Η πολιτεία μας και η Παιδεία μας

 

Διαβάζω εδώ πως "Είναι καμιά 15ετία τώρα που στην Ελλάδα κυριαρχούν πρόσωπα που σιχαίνονται την Ελλάδα και την Παιδεία. Το ένα, άλλωστε, είναι επακόλουθο του άλλου. Αν υπάρχει η Ελλάδα το χρωστάει στη λάμψη του αρχαίου της πολιτισμού. Αυτός όπλισε τα χέρια των ξένων δυνάμεων για να αποδεχτούν την εξέγερση των υπόδουλων, να βοηθήσουν τον αγώνα και να αναγνωρίσουν το νέο κράτος. Αυτός μιλιέται ακόμα στη γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα 10 εκ. Έλληνες. Σε πείσμα των Γαβρόγλου.

Η αρχή της σφοδρής επίθεσης κατά της Ελλάδας και της ελληνικότητας ξεκίνησε επί Σημίτη, με την άλωση του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου της Αθήνας από φανατισμένους καθηγητές σε έδρες Ιστορίας, που άκουγαν Ελλάδα και έβγαζαν φλύχταινες. Δημιούργημά τους είναι το σαράκι που τρώει την κλασική Παιδεία εδώ και κοντά 20 χρόνια σε πανεπιστήμια και σχολεία."

Ετούτες κι όλες οι άλλες σκέψεις που παρατίθεται εν συνεχεία στο εν λόγω άρθρο, δεν είναι πρωτόγνωρες για μένα. Είναι και η δική μου πεποίθηση ταυτόσημη, μ' εκείνη του αρθρογράφου. Θα διαφωνήσω μονάχα στην 15ετία. 

Και τούτο θα το στηρίξω στο "γεγονός" πως όσα συνέβησαν την τελευταία δεκαπενταετία είναι το αποτέλεσμα του ανέμελου και  "εορταστικού" βίου που περάσαμε πριν από αυτήν.

Ας μη γελιόμαστε. Η χούντα ήτανε κακή γιατί μας στέρησε ελευθερίες αντιπολιτευτικού λόγου και αντίλογου. Άκαρπο βερμπαλισμό και ματαιοδοξία. Μας στέρησε ελευθερίες ανέξοδης κι επιδεικτικής πολυπραγμοσύνης. ΄Ητανε ακόμη κακή, γιατί είχε την πολιτική "αφέλεια" να διακηρύσσει ως εθνικό μονόδρομο την παράδοσή μας, και να κατονομάζει ως ιδανικά των Ελλήνων, την πατρίδα, την οικογένεια, και την πίστη. Και τέλος, ήτανε κακή, γιατί είχε το θράσος, να χρησιμοποιεί πολλά από τα διδάγματα της ελληνικής γραμματείας. Της Γραμματείας και της γλώσσας, που όλος ο πολιτισμένος κόσμος χρησιμοποιεί για να μορφώσει τα παιδιά του, και σ' αυτά στηρίζεται για να γράψει τα λογοτεχνικά του βιβλία, για να λύσει τα ηθικά του διλήμματα και τα κοινωνικά προβλήματά του. Αυτής της Γραμματείας, που σήμερα είναι η αιτία να μας λοιδορεί όλος ο κόσμος, επειδή, -από λόγου μας- δεν είμαστε πια σε θέση να την μελετήσουμε, έτσι αφελληνισμένοι που καταντήσαμε (άγλωσσοι, αδιάβαστοι, αδιάθετοι στην μελέτη κι αρνούμενοι τις αξίες που ευαγγελίζεται αυτή η Γραμματεία). Κι όχι μόνο τούτο. Είμαστε τόσο ημιμαθείς όσο ένας αρχοντοχωριάτης. Που νομίζει πως τα λεφτά κάνουν τον άρχοντα, καθώς κι εμείς νομίζουμε πως η πνευματική δημιουργία των προγόνων μας είναι και κτήμα δικό μας, χωρίς να έχουμε κάνει τον παραμικρό κόπο να το διαφυλάξουμε και να το αναδείξουμε, ή να το γνωρίσουμε και να το χρησιμοποιήσουμε. Να δημιουργήσουμε το δικό μας έργο ως συνέχεια αυτού, και να δειχθούμε έτσι γνήσιοι απόγονοι και νέοι δημιουργοί, αξιοσέβαστοι κι αντάξιοι διάδοχοί του.

Στην εποχή μας, αντίθετα, κατά την τρέχουσα αντίληψη και πρακτική, θαρρούμε πως, μερικά αγαθά  αποκτώνται επειδή το επιθυμούμε και το ευχόμαστε, ή επειδή είμαστε απόγονοι κάποιου. 

Γι'  αυτό βλέπουμε να ευδοκιμεί (με μεγάλο τζίρο) ο νόμιμος και ο παράνομος τζόγος, που εύκολα και γρήγορα θα μας φέρει τα πολύτιμα μέσα πολυτελούς και άνετης διαβίωσης, πέρα από εκείνα που οι λιγοστές δυνάμεις μας μπορούν να μας προμηθεύσουν.  

Επίσης, για τον ίδιο λόγο, δικαιωματικά, αποκτάμε ιδιότητες ή προνόμια, λόγω ιδεολογικής εγγύτητας με την εξουσία, ή εγγύτητας συμφερόντων, ή προνομιακά, λόγω προσωπικών δεσμών  και για λόγους νεποτισμού.

Για τον ίδιο λόγο (ευκολία, αμεσότητα, γόητρο), επικαλούμεθα σαν δική μας, ακόμη και την σοφία των προγόνων μας, χωρίς να έχουμε διαβάσει ούτε μια γραμμή, και χωρίς νά 'χουμε ξενυχτίσει   ούτε μια βραδιά, για να κατανοήσουμε κάποιο βαθύτερο νόημα, από εκείνα που η ανθρωπότητα ολόκληρη βρήκε -και σαν θησαυρό ετίμησε- μέσα στα απειράριθμα γραπτά της ελληνικής γραμματείας και της μεγάλης ελληνικής πατρολογίας. 

Έτσι, λοιπόν,  το κακό το συναπάντημα, ετοιμάστηκε πολλά χρόνια πριν. Με την ηθική έκπτωση και την πνευματική αποψίλωση των πολιτών, από τους αγκιτάτορες των πολιτικών επιτηδείων.

Ας θυμηθούμε, πώς τέλειωσε ο πόλεμος, τότε που ήρθαν οι βοήθειες, με αντάλλαγμα τις παραγραφές εγκλημάτων και τις αντιπαροχές υποχωρήσεων. Όταν, αντί για την μελέτη και την επιστημονική γνώση των καιρών, των συνθηκών και των προοπτικών, εμείς καταγινόμαστε με τις πολιτικές καριέρες των επιτηδείων, που διαίρεσαν την ελληνική κοινωνία σε πληβείους και πατρικίους, σε ημέτερους και άλλους. Κι αργότερα,  όλοι εμείς μαζί, αρχίσαμε -για λογαριασμό αυτών των επιτηδείων- να λέμε με τους ομοϊδεάτες συμπολίτες μας "ή εμείς, ή αυτοί", ως εάν οι μισοί πολίτες θέλουν  να ξεκάνουν τους άλλους μισούς. 

Η ανύπαρκτη μέριμνα της πολιτείας για την παιδεία μας, σήμερα, και η εντατική της προσπάθεια για την κατοχύρωση της αιώνιας παραμονής των σπουδαζόντων στους καταλόγους των φοιτητών, και το αδίωκτο των παρανομούντων φοιτητών, θα μας εξασφαλίσει με βεβαιότητα 

• την συνέχιση της αδυναμίας μας ως λαού να καταπολεμήσουμε την πολιτική ηθική αδράνεια, 
• την οικονομική ακινησία και απάθεια της ελληνικής κοινωνίας, 
• τον πολιτισμικό αναλφαβητισμό που επικρατεί σήμερα στην κοινωνία και
• τον επαρχιωτισμό της εξουσίας.

Μιας εξουσίας που δείχνει σαν να μην έφυγε ούτε μια μέρα από το χωριό της, και να μην είδε τον κόσμο γύρω της. Της εξουσίας που μοιάζει να βλέπει τον κόσμο, σαν να φτιάχτηκε για να καταπλαγεί από την ανοησία της. Κι όχι για να δώσει στον άνθρωπο την ευκαιρία να δημιουργήσει με τις δυνάμεις και τα χαρίσματά του, να διορθώσει τα λάθη του, να ανακουφίσει από την δυστυχία και να αναπαύσει όσους πάσχουν από ατυχίες και συμφορές.

Η πολιτεία που δεν είναι καλή για κάποιους από τους πολίτες της, είναι κακή για όλους. Είναι κακή, επειδή (η εξουσία) κάνει διακρίσεις. Και κάνει διακρίσεις, επειδή είναι ανεπαρκής. Κι αφού είναι ανεπαρκής είναι και ιδιοτελής. Κι αφού  είναι ιδιοτελής είναι ανήθικη. Γιατί ασκείται -τάχα- υπέρ των πολλών, εξυπηρετεί όμως, μόνο τον εαυτό της.

Έχουμε την Πολιτεία που αντιστοιχεί στην Παιδεία μας. Γιατί η ίδια η πολιτεία όρισε να μην μπορεί να γίνει καλύτερη η παιδεία μας, αφού οι πολίτες της δεν διδάσκονται από το παράδειγμα των αρχόντων ούτε παρέχεται η θέσμιση για να εκπαιδεύονται προς το καλύτερο. Παρέχονται μόνο εκπτώσεις κι ευκολίες.

Όταν, λοιπόν, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οι πολιτικοί άρχοντές μας, συστηματικά και για προσωπικό τους όφελος, μετέρχονται από πνευματική και ηθική τους ανεπάρκεια,  διακρίσεις μεταξύ των πολιτών, ή/και ιδιοτελή χρήση και ανοχή της κατάχρησης της εξουσίας, είναι σαφές το τί επιδιώκουν οι άρχοντες αυτοί:

• Πολίτες εξαθλιωμένους πνευματικά, λοβοτομημένους ηθικά, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς όνειρα, και κυρίως χωρίς αύριο. 
• Χωρίς καμμιά αναπτυξιακή δυνατότητα, και σε απόλυτο αδιέξοδο: βιοποριστικό, οικονομικό,  ψυχολογικό. 
• Υποταγμένους και χειραγωγούμενους, που πιστεύουν και αρκούνται σε μια ψεύτικη προεκλογική υπόσχεση! 
• Γι' αυτό φτάσανε να αποψιλώνουν διαρκώς την παρεχόμενη παιδεία, γι' αυτό χορηγούν διευκολύνσεις στην αμάθεια και στην απαιδευσία, γι' αυτό μας περιάγουν συστηματικά σε πνευματική και υλική ένδεια και μας εξουθενώνουν υλικά και πνευματικά. 

Γιατί, ελεύθεροι, με γνώση και δύναμη, δεν θα τους προτιμούσαμε ποτέ. Αλλά, ας έχουμε ελπίδα, αν το θελήσουμε, μπορούμε και μόνοι μας! Όπως το νερό, που μπορεί και να ανέβει ακόμη και τον ανήφορο, αν χρειαστεί.

Όλοι αυτοί, οι "αγωνιστές (της δημοκρατίας) για τον εαυτό τους", αυτοί που λένε πως διώξανε την χούντα με τους αγώνες τους,  σήμερα πανηγυρίζουν για την-τάχα- αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δημιούργησαν, μάλιστα, τόσα πολλά προβλήματα για όλους μας, και μας αφαίρεσαν τόσα πολλά εφόδια, από εκείνα που θα μπορούσαν να μας ξαναδώσουν την ελπίδα, ώστε τώρα πια πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ, αλλά και να το πιστέψουμε, πως είναι προσωπική μας υπόθεση, η ζωή και η πατρίδα μας, κι όχι υπόθεση "των αγωνιστών (της δημοκρατίας) για τον εαυτό τους".

Πανεπιστημιακά παρασκευάσματα

 

Ναρθηκολογία (*), ή, άλλως, "Παρασκευάσματα" της Επιτροπής, με σκοπό την  μετακυβερνητική κηδεμόνευση των πολιτικών αγώνων, και την προστατευμένη διεξαγωγή τους, μέσα από τα πανεπιστήμια!  Για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, ασφαλώς,  [επειδή "ο αγώνας δεν σταματάει ποτέ"!].

Μιλάμε για το πόρισμα της επιτροπής Παρασκευόπουλου, που λίαν προσφάτως παραδόθηκε στον υπουργό παιδείας, τον κ. Γαβρόγλου.

Ετούτο το πόρισμα (διαβάζοντάς το εδώ)  λέει, πως έρχεται -τάχα- για να λύσει χρονίζοντα προβλήματα στα πανεπιστήμια, αλλά, κάτι τέτοιο, πιστέψτε με, δεν προκύπτει.

[Μάλλον, η κυβέρνηση  οργανώνεται για την  ωραιοποίηση του μπάχαλου που θα προκαλεί ο μηχανισμός της μέσα στα πανεπιστήμια, προς επίτευξη των πολιτικών στόχων της μετακυβερνητικής της περιόδου, που φαίνεται πως θα ακολουθήσει...]

Εξουσίες, όρντινες, νόμοι, δίκαιο, λαός, σκοποί της πολιτείας, Ανατολή και Δύση, Σύγκλητος, Βουλή, επιτροπές, χτές και σήμερα. Όλα τούτα περνάνε από το μυαλό μου σαν σκηνές ταινίας, καθώς διαβάζω το άρθρο. Και συλλογίζομαι πως οι κάθε λογής  σύγχρονές μας εξουσίες που (προσωρινά) κυβερνούν κάθε χώρα, προβάλλουν ως στήριγμα των αυθαιρεσιών τους τον "νόμο" και όχι την κοινωνία! Και θαρρούν πως αφού καλουπώσουν σε συγκεκριμένο καλούπι τον κυβερνώμενο άνθρωπο, μετά, ανενόχλητες μπορούν να διεκπεραιώνουν την πολιτική τους, με σύμμαχο το συμμορφωμένο πια κοινό προς το οποίο απευθύνονται. Με τον τρόπο αυτόν,  απλώς προσποιούνται πως συμμαχούν μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα,  ανενδοίαστα χρησιμοποιούν τον λαό, τον απλό και συμμορφωμένο άνθρωπο, για την υλοποίηση των πολιτικών τους σχεδίων και των οικονομικών, πολιτικών ή ιδεολογικών κλπ. προσοδοφόρων συναλλαγών τους.

Σ' ετούτον, όμως, τον τόπο, ιστορικά, προηγήθηκε η συναίνεση του προσώπου και η συμμετοχή του στα κοινά. Πριν από τον "νόμο" υπήρξαν τα πρόσωπα, οι άνθρωποι.

Διχασμένοι σήμερα, ανάμεσα στην Ιστορία και την παράδοσή μας, αδυνατούμε να δεχτούμε πως  μας αφορούν προσωπικά τα ακατανόητα και αδιέξοδα πολιτικά προτάγματα ορισμένων εκ των  [μεταλλαγμένων  δυτικο-φωταδιστών] αρχόντων μας. Μπερδευόμαστε από την τεχνητή σύγχυση, στην οποία μας υποβάλλουν αυτοί, παρουσιαζόμενοι αρχικά ως κήρυκες της δημοκρατίας, ενώ ασκούν, στην πράξη,  έργα αυτόκλητου κηδεμόνα της. Και μάλιστα, με άμεσο σκοπό να την χειραγωγήσουν και να την θέσουν υπό την εξουσία και την υπηρεσία τους. Σκοπός, επανειλημμένως και με ακρίβεια αποδεδειγμένος και επιβεβαιωμένος.

[Συχνάκις, δηλαδή, και χωρίς να περάσει πολύς καιρός από την ανάρρησή τους στην εξουσία, ανακαλύπτουμε το αδιέξοδο των εκζητήσεών τους και το κενό των υποσχέσεών τους. Διαπιστώνουμε, πως όλες οι πολιτικές διακηρύξεις τους για το καλό μας, την πρόοδο και την ευημερία μας, ήταν ψέμματα, γιατί δεν αφορούσαν τον λαό, αλλά την κομματική και πολιτική νομενκλατούρα. Και πως για τον λαό, υπήρχε μόνο πρόσκληση σε θυσίες. Φαίνεται, πως έτσι λέγεται σήμερα, "κολακευτικά", η συμμετοχή στα κοινά: Θυσίες. Το ξέρουν καλά, όσοι μας προσκαλούν σε θυσίες, γιατί όποιος αγαπά (την πατρίδα του) δεν θα διστάσει να υποστεί κόπους και θυσίες. Και γι' αυτό ακούμε κι επαίνους για τις θυσίες μας. Το κακό είναι πως αυτοί δεν φαίνεται να αγαπούν την πατρίδα τους, και μάλλον, γι' αυτό δεν βλέπουμε τις δικές τους θυσίες...]

Εμείς οι νομικοί, επιβεβαιώσαμε μέσα από τις σπουδές μας (=μαθαίναμε στο πανεπιστήμιο), αυτό που ανέκαθεν συνέβαινε στις  ελληνικές κοινωνίες: ότι, δηλαδή, εδώ, αναπτύχθηκε πρώτα η κοινωνική συναίνεση και συμφωνία και μετά ακολούθησε ο καθορισμός του πρακτέου. Αυτό έγινε με τις γνωστές μας, ιστορικά,  ελληνικές πόλεις-κράτη. Κάθε μια, είχε τον δικό της χαρακτήρα, και τα δικά της ζητούμενα, την διαδρομή στην ιστορία, την ακμή και την παρακμή της. Αλλά είχανε και πολλά σημαντικά κοινά πράγματα μεταξύ τους.

[Αργότερα, σαν είχανε γίνει (αυτές οι πόλεις -κράτη) θαυμαστές για τα επιτεύγματά τους ή αξιοθρήνητες για την παρακμή τους, άλλες, μη ελληνικές, πολιτείες, που ζηλέψανε τα επιτεύγματα αυτά, ή αφού είδανε την τραγική αποτυχία και παρακμή αυτών των πόλεων, χρησιμοποίησαν για την δική τους πρόοδο και την δημιουργία του δικού τους ονείρου, άλλα μέσα. Συγκεκριμένα, οι αμέσως επόμενοι στην περιοχή μας, που ήταν οι ρωμαίοι, χρησιμοποίησαν μετά την κατάκτηση λαών και εδαφών, την εξουθενωτική υποταγή των κατακτωμένων.]

Η συμβίωση των ελλήνων στις κοινωνίες τους προϋπέθετε πρόσωπα με ελευθερία και βούληση σύμπραξης σ' ένα σύστημα κοινώς εφαρμοζομένων αξιών. Γι' αυτό, σε όλο αυτόν τον χώρο των πόλεων-κρατών, ο σχετικός προβληματισμός (ελευθερία του προσώπου και βούληση σύμπραξης) απεικονίστηκε στην γραμματεία του.  Γνωστά είναι σήμερα τα παραγγέλματα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, και τα επικαλείτται όλος ο πολιτισμένος κόσμος, ενώ οι πολιτικοί άρχοντές του τα χρησιμοποιούνε μόνο ως μαϊντανό για να πλανέψουν το προεκλογικό τους ακροατήριο..

[Στους ρωμαίους, παρατηρήθηκε κάτι ανάλογο, αλλά πολύ διαφορετικό. Δηλαδή: Επειδή, η ακμάζουσα πολιτεία των ρωμαίων σχηματίστηκε από κατακτημένες περιοχές και από πολλούς και διαφορετικούς -υποταχθέντες- λαούς, το ζητούμενο εκεί, ήταν ο έλεγχος των περιοχών και των διαφορετικών λαών,  και η  διατήρηση της τάξεως μέσα στην επικράτεια. Για το σκοπό αυτόν δεν απαιτείτο καμμία ελευθερία του προσώπου και καμμία διάθεσή του προς σύμπραξη. Επί πλέον, εδώ δεν επρόκειτο για το καλό της κοινωνίας, αλλά για την εξυπηρέτηση (κατοχή και διατήρηση) της εξουσίας. Εδώ το πρόσφορο μέσο δεν θα μπορούσε να είναι ο κοινός (ανάμεσα στον λαό και την εξουσία) κώδικας αξιών, αλλά η δύναμη που έχει η εξουσία να επιβάλει την  θέλησή της.  Το edictum(**), η Lex(***) και τα σχετικά. Και με τα μέσα αυτά, ξεχώρισαν τους κατακτημένους στα διάφορα "πράγματα της πολιτείας τους". Πράγματα άψυχα και πράγματα έμψυχα. Πράγματα mobili (κινητά)  και πράγματα automobili (αυτοκινούμενα(!), όπως οι δούλοι και οι αιχμάλωτοι), κλπ.]

Δεν γνωρίζω τί θα είναι τελικά αυτό που η "περιώνυμος επιτροπή" θα κάνει για το πανεπιστημιακό άσυλο κλπ., αλλά, όπως φαίνεται, οι κομματικοί και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί κατεργάζονται διόδους ατιμώρητης αγωνιστικής διαφυγής, και ανέλεγκτης αγωνιστικής επίπλευσης.

Δεν αξίζει να ασχοληθούμε με την διαστροφή της λογικής αυτής της επιτροπής. Η οποία, λόγω και της πολιτικής συγκυρίας (κυβερνητική κατοχής της εξουσίας), διαβουλεύεται,  για την διευθέτηση των πραγμάτων έτσι ώστε να υπάρχει  διείσδυση στις δομές προς χρήση τους, εν καιρώ τω δέοντι, και έγκαιρη επιβολή δικονομικής δυσκαμψίας για την δίωξη των ενδοπανεπιστημιακώς μελλοντικά παρανομούντων.

Σημειώσεις:

(*) Νάρθηκας (ή κηδεμόνας) είναι ένας ορθοπεδικός μηχανισμός για την (ορθοπεδική) αποκατάσταση, προσαρμογή ή πρόληψη σκελετικών στρεβλώσεων και παθήσεων των αρθρώσεων. Καλούπι δηλαδή.

(**) Edictum θα πεί διάταγμα, δηλαδή ρήση της αυθεντίας [της εξουσίας], και σήμερα στα Ιταλικά dico  θα πεί λέγω.

(***) Lex θα πεί νόμος. Προφανώς, η λατινική λέξη παράγεται από το ελληνικό ρ. λέγω, κι έχει την έννοια του "λόγου της υπερτάτης αρχής", δηλ. της διαταγής της απόλυτης εξουσίας.Αντίθετα, στην ελληνική γλώσσα, η λέξη νόμος είναι παράγωγο του ρ. νέμω. Είναι προφανές, πως ο νόμος -για την ελληνική σκέψη- ήτανε θέμα στο οποίο συμμετείχαν όλοι: τόσο η αρχή (δηλ. η εντεταλμένη  εξουσία), όσο και ο λαός. Γιατί στις συναποφασιζόμενες ρυθμίσεις θα έπρεπε να δεσμεύονται όλοι. Ήτανε θέμα κοινότητας και συναπόφασης. Αυτή είναι και η διαφορά του ρωμαϊκού από τον ελληνικό πολιτισμό που δεν γεφυρώθηκε ποτέ, μέχρι σήμερα, κι αυτή είναι η αιτία που δεν μπορούμε να κατανοηθούμε. Εκεί ήτανε το imperium (η εξουσία) και τα προνόμιά του, εδώ ήτανε οι άνθρωποι,  η ζωή και οι σχέσεις τους. Εκείνοι ήθελαν να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τους επί των κατακτημένων, και γι' αυτό επινόησαν τις απαρέγκλιτες διαταγές, τους ορισμούς και την υπεροχή του άρχοντα επί των αρχομένων. Εδώ είχαμε το ήθος και την φιλοσοφία, δηλ. την ισχύ της αρχής της επιείκειας, της ισότητας, της συναίνεσης.

Εκείνοι πάντα μιλάνε για τον νόμο/Lex, την όρντινα, που οι ίδιοι εθέσπισαν (κι όλοι οι άλλοι -κι εμείς μαζί-) οφείλουν να τηρούν, κι εμείς μιλάμε για συμφωνημένο και από κοινού αποδεκτόν κώδικα αξιών, που δεσμεύει άρχοντες και αρχόμενους. Πώς να συνεννοηθούμε λοιπόν;

Νόστος

 

Καθώς ο χρόνος κυλάει, κι η απόσταση από το γενέθλιο τόπο παραμένει, εκείνη της αποδημίας προς το μέλλον, η τρύπα στην καρδιά χαίνει χάσμα απλήρωτο, μ’ όσα ανταλλάγματα. Ο νόστος, που αποζητά «καπνόν αναθρώσκοντα» συνταράσσει την ψυχή, την πληγώνει αλλά και την αναζωογονεί.

Δεν αρκούνε πια οι σπουδές και η γνώση.
Δεν αρκούν οι χαρές κι οι αγάπες.
Δεν αρκούν τα ταξίδια κι οι καινούργιοι οι τόποι,
Οι δουλειές και το χρήμα.
Όλα σάβανο των ονείρων εγίνανε
Ζωντανούς να φυλάξουνε μνήμα.

Πάντα νέος γυρίζεις,
Πάντα στο όνειρο ζείς,
Κι όσα ήθελες πήρες
Μα φτωχός επαιτείς,

Εκείνες τις άνοιξες
που εσύ δεν τις είδες,
Πρωϊνά, δειλινά,
Καλοκαίρια ζεστά, φωτεινά,
Όλα εκείνα που άχαρες τα πήρανε μοίρες
Κι άδεια αφήκαν τα μάτια,
σκοτεινή την καρδιά.

Το χλιαρό το φθινόπωρο,
Ποτέ δεν το σκέφτηκες
Της ζωής αναβαθμό,
Της ζωής προεικόνισμα.
Και για τούτο κατάπληκτος
Πουθενά δε θε νά ΄βρεις
Μιας μονάχα στιγμής θλιβερό αναπαμό.

Το θέλεις τόσο πολύ παιδί να γενείς
Το τόπι να παίζεις στην πίσω αυλή
Και να μην σταματάει
Γλυκά να καλεί της μάνας φωνή

Μα, κανείς πια για σένα
Φωνή δεν θα υψώσει
στοργικά να καλεί!
Μοναχός σου θα γείρεις
Σ’ αγκαλιά
που η φαντασία σου φτιάχνει
για ζεστή μια φωλιά.

Κι εκεί μέσα γλυκά θε να κλάψεις
Την παλιά ομορφιά, τη στοργή,
Την αγάπη που πήρες,
Πανοπλία και δύναμη !

Σα στον κόσμο θα βγείς
Πειρατής και Κουρσάρος,
Ή του πόνου γιατρός
Και ψυχής λαξευτής,
Να μπορείς να σταθείς.

Του ανθρώπου είν’ από πάντα γραμμένο
Ξένος παντού να διαβαίνει.
Και μονάχα δικό του
Ένα σπιτάκι, μικρό τόσο δα.
Η καρδιά μες στα στήθεια!
Να χτυπά, κι εκεί μέσα να μένει.

Τόπους του κόσμου αδιάβατους,
Απόξενους κι άγνωρους ,
σκοτεινούς μα και άβατους
Μονάχη η καρδιά, τους διαβαίνει
Άμα θέλει μ’ αγάπη να ζήσει!
Τι έτσι το κακό λιγοστεύει,
Και μαζί, της ψυχής την ειρήνη αυξαίνει.

Της καρδιάς μου πατρίδα!
Σαν τον ήλιο σου,
ήλιον άλλον δεν είδα!
Τα βουνά, τις πλαγιές τους,
Τις πηγές, τα ποτάμια,
Την απέραντη θάλασσα
Περιβόλια, σπαρτά,
Ουρανό και το φώς σου!

Ω! ψυχή μου!
Άνοιξε για όπου θες τα φτερά,
Μα εδώ, παραδώσου!

Σημειώσεις: (1) Η εικόνα του σημειώματος είναι λεπτομέρεια από τον πίνακα «Η Σπάρτη με τον Ταΰγετο», 1840/1841, 161,9 x 205,8 εκ. Στη Νέα Πινακοθήκη (Neue Pinakothek) του Μονάχου βρίσκονται δύο μεγάλοι πίνακες(-τοιχογραφίες) που σχηματίζουν ένα εντυπωσιακό ‘πανόραμα’ του τοπίου της Σπάρτης. Είναι ζωγραφισμένοι από τον Καρλ Ρότμαν, έναν από τους γνωστότερους τοπιογράφους των μέσων του 19^ου αιώνα, και επίσημο ζωγράφο του βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκου Α΄. Αποτελούν ίσως τη σημαντικότερη, ή τουλάχιστον την πιο προβεβλημένη στην εποχή της, ζωγραφική απεικόνιση του τοπίου της Σπάρτης. Και ανήκουν σε ένα από τα πιο σημαντικά σύνολα στην ιστορία της τοπιογραφίας: σε μια σειρά τοπίων που μετέφερε το ‘ταξίδι της Ελλάδας’ όχι σε ένα ταξιδιωτικό βιβλίο, αλλά μέσα σε μια ειδικά σχεδιασμένη πινακοθήκη (πηγή).

(2) Το παρον σημείωμα αποτελεί αναδημοσίευση παλαιότερης ανάρτησης, αφιερωμένη -τούτη τη φορά- στον  Γιάγκο Αποστολάκο, μια ψυχή που έρχεται και ξανάρχεται από την άκρη του κόσμου, στον γενέθλιον τόπο, κι αντλεί και αφήνει χαρά και γαλήνη. Αγαπημένη ψυχή, από 'κείνες που η γνωριμιά έχει γίνει πρίν από την συνάντηση. Δεσμοί που χτιστήκαν χωρίς δοσοληψίες. 

Το πνεύμα της φιλοξενίας και οι συμπεριφορές αξενίας

 

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·

δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·

Τρόμος κατέλαβε την πλάση σαν είδε τον Χριστό στον Σταυρό να πεθαίνει. Γι' αυτό κι ο κρυφός του μαθητής, προσήλθε στον Πιλάτο και τον παρεκάλεσε να του δώσει, για ταφή, το σώμα του Χριστού, λέγοντας:

δός μου τούτον τὸν ξένον, αυτόν, που στάθηκε, από βρέφος ακόμα, ξεχωριστός μέσα σ' όλον τον κόσμο
δός μου τούτον τὸν ξένον, που κι οι δικοί του ακόμη, από μίσος, σαν εχθρό τον σκοτώσαν
δός μου τούτον τὸν ξένον, που απορώ να τον βλέπω, σαν που ο θάνατος δεν μπορεί να τον φτάσει
δός μου τούτον τὸν ξένον, τον φιλόξενο και θεράποντα των πτωχών και των μόνων
δός μου τούτον τὸν ξένον, αυτόν που από φθόνο τον διώξαν οι εβραίοι απ' τον κόσμο·
δός μου τούτον τὸν ξένον, κηδεία να τού 'χω, μια που μονάχος κι έρημος σβήνει·


Ξένος, είναι ο μόνος κι έρημος, ο ανέστιος, ο υποφέρων και άπελπις.

Ξένος, όμως είναι κι ο αλλότριος. Είναι αυτός που δεν μας είναι οικείος. Κι εκείνος που δεν τον έχουμε συνηθίσει, που δεν είναι φίλος μας, δεν είναι γνωστός μας, δεν είναι σύμφωνος μαζί μας. Κι ο αταίριαστος μ' εμάς.

Ξένος, είναι πολύ περισσότερο ο εχθρός, ο επίβουλος, που είναι απειλή για την ζωή και τα συμφέροντά μας, αυτός που δεν είναι "του χεριού μας".

Ξένος, τέλος, είναι κι ο ξεχωριστός, ο ακατάγνωστος, άγνωστος κι αταίριαστος με τις (κακές) συνήθειες και τα κεκτημένα μας, αυτός που είναι πέρα από τις δυνάμεις και την εξουσία μας.

Στο παραπάνω απόσπασμα από την υμνολογία των Παθών του Κυρίου, όλες οι έννοιες του "ξένου" συναντώνται σε μια κλιμάκωση που συνταράσσει. Κι αυτό αποτελεί το αποκορύφωμα ανάμεσα στην φιλοξενία και την αξενία, όπως την βρίσκουμε στην διδασκαλία του Χριστού μας.

Ο Κύριός μας υπήρξε πάντα φιλόξενος. Είτε προσκαλώντας Τον, στον καρδιά μας, οπότε μας δίδει την ευλογία Του, είτε προστρέχοντας στο έλεός Του, οπότε μας σκεπάζει με την ειρήνη Του. Γιατί μας έδειξε πως φιλόξενος ή ξένος δεν είναι μόνο εκείνος που βλέπει (ή αγνοεί) τον ξένο, αλλά κι ο ίδιος ο "ξένος".

Φιλοξενία είναι η ευπροσήγορος διάθεση να περιχωρήσουμε και να περιχωρηθούμε, και η αντίστοιχη πραγμάτωση. Και α(φιλο)ξενία είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό. Είναι ο εγκιβωτισμός του "εγώ" μας στο παλάτι της αυθεντίας μας, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να ταράξει την νιρβάνα της απόλαυσης και του ναρκισισμού μας, γιατί θαρρούμε πως είμαστε οι μόνοι άξιοι εξυπηρετήσεως στον κόσμο. Και δεν θα διστάσουμε να εισέλθουμε στην ζωή των άλλων χωρίς κανένα ενδοιασμό για τις υπηρεσίες τους που θα χρησιμοποιήσουμε ή θα απαιτήσουμε, κατά τις διαθέσεις μας απέναντί τους.

Η φιλοξενία μας βρίσκεται στην διάθεση να προσφέρουμε, να θεραπεύσουμε, να ανακουφίσουμε, να παρηγορήσουμε, να συντροφέψουμε, να ελεήσουμε, να προσφερθούμε, να ακούσουμε και να μάθουμε. Αλλά, και να αισθανθούμε ευγνωμοσύνη και να εκπέμψουμε ευχαριστία για όλες τις δωρεές που ελάβαμε, ακόμη και ως φιλοξενούμενοι.

Και η αξενία μας βρίσκεται στην διάθεση να αδιαφορούμε και να αγνοούμε, πρωτίστως, τον ενδεή και τον αναγκεμένο, αλλά και τον ίδιο τον ευεργέτη μας.

Το ίδιο, όπως βρίσκεται και στην διάθεση (και την πρακτική)

• εκζήτησης,
• προσέγγισης -τάχα για λόγους προστασίας μας- και 
• εκμετάλλευσης θεσμών και ευκαιριών, ή 
• θυματοποίησής μας

με απώτερο στόχο να οικειοποιηθούμε ανέσεις, ευκαιρίες, δικαιώματα και εξουσίες.

Εναπόκειται στην ελευθερία μας, να επιλέξουμε για τις σχέσεις μας, την φιλόξενη ή την α-φιλόξενη διάθεση. Εναπόκειται, ακόμη, στο ήθος, στην καλλιέργειά μας, στον χαρακτήρα μας και στην πνευματική μας ωριμότητα.

Αλλά, κυρίως (εναπόκειται), και στο σύστημα αξιών που έχουμε υιοθετήσει για να κυβερνά τις επιλογές μας.

Σημείωση: φιλοξενία από το φιλώ+ξένος (=αγαπώ το ξενίζειν) - αξενία από το στερητικό α+ξένος (=αρνούμαι το ξενίζειν)

Η συζήτηση του Γαβρόγλου με την κοινωνία και το πρωϊνό ξύπνημα

 

Ετούτοι εδώ βαλθήκανε να μας κάνουνε να παραλογισθούμε!

Μετά την συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία δεσμευθήκαμε και παραχωρήσαμε εθνική ταυτότητα και γλώσσα στους σλάβους Σκοπιανούς γείτονές μας, που πολιτικά τους βαφτίσαμε μακεδόνες (ενώ η επιστήμη δεν έχει πειστεί, και σθεναρά εξακολουθεί να ανθίσταται!), και άλλα παρόμοια εθνοσωτήρια [για την χώρα αυτή]...

Μετά τον αποκλεισμό -με σιδηρά κιγκλιδώματα- της διαμαρτυρίας των πολιτών, για τις πολιτικές εθνικού και ηθικού εξανδραποδισμού του λαού, στον βωμό μιας πολιτικής φιλοδοξίας που εγγίζει τα όρια της αρχομανίας, και στον βωμό του εμφυλιοπολεμικού ρεβανσισμού, η μεθόδευση του εθνικού διχασμού και του αφελληνισμού, του πνευματικού και διανοητικού συσκοτισμού με πολιτική λοβοτομή του λαού, καλά κρατεί, και πραγματοποιείται με τον πλανερό καθησυχασμό της κοινωνίας, την ύπνωση, την νάρκωση του λαού και... "Κουβέντα να γίνεται"! λέει ο Γαβρόγλου. (3)

Κατά τον ίδιο «οι μεγάλοι καβγάδες σε ένα σπίτι γίνονται για τρία θέματα: άφησε το κινητό σου και πιάσε βιβλία, κοιμήσου νωρίς και ξύπνα-ξύπνα».

«Με το Γυμνάσιο και το Λύκειο δεν υπάρχει πρόβλημα, για το θέμα του Δημοτικού θα το μελετήσουμε. Προφανώς οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αφήνουν τα παιδιά τους νωρίτερα» δήλωσε ο υπουργός Παιδείας σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.

Εξηγώντας γιατί έκανε την εξαγγελία την Τρίτη, ημέρα έναρξης του φετινού σχολικού έτους, ο κ. Γαβρόγλου είπε ότι «με ενδιαφέρει να γίνεται συζητήση με την κοινωνία. Λες κάποιες σκέψεις και ξεκινάμε».


Ας το πάρουμε από την αρχή: Η σημειολογία του πράγματος είναι φανερή: 

Στο χωριό που ο Τσίπρας υπέγραψε τη συμφωνία, στο ίδιο χωριό ("Ψαράδες") στις Πρέσπες, στις 26 Μαρτίου του 1949, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μέσα στην εκκλησία του χωριού διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού.

[Στην εκκλησία του χωριού στις 25 και 26 Μαρτίου του 1949 συνήλθε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), που ήταν διάδοχος του ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), με τη συμμετοχή 700 αντιπροσώπων και στο οποίο απήθυνε λόγο ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

Για το συνέδριο το ΝΟΦ είχε βγάλει ανακοίνωση όπου ανέφερε: «Το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ θα είναι συνέδριο διακήρυξης των νέων προγραμματικών αρχών του ΝΟΦ. Αρχών που είναι ο προαιώνιος πόθος του λαού μας. Θα διακηρύξει την ένωση της Μακεδονίας σε ένα ενιαίο, ανεξάρτητο, ισότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ομοσπονδία των βαλκανικών λαών, που είναι η δικαίωση των πολύχρονων αιματηρών αγώνων του».

Στο τέλος, το συνέδριο διακήρυξε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «μακεδονικού» λαού]. (1) και (2)

Από την υπογραφή της συμφωνίας αυτής, είχε ασφαλώς προηγηθεί η κ. Ρεπούση που αντί να μιλάει με επιστημονικά δεδομένα για τα εθνικά και Ιστορικά θέματα, μιλούσε με βάση τις πολιτικές της εκζητήσεις και τα φιλοσοφικά εργαλεία (νεωτερικότητα της Ιστορίας) επίτευξής τους. Αυτή μας είπε για κάποια πράγματα "κουβέντα να μην γινεται..." και θα ξεχαστούν!

Κι από κοντά ο κ. Φίλης με τις επιλεκτικές και αντεθνικές του αμνησίες για την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, γιατί η διεθνιστική του φιλοσοφία απαιτεί να μην κρατάμε ... κακία, σε όσους μας σφάζουν (μήπως γιατί το κάνουν προκειμένου να μας μεταδώσουν ιδέες, καλύτερες από τις δικές μας;). Αυτούς, μάλιστα, στο μέλλον να τους λογαριάζουμε για φίλους μας, με τους οποίους τίποτε δεν μας χωρίζει!

Η χειραγώγηση στην πνευματική αδράνεια

Έτσι και τώρα, ο κ. Γαβρόγλου ανακάλυψε πως οι αιτίες του καθημερινού καυγά στο σπίτι είναι το κινητό των παιδιών, ο ύπνος ενωρίς το βράδυ και το πρωϊνό ξύπνημα για το σχολείο!

Και το θέμα του σχολείου στις 9 το πρωί, ισχυρίζεται πως το εμπνεύστηκε, έτσι, ώστε ... "κουβέντα να γίνεται"!

Όχι, κ. Γαβρόγλου, δεν το επινοήσατε για να γίνεται κουβέντα. Γατί μια τέτοια κουβέντα (για το μαθητικό ραχάτι), είναι εξ ορισμού άχρηστη. Σκοπεύσατε κατευθείαν στην σωματική και πνευματική ραστώνη(*), στην οποία εθίστηκε ο δημαγωγικά χειραγωγούμενος και θωπευόμενος λαός, που ξεγελιέται με επιδόματα προνοίας, αφού κι αυτά είναι αντίστοιχα με την αμοιβή για το μεροκάματο. Με τις πίτες και τα γεμιστά. Συνηθίζετε να εκμαυλίζετε τον κόσμο σε μια εξάρτηση από το κόμμα σας για ένα μισθό προνοίας. Σε ένα σοβιετικό μισθό. Κατηχήσατε τους εργαζόμενους να είναι απέναντι στον ληστή -τον καπισταλιστή- αυτόν που θα μπορούσε να δώσει πολλές θέσεις εργασίας, και τους ωθείτε με τα πολιτικά σας προτάγματα να είναι ανεύθυνοι για το αποτέλεσμα της εργασίας τους, αλλά να θέλουν αμοιβές που ταιριάζουν και θα οφείλονταν σε αληθινούς δημιουργούς. Και το κάνατε αυτό, χωρίς να προσπαθήσετε να τους εξασφαλίσετε μια θέση αξιοπρέπειας, στην δημιουργία και στην ευθύνη. Και επί πλέον, το κάνετε ανέξοδα αφού προσδένετε τους εργαζόμενους στο άρμα του κομματικού κράτους, με ηγετικές θέσεις κατ' ανάθεσιν, ως εάν τα παιδάρια με τα οποία στελεχώνετε το κράτος και την πολιτική εξουσία στις μέρες σας, είχανε ποτέ την διαθεση ή έβαλαν τον χρόνο  για να μάθουν, να αποκτήσουν εμπειρία, να παράξουν έργο ώστε να μπορούν να δώσουν τα διαπιστευτήρια των ικανοτήτων τους και των γνώσεών τους στην Ελληνική κοινωνία...

Εσείς, που θα ανεβάζατε τον μισθό στα 751 ευρώ, εξαγοράζετε έναντι πινακίου φακής αυτούς που φροντίσατε να καταστήσετε ανέστιους, λοβοτομημένους πτυχιούχους και οπορτουνιστές του "δεν πληρώνω". Και το χειρότερο: χρησιμοποιήσατε την σπουδάζουσα νεολαία ως κομματικό σας στρατό, χρησιμοποιώντας το πανεπιστημιακό άσυλο ως ορμητήριο και άντρο των κομματικο-πολιτικών σας τακτικών.

Οι κουβέντες, μας έχουνε πια τελειώσει. Όσες μας είπατε ήτανε όλες ψέμματα. Κι όσα ελπίσαμε δεν ήρθαν. Είναι προφανές το γιατί. Γιατί ούτε κι εσείς τα πιστεύατε. Ούτε τα επιδιώξατε. Ήταν μονάχα λόγια δημαγωγίας και χειραγώγησης.

Κι εκείνο που κρατάμε καθαρό στο μυαλό μας, είναι "πως δεν θα λοξοδρομήσετε σπιθαμή από το Σύνταγμα των Κορυσχάδων", που ειπώθηκε σε ανύποπτο χρόνο.

Όχι κ. Γαβρόγλου, οι καυγάδες στα σπίτια μας δεν είναι για το κινητό των παιδιών, ούτε για τον ύπνο τους ενωρίς το βράδυ, ούτε το ξύπνημά τους το πρωί, για το σχολείο.

• Γιατί δεν μπορούμε πια να έχουμε όλοι κινητά, και δεν αξίζει πια ούτε και να διαβάζονται τα σχολικά βιβλία που δίνετε στα παιδιά μας. Αυτοί που θα βγούνε με την εγκύκλια μόρφωση που τους δίνετε στα σχολεία, δεν θα είναι ούτε Έλληνες, ούτε πολίτες, ούτε άνθρωποι. Θα είναι κάτι από το πουθενά, που θα μιλάνε στο περίπου και δεν θα πηγαίνουν, παρά μονάχα έξω από τα γραφεία της δικής σας πρόνοιας, για το συσσίτιο, ή για την κατ' ανάθεση θέση τους.. 
• Ούτε μπορούμε να κοιμόμαστε ενωρίς, γιατί οι έγνοιες της σιτιστικής επιβίωσης και του πανεθνικού μας εξανδραποδισμού στους αιώνες, δεν μας αφήνουν μυαλό για άλλο θέμα. 
• Εκείνο το ξύπνα-ξύπνα, είναι τόσο προκλητικό! Δεν ξυπνάμε, κ. Γαβρόγλου, γιατί θαρρούμε πως ζούμε έναν εφιάλτη, και χαιρόμαστε να είναι όνειρο. Γιατί, αν -αλοίμονο- ξυπνήσουμε και τον βρούμε ζωντανό και παρόντα αυτόν τον εφιάλτη, ένας Θεός ξέρει πόση οργή θα ξυπνήσει, και τί κακό θα γίνει, με τούτα τα κόλπα της αριστερής δημοκρατίας και της αριστερής ισότητας. Μιας Δημοκρατίας που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ σε καμμιά αριστερή πολιτεία στον κόσμο, για όσο χρόνο και αν αυτή κράτησε, και μιας αριστερής ισότητας που δεν αφορούσε ποτέ τις ευκαιρίες των ανθρώπων, παρά μόνο την πολιτική και οικονομική καταπίεση και στέρησή τους. Της αριστερής Δημοκρατίας μιας πολιτικής μειοψηφίας και της αριστερής ισότητας των πολιτών προς τους πάσης φύσεως εισβολείς, ενδεείς ή εποίκους.

Μα θα μου πείτε, εμείς δεν είμαστε αριστερή δημοκρατία, ακριβώς! Έχουμε και μαϊντανό δεξιάς! Πόσο αξιολύπητη έχουμε καταντήσει την πολιτεία μας. Μια πολιτεία που δεν γνωρίζει η δεξιά της τί ποιεί η αριστερά της, η οποία -πολιτική ηγεσία της αριστεράς- μόνο ένα πράγμα γνωρίζει πολύ καλά: πώς να φτιασιδώσει -με το κατάλληλο περιτύλιγμα- το φαρμάκι που θα μας ποτίσει, για να επιτύχει την εξαφάνισή μας.

Μια μικρή μονάχα σκέψη, δείχνει πως η πολιτική δημαγωγία, μας χειραγωγεί κι εξουδετερώνει τις αντιδράσεις και αντιρρήσεις μας. Μας εκμαυλίζει με υποσχέσεις για ανεύθυνο και για ελάφρυνση υποχρεώσεων. Προβαίνει σε χαριστικές παροχές, για τις οποίες όλοι θα έπρεπε να αισθανόμαστε προσβεβλημένοι: ως ηλίθιοι, ευήθεις και ανίκανοι. Μας διευκολύνει με εκπτώσεις στις απαιτήσεις από τον εαυτό μας (λίγα μαθήματα, άπειρα χρόνια φοίτησης, 100δόσεις κλπ). Με αναβολές των υποχρεώσεων για το μέλλον. Με απονομές ψιχίων, έναντι τιμαλφών (προνοιακά επιδόματα). Με τέτοιους τρόπους, η πολιτική εξαπατά, και πετυχαίνει την διαιώνισή της στην εξουσία. Και μια ανάλγητη, ανήθικη πολιτική, πετυχαίνει εκείνα που θέλει,  αποκρύπτοντας επιτηδείως εκείνα που "πιστεύει" και επιδιώκει.

Κι όταν κάποιοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, οι αφοσιωμένοι σπεύδουν -με όλα τα γνωστά μέσα (γελοιοποίηση, ενοχοποίηση, αδιαφορία, αφαίρεση νοήματος από τις λέξεις, αλλαγή νοήματος των εννοιών), να τον κάνουν να σωπάσει, να μπερδευτεί το κοινωνικό σύνολο, να μπερδευτούμε όλοι. Έτσι δεν μας πρόκυψε η νομική ταυτότητα φύλου;(4) Έτσι δεν μας πρόκυψε και η "γέννηση" του ελληνικού έθνους το 1821;(5) Έτσι δεν μας πρόκυψε το "δεν πληρώνω";(6)

Η λογική κατοικεί μακριά μας!

Τελικά ο Θιβετιανός Βουδισμός, τα λέει καλύτερα από τον Τσίπρα, κι από τον Γαβρόγλου. Γιατί, αυτά που λέει, είναι τετράγωνα. Έχουνε λογική, συνέπεια, ευθύνη, ευαισθησία, και... Όρια! Ο Δαλάι Λάμα, μιλώντας σε ένα συνέδριο που οργανώθηκε στο Μάλμε της Σουηδίας, στην πόλη, η οποία φιλοξενεί μια σημαντική κοινότητα μεταναστών, υπογράμμισε ταυτόχρονα ότι η Ευρώπη είναι ηθικά υπεύθυνη σε ό,τι αφορά την παροχή βοήθειας «σε έναν πρόσφυγα η ζωή του οποίου απειλείται πραγματικά», κι ακόμη πως «Η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους...».

«Δεχτείτε τους, βοηθήστε τους, εκπαιδεύστε τους... Αλλά στο τέλος, θα πρέπει να αναπτύξουν τη δική τους χώρα»... «Πιστεύω ότι η Ευρώπη ανήκει στους Ευρωπαίους», συνέχισε ο 83χρονος Δαλάι Λάμα, εκτιμώντας ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να δώσουν στους πρόσφυγες να καταλάβουν ότι τελικά θα πρέπει να ασχοληθούν με το μέλλον της δικής τους χώρας και να βοηθήσουν στην ανάπτυξή της. (7)

Δείτε 
1. http://www.eglimatikotita.gr/2018/06/1949.html
2. http://www.capital.gr/me-apopsi/3274361/to-epos-tou-1940-o-nikos-zaxariadis-kai-to-makedoniko 
3. https://www.protothema.gr/politics/article/820335/gavroglou-tha-meletisoume-proto-koudouni-stis-9-kai-sto-dimotiko/
4. Νομική ταυτότητα θα πεί καθορισμός των πραγμάτων με βάση την δήλωση του προσώπου, η οποία μπορεί να είναι και αντίθετη στην ουσία των πραγμάτων (δηλ. άσχετη με το κατά φύσιν φύλο του προσώπου που προβαίνει σε αυτή την δήλωση), και η  οποία (δήλωση)  αποκτά κύρος και ισχύ επειδή έτσι ορίζει ο νόμος, πράγμα που -στα νομικά- λέγεται ορισμός, ρύθμιση των πραγμάτων,  κατά πλάσμα δικαίου.
5. Αναφέρομαι στην γνωστή σειρά περί δημιουργίας του ελληνικού έθνους με την επανάσταση του 1821, Αναδύεται το ερώτημα: αν το έθνος μας γεννήθηκε το 1821, ποιοί ήταν αυτοί που επαναστάτησαν; μέχρι τότε τί πίστευαν οι επαναστάτες πως εκφράζουν, την μόδα της εποχής; με τέτοια αυτοαναιρετικά τερτίπια, προσπαθούν να περνάει ο καιρός και "κουβέντα να γίνεται" για να καταφέρουν εκείνο που θέλουν. Αν σκεφτούμε, κι αν προβληματιστούμε σοβαρά, νομίζω πως έχουμε αρκετά δεδομένα για να απαντήσουμε στο ερώτημα τούτο.
6. Το "δεν πληρώνω" ήτανε μόνο ένα δημαγωγικό κι εκμαυλιστικό (για τους ιδεολόγους του δεν πληρώνω) προεκλογικό σύνθημα, γιατί, μετεκλογικά, ατόνησε και αναιρέθηκε. Απλώς, μερικοί που χρησιμοποιήθηκαν ως αγωνιστές του "δεν πληρώνω" ταλαιπωρήθηκαν και είχαν δικαστικές περιπέτειες, που τις πληρώσανε από την τσέπη τους.
7. https://www.cnn.gr/news/kosmos/story/146502/h-eyropi-anikei-stoys-eyropaioys-to-minyma-toy-dalai-lama-apo-ti-soyidia

Η συνύπαρξή μας με τους άλλους

 

Πόσες φορές στην ζωή μας, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία, ή δεν απαιτήθηκε από τις περιστάσεις, να συμβιώσουμε για κάποιο διάστημα, μεγάλο ή έστω και ασήμαντα μικρό, με κάποιους, που δεν τους επιλέξαμε οι ίδιοι;

Ασφαλώς πολλές. Καθώς όλοι, κατά περίπτωση, είτε ταξιδέψαμε για ομαδικό τουρισμό, είτε βρεθήκαμε για σπουδές σε πόλη μακρινή από την κατοικία μας και συγκατοικήσαμε με άλλους, είτε φιλοξενηθήκαμε περιστασιακά σε φίλους ή συγγενείς και γνωστούς. Είτε βρεθήκαμε ως νέα μέλη σε μια οικογένεια, είτε δεχθήκαμε  οι ίδιοι, νέα μέλη στην δική μας οικογένεια.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι γεγονός, πως δημιουργούνται ιδιάζουσες συνθήκες. Δηλαδή, αναγκαζόμαστε να βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα, με ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε από πριν. Ούτε ως χαρακτήρες, ούτε ως προσωπικότητες. Δεν γνωρίζαμε τις συνήθειες και τις καθημερινές επιλογές τους, ή τις απόψεις τους για την ζωή, την κοινωνία, την συμβίωση, τα όνειρα και τις προσδοκίες τους από την ζωή, από τους άλλους, και κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό τους!

Ετούτες οι σκέψεις, μου γεννήθηκαν καθώς διάβαζα ένα άρθρο εδώ.

Στέκομαι στην αποστροφή πως "η «ζωή στο σπίτι» δεν αφορά το μέγεθός του ή την περιοχή στην οποία τοποθετείται, αλλά μια βαθύτερη κατάσταση: πρόκειται για το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των ανθρώπινων σχέσεων...", κι αναλογίζομαι την εποχή που βρέθηκα να συμβιώνω με ανθρώπους που δεν γνώριζα. Συγγενείς, συναδέλφους στις σπουδές, συνταξιδιώτες εκδρομείς ή φιλοξενούμενη, προσκεκλημένη, ή εκ περιστάσεως.

Από όλες αυτές τις περιπτώσεις χαράχτηκαν στην μνήμη μου οι ένθεν και ένθεν συμπεριφορές, και υπήρξαν σπουδαίο μάθημα για την γενικότερη συνύπαρξή μου, αργότερα, με διάφορους ανθρώπους, περιστασιακά, αλλά και με την δική μου οικογένεια.

Και κατέληξα πως, ακόμη κι όταν απολείπει για οικονομικούς λόγους ο χώρος, η ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη(*) και η αγαθή προαίρεση των συμβιούντων στον ίδιο χώρο, καλύπτουν -αν και όχι πάντα στον καλύτερο δυνατό βαθμό- τα κενά που εμφανίζονται από την πρακτική ανάγκη απομόνωσης ή την προσωπική ανάγκη για πνευματική εργασία. Αλλιώς, θα έπρεπε να δεχθούμε πως μονάχα οι πλούσιοι με τα ευρύχωρα σπίτια, μπορούν να συνυπάρχουν, να σκέφτονται και να μελετούν!

Το πιο σημαντικό πράγμα, στην συμβίωση με ανθρώπους που δεν γνωρίζονται καλά μεταξύ τους, και δεν υπάρχει εκ των προτέρων οικειότητα, στέκεται, θαρρώ, το προσωπικό ήθος του καθενός, η καλλιέργεια και η ανατροφή του, αλλά και η πνευματική του ωριμότητα.

Ειδικά, όταν πρόκειται για μια περιστασιακή συμβίωση, είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθένας να έχει την συνείδηση πως είναι ένας, ανάμεσα σε πολλούς, με τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες απαιτήσεις, στον ίδιο χρόνο και χώρο. Δηλαδή, να προσέχει ώστε να μην εκτοπίζει τους άλλους από τον κοινό χώρο, και να μην τους αγνοεί κατά την ικανοποίηση των αναγκών του. Κυρίως δε, να μην προσπαθεί να εγκαθιδρύσει καθεστώς κατοχής και ελέγχου, με την αντίστοιχη πρόθεση, αδιαφορία, επιπολαιότητα ή αδεξιότητα.

• Γιατί όταν εκ προθέσεως ενοχλούμε τους συγκατοίκους μας, αυτό είναι απαράδεκτο σε ένα περιβάλλον που ισχύει ένας κώδικας αξιών,  όπου, δηλ. προϋποτίθεται πως συντρέχει ένα υπόβαθρο συναισθηματικής νοημοσύνης(*). Γιατί αν δεν συντρέχει αυτή η νοημοσύνη, συντομώτατα θα αποκαλυφθεί το χάος και η άβυσσος που αποκλείει κάθε  δυνατότητα επικοινωνίας  και, συνεπώς, συμβίωσης.
• Αν από ασκεψία ή επιπολαιότητα ενοχλούμε, τότε είναι βέβαιο, πως θα πρέπει να φροντίσουμε περισσότερο την εσωτερική μας καλλιέργεια, να πριονίσουμε λιγάκι το "εγώ" μας και να τονώσουμε την κοινωνικότητά μας. Γιατί δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου (παρά μόνο για την μαμά μας)! Κι αν δεν βρήκαμε την ευκαιρία να το αντιληφθούμε εγκαίρως, μπορεί να συμβεί -όταν το ανακαλύψουμε- να μην υπάρχει πια, όχι κέντρο, αλλά ούτε ο ελάχιστος τόπος στον κόσμο, για να σταθούμε. 
• Αν από αδεξιότητα ενοχλούμε, τότε είναι θέμα μαθητείας, γνώσης και εξάσκησης. Αλλά αυτό προϋποθέτει άνθρωπο που θέλει να μάθει. Κάποιοι, που δεν θέλουν να μαθαίνουν, θα δυσκολευτούν πολύ, και θα δυσκολέψουν αφάνταστα πολύ, κι όσους είναι μαζί τους, οι οποίοι ευλόγως θα προσδοκούν συμμετοχή, συμβολή και υπεύθυνη σύμπραξη σε πολλά από εκείνα που απαιτεί η συντροφική ζωή με κάποιον.

Για όλα αυτά πρέπει να προσέξουμε και να λάβουμε τα μέτρα μας(**). Αλλιώς, μιλάμε... πολυ-πολιτισμικά! Πράγμα που -από την φύση του- είναι πολύ δύσκολο, κι ακόμη δεν έχει βρεθεί στην ανθρωπότητα ο κανόνας της ειρηνικής πολυ-πολιτισμικής συμβίωσης. Γι' αυτόν τον λόγο, και έχουμε κάθε τόσο "λαυρο"-μετανάστες να τυραννάνε τη ζωή μας και "τρομοκρατικές" ενέργειες επιβολής ανοίκειων πρακτικών...

Όλα αυτά με προβλημάτισαν, καθώς οι μικρανεψιές μου αρχίσανε την περιπέτεια της φοιτητικής ζωής, και συνεπώς, την περιπέτεια της συνύπαρξης με άλλους, εκτός γονικής εστίας.

Από καιρό τα είχα στον νού μου έτσι καθαρά, κι από την εμπειρία μου, καταθέτω, πως όσες φορές δυσκολεύτηκα στην συμβίωσή μου, ήταν που βρέθηκα με ανθρώπους που ζούσαν στον κόσμο του "εγώ" τους, και που δεν χωρούσε άλλους. Με όλους τους άλλους, μ' αυτούς που εκτιμούσαμε τα ίδια πράγματα, ζήσαμε πανέμορφα, ταιριαστά, παράλληλα, εγγύτατα και ανενόχλητα και σφυρηλατήσαμε σχέσεις που ζούνε πολλές δεκαετίες τώρα. Σχέσεις που φαίνονται αμετάβλητες για πάντα, ό,τι και να συμβεί, αφού η συμβίωσή μας, κατέδειξε ότι όταν υπάρχει αυτό που ενώνει τους ανθρώπους (σεβασμός, κατανόηση, ανεκτικότητα, υπομονή, διάθεση για συνεργασία), δεν έχει χώρο να σταθεί τίποτε από εκείνα που τους χωρίζουν (φιλαυτία, εγωϊσμός, κτητικότητα, αδιαφορία, κατάχρηση, περιφρόνηση, αλαζονεία, φυγοπονία, υπεκφυγή από τις ευθύνες και από τις υποχρεώσεις).

Σημειώσεις:
 (*) Δείτε το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Goleman Daniel με τίτλο Emotional Intelligence (Συναισθηματική Νοημοσύνη), που κυκλοφορεί και σε μετάφραση στα ελληνικά.

(**) Συνειδητή παρουσία,  κοινωνική και ευπρεπή, με ευγένεια και σεβασμό προς τον άλλο, απαιτείται να έχει κάθε άνθρωπος που παρίσταται ως πολίτης,  με δικαιώματα. Αυτή είναι η ελάχιστη υποχρέωση προς εαυτόν τε και τους άλλους. Άλλως, θα πρέπει να αντιλαμβάνεται, στο πλαίσιο της ισότητος των προσώπων, ότι δεν δικαιούται να ζητά για τον εαυτό του όσα (σεβασμό κλπ) ο ίδιος δεν αποδίδει στους άλλους, και μάλιστα, άσχετα από το αν οι άλλοι εξακολουθούν, από δική τους ελευθεριότητα, να του παρέχουν ευκαιρίες. Γιατί είναι στο χέρι τους να σταματήσουν...

Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

 

Διαβάζω στο vimaorthodoxias (και αντιγράφω για τους φίλους της Φιλαρέτης) σχετικά με την εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, που καθιερώθηκε,  γύρω στο 330.

"Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους.

Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του Αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία στα οποία εξαίρεται ο ρόλος του Σταυρού για τη σωτηρία του κόσμου.

Το γεγονός ότι οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς αποδεικνύει ότι οι διωκόμενοι χριστιανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Το ιερό αυτό σύμβολο τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.

Η θαυματοποιός δύναμη του Σταυρού

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν ότι ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια.

Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τον χριστιανισμό.

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού 
 
Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη, όπου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου.

Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Η Αγία Ελένη επιδόθηκε σε προσπάθειες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.

Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.

Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού

Την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους.

Λόγω των θαυμάτων που επιτελούνταν χάρη στον Τίμιο Σταυρό οι Πέρσες τον θεώρησαν μαγικό και γι’ αυτό τον φύλασσαν και τον προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.

Η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.

Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια".