Άγει προς φως την αλήθειαν, χρόνος. Ημέρα Μνήμης Αγίου Φανουρίου

 

Ακόμη στην Κεφαλονιά. Τελευταίες ημέρες των διακοπών, και στον Αη Μηνά, σήμερα, στα Δρακοπουλάτα, τιμάται η μνήμη του Αγίου Φανουρίου (Δείτε εδώ για την ζωή του Αγίου). Σύσσωμη η μικρή κοινωνία των Δρακοπουλάτων και των παρορίων, παρευρίσκεται και πανηγυρίζει, κι ο καλός μας ο παπάς, τελεί την Θεία Λειτουργία έτσι που να μας βάζει στο κλίμα, όλους, όπως τόσα χρόνια ανελλιπώς κάνει και μας θυμίζει πως κάθε ημέρα της ζωής μας, ο λόγος του Θεού, μπορεί και μιλάει στην καρδιά και στην ζωή μας, χωρίς να αφήνει απέξω ακόμη και την απλή μας καθημερινότητα, αλλά ούτε και την πολύπλοκη, την ιστορική και την διαχρονική πραγματικότητα.

Πρώτη φορά στην ζωή μου,  άκουσα τόσο προσεκτικά τα αναγνώσματα τούτης της μέρας (το Αποστολικό και το Ευαγγελικό). Αλλά, δεν απόρησα που και σήμερα δεν είμαστε μόνοι μας, χαμένοι στα αδιέξοδα που άλλοι φτιάξανε για εμάς, επειδή, ανυποψίαστοι, λέγαμε πάντα "ναί", και ακολουθούσαμε άσκεφτα όλους τους συρμούς. Ιδιαίτερα, μάλιστα, καθώς διαβάζω, αυτό που είπε ο Paul Craig Roberts για την σύγχρονη γενοκτονία των Ελλήνων "The political and media coverup of the genocide of the Greek Nation began yesterday (August 20)..."(δείτε λεπτομέρειες εδώ).

Ξαναδιαβάζοντας, αργότερα μέσα στην ημέρα, το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα (από την Επιστολή Παύλου Β΄προς  Κορινθίους, κεφ. ιβ´ εδ. 10 - 19) σημειώνω, μερικά από τα διδάγματά του, και συγκεκριμένα τις παρακάτω αποστροφές του αποστολικού λόγου, γιατί μου κάνει  ιδιαίτερη εντύπωση η γενικότητα και η αντικειμενικότητά τους. Η διδακτικότητα, η χρησιμότητα και η καταλληλότητά τους για μια αληθινή και ουσιαστική σχέση του καθενός μας με (όλους) τους άλλους ανθρώπους.  Εδώ, μια πρόχειρη σταχυολόγηση:

• Γέγονα ἄφρων καυχώμενος 
• οὐδὲν γὰρ ὑστέρησα τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων, εἰ καὶ οὐδέν εἰμι. 
• οὐ γὰρ ζητῶ τὰ ὑμῶν, ἀλλὰ ὑμᾶς. 
• οὐ γὰρ ὀφείλει τὰ τέκνα τοῖς γονεῦσι θησαυρίζειν, ἀλλ’ οἱ γονεῖς τοῖς τέκνοις. 
• ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν,
• ὑπάρχων πανοῦργος δόλῳ ὑμᾶς ἔλαβον. 
• μή τινα ὧν ἀπέσταλκα πρὸς ὑμᾶς, δι’ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα ὑμᾶς; 
• κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν· 
• τὰ δὲ πάντα, ἀγαπητοί, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν οἰκοδομῆς. 

Ενώ, ξαναδιαβάζοντας και το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα (από το Κατά Μάρκον κεφ. δ´, εδ. 10 - 23) σημειώνω κι εδώ, μερικά από τα σημεία της διδασκαλίας του Χριστού, για τους ίδιους λόγους:

•  ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ·
•  ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, 
• ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι
• οἱ παρὰ τὴν ὁδὸν, καὶ ὅταν ἀκούσωσιν, εὐθὺς ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ αἴρει τὸν λόγον τὸν ἐσπαρμένον ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν
• οἱ (λόγοι) επὶ τὰ πετρώδη σπειρόμενοι, οὐκ ἔχουσι ρίζαν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ πρόσκαιροί εἰσιν
• ... οἱ εἰς τὰς ἀκάνθας σπειρόμενοι, ... αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται.
• οἱ ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν σπαρέντες, οἵτινες ἀκούουσι τὸν λόγον καὶ παραδέχονται, καὶ καρποφοροῦσιν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. 
• μήτι ἔρχεται ὁ λύχνος ἵνα ὑπὸ τὸν μόδιον τεθῇ ἢ ὑπὸ τὴν κλίνην; 
• οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ ἐὰν μὴ φανερωθῇ, 
• οὐδὲ ἐγένετο ἀπόκρυφον ἀλλ᾿ ἵνα ἔλθῃ εἰς φανερόν.

Ετούτα  τα λόγια, κρύβουνε πολλές από τις αλήθειες που κινούνε τον κόσμο, κι από τις αιτίες που τον διχάζουν και τον αναποδογυρίζουνε. Ο Απόστολος, ομολογεί

• πως ήτανε άφρων, όταν καυχότανε (μήπως αναφέρεται στο γεγονός της προτέρας ζωής του, τότε που θαρρούσε πως αυτός γνώριζε τον "Νόμο και τους Προφήτες", και πως γι' αυτό ακριβώς κατεδίωκε τους μαθητές του Χριστού και τον ίδιο τον Χριστό; ή μήπως αναφέρεται στο γεγονός πως παρουσιάζεται ως απόστολος και κήρυκας της διδασκαλίας του Χριστού και προσπαθεί να πείσει ο ακροατήριό του γι' αυτό;)
• Αλλά δεν διστάζει (ίσως αυτό να το θεωρεί  καυχησιά),  να ομολογήσει, πως νοιώθει -παρόλο που δεν υπήρξε μαθητής του Χριστού (ουδέν ειμί)- ότι με την αγάπη του στον Χριστό και την αφοσιωμένη τήρηση των εντολών του, καθόλου δεν υστερεί έναντι των "υπερλίαν αποστόλων". 
• Διαβεβαιώνει το ακροατήριο πως δεν αποζητά να ιδιοποιηθεί τα αγαθά τους, αλλά να προσελκύσει τους ίδιους στην αγάπη του Χριστού, 
• και πως με ευχαρίστηση θα κοπιάσει και θα καταναλώσει τις δυνάμεις του για χάρη τους,
• καθώς νοιώθει υπεύθυνος για όλους τους ανθρώπους, κι αισθάνεται το χρέος του απέναντί τους, όπως ο γονιός για το παιδί του. Γιατί δεν συνηθίζεται να θησαυρίζουν τα παιδιά για τους γονείς, αλλά οι γονείς για τα παιδιά τους. 
• Δηλώνει ευθαρσώς, πως με κάθε τρόπο θα επιδιώξει να τους κερδίσει, και πως ξέρει πολλούς τρόπους γι' αυτό (υπάρχων πανούργος). 
• Αλλά όχι για να έχει προσωπικά κέρδη, αυτός και οι φίλοι του. 
• Επειδή, ολοφάνερα, μπροστά σε όλον τον κόσμο, ενώπιον του Θεού, μιλάει για τις αλήθειες που κήρυξε ο Χριστός. 
• Κι όλα αυτά, για το καλό όλων των ανθρώπων.

 Ενώ, στο αντίστοιχο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, ο Χριστός εξηγώντας την παραβολή στους "περί αυτόν" και στους μαθητές του, αποσαφήνιζε την σημασία που είχε ο λόγος Του, προς τον κόσμο:

• Οι δεχόμενοι  και τηρούντες τον λόγο του Χριστού, μπορούσαν να αντιληφθούν το νόημα της Θείας παρουσίας. 
• Ενώ οι άλλοι, μόνο συμβολικά μπορούσαν να το δούν(. Κι αυτό, δόθηκε), για να επιλέξουν ελευθέρως, εκουσίως και συνειδητά αν θα ακολουθήσουν, τελικά, τον λόγο του Θεού. 
• Αναλύοντας την παραβολή του σπορέως ο Χριστός επισημαίνει ότι όσοι στέκονται παράπλευρα στον δρόμο της σποράς (κήρυγμα του λόγου του Θεού) δεν συγκρατούν τίποτε, γιατί έχουν περισσότερα άχρηστα κι αντίθετα ερεθίσματα. 
• Ενώ, κι οι σπόροι/λόγοι που πέφτουν σε ταραγμένες ψυχές δεν κάνουνε ρίζες, γιατί οι ψυχές αυτές εύκολα κουράζονται, σκανδαλίζονται και ξεχνούνε. 
• Οι σπόροι/λόγοι όμως, που πέφτουνε σε αγαθές και πιστές ψυχές, καρπίζουν ακόμη κι όταν οι άνθρωποι δυσκολεύονται λίγο, και όταν ακόμη δυσκολεύονται περισσότερο, αλλά και όταν δυσκολεύονται πάρα πολύ. 
• Γιατί ο λόγος του Θεού είναι φως! και το φώς, όπου πέφτει, φωτίζει. 
• Και πως όταν ανάβουμε μια λάμπα, δεν την κρύβουμε κάτω από το τραπέζι ή κάτω από το κρεββάτι. 
• Αλλά, την βάζουμε σε μέρος περίοπτο, για να φωτίζει γύρω της. 
• Και όλα όσα κάποτε θα συμβούν, οπωσδήποτε, θα γίνουν ολοφάνερα στον κόσμο. 
• Τίποτε από αυτά που έγιναν δεν έμεινε κρυφό. 
• Και τίποτε από όσα έγιναν μυστικά, δεν έμεινε απόκρυφο για πάντα.
• Αυτά να τα ξέρετε.

 Και μετά το φτάσιμον στην Ιθάκη που έκανε, τελευταίως, ο πρωθυπουργός μας,  αναλογίζομαι όλα τούτα, και τα βρίσκω περισσότερο επίκαιρα, παρά ποτέ.

Και βρίσκω αιτία του κακού που μας μαστίζει, όλες αυτές τις πολιτικές παραπλανήσεις, τα ψέμματα, και τις υποκρισίες, και τις περιαυτολογίες και τις απειλές και τις διχαστικές προκλήσεις, και τις ρεβανσιστικές εξαγγελίες. Κι ακόμη, τις συνεχιζόμενες γλοιώδεις, τις ανεδαφικές, πολιτικές υποσχέσεις και παραπλανήσεις, και τις επαπειλούμενες σκευωρίες για την διαιώνηση της αναποτελεσμαστικής, κοσμικής και πρόσκαιρης,  εξουσίας πάνω στους ανθρώπους. Σε ανθρώπους κακοποιημένους από το ψέμμα και την πολιτική υποκρισία.

Πόση δυστυχία προκαλεί και συσσωρεύει η επιδίωξη των ανθρώπων για προβολή, επικράτηση και εξουσία, για αντιπαλότητα, διχασμό, εκμετάλλευση ή/και εξολόθρευση των άλλων!

Σημείωση (1): Ετούτο το σημείωμα είναι αφιερωμένο σε δυο αγαθές κι αξιαγάπητες ψυχούλες, που, ετούτη τη μέρα, φύγανε από τον κόσμο μας για τις ουράνιες μονές, κι αφήσανε πίσω τους αγαπημένους, που δεν λησμονούν αυτή την απώλεια από την ζωή τους, και φίλους που δεν ξεχνούνε το πέρασμα και το παράδειγμά τους.

Σημείωση (2): Εδώ παρατίθενται τα Αναγνώσματα της ημέρας:

Επιστολή Παύλου Β΄προς  Κορινθίους, κεφ. ιβ´ εδ. 10 - 19

 ¹⁰ διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι. ¹¹ Γέγονα ἄφρων καυχώμενος! ὑμεῖς με ἠναγκάσατε. ἐγὼ γὰρ ὤφειλον ὑφ’ ὑμῶν συνίστασθαι· οὐδὲν γὰρ ὑστέρησα τῶν ὑπερλίαν ἀποστόλων, εἰ καὶ οὐδέν εἰμι. ¹² τὰ μὲν σημεῖα τοῦ ἀποστόλου κατειργάσθην ἐν ὑμῖν ἐν πάσῃ ὑπομονῇ, ἐν σημείοις καὶ τέρασι καὶ δυνάμεσι. ¹³ Τί γάρ ἐστιν ὃ ἡττήθητε ὑπὲρ τὰς λοιπὰς ἐκκλησίας, εἰ μὴ ὅτι αὐτὸς ἐγὼ οὐ κατενάρκησα ὑμῶν; χαρίσασθέ μοι τὴν ἀδικίαν ταύτην. ¹⁴ Ἰδοὺ τρίτον ἑτοίμως ἔχω ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς, καὶ οὐ καταναρκήσω ὑμῶν· οὐ γὰρ ζητῶ τὰ ὑμῶν, ἀλλὰ ὑμᾶς. οὐ γὰρ ὀφείλει τὰ τέκνα τοῖς γονεῦσι θησαυρίζειν, ἀλλ’ οἱ γονεῖς τοῖς τέκνοις. ¹⁵ ἐγὼ δὲ ἥδιστα δαπανήσω καὶ ἐκδαπανηθήσομαι ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, εἰ καὶ περισσοτέρως ὑμᾶς ἀγαπῶν ἧττον ἀγαπῶμαι. ¹⁶ ἔστω δέ, ἐγὼ οὐ κατεβάρησα ὑμᾶς, ἀλλ’ ὑπάρχων πανοῦργος δόλῳ ὑμᾶς ἔλαβον. ¹⁷ μή τινα ὧν ἀπέσταλκα πρὸς ὑμᾶς, δι’ αὐτοῦ ἐπλεονέκτησα ὑμᾶς; ¹⁸ παρεκάλεσα Τίτον καὶ συναπέστειλα τὸν ἀδελφόν· μήτι ἐπλεονέκτησεν ὑμᾶς Τίτος; οὐ τῷ αὐτῷ πνεύματι περιεπατήσαμεν; οὐ τοῖς αὐτοῖς ἴχνεσι; ¹⁹ Πάλιν δοκεῖτε ὅτι ὑμῖν ἀπολογούμεθα; κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν· τὰ δὲ πάντα, ἀγαπητοί, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν οἰκοδομῆς. 

Κατά Μάρκον κεφ. δ´, εδ. 10 - 23

10 ῞Οτε δὲ ἐγένετο κατὰ μόνας, ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ περὶ αὐτὸν σὺν τοῖς δώδεκα τὴν παραβολήν. 11 καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· ἐκείνοις δὲ τοῖς ἔξω ἐν παραβολαῖς τὰ πάντα γίνεται, 12 ἵνα βλέποντες βλέπωσι καὶ μὴ ἴδωσι, καὶ ἀκούοντες ἀκούωσι καὶ μὴ συνιῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι καὶ ἀφεθῇ αὐτοῖς τὰ ἁμαρτήματα. 13 καὶ λέγει αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τὴν παραβολὴν ταύτην, καὶ πῶς πάσας τὰς παραβολὰς γνώσεσθε; 14 ὁ σπείρων τὸν λόγον σπείρει. 15 οὗτοι δέ εἰσιν οἱ παρὰ τὴν ὁδὸν ὅπου σπείρεται ὁ λόγος, καὶ ὅταν ἀκούσωσιν, εὐθὺς ἔρχεται ὁ σατανᾶς καὶ αἴρει τὸν λόγον τὸν ἐσπαρμένον ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν. 16 καὶ οὗτοι ὁμοίως εἰσὶν οἱ ἐπὶ τὰ πετρώδη σπειρόμενοι, οἳ ὅταν ἀκούσωσι τὸν λόγον, εὐθὺς μετὰ χαρᾶς λαμβάνουσιν αὐτόν, 17 καὶ οὐκ ἔχουσι ρίζαν ἐν ἑαυτοῖς, ἀλλὰ πρόσκαιροί εἰσιν· εἶτα γενομένης θλίψεως ἢ διωγμοῦ διὰ τὸν λόγον, εὐθὺς σκανδαλίζονται. 18 καὶ οὗτοί εἰσιν οἱ εἰς τὰς ἀκάνθας σπειρόμενοι, οἱ τὸν λόγον ἀκούοντες, 19 καὶ αἱ μέριμναι τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου καὶ αἱ περὶ τὰ λοιπὰ ἐπιθυμίαι εἰσπορευόμεναι συμπνίγουσι τὸν λόγον, καὶ ἄκαρπος γίνεται. 20 καὶ οὗτοί εἰσιν οἱ ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν σπαρέντες, οἵτινες ἀκούουσι τὸν λόγον καὶ παραδέχονται, καὶ καρποφοροῦσιν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. 21 Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· μήτι ἔρχεται ὁ λύχνος ἵνα ὑπὸ τὸν μόδιον τεθῇ ἢ ὑπὸ τὴν κλίνην; οὐχ ἵνα ἐπὶ τὴν λυχνίαν ἐπιτεθῇ; 22 οὐ γάρ ἐστι κρυπτὸν ὃ ἐὰν μὴ φανερωθῇ, οὐδὲ ἐγένετο ἀπόκρυφον ἀλλ᾿ ἵνα ἔλθῃ εἰς φανερόν. 23 εἴ τις ἔχει ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Το πανεπιστημιακό άσυλο και ο αγρός του κεραμέως

 

Διαβάζω (εδώ), την απάντηση του Υπουργού Παιδείας, σε επίκαιρη ερώτηση της Βουλευτίνας της Νέας Δημοκρατίας, Νίκης Κεραμέως, με θέμα: «Ανεξέλεγκτη η βία και η ανομία στα τριτοβάθμια ιδρύματα».

Κι ούτε λίγο ούτε πολύ, ο υπουργός μας, της λέει, και σε όλους μας το λέει (αφού όλα αυτά είναι γραμμένα στα πρακτικά της Βουλής), πως δεν ξέρει τί της γίνεται! Αναρωτιέται, μάλιστα, πού τα είδε όλα αυτά! Και γιατί κατηγορεί για αδράνεια την κυβέρνηση, η οποία -ειδικώς αυτή η κυβέρνηση- έλυσε όλα τα σχετικά προβλήματα, εκτός από το ζήτημα ασύλου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου πράγματι υπάρχουν προβλήματα, αλλά, ... όλα τα άλλα; Σας παρακαλώ, λέει ο υπουργός, "μην αδικείτε τον εαυτό σας λέγοντας τέτοια πράγματα...". 

Σταχυολογώ μερικά από τα λεγόμενα (και μερικά από τα εκ των λεγομένων συναγόμενα) του υπουργού:

• -Τι να κάνουμε; Να βάλουμε αστυνόμους να παρακολουθούν τα μαθήματα με το μάτι τους γυρισμένο στο Αμφιθέατρο μήπως και κουνηθεί κανένας; Λοιπόν δεν είναι στη δική μας λογική αυτό. (Εμείς δεν βάζουμε την αστυνομία, βάζουμε το κόμμα...)
• -Να ξεκαθαρίσουμε το εξής: για πρώτη φορά, η δική μας Κυβέρνηση αναγνωρίζει το πρόβλημα κι έχει συστήσει μια τόσο σημαντική ομάδα εργασίας....(έτσι δεν κάναμε και με τα μνημόνια; όταν αναγνωρίσαμε την αναγκαιότητα βάλαμε και το δικό μας! έτσι θα κανουμε και με το άσυλο, τώρα θα το μελετήσουμε...)
• -... είναι ένα σύνθετο θέμα. Δεν θέλετε να αναγνωρίσετε τη συνθετότητα του προβλήματος. Αυτό σας μπλοκάρει. Νομίζετε ότι η κοινωνία είναι κάτι μαύρο - άσπρο. Δεν είναι λοιπόν μαύρο - άσπρο. (Όχι, η κοινωνία δεν είναι άσπρο-μαύρο, θέλουμε να την κάνουμε σύριζα...)
• - Η αντιμετώπιση δεν είναι η αστυνομοκρατία των πανεπιστημίων αλλά η κατανόηση του χαρακτήρα των προβλημάτων, γιατί δεν είναι ένα το είδος της παραβατικότητας, και με βάση αυτό να δούμε τι μέτρα μπορούν να ληφθούν ώστε μακροπρόθεσμα να εξασφαλιστεί η έλλειψη αυτής της παραβατικότητας... (άσε να το κατανοήσουμε ως κυβέρνηση πρώτα, και μετά θα βρούμε τον τρόπο να μην υπάρχει καμμιά παραβατικότητα που δεν την ελέγχουμε...)
• -Δεν είπα ότι δεν υφίσταται βία και ανομία. Εγώ διάβασα τον τίτλο σας στον οποίο λέτε «Ανεξέλεγκτη η βία και η ανομία στα Ιδρύματα Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης». Ανεξέλεγκτη η βία και η ανομία; Πραγματικά; Το πιστεύετε; (η βία η δική μας, δεν είναι ανεξέλεγτη, είναι κομματική, είναι εντεταλμένη, πώς το λένε; γιατί δεν το καταλαβαίνετε;)
• -Λέτε να μπαίνει αυτεπάγγελτα η αστυνομία. Σωστά; Μπορείτε να μου πείτε ποιος θα λαμβάνει την απόφαση ότι μια πράξη είναι αυτεπάγγελτη και θα παρεμβαίνει; Ποιος; Ο πρύτανης θα τους φωνάζει; Κάποιος τυχαίος πολίτης που θα περνάει από κει; Κάποιος φοιτητής; Ή κάποιος αστυνόμος κοιτάζοντας μέσα από τα κάγκελα θα λέει: «α, κάτι γίνεται και αυτό είναι αυτεπάγγελτο;». Σε ένα κράτος δικαίου δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Πάρτε το είδηση! (Το θέμα είναι ποιός θα διατάζει! Και τώρα, καπετάνιοι είμαστε εμείς! εμείς λοιπόν, θα διατάζουμε, ό,τι θέλουμε!).

Και τί άλλο δεν είπε ο υπουργός μας!

Εξήρε μάλιστα το έργο του (μέλους της επιτροπής μελέτης επί του θέματος του πανεπιστημιακού ασύλου) κ. Παρασκευόπουλου, που ήταν και "λαμπρός υπουργός δικαιοσσύνης". Αυτός θα λύσει (θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε) και το θέμα για το άσυλο.[Μιλάμε γι αυτόν, που απελευθέρωσε με τους νόμους του, τους κακοποιούς, γιατί το αριστερό κράτος δικαίου συγχωρεί τους εγκληματίες οι οποίοι στρέφονται κατά του αστικού κράτους και των καπιταλιστών με προσωπικές επιθέσεις, δολοφονίες, καταλήψεις, βιαιοπραγίες, καταστροφές κλπ. ]

Από την σκοπιά μου, λόγω αντικειμένου και ειδικού ενδιαφέροντος για το θέμα του ασύλου(*), γνωρίζω -από τα θεσπισμένα και από την λογική του πράγματος- πως όταν το πανεπιστημιακό άσυλο, χρησιμοποιείται για λόγους άλλους και ξένους προς εκείνους που προκάλεσαν -εξαιτίας των περιορισμών που είχαν επιβληθεί την εποχή της χούντας- την θέσπισή του (χάριν της ελευθερίας της διδασκαλίας, της επιστημονικής έρευνας, αλλά και της διακίνησης ιδεών), τότε ξεφεύγει από την αποστολή και τον σκοπό του, και κανένα κράτος δικαίου του πολιτισμένου κόσμου δεν θα επέτρεπε τέτοια κατάχρηση και εκτροπή.

Βέβαια, υπάρχουν και τα κράτη του ολοκληρωτικού κόσμου, που χρησιμοποιούν όλες τις κρατικές δομές, με τους μηχανισμούς και τους οργανισμούς τους, κι ανάμεσα σ' αυτές και τα Πανεπιστήμια, για να πετυχαίνουν τα κομματικά τους οράματα και τους πολιτικούς τους στόχους.

Η ενδόμυχη πρόθεση του Υπουργού, αποσαφηνίστηκε πλήρως μετά το "φτάσιμον στην Ιθάκη". Είναι, φαίνεται, οι νέοι καπετάνιοι, που πήραν την εξουσία τώρα πια, και οι οποίοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ "τί σημαίνει να μην έχεις την εξουσία στα χέρια σου". Είναι, θαρρούν, οι νέοι εφ' όρου ζωής τους γενικοί γραμματείς της πολιτείας μας, όπως κάποτε παλαιότερα οι γγ του κκσε, στη σοβιετία. Παρόλο που το είδος αυτό της πολιτικής μαράζωσε, δεν έδωσε κοινωνικούς καρπούς, και φυλλορρόησε άδοξα, ετούτοι εδώ βαλθήκανε να αναστήσουνε τον κούφιο λόγο και το κούφιο όραμα, απλά και μόνο για να ορίζουν.

Ύστερα από όλα αυτά, θαρρώ πως ένα άσυλο -σκέτο- θα το χρειάζονται πάντοτε, όσοι εξαπατούν και όσοι καταχρώνται. Κι ας γίνονται, περιστασιακά, ακόμη και άρχοντες, οι ίδιοι. Γιατί ο νόμος είναι για όλους. Κι άμα "είναι δίκαιο", μπορεί "να γίνει και πράξη" σε καιρούς που δεν συμφέρουν κάποιον, σε ατομικό επίπεδο....

Και είναι δεδομένο, ο υπουργός το παραδέχεται,  ότι στα πανεπιστήμια υπάρχει βία και ανομία, αλλά ισχυρίζεται πως δεν είναι γενικώς "ανεξέλεγκτη", παρά μονάχα σε ένα Πανεπιστήμιο! (Κι η Πολιτεία τί κάνει;).

Αλλά δεν υπάρχει μόνο βία και ανομία στα πανεπιστήμια,

• υπάρχει και η αναξιοπιστία των πολιτικών προγραμμάτων της κυβέρνησης που δεν τηρήθηκαν 
• υπάρχει και η δημαγωγική εξαπάτηση της κοινωνίας
• υπάρχει και η προκλητικότητα στην δικαιολόγηση των αδικαιολογήτων
• υπάρχει και η ένσταση του ακαταλογίστου (είναι τόσο νέος ο πρωθυπουργός μας...)
• υπάρχει και η κατευθυνόμενη συστράτευση του Τύπου
• υπάρχει η μεθόδευση της πολιτικής και κοινωνικής διαίρεσης των ελλήνων
• και τόσες άλλες μορφές βίας (οικονομικής, ψυχολογικής) για την επίτευξη του εξανδραποδισμού των ελλήνων, και για την καταστροφή κάθε δημιουργικής και μη κομματικής δύναμης στην χώρα.

Διαβάζω στο κατά Ματθαίον κεφ. 27, εδ. 3-10: "3 Τότε ιδών Ιούδας ο παραδιδούς αυτόν ότι κατεκρίθη, μεταμεληθείς απέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια τοις αρχιερεύσι και τοις πρεσβυτέροις 4 λέγων· ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον. οι δε είπον· τι προς ημάς; συ όψει. 5 και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ ανεχώρησε, και απελθών απήγξατο. 6 οι δε αρχιερείς λαβόντες τα αργύρια είπον· ουκ έξεστι βαλείν αυτά εις τον κορβανάν, επεί τιμή αίματός εστι. 7 συμβούλιον δε λαβόντες ηγόρασαν εξ αυτών τον αγρόν του κεραμέως εις ταφήν τοις ξένοις· 8 διο εκλήθη ο αγρός εκείνος αγρός αίματος έως της σήμερον.

Καταλήγω, πως αφού πληρώνουμε τόσα και τόσα για να αποκαθιστούμε κάθε τόσο τις ζημίες στα ΑΕΙ, που προκαλούνται από τις βίαιες και άνομες συμπεριφορές των ξεθαρρεμένων και αείποτε ατιμώρητων φοιτητών, έχουμε ήδη τους αγρούς του αίματος, όπου συχνάζουν και δρούν οι αποξενωμένοι από κάθε εκπαιδευτική, παιδευτική και γνωστική λειτουργία και διαδικασία. Αγορασμένους, μάλιστα, με τα χρήματα της προδοσίας των πιο σημαντικών κοινωνικών προταγμάτων. Όπως είναι η Παιδεία, η ασφάλεια, η Δικαιοσύνη, η ευνομία, η λογοδοσία των πολιτικών προς τον λαό, κλπ.

Αυτούς τους αγρούς αίματος αποκαλούνε "πανεπιστημιακό άσυλο" οι αρχιερείς της φαρισαϊκής υποκρισίας.


(*) Σημείωση: Κάποτε είχα επιδιώξει να κάνω διδακτορικό, στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά συνάντησα ακαδημαϊκό "τοίχο", με το αιτιολογικό πως "δεν υπάρχει γνωστή βιβλιογραφία"!

Ανοίγουν πάλι τα σχολεία!

 

Το καλοκαίρι τελειώνει και σιγά-σιγά αρχίζουμε να σκεφτόμαστε το πρόγραμμά μας ο καθένας. Μακρά συνήθεια η ετοιμασία των παιδιών στον προσανατολισμό του σχολείου, και παλιά η αγάπη μου γι' αυτό.

Είπα λοιπόν, να ιδώ, τί κάνει η πολιτεία μας για τον σκοπόν ετούτον.

Κατάπληκτη διαβάζω εδώ μια ανακοίνωση (21-6-2018) του υπουργείου πως "Κατά τη διάρκεια των εισαγωγικών εξετάσεων στα Πρότυπα Γυμνάσια, στο Πρότυπο Γυμνάσιο της Ιωνιδείου Σχολής, εκ παραδρομής και λόγω τεχνικού προβλήματος του φωτοτυπικού μηχανήματος, παραδόθηκαν στους υποψηφίους και τις υποψήφιες ενός τμήματος φωτοτυπίες των θεμάτων κατά μία σελίδα λιγότερες. Η Διοικούσα Επιτροπή των Πρότυπων και των Πειραματικών Σχολείων (ΔΕΠΠΣ) θα μεριμνήσει ώστε οι εν λόγω μαθητές και μαθήτριες να αξιολογηθούν με τον πιο δίκαιο, παιδαγωγικά σωστό και αντικειμενικό τρόπο".

Με την πρώτη παράγραφο ανησύχησα πως τα παιδιά θα χάνανε την ευκαιρία να είναι μαθητές προτύπου σχολείου, αλλά με την δεύτερη ανακουφίστηκα. Γιατί η πολιτεία μας δεν αδικεί κανέναν!

Συγχωρώντας στον εαυτό της κάθε αβελτηρία [ακόμη και να μας αφήσει να καούμε ζωνταανοί, ή να πνιγούμε στο ρέμα], ανταμείβει τους υπηκόους της με καθρεφτάκια και χάντρες, για να παίζουν και να γυαλίζονται, ώστε να μην σκέφτονται.

Έτσι, εφέτος τα παιδάκια μας, μάλλον, θα γίνουνε όλα δεκτά στα πρότυπα σχολεία, για να μην έχει κανένας παράπονο. Χωρίς να εξαγγελθεί καμμιά έρευνα και απόδοση ευθυνών. Εξ άλλου, φταίει το φωτοτυπικό μηχάνημα, πώς να αποδώσεις ευθύνες σε ένα φωτοτυπικό μηχάνημα!

Όπως είναι ήδη γνωστό (νομοθετημένο γαρ), η διαφορετικότητα είναι θέμα δικαιωματικό και κεκτημένο, και η αντίρρηση επ' αυτού σκοντάφτει στην αξιόποινη ρητορική μίσους..

Οι ατομικές ικανότητες, είθισται -στην αριστερή μας Πολιτεία- να μην κρίνονται,  για να αποφεύγονται οι τραυματικές συγκρίσεις. Κι γι' αυτό αρχίζουμε από τα πολιτειακά όργανα, ώστε να εξακολουθούν αυτά, ανενόχλητα, την ασυδοσία στα πολιτικά τους έργα, ανεξέλεγκτα και χωρίς καμμιά σύγκριση στην μεθόδευση των πολιτικών τους στόχων, ερήμην του λαού και του έθνους. Γιατί, είπαμε πρόκειται για κυβέρνηση της αριστεράς και όχι για κυβέρνηση των Ελλήνων, Άσχετο που μας είπανε, εμείς θα λύσουμε τα προβλήματα του λαού και της χώρας ...).

Είπαμε λοιπόν, αξιολογήσεις και λοιποί έλεγχοι

• των μικρών μαθητών απαγορεύονται, για είναι αυτοί επιδεκτικώτεροι σε πολιτικό εκμαυλισμό (από μικρός φτιάχνεται ο οπαδός!)
• και των πολιτικών υποστηρικτών, λόγω φρονήματος και σύμπλευσης (είναι οι δικοί μας). 
• Οι ενήλικες μετά ψήφου που είναι και αντιφρονούντες, είναι όλοι -ως μη παντάπασιν κρινόμενοι- απορριπτέοι,  γιατί είναι "οι άλλοι" κι όχι οι δικοί μας.

Αχ! Αρχίζουνε τα βάσανα! Άντε να περάσει ένας ακόμη χρόνος κενός, αδρανής, χαριστικός!

Ποιός ξέρει πότε θα ερθει η ώρα του λογαριασμού!

Ο κοκός, ο βερύκοκος και η Ιθάκη

 

Ετούτες τις μέρες, όπου νά 'ναι βγαίνουμε από τα μνημόνια, κι αρχίζουμε να καλπάζουμε προς την "ανάπτυξη".

Έτσι, χτές βράδυ, στην βεράντα μου, απολαμβάνοντας την αυγουστιάτικη βραδιά, άκουσα τα νταούλια που αρχίσαν να βαράνε. Ήτανε το ελικόπτερο που έφερνε στην Ιθάκη, τον πρωθυπουργό μας και την συνοδεία του.

Η ευρηματικότητα της αριστεράς είναι ανεξάντλητη. Φτάσαμε επί τέλους στην "Ιθάκη". (Εννοείται αφού περάσαμε τις συμπληγάδες ...). "Η δικιά μας θητεία", θα μας πούνε, "ήτανε η επίτευξη του στόχου", γιατί ... "το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου". Μήπως το φτάσιμον, ήτανε -απλώς- το φτάσιμον στην εξουσία; [Το λέει κι η ταμπέλα της εκδήλωσης, άλλωστε: το μέλλον στα δικά μας χέρια].

Αυτό νομίζει ο πρωθυπουργός μας; Το φτάσιμον; Και μετά; θα πούμε ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα; και τί ακριβώς άλλαξε στην ζωή μας;

Διότι,

• Αν ο πρωθυπουργός μας ήθελε να διατηρήσει στα 751 ευρώ τον μισθό, αυτό, δεν το κατάφερε, 
• Αν ήθελε να μην περάσει στα χέρια ξένων η ατομική μας ιδιοκτησία, ούτε αυτό το κατάφερε. 
• Αντιθέτως, υποθήκευσε και την δημόσια. 
• Αν ήθελε να καταργήσει με μια μονοκοντυλιά, τα μνημόνια, ούτε αυτό το κατάφερε. 
• Απεναντίας, μάλιστα, μας έφερε και τα δικά του. 

[Κι είπανε οι διεθνείς φίλοι και εταίροι μας (οι συνεργάτες του σε τούτον τον χαμό μας): αποστολή εξετελέσθη! Δηλαδή ποιά αποστολή; Μα, ο καθολικός έλεγχος της ύπαρξης, της αναπνοής και των ονείρων ενός ολόκληρου λαού].

Βέβαια, είναι μικρός, ο πρωθυπουργός μας, ακόμη! Γι' αυτό δεν ημπορεί τα μεγάλα έργα. Γι' αυτό δεν ημπορεί να σκεφτεί και τους άλλους.

• Κι αυτοί που καήκανε, φταίγανε, γιατί... είχανε φτιάξει αυθαίρετες κατοικίες. 
• Κι αυτοί που πνίγηκαν, φταίγανε γιατί είχανε μπαζώσει τα ρέματα. 
• Κι αυτοί που χάσανε τις δουλειές τους, φταίγανε γιατί πρωτύτερα ψηφίζανε τους κακούς. 
• Κι αυτοί που τον ψήφισαν φταίνε γιατί τον πιστέψανε και δεχτήκανε να κάνει το Οχι, Ναί!

Αλλάδεν έχουμε παράπονο! Ευχήθηκε και σ' εμάς, χρόνια πολλά, όπως και στους μουσουλάνους εποίκους της χώρας, με την ίδια θέρμη!  [Αυτό μπορούσε να το κάνει. Ήτανε στα μέτρα του. Εξ άλλου, είναι παντελώς ανέξοδο, και πιάνει και τόπο, σε όσους  θυμούνται μόνο μια φράση από μια ολόκληρη συζήτηση!]

Κι έφτασε ένας άνθρωπος με δημόσιο λόγο, ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος να μας ειρωνευθεί για την Παναγία και τις προσευχές μας.

• Αλοίμονο, αν ο επαγγελματίας δημοσιογράφος, καθίσταται απολογητής των πολιτικών ατοπημάτων! 
• Αλοίμονο, αν στρατεύεται στην υπηρεσία της πολιτικής προπαγάνδας και τον πνευματικό προσανατολισμό της κοινής γνώμης σε συγκεκριμένες κομματικές σκοπιμότητες. 
• Αλοίμονο, αν προσβάλλει τα ιερά και τα όσια μεγάλης μερίδας του λαού, της ιστορίας και του πολιτισμού του.. 
• Αλοίμονο, αν ο δημόσιος λόγος χρησιμοποιείται για την συλλογική εξύβριση των διαφωνούντων. 
• Αλοίμονο, αν η επαγγελματική αντιδεοντολογία επιδιώκει την επιβολή της ως κανόνα δημόσιας συμπεριφοράς. 

Γιατί, αν ένας δημοσιογράφος εξυβρίζει την πίστη των ανθρώπων (του κοινού που τον διαβάζει και -ακόμη χειρότερα- του κοινού που τον ακούει), αντί να εστιάζεται στα έργα της αρμοδιότητάς του, δηλαδή να παρουσιάζει μετά από ελεγχο ακριβείας τα γεγονότα και να τα αναλύει, αυτά και τις συνέπειές τους, ακόμη και να προσπαθεί να προβλέψει τις άδηλες (μη προφανείς, τις απώτερες) συνέπειές τους, τότε, αυτός παραβιάζει κατά τρόπο προφανή και αντιδεοντολογικό, τον επαγγελματικό του κώδικα, και προβαίνει σε κατάχρηση του επαγγελματικού του δικαιώματος/υποχρέωσης ενημέρωσης, για να μην πώ σε αδικοπραγία. [Για τις προσωπικές του απόψεις, θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο! κι όχι να υβρίζει συλλογικά, πολίτες και πιστούς, επαγγελματίες και πολιτικούς αντιπάλους!]

Ας μην ξεχνούμε πως ο απροκλήτως εξυβρίζων (όπως εδώ που διεπράχθη παντελής απαξίωση και γελοιοποίηση της μορφής της Παναγίας και του Χριστού) προσβάλλει στην ουσία της ύπαρξής του τον κάθε πιστό και περιάγει αυτόν σε κατάσταση ψυχικού άλγους και οδύνης.

Ακόμη κι όταν -μετά από μια τέτοια (απαράδεκτη) συμπεριφορά- κάποιος, δηλώνει μετάνοια και ομολογία πίστεως, εμμένων  στο μένος και το μίσος του, και συνεχίζοντας την εξύβριση και την εκδικητικότητα προς τους προσβαλλόμενους, αποδεικνύει -ο ουτιδανός- πως η μικρότητά του δεν  αντιλαμβάνεται, ότι τηρεί την ίδια υβριστική και προσβλητική στάση. Δεν αντιλαμβάνεται πως η φίλαυτη επίκληση ομολογίας πίστεως, δεν είναι παρά η ποινική οπισθοχώρηση ενός δειλού,  κι όχι η ανάληψη της ευθύνης για την υπεύθυνη συμπεριφορά να επιλέγει ευθαρσώς την προκλητικότητα, την ρητορική μίσους, την αντικοινωνικότητα και την αυθαιρεσία.

Κι αυτός ζητούσε μια Ιθάκη: Να φτάσουνε στ' αυτιά μας οι θέσεις του και η άποψή του για όλους εμάς, που πανηγυρίσαμε την Χάρη Της. Να πιστέψουμε πως όλοι  εμείς είμαστε ποντικομούρηδες, μαϊμούδες και ασήμαντοι, μπροστά στην έμπνευση, το μεγαλείο και την δύναμη του πνεύματος και της πένας του, καθώς και των υπηρεσιών που παρέχει στα πολιτικά αφεντικά του.

Ας είναι.  "Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ!" Εμείς θαυμάζουμε τον άνθρωπο για τις ανθρώπινες ιδιότητές του: τις δυνάμεις που μπορεί να βρεί, το μέτρο που μπορεί να έχει, την δημιουργικότητα και την συναίσθησή του για τα όριά του.

Δεν θαυμάζουμε την ανθρώπινη ύπαρξη για τις αδυναμίες και τις μικρότητές της. Όχι, όταν αυτές οι αδυναμίες, τον κάνουν μικρόν, σαν ένα βερύκοκο, σαν ένα κόκκο άμμου.

Αλλά, τον θαυμάζουμε επειδή μπορεί να τις ξεπερνάει και να αναδύεται ένας νέος άνθρωπος με αρετές και έργο αγάπης.

Κι όσο για τις αληθινές αρετές και τις πίστεις μας, αυτές, θαρρώ δεν χρειάζεται να τις διαλαλούμε [κατά το  Κατά Ματθαίον κεφ. 6. εδ. 5-6:."5 Καὶ ὅταν προσεύχῃ, οὐκ ἔσῃ ὥσπερ οἱ ὑποκριταί, ὅτι φιλοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς γωνίαις τῶν πλατειῶν ἑστῶτες προσεύχεσθαι, ὅπως ἂν φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. 6 σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.]

Η Ιθάκη, όμως, δεν είναι το πρόσκαιρο και μεταβατικό "φτάσιμον". Είναι η κάθαρση της ψυχής. Γιατί η Πηνελόπη ήτανε μία, κι εμείς είμαστε πολλοί. Κι αν ο Οδυσσέας εξεπλήρωσε τον προορισμό του επιστρέφοντας στην Ιθάκη και την Πηνελόπη του, αυτό δεν σημαίνει πως κι εμείς θα εκπληρώσουμε κάποιον προορισμό, αν δεν επιστρέψουμε σε κάτι που να μας δένει με το ξεκίνημά μας και τον λόγο του ξεκινήματός μας.

Συνεπώς, "το φτάσιμον" δεν αφορά σε ένα σταθμό, ενός μακρού ταξιδίου. Αφορά σε ενα τρόπο πνευματικόν, που θα μας αποτρέψει από το  να βρεθούμε και πάλι, στα ίδια προβλήματα και στην ίδια ασύνετη κι αδιεξοδη θέση.

Και δεν φαίνεται να συμβαίνει από την πλευρά της κυβέρνησης, κατανόηση της ιστορίας ή συνείδηση της πορείας και του πολιτισμού μας, των αναγκών και των αδιεξόδων μας. Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, είναι πως και μ' ετούτο το καλαπόδι της πολιτικής, ο βηματισμός μας πάσχει, από τους κάλους και τις σκληρύνσεις  που μας προκάλεσααν οι κυβερνητικές πρακτικές, πως δεν πάει μακριά, και πως γρήγορα θα ακρωτηριαστούμε αν δεν "προκάνουμε" να αλλάξουμε καλούπι.

Και κάθαρση ψυχής, δεν προκύπτει από τούτον εδώ τον λόγο! Το αντίθετο μάλιστα -πέρα από τα ψεύδη, και παρά τις λογοτεχνικές και μυθολογικές φιοριτούρες για παιδιά- προκύπτει αμετροέπεια, μνησικακία, εκδικητικότητα, κτητικότητα, φιλοπρωτεία, δημαγωγική προβολή κούφιων πολιτικών οραμάτων, και πολιτική αλαζονεία. Κρίμα!

Οι χαρακτήρες και η ωριμότητα του ζευγαριού

 
Ετούτο είναι ένα γράμμμα, που απευθύνθηκε κάποτε σε ένα αγαπημένο ζευγάρι σαν έπαψε να συνεννοείται. Τους έγραψα, σαν μητέρα, και για τους δυό τους,  κι όχι σαν συνήγορος του ενός. Ξεδίπλωσα την στοργή μου γι' αυτούς, και τώρα εδώ παραθέτω τα κυριότερα σημεία από εκείνο το "έδος οδύνης"(*),  μια και θαρρώ, πως ετούτο το θέμα αφορά όχι μόνο αγαπημένους, ή πελάτες ενός δικηγορικού γραφείου, αλλά και τον καθένα μας, που μπορεί να βρεθεί σε μια κρίσιμη καμπή στην συμπεριφορά και στις παρανοήσεις του.


Γνωρίζω, από πείρα τόσων χρόνων στο επάγγελμα και στις διαφορές των ανθρώπων, πως κάθε δυσαρμονία στη συνεννόηση ενός ζευγαριού, έχει άμεσο αντίκτυπο στα παιδιά, όπου υπάρχουν παιδιά. Κι είναι εύλογο οι διαφορές χαρακτήρα, να δημιουργούν εντάσεις. Αλλά αυτές ακριβώς οι διαφορές, θα μπορούσε να είναι και η αιτία δημιουργίας και προόδου. 

Όταν συμβαίνει και οι  διαφορετικοί χαρακτήρες είναι διαρκώς ασυνεννόητοι, εριστικοί και -συνεπώς- ασύμβατοι μεταξύ τους, ετούτο σηματοδοτεί πως οι άνθρωποι έχουν  (και σαρκώνουν με τα έργα τους)  διαφορετικές αξίες ζωής, όπως συμβαίνει όταν ο ένας πιστεύει στην κλοπή κι άλλος στην ελεημοσύνη.  Εδώ μιλάμε για τους διαφορετικούς που αποκλείεται να συνεννοηθούν.

Αλλά οι άνθρωποι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Όπως και στη φύση. Δεν έχουμε μόνο ένα ζώο ή ένα φυτό. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία, στην μόρφωση και στις συνήθειες. Διαφορετικοί, αλλά με μια διαφορετικότητα που θα μπορούσε να τους κάνει  να συνεργάζονται, να αλληλεπιδρούν, να αλληλοσυμπληρώνονται, να αλληλοδιορθώνονται, να αλληλοβοηθούνται. 

Εξ άλλου, εκείνοι που είναι απολύτως «ίδιοι κι όμοιοι» αποφασίζουν -και μάλιστα συνωμοτικά και συνήθως κρυφά από όλους τους άλλους-

1. για τα δικά τους οικονομικά-πολιτικά ή άλλα συμφέροντα, και μάλιστα, εναντίον άλλων,
2. για κοινά επιχειρηματικά πλάνα -καταδυναστευτικά της αγοράς-,
3. για κοινά εγκληματικά, απόκρυφα  κι ανωμολόγητα πλάνα,
4. για ανάρμοστες απολαύσεις, κ.ο.κ..

Σε μια σχέση μπορεί να υπάρχουν καλές και κακές στιγμές. Όμως οι οικογένειες, κυρίως όταν περιλαμβάνουν και παιδιά, δεν είναι σαν κάθε άλλη σχέση. Σε μια τέτοια "σχέση" δεν μπορούμε "να είμαστε επισκέπτες" και να μην έχουμε ευθύνες και υποχρεώσεις. Προ πάντων, όχι, αν η σχέση αυτή αφορά την οικογένειά μας.

Από την στιγμή που αποκτάμε παιδιά, οι ευθύνες μας προς τον κόσμο ολόκληρο, εστιάζονται πρωτίστως στα παιδιά μας. Γιατί αυτά μας εμπιστεύτηκε η ζωή να προστατεύουμε. Και δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία ποιοί είμαστε και πώς είμαστε μέσα μας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα παιδιά εξαρτώνται για τις κατευθύνσεις της ζωής τους, και για την ψυχική και ηθική τους υγεία από εμάς, τους γονείς τους.

Η ψυχική γαλήνη και η ασφάλεια του οικογενειακού περιβάλλοντος που απαιτούνται για την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού και ιδιαίτερα του εφήβου, είναι υπόθεση που πρέπει να εξασφαλίζεται αδιατάρακτα κι από τους δυο γονείς. Γιατί αυτοί, είναι υπεύθυνοι για τούτο το έργο.Και  δεν αρκούν τα λόγια. Απαιτείται και το παράδειγμα των γονέων (δηλ. αγαπητική, στοργική και συμπεριφορά αποδοχής μεταξύ τους στις τρέχουσες καταστάσεις).  Και μάλιστα χωρίς καθόλου λόγια. [Τα παιδιά το νοιώθουν στην χροιά της φωνής μας, στις κινήσεις μας, στο χαμόγελο και -κυρίως- στην έλλειψή του].

Το σωστό οικογενειακό κλίμα δεν μπορεί να το πετύχει μονάχα ο ένας, ή μοναχός του ο καθένας από τους γονείς, όσο και να προσπαθεί. Κάτι τέτοιο, γρήγορα γίνεται αντιληπτό, από τα πανέξυπνα σημερινά παιδιά, και είναι (κούφιες και μη πειστικές) οι προσπάθειες συγκάλυψης της απουσίας αγάπης.

Η αγάπη είναι επιλογή. Ο έρωτας είναι αστροπελέκι. Ερωτευόμαστε πριν αγαπήσουμε, ίσως, για να ανθίσουμε στην ωραιότερη ώρα της ζωής μας. Αλλά, επιλέγουμε να αγαπάμε για να δώσουμε καρπούς στη ζωή μας.

Επειδή η αγάπη είναι επιλογή, μας χαρίζει την πληρότητα της ωριμότητας. Μας χαρίζει ικανοποίηση (από τα αποτελέσματα που παίρνουμε) για τους κόπους μας.

Όμως, οι -τυχόν καθημερινές ή συχνές-   ανατροπές στις επιλογές μας, συνιστούν ψυχική αστάθεια κι ανωριμότητα, και φυσικό επακόλουθο αυτής της αστάθειας, είναι μια εγωπαθής εσωστρέφεια που επικεντρώνεται στην διαρκή αναζήτηση της προσωπικής απόλαυσης. Το ίδιο και οι εμμονές με τις εγωπαθείς και ιδιοπαθείς ενασχολήσεις μας, που συχνά αποβαίνουν σε βάρος των ευθυνών μας. Έτσι συμβαίνει όταν παλιμπαιδίζουμε, ή όταν αρνούμεθα να μεταβούμε στο επόμενο ψυχολογικό στάδιο ωριμότητας. Η ωριμότητα, δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό, στη ζωή μας. Είναι η φυσική μας κατάληξη.

Ο ώριμος άνθρωπος ελέγχει τα πάθη και τα ένστικτά του. Ο έφηβος όχι. Έφηβοι είμαστε για λίγα χρόνια, αλλά τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας, τα ζούμε ως ώριμοι, που ωρίμασαν πνευματικά, ή ως ώριμοι ηλικιακά που δεν κατάφεραν να ωριμάσουν πνευματικά, κι αυτοί αποτελούν θλιβερές ανθρώπινες καρικατούρες, καταγέλαστες κι αταίριαστες με οποιαδήποτε ηλικία.

Ο άνθρωπος ωριμάζει από τις ευθύνες του, κι όχι από τα κέφια του. Κέφια και χιούμορ πρέπει να έχουμε πάντοτε, αλλά δεν παίρνουμε τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας πάνω στα κέφια μας, πολύ περισσότερο, όταν εξαρτώνται από τις αποφάσεις μας αυτές και άλλοι άνθρωποι, και μάλιστα τα παιδιά μας.

Ο άνθρωπος ωριμάζει κι από τις εμπειρίες του, και από τις πνευματικές διεργασίες εξαιτίας αυτών των εμπειριών, κι όχι μόνο από τις ώρες που αφιερώνει σε μια δουλειά. Οιώρες εργασίας μετράνε πείρα για το αντικείμενο της εργασίας.  Αλλά, ώρες δουλειάς μετράνε και οι μηχανές, και τα βόδια στο αλώνι, αλλά μονάχα ο μηχανουργός ξέρει πότε χάλασε η μηχανή και μονάχα ο ζευγάς πότε τελειώνει το αλώνισμα.

Ο καθένας μας, μπορεί να ζεί την δική του ζωή,  με τις επιλογές του. Αλλά εάν με τις επιλογές μας εμποδίζουμε τα παιδιά μας, να αναπτυχθούν και να ζήσουν με ψυχική και πνευματική υγεία, αυτό -τελικά- θα είναι η ανατροπή του γονικού μας ρόλου. Και αυτό θα αποτελεί ευθύνη ολοκληρωτικά δική μας, και ίσως να μην μπορούμε πια, να κάνουμε κάτι για να το διορθώσουμε. Και πώς να διορθώσουε τα λάθη του παιδιού μας, όταν εμείς κάνουμε τα μεγαλύτερα λάθη, και μάλιστα απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας;              

Συχνά συμβαίνει όταν οι σχέσεις διαταράσσονται, οι «διαταραγμένοι» γονείς, να προσφέρουν χάδια , υποχωρήσεις και ακριβά δώρα στα παιδιά τους, κάτι σαν εξαγορά της ενοχής τους για την απουσία τους από την ζωή των παιδιών τους. Κι όσο μεγάλη είναι η απουσία τους, και η μη εκπλήρωση της ευθύνης τους προς την οικογένεια, τόσο μεγαλύτερα κι ακριβότερα είναι τα δώρα τους.

Η ζωή, μας χαρίζει ανεκτίμητα δώρα: σύντροφο, παιδιά, υγεία, επαγγελματική δράση, εισοδήματα. Και συχνά συμβαίνει να μην τα εκτιμούμε σοβαρά, όσο τα έχουμε. Κι ο Χριστός, μας το είπε ξεκάθαρα: Τιμήστε τα τάλαντα που σας δόθηκαν, πολλαπλασιάστε την πρόσοδο από αυτά. Εκείνος που θα παραβεί τον νόμο τούτον «και ό έχει, αφαιρεθήσεται από αυτού».  

Είναι μεγάλος ο φόβος, όταν έχουμε τιμηθεί τόσο πολύ, όταν έχουμε απολαύσει τέτοιες δωρεές και τιμές, να τα χάσουμε όλα αυτά, από μια στάση μας επιπόλαιη και λανθασμένη, άσκεφτη κι εγωϊστική. Τότε , όσο πιο ψηλά είχαμε βρεθεί,  τόσο πιο πολύς και μεγάλος θα είναι ο θόρυβος κι ο κουρνιαχτός που θα σηκωθεί από την πτώση μας. Κι είναι κρίμα να γελάνε σε βάρος μας, και για τα άσκεφτα παθήματά μας, οι χειρότεροι και οι αναιδείς, μόνο και μόνο επειδή δεν μετρήσαμε και δεν οριοθετήσαμε τις στιγμιαίες μας αυτοκαταστροφικές κι επιπόλαιες τάσεις.

Δεν αρκούν στα παιδιά μας, τα φιλιά και τα λεφτά που (θα) τους δίνουμε. Χρειάζονται και την αγάπη μεταξύ των γονιών τους,  πιο πολύ από την αγάπη μας προς αυτά. Γιατί η αγάπη προς τα παιδιά είναι ένστικτο, κι ένστικτο έχουνε και τα ζώα, ενώ η αγάπη μεταξύ των γονιών είναι ψυχική και πνευματική επιλογή. Και ζούμε μόνο με τις επιλογές μας. Έτσι, αυτή η επιλογή, η συνείδητή αυτή επιλογή, θα αποτελεί πρότυπο για τα παιδιά μας: Πως, δηλ.,  μετράει η οικογένεια, πάνω από τα γούστα, όσο κόπο, προσφορά, σταυρό ή θυσία και αν απαιτεί. Και μετράει για τους καρπούς της.

Γιατί είναι ζήτημα αξιοπιστίας και ευθύνης. Είναι ο λόγος του εντίμου πολίτη στην «Εκκλησία του Δήμου». Είναι ο τρόπος για να έχουμε λόγο που να ακούγεται στην «αγορά», κι όχι λόγο για να γελάνε οι άλλοι, όπως συμβαίνει όταν είμαστε αναξιόπιστοι, αλαζόνες και ματαιόδοξοι.

Κι ακόμη, μην ξεχνάμε, πως ο γάμος είναι υπόσχεση ευθύνης και έργου, κι απόδειξη του λόγου μας αυτού, είναι τα αποτελέσματα του γάμου μας.

Επί πλέον, κάθε αλλαγή των προτεραιοτήτων μας, απαιτεί σεβασμό των άλλων και υπεύθυνη στάση. Έντιμη, απέναντι στις ευθύνες μας. Η Ελευθερία έχει νόημα όσο και η ευθύνη. Μια ελευθερία χωρίς ευθύνη, είναι η ελευθερία του εφήβου, του γέροντος, και του πνευματικά νοσούντος.

Οι λάθος επιλογές, μερικές φορές είναι κρίσιμης σημασίας. Γιατί τα αποτελέσματά τους είναι αναπότρεπτα. Έτσι, π.χ. δεν μπορείς να σκοτώσεις την ψυχή του άλλου, λίγο, ή για λίγο. Δεν μπορείς να ακρωτηριαστείς (ή να ακρωτηριάσεις κάποιον) λίγο ή για λίγο χρόνο. Δεν μπορείς «να γκρεμίσεις ένα σπίτι» για λίγο. Δεν μπορείς να γίνεις ασυνεπής, αναξιόπιστος ή ανήθικος, για λίγο χρόνο. Αυτές οι αποφάσεις και οι ενέργειες συνοδεύουν και σημαδεύουν μια ολόκληρη ζωή.

Ασφαλώς, δεν είμαστε αλάθητοι. Όμως, η διόρθωση των λαθών  μας είναι κι αυτή μια επιλογή, που συχνά δεν την κάνουμε, σαν να θέλουμε  να θεωρηθούμε αλάνθαστοι, τάχα, και ελεύθεροι!

(*) Σημείωση: έδος οδύνης = έδρα, εστία του πόνου

"Γιατί ερωτευόμαστε αυτούς που είναι στην «κοσμάρα» τους";

 

Τούτες τις μέρες, διαβάζω εδώ, ένα άρθρο [με τον παραπάνω τίτλο] και βρίσκω πως η "επιστήμη" έχει μελετήσει καλά το φαινόμενο. Οι διάφοροι ειδικοί έχουνε για το θέμα απίστευτα γλαφυρές απόψεις. Η ψυχολογική θεωρία με την ειδική της ορολογία, μας έχει γεμίσει με συνταγές και θέσφατα, σαν να θέλει να κατευθύνει μάλλον, [κάπως έτσι κάνουν και οι αποτυχημένες μαμάδες, που δίνουνε οδηγίες διαχείρισης (του ετέρου ημίσεος) του τέκνου τους, δείτε εδώ], παρά να συμβάλει στην εμβάθυνση της κατανόησης των φαινομένων. Καμμιά φορά, μάλιστα, η εν λόγω "επιστήμη", μπαίνει στον πειρασμό να εξηγήσει και να διερμηνεύσει πράγματα που ξεφεύγουν από "το αντικείμενό της".

Άλλο πράγμα, ότι βαφτίζουμε "επιστήμη" την ενασχόληση με ένα γνωστικό αντικείμενο, που από την φύση του, δεν προσφέρεται για "επιστημονική" διερεύνηση, επιβεβαίωση και γνώση. Κι αυτό, αποτελεί θέση, πολλών θετικών επιστημόνων που από το αντικείμενό τους[το οποίο  επιδέχεται την σκληρή και άτεγκτη βάσανο του πειραματισμού και κυρίως της απόδειξης] γνωρίζουν καλά, πότε η διερεύνηση -και ποιό αντικειμένο-  μπορεί να χαρακτηριστεί "Επιστήμη" και "Επιστητόν" αντιστοίχως.

Ας είναι καλά η στατιστική, που αναδεικνύει -με βάση την πυκνότητα ομοιογένειας- τις διάφορες ανθρώπινες αντιδράσεις [οι οποίες υπαγορεύονται υπό σχετικά όμοιες συνθήκες], ως επιστημονικές, θέσεις και δογματικά αξιώματα. Αυτό όμως δεν είναι επιστήμη, ίσως είναι πρακτική μεθοδολογία, ίσως είναι απλές πρακτικές, που αφορούν την πολιτική, την παιδαγωγική, την αντιμετώπιση των διαφόρων χαρακτήρων, τις φοβίες, την συνύπαρξη, την συνεργασία κλπ. τομείς των ανθρώπινων εκδηλώσεων και εκφράσεων, όπου αντικείμενο είναι η ιδιοτελής αντιμετώπιση ή η χειραγώγηση των ανθρώπινων αντιδράσεων και επιλογών.

Η μεθοδολογία της επιστήμης κατά τούτο είναι χρήσιμη στους τομείς αυτούς: ότι παρέχει το πρότυπο οργάνωσης των πληροφοριών που συγκεντρώνονται  για το σχετικό πεδίο και προσφέρει τον  κώδικα δομής και ιεράρχησης των συμπερασματικών παρατηρήσεων. Κι αυτό, συνήθως,  προς εξαγωγή της μέγιστης δυνατής ωφέλειας. Για κάποιους.

Σήμερα, η σεξουαλική δραστηριότητα έχει γίνει υπαρξιακός αυτοσκοπός και καταναλωτικό αγαθό, μόδα, κριτήριο κοινωνικής επιφάνειας και προσωπικής ακτινοβολίας, κι έχει -τρόπον τινά-αναχθεί και σε κορυφαίο ανθρώπινο δικαίωμα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο, να συνιστά προσωπική προσβολή για κάποιον, αν θεωρηθεί πως δέχεται κριτική για την ανά πάσα στιγμή επιλογή (από αυτόν) νέου ερωτικού συντρόφου [γιατί ο προηγούμενος... πάλιωσε ή έγινε συνήθεια κλπ], σαν να πρόκειται για το ίδιο φαγητό ή για το ίδιο ρούχο.

Αν πράγματι ερωτευόμαστε αυτούς που είναι στην «κοσμάρα» τους, ένα είναι βέβαιο: ότι τα ψεγάδια των προσώπων αυτών, δεν κρύβονται επ' άπειρον, κι η πραγματικότητα στο τέλος θα φανεί, όσος χρόνος κι αν περάσει. Εξ άλλου,  δεν είναι εύκολο να κοροϊδεύεις κάποιον για πάντα, αν -μάλιστα- δεν το θέλει ο ιδιος να εξαπατάται.

Ας μην αφιβάλλουμε! Κανείς δεν αντέχει την δυστυχία της καταδυνάστευσης, κανείς δεν υποτάσσεται εκουσίως για πάντα, και κανείς δεν αναιρεί τις αξίες του αν δεν βρεί ανώτερες.

Εκτός εάν τα ανταλλάγματα (ή τα κέρδη) είναι σπουδαία. Γιατί αυτό είναι μεγάλη πρόκληση. Μα τότε δεν μιλάμε για έρωτες, μιλάμε για εσκεμμένη και προγραμματισμένη (αδιάφορο αν πρόκειται για αμφοτεροβαρή ή ετεροβαρή) συναλλαγή! Κι αυτή εξακολουθεί να υφίσταται μόνο για όσο χρόνο διαρκεί η ... εκούσια "επιδότηση" (παροχές ή ανταλλάγματα)! Αλλιώς, ακολουθεί η δικαστική οδός, όπου οι πρώην φίλοι γίνονται αιώνιοι εχθροί και αντίπαλοι, κι ο ένας καταληστεύει ανυπόκριτα τον άλλο, με μια δικαστική απόφαση, ανάλογα με τα -μεταξύ τους- τετελεσμένα.

Στην κοσμάρα μας (τους) ή όχι, οι έρωτές μας, η ζωή είναι το εργαστήριο, όπου ο χρυσός λάμπει μετά από επεξεργασία. Όλοι μπορεί να εντυπωσιαζόμαστε, και να θαμπωνόμαστε, αλλά το οράν και βλέπειν είναι αναγκαία σωματική και πνευματική ικανότητα. Και μάλιστα, περισσότερο αναγκαία ως πνευματική.

Σχετικά και άσχετα, στις σχέσεις των ανθρώπων

Διαβάζω (εδώ) τον διάλογο που ο Σωκράτης είχε με την Διοτίμα, όπως ο διάλογος αυτός παρουσιάζεται στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, και αντιγράφω το απόσπασμα:

Διοτίμα: «Ποία φαντάζεσαι, Σωκράτη, ειν' η αιτία του έρωτος τούτου και του πόθου; Δεν έχεις προσέξει λοιπόν τον ζωηρόν ερεθισμόν, εις τον οποίον υποπίπτουν όλα τα ζώα, όταν τα καταλάβη η επιθυμία να γεννήσουν, και τα χερσαία και τα πετεινά, πώς αρρωσταίνουν όλα και κατακυριεύονται από τον έρωτα, πρώτον μεν να ενωθούν μαζί, έπειτα δια την ανατροφήν του γεννηθέντος; Πώς είναι αποφασισμένα, προς υπεράσπισιν τούτων, και πόλεμον να διεξάγουν, και τ' ασθενέστερα ακόμη προς τα δυνατότερα, και εις τον θάνατον να βαδίσουν υπέρ αυτών, και να τα τινάξουν από την πείναν αυτά δια να εξασφαλίσουν εις εκείνα την τροφήν, και το κάθε τι να πράξουν; Καλά» είπεν «οι άνθρωποι· θα ημπορούσε να υποθέση κανείς, ότι το κάνουν από υπολογισμόν. Αλλά τα ζώα; Ποίος είναι ο λόγος της τοιαύτης ερωτικής των συγκινήσεως; Ημπορείς να μου εξήγησης;»

Σωκράτης: "Δεν γνωρίζω Διοτίμα" της είπα.

Διοτίμα: "Έχεις λοιπόν την ιδέαν, πως θα γίνης ποτέ έμπειρος εις τα ζητήματα του έρωτος εφ' όσον δεν εννοείς αυτά;»

Σωκράτης: «Μα σου το είπα, Διοτίμα, και προ ολίγου· αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ήλθα κοντά σου, επειδή εκατάλαβα πως χρειάζομαι διδασκαλίαν. Λέγε μου λοιπόν και τούτου του φαινομένου την εξήγησιν και των άλλων των σχετιζομένων με τον έρωτα».

Διοτίμα: «Λοιπόν» είπε «εφ' όσον η πεποίθησίς σου είναι ότι αντικείμενον φυσικόν του έρωτος ειν' εκείνο, το όποιον πολλάκις από κοινού διεπιστώσαμεν δεν πρέπει να εκπλήττεσαι. Διότι και εις την περίπτωσιν αυτήν, όπως και εκεί, δια τον ίδιον λόγον επιδιώκει η φύσις η θνητή, καθ' όσον είναι δυνατόν, να ειν' αιωνία και αθάνατος. Δυνατόν δε της είναι κατά τούτον μόνον τον τρόπον, δια της αναπαραγωγής, με το ν' αφήνη πάντοτε εις του παλαιού την θέσιν ένα νέον παρόμοιον. Άλλωστε και εις ό,τι ονομάζομεν ενότητα ατομικής ζωής και υπάρξεως εκάστου εμψύχου όντος ― π.χ. ένας άνθρωπος από της παιδικής του ηλικίας μέχρις ότου γίνη γέρων, θεωρείται πως είναι ο ίδιος· ουχ ήττον αυτός, μολονότι δεν έχει ποτέ τα ίδια συστατικά εις τον οργανισμόν του, εν τούτοις λέγομεν πως είναι ο ίδιος, ενώ διαρκώς ανανεώνεται και αποβάλλει μερικά, εις τας τρίχας, την σάρκα, τα οστά, το αίμα εις ολόκληρον γενικώς το σώμα. Και όχι μόνον εις το σώμα· αλλά και εις την ψυχήν, οι τρόποι, τα ήθη, αι αντιλήψεις, αι επιθυμίαι, αι ηδοναί, αι λύπαι, οι φόβοι, τίποτε απ' αυτά δεν παραμένει αναλλοίωτον εις κάθε άτομον, αλλά γεννώνται μεν άλλα, άλλα δε χάνονται». Και συνεχίζει: «Πολύ δε περισσότερον παράδοξον είναι ακόμη, ότι και αι γνώσεις, όχι μόνον άλλαι μας έρχονται και άλλαι μας αφήνουν, και ποτέ δεν είμεθα οι ίδιοι ούτε ως προς τας γνώσεις, αλλά και μία και μόνη γνώσις έχει την ιδίαν τύχην. Διότι αυτό που ονομάζομεν μελέτην, γίνεται με την προϋπόθεσιν ότι η γνώσις εξαφανίζεται· άλλωστε η λησμοσύνη ειν' εξαφανισμός γνώσεως, ενώ αφ' ετέρου η μελέτη, εισάγουσα νέαν παράστασιν αντί της αποχωρούσης, διατηρεί την γνώσιν, ώστε να φαίνεται πως παραμένει η ιδία. Πράγματι μ' αυτό μόνον το μέσον διατηρείται κάθε θνητή ύπαρξις, όχι με το να παραμένη αιωνίως αναλλοίωτος καθ' όλα, όπως το θείον, αλλά με το ν' αφήνη κάθε τι που φεύγει και παλαιώνει, ένα άλλο νέον εις την θέσιν του, όμοιον όπως αυτό. Μ' αυτό το τέχνασμα» είπε «Σωκράτη, έχει μέρος εις την αθανασίαν η θνητή ύπαρξις, και ως προς το σώμα, και ως προς όλα τ' άλλα· η αθάνατος πάλιν με άλλο. Μη σου φαίνεται λοιπόν παράξενον, ότι κάθε ύπαρξις εμφύτως αποδίδει σημασίαν εις το αποβλάστημά της·χάριν της αθανασίας συνοδεύει τα όντα όλα ο ζήλος αυτός και ο έρως».

Μελετώντας ετούτον τον διάλογο, σιγά σιγά ξετυλίγεται μπροστά μου ένα κουβάρι από αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων,  τις σχέσεις τους, την επικοινωνία τους και συνεπώς, την γνώση -την βαθύτερη γνωριμία- του καθενός από τον άλλο, και την αλληλοπεριχώρησή τους.

Όπως απερίφραστα "ρίχνει το γάντι" η Διοτίμα, "για να είσαι γνώστης, προαπαιτείται  να έχεις [ή, προφανώς, να αποκτήσεις] ουσιαστική αντίληψη των πραγμάτων! (πώς θα γίνης ποτέ έμπειρος εις τα ζητήματα του έρωτος εφ' όσον δεν εννοείς αυτά;").

Η αντιληπτική ικανότητα είναι ο στοιχειώδης πνευματικός ουδός (κατώφλι) για να πραγματοποιηθεί (ακόμη και η υποτυπώδης) επικοινωνία, ανάμεσα σε οποιουσδήποτε ανθρώπους. Προϋποτίθεται λοιπόν, η μελέτη, ώστε να αποκτηθεί η γνώση. Και ο φιλομαθής Σωκράτης, ομολογεί, πως ο λόγος που κατέφυγε στην Διοτίμα, ήταν για να διδαχθεί!

Οι εν σειρά παραστάσεις, η ενημέρωση και τα ερεθίσματα  που λαμβάνονται (όπως συμβαίνει) με τις  διαρκώς εναλασσόμενες (τηλεοπτικές)  εικόνες, δεν αποτελούν γνώση, αλλά μια ανοργάνωτη και άτακτη συσσώρευση πληροφοριών, που συσκοτίζει την δυνατότητα γνώσης και προκαλεί σύγχυση στον αποδέκτη τους.

Απαιτείται όμως κι  ένα ελάχιστο προσωπικό ενδιαφέρον και προβληματισμός, ένθερμη αναζήτηση, ερωτήματα και στόχος. Απαιτείται τουλάχιστον, να είναι κανείς ανοιχτόμυαλος, για να ακούσει και να διδαχθεί, ώστε να αποκτήσει γνώση.  

Προϋποτίθεται ασφαλώς  αντιληπτική ικανότητα του υποκειμένου και πρόθεσή του να συμπράξει,  κι όχι να εμμένει στην διατήρηση ενός εγωτικού κεκτημένου [αγνωσίας, αλλά και αδιαφορίας περί τα τεκταινόμενα γύρω του ή την ανεξήγητα αφελή de facto ανεπέρειστη διατήρηση μιας εξάρχουσας θέση στο περιβάλλον του]. 

Η πρόσληψη των νέων ερεθισμάτων και συνεπώς νέας γνώσης, δεν αναιρεί την ήδη αποκτηθείσα σοφία, αλλά την διευρύνει, και κλειδί γι' αυτό, είναι η ικανότητα διάκρισης και η επεξεργασία του νέου, που συχνά παρουσιάζεται ως θελκτικό.

Η θνητή μας φύση, επιδιώκει όσον είναι δυνατόν, να είναι αιωνία και αθάνατη, δηλαδή, με το ν' αφήνη πάντοτε εις του παλαιού την θέσιν ένα νέον παρόμοιον, λέει η Διοτίμα. Κι αυτό, είναι δυνατό μόνο δια της αναπαραγωγής.

Μα ο άνθρωπος δεν είναι όπως τα άλογα πλάσματα.  Αυτά, που πολλαπλασιάζονται, καθώς η φύση τους τα καλεί και τα προσκαλεί για την αναπαραγωγή, και μετά από λίγο αφήνουν τα μωρά τους  να επιβιώσουν όπως μπορούν.

Ο άνθρωπος,  έχει ευθύνη για τον βλαστό του, επί πολύ καιρό μετά την γέννησή του. Και σήμερα πια, που δεν ζεί μέσα στα σπήλαια, όπως οι πρόγονοί του, πρέπει να επιμεληθεί την ανατροφή και την αγωγή του βλαστού του, ώστε αυτός να αποκτήσει ένα υπόβαθρο στοιχειώδους ηθικής και υπευθυνότητας ως προσωπικότητα, κι ένα υπόβαθρο ηλικίας και δημιουργικής ικανότητας προκειμένου να μπορεί να αυτονομηθεί και να απεξαρτηθεί από την κηδεμονία και την επίβλεψη των γονέων του.

Αν σκεφτούμε όπως οι νεωτεριστές και οι φιλελεύθεροι, τότε θα πούμε όλα εκείνα, που η ατομική απόλαυση και ανευθυνότητα μας ωθούν για να αρνηθούμε δεσμεύσεις και ευθύνες, όπως:

• για την αυτοδιάθεση της εγγύου γυναίκας που το μετάνοιωσε, 
• για την υιοθεσία των άτυχων παιδιών από ευγενή άτομα που επιθυμούν ένα παιδί αλλά δεν μπορούν να το κυοφορήσουν 
• (είτε επειδή αυτό είναι αδύνατο λόγω φύλου, 
• ή λόγω συντρόφου, 
• ή επειδή ξεχαστήκανε και τους προσπέρασε ο καιρός, 
• ή ακόμη και το απεχθές και συνάαμα κυνικό, πως δηλ. ένα μωρό είναι και ιατρικώς χρήσιμο, για μελέτη και υποκατάσταση), 
• και τόσα άλλα!

Σε τούτα τα φαιδρά δεν προβάλλω καμμιά αντίρρηση, όχι επειδή δεν έχω τί να αντιτάξω, αλλά επειδή θαρρώ πως το θέμα όταν τίθεται έτσι, δεν αποσκοπεί σε αντίληψη και γνώση των πραγμάτων, αλλά ως σόφισμα διαφυγής, από έλλειψη λογικής, ή ως επιχείρημα, εκεί που κυριαρχεί η ιδεολογία των "εαυτών"! Αυτών, δηλ., που επιθυμούν μόνο να λάβουν από τους άλλους, και ουδέποτε να συμμετέχουν στην προετοιμασία και  στην δράση, που απαιτεί κάθε δημιουργία.

Σημείωση (από την πηγή):

Για να καθορίσει ποια είναι τα γνωρίσματα του Έρωτα, ο Σωκράτης στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, κατέφυγε σε μια συνομιλία του με μια γυναίκα από τη Μαντίνεια, τη Διοτίμα.

Η Διοτίμα ήταν γνώστρια της "πυθαγόρειας αριθμοσοφίας". Κατά τον Ξενοφώντα, δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων («ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι»). Αλλά και ο Πρόκλος θεωρεί τη Διοτίμα «Πυθαγορική».

Η Διοτίμα ήταν η ιέρεια εκείνη που έκανε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π.Χ. Το όνομα Διοτίμα είναι επίσης δηλωτικό δράσεων για την ισότητα ανδρών και γυναικών, γι' αυτό και  η Διοτίμα είναι η μόνη γυναίκα που συμμετέχει στο ανδροκρατούμενο Συμπόσιο...

Αυτή υποστήριζε ότι ο Έρωτας είναι ένας δαίμονας, που, ως γιος του Πόρου και της Πενίας, είναι γεμάτος αντιφάσεις, στοχεύει, ωστόσο, στην παντοτινή κατοχή του αγαθού, επιδιώκει δηλαδή την αθανασία.

Το μόνο που μπορεί να πει κανείς ότι έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες, σαν κοινό σημείο στήριξης όλων των εκδοχών του έρωτα, είναι η σχεδόν αυθόρμητη διαίσθηση ότι αυτό που διακυβεύεται στο επίπεδο του έρωτα έχει να κάνει με την έλλειψη, ότι κάπου ο έρωτας βρίσκεται σε συνάφεια, σε εγγύτητα με ένα ορισμένο καθεστώς της έλλειψης, η οποία λειτουργεί και σαν αρχή ερωτικοποίησης και επιθυμητότητας ενός αντικειμένου. Δηλαδή ένα αντικείμενο καθίσταται επιθυμητό στο βαθμό που έρχεται να λειτουργήσει στις Πηγή: www.lifo.gr

Το μόνο που μπορεί να πει κανείς ότι έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες, σαν κοινό σημείο στήριξης όλων των εκδοχών του έρωτα, είναι η σχεδόν αυθόρμητη διαίσθηση ότι αυτό που διακυβεύεται στο επίπεδο του έρωτα έχει να κάνει με την έλλειψη, ότι κάπου ο έρωτας βρίσκεται σε συνάφεια, σε εγγύτητα με ένα ορισμένο καθεστώς της έλλειψης, η οποία λειτουργεί και σαν αρχή ερωτικοποίησης και επιθυμητότητας ενός αντικειμένου. Δηλαδή ένα αντικείμενο καθίσταται επιθυμητό στο βαθμό που έρχεται να λειτουργήσει στις Πηγή: www.lifo.gr

Η Μεγαλόχαρη, οι γελοιογράφοι και η πολιτική ορθότητα

 

Διαβάζω την kathimerini.gr/ και έκπληκτη βλέπω τους σκιτσογράφους της να σχολιάζουν με το πενάκι τους την απελευθέρωση των στρατιωτικών μας [που παρέμειναν για τόσο καιρό -αναιτίως  κατά το πανθομολογούμενον- φυλακισμένοι, σε τουρκικές φυλακές, για τον λόγο πως, τάχα, μπήκαν στην τουρκική επικράτεια και κατασκόπευαν την γείτονα χώρα...]

Από την μια πλευρά ο κ. Ζουράρις, αντέταξε πως δεν τους άξιζαν τιμές υποδοχής μετά την απελευθέρωσή τους, και μάλιστα τιμές, καθ' υπέρβασιν του μέτρου. Ένα μέτρο,  που ο ίδιος, στον δημόσιο λόγο του, κατά κανόνα δεν το κράτησε. Αποσκοπούσε πάντα στο να κάνει ντόρο. Είτε με την πληθωρική του έκφραση, είτε με την πληθωρική του αντίδραση.

Από την άλλη, οι γελοιογράφοι, που επειδή διανθίζουν τα "πνευματώδη" σχόλιά τους και με κάποιο σκίτσο, φαίνεται πως ονομάστηκαν σκιτσογράφοι, προκειμένου να αποφύγουν τον προβακατόρικο ρόλο του επαγγελματία "γελοιοποιού". Όμως αυτό κάνουν στην πράξη. Γελοιοποιούν, ό,τι δεν σέβονται, και κάθε τι, προς το οποίο διαφωνούν ή αρνούνται.

Η ουσία του σκίτσου, όσο και η ουσία του κειμένου τους, καθώς αναφέρεται με ένα ελαφρό και κοροϊδευτικό τρόπο σε κάτι που για άλλους είναι πολύ σοβαρό, [και ίσως είναι ζήτημα ζωής και θανάτου,  ίσως είναι το νόημα της ζωής τους, ίσως είναι η βαθύτερη ουσία της ύπαρξής τους όλης, και η γενεσιουργός αιτία της ακεραιότητας και της εσωτερικής τους ειρήνης],  προσβάλλει βάναυσα τους ανθρώπους που αισθάνονται έτσι. 

Όμως, αγαπητοί, δεν μπορείτε να αρνείσθε το διαφορετικό, να αρνείσθε τον άλλο, πού 'χει για σπουδαία παράμετρο στην ζωή του την πίστη του. Δεν μπορείς παρά να ζήσεις μ' αυτόν. Ή θα τον εξαλείψεις. [Και, για να χρησιμοποιήσουμε το δικό τους το επιχείρημα, με το οποίο προσπαθούν να μας εισαγάγουν στον κόσμο της δικής τους θεωρίας και πράξης], είναι όμως, αυτό, πολιτικώς ορθό; 

Ασφαλώς, κανείς δεν μπορεί να μας υποχρεώσει να ενστερνισθούμε απόψεις, θέσεις ή πιστεύω, με τα οποία διαφωνούμε. Αλλά αυτό ισχύει για όλους! Ισχύει και για εκείνους με τους οποίους μπορεί να διαφωνούμε, απολύτως. Εάν ευαγγελιζόμεθα τον πολιτισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως κατάκτηση του πολιτισμένου κόσμου, δεν μπορούμε να περιφρονούμε και να περιγελούμε την πίστη των άλλων, για μόνο τον λόγο ότι δεν συμπίπτει με την δική μας έλλειψη πίστης. Ούτε να τους αρνούμεθα το αντίστοιχο δικαίωμα, που φυλάσσουμε και διεκδικούμε για τον εαυτό μας.

Κι είναι απορίας άξιο που δεν έχει εμφανιστεί γελοιοποιός/σκιτσογράφος, που να διακωμωδεί τις γιορτές των μουσουλμάνων και των άλλων θρησκειών, δοξασιών και δογμάτων, εξευτελίζοντας τα ιερά τους και τα αξιοσέβαστα αυτών. Θαρρεί κανείς ανεξήγητη την επιθετικότητα και το μένος πολλών που στρέφονται κατά των σεβαστών, των ιερών και των οσίων της Ορθοδοξίας.  Αλλά αυτό είναι μονομέρεια και προκατάληψη. Ίσως μάλιστα, να είναι και φόβος, ή δειλία, να τα βάλει κανείς με κάποιους που απαντούν με μαζικές δολοφονίες για την πίστη τους. Και γι' αυτό, να το βρίσκει εύκολο να υβρίζει, να ειρωνεύεται και να διακωμωδεί, εκείνους, από τους οποίους  δεν περιμένει πως θα του φερθούνε με καταλυτική δριμύτητα, μεγαλύτερη ή αντίστοιχη, προς την δική του αμετροέπεια και προκλητικότητα.

Ας μην ξεχνούν, οι γελοιοποιοί/σκιτσογράφοι, πως οι Ελληνες στρατιωτικοί, απελευθερώθηκαν από τις τουρκικές φυλακές την 15/8, που είναι ημέρα της Παναγίας. Κι αυτό το γεγονός, δεν αμφισβητείται. Για το αν μεσολάβησε η Παναγία, ή οικονόμησε ο Κύριος και Υιός Της, "ουκ έστιν αυτών (και ημών) γνώναι". Μπορούν να υποθέτουν ό,τι θέλουν, ελευθέρως, και δεν πρόκειται να τους κοροϊδέψουμε για τις απόψεις τους, όσοι δεν συγκλίνουμε μ' αυτές. Όλες, εξ άλλου, οι επί του θέματος απόψεις είναι αναπόδεικτες, με τα γνωστά κι ανθρώπινα μέτρα. 

Στον αντίποδα -ομολογομένως- στέκει το άλλο σκίτσο [όπου ο Τσίπρας γονυπετής προσέρχεται στην Παναγία προσφέροντάς της, μάλιστα, Θρόνο], με το οποίο υποδηλούται ο εξευτελισμός του δεδηλωμένου άθεου πρωθυπουργού μας, και επιβεβαιώνεται αυτό που έχει παλαιόθεν λεχθεί (στην Καθ. Επιστ. Ιακ. δ΄.6 ) "Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν." [Και με τούτο δηλώνεται πως ο κάθε αλαζών θα υποχρεωθεί, από τη φορά των πραγμάτων σε αυτοαναίρεση, αυτοεξευτελισμό].

Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούμε, γιατί όλοι μας παραφερόμαστε και αυθαιρετούμε, περιφρονούμε και επαιρόμεθα. Ας μην το κάνουμε τουλάχιστον κατ' επάγγελμα, αλλά με μέτρο, σπανίως, και κατά λάθος. Διότι τα λάθη είναι ανθρώπινα (Ουχ έστιν άνθρωπος ός ζήσεται  και ουχ αμαρτήσει...)