Μια βασίλισσα στον ουρανό

 

Από σήμερα, τ' αστέρια στον ουρανό, είναι περισσότερα. 

Γιατί, από σήμερα, 

ανάμεσά τους θα είναι και η Αμαλία. 

Εξαγνισμένη από τον πόνο, 

βρέθηκε στις ουράνιες Μονές, αφήνοντας τα παιδιά, τον καλό της, 

τους γονείς, τον αδελφό της, κι όλους τους φίλους της,

κατάπληκτους από τούτη την απώλεια. 

Κι όλοι εμείς, 

ως  Χορός των οικείων και των φίλων, 

ψελλίζουμε  συντετριμμένοι  ετούτο το θρηνώδες χορικό,  

το εγκώμιο μαζί και ικεσία, για αιώνια ανάπαυση, αυτής της βασίλισσας της αγάπης.

 ***

Σπλάγχνο μου, Κόρη μου,

Βασίλισσά μου,

Μάνα, μανούλα, μαμά

και Κυρά μου,

Άγγελε της ζωής μου,

παντοτινέ μου σύντροφε 

στα όνειρα και στους καημούς μου, 

γλυκό μου της ζωής ξεκίνημα,

φωλιά, αγκαλιά και απάγγειο μου,

ιδανικό  μου κι όραμα,

καρδιά, παρηγοριά κι ελπίδα μου

τα μάτια σου κλείσανε 

την λάμψη μιας πανσελήνου,

κι απόμεινε το φεγγάρι μισό,

μάταια να φωτίζει 

την απέραντη θλίψη

που κάθησε στα δικά μας τα μάτια

την καρδιά μας να κάνει κομμάτια

κι  αδειανή, 

ορφανή, την αγκαλιά μας αφήκε.

Αγιάτρευτη θλίψη,

τα μάτια με χάος γεμίζει,

και τ' αφήνει στεγνά,

στερεμένα.

Ο δρόμος που έκανες 

μέσα στον πόνο,

τις ζωές μας, αξεδιάλυτα ένωσε 

κι ένα μας έκανε.

Τονε κόψαμε τόσα κομμάτια,

που πια το πιστέψαμε, 

πως δεν θα μπορούσε,

από μας, να σε πάρει.

Μα δεν ορίζουμε εμείς την ζωή

Και οι άδηλες,  Κύριε, βουλές Σου

δεν μπορούν, για την ώρα,

παρηγοριά να μας δώσουν.

΄Ομως,  αφού τόσο το θέλησες, 

στους κόλπους σου να την καλέσεις,

κι αδειανή την αγκαλιά μας αφήκες, 

δέξου, τουλάχιστον, 

Κύριε,

μια ικεσία,

μέσα από τα πυρπολημένα σπλάγχνα,

ημών, των κοπιώντων και πεφορτισμένων:

Τόσο νέα, τόσο ακριβή κι αγαπημένη

μόνη πια, μην την αφήσεις!

Αλλά, 

κράτησέ την στην αγκαλιά σου,

όπως κι Εσέ, παιδί, 

η Παναγία Μάνα Σου κρατούσε,

κι όπως Εσύ, γλυκά,

σαν τα παιδία προσκαλούσες  

να έρθουν προς Σέ.

Γιατί είναι η μονάκριβή μας, Κύριε,

και γιατί είμαστε πολλοί 

αυτοί που το ζητάμε,

αυτοί,

που τόσο πολύ την αγαπάμε.

Και γιατί μόνο Εσύ,

Κύριε, 

μπορείς να σηκώσεις

τον πόνο αυτόν, 

τον αφόρητο,

κι αβάσταχτο, 

τον ανθρώπινα αναπότρεπτο,

τον βαρύ, 

τον απόλυτο πόνο,

όπως και κάθε πόνο,

για όλους εμάς,

σαν που είμαστε τέκνα Σου.

Συμπεριφορές και τρόποι- όρια και συνέπεια

 
Έτυχε να εκκλησιάζομαι σε μέρα άσημη, κι ασήμαντη. Καθημερινή και προβλέψιμη.  Κι όμως! βρέθηκα, εντελώς απρόβλεπτα,  να ακούω ένα Ευαγγελικό ανάγνωσμα, συγκλονιστικό για την ανθρωπιά που περιέχεται στα μηνύματά του, και την συνέπεια που αυτά μας υπαγορεύουν για τις συμπεριφορές μας. 

Την ίδια μέρα, ακούσαμε για το ίδιο θέμα, όσα γράφουν οι Απόστολοι Ματθαίος και Λουκάς. Για την κριτική κι επικριτική διάθεση, για την (α)συνέπεια, για την δοκησισοφία μας, για την ασέβεια και την υποκρισία μας. Γράφουν, όπως άκουσαν τον Χριστό να κηρύττει. Για το έλεος και την επιείκεια, που ζητάμε για τον εαυτό μας, αλλά δεν τα εφαρμόζουμε εμείς για τους άλλους.

Ακούσαμε, και για την βιάση, το πάθος και την εσωτερική πίεση, που μας καταλαμβάνει για να μεταφέρουμε στους άλλους τα δικά μας βιώματα και τις δικές μας "ανακαλύψεις". Εδώ, ο Χριστός μας είπε: "προσέχετε! Μη ρίπτετε τα άγια τοις κυσί! δεν μπορούν όλοι να ακούσουν τις μεγάλες αλήθειες! Μπορεί και να κάνουν κακό! Ο καθένας έχει την ώρα του". Εκείνη την ώρα, που η ψυχή είναι έτοιμη να ακούσει και να δεχτεί την αλήθεια. Γιατί οι ψυχές παιδεύονται και διαπαιδαγωγούνται σε τρόπο, που δεν μπορούμε να τον γνωρίζουμε όλοι, για όλους.

Κι ακόμη, αν η καρδιά μας θέλει να προσφέρει, η προσφορά της θα είναι καρποφόρα, μόνο αν αυτό το κάνει από αγάπη για τον άνθρωπο. Κι όχι από ανάγκη για αναγνώριση, από ματαιοδοξία ή εγωϊσμό.

Γράφει, σχετικά, ο Ευαγγελιστής κι Απόστολος Ματθαίος:

ΜΗ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε· 2 ἐν ᾧ γὰρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καὶ ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν. 3 τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; 4 ἢ πῶς ἐρεῖς τῷ ἀδελφῷ σου, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος ἀπὸ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ ἰδοὺ ἡ δοκὸς ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου; 5 ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου. 6 Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ρήξωσιν ὑμᾶς.

Αντιστοίχως, γράφει, σχετικά, ο Ευαγγελιστής κι Απόστολος Λουκάς:

37 Καὶ μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε· μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε· ἀπολύετε, καὶ ἀπολυθήσεσθε· 38 δίδοτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον καὶ σεσαλευμένον καὶ ὑπερεκχυνόμενον δώσουσιν εἰς τὸν κόλπον ὑμῶν· τῷ γὰρ αὐτῷ μέτρῳ ᾧ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν. 39 Εἶπε δὲ παραβολὴν αὐτοῖς· μήτι δύναται τυφλὸς τυφλὸν ὁδηγεῖν; οὐχὶ ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται; 40 οὐκ ἔστι μαθητὴς ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον αὐτοῦ· κατηρτισμένος δὲ πᾶς ἔσται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ. 41 Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ δοκὸν τὴν ἐν τῷ ἰδίῳ ὀφθαλμῷ οὐ κατανοεῖς; 42 ἢ πῶς δύνασαι λέγειν τῷ ἀδελφῷ σου, ἀδελφέ, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου, αὐτὸς τὴν ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου δοκὸν οὐ βλέπων; ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου. 43 οὐ γάρ ἐστι δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρόν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν· 44 ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται. οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλήν. 45 ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὐτοῦ προφέρει τὸ ἀγαθόν, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὐτοῦ προφέρει τὸ πονηρόν· ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τὸ στόμα αὐτοῦ.

Συζητώντας, λοιπόν, αυτά που άκουσα εκείνη την ευλογημένη ώρα, σταθηκα στο εδ. 38 του Λουκά. Διαβάζοντας -στην μετάφραση της Καινής Διαθήκης το εδάφιο 38- βοηθιέμαι να καταλάβω αυτό που λέει ο ευαγγελιστής. Πως δηλ. " ᾧ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν" [δίδετε στους έχοντες ανάγκην βοηθείας και θα δοθεί και σε σας, βοήθεια (από τον Θεό). Μέτρο καλόν -στοιβαγμένο και κουνημένο- έτσι που να μη μείνει χώρος κενός στο δοχείο της μετρήσεως]

[Που θα πεί: Αν μετράς εσύ την βοήθεια που δίνεις με ένα συγκεκριμένο μέτρο, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθεί, κι αυτό που θα λάβεις..."]

Και φαντάζομαι τους αποστόλους και ευαγγελιστές, που ήσαν απλοί άνθρωποι, ψαράδες, έμποροι κλπ., αυτοί λοιπόν, πουλούσανε τα προϊόντα τους σε δοχεία, και τούτο καταλάβαιναν σαν "μέτρο". Κι είναι φυσικό, όταν μετράς υγρά σε δοχείο, το ζήτημα είναι απλό, μα όταν πουλάς άλλα πράματα, σε στερεή κατάσταση, σε κομμάτια κλπ., το μέτρημα έχει άλλη λογική, το μέτρο για να είναι σωστό πρέπει να είναι "πεπιεσμένον καὶ σεσαλευμένον". Γεμίζω το δοχείο καλά, θα πεί, πως το συνταράσσω, το κουνώ για να "χωνευτούνε" καλά τα κενά ανάμεσα στα κομμάτια...

Αν εσύ δώσεις ένα γεμάτο δοχείο- ένα ξέχειλο θα λάβεις! Γιατί όταν δίνεις-δίνεις στον Θεό! και ο Θεός δεν είναι λιγότερο "φιλότιμος" από σένα, "μέτρον καλόν, πεπιεσμένον καὶ σεσαλευμένον καὶ ὑπερεκχυνόμενον δώσουσιν εἰς τὸν κόλπον ὑμῶν". Γι' αυτό σου ανταποδίδει το δοχείο όχι απλώς γεμάτο, μα "υπερεκχυνόμενον"!

Όταν δίνουμε, δεν δίνουμε για να αισθανθούμε καλύτερα εμείς. Δίνουμε για να ανακουφίσουμε τον πόνο του άλλου. Δεν δίνουμε για την άνεση, την καλοπέραση, την ευκολία, και τα λοιπά πάθη του άλλου, γιατί τον βλάπτουμε. Ακόμη κι όταν δεν το κάνουμε από πρόθεση, το κάνουμε από αδιαφορία για τον άλλο. Το πραγματικό ενδιαφέρον μας για τον άλλο, είναι να τον βοηθήσουμε να βρεί το δρόμο και τον τρόπο, για να πορεύεται ο ίδιος με τις δυνάμεις του, και να χαράσσει την πορεία του. Αυτό υπαγορεύει η αγάπη για τον άλλο. Ειπώθηκε μάλιστα πως "είναι προτιμότερος ο στόχος της ψυχικής σω­τηρίας παρά της σωματικής".

Κι ακόμη, ειπώθηκε πως "η ελεημοσύνη είναι η έ­μπρακτη και εφαρμοσμένη αγάπη, και άρα δεν περι­ορίζεται σε μονομερείς εκδηλώσεις. Ένα από τα χαρακτηριστικά της αγάπης, όπως ο Παύλος το πε­ριγράφει, είναι ότι «ου ζητεί τα εαυτής»

Πάντοτε έχουμε πεδίον συναίσθησης και ταπείνωσής μας, προς δόξαν Κυρίου!

Σημειώσεις: 
(1)  Ευαγέλλιο κατά Ματθαίον κεφ. ζ, εδ. 1-6
(2)  Ευαγγέλιο κατά Λουκάν κεφ. 6, εδ. 37-45