Διαβάζω την kathimerini.gr/ και έκπληκτη βλέπω τους σκιτσογράφους της να σχολιάζουν με το πενάκι τους την απελευθέρωση των στρατιωτικών μας [που παρέμειναν για τόσο καιρό -αναιτίως κατά το πανθομολογούμενον- φυλακισμένοι, σε τουρκικές φυλακές, για τον λόγο πως, τάχα, μπήκαν στην τουρκική επικράτεια και κατασκόπευαν την γείτονα χώρα...]
Από την μια πλευρά ο κ. Ζουράρις, αντέταξε πως δεν τους άξιζαν τιμές υποδοχής μετά την απελευθέρωσή τους, και μάλιστα τιμές, καθ' υπέρβασιν του μέτρου. Ένα μέτρο, που ο ίδιος, στον δημόσιο λόγο του, κατά κανόνα δεν το κράτησε. Αποσκοπούσε πάντα στο να κάνει ντόρο. Είτε με την πληθωρική του έκφραση, είτε με την πληθωρική του αντίδραση.
Από την άλλη, οι γελοιογράφοι, που επειδή διανθίζουν τα "πνευματώδη" σχόλιά τους και με κάποιο σκίτσο, φαίνεται πως ονομάστηκαν σκιτσογράφοι, προκειμένου να αποφύγουν τον προβακατόρικο ρόλο του επαγγελματία "γελοιοποιού". Όμως αυτό κάνουν στην πράξη. Γελοιοποιούν, ό,τι δεν σέβονται, και κάθε τι, προς το οποίο διαφωνούν ή αρνούνται.
Η ουσία του σκίτσου, όσο και η ουσία του κειμένου τους, καθώς αναφέρεται με ένα ελαφρό και κοροϊδευτικό τρόπο σε κάτι που για άλλους είναι πολύ σοβαρό, [και ίσως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ίσως είναι το νόημα της ζωής τους, ίσως είναι η βαθύτερη ουσία της ύπαρξής τους όλης, και η γενεσιουργός αιτία της ακεραιότητας και της εσωτερικής τους ειρήνης], προσβάλλει βάναυσα τους ανθρώπους που αισθάνονται έτσι.
Όμως, αγαπητοί, δεν μπορείτε να αρνείσθε το διαφορετικό, να αρνείσθε τον άλλο, πού 'χει για σπουδαία παράμετρο στην ζωή του την πίστη του. Δεν μπορείς παρά να ζήσεις μ' αυτόν. Ή θα τον εξαλείψεις. [Και, για να χρησιμοποιήσουμε το δικό τους το επιχείρημα, με το οποίο προσπαθούν να μας εισαγάγουν στον κόσμο της δικής τους θεωρίας και πράξης], είναι όμως, αυτό, πολιτικώς ορθό;
Ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να ενστερνισθούμε απόψεις, θέσεις ή πιστεύω, με τα οποία διαφωνούμε. Αλλά αυτό ισχύει για όλους! Ισχύει και για εκείνους με τους οποίους μπορεί να διαφωνούμε, απολύτως. Εάν ευαγγελιζόμεθα τον πολιτισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως κατάκτηση του πολιτισμένου κόσμου, δεν μπορούμε να περιφρονούμε και να περιγελούμε την πίστη των άλλων, για μόνο τον λόγο ότι δεν συμπίπτει με την δική μας έλλειψη πίστης. Ούτε να τους αρνούμεθα το αντίστοιχο δικαίωμα, που φυλάσσουμε και διεκδικούμε για τον εαυτό μας.
Κι είναι απορίας άξιο που δεν έχει εμφανιστεί γελοιοποιός/σκιτσογράφος, που να διακωμωδεί τις γιορτές των μουσουλμάνων και των άλλων θρησκειών, δοξασιών και δογμάτων, εξευτελίζοντας τα ιερά τους και τα αξιοσέβαστα αυτών. Θαρρεί κανείς ανεξήγητη την επιθετικότητα και το μένος πολλών που στρέφονται κατά των σεβαστών, των ιερών και των οσίων της Ορθοδοξίας. Αλλά αυτό είναι μονομέρεια και προκατάληψη. Ίσως μάλιστα, να είναι και φόβος, ή δειλία, να τα βάλει κανείς με κάποιους που απαντούν με μαζικές δολοφονίες για την πίστη τους. Και γι' αυτό, να το βρίσκει εύκολο να υβρίζει, να ειρωνεύεται και να διακωμωδεί, εκείνους, από τους οποίους δεν περιμένει πως θα του φερθούνε με καταλυτική δριμύτητα, μεγαλύτερη ή αντίστοιχη, προς την δική του αμετροέπεια και προκλητικότητα.
Ας μην ξεχνούν, οι γελοιοποιοί/σκιτσογράφοι, πως οι Ελληνες στρατιωτικοί, απελευθερώθηκαν από τις τουρκικές φυλακές την 15/8, που είναι ημέρα της Παναγίας. Κι αυτό το γεγονός, δεν αμφισβητείται. Για το αν μεσολάβησε η Παναγία, ή οικονόμησε ο Κύριος και Υιός Της, "ουκ έστιν αυτών (και ημών) γνώναι". Μπορούν να υποθέτουν ό,τι θέλουν, ελευθέρως, και δεν πρόκειται να τους κοροϊδέψουμε για τις απόψεις τους, όσοι δεν συγκλίνουμε μ' αυτές. Όλες, εξ άλλου, οι επί του θέματος απόψεις είναι αναπόδεικτες, με τα γνωστά κι ανθρώπινα μέτρα.
Στον αντίποδα -ομολογομένως- στέκει το άλλο σκίτσο [όπου ο Τσίπρας γονυπετής προσέρχεται στην Παναγία προσφέροντάς της, μάλιστα, Θρόνο], με το οποίο υποδηλούται ο εξευτελισμός του δεδηλωμένου άθεου πρωθυπουργού μας, και επιβεβαιώνεται αυτό που έχει παλαιόθεν λεχθεί (στην Καθ. Επιστ. Ιακ. δ΄.6 ) "Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν." [Και με τούτο δηλώνεται πως ο κάθε αλαζών θα υποχρεωθεί, από τη φορά των πραγμάτων σε αυτοαναίρεση, αυτοεξευτελισμό].
Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε, γιατί όλοι μας παραφερόμαστε και αυθαιρετούμε, περιφρονούμε και επαιρόμεθα. Ας μην το κάνουμε τουλάχιστον κατ' επάγγελμα, αλλά με μέτρο, σπανίως, και κατά λάθος. Διότι τα λάθη είναι ανθρώπινα (Ουχ έστιν άνθρωπος ός ζήσεται και ουχ αμαρτήσει...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου