Πανεπιστημιακά παρασκευάσματα

 

Ναρθηκολογία (*), ή, άλλως, "Παρασκευάσματα" της Επιτροπής, με σκοπό την  μετακυβερνητική κηδεμόνευση των πολιτικών αγώνων, και την προστατευμένη διεξαγωγή τους, μέσα από τα πανεπιστήμια!  Για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, ασφαλώς,  [επειδή "ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ"!].

Μιλάμε για το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου, που λίαν προσφάτως παραδόθηκε στον υπουργό παιδείας, τον κ. Γαβρόγλου.

Ετούτο το πόρισμα (διαβάζοντάς το εδώ)  λέει, πως έρχεται -τάχα- για να λύσει χρονίζοντα προβλήματα στα πανεπιστήμια, αλλά, κάτι τέτοιο, πιστέψτε με, δεν προκύπτει.

[Μάλλον, η κυβέρνηση  οργανώνεται για την  ωραιοποίηση του μπάχαλου που θα προκαλεί ο μηχανισμός της μέσα στα πανεπιστήμια, προς επίτευξη των πολιτικών στόχων της μετακυβερνητικής της περιόδου, που φαίνεται πως θα ακολουθήσει...]

Εξουσίες, όρντινες, νόμοι, δίκαιο, λαός, σκοποί της πολιτείας, Ανατολή και Δύση, Σύγκλητος, Βουλή, επιτροπές, χτές και σήμερα. Όλα τούτα περνάνε από το μυαλό μου σαν σκηνές ταινίας, καθώς διαβάζω το άρθρο. Και συλλογίζομαι πως οι κάθε λογής  σύγχρονές μας εξουσίες που (προσωρινά) κυβερνούν κάθε χώρα, προβάλλουν ως στήριγμα των αυθαιρεσιών τους τον "νόμο" και όχι την κοινωνία! Και θαρρούν πως αφού καλουπώσουν σε συγκεκριμένο καλούπι τον κυβερνώμενο άνθρωπο, μετά, ανενόχλητες μπορούν να διεκπεραιώνουν την πολιτική τους, με σύμμαχο το συμμορφωμένο πια κοινό προς το οποίο απευθύνονται. Με τον τρόπο αυτόν,  απλώς προσποιούνται πως συμμαχούν μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα,  ανενδοίαστα χρησιμοποιούν τον λαό, τον απλό και συμμορφωμένο άνθρωπο, για την υλοποίηση των πολιτικών τους σχεδίων και των οικονομικών, πολιτικών ή ιδεολογικών κλπ. προσοδοφόρων συναλλαγών τους.

Σ' ετούτον, όμως, τον τόπο, ιστορικά, προηγήθηκε η συναίνεση του προσώπου και η συμμετοχή του στα κοινά. Πριν από τον "νόμο" υπήρξαν τα πρόσωπα, οι άνθρωποι.

Διχασμένοι σήμερα, ανάμεσα στην Ιστορία και την παράδοσή μας, αδυνατούμε να δεχτούμε πως  μας αφορούν προσωπικά τα ακατανόητα και αδιέξοδα πολιτικά προτάγματα ορισμένων εκ των  [μεταλλαγμένων  δυτικο-φωταδιστών] αρχόντων μας. Μπερδευόμαστε από την τεχνητή σύγχυση, στην οποία μας υποβάλλουν αυτοί, παρουσιαζόμενοι αρχικά ως κήρυκες της δημοκρατίας, ενώ ασκούν, στην πράξη,  έργα αυτόκλητου κηδεμόνα της. Και μάλιστα, με άμεσο σκοπό να την χειραγωγήσουν και να την θέσουν υπό την εξουσία και την υπηρεσία τους. Σκοπός, επανειλημμένως και με ακρίβεια αποδεδειγμένος και επιβεβαιωμένος.

[Συχνάκις, δηλαδή, και χωρίς να περάσει πολύς καιρός από την ανάρρησή τους στην εξουσία, ανακαλύπτουμε το αδιέξοδο των εκζητήσεών τους και το κενό των υποσχέσεών τους. Διαπιστώνουμε, πως όλες οι πολιτικές διακηρύξεις τους για το καλό μας, την πρόοδο και την ευημερία μας, ήταν ψέμματα, γιατί δεν αφορούσαν τον λαό, αλλά την κομματική και πολιτική νομενκλατούρα. Και πως για τον λαό, υπήρχε μόνο πρόσκληση σε θυσίες. Φαίνεται, πως έτσι λέγεται σήμερα, "κολακευτικά", η συμμετοχή στα κοινά: Θυσίες. Το ξέρουν καλά, όσοι μας προσκαλούν σε θυσίες, γιατί όποιος αγαπά (την πατρίδα του) δεν θα διστάσει να υποστεί κόπους και θυσίες. Και γι' αυτό ακούμε κι επαίνους για τις θυσίες μας. Το κακό είναι πως αυτοί δεν φαίνεται να αγαπούν την πατρίδα τους, και μάλλον, γι' αυτό δεν βλέπουμε τις δικές τους θυσίες...]

Εμείς οι νομικοί, επιβεβαιώσαμε μέσα από τις σπουδές μας (=μαθαίναμε στο πανεπιστήμιο), αυτό που ανέκαθεν συνέβαινε στις  ελληνικές κοινωνίες: ότι, δηλαδή, εδώ, αναπτύχθηκε πρώτα η κοινωνική συναίνεση και συμφωνία και μετά ακολούθησε ο καθορισμός του πρακτέου. Αυτό έγινε με τις γνωστές μας, ιστορικά,  ελληνικές πόλεις-κράτη. Κάθε μια, είχε τον δικό της χαρακτήρα, και τα δικά της ζητούμενα, την διαδρομή στην ιστορία, την ακμή και την παρακμή της. Αλλά είχανε και πολλά σημαντικά κοινά πράγματα μεταξύ τους.

[Αργότερα, σαν είχανε γίνει (αυτές οι πόλεις -κράτη) θαυμαστές για τα επιτεύγματά τους ή αξιοθρήνητες για την παρακμή τους, άλλες, μη ελληνικές, πολιτείες, που ζηλέψανε τα επιτεύγματα αυτά, ή αφού είδανε την τραγική αποτυχία και παρακμή αυτών των πόλεων, χρησιμοποίησαν για την δική τους πρόοδο και την δημιουργία του δικού τους ονείρου, άλλα μέσα. Συγκεκριμένα, οι αμέσως επόμενοι στην περιοχή μας, που ήταν οι ρωμαίοι, χρησιμοποίησαν μετά την κατάκτηση λαών και εδαφών, την εξουθενωτική υποταγή των κατακτωμένων.]

Η συμβίωση των ελλήνων στις κοινωνίες τους προϋπέθετε πρόσωπα με ελευθερία και βούληση σύμπραξης σ' ένα σύστημα κοινώς εφαρμοζομένων αξιών. Γι' αυτό, σε όλο αυτόν τον χώρο των πόλεων-κρατών, ο σχετικός προβληματισμός (ελευθερία του προσώπου και βούληση σύμπραξης) απεικονίστηκε στην γραμματεία του.  Γνωστά είναι σήμερα τα παραγγέλματα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, και τα επικαλείτται όλος ο πολιτισμένος κόσμος, ενώ οι πολιτικοί άρχοντές του τα χρησιμοποιούνε μόνο ως μαϊντανό για να πλανέψουν το προεκλογικό τους ακροατήριο..

[Στους ρωμαίους, παρατηρήθηκε κάτι ανάλογο, αλλά πολύ διαφορετικό. Δηλαδή: Επειδή, η ακμάζουσα πολιτεία των ρωμαίων σχηματίστηκε από κατακτημένες περιοχές και από πολλούς και διαφορετικούς -υποταχθέντες- λαούς, το ζητούμενο εκεί, ήταν ο έλεγχος των περιοχών και των διαφορετικών λαών,  και η  διατήρηση της τάξεως μέσα στην επικράτεια. Για το σκοπό αυτόν δεν απαιτείτο καμμία ελευθερία του προσώπου και καμμία διάθεσή του προς σύμπραξη. Επί πλέον, εδώ δεν επρόκειτο για το καλό της κοινωνίας, αλλά για την εξυπηρέτηση (κατοχή και διατήρηση) της εξουσίας. Εδώ το πρόσφορο μέσο δεν θα μπορούσε να είναι ο κοινός (ανάμεσα στον λαό και την εξουσία) κώδικας αξιών, αλλά η δύναμη που έχει η εξουσία να επιβάλει την  θέλησή της.  Το edictum(**), η Lex(***) και τα σχετικά. Και με τα μέσα αυτά, ξεχώρισαν τους κατακτημένους στα διάφορα "πράγματα της πολιτείας τους". Πράγματα άψυχα και πράγματα έμψυχα. Πράγματα mobili (κινητά)  και πράγματα automobili (αυτοκινούμενα(!), όπως οι δούλοι και οι αιχμάλωτοι), κλπ.]

Δεν γνωρίζω τί θα είναι τελικά αυτό που η "περιώνυμος επιτροπή" θα κάνει για το πανεπιστημιακό άσυλο κλπ., αλλά, όπως φαίνεται, οι κομματικοί και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κατεργάζονται διόδους ατιμώρητης αγωνιστικής διαφυγής, και ανέλεγκτης αγωνιστικής επίπλευσης.

Δεν αξίζει να ασχοληθούμε με την διαστροφή της λογικής αυτής της επιτροπής. Η οποία, λόγω και της πολιτικής συγκυρίας (κυβερνητική κατοχής της εξουσίας), διαβουλεύεται,  για την διευθέτηση των πραγμάτων έτσι ώστε να υπάρχει  διείσδυση στις δομές προς χρήση τους, εν καιρώ τω δέοντι, και έγκαιρη επιβολή δικονομικής δυσκαμψίας για την δίωξη των ενδοπανεπιστημιακώς μελλοντικά παρανομούντων.

Σημειώσεις:

(*) Νάρθηκας (ή κηδεμόνας) είναι ένας ορθοπεδικός μηχανισμός για την (ορθοπεδική) αποκατάσταση, προσαρμογή ή πρόληψη σκελετικών στρεβλώσεων και παθήσεων των αρθρώσεων. Καλούπι δηλαδή.

(**) Edictum θα πεί διάταγμα, δηλαδή ρήση της αυθεντίας [της εξουσίας], και σήμερα στα Ιταλικά dico  θα πεί λέγω.

(***) Lex θα πεί νόμος. Προφανώς, η λατινική λέξη παράγεται από το ελληνικό ρ. λέγω, κι έχει την έννοια του "λόγου της υπερτάτης αρχής", δηλ. της διαταγής της απόλυτης εξουσίας.Αντίθετα, στην ελληνική γλώσσα, η λέξη νόμος είναι παράγωγο του ρ. νέμω. Είναι προφανές, πως ο νόμος -για την ελληνική σκέψη- ήτανε θέμα στο οποίο συμμετείχαν όλοι: τόσο η αρχή (δηλ. η εντεταλμένη  εξουσία), όσο και ο λαός. Γιατί στις συναποφασιζόμενες ρυθμίσεις θα έπρεπε να δεσμεύονται όλοι. Ήτανε θέμα κοινότητας και συναπόφασης. Αυτή είναι και η διαφορά του ρωμαϊκού από τον ελληνικό πολιτισμό που δεν γεφυρώθηκε ποτέ, μέχρι σήμερα, κι αυτή είναι η αιτία που δεν μπορούμε να κατανοηθούμε. Εκεί ήτανε το imperium (η εξουσία) και τα προνόμιά του, εδώ ήτανε οι άνθρωποι,  η ζωή και οι σχέσεις τους. Εκείνοι ήθελαν να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τους επί των κατακτημένων, και γι' αυτό επινόησαν τις απαρέγκλιτες διαταγές, τους ορισμούς και την υπεροχή του άρχοντα επί των αρχομένων. Εδώ είχαμε το ήθος και την φιλοσοφία, δηλ. την ισχύ της αρχής της επιείκειας, της ισότητας, της συναίνεσης.

Εκείνοι πάντα μιλάνε για τον νόμο/Lex, την όρντινα, που οι ίδιοι εθέσπισαν (κι όλοι οι άλλοι -κι εμείς μαζί-) οφείλουν να τηρούν, κι εμείς μιλάμε για συμφωνημένο και από κοινού αποδεκτόν κώδικα αξιών, που δεσμεύει άρχοντες και αρχόμενους. Πώς να συνεννοηθούμε λοιπόν;