"Γιατί ερωτευόμαστε αυτούς που είναι στην «κοσμάρα» τους";

 

Τούτες τις μέρες, διαβάζω εδώ, ένα άρθρο [με τον παραπάνω τίτλο] και βρίσκω πως η "επιστήμη" έχει μελετήσει καλά το φαινόμενο. Οι διάφοροι ειδικοί έχουνε για το θέμα απίστευτα γλαφυρές απόψεις. Η ψυχολογική θεωρία με την ειδική της ορολογία, μας έχει γεμίσει με συνταγές και θέσφατα, σαν να θέλει να κατευθύνει μάλλον, [κάπως έτσι κάνουν και οι αποτυχημένες μαμάδες, που δίνουνε οδηγίες διαχείρισης (του ετέρου ημίσεος) του τέκνου τους, δείτε εδώ], παρά να συμβάλει στην εμβάθυνση της κατανόησης των φαινομένων. Καμμιά φορά, μάλιστα, η εν λόγω "επιστήμη", μπαίνει στον πειρασμό να εξηγήσει και να διερμηνεύσει πράγματα που ξεφεύγουν από "το αντικείμενό της".

Άλλο πράγμα, ότι βαφτίζουμε "επιστήμη" την ενασχόληση με ένα γνωστικό αντικείμενο, που από την φύση του, δεν προσφέρεται για "επιστημονική" διερεύνηση, επιβεβαίωση και γνώση. Κι αυτό, αποτελεί θέση, πολλών θετικών επιστημόνων που από το αντικείμενό τους[το οποίο  επιδέχεται την σκληρή και άτεγκτη βάσανο του πειραματισμού και κυρίως της απόδειξης] γνωρίζουν καλά, πότε η διερεύνηση -και ποιό αντικειμένο-  μπορεί να χαρακτηριστεί "Επιστήμη" και "Επιστητόν" αντιστοίχως.

Ας είναι καλά η στατιστική, που αναδεικνύει -με βάση την πυκνότητα ομοιογένειας- τις διάφορες ανθρώπινες αντιδράσεις [οι οποίες υπαγορεύονται υπό σχετικά όμοιες συνθήκες], ως επιστημονικές, θέσεις και δογματικά αξιώματα. Αυτό όμως δεν είναι επιστήμη, ίσως είναι πρακτική μεθοδολογία, ίσως είναι απλές πρακτικές, που αφορούν την πολιτική, την παιδαγωγική, την αντιμετώπιση των διαφόρων χαρακτήρων, τις φοβίες, την συνύπαρξη, την συνεργασία κλπ. τομείς των ανθρώπινων εκδηλώσεων και εκφράσεων, όπου αντικείμενο είναι η ιδιοτελής αντιμετώπιση ή η χειραγώγηση των ανθρώπινων αντιδράσεων και επιλογών.

Η μεθοδολογία της επιστήμης κατά τούτο είναι χρήσιμη στους τομείς αυτούς: ότι παρέχει το πρότυπο οργάνωσης των πληροφοριών που συγκεντρώνονται  για το σχετικό πεδίο και προσφέρει τον  κώδικα δομής και ιεράρχησης των συμπερασματικών παρατηρήσεων. Κι αυτό, συνήθως,  προς εξαγωγή της μέγιστης δυνατής ωφέλειας. Για κάποιους.

Σήμερα, η σεξουαλική δραστηριότητα έχει γίνει υπαρξιακός αυτοσκοπός και καταναλωτικό αγαθό, μόδα, κριτήριο κοινωνικής επιφάνειας και προσωπικής ακτινοβολίας, κι έχει -τρόπον τινά-αναχθεί και σε κορυφαίο ανθρώπινο δικαίωμα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, να συνιστά προσωπική προσβολή για κάποιον, αν θεωρηθεί πως δέχεται κριτική για την ανά πάσα στιγμή επιλογή (από αυτόν) νέου ερωτικού συντρόφου [γιατί ο προηγούμενος... πάλιωσε ή έγινε συνήθεια κλπ], σαν να πρόκειται για το ίδιο φαγητό ή για το ίδιο ρούχο.

Αν πράγματι ερωτευόμαστε αυτούς που είναι στην «κοσμάρα» τους, ένα είναι βέβαιο: ότι τα ψεγάδια των προσώπων αυτών, δεν κρύβονται επ' άπειρον, κι η πραγματικότητα στο τέλος θα φανεί, όσος χρόνος κι αν περάσει. Εξ άλλου,  δεν είναι εύκολο να κοροϊδεύεις κάποιον για πάντα, αν -μάλιστα- δεν το θέλει ο ιδιος να εξαπατάται.

Ας μην αφιβάλλουμε! Κανείς δεν αντέχει την δυστυχία της καταδυνάστευσης, κανείς δεν υποτάσσεται εκουσίως για πάντα, και κανείς δεν αναιρεί τις αξίες του αν δεν βρεί ανώτερες.

Εκτός εάν τα ανταλλάγματα (ή τα κέρδη) είναι σπουδαία. Γιατί αυτό είναι μεγάλη πρόκληση. Μα τότε δεν μιλάμε για έρωτες, μιλάμε για εσκεμμένη και προγραμματισμένη (αδιάφορο αν πρόκειται για αμφοτεροβαρή ή ετεροβαρή) συναλλαγή! Κι αυτή εξακολουθεί να υφίσταται μόνο για όσο χρόνο διαρκεί η ... εκούσια "επιδότηση" (παροχές ή ανταλλάγματα)! Αλλιώς, ακολουθεί η δικαστική οδός, όπου οι πρώην φίλοι γίνονται αιώνιοι εχθροί και αντίπαλοι, κι ο ένας καταληστεύει ανυπόκριτα τον άλλο, με μια δικαστική απόφαση, ανάλογα με τα -μεταξύ τους- τετελεσμένα.

Στην κοσμάρα μας (τους) ή όχι, οι έρωτές μας, η ζωή είναι το εργαστήριο, όπου ο χρυσός λάμπει μετά από επεξεργασία. Όλοι μπορεί να εντυπωσιαζόμαστε, και να θαμπωνόμαστε, αλλά το οράν και βλέπειν είναι αναγκαία σωματική και πνευματική ικανότητα. Και μάλιστα, περισσότερο αναγκαία ως πνευματική.