Σμαραγδένια και γυάλινα

 Kαθημερινά συρρέουν δεκάδες ειδήσεις στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, και, κάμποσες από αυτές τις διατρέχω, με αληθινό ενδιαφέρον. Ψάχνοντας αλήθεια και αρετή. Συχνά δεν βρίσκω τίποτε σπουδαίο, αλλά δεν απογοητεύομαι. Δεν μπορεί να τελείωσε το κάλλος του κόσμου!

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου η ανάρτηση της Σμαράγδας Καρύδη, όπως την είδε η Ματίνα Δελλή,  (δείτε εδώ).

Έμεινα έκπληκτη από τον σχολιασμό της αρθρογράφου, που εξέπεμπε έναν άνευ ορίων λατρευτικό θαυμασμό για τις "αλήθειες" που είδε [σε όλο αυτό με τις φωτιές και την στάση του κόσμου εδώ και απανταχού της γής],  η ηθοποιός κ. Σμαράγδα Καρύδη.  Κι επειδή θέλω να καταλαβαίνω τί διαβάζω, και να επεξεργάζομαι ό,τι ακούω, σας μεταφέρω τον προβληματισμό μου.

Αντιγράφω από την (σχολιασθείσα από την Ματίνα Δελλή) ανάρτηση της κ. Καρύδη:

"Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χασταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;
Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαινει pray; Οτι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς,
αφού διαχρονικά θα καιμε τα δάση, θα χτιζουμε όπου και οπως να ναι,
αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι,
αφού θα μπαζωνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιως θα αδιαφορουμε για τα σκουπιδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων,
αφου θ αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;; -
Αφού θ ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαιρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουιτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρις να ενεργοποείται το σώμα μας που έχει παρει το σχήμα του καναπέ. Χωρις να ξεσηκωθεί ο παραμόρφωμένος μας αντίχειρας απ το πληκτρολόγιο. Χωρις να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρις να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα.
Αφού το δικό μας σπιτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφου όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε .
Αφου θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας , ποτέ για να αναδασωθουν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θ απαιτήσουμε ποτέ να παψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία , ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι,
αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό,...."

 Προσπαθώντας να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό της αρθρογράφου για τις σκέψεις της ηθοποιού, στέκομαι στα ερωτήματα που μου γέννησε η τοποθέτηση της τελευταίας:

• Γιατί είναι φοβιστικό πράγμα η προσευχή; είναι πιο καλό ηρεμιστικό και παρηγορητικό το βουντού;
• Θεωρείτε ότι όταν κάποιος προσεύχεται δεν επιδιώκει ακόμη και το να γίνει καλύτερος;
• Είναι το χαστανγκ change μια παρότρυνση προς τους άλλους, χωρίς να περιλαμβάνουμε τον εαυτό μας ή είναι μια δημόσια δήλωση πως θα γίνουμε καλύτεροι; σε τί θα γίνουμε καλύτεροι, πιό είναι το καλύτερο και για ποιόν να γίνουμε καλύτεροι, τί θα κάνουμε με όσους δεν θέλουν να γίνουν καλύτεροι, θα τους αφανίσουμε;
• Ανατριχιάζετε με τις προσευχές όλων των δογμάτων και όλων των δοξασιών ή μόνο με τις προσευχές των χριστιανών και δή των ορθοδόξων; έχετε ποτέ, σατιρίσει, ψέξει ή κοροιδέψει ολοφάνερα  έναν μουσουλμάνο ή έναν αλλόθρησκο που προσεύχεται;
• Γιατί νομίζετε πως όλοι εμείς θα εξακολουθήσουμε να ψηφίζουμε ψεύτες, ανεπαρκείς και απατεώνες; εσείς μπορείτε να βοηθήσετε για να μην συμβαίνει αυτό;
• Νομίζετε πως όλοι και για πάντα θα θέλουμε να εκλέγουμε πολιτικούς αποκλειστικά για την ατομική μας εξυπηρέτηση; το θεωρείτε σωστό και τί θα κάνετε εσείς για να αλλάξει αυτό;
• Νομίζετε κι εσείς ότι ο Έλληνας είναι κάφρος;
• Νομίζετε ότι ο κάθε έλληνας προασπίζοντας τα εθνικά του ιδεώδη και τα πάτρια χώματά του,  είναι ένα καταγέλαστο φαιδρό πρόσωπο;
• Τί νομίζετε πως χρειάζεται για να μην ξεχνάμε τα λάθη μας; ή μήπως νομίζετε πως ο έλληνας είναι μια ανίατη περίπτωση και θα είναι για πάντα ένας ανόητος που θα παρακολουθεί από τον καναπέ  -άπνους και σε πνευματικό λήθαργο- να ποδοπατείται η ζωή του;
• Γιατί πιστεύετε πως θα ξεχάσουμε τις ανομίες, την λοιδορία των κυβερνώντων και την αναισθησία τους;
• Γιατί πιστεύετε πως όλοι εμείς αποδιοργανώσαμε τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ είναι πολύ καλά γνωστό πως τα πανεπιστήμια είναι το φέουδο και η έδρα της αριστεράς επαναστικότητας, η οποία και τα έχει αποδιοργανώσει (με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών και κυρίως της αντιπολιτευόμενης αριστεράς);
• Η επιτίμησή σας για το ενδιαφέρον μας προς γνώση και παιδεία, θα έπρεπε πρωτίστως να στρέφεται προς τα υπουργεία και δη το υπουργείο "αποπαίδευσης και αφελληνισμού", που κηρύσσει σαν ρετσινιά, την αριστεία, και τόσα άλλα φαιδρά, διαχρονικώς!
• Αυτοί που σήμερα γυρίζουν πίσω την κριτική και αποποιούνται τις ευθύνες τους, δεν είναι οι Έλληνες πολίτες, αλλά οι κυβερνητικοί μας αξιωματούχοι. Η κυβέρνηση της αριστεράς είναι που θεωρεί την παθιασμένη απαγόρευση της κριτικής προς αυτούς ως κεκτημένο και ως ταμπού, και μανιωδώς αγωνίζονται για να μην καταρριφθεί αυτό το "κεκτημένο".
• Η αλληλεγγύη των Ελλήνων, η ευαισθησία, η κατανόηση, η συνδρομή προς τον ενδεή είναι παροιμιώδης, άσχετο που η αριστερά προσπάθησε να την αλλοιώσει με εκείνα τα αλήστου μνήμης συνδικαλιστικά: "είναι υποχρέωση του κράτους"(!), που έτειναν από πάντα στην αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, των παραδόσεων και της ιστορικής διαδρομής του ελληνισμού και της πορείας του. 
• κ.ά.

Όλα τούτα τα ερωτήματα, δεν μου κάνουν αξιοθαύμαστη την ανάρτηση της κ. Καρύδη. Είναι μια προσπάθεια ενοχοποίησης των παθόντων και απομείωσης της ελπίδας του κοινωνικού περίγυρου. Είναι μια προσπάθεια για  πνευματική εμφύτευση της διαφθοράς και της ηττοπάθειας ως παγίων θέσεων και τρόπων αντιμετώπισης της ζωής μας, ως Ελλήνων. Είναι σαν τις προεκλογικές εκπομπές του Λαζόπουλου, που μας κατηύθυνε προς τους σωτήρες, που οσονούπω, θα έρχονταν... Η ανάρτηση αυτή είναι στο σύνολό της υβριστική και προσβλητική για όσους αγωνίζονται και επιμένουν (να δημιουργούν και να αγωνίζονται για) να κερδίσουν οι ίδιοι,  πραγματικά, την ζωή τους. Μπορεί να αναφέρεται στους κομματικούς πελάτες της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά δεν είμαστε όλοι από το ίδιο φύραμα.
 ,
Μπορεί έτσι να θέλετε να μας βλέπετε, ή έτσι να νομίζετε πως είμαστε, καθώς μας απευθύνεστε μέσα από την τηλεοπτική οθόνη.

Αλλά, είναι πια "παρά πέντε", κι αργήσαμε! Χάσαμε πολλή ώρα, και φτάσαν οι φωτιές στην πόρτα μας! Δεν μπορούμε να στεκόμαστε αδρανείς καθώς γυρίζουν  την ζωή μας σε ταινία, για να την παίζουν ως σάτιρα ή ως κωμωδία, ανάλογα με τα κέφια τους, οι διάφοροι κι αδιάφοροι κρατούντες!

Υπάρχουν κι αυτά, (δείτε τα),  τα σμαραγδένια κι αδαμάντινα, που έχουν πολύ πόνο και αλήθεια, πολύ θυμό και δύναμη ψυχής. Χωρίς καναπέ, αφασία, εθελοτυφλία, χωρίς συνήθεια στη λαμογιά και χωρίς εθισμό στο βόλεμα.

ς το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Πηγή: Protagon.gr

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν. «Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»… Πηγή: Protagon.gr

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν. «Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»… Πηγή: Protagon.gr