Στον απόηχο των Χριστουγέννων

Ο Τάκης, "τό' χει". Οι κουβέντες του έχουνε ένα βάθος που σε ταξιδεύει.  Έτσι και τώρα, καθώς τούτες τις μέρες που περάσανε, τις Χριστουγεννιάτικες και γιορτινές, μιλήσαμε με όλους όσους αγαπάμε, κι ευχηθήκαμε προς αλλήλους χρόνια πολλά και τα τοιαύτα. Οι ευχές του Τάκη, έχουνε μια γλυκειά πίκρα, μια χαρμολύπη. Για την απάνθρωπη, την άθεη κι αντίθεη " ανθρωπιά" μας.

Μοιραστείτε, στον απόηχο των Χριστουγέννων, τις σπαραχτικές ευχές του μαζί μου:

"Μετά τα φώτα, και τη φάτνη πριν χαλάσουν,
νύχτα με τ άστρο που την όριζε σβηστό,
τον πλαστικό κάναν στην άκρη το χριστό,
κάτι παρίες μελαψοί για ν' απαγκιάσουν.

Την άλλη, ο τύπος που αυτά τα κυνηγούσε,
πιασαν, να λέει πρωτοσέλιδα γραμμένο,
τον Ιωσήφ χωρίς χαρτιά κυνηγημένο,
κι ένα που έκλεγε μωρό, γιατί ενοχλούσε"
"η φάτνη"

Περάσαν και τα Χριστούγεννα, κι ως είθισται, στην εποχή μας, δεν αρκεστήκαμε στο να καθαρίσουμε την πόλη από τα πλαστικά στολίδια. Προχωρήσαμε βαθύτερα, και το πνεύμα του αυταρχισμού εκφράστηκε με φωτιές. Δοκιμάσανε τούτη τη φορά να πυρπολήσουνε την Εκκλησία του Αγίου Διονυσίου. Μέρα και ώρα γιορτής. Μέρα μνήμης του πρωτομάρτυρα Στεφάνου.

Νά, που δεν εσταμάτησε το μαρτύριο της Εκκλησίας, μέχρι τις μέρες μας. Μόνο εμείς σωθήκαμε, που δεν είμαστε άξιοι να μαρτυρήσουμε, την παρουσία του Χριστού στην ζωή μας, γιατί είμαστε απόντες από το κήρυγμα της αγάπης του.

Ποιόν στέφανο επιζητούσανε, άραγε, οι δράστες του εμπρησμού στον Άγιο Διονύσιο; Ανδρείας, Ελευθερίας έκφρασης, Αθεϊας, Ισχύος ή Δημοκρατικότητας;

• Ανδρείας, ασφαλώς όχι. Γιατί οι ανδρείοι δεν χτυπούν απρόσωπα, κρυφά και μαζικά. Δεν χτυπούν δομές και χώρους λατρείας.
• Ελευθερίας έκφρασης, επίσης, όχι. Γιατί οι θιασώτες της ελευθερίας της έκφρασης, θα πρέπει να γνωρίζουν καλά πως αυτή καταλαμβάνει και όσους έχουν διαφορετικές από αυτούς απόψεις και πεποιθήσεις.
• Αθεϊας, επίσης, όχι. Γιατί οι άθεοι δεν πιστεύουν σε ένα θεόν οδηγητή και προστάτη. Αλλά, εδώ, οι εμπρηστές, και οι συν αυτοίς, πιστεύουν πως οι ίδιοι είναι οι θεοί που ορίζουν την μοίρα των άλλων.
• Ούτε και στέφανο ισχύος μπορεί να επιζητούν, γιατί η δολιότητα δεν είναι ίδιον του ισχυρού, αλλά του τρομοκρατημένου και του μανιακού, του εκδικητικού, του δειλού και πανικόβλητου αδύναμου.
• Όσο για την δημοκρατικότητα του ήθους των εμπρηστών, ένα είναι αναμφισβήτητο: ότι είναι ανύπαρκτο, γιατί τέτοιο μίσος δεν μπορεί να στεγάζει, παρά μόνο μια φασιστική νοοτροπία, η οποία βλέπει ως μόνη σωστή και αποδεκτή την δική της την άποψη, την πεποίθηση, την πίστη, την ιδεολογία, την πολιτική.

Για τούτη την άνομη πράξη, η Πολιτεία θα πρέπει να μας δώσει εξηγήσεις και να λάβει μέτρα.