Ζητούνται δεξιότητες!

 

Διαβάζω στην kathimerini.gr ότι οι επιχειρήσεις που αναζητούν ικανά στελέχη για να αναπτυχθούν δυναμικά, συναντάνε αξεπέραστα προβλήματα. Σύμφωνα με τις επισημάνσεις του άρθρου, κρίνεται αναγκαίο, ο ιδανικός υποψήφιος να έχει ορισμένα χαρακτηριστικά, εξόχως χρήσιμα για την δουλειά που προώρισται να αναλάβει, όπως:

• εργασιακό ήθος,
• ικανότητα ομαδικής εργασίας,
• επικοινωνιακές ικανότητες
• ευελιξία και προσαρμοστικότητα
• ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών

Όμως, στους καιρούς μας, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, δεν είναι δυνατόν να αποκτηθούν στην διάρκεια των σπουδών και της κατάρτισης των νέων. Και τούτο, γιατί τα σχολειά μας δεν εκπαιδεύουν τον άνθρωπο. Δεν τον εκπαιδεύουν γιατί η πολιτεία, δεν τους έχει αναθέσει τον ρόλο να ασχολούνται με την διαπαιδαγώγηση των νέων και την αξιολόγηση της προόδου τους σε ό,τι αυτοί καταπιάνονται. Δεν ασχολούνται, επίσης, ούτε με τα στοιχειώδη: την μάθηση και την δημιουργία, που αποτελούν το κατώφλι της πνευματικής ανάπτυξης και της ψυχολογικής ισορροπίας του ζωντανού ανθρώπου.

Η πολιτεία μας, για την στοιχειώδη εκπαίδευση, αρκείται στο να παρέχει χώρους προσωρινής στάθμευσης των παιδιών, και μάλιστα συλλήβδην.

• Η "προσωρινή στάθμευση" εξηγείται από το γεγονός ότι οι δάσκαλοι έχουν πολύ περιορισμένες εξουσίες, και η άσκηση των καθηκόντων τους είναι λίαν δυσχερής, αφού απευθύνονται σε ετερογενή ακροατήρια, με μεγάλες διαφορές αντιληπτικότητας, υποβάθρου, διαφορές επί των ζητουμένων από το σχολείο, και τις -συχνά χαώδεις- κοινωνικές διαφορές των οικογενειών των μικρών μαθητών.
• Συμβαίνει και όχι σπάνια,  οι γονείς που προσκομίζουν τα παιδιά τους στην προσωρινή στάθμευση, να έχουν απεριόριστες απαιτήσεις από τους δασκάλους και, ασφαλώς, ανύπαρκτες προσδοκίες, αφού το μόνο που ζητάνε -συνήθως- είναι να μην φορτώνονται τα παιδιά με εργασίες στο σπίτι. (Αυτά άκουγε και ο Γαβρόγλου, και τους είπε να αφήνουνε τις σχολικές τσάντες στο σχολείο, για να περνάνε ξέγνοιαστα Σαββατοκύριακα!).
• Πέρα από το ραχάτι του Σαββατοκύριακου, οι μικροί μαθητές, έχουν εφοδιασθεί από την πολιτεία μας, με ατελείωτες μαθησιακές απαλλαγές. Όταν δυσκολεύονται, μπορούν να επικαλούνται αυτήν την δυσκολία, και τότε σταματάει κάθε προσπάθεια του μαθητή για μελέτη, και κάθε απαίτηση του δασκάλου να εξετάσει τον μαθητή του. Οι προσδοκίες των γονέων πλέον, εξαντλούνται, στο ότι γίνεται σεβαστή η "δυσκολία" του παιδιού τους (!)

Στην επόμενη (την μέση) βαθμίδα της εκπαίδευσης, η πολιτεία μας, παρέχει στους μαθητές (με την συνεχή και αδιάλειπτη διαφώτισή τους από τους ακούραστους πολιτικούς καθηδηγητές) ατέρμονους κύκλους εκμάθησης των δικαιωμάτων και ελευθεριών του (ανεύθυνου) εφήβου, με την προοπτική να μην γίνει ποτέ, ο τελευταίος, ένας υπεύθυνος, ικανός για κάτι, φιλόπονος και αξιόλογος άνθρωπος. Είναι γνωστά τα θέματα που βάλαμε στα μυαλά των 15χρονων. Κρύψαμε από τα παιδιά, την αξία που έχει η αληθινή ελευθερία του προσώπου και τους δώσαμε το δικαίωμα στην απόλαυση. Τους αποκρύψαμε πως η ελευθερία είναι ευθύνη, και τους εκμαυλίσαμε με χαπάκια ανεύθυνης στιγμιαίας απόλαυσης (νομική ταυτότητα φύλου, πολυπολιτισμός, καταλήψεις πανεπιστημίων και άλλων δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, εμπρησμοί, κλοπές, ναρκωτικά, και άλλα παρόμοια, και κυρίως μερίδες ελευθερίας: σεξουαλική ελευθερία, ελευθερία λόγου (να πούνε τί, όταν τα έχουμε κάνει ανεγκέφαλα;) ελευθερία κυκλοφορίας, κλπ.). Αυτό το καταφέραμε, αφού πρώτα είχαμε  - από ιδιοτέλεια - στρεβλώσει την γλώσσα και τα νοήματά της, έτσι, ώστε να επιφέρουμε  την πλήρη σύγχυση στο κεφάλι τους, εξασφαλίζοντας την ολοσχερή απαιδευσία τως εφήβων. Και τούτο, γιατί το κομματολογείν, μόνο ανοήτους, απαιδεύτους και ευήθεις μπορεί να εξαπατά εις το διηνεκές.

Στην Ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσης, η πολιτεία μας, παρέχει το άσυλο για την δημιουργία των κομματικών στρατών και των στρατηγείων προς εκκόλαψη των στελεχών των διαφόρων κομμάτων. Οι εγγεγραμμένοι στα πανεπιστήμια δεν έχουν από τον νόμο υποχρέωση φοίτησης (άρα τζάμπα ο τίτλος του φοιτητή!), ούτε υποχρέωση ολοκλήρωσης των σπουδών τους εντός ευλόγου χρόνου (αφού, σύμφωνα με τον νόμο, "αποφοιτούν" απλώς, όταν (! και εάν) λάβουν το πτυχίο τους, δυνάμενοι να φθάσουν σε βαθύ γήρας, και να διατηρούν την ιδιότητα του φοιτητή). Οι ... δυναμικοί και επαναστάτες φοιτητές μας, πολεμάνε την αξιολόγησή τους, πολεμάνε το πειθαρχικό για κείνον που έκανε πλαστογραφία πτυχίου, ή πλαστοπροσωπία στις εξετάσεις, δεν θέλουνε προαπαιτούμενα, πολλοί θέλουνε απλώς να περνάνε τα μαθήματα, χωρίς να τους ενδιαφέρει να μπούνε στο νόημα ....

Όταν, λοιπόν, οι βλαστοί μας, φτάσουνε να έχουν τελειώσει όλες αυτές τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ας μην αναρωτιόμαστε για τις δεξιότητές τους. Γι' αυτές θα έπρεπε να έχουμε φροντίσει ενωρίτερα. Γιατί η αγωγή των παιδιών, η ανατροφή και η διαπαιδαγώγησή τους, ήτανε, πάντα, θέμα οικογένειας. Το σχολείο απλώς την συμπλήρωνε, την εξειδίκευε και την κοινωνικοποιούσε. Ας σημειωθεί, πως το σωστό σχολείο θα μπορούσε ακόμη και να αναπληρώσει τον σχετικό ρόλο της (ελλείπουσας) οικογένειας.

Κι αν ο διπλωματούχος βλαστός μας, αρχίσει να ψάχνει για ελκυστικούς όρους εργασίας, ας μην παραλείψουμε να του πούμε (τουλάχιστον σε τούτη την φάση, αν δεν το κάναμε πρωτύτερα) ότι το ίδιο ακριβώς επιζητεί και ο κάθε εργοδότης: ελκυστικά εργασιακά προσόντα!

Ασφαλώς υπάρχουν διαφοροποιήσεις από παιδί σε παιδί. Κι όσα παιδιά έχουνε την σπίθα εκείνη και τις οικογενειακές συνθήκες, που θα τα βοηθήσουν να προοδεύσουν, δεν υπάρχει ζήτημα. Το ζήτημα τίθεται όταν υπάρχει σ' ένα παιδί το πνευματικό χάρισμα, αλλά λείπουν εκείνες οι κοινωνικές συνθήκες και θεσμικές λειτουργίες, που θα του έδιναν την ευκαιρία να αναπτυχθεί και να προοδεύσει.

Φαίνεται πως η παιδεία, η εκπαίδευση και η επαγγελματική κατάρτιση έχουνε γίνει (ή έχουνε μείνει) ταξικές "κατακτήσεις" (αφού μόνο όσοι μπορούν -δηλ. έχουν την οικονομική δυνατότητα, γνωρίζουν και θέλουν- θα μεριμνήσουν για την σωστή εκπαίδευση των παιδιών τους), παρόλες τις σοσιαλ-μανίες της εποχής.

Στα χρόνια μας, αυτό που συμβαίνει, είναι πως, όταν έρθει η ώρα, απλώς, πετάμε τα παιδιά μας στον Καιάδα της εργασίας, βγάζοντάς τα από το λίκνο της οικογενειακής αδιαφορίας, της πολιτικής αναλγησίας και της ανεπάρκειας του αδιάφορου (περί την παιδεία) σχολείου.