Ψαλμός 1ος

ΜΑΚΑΡΙΟΣ ἀνήρ, 

ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν
καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη
καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν.
2 ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ,
καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός.
3 καὶ ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,
ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ,
καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀποῤῥυήσεται·
καὶ πάντα, ὅσα ἂν ποιῇ, κατευοδωθήσεται.
4 οὐχ οὕτως οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως,
ἀλλ᾿ ἢ ὡσεὶ χνοῦς,
ὃν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς.
5 διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει,
οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων·
6 ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων,
καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται.

Απόδοση

Μακάριος ο άνθρωπος, 

που δεν εσύχνασε σε σύναξη απεργαζομένων την ασέβεια

δεν εστάθηκε στο δρόμο της αμαρτίας
και δεν εκαταστάθηκε στο διευθυντήριο της διαφθοράς

(Μακάριος ο άνθρωπος που)
μονάχα στο λόγο του Κυρίου στάθηκε η επιθυμία του
και στην αδιάκοπη μελέτη του Νόμου Του.

Αυτός θα είναι, όπως το δέντρο, το φυτεμένο στην ροή των υδάτων
που καρπό θα δώσει στον καιρό του,

τα φύλλα του δεν θα χαθούν
κι όλα όσα κάνει θα ευδοκιμήσουν

Όχι όπως οι ασεβείς, όχι.
Αυτοί, όπως το χνούδι,
που άνεμος το παρασέρνει από το πρόσωπο της γής,
αυτοί, δεν θα αναστηθούν κατά την κρίση
ούτε οι αμαρτωλοί θα βρεθούν στην σύναξη των δικαίων

Γιατί γνωρίζει ο Κύριος το θέλημα των δικαίων
και θα τα σχέδια των ασεβών θα χαθούνε μαζί τους.

Υποβόσκω και υποφώσκω: μια επίκαιρη χρήση

Ανατρέχω σε μια παλιότερη ανάρτηση με τον τίτλο "Υποβόσκω και υποφώσκω".

Σήμερα, με την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, ακόμη και αν αρχικά μπορούσε να θεωρηθεί ότι υπέβοσκε* ανοησία, επιπολαιότητα, ολιγωρία ή και ενδοτισμός της εξουσίας, τελικά μπορεί και να υποφώσκει** η μέρα της λύτρωσής μας.

Είναι τόσο κραυγαλέα η αντίθεση του λαού προς την πολιτική της αριστερής διακυβέρνησης, που, φαίνεται, πως αν και συναθροίζονται -έξωθεν προερχόμενες- ψήφοι σύμπλευσης, όλες αυτές, δεν κομίζουν και "προστιθένη αξία" στην προοπτική του κυβερνητικού κόμματος.

Ίσως, κάποιες ψήφοι, να λαμβάνουν "αξία", μόνο και μόνο από το γεγονός της έκφρασής τους...


Σημειώσεις:

*υπέβοσκε: κρυβόταν, ελάνθανε,
**υποφώσκει: αχνοφέγγει

Έωλη -από την αλλοδαπή- συστράτευση, για την υποστήριξη της συμφωνίας των Πρεσπών

Διαβάζω στις εφημερίδες, αναδημοσιεύσεις του ξένου Τύπου, με τις οποίες διάφορες κοινωνικές ομάδες με κύρος και άποψη, έρχονται να ενισχύσουν την υποστήριξη της συμφωνίας των Πρεσπών. Αν ήθελαν να συνδράμουν με την (φαινομενικά) οξυδερκή στάση τους, την υποστήριξη αυτής της συμφωνίας, θα έπρεπε η κρίση τους να είναι αντικειμενική ως προς τα ζητήματα που ετέθησαν προς διαπραγμάτευση, και τα ζητήματα που διακυβεύονται. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει.

Διαβάζω, λοιπόν πως "Με κοινή επιστολή τους στη βρετανική εφημερίδα Guardian δεκάδες προσωπικότητες και πανεπιστημιακοί εκφράζουν την υποστήριξή τους στην "ιστορική και δίκαιη", όπως τονίζουν, συμφωνία της 17ης Ιουνίου που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, η οποία -όπως σημειώνουν "τερματίζει μια διένεξη που κακοφόρμιζε τα τελευταία 25 χρόνια".

"Η κάθε πλευρά είχε να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες της άλλης. Για την Ελλάδα ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός στο σύνθετο νέο όνομα (Βόρεια Μακεδονία), η εφαρμογή του erga omnes για κάθε χρήση εσωτερικά και διεθνώς και η αξίωση ότι το σύνταγμα της ΠΓΔΜ θα τροποποιηθεί ανάλογα. Για την Βόρεια Μακεδονία, η αποδοχή της ύπαρξης της μακεδονικής γλώσσας ως μέρος της σλαβικής οικογένειας γλωσσών (γεγονός που αναγνωριζόταν εδώ και χρόνια από τον ΟΗΕ και την Ελλάδα), ο ορισμός της εθνικότητας ως Μακεδόνες/πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας και κυρίως η έναρξη ενταξιακών συνομιλιών με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ", προσθέτουν οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν την επιστολή.

"Όταν ολοκληρωθεί αυτή η νομικά δεσμευτική συμφωνία θα έχει λύσει ένα ζήτημα αμφισβητούμενης πολιτικής ταυτότητας, κάτι το οποίο είναι τόσο κοινό σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες και θα προσφέρει ένα πρότυπο για την μελλοντική επίλυση άλλων παρατεταμένων διενέξεων", υπογραμμίζουν.

"Όμως η συμφωνία αντιμετωπίζει ακόμη μεγάλα εμπόδια και στις δύο χώρες, όπου οι σκληροπυρηνικοί και οι εξτρεμιστές κινητοποιούνται εναντίον της. Η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας, συγκεκριμένα, χρειάζεται όλα τα κόμματα να εκπληρώσουν την δέσμευσή τους αν είναι να κερδίσει το δημοψήφισμα για την έγκριση της συμφωνίας το φθινόπωρο", τονίζουν επίσης.

"Αυτές τις κρίσιμες στιγμές που η Ευρώπη αντιμετωπίζει την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού και ρατσισμού και επικίνδυνοι αναθεωρητισμοί ξαναέρχονται στην επιφάνεια στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, διαιρώντας τους ανθρώπους σε "προδότες" και "πατριώτες", είναι σημαντικότερο από ποτέ να υποστηριχθούν αυτοί που αναλαμβάνουν το ρίσκο για την συμφιλίωση. Υποστηρίζουμε αυτήν την δίκαιη συμφωνία και καλούμε όλες τις πλευρές να εκπληρώσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας"" (και ακολουθούν οι υπογραφές). ΠΗΓΗ

Πόσο πολύ μας αγαπούν, τελικά όλοι αυτοί που μας ενθαρρύνουν να ενδώσουμε στην εκχώρηση του ιστορικού μας ονόματος;  Και γιατί, όλοι αυτοί οι υποστηρικτές της λύσης των προβλημάτων, δεν έχουν φροντίσει να διαμαρτυρηθούν ώστε να απομακρυνθούν οι τούρκοι από την κατοχή της Κύπρου, να καταπαύσει η τρομοκρατία των ισλαμιστών και η καταστροφή των χωρών από τους πολέμους των ισχυρών;

• Δεν είναι σαφές πως όλα αυτά γίνονται χάριν εξάλειψης της φιλοπατρίας μας, που αυτοί την βαφτίζουν εθνικισμό;
• Δεν είναι σαφές πως η χώρα μας ξανα-είναι το πειραματόζωο, αυτή την φορά για την ανάσχεση των εθνικώς αφυπνούμενων συνειδήσεων ανά την Ευρώπη;
• Δεν υποστηρίζουν αυτούς που "αναλαμβάνουν το ρίσκο", με απώτερο σκοπό την χαλάρωση των εθνικών δεσμών στην πατρίδα μας και την χειραγώγηση του λαού και των συμφερόντων της χώρας κατά πώς βολεύονται οι προστάτες μας;
•  Και πόσο άμοιροι προσδοκιών είναι όλοι αυτοί, οι πρόθυμοι, και όσοι, ακόμη, έλκουν εξ αυτών (των ...εμψυχωτών μας στην υποχώρηση) συμφέροντα;

Οι απολογητές της έωλης συμφωνίας των Πρεσπών

 

Αλιεύω στο διαδίκτυο τις δηλώσεις που έχουν διατυπωθεί από καλλιτέχνες και διανοούμενους, αλλά και από ακαδημαϊκούς, προς υποστήριξη της συμφωνίας των Πρεσπών. Στις επιστολές αυτές, επαναλαμβάνονται, αυτολεξεί οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί, χωρίς ούτε μια  προσωπική τοποθέτηση, από την πλευρά -έστω και ενός εκ- των υπογραφόντων.

Είναι κακό πράγμα η παπαγαλία, όταν αυτοί που παπαγαλίζουν είναι μεγάλα "παιδιά".

Με ξενίζει, το ότι, η άποψη των διανοούμενων και των καλλιτεχνών που υποστηρίζουν την συμφωνία των Πρεσπών, ασχολείται περισσότερο με την καλή πίστη μας προς την γείτονα, παρά με την προστασία των εθνικών μας συμφερόντων.

Επί πλέον, μάλλον υβρίζουν κάθε διαφωνούντα, παρά διαφωνούνε με την άρνησή μας, αφού δεν επιχειρηματολογούν για να μας προσελκύσουν στην άποψή τους. Συνήθειο των νέων καιρών. Θα μπορούσαμε να πούμε πως έτσι είναι και τα νέα πολιτικά ήθη, που κομίζει, αποτελεσματικά πλέον, η κυβέρνηση.[Όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου και δεν με ακολουθεί είναι εξοβελιστέος εχθρός!]

Και καλά, η κυβέρνηση μπορεί να αποφασίζει ό,τι θέλει, γιατί αυτή είναι η πολιτική της, και μας έχει πείσει ότι άλλα είναι τα ζητήματα που την απασχολούν (η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού), κι όχι οι εθνικές μας ευαισθησίες. Οι διανοούμενοι, όμως και οι καλλιτέχνες, πώς καταδέχονται να επαναλαμβάνουν αυτούσιες τις κυβερνητικές θέσεις, και να μας απευθύνουν έωλες απόψεις και άσχετες δηλώσεις; Δεν αντιλαμβάνονται ότι όχι μόνο δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε μαζί τους και να ακολουθήσουμε την σκέψη τους, αλλά, ότι με τον τρόπο αυτόν μας προσβάλλουν στην προσωπικότητά μας, και στην ουσία της ανθρωπιάς μας;

Η επιστολή των καλλιτεχνών/διανοουμένων

«Είμαστε κι εμείς εδώ. Όχι στην Ελλάδα του μίσους και του σκοταδισμού», επισημαίνεται εισαγωγικά σε κείμενο υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Ειδικότερα, «στην κοινωνία μας σήμερα διεξάγεται μια σύγκρουση που υπερβαίνει το στενό πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, υπερβαίνει το τοπίο των πληγωμένων κοινωνικών σχέσεων και ακουμπάει το ουσιαστικό πεδίο των πολιτισμικών σχέσεων.

Παρατηρούμε ότι κάποιοι θέλουν λυσσασμένα να γυρίσει η Ελλάδα 100 χρόνια πίσω. Ένα φοβικό, βαθιά οπισθοδρομικό και αντιδραστικό αφήγημα έχει βγει από τα σκοτεινά ντουλάπια της ιστορίας, με αφορμή την ”Συμφωνία των Πρεσπών”.

Με αυτό το σκεπτικό εμείς που καθημερινά βρισκόμαστε σ′ έναν διάλογο με την κοινωνία, μέσα από τη τέχνη, απ′ τα τραγούδια, τη μουσική, τους στίχους, μέσα απ′ το θέατρο, τον χορό, το γράψιμο, την σκέψη, τον κινηματογράφο, μέσα από κάθε ανθρώπινη έκφραση κι ανησυχία, δεν μπορούμε να μην επικοινωνήσουμε και σήμερα με τον λαό που δοκιμάζεται από διχαστικές κραυγές, με την κοινωνία που πληγώνει και πληγώνεται.

Θα ήταν υποκριτικό κι ανάξιο του πολιτισμού μας αν παριστάναμε τους ανήξερους, τους ανέγγιχτους και τελικά τους αδιάφορους, πάνω σε ένα θέμα που απασχολεί ολόκληρη την Ελλάδα.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή των γειτόνων μας που απομονώνουν τους εθνικιστές και τη ρητορική μίσους και στέλνουν μηνύματα φιλίας και αλληλεγγύης στον Ελληνικό λαό γυρίζοντας την πλάτη στην πατριδοκαπηλία, το τσίρκο με τους Βουκεφάλες και την ακροδεξιά. Ενώνουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια των πολιτών του κόσμου που είναι έτοιμοι και έτοιμες να υπερασπιστούν την ελευθερία, τη φιλία, τη δημοκρατία και τις ανθρωπιστικές άξιες από άκρη σε άκρη του πλανήτη.

Στηρίζουμε την συμφωνία των Πρεσπών, σεβόμενοι την ανεξαρτησία και τα δικαιώματα των λαών. Στηρίζουμε τη συμφωνία γιατί δεν μας αρκεί να αναφερόμαστε μόνο στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά να τον προστατεύουμε, να τον προάγουμε και να εκφραζόμαστε μέσα από τις βασικές του αρχές.

Θέλουμε μια Ελλάδα δημοκρατίας και διαλόγου, αντιθέσεων και συνθέσεων.

Είμαστε πολλοί και πολλές αυτοί που θα αγωνιστούν, θα διεκδικήσουν, θα παλέψουν για να μην γυρίσουμε πίσω. Στο σκοτάδι, στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό, στην καταστολή, στον ολοκληρωτισμό.

Η ”Συμφωνία των Πρεσπών” τερματίζει μια πολύχρονη διαμάχη μεταξύ δύο χωρών, προσφέροντας στην συνεργασία και στην αλληλεγγύη των λαών μας.
Έχουμε την ευκαιρία αντί να επικρατήσει ο σκοταδισμός να επικρατήσουν η δημιουργικότητα, η ανεκτικότητα, η αλληλεγγύη.

Δεν θέλουμε να παλεύουμε απλά για να διατηρήσουμε τις όποιες ελευθερίες μας, αλλά για να τις διευρύνουμε. Να χτίσουμε μια πιο ανοιχτή και δίκαιη κοινωνία για όλους μας.

Πρωτοβουλία ανθρώπων της Τέχνης & του Πολιτισμού

Η επιστολή των ακαδημαϊκών

«Η Συμφωνία των Πρεσπών κλείνει μια χαίνουσα πληγή που αφέθηκε να κακοφορμίσει για τρεις δεκαετίες. Είναι μια έντιμη Συμφωνία και ένας προωθητικός συμβιβασμός που προασπίζεται το μέλλον των λαών των δυο χωρών με ειρήνη, αλληλεγγύη και συνανάπτυξη», υπογραμμίζουν άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Και συνεχίζουν: «Η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό (Βόρεια Μακεδονία), έναντι όλων και με συνταγματική αναθεώρηση, καλύπτει πλήρως τις πάγιες ελληνικές θέσεις, ενώ αποδεικνύει έμπρακτα τη βούληση της γειτονικής χώρας για ειρηνική συνύπαρξη των δυο λαών.
Ζούμε σε μια περίοδο όπου βιώνουμε επώδυνα στην Ευρώπη την άνοδο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού.
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι από τα ελάχιστα παρήγορα γεγονότα αυτής της περιόδου σε όλη των Ευρώπη. Και χαιρετίστηκε ευρύτερα σαν τέτοια.
Γι’ αυτό ακριβώς και τη στηρίζουμε, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας απόψεων».

 (ΠΗΓΗ)

Η αντίθεση της ελληνικής διανόησης στην συμφωνία των Πρεσπών

 Αντιγράφω το εξαιρετικό δημοσίευμα, και απλώς, με εμφατικά στοιχεία, επισημαίνω τα σημεία της απόλυτης σύμπλευσής μου:

 

«Ποιος αποφάσισε ότι ο «ακρωτηριασμός» ήταν η δέουσα λύση για την Ελλάδα;» αναφέρουν σε επιστολή τους 12 πανεπιστημιακοί, σχολιάζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών – Ποια είναι τα λάθη της ελληνικής διπλωματίας και οι αντιφάσεις της εξωτερικής πολιτικής.

Κόλαφος είναι η ανοιχτή επιστολή 12 καθηγητών πανεπιστημίου, που επικρίνουν τη Συμφωνία των Πρεσπών και αναλύουν τα λάθη και τις αντιφάσεις της ελληνικής διπλωματίας.

«Το αδιέξοδο της διπλωματίας δεν οφειλόταν στην έλλειψη τόλμης ή ευφυΐας», αλλά καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να παραβλέψει ότι η ιστορία «αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού έθνους και θέμα εξαιρετικά μεγάλης ευαισθησίας στον ελληνικό Βορρά, στην ελληνική Μακεδονία», αναφέρουν οι 12 πανεπιστημιακοί στην επιστολή τους στο in.gr.

Όπως εξηγούν, «η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό», καθώς υπονομεύει ανεπανόρθωτα τη μικτή ονομασία erga omnes. Επίσης, υποστηρίζουν ότι δεν επιλύεται η διαφωνία, καθώς το ίσο βάρος σε δύο αντιφατικές ιστορικές εκδοχές «παραβιάζει την κοινή λογική, αφού αναγνωρίζει ότι αμφότερες είναι κατ’ όνομα «μακεδονικές». Η συνωνυμία αυτή δεν αποτελεί επωφελή λύση, γι’ αυτό και την αντιμαχόμασταν ανέκαθεν».

Επίσης, οι πανεπιστημιακοί εξηγούν την αντίθεσή τους στη Συμφωνία, λέγοντας ότι «αδυνατεί να αποτρέψει με πειστικό τρόπο τον σφετερισμό ευαίσθητων ιστορικών δεδομένων, αλλά γιατί επιτρέπει ρητά αυτόν τον σφετερισμό».

Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής:

Η δημόσια συζήτηση για την αποδοχή και την αναγκαιότητα της συμφωνίας των Πρεσπών μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ περιλαμβάνει τρεις βασικές ανακρίβειες, οι οποίες πρέπει να αποκατασταθούν.

Το αδιέξοδο της διπλωματίας δεν οφειλόταν στην έλλειψη τόλμης ή ευφυΐας. Για 25 χρόνια το βάρος των διαπραγματεύσεων έπεσε στην εξεύρεση μιας μικτής ονομασίας, η οποία θα χαρακτήριζε και τη νέα χώρα και το έθνος που την κατοικεί και τη γλώσσα που ομιλείται, βάσει της αντίληψης ότι οι λαοί δίνουν την ονομασία τους στις χώρες και τις γλώσσες και όχι το αντίστροφο. Αυτή ήταν η κόκκινη γραμμή τής ελληνικής διπλωματίας και από πουθενά δεν προκύπτει ότι υπήρξε ποτέ διαφορετική προσέγγιση. Δεν μπορούσε να την παραβλέψει καμιά κυβέρνηση, διότι, ασχέτως των επιστημονικών προσεγγίσεων, η ιστορία αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού έθνους και θέμα εξαιρετικά μεγάλης ευαισθησίας στον ελληνικό Βορρά, στην ελληνική Μακεδονία.

Η πραγματικότητα αυτή δεν ανατρέπεται ούτε αναθεωρείται με συνοπτικές διαδικασίες. Η Αθήνα δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ένα μακεδονικό έθνος δίπλα στον δικό της μακεδονικό πληθυσμό, ασχέτως της ονομασίας του γειτονικού κράτους, για την οποία πάντοτε υπήρχαν προτάσεις και συζητήσιμες λύσεις.

Δεν είναι έντιμος συμβιβασμός

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό. Στην προσπάθειά να προφυλαχθεί –και όχι να καταπολεμηθεί, όπως μερικοί πιστεύουν–, το εθνικό αφήγημα και των δύο κρατών, εντέλει υπονομεύθηκε ανεπανόρθωτα το προβεβλημένο αντίδωρο των Σκοπίων στην Αθήνα, δηλαδή η μικτή ονομασία erga omnes. Εφόσον, κατά το περίφημο 7ο άρθρο, με τον όρο «Μακεδονία» νοείται και η επικράτεια της ΠΓΔΜ, η διεθνής ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» θα συνυπάρχει χωρίς αντιρρήσεις με τη σκέτη «Μακεδονία», την οποία ουδόλως θα επισκιάσει.

Εξάλλου, η ελληνική παραδοχή πως με το επίθετο «μακεδονικός –ή –ό» μπορούν να προσδιορίζονται «η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά του, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά», συνιστά –για όσους πολιτικούς και εμπειρογνώμονες δεν το έχουν καταλάβει ακόμη– άμεση αναγνώριση από την Αθήνα μιας εθνότητας, που ονομάζεται «μακεδονική». Σε έναν κόσμο, όπου η άγνοια ιστορίας και γεωγραφίας είναι ο κανόνας, η ονομασία υπηκοότητας και εθνότητας συνάμα ως «μακεδονικών», δίνει στους γείτονες, εμμέσως πλην σαφώς, ασχέτως των όρων της συμφωνίας περί αρχαιότητας, απεριόριστη πρόσβαση στη μακεδονική κληρονομιά συνολικά και μάλιστα με την υπογραφή μας.

Είναι διάσπαση

Η συμφωνία των Πρεσπών δεν αποτελεί ουσιαστική συμβολή στην προσέγγιση των δύο γειτονικών λαών. Δεν επιλύει τη διαφωνία. Προσπαθώντας να δώσει ίσο βάρος σε δύο απολύτως αντιφατικές ιστορικές εκδοχές, παραβιάζει την κοινή λογική, αφού αναγνωρίζει ότι αμφότερες είναι κατ’ όνομα «μακεδονικές». Η συνωνυμία αυτή δεν αποτελεί επωφελή λύση, γι’ αυτό και την αντιμαχόμασταν ανέκαθεν. Εύκολα εκλαμβάνεται ως διάσπαση μιας και μοναδικής μακεδονικής ιστορικής ενότητας, ενώ ο εθνικός προσδιορισμός των «Βορείων» αναπόφευκτα υπερισχύει του τοπικού των «Νοτίων». Αφελής ήταν η αντίληψη των εμπνευστών της ότι οι δύο «αλήθειες» θα μπορούσαν να περιοριστούν και να ισχύουν μόνον μέσα στις αντίστοιχες επικράτειες.

Όπως προκύπτει από τις συνεχείς δηλώσεις των πολιτικών της ΠΓΔΜ, τα πρόσωπα αυτοπροσδιορίζονται εντός και εκτός της χώρας όπου διαμένουν με τον τρόπο που επιθυμούν. Επιπλέον, η ιστορία δείχνει ότι οι δύο εκδοχές δεν μπορούν να στεγανοποιηθούν μεταξύ τους. Η ελληνική εκδοχή της αρχαίας μακεδονικής ιστορίας αφορά και γεωγραφικό τμήμα της ΠΓΔΜ, ενώ, από την άλλη, οι λεγόμενοι «Αιγαιάτες» πολιτικοί πρόσφυγες και οι απόγονοί τους δεν πρόκειται να αποκηρύξουν τη δική τους ιστορική εκδοχή για τις «χαμένες πατρίδες» τους, όπως προκύπτει από τη διατύπωση του άρθρου 36 στο αναθεωρημένο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Κοντολογίς η συζήτηση περί ιστορίας και ταυτοτήτων εντός του πλαισίου της συμφωνίας είναι ατελέσφορη και ασύμφορη.

Σφετερισμός

Όλα αυτά, ασχέτως των συναισθημάτων που προκαλούν, δεν είναι οι κύριοι λόγοι που είμαστε αντίθετοι στη συμφωνία των Πρεσπών. Είμαστε αντίθετοι όχι γιατί η υπογραφή του υπουργού των Εξωτερικών αδυνατεί να αποτρέψει με πειστικό τρόπο τον σφετερισμό ευαίσθητων ιστορικών δεδομένων, αλλά γιατί επιτρέπει ρητά αυτόν τον σφετερισμόˑ όχι γιατί αδυνατεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, αλλά γιατί καταφεύγει σε λογικούς ακροβατισμούς, ώστε να μας πείσει πως το πέτυχε. Είμαστε αντίθετοι όχι γιατί η ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε, αλλά γιατί αδυνατεί να κατανοήσει ποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Αδυνατεί να κατανοήσει την ευαισθησία των πολιτών της για την ιστορική τους κληρονομιά, μιαν ευαισθησία που νοηματοδοτείται σε πολλές συνταγματικές διατάξεις και έρχεται ως συνέπεια δύο αιώνων δημόσιας εκπαίδευσης.

Είμαστε αντίθετοι, τέλος, λόγω της ασυνέπειας σε μια εθνική γραμμή, η οποία προσδιόρισε την εσωτερική πολιτική και τη διεθνή θέση τής χώρας για 25 χρόνια με τεράστιο κόστος, σε μια γραμμή η οποία συστράτευσε σχεδόν το σύνολο της κοινής γνώμης.

Κι αν το πρόβλημα είχε «κακοφορμίσει», όπως έγραψε πρόσφατα ο τ. υπουργός των Εξωτερικών, ποιος αποφάσισε ότι ο «ακρωτηριασμός» ήταν η δέουσα λύση για την Ελλάδα; Το κράτος μας αντιφάσκει με τον εαυτό του, χωρίς να προτείνει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση, ενώ η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τη δυναμική της συμφωνίας στις μελλοντικές επιλογές των Σκοπίων.

Αναδημοσίευση (ΠΗΓΗ)

Τὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Αντιγράφω από το ιστολόγιο του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Χρ. Σαρτζετάκη,τις σκέψεις του, σχετικά με τα θέματα των ημερών, που μας ταλανίζουν:

                        Ο Ἐθνολογικὸς Χάρτης τοῦ Edward Stanford(1878)

Ὁ ἄνθρωπος γεννᾶται σὲ συγκεκριμένο περιβάλλον, φυσικὸ καὶ ἀνθρώπινο. Ἀνθρώπινο περιβάλλον εἶναι βεβαίως ὄχι μόνον ἡ οἰκογένειά του, οἱ γονεῖς του καὶ οἱ ἄμεσοι ἢ ἀπώτεροι προπάτορές του∙  ἀλλὰ καὶ ὁ εὐρύτερος κύκλος τῆς ἐθνικῆς κοινότητος, εἰς τὴν ὁποίαν ἐκ καταγωγῆς ἀνήκει. Αὐτὸ εἶναι αὐτονόητο, ἀφοῦ μέσα εἰς τὸν κύκλον αὐτὸν σύρει ὁ ἄνθρωπος τὰ πρῶτα του βήματα ζωῆς, μέσα εἰς αὐτὸν ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει, ἀπὸ τὴν ἀναστροφή του αὐτὴν ἀντλεῖ τὶς κάθε λογῆς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς καὶ κυρίως ὁ πνευματικὸς καὶ ψυχικός του κόσμος διαμορφώνεται καὶ πλουτίζεται πρὸ παντὸς ἀπὸ τὰ ἀνεκτίμητα βιώματα, ζωντανὰ ἀληθινὰ κύτταρα ζωῆς, τῆς ἐθνικῆς του κοινότητος, ὄχι μόνον τοῦ ἐνεστῶτος χρόνου, - περιορισμός, ποὺ θὰ συνεπέφερε διανοητικὴ καὶ πνευματικὴ ἀναπηρία, - ἀλλὰ μέσα στὸ διάβα τῶν αἰώνων, ἀπὸ τὶς πρῶτες της καταβολὲς καὶ μέχρι σήμερα.

Ὼς συνειδητοὶ Ἕλληνες, καὶ διὰ νὰ διατηρήσουμε ἀκριβῶς τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἐθνικῆς μας αὐθυπαρξίας, ἔχουμε ἔτσι ἀνάγκη καὶ χρέος νὰ ἀτενίζουμε τὴν πραγματικότητα αὐτοῦ τοῦ ἀνεσπέρου φωτὸς καὶ μεγαλείου, ποὺ λέγεται Ἑλληνισμός, συνειδητοποιοῦντες τὶς ἀληθινὲς διαστάσεις τῆς ἱστορικῆς του παρουσίας έδῶ εἰς τὴν νοτιοανατολικὴ γωνιὰ τῆς Εὐρώπης καὶ τὴν ἀνατολικὴ λεκάνη τῆς Μεσογείου.

Ὁ Ἑλληνισμὸς μέχρις ἀκόμη καὶ τῶν πρώτων δεκαετιῶν τοῦ αἰῶνος, ποὺ μόλις συνεπληρώθη, ἀπετέλει τὴν ἀπὸ κάθε ἄποψι, κυρίως πνευματικὴ καὶ πολιτιστική, σὲ ἱκανὸ δὲ βαθμὸ καὶ πληθυσμιακή, κυριαρχοῦσα δύναμι εἰς τὴν γεωγραφική μας περιοχή : καὶ εἰς τὰ Βαλκάνια, νοτίως νοητῆς γραμμῆς διηκούσης διὰ τῆς ὁροσειρᾶς τοῦ Αἵμου, καὶ εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, κυρίως τὰ δυτικὰ παράλιά της, μὲ ἀνθοῦσαν τὴν παρουσίαν του καὶ νοτιώτερον, ἰδίως μάλιστα εἰς τὴν Αἴγυπτον, ὥστε ὄχι ἀδικαιολογήτως νὰ γίνεται λόγος περὶ τῆς «καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς».

Καὶ διὰ μὲν τὴν ἀλησμόνητη Μικρὰ Ἀσία, ὅπου ἐπὶ χιλιετηρίδες ἄνθισεν ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἐξεπήγασεν ὁ ἐκπληκτικὸς φιλοσοφικός του λόγος, ἀρκεῖ ἡ ἀναφορὰ τῶν παρατιθεμένων στοιχείων εἰς τὸ ἐξαίρετον βιβλίον τοῦ Γεωργίου Κλεάνθους Σκαλιέρη, «Λαοὶ καὶ φυλαὶ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας», ἐκδοθὲν τὸ 1922 (ἐλάχιστον χρόνον πρὸ τῆς καταστροφῆς), τὸ ὁποῖον ἐπανεκυκλοφόρησε καὶ τὸ 1990 εἰς φωτοτυπικὴν ἐπανέκδοσιν ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ρῆσος».  Τὸ βιβλίον αὐτό, μὲ λεπτομερεῖς πίνακες καὶ χάρτες, συνετέθη ἀντικειμενικώτατα, κατ’ αὐστηρῶς ἐπιστημονικὴν μέθοδον καὶ μὲ ἐπίκλησιν στοιχείων ἀντληθέντων καὶ ἀπὸ ἐπίσημες τουρκικὲς ἐκθέσεις καὶ στατιστικές, ὡς καὶ ἐκπαιδευτικὲς στατιστικὲς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἀπὸ τὴν ἐν τέλει τοῦ βιβλίου (σελ. 433 ἑπ.) «Ἀνακεφαλαίωσιν κατὰ φυλὰς καὶ κατ’ ἐθνότητας» προκύπτει, ὅτι, πρὸ τῆς καταστροφῆς, οἱ Ἕλληνες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀνήρχοντο σὲ 2.660.316, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι καῖ Ὀθωμανοὶ ἦσαν πολὺ ὀλιγώτεροι, μόλις 1.802.697.  Ὁ δὲ λοιπὸς πληθυσμὸς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατενέμετο μεταξὺ «Μουσουλμάνων καὶ Μουσουλμανοφανῶν μὴ Τούρκων» [ ἐξ αὐτῶν «Ἕλληνες καὶ Φρυγοπελασγοὶ» 4.382.374, καὶ  «Ἄριοι Σλάβοι» 64.462 ], «Χριστιανῶν ἀκαθορίστων ἐθνικῶς» (10.019), «Ἀρμενίων» (637.268), «Ἀθιγγάνων καὶ Ἀτσιγκάνων» (78.221),  «Ἰουδαίων» (56.970),  «Σύρων» (67.744), καὶ λοιπῶν «ξένων» [ἐξ αὐτῶν «Χριστιανοὶ» 30.397, «Μουσουλμᾶνοι» 78.518 ].  Ὥστε οἱ ἐπικυρίαρχοι Τοῦρκοι ἀπετέλουν μειονοψηφίαν εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, οἱ δὲ εἰς αὐτὴν Ἕλληνες, καὶ μὴ συνυπολογιζομένων τῶν ἐκμουσουλμανισθέντων, ἦσαν πολυαριθμότεροι, ἄνω τῶν δύο ἑκατομμυρίων ἑξακοσίων χιλιάδων. Ἀπὸ αὐτοὺς κατέφυγον εἰς τὴν Ἑλλάδα περὶ τὸ ἕνα ἑκατομμύριον μὲ τὴν, κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς συνθήκης τῆς Λωζάννης (1923), ἀνταλλαγὴν τῶν πληθυσμῶν. Ἑπομένως, ἀπέμειναν τότε εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν ἄνω τοῦ ἑνάμισυ ἑκατομμυρίου Ἑλλήνων Χριστιανῶν, ἀφοῦ δὲν συνυπολογίζονται οἱ ἔχοντες προηγουμένως ἐξισλαμισθῆ.  Ἔτσι καὶ ἐξηγεῖται ἀνακοίνωσις εἰς πρόσφατον, τὸ 1998, συνέδριον τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν, κατὰ τὴν ὁποίαν πολυετεῖς ἔρευναι καὶ ἐπιστημονικῶς ἀποδεικνύουν, ὅτι τὰ 30 % τῶν σημερινῶν Τούρκων εἶναι ἑλληνογενεῖς.

Διὰ δὲ τὴν θέσιν τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἰς τὰ Βαλκάνια πρέπει νὰ σημειωθῇ, ὅτι κατὰ τὸ ἴδιον συνέδριον ἀνεκοινώθη, ὅτι ἑλληνογενεῖς εἶναι καὶ  τὰ 65 % τῶν κατοίκων τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων. Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ κανένα καλόπιστον δὲν πρέπει νὰ ξενίζῃ. Διότι συγκλίνει καὶ πρὸς ἕνα ἀδιαφιλονείκητον ἱστορικὸν στοιχεῖον, τὸ ὁποῖον καὶ παρατίθεται, ἐν συνεχείᾳ, αὐτούσιον πρὸς ἐνημέρωσιν τῶν ἐπισκεπτῶν τῆς παρούσης ἱστοσελίδος : Εἶναι ἕνας χάρτης ἐθνολογικὸς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος, προσηρτημένος εἰς τὸ τέλος βιβλίου τοῦ ἄγγλου EDWARD STANFORD  ἀπὸ τὴν γαλλικήν του ἔκδοσιν τοῦ 1877, ὑπὸ τὸν τίτλον Carte Ethnologique de la Turquie d’ Europe et de la Grèce et mémoire sur la répartition actuelle des races dans la péninsule Illyrique avec Tableaux statistiques. Publié à Londres par EDWARD STANFORD. Traduit de l’ anglais. Paris, E.Dentu, Libraire-Editeur, 1877 [δηλαδή, εἰςτὴν ἑλληνικήν : Χάρτηςἐθνολογικὸς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας καὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ μνημόνιον ἐπὶ τῆς ἐνεστώσης κατανομῆς τῶν φυλῶν εἰςτὴν Ἰλλυρικὴν (δηλ. Βαλκανικὴν) Χερσόνησον μετὰ στατιστικῶν πινάκων. Δημοσιευθεὶς εἰς τὸ Λονδῖνον ὑπὸ τοῦ EDWARD STANFORD, μεταφρασθεὶς ἐκ τῆς ἀγγλικῆς, Παρίσι, E.Dentu, Βιβλιοπώλης-ἐκδότης, 1877]. Ἡ ἐπισκόπησις τοῦ χάρτου αὐτοῦ ἐπισημαίνει ἀδιάσειστες, ὄχι φυσικὰ μόνον διὰ τὴν ἐποχὴν τῆς ἐκδόσεώς του, ἀλήθειες. Ἂς τὶς συνοψίσουμε :

α) ὅτι τὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀκόμη καὶ κατὰ τὰ τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνος, ἐμφανέστατα εὑρίσκοντο πολὺ πέραν τῶν τότε, ἀλλὰ καὶ τῶν σημερινῶν ἑλληνικῶν συνόρων. Περιελάμβανον ὁλόκληρον τὴν Βόρειον  Ἤπειρον, σχεδὸν ὁλόκληρον τὸ ἔδαφος τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων, ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Ρωμυλίαν, δηλαδὴ τὴν σημερινὴν νότιον Βουλγαρίαν, ὡς καὶ ὁλόκληρον τὴν Ἀνατολικὴν Θρáκην.  Ἔκτοτε ἡ μὲν Ἀνατολικὴ Ρωμυλία, ποὺ εἶχε γίνει, μὲ ἀπόφασιν τοῦ Συνεδρίου τοῦ Βερολίνου τοῦ 1878,  αὐτόνομη ἐπαρχία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας μὲ πρωτεύουσαν τὴν Φιλιππούπολιν, κατεβροχθίσθη μὲ τὸ βουλγαρικὸν πραξικόπημα τοῦ 1885∙ ἡ δὲ Βόρειος  Ἤπειρος ἐπεδικάσθη εἰς τὸ νεοπαγὲς (1912-13) Ἀλβανικὸν κράτος∙ ἐνῷ ἡ βόρειος Μακεδονία ἐπεδικάσθη, μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους (1912-13), κατὰ τὸ μεγαλύτερον μέρος της εἰς τὴν Νοτιοσλαβίαν, κατὰ δὲ τὸ μικρότερον (περιοχὴ τοῦ Μελενίκου, Πιρίν) εἰς τὴν Βουλγαρίαν. Τέλος, ἡ Ἀνατολικὴ Θράκη μετὰ τὴν μικρασιατικὴν καταστροφὴν, μὲ τὴν συνθήκην τῆς Λωζάννης (1923) περιῆλθεν εἰς τὴν Τουρκίαν. Λεπτομερέστερον,  ὁ παρατιθέμενος ἐθνολογικὸς χάρτης πιστοποιεῖ :

β) ὅτι τὰ προκύψαντα μετὰ τὸν α΄ παγκόσμιον πόλεμον (1914-1918) σύνορα μεταξὺ τῶν βαλκανικῶν κρατῶν ἐχαράχθησαν ὄχι μὲ κριτήριον τὴν ἐθνολογικὴν σύστασιν καὶ βάσιν τὴν διασαλπιζομένην ἀρχὴν τῆς αὐτοδιαθέσεως τῶν λαῶν, ἀλλὰ πρὸς ἱκανοποίησιν συμφερόντων καὶ ἐπιδιώξεων ξένων πρὸς τὴν Βαλκανικὴν δυνάμεων. Ἔτσι μὲ τὴν δημιουργίαν τοῦ Ἀλβανικοῦ κράτους, εἰς τὴν ὁποίαν ἐπρωτοστάτησεν ἡ Ἰταλία, ἀφ’ ἑνὸς περιελήφθησαν εἰς αὐτὸ τὰ ἑλληνικώτατα ἐδάφη τῆς, ἀπὸ χιλιετηρίδων, ἑλληνικωτάτης Βορείου Ἠπείρου, καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἐτέθη ἐκτὸς αὐτοῦ ἡ, κατοικουμένη ἀπὸ ἀλβανικῆς καταγωγῆς πληθυσμούς, περιοχὴ τοῦ Κοσσυφοπεδίου, ἡ ὁποία καὶ ἐδόθη εἰς τὴν τότε συγκροτηθεῖσαν Νοτιοσλαβίαν (Γιουγκοσλαβίαν = χώραν τῶν νοτίων σλάβων). Ἐγχείρημα δολιώτατον, διὰ νὰ εὑρίσκεται τὸ νεοσύστατον ἀλβανικὸν κράτος ἐξ αἰτίας τῆς ἐθνολογικῶς ἀδίκου αὐτῆς κατανομῆς ἐδαφῶν εἰς προστριβὰς καὶ μὲ τοὺς δύο γείτονάς του, τὴν Ἑλλάδα (διὰ τὴν Βόρειον Ἤπειρον) καὶ τὴν Νοτιοσλαβίαν (διὰ τὸ Κοσσυφοπέδιον), καὶ νὰ ἔχῃ ἔτσι ἀνάγκην ξένου προστάτου, ἐν προκειμένῳ κυρίως τῆς, εἰς τὴν ἀπέναντι ἀκτὴν τῆς Ἀδριατικῆς, Ἰταλίας, ἡ ὁποία καὶ πολυτρόπως διεισδύσασα καθυπέταξεν εἰς τὴν οὐσίαν τὴν Ἀλβανίαν ἤδη ἀπὸ τὸ 1925, δηλ. πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν στρατιωτικὴν εἰς αὐτὴν εἰσβολὴν τοῦ Ἀπριλίου 1939.

Αὐτὲς δὲ οἱ  ἄνομες κατὰ τὴν χάραξι τῶν συνόρων ρυθμίσεις ἀπετέλεσαν καὶ τὴν αἰτία τῶν ὅσων κακῶν ἔκτοτε ἐπηκολούθησαν. Ἐνῷ ἐὰν ἐτηροῦντο ἡ ἀρχὴ τῶν ἐθνοτήτων καὶ τὰ διδάγματα ἀδεκάστου Ἱστορίας, αὐτονοήτως πρόβλημα Κοσσυφοπεδίου δὲν θὰ ἐγεννᾶτο, ἡ τραγῳδία τῆς Σερβίας θὰ ἀπεφεύγετο. Καὶ «Μακεδονικὸν πρόβλημα» ἐπίσης δὲν θὰ ἀνέκυπτε τοῦ λοιποῦ, οἱ ἀδηφάγοι γείτονες δὲν θὰ ἠδύναντο νὰ δημιουργοῦν ζητήματα, ἀφοῦ ἀναγκαίως θὰ συνετίζοντο μὲ τὴν ἀποτυχίαν τῶν ἐπιδιώξεών των δεκαετιῶν νοσφίσεως ξένων ἐδαφῶν καὶ τὴν  πραγματικότητα τῆς ἑλληνικῆς πλέον κυριαρχίας ἐπὶ ὁλοκλήρου τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας, ἐξακολουθητικῶς ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἑλληνικῆς. Ἡ λόγῳ τοῦ βορειοηπειρωτικοῦ διαμάχη μὲ τὴν Ἀλβανίαν δὲν θὰ ἐγεννᾶτο.

γ) ὅτι ἡ Βόρειος Ἤπειρος μὲ τὸν ἑλληνικὸν κατὰ συντριπτικὴν πλειοψηφίαν πληθυσμόν της δικαιωματικῶς μόνον εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀνῆκε. Ἐν τούτοις, μὲ τὴν ραδιοῦργον ἀπαίτησιν τῆς Ἰταλίας,  παρεχωρήθη εἰς τὴν Ἀλβανίαν καί, μολονότι ἀπηλευθερώθη τρεῖς φορὲς ἔκτοτε ὑπὸ τοῦ ἐνδόξου Ἑλληνικοῦ μας Στρατοῦ, παραμένει ἀκόμη ὑπὸ τὸν ἀλβανικὸν ζυγόν, σκλαβωμένη.  Ἔτσι, οὔτε κἂν σήμερα, ἐποχὴν θεοποιήσεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐφαρμόζεται γιὰ τοὺς δύσμοιρους βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς μας ἔστω τὸ Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας τῆς 17^ης Μαΐου 1914, μὲ τὸ ὁποῖον εἶχε παραχωρηθῆ πανηγυρικῶς εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον αὐτονομία (διοικητική, ἐκκλησιαστική, ἐκπαιδευτική, ἀστυνομική) ἔναντι τοῦ ἔχοντος τότε νεοσυσταθῆ  Ἀλβανικοῦ κράτους, ἂν καὶ τὸ πρωτόκολλον αὐτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀλβανοὺς ὑπεγράφη καὶ ἐπεκυρώθη ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τὰς ἕξ τότε Μεγάλας Δυνάμεις (Γαλλίαν, Ἀγγλίαν, Ρωσίαν, Ίταλίαν, Γερμανίαν καὶ Αὐστρίαν). Σκλαβωμένη ἡ βόρειος Ἤπειρος χάριν ἀνόμων συμφερόντων τρίτων, πρὸς αἰωνίαν καταισχύνην τῆς διεθνοῦς διπλωματίας, ὅταν καὶ ἡ Γερουσία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς δύο φορὲς ἐψήφισε, καὶ μάλιστα ὁμοφώνως, τὴν 17^ην Μαΐου 1920, μετὰ τὸν α΄ παγκόσμιον πόλεμον, καὶ τὴν 29^ην Ἰουλίου 1946, μετὰ τὸν β΄ παγκόσμιον πόλεμον (μὲ ἐπικύρωσιν ἐχούσης προηγηθῆ τὴν 26^ην Μαρτίου 1946 ἀποφάσεως τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων), ὅτι ἔπρεπεν ἡ Βόρειος  Ἤπειρος νὰ παραχωρηθῆ εἰς τὴν μητέρα Ἑλλάδα.

δ) ὅτι ἡ τότε ὑπὸ ὀθωμανικὴν κυριαρχίαν Μακεδονία,  δηλαδὴ ὁλόκληρος πρὶν ἀπὸ τὴν διανομή της μὲ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους μεταξὺ τῶν τριῶν βαλκανικῶν κρατῶν (Ἑλλάδος, Νοτιοσλαβίας καὶ Βουλγαρίας) ἦτο, μὲ τὴν συντριπτικὴν ὑπεροχὴν τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου, καταφανῶς ἑλληνική. Αὐτὸ ἀφορᾷ καὶ εἰς τὰ τρία «Μακεδονικὰ βιλαέτια» (περιφερείας), κατὰ τὴν τουρκικὴν διοικητικὴν διαίρεσιν, δηλαδὴ καὶ εἰς  αὐτὴν τὴν ἐδαφικὴν περιοχὴν τοῦ σημερινοῦ κρατιδίου τῶν Σκοπίων, κατὰ τὸ εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν ἀνῆκον τμῆμα του. Τὴν ἑλληνικότητα αὐτὴν καὶ ρητῶς διασαλπίζει ὁ συγγραφεὺς καὶ εἰς τὸ κείμενον τοῦ βιβλίου του, γράφων συμπερασματικῶς, πρὶν ἀπὸ τὴν παράθεσι εἰς τὸ τέλος του δύο στατιστικῶν πινάκων περὶ τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων εἰς τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Θράκην, κατὰ λέξιν ὅτι : «πιστεύομεν, ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντες δύο πίνακες ἀρκοῦν διὰ τὴν θέσιν μας : τὴν ἀπόδειξιν τῆς ἐντελοῦς ἑλληνικῆς ἐθνικότητος τῆς Θράκης καὶ τῆς Μακεδονίας»  [«nous croyons que les deux tableaux ci-après suffisent à notre thèse : la preuve de la parfaite nationalité hellénique de la Thrace et de la Macedoine»]. Οἱ εἰςτὴν ὅλην δὲ Μακεδονίαν κατοικοῦντεςἀλλόφυλοι μόνον μειοψηφίαν ἀποτελοῦσαν καὶ ἦσαν εἴτε Βούλγαροι εἴτε Τοῦρκοι (ὅπωςκαὶ εἰςτὸν χάρτην σημειοῦνται μὲ πράσινεςκαὶ κόκκινες, ἀντιστοίχως, διαγραμμίσεις),- τότε δὲν εἶχεν ἐφευρεθῆ ἀκόμη ἀπὸ τὴν πανσλαβιστικὴν καὶ σταλινικὴν προπαγάνδαν ἡ ψευτομακεδονικὴ ἐθνότης.

Καὶ εἶναι γνωστόν, ὅτι ἐκ τοῦ τελικῶς περιελθόντος εἰς τὴν Ἑλλάδα τμήματος τῆς Μακεδονίας ἀπεχώρησαν οἱ ξένοι μειονοτικοί, οἱ μὲν ἐλάχιστοι Βούλγαροι ( αὐτοὶ καὶ ἀπὸ τὴν Θράκην) μὲ τὴν συνθήκην τοῦ Νεϋγὺ (1919), οἱ δὲ πολυπληθέστεροι Τοῦρκοι μὲ τὴν συνθήκην τῆς Λωζάννης (1923), καὶ ὅτι τοὺς ἀπελθόντας ἀντικατέστησαν οἱ ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κυρίως εἰσρεύσαντες πρόσφυγες.  Ὥστε περὶ τῆς ἐθνικῆς ὁμοιογενείας τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς Μακεδονίας ἀμφισβήτησις δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ.

Διὰ δὲ τὰ ἀπομείναντα ἐκτὸς ἑλληνικῶν συνόρων τμήματα τῆς Μακεδονίας εἶναι  ἑπόμενον οἱ ἐκεῖ κατὰ πλειοψηφίαν κατοικοῦντες Ἕλληνες νὰ ἀποτελοῦν καὶ σήμερον τὴν ἀληθινὴ ἐθνοτικὴ πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ. Παρὰ τὸν μεσολαβήσαντα χρόνον, τὶς ἀδιάκοπες, ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου, διώξεις, τὴν συστηματικὴ πλύσι ἐγκεφάλου ἀπὸ εἰδεχθῆ καταπιεστικὰ καθεστῶτα. Αὐτὸ ἤδη καὶ ἐπιστημονικῶς πιστοποιεῖται, ὅπως καὶ ἀνωτέρω ἐσημειώθη μὲ ἀναφορὰ εἰς τὶς άνακοινώσεις τοῦ συνεδρίουτοῦ 1998 τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν. Καὶ ἀκόμη, μολονότι ἀπὸ τὶς στατιστικὲς τοῦ σκοπιανοῦ κρατιδίου συστηματικῶς ἀπουσιάζουν οἱ ἐκεῖ  κατοικοῦντες Ἕλληνες, καὶ αὐτὸς ὁ ἄλλοτε Πρόεδρός του Γκληγκόρωφ ἠναγκάσθη δημοσίως νὰ ὁμολογήσῃ, ὅτι οἱ Ἕλληνεςτοῦ κρατιδίου του ἀνέρχονται σὲ ἑκατὸν χιλιάδες (100.000), ἐνῷ ἐπίσημα (ὑπουργικὰ) ἑλληνικὰ χείλη κατὰ σχετικῶςπρόσφατον παρελθὸν τοὺς ἀναβιβάζουν σὲ διακόσιες πενῆντα χιλιάδες (250.000) τοὐλάχιστον.

ε) ὅτι ἡ ἀτυχὴς μοῖρα τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας (βορείου Θράκης), δηλαδὴ ἡ περιέλευσίς της, παρὰ τὴν καταλυτικὴν εἰς αὐτὴν παρουσίαν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πνευματικήν, πολιτιστικὴν καὶ πληθυσμιακήν, εἰςτὴν Βουλγαρίαν μόνον μὲ τὸ βουλγαρικὸν πραξικόπημα τοῦ 1885 καὶ τὴν ἀδυναμίαν τῆς κειμένης τότε μακράν, ἐκτεινομένης μόνον μέχρι τῆςΘεσσαλίας, Ἑλλάδος νὰ ἐπέμβῃ καὶ φυσικὰ τὴν ἀδιαφορίαν τῶν ἰσχυρῶν, συνετελέσθη. 

Πρέπει νὰ σημειωθῇ, ὅτι οἱ  ἀνωτέρω ἐθνολογικὲς έξεικονίσεις τοῦ παρατιθεμένου χάρτου τοῦ Edward Stanford ἐπαληθεύονται σήμερα καὶ ἀπὸ τὰ πορίσματα τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης τῆς Γενετικῆς, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐξέτασι τῶν συστημάτων πρωτεϊνικῶν καὶ ἐνζυμικῶν παραλλαγῶν ἐν συνδυασμῷ πρὸςτὰ συστήματα τῶν ὁμάδων αἵματος, ἀποφαίνεται αὐθεντικῶς, ὅτι καὶ οἱ σημερινοὶ κάτοικοι ὅλων τῶν νοτίως τῆς ὀροσειρᾶς τοῦ Αἵμου περιοχῶν τῆς Βαλκανικῆς καὶ τῶν νησιῶν μέχρι καὶ τῆς Κρήτης καὶ τῆς Κύπρου, ἀνήκουν εἰς τὸν ἴδιον, τὸν ἑλληνικὸν γενετικὸν τύπον, μὲ καθαρωτέρους μάλιστα, ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αύτῆς, τοὺς Μακεδόνας.

Ἐπιβάλλεται λοιπὸν, ὅσοι Ἕλληνες, νὰ γνωρίζουμε τὰ ἀνωτέρω ἀληθινὰ ἐθνολογικὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τόσον εἰς τὰ Βαλκάνια, ὅσον καὶ εἰς τὴν Μικρὰν Ἀσίαν, τόσον τῆς ἐποχῆς των πατέρων μας, ὅσον καὶ τῆς σημερινῆς. Ἔτσι νὰ μὴ λησμονοῦμε, ὅτι μιᾶς εὐρύτερης ἐθνικῆς κοινότητος ἀποτελοῦμε σημερινὰ μέλη, ὅτι μόνον ἱστορικὲς περιστάσεις καὶ ἀτυχήματα συνετέλεσαν ὥστε ὁμαίμονες ἀδελφοί μας νὰ εὑρίσκωνται πέραν τῶν συνόρων, ἐκτὸςτῶν ὁρίων τῆς σημερινῆς μας κρατικῆς ὑποστάσεως. Ἡ συνειδητοποίησις τῆς ἀληθείας αὐτῆς δὲν συνθέτει  ἁπλῶς στοιχεῖον τῆς ἐθνικῆς  μας αὐτογνωσίας∙ ἀλλὰ καὶ εἶναι ἀπαραίτητος ἰδίως κατὰ τοὺς σημερινοὺς σκοτεινοὺς καιροὺς παντοίων ἐπιβουλῶν, τῶν διαγραφομένων τόσων κινδύνων καὶ ἀπειλῶν εἰς βάρος αὐτῆς τῆς ἐθνικῆς μας αὐθυπαρξίας καὶ ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς, τόσον συρρικνωμένης, Πατρίδος μας. Διότι πάντοτε, ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας θεμελιώνει τὴν πίστιν καὶ ἐνδυναμώνει τὴν θέλησιν πρὸς τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν. Καὶ ὁ κάλλιστος ὅλων εἶναι ὁ ἀγὼν γιὰ τὴν προάσπισι τῶν δικαίων καὶ τὴν ἄμυνα τῆς Ἑλληνικῆς  μας Πατρίδος.  

ΠΗΓΗ