοι είναι μαρτυρικοί λαοί, που υπέφεραν από τους γείτονές τους αλλά και από τους "ρηξικέλευθους" και συχνά βαλτούς ομοεθνείς τους, και μάλλον, εξακολουθούν να υποφέρουν. 

Εύλογο είναι, λοιπόν, γι' αυτούς, να γεννιέται στην ψυχή τους, η ελπίδα της Αναστάσεως, έστω και σε επίπεδο συμβολισμού. Κι αυτό μάλλον, σημαίνει, πως η προσωπική εμπειρία των ανθρώπων και η ιστορική επίγνωση των λαών ως σύνολο, είναι εκείνη που προκαλεί την συνάντηση με τον Θεό...

4. Η επαναστατικότητα της Ανάστασης του Κυρίου μας, φρονώ πως δεν αναφέρεται τόσο στην "ολική καταστροφή της αυτοεικόνος του ανθρώπου, όπως τη συγκροτεί ο καθείς, στη βάση αξιών, θεωρητικών κατασκευών, υλιστικών αναγκών ή κοσμικής αναγνωρίσεως", όσο στο ότι είναι αδύνατον να ευοδωθεί οποιοδήποτε ανθρώπινο πλάνο, που δεν εμπεριέχει κάτι ουσιώδες: την μεταμέλεια από την επιδίωξη του κακού (= την πνευματική μεταστροφή τους και την παύση πρόκλησης δεινών στους άλλους) ή την διακονία και την επ' αγαθώ προσφορά στους άλλους. Βλέπουμε, πως ακόμη και τα πραγματοποιούμενα (στοχευμένα και καταστροφικά) πλάνα των ισχυρών, των φανατικών κλπ. έχουν τεράστιες και γι' αυτούς τους ίδιους απώλειες. Απώλειες θλιβερές και δυσάρεστες για όλους, ως αποτέλεσμα αποτρόπαιων πράξεων.

 Αν προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί οι κοινωνίες μας, βγάλανε τον Θεό από την ζωή και την παιδεία μας, αυτό δεν θα μπορέσουμε να το ερμηνεύσουμε ικανοποιητικά, επειδή διατηρήσαμε το κήρυγμά του! Γιατί είναι αλήθεια, είναι γεγονός γνωστόν τοις πάσι, πως οι δημοκρατίες μας έβαλαν ανάμεσα στις αξίες τους την ισότητα των ανθρώπων, τα δικαιώματα και την προστασία των αδυνάμων, καθώς και την προστασία του περιβάλλοντος (της φύσεως και όλων των "κτισμάτων"), κλπ. 

Το γεγονός αυτό αναπόδραστα φανερώνει  πως οι άνθρωποι, θεοποίησαν εαυτούς, κι έπραξαν σαν όλα τούτα νά 'ναι δικές τους εμπνεύσεις, κι όχι Ευαγγελικές διδασκαλίες και παραινέσεις! Δηλαδή, οι άνθρωποι ιδιοτελέστατα προέβησαν σε κανονική πλαστογραφία και πλαστοπροσωπία, και μάλισταν δολοφόνησαν τον πρώτον κηρύξαντα!

5. Το Γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, είναι σύμφυτο με κάθε αγαθή και πιστεύουσα ψυχή. Με κάθε αθώα και καθαρή καρδία. "Οι καθαροί τη καρδία τον Θεόν όψονται". Γιατί αυτοί δεν βλέπουν το άντίθετο σ' εκείνο που θωρούν τα μάτια τους. Κι αν το έθνος μας έχει την αφέλεια και την αμεριμνησία της παιδικότητας, αυτό δεν είναι το μειονέκτημά του. Γιατί όλη η αγαθή ζωή είναι αγνότητα, χαρά και δημιουργία, μέχρι την εσχάτη ώρα του καθενός μας. Το εθνικό μας μειονέκτημα είναι η σοφιστεία και η φιλοπρωτία, που συνεγείρουν την υστεροβουλία και την αρχολαγνεία. Και για τούτα τα πάθη τους, κάποιοι επιτήδειοι, πλανεύουν και στρατολογούν αργούς, απροσανατόλιστους, ηθικά ανίσχυρους, καιροσκόπους και τυχοδιώκτες για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους. Και μοχθούν, και γογγύζουν και αγωνιούν για την νίκη τους επί των ομοίων τους.

6. Ανίκανοι για την ορθολογική διαχείριση της καθημερινότητας, είναι εκείνοι που διαχειρίζονται ξένες καθημερινότητες. Για την δική τους, είναι μια χαρά ικανοί. Είδατε με πόσα δεσμά μας φυλακίζουν οι εξουσιάζοντες; Είδατε πόσο μακροχρόνια είναι τα δάνειά «των εταίρων μας» σε βάρος μας; Είδατε πόσο μεθοδευμένες είναι οι συμμαχίες των ισχυρών και οι δεσμεύσεις των αδύναμων ακολούθων τους; Είδατε πόσο μακρές, μυστικές και αποτελεσματικές είναι οι συνεδριάσεις των διαπραγματεύσεων που κάνουν οι ισχυροί με τους απελπισμένους επαίτες ενός δανείου;

 Οι Έλληνες είναι μια χαρά νοικοκύρηδες στην καθημερινότητά τους, κι όπου αλλού πήγανε πρόκοψαν, στην πλειοψηφία τους. Δεν είναι περήφανοι που φύγανε, είναι περήφανοι που είναι ΄|Ελληνες. Και δεν λυπούνται τους Έλληνες της Ελλάδας, λυπούνται την πατρίδα τους, και οικτίρουν για την αστοργία τους τα τέκνα της, που την διαφεντεύουνε. Ανάμεσα σε τούτα τα τέκνα, είναι κι εκείνα που δεν κάνουνε καλό στην πατρίδα τους, από όποια θέση τους πέφτει λόγος προς αποτροπήν του κακού. Και ο λόγος πέφτει, ασφαλώς, και στον Τύπο. Γιατί επηρεάζει. Και πρέπει να επηρεάζει προς το καλό, πρωτίστως, όλης της κοινωνίας, προς την οποία απευθύνεται.

Ο Τύπος, ως έργο του, έχει από τον νόμο, να  αναφέρει τις ειδήσεις, εγχώριες και παγκόσμιες, να παρουσιάζει τα τοπικά ζητήματα, την τοπική και παγκόσμια πρόοδο, τα προβλήματα της χώρας και τις διεθνείς της σχέσεις,  να αναλύει τα γεγονότα και μπορεί να αποδίδει τις αιτίες και τις συνέπειές τους, εκεί που πρέπει, κλπ. Γι' αυτούς τους λόγους ο Τύπος κατέχει σημαίνουσα θέση στην κοινωνία.

Ο Τύπος δεν είναι μόνο για διαφήμιση, ή για διαμόρφωση της κοινής γνώμης προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, ή μόνο για φαιδρότητες και κουτσομπολιό.

7. Προβάλλεται ότι για τις συμφορές που έχουν πλήξει εμάς τους Έλληνες, με πλέον πρόσφατη και ολιγότερο οδυνηρή τη χρεοκοπία, ουδέν διδαχθήκαμε. Επίσης, γράφεται πως οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές μας, δεν άλλαξαν στο ελάχιστο. Κι ότι ο διχασμός είναι το μόνιμο στοιχείο της εθνικής ζωής μας, από εμφανίσεώς μας στην περιοχή αυτή της γης, και εξακολουθεί με όψεις διαφορετικές έως σήμερα και εις τον αιώνα του αιώνος.

Μα τί να κάνει εκείνος ο φτωχός που κανονιοβολείται από τους ειδικούς: τους στρατευμένους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα τραπεζικά συστήματα που τον καλούν να δανείζεται ασυστόλως, για διακοπές για αυτοκίνητα, για ψώνια κλπ., τους πολιτικούς που διορίζουν για μόνο ένα πολιτικό σταυρό στο κατάλληλο όνομα, και  από τόσους άλλους κράχτες της φθοράς και της υποθήκης του μέλλοντος; Ο ταπεινότερος μιμείται τον πιο εξελισσόμενο! Κάνει ό,τι κάνουν οι βολεμένοι!

Κι όμως, ένας διαμορφωτής της κοινής γνώμης, με ειλικρίνεια, και αγάπη για την πατρίδα του, θα μπορούσε να έχει μιλήσει και να έχει προειδοποιήσει, να έχει αναλύσει και να έχει εξηγήσει, αντί να διαγκωνίζεται για την επιβολή και την εφαρμογή της αλλοδαπής εργοδότριας πολιτικής, του εκπεσμού και του εκφυλισμού της πατρίδας του. Πολλοί παρενέβησαν για την εφαρμογή κάποιας κομματικής πολιτικής, κι όχι πολιτικών που θα ευνοούσαν το επίπεδο και κυρίως την προοπτική της πατρίδας και της ζωής μας.

Αν ως Έλληνες θέλουμε τον ένα κι όχι τον άλλον, γιατί δεν θέλουμε τον καλύτερο για την πατρίδα; για την ζωή μας όλη, για την ζωή των παρόντων και των επερχομένων; Ο πολιτικός που είναι καλός για κάποιους κι όχι για όλους, δεν είναι καλός, τελικά, για κανέναν. Επειδή αυτός δημιουργεί τον διχασμό και την μονομέρεια. Χρησιμοποιεί την ιδιοτέλεια για να επιτύχει την διαίρεση των πολιτών σε οπαδούς του και στους άλλους, για τους οποίους δεν νοιάζεται. Μπορεί η ηγεσία μιας χώρας να μην φροντίζει για μια μερίδα του λαού;

8. Σημειωτέον ότι το γραφόμενον περί αρνήσεως των Ελλήνων για την πνευματική τους ωρίμαση, αυτό, είναι καινοφανές "κεκτημένο", αναγόμενο στην μεταπολιτευτική προοδευτική πολιτική περί καταργήσεως των ελέγχων γνώσης και αξιολόγησης του γνωστικού επιπέδου των σπουδαζόντων και του όλου εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς και των εργαζομένων! Ιδέα, που είναι απότοκος της πρακτικής περί του ανελέγκτου των πολιτικών για τις πολιτικές, τις νομικές και τις ηθικές τους αταξίες.

 Αντιθέτως, η φιλομάθεια των Ελλήνων ιστορείται από τους αρχαίους χρόνους. Η δυτικόστροφη χρησιμοθηρία των πανεπιστημίων που μαστίζει (στις μέρες μας) και την σύγχρονη ελληνική εκπαίδευση, αρμονικά συμπορεύεται  με την εμπορευσιμότητα και την εμπορικότητα υλικών και αύλων αγαθών: από κατασκευασμένα αντικείμενα μέχρι συνειδήσεις ανθρώπων. Από πολιτικές θέσεις, μέχρι πολιτικές επιδιώξεις, και μάλιστα  σε αντίθεση προς τις ίδιες, αρχικώς διακηρυχθείσες, θέσεις. 

Υιοθετήθηκε το δυτικοειδές ιδεώδες της χρησιμότητας (κάποιων), αντί του ιστορικά, θρησκευτικά και ηθικά ελληνικού ιδεώδους για την αξία, την ικανότητα, την ειδικότητα και την ευθύνη του ανθρώπου, για τον εαυτό του και για το κοινωνικό σύνολο.

9. Το άν τελικά η Ανάσταση γίνεται πανηγύρι, αυτό το οφείλουμε στην πνευματική μας υστέρηση την οποία συντρέχουν ασμένως, στηρίζουν και υποστηρίζουν, όλοι οι καρπούμενοι από αυτήν:

• η πολιτική ηγεσία που εκάστοτε μας κυβερνά και καθορίζει τους ορίζοντες της βιοποριστικής δράσης εν απελπισία και διωγμώ
• η υπνώττουσα πνευματική ηγεσία του τόπου, που βολεμένη στο ησυχαστήριό της περί άλλα τυρβάζει (θώκους και τιμάρια)
• οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου που συνωθούνται στους προθαλάμους της εξουσίας και διαλαλούν την φτηνή πραμάτειά τους
• οι ελεγκτικές δυνάμεις του τόπου (ο Τύπος αλλά και η Δικαιοσύνη), που, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, συχνά συντάσσονται με κάποιον από τους επίδοξους ηγεμόνες, ή  στην χειρότερη περίπτωση αποτελούν οχήματα αγοραίου και προσχηματικού ξεμπροστιασμού των πολιτικώς αντιπαρατιθεμένων, έργο ολοκληρωτικά άχρηστο για την πνευματική πρόοδο του συνόλου της κοινωνίας, αλλά και του ανθρώπου (για τον τρόπο που θα ζήσει και θα δημιουργήσει στην ζωή του), όπως και του πολίτη (για την συμπεριφορά του προς το σύνολο και προς την ίδια την πολιτεία).

 Κι ύστερα, τί να σου κάνουν μόνοι οι καθημαγμένοι βιοπαλαιστές που τελούν σε διωγμό και εγκατάλειψη και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την επιβίωση της οικογενείας τους και της επιχείρησής τους;

10. Τελικά, όσοι γιορτάζουμε το Γεγονός της Ανάστασης, δεν έχουμε ζήτημα με το πανηγύρι. Γιατί η Ανάσταση είναι χαρά και παρηγορία, στα δύσκολα.

Είναι άλλο πράγμα, όμως, όταν διαπράττοντας ασύγγνωστη νοθεία, ορίζουμε το πανηγύρι ως ανάσταση. Αυτοί που το ορίζουν έτσι, έχουν και την ευθύνη για την "πνευματικότητα" που αποπνέουν, αλλά και για την «απο-πνευματικότητα» που εμπνέουν.