Σμαραγδένια και γυάλινα

 Kαθημερινά συρρέουν δεκάδες ειδήσεις στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, και, κάμποσες από αυτές τις διατρέχω, με αληθινό ενδιαφέρον. Ψάχνοντας αλήθεια και αρετή. Συχνά δεν βρίσκω τίποτε σπουδαίο, αλλά δεν απογοητεύομαι. Δεν μπορεί να τελείωσε το κάλλος του κόσμου!

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου η ανάρτηση της Σμαράγδας Καρύδη, όπως την είδε η Ματίνα Δελλή,  (δείτε εδώ).

Έμεινα έκπληκτη από τον σχολιασμό της αρθρογράφου, που εξέπεμπε έναν άνευ ορίων λατρευτικό θαυμασμό για τις "αλήθειες" που είδε [σε όλο αυτό με τις φωτιές και την στάση του κόσμου εδώ και απανταχού της γής],  η ηθοποιός κ. Σμαράγδα Καρύδη.  Κι επειδή θέλω να καταλαβαίνω τί διαβάζω, και να επεξεργάζομαι ό,τι ακούω, σας μεταφέρω τον προβληματισμό μου.

Αντιγράφω από την (σχολιασθείσα από την Ματίνα Δελλή) ανάρτηση της κ. Καρύδη:

"Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χασταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;
Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαινει pray; Οτι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς,
αφού διαχρονικά θα καιμε τα δάση, θα χτιζουμε όπου και οπως να ναι,
αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι,
αφού θα μπαζωνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιως θα αδιαφορουμε για τα σκουπιδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων,
αφου θ αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας;; -
Αφού θ ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαιρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουιτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρις να ενεργοποείται το σώμα μας που έχει παρει το σχήμα του καναπέ. Χωρις να ξεσηκωθεί ο παραμόρφωμένος μας αντίχειρας απ το πληκτρολόγιο. Χωρις να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρις να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα.
Αφού το δικό μας σπιτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφου όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε .
Αφου θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας , ποτέ για να αναδασωθουν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θ απαιτήσουμε ποτέ να παψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία , ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι,
αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό,...."

 Προσπαθώντας να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό της αρθρογράφου για τις σκέψεις της ηθοποιού, στέκομαι στα ερωτήματα που μου γέννησε η τοποθέτηση της τελευταίας:

• Γιατί είναι φοβιστικό πράγμα η προσευχή; είναι πιο καλό ηρεμιστικό και παρηγορητικό το βουντού;
• Θεωρείτε ότι όταν κάποιος προσεύχεται δεν επιδιώκει ακόμη και το να γίνει καλύτερος;
• Είναι το χαστανγκ change μια παρότρυνση προς τους άλλους, χωρίς να περιλαμβάνουμε τον εαυτό μας ή είναι μια δημόσια δήλωση πως θα γίνουμε καλύτεροι; σε τί θα γίνουμε καλύτεροι, πιό είναι το καλύτερο και για ποιόν να γίνουμε καλύτεροι, τί θα κάνουμε με όσους δεν θέλουν να γίνουν καλύτεροι, θα τους αφανίσουμε;
• Ανατριχιάζετε με τις προσευχές όλων των δογμάτων και όλων των δοξασιών ή μόνο με τις προσευχές των χριστιανών και δή των ορθοδόξων; έχετε ποτέ, σατιρίσει, ψέξει ή κοροιδέψει ολοφάνερα  έναν μουσουλμάνο ή έναν αλλόθρησκο που προσεύχεται;
• Γιατί νομίζετε πως όλοι εμείς θα εξακολουθήσουμε να ψηφίζουμε ψεύτες, ανεπαρκείς και απατεώνες; εσείς μπορείτε να βοηθήσετε για να μην συμβαίνει αυτό;
• Νομίζετε πως όλοι και για πάντα θα θέλουμε να εκλέγουμε πολιτικούς αποκλειστικά για την ατομική μας εξυπηρέτηση; το θεωρείτε σωστό και τί θα κάνετε εσείς για να αλλάξει αυτό;
• Νομίζετε κι εσείς ότι ο Έλληνας είναι κάφρος;
• Νομίζετε ότι ο κάθε έλληνας προασπίζοντας τα εθνικά του ιδεώδη και τα πάτρια χώματά του,  είναι ένα καταγέλαστο φαιδρό πρόσωπο;
• Τί νομίζετε πως χρειάζεται για να μην ξεχνάμε τα λάθη μας; ή μήπως νομίζετε πως ο έλληνας είναι μια ανίατη περίπτωση και θα είναι για πάντα ένας ανόητος που θα παρακολουθεί από τον καναπέ  -άπνους και σε πνευματικό λήθαργο- να ποδοπατείται η ζωή του;
• Γιατί πιστεύετε πως θα ξεχάσουμε τις ανομίες, την λοιδορία των κυβερνώντων και την αναισθησία τους;
• Γιατί πιστεύετε πως όλοι εμείς αποδιοργανώσαμε τα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ είναι πολύ καλά γνωστό πως τα πανεπιστήμια είναι το φέουδο και η έδρα της αριστεράς επαναστικότητας, η οποία και τα έχει αποδιοργανώσει (με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών και κυρίως της αντιπολιτευόμενης αριστεράς);
• Η επιτίμησή σας για το ενδιαφέρον μας προς γνώση και παιδεία, θα έπρεπε πρωτίστως να στρέφεται προς τα υπουργεία και δη το υπουργείο "αποπαίδευσης και αφελληνισμού", που κηρύσσει σαν ρετσινιά, την αριστεία, και τόσα άλλα φαιδρά, διαχρονικώς!
• Αυτοί που σήμερα γυρίζουν πίσω την κριτική και αποποιούνται τις ευθύνες τους, δεν είναι οι Έλληνες πολίτες, αλλά οι κυβερνητικοί μας αξιωματούχοι. Η κυβέρνηση της αριστεράς είναι που θεωρεί την παθιασμένη απαγόρευση της κριτικής προς αυτούς ως κεκτημένο και ως ταμπού, και μανιωδώς αγωνίζονται για να μην καταρριφθεί αυτό το "κεκτημένο".
• Η αλληλεγγύη των Ελλήνων, η ευαισθησία, η κατανόηση, η συνδρομή προς τον ενδεή είναι παροιμιώδης, άσχετο που η αριστερά προσπάθησε να την αλλοιώσει με εκείνα τα αλήστου μνήμης συνδικαλιστικά: "είναι υποχρέωση του κράτους"(!), που έτειναν από πάντα στην αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, των παραδόσεων και της ιστορικής διαδρομής του ελληνισμού και της πορείας του. 
• κ.ά.

Όλα τούτα τα ερωτήματα, δεν μου κάνουν αξιοθαύμαστη την ανάρτηση της κ. Καρύδη. Είναι μια προσπάθεια ενοχοποίησης των παθόντων και απομείωσης της ελπίδας του κοινωνικού περίγυρου. Είναι μια προσπάθεια για  πνευματική εμφύτευση της διαφθοράς και της ηττοπάθειας ως παγίων θέσεων και τρόπων αντιμετώπισης της ζωής μας, ως Ελλήνων. Είναι σαν τις προεκλογικές εκπομπές του Λαζόπουλου, που μας κατηύθυνε προς τους σωτήρες, που οσονούπω, θα έρχονταν... Η ανάρτηση αυτή είναι στο σύνολό της υβριστική και προσβλητική για όσους αγωνίζονται και επιμένουν (να δημιουργούν και να αγωνίζονται για) να κερδίσουν οι ίδιοι,  πραγματικά, την ζωή τους. Μπορεί να αναφέρεται στους κομματικούς πελάτες της εκάστοτε εξουσίας. Αλλά δεν είμαστε όλοι από το ίδιο φύραμα.
 ,
Μπορεί έτσι να θέλετε να μας βλέπετε, ή έτσι να νομίζετε πως είμαστε, καθώς μας απευθύνεστε μέσα από την τηλεοπτική οθόνη.

Αλλά, είναι πια "παρά πέντε", κι αργήσαμε! Χάσαμε πολλή ώρα, και φτάσαν οι φωτιές στην πόρτα μας! Δεν μπορούμε να στεκόμαστε αδρανείς καθώς γυρίζουν  την ζωή μας σε ταινία, για να την παίζουν ως σάτιρα ή ως κωμωδία, ανάλογα με τα κέφια τους, οι διάφοροι κι αδιάφοροι κρατούντες!

Υπάρχουν κι αυτά, (δείτε τα),  τα σμαραγδένια κι αδαμάντινα, που έχουν πολύ πόνο και αλήθεια, πολύ θυμό και δύναμη ψυχής. Χωρίς καναπέ, αφασία, εθελοτυφλία, χωρίς συνήθεια στη λαμογιά και χωρίς εθισμό στο βόλεμα.

ς το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Πηγή: Protagon.gr

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν. «Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»… Πηγή: Protagon.gr

«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ; Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους, τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ. Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο. Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του. Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο, αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά. ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας, ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε. Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας. Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή. Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της. Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους. Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν ποτέ να τα ψάχνουν. Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει. Για τον αντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι. Δε θα βγούμε για τη Χρυσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα, την Εβελίνα και τη Μαριλια Αυτοι οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύτουμε εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική. Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς». Η Σμαράγδα τα λέει. Σπουδαία ηθοποιός, σπουδαίος άνθρωπος, είχε, κατά την άποψή μου, την ατυχία να γίνει διάσημη μέσα από το σαχλό «Παρά Πέντε» του Καπουτζίδη. Αλλά μέσα από αυτό είχε την τύχη να απευθυνθεί σε μάζες. Σε ανθρώπους που αλλιώς κανείς δεν θα κατάφερνε να προσεγγίσει. Και τώρα τους λέει την αλήθεια που δεν θα ήθελαν να ακούσουν. «Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς»… Πηγή: Protagon.gr

Η νομική όψη των πραγμάτων

 

Παλιά επαγγελματική συνήθεια με κάνει να αναλύω τα λόγια που ακολουθούν ένα ατόπημα ομιλούντος. Ένα αδίκημα, ένα λάθος, μια παράλειψη. Τις δικαιολογίες, τις απολογίες...

Έγραφα προ καιρού, για την Απολογία:

Η απολογία του κατηγορουμένου

γίνεται, προκειμένου, αυτός

να μας πείσει για την αθωότητά του

Του ενόχου για τα κίνητρά του.

πως ήταν τάχα ευγενή,

ή για τις συνθήκες,

πως τάχα δεν ήταν πρόσφορες, 

ή

πως δεν ήταν από μόνες ικανές...

Το έγκλημα όμως παραμένει!

Μα σήμερα, μετά τις τραγικές υλικές καταστροφές και τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν μέσα στη φωτιά (και μέσα στη θάλασσα, όπου απελπισμένοι οι πυρόπληκτοι αναζήτησαν καταφύγιο), σήμερα που οι κυβερνητικοί, (δείτε εδώ) μας προκαλούν, μας απειλούν και μας υβρίζουν, επειδή τάχα, αδίκως τους καταλογίζουμε ευθύνες και ανικανότητα, επιβάλλεται να αναθεωρήσουμε.

Οι πολιτικές ευθύνες τους, είναι έπεα πτερόεντα. Ούτε πολιτικοί είναι, ούτε ευθύνες αναλαμβάνουν. Μόνη λύση, η άρση του καταλογισμού σ΄αυτούς οιασδήποτε ευθύνης, αφού οι εγνωσμένες ουσιαστικές ευθύνες τους, είναι αδύνατο -εν τοις πράγμασιν- να καταλογιστούν. 

Εμείς, θα θέλαμε να τους αποδώσουμε ευθύνες, θαρρώντας πως έχουμε να κάνουμε με υπεύθυνους και νοήμονες.

Αυτοί όμως, ισχυρίζονται πως είναι ανεύθυνοι. Κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχθούμε!

Και τούτο, γιατί από τα έργα τους προκύπτει, ότι δεν διαθέτουν τον πνευματικό ουδό (*) που προϋποθέτει η αντιληπτική ικανότητα, ούτε τον ηθικό ουδό που απαιτεί η δημιουργία εμπιστοσύνης.

Στις παλιές ελληνικές κωμικές ταινίες το λέγανε "απαλλαγή λόγω βλακείας", "κάνει τον κινέζο" κλπ. 

Στην λαογραφική μας παράδοση, αυτή η πρακτική που τηρεί τούτες τις μέρες η κυβέρνηση, λέγεται με πολλούς τρόπους:"βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα", "βάζει ο κλέφτης την φωνή να φύγει ο νοικοκύρης", "δώσ' του θάρρος του χωριάτη θα τον βρεις και στο κρεββάτι" κλπ.]

(*) Ουδός = κατώφλι,  και μεταφορικά: το κάτω όριο

Βάση και εποικοδόμημα: Κυριακή ενάτη. Παύλου, Α προς Κορινθίους, κεφ. γ, εδ. 9-17

 

Βάση και εποικοδόμημα στην ανθρώπινη ζωή και την κοινωνία, στην ιστορική πορεία του ανθρώπινου πνεύματος και του πολιτισμού. Στο δίπολο αυτό (βάση και εποικοδόμημα) στηρίχτηκε όλη η κομμουνιστική θεωρία και πράξη. Μας είπανε πως η οικονομική δομή της κοινωνίας,  σχηματίζει την πραγματική βάση πάνω στην οποία υψώνεται ένα τεράστιο κοινωνικό και νομικό εποικοδόμημα: το κράτος, με όλα όσα στηρίζουν την πολιτική του οργάνωση και την νομή της εξουσίας.

Αυτή είναι μια σκέψη πολιτική, αλλά πέρα από αυτή υπάρχει ο άνθρωπος, οι αναζητήσεις και οι ανησυχίες του. Κι όταν ο άνθρωπος δεν θεωρεί πως μπορεί να δώσει όλες τις απαντήσεις, σε όλα τα ερωτήματα, ακόμη και σ' εκείνα που τον υπερβαίνουν, δεν αποφεύγει να διαβάσει και τα ιερά βιβλία. Δεν αποφεύγει την παράδοση και την ανθρώπινη σοφία, όπως και αν αυτή αποκτήθηκε. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για σοφία που αποκτήθηκε εξ αποκαλύψεως.

Στο σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα (Παύλου, Επιστολή Α' προς Κορινθίους κεφ. γ, εδ. 9-17) διαβάζω:

"9 Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. 10 Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, ἄλλος δὲ ἐποικοδομεῖ· ἕκαστος δὲ βλεπέτω πῶς ἐποικοδομεῖ· 11 θεμέλιον γὰρ ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν ᾿Ιησοῦς Χριστός. 12 εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, 13 ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει. 14 εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· 15 εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός. 16 Οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς Θεοῦ ἐστε καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; 17 εἴ τις τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός· ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιός ἐστιν, οἵτινές ἐστε ὑμεῖς."

Διαβάζοντάς και ξαναδιαβάζοντάς το, σήμερα που η ελληνική κοινωνία, μετράει αμέτρητες πληγές, σας το μεταφέρω, όπως το καταλαβαίνω:

"...Είμαστε συν-εργάτες του Θεού, Αυτός μας καθοδηγεί, (μας παιδαγωγεί και μας διδάσκει). Είμαστε έργο του Θεού. Κι εγώ (ο Παύλος), με την ευλογία του Κυρίου, ως σοφός αρχιτέκτων  έριξα τα θεμέλια, κι άλλος είναι εκείνος που θα οικοδομήσει. Ο καθένας ας βλέπει, πώς -αυτός ο ίδιος-  κάνει την δουλειά την δική του. Κανείς δεν μπορεί να βάλει για θεμέλιο τίποτε άλλο, από αυτό που είναι πράγματι το θεμέλιο: δηλαδή ο Ιησούς Χριστός. Γιατί αν κάποιος στηρίζεται σ' αυτόν τον θεμέλιο λίθο, δηλαδή στον Χριστό, και βάζει από πάνω χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμους λίθους, ξύλα, χόρτα ή καλάμι, το έργο του καθενός θα φανερωθεί, θα αποκαλυφθεί. Ο καιρός θα το δείξει. Οι δοκιμασίες θα αναδείξουν τί είναι ακριβώς το έργο του καθενός. Αν το έργο που οικοδόμησε κάποιος αντέξει, τότε αυτός θα ανταμειφθεί. Αν όμως το έργο του καταρρεύσει, τότε αυτός θα ζημιωθεί και θα σωθεί μόνο μέσα από δοκιμασίες, όπως η φωτιά. Δεν γνωρίζετε ότι ο άνθρωπος είναι ναός του Θεού κι ότι μέσα μας κατοικεί το Πνεύμα Του; Εάν κάποιος καταστρέφει τον ναό του Θεού, αυτόν ο Θεός θα τον εγκαταλείψει. Διότι ο ναός του Θεού είναι Άγιος, δηλαδή  είστε όλοι εσείς".

Κι ύστερα από όλα αυτά, σκέφτομαι πως αν κάποιος έχει αντίρρηση με όσα γράφουν οι Γραφές, τότε, αυτός, δεν χρειάζεται να είναι και εμπαθής εναντίον εκείνων που σέβονται τις Γραφές!

Στο κάτω-κάτω, κι αυτός κάποιες άλλες γραφές ασπάζεται. Κι από κάποιες άλλες "γραφές"(*) αντλεί τα επιχειρήματά του, για όσα -καλά ή κακά- διακηρύσσει ή πράττει!

Εκτός, αν όλα του τα έργα, κινούνται από τις δικές του σκέψεις και συλλήψεις, γιατί θαρρρεί πως δεν υπάρχει και δεν μας χρειάζεται κανένας Θεός των Γραφών, ή γιατί (η θεοποιημένη(!) άποψη του ιδίου ή κάποιων άλλων) έχει όλες τις απαντήσεις!


*Σημείωση: ή ισοδυνάμως: θεωρίες, πολιτικές, ιδεολογίες, φιλοσοφίες κλπ

Πήραμε τη ζωή μας λάθος!

 

Ξεκινήσαμε υπερασπιστές των αδυνάτων οραματιζόμενοι τις ίσες ευκαιρίες για όλους, και καταντήσαμε υπερασπιστές των εμμονών μας, οραματιζόμενοι την αειθαλή μας παραμονή στην εξουσία, πάνω από τα κεφάλια όλων εκείνων, που τους καταργήσαμε την δυνατότητα επιβίωσης.

Ανέκφραστοι σταθήκαμε μπροστά στις συμφορές των ανθρώπων, κι αυτάρεσκα χαμογελαστοί μπροστά στο φακό της ειδωλοποίησης,  που καθημερινά αναπαράγει την μηδενική παρουσία της  ευθύνης μας, απέναντι στον κόσμο που εξουσιάζουμε, και στο μέλλον του.

 Η εξέλιξη  αυτής της πολιτικής, ιστορικά, μας επιβεβαιώνει πως ως πολιτική πρόταση, η υπεράσπιση των αδυνάτων, είναι μονάχα μια κενή δήλωση, είναι μια πολιτική σοφιστεία που αποσκοπεί απλώς στην ανάληψη της εξουσίας. Κι αυτό δεν διαψεύδεται από την πολιτική ιστορία, σε όλα τα μέρη όπου η πολιτική αυτή πρόταση επικράτησε, για κάποιον -λίαν μικρό ιστορικά- χρόνο.

Οι εγχώριοι οραματιστές της ισότητας και της εξάλειψης της αδικίας, χωρίς ποτέ να έχουν συμφωνήσει με καμμία κυβέρνηση, και σε τίποτε απολύτως, χωρίς καμμία -ούτε την ελάχιστη- συμπόρευση με κάθε αντιπολίτευση, σε μια πιο εποικοδομητική πολιτική πρόταση και πρακτική,  αντιστρατεύτηκαν σταθερά, κάθε πρόταση που δεν εντασσόταν στην εξυπηρέτηση των κομματικών τους συμφερόντων και σχεδίων. Και μάλιστα, ασχέτως αν αυτή θα μπορούσε να αποβεί θετική για τον λαό και την χώρα.

Πλανεμένοι πολλοί από εμάς, αφεθήκαμε ή βαλθήκαμε να συνδράμουμε ένα όραμα προστασίας των αδυνάτων, πού ήταν φτιασιδωμένο έτσι ώστε να μπορεί να μας παραπλανήσει- και συμπράξαμε, αφελείς και ιδεαλιστές, στην εγκαθίδρυση της χειρότερης πολιτικής εξουσίας που θα μπορούσε ποτέ να επικρατήσει και να διαχειριστεί τις τύχες της πατρίδας μας, του λαού και του έθνους.

Το φαινόμενο δεν είναι γηγενές, είναι παγκόσμιο. Αλλά η σημασία της εγκαθίδρυσής του στον τόπο μας, είναι τεράστια. Και τούτο γιατί,  πολλοί θέλησαν τον όλεθρό μας, και τον επεδίωξαν με κάθε τρόπο. Η ιστορία είναι αψευδής μάρτυρας. Όμως για πρώτη φορά, ετούτο το κακό που μας βρήκε,  αποδείχτηκε, πως ήταν το κατάλληλο μέσο για τον εκ θεμελίων όλεθρό μας! 

Αν κάποιοι κάνουν πολέμους σε ξένες χώρες, για να κρύψουν τις δικές τους αστοχίες, και τα αρπακτικά σχέδιά τους, με τους αιματηρούς στόχους τους ελέγχουν και κυριεύουν, κατακτούν και κυριαρχούν στον κόσμο. Ετούτοι εδώ, ήρθαν για να βοηθήσουν όλους τους άρπαγες του κόσμου, τους πλεονέκτες, τους άπληστους και τους εχθρούς του ελληνισμού και της χώρας, σαν να μην έχουν τίποτε να διαφυλάξουν και να διασώσουν. Να αναπτύξουν, να αναδείξουν και να εμπλουτίσουν.

Είναι σαν να ήρθαν για να αποτελειώσουν το κακό. Να ολοκληρώσουν την καταστροφή και την εξαφάνιση. Ιστορικά δεν τό 'χαν κρυφό. Οι πράξεις και τα έργα του παρελθόντος τους είναι χαρακτηριστικά, όσο κι αν προσπαθούν να τα ωραιοποιήσουν και να τα εξαγνίσουν, ή  να εξευμενίσουν τους θυμωμένους και να ξεγελάσουν τους κακοποιημένους από τα προηγούμενα εναντίον αυτών έργα.

Οι ιδεαλιστές του αφελληνισμού, της αναίδειας, της ανικανότητας, του ψεύδους και της κοροϊδίας, της πολιτικής απάτης και του πολιτικού μηδενισμού, έχουνε πλέον ικανοποιητικό έργο. 

Είναι κρίμα που απέκτησαν -ιδιωτεύουσα ασφαλώς- πολιτική πελατεία. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η πλειοψηφία του λαού δεν είναι ανεγκέφαλοι. Μπορεί να είναι ενδεείς, μπορεί να κατέστησαν ενδεείς, μπορεί να άφησαν να γίνουν ενδεείς, αλλά είθε να μην επιτρέψουν να λοβοτομηθούν και να χάσουν την πολιτική τους κρίση και αίσθηση των πραγμάτων.

Η κυβέρνηση αυτή, έχει το πολιτικό της πρόγραμμα, που τώρα πια είναι σε όλους μας φανερό και καλά γνωστό. Εμείς όμως, όσο κι αν πήραμε την ζωή μας λάθος, έχουμε πάντα την δυνατότητα να αλλάξουμε ζωή! Να διορθώσουμε το λάθος μας και να αφαιρέσουμε από κάποιους την δυνατότητα να λένε πως τα έκαναν όλα καλά, την στιγμή που με δική τους ευθύνη, και κυρίως από την δική τους ανικανότητα, έχει καταστραφεί και πωληθεί ο τόπος, την στιγμή που έχει υποθηκευθεί το μέλλον μας, την στιγμή που ισχυρίζονται πως όλα αυτά "ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη".

Όχι κύριοι, της κυβέρνησης,

• Δεν ήταν δίκαιο να καεί ο τόπος, και να χαθούνε τόσες ψυχές και τόσοι κόποι, ολόκληρης της ζωής πολλών ανθρώπων, κι ας έγινε πράξη. Στις μέρες σας.
• Δεν ήταν δίκαιο να μην μπορούμε να επιβιώνουμε, κι ας έγινε πράξη, στις μέρες σας.
• Δεν ήταν δίκαιο να υποθηκευτεί για εκατό χρόνια η χώρα, κι ας έγινε πράξη, στις μέρες σας. 
• Δεν ήταν δίκαιο να πλημμυρίσει η χώρα και να πνιγούνε οι άνθρωποι, κι ας έγινε πράξη στις μέρες σας.
• Δεν ήταν δίκαιο να αναδειχθείτε με πλασματικό αφήγημα, κι ας μας πλανέψατε να το κάνουμε πράξη.
• Δεν είναι δίκαιο να είστε στην εξουσία κι ανίκανοι, ακόμη και για τα στοιχειώδη, κι ας το κάνετε πράξη στην πλάτη μας.
• Δεν είναι δίκαιο να λέτε πως φταίνε οι νεκροί που κάηκαν, κι ας το εννοείτε.
• Δεν είναι δίκαιο ο υπερασπιστής των αδυνάτων, να γίνεται εκτελεστής τους.

Δια ταύτα, 

Δεν γίνεται να εξακολουθούμε ανεχόμαστε το ψέμμα σας.
Δεν γίνεται να εξακολουθούμε να παίρνουμε την ζωή μας λάθος, κάτω από την δική σας ανήκουστη, φαιδρά, ανεύθυνη, αδαή κι ανίκανη διεύθυνση της πολιτικής ορχήστρας της χώρας....

Και δεν είναι μόνο η δική μου η γνώμη τέτοια...(δείτε εδώ!, κι εδώ, κλπ.).
δείτε κι εδώ! , κι εδώ,....

Είναι ορόσημο οι εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο;

 

Eτούτο το σημείωμα γράφεται για χάρη των μικρανεψιών μου. Κι η βασική του ιδέα εκπορεύεται από τα χρόνια που μιλούσα με τα παιδιά μου, για τα ζητήματα αυτής της περιόδου της ζωής τους.

Και καθώς θυμάμαι τα αντίστοιχα δικά μου χρόνια που περάσανε, θαρρώ πως για το στάδιο αυτό τα ερωτήματα είναι ίδια, ο τρόπος που τίθενται, μόνο, αλλάζει, ασχέτως εποχής. Ασφαλώς, η αποκτημένη εμπειρία, είναι μια σοφία προσωπικά αχρείαστη, αλλά είναι πολύ χρήσιμη όταν πρέπει να κινηθείς έχοντάς την.

Ως γονείς, έχουμε στην σκέπη την φροντίδα και την εποπτεία μας, όσο γίνεται, τα παιδιά μας και τα παρακολουθούμε, με ενδιαφέρον και αγωνία, καθώς αναπτύσσουν διάφορες τάσεις, κλίσεις, προτιμήσεις, συνήθειες, ή καθώς κάνουν τις πρώτες τους επιλογές.

Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις του παιδιού μας από την κοινή μας μέχρι τότε ζωή,  και να αναζητούμε τον λόγο αυτής της διαφοροποίησης. Γιατί, πρέπει να το γνωρίζουμε καλώς, εμείς οι γονείς, πως είμαστε, πάντα, το πρώτο παράδειγμα. Είτε προς μίμησιν,  όταν προσφέρουμε αγάπη, ασφάλεια, βεβαιότητα κι εμπιστοσύνη, είτε προς αποφυγήν, όταν το παράδειγμά μας έχει αρνητικό ισοζύγιο. Αλλά, αυτό δεν προκύπτει από την αρχή. Εκ των υστέρων βλέπουμε αν τα παιδιά μας ακολουθούν το παράδειγμά μας, κι αν κράτησαν πολλά ή λίγα, από όσα τους μάθαμε, κι από όσα ζήσαμε μαζί τους.

Στην διάρκεια της εφηβείας του ο νέος επιθυμεί και ονειρεύεται. Αλλά, συχνά, δεν έχει τα ερεθίσματα για να αντιληφθεί το κόστος των επιθυμιών και των ονείρων του. Και, προφανώς, δεν έχει την δυνατότητα να καταβάλει όλο το κόστος που απαιτείται για την υλοποίησή τους. Γι' αυτό, συχνά, καταφεύγει στους γονείς και ζητάει την χρηματοδότηση των επιθυμιών και των ονείρων του. Άλλοτε σεμνά και συνεσταλμένα, άλλοτε αγενώς, απαιτητικά και πιεστικά. Κι όταν συμβαίνει, και συχνά συμβαίνει στις μέρες μας, να περνάνε οι άνθρωποι οριακές καταστάσεις, τέτοιες απαιτήσεις και διλήμματα, χρήζουν μεγάλης προσοχής και προϋποθέτουν σπουδαίες ψυχολογικές και παιδαγωγικές ικανότητες των γονέων.

Γιατί; Μα επειδή τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν με την προοπτική να είναι ελεύθεροι και υπεύθυνοι άνθρωποι. Να μπορούν να διατυπώσουν τις επιθυμίες και τα όνειρά τους και να είναι διατεθειμένα να αγωνιστούν για να τα σαρκώσουν. Να τα υλοποιήσουν.

Είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κατανοήσουν πως, ως γονείς τους, δεν είμαστε οι υπηρέτες τους. Ούτε τα αφεντικά τους. Είμαστε γι' αυτά η αγκαλιά και το λιμάνι, το σχολείο και το εφαλτήριο, για την ζωή τους ολόκληρη. Θα είμαστε πάντα όπου μας χρειάζονται, κι όταν δεν θα μπορούμε να είμαστε κοντά τους, θα είναι μαζί τους η αγάπη μας γι' αυτά και η πεποίθησή μας πως μπορούν να τα καταφέρουν, γιατί ξέρουν, γιατί έμαθαν, να επιλέγουν το καλύτερο.

Ορόσημο από μόνο του, στην ζωή του παιδιού μας, αποτελεί το γεγονός της ολοκλήρωσης της φοίτησής του στο λύκειο. Και τούτο, γιατί από την επομένη, αρχίζει -πρακτικά- μια περίοδος αναζήτησης και δρομολόγησης της προσωπικής του πορείας για την ζωή του. Αρχίζει η περίοδος των επιλογών του και της ευθύνης του. Μέχρι εκείνη την στιγμή, όλα όσα ζούσε ήταν μέριμνα, "προσφορά' και "δυνατότητες" που η οικογένειά του είχε, και του έδωσε.

[Για την ακρίβεια τίποτε δεν αρχίζει από την μιά μέρα στην άλλη. Όλα γίνονται κάποια στιγμή, επειδή κάποια άλλη στιγμή, κάποια προηγούμενη περίοδο, έχουνε γίνει πολλά από εκείνα που αποτελούν "την αναγκαία προϋπόθεση" για την ωρίμαση, την υπευθυνότητα, την φιλοπονία, την εντιμότητα των αναζητήσεων και των επιλογώντου παιδιού μας].

Στα χρόνια μας, αστειευόμενοι, οικτίραμε τους ανεπρόκοπους που απομυζούσαν οικονομικά τους γονείς τους, τεμπελιάζοντας, χαρακτηρίζοντάς τους "παράσιτα", κι αυτοσαρκαζόμασταν  ως "καταξιωμένα παράσιτα" λόγω της εισαγωγής μας στο πανεπιστήμιο. Θαρρούσαμε πως η εισαγωγή μας στο πανεπιστήμιο, μας "επέτρεπε", μας έδινε άλλοθι, για να έχουμε μια παράταση στο να ζούμε -κατά κάποιο τρόπο- σε βάρος των γονιών μας.

Εφηβικοί αστεϊσμοί, που είχανε κάποιο νόημα, την εποχή που δεν γνωρίζαμε το νόημα της ζωής που στη συνέχεια θα σαρκώναμε με τα έργα, τις επιλογές και τους κόπους μας.

Το τέλος των μαθητικών χρόνων, των χρόνων της αγωγής και της στοιχειώδους μάθησης, δρομολογεί επιτακτικά πια, διαδικασίες και προσδοκίες για τα επόμενα στάδια της ανάπτυξης του ανθρώπου, προς την κατεύθυνση της αυτονομίας των επιλογών και της ανάληψης της προσωπικής του καθενός ευθύνης, καθώς και του κόστους αυτών των επιλογών.

Με αυτά κατά νού, με τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο, οι νέοι μας καθίστανται "ακαδημαϊκοί πολίτες". Δηλαδή πολίτες που θέλουν να έχουν λόγο στα κοινά, στην ζωή, την δική τους και των άλλων. Αλλά, πρέπει να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν, πως μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος, μπορεί να έχει λόγο. Γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος έχει ευθύνη, και υποχρεώσεις. Στο βαθμό που αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, κι εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας, είμαστε μέτοχοι της ζωής και διεκδικούμε μερίδιο στην δημιουργία, στην συνεισφορά και στην αλληλεγγύη προς τους ενδεείς.

Κι αν θέλουμε να μιλάμε για όσα πολιορκούν την σκέψη και την καρδιά μας, θα πρέπει να φροντίσουμε ώστε αυτά που επιθυμούμε να μην μας κάνουν να αισθανόμαστε ντροπή, να μην έχουμε τάσεις φυγής κι αποφυγής, και να μην επιθυμούμε να κρυφτούμε για να αποφύγουμε την έκθεση στην εποικοδομητική κριτική.

Κι είναι καιρός, να σταθούμε κοντά στον έφηβο, κοντά στον προβληματισμένο νέο και να τον βοηθήσουμε να ανακαλύψει την πνευματική ανησυχία, τις αξίες που φωτίζουν το δρόμο της ζωής, τις αρχές που στέκονται αρωγοί στην δημιουργία και την παραγωγή, την συνέπεια λόγων και έργων που προϋποτίθεται σε κάθε προσπάθεια και σε κάθε προγραμματισμό και την πίστη που χαλυβδώνει τον χαρακτήρα και ισχυροποιεί το φρόνημα, καθώς ανοίγει τα φτερά του στη ζωή ο άνθρωπος.

Δεν θα επιτύχουν όλες οι προσπάθειες, ούτε θα ευοδωθούν όλα τα όνειρα. Μα αν δεν προσπαθήσουμε, δεν θα γνωρίσουμε τις δυνάμεις μας και τις ελλείψεις μας. Τα ισχυρά και τα αδύνατά μας σημεία, και δεν θα μπορέσουμε να διορθώσουμε τα λάθη, τις υπερβολές, την ματαιοδοξία και την αλαζονεία μας. Τις εμμονές και τις αστοχίες μας.

Και να προσέξουμε, γιατί... αν τα έργα μας και τα όνειρά μας δεν λαμπρύνουν την ζωή μας,  είναι που τα έργα και τα όνειρά μας είναι σκοτεινά, στενώς ιδιω-τικά κι εγωϊστικά, αντίθετα στο φως, την χαρά, την αγάπη προς τον άλλο άνθρωπο, την δημιουργία και την συμμετοχή μας σε ένα γίγνεσθαι όπου δεν είμαστε οι μόνοι, γύρω από τους οποίους στρέφεται όλος ο κόσμος.

Η ελευθερία της έκφρασης, σύμφωνα με τον Σταύρο Τσακυράκη

 

Διαβάζω πως ο Σταύρος Τσακυράκης θεωρούσε
την ελευθερία της έκφρασης, αδιαπραγμάτευτη. Στο ερώτημα «ακόμη και όταν κάποιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους προσβεβλημένο;» απαντούσε πως «η εξατομικευμένη προσβολή δεν αποδεικνύεται στα δικαστήρια. Αναλογιστείτε τι σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να δηλώνει στο εξής προσβεβλημένος από τις διαφορετικές απεικονίσεις στην τέχνη».

Τα παραπάνω συνιστούν την εκτίμηση του αρθρογράφου για το νόημα, την έκταση και το βάθος, που ο εκλιπών απέδιδε στην "ελευθερία της έκφρασης".

Δεν συνιστούν όμως το νόημα, την έκταση και το βάθος που έχει αφ' εαυτής η ελευθερία της έκφρασης. Γιατί η ελευθερία της έκφρασης αναφέρεται (και αφορά) "στοχασμούς", "ιδέες" και "αντιλήψεις"  του εκφραστή τους.

Ως στοχασμοί, ιδέες, απόψεις και αντιλήψεις του προσώπου που τις διατυπώνει, υπόκεινται λοιπόν στην εκ μέρους των αποδεκτών αυτών, αξιολόγηση και εκτίμηση, τόσο των λεγομένων, όσο και του προσώπου του προβάλλοντος αυτές τις απόψεις, τις ιδέες, τις αντιλήψεις και τους στοχασμούς.

Η ελευθερία της έκφρασης (που απλοϊκά προβάλλεται ως ελευθερία να λέμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε, όταν θέλουμε κλπ), είναι μια λειψή διατύπωση. Και μάλιστα είναι διατύπωση που συχνά ακούμε να την κάνουν άνθρωποι ημιμαθείς, αμαθείς ή παντελώς ακαλλιέργητοι.

Εξηγούμαι: Ελευθερία της έκφρασης ζητάει για τον εαυτό του, και προβάλλει, κάποιος που καταπιέζεται να σιωπά και να ανέχεται, γιατί αναζητάει επί τέλους έναν τρόπο ξεσπάσματος ενάντια στον καταπιεστή του. Όμως η ελευθερία της έκφρασης δεν ταυτίζεται με την ελευθερία της αντίδρασης. Είναι πολύ μικρή η ελευθερία της αντίδρασης, μπροστά στην ελευθερία του προσώπου να ψάχνει την αλήθεια και να την διακηρύσσει, να πιστεύει και να σαρκώνει την (όση) αλήθεια γνώρισε, με όσο πάθος διαθέτει η ψυχή του.

Ελευθερία να λέει ό,τι θέλει έχει ο κάθε δημαγωγός κομματολόγος, και ο κάθε ασύδοτος ιδιωτεύων "πολίτης" ή "πολιτικός" που ξέρει μόνο να απαιτεί από τους άλλους. Από τις υπηρεσίες τους, έως την ανοχή τους, αν δεν απαιτεί και προνοιακή για τα "χαρίσματά" του χρηματοδότηση από την πολιτεία. Τέτοια ελευθερία έχει ο "δεν πληρώνω" και ο "όλοι μου χρωστάνε", ο "ή εμείς ή αυτοί". Έχουν και όσοι δεν χρειάζονται τους άλλους, παρά μόνο για να τους εξαλείψουν!

Όμως, η ελευθερία της έκφρασης των στοχασμών  ως ανθρώπινο δικαίωμα αγγίζει το δικαίωμα του καθενός μας στην προσωπικότητά του. Στην ύπαρξή του, και στην ελευθερία του να δημιουργεί, να επιχειρεί, να ζεί, να δρά ή προς στιγμήν να αργεί.

Σχετικό με την ελευθερία της έκφρασης των στοχασμών είναι και το δικαίωμα της πληροφόρησης (μέσω του Τύπου) για όσα δεν μπορεί ένας άνθρωπος από μόνος του να γνωρίζει,  από αυτά που συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ελευθερία που έχουν οι οργανωμένες επιχειρήσεις να πληροφορούν, δεν είναι απόλυτη κι ανέλεγκτη, αλλά οριοθετείται από ειδικούς νόμους, όπως αρμόζει σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία.  Γιατί η πληροφόρηση δεν μπορεί να φτάνει μέχρι την χειραγώγηση του αναγνώστη, την διαστρέβλωση της αλήθειας, την αποσιώπηση εγκλημάτων, την παραπλάνηση των αρχών και του αναγνωστικού κοινού, την ψευδολογία, την συκοφαντία, κλπ. [Παρόλα αυτά, οι καιροί που διανύουμε, μας έχουν καταδείξει ότι (και) όλα αυτά, επιτυχώς και επί μακρόν, τελούνται ατιμωρητί, κι όχι μόνο σε εγχώριο επίπεδο, αλλά και σε διεθνές...]

Η ελευθερία στην πληροφόρηση, και στην διακίνηση των στοχασμών και των ιδεών, είναι συμπληρωματική της ελευθερίας της έκφρασης και της προσωπικής ελευθερίας του ανθρώπου. Όμως η ελευθερία της έκφρασης του δημοσιογράφου,  αντικείμενο της εργασίας του οποίου είναι η πληροφόρηση του κοινού, είναι επαγγελματικής φύσεως, και ως τέτοια δεν προϋποθέτει τόσο την ελεύθερη έκφραση του δημοσιογράφου ως προσώπου, όσο την εμπεριστατωμένη τοποθέτησή του, επί του ζητήματος που ο ίδιος (ως επαγγελματίας της ενημέρωσης-πληροφόρησης) πραγματεύεται.

Η ελευθερία στην πληροφόρηση, αυτονοήτως διακρίνεται στην ελευθερία του Τύπου (δηλ. οργανωμένων επιχειρήσεων να πληροφορούν το κοινό), και στην ελευθερία του κοινού να  προσεγγίζει οποιοδήποτε φύλλο του Τύπου, οποιασδήποτε επιχειρήσεως, για την ενημέρωσή του (ας μην ξεχνάμε πως υπήρξαν εποχές, που η ανάγνωση συγκεκριμένων εντύπων παρήγαγε ακόμη και τεκμήρια για την πολιτική ταυτότητα ή το ήθος και το ποιόν του ανθρώπου).

Στην μνήμη, λοιπόν του Σταύρου Τσακυράκη, που θεωρούσε αδιαπραγμάτευτη την ελευθερία της έκφρασης, θα συμφωνήσουμε απολύτως: Πως η ελευθερία της έκφρασης των στοχασμών, των ιδεών και των προβληματισμών είναι αδιαπραγμάτευτη.

Και επειδή η αξιολόγηση και η κρίση των ιδεών, των στοχασμών και των προβληματισμών κάποιου, αποτελεί κι αυτή έκφραση των στοχασμών, των ιδεών και των προβληματισμών του, είναι κι αυτή αδιαπραγμάτευτη.

Αλλά όταν κάποιος, εκφραζόμενος -τάχα- ελεύθερα, επιδιώκει με τον τρόπο αυτόν, όχι να αξιολογήσει, αλλά να διακωμωδήσει, να γελοιοποιήσει, να εξευτελίσει, να απαξιώσει, να εξαπατήσει, να εξυβρίσει, να συκοφαντήσει, ή να φιμώσει κάποιον επαγγελματικό, οικονομικό, πολιτικό, ηθικό ή επιστημονικό του αντίπαλο, θα πρέπει να γνωρίζει, πως ο καθένας μπορεί να το κάνει αυτό,  και θά 'ναι πολύ κακό αν θαρρεί πως ο ίδιος θα είναι άτρωτος για πάντα.

Η δικαστική αποδειξιμότητα της εξατομικευμένης προσβολής που επέρχεται από την "ελεύθερη έκφραση των στοχασμών" κάποιου, αποτελεί ένα δικαστικό ζητούμενο, αλλά η επισήμανση τομέων που παρέχουν πλήρη αδυναμία δικαστικής αποδειξιμότητας αποτελεί σοφιστικό επιχείρημα με προεκτάσεις στρεψοδικίας.

Η τέχνη πράγματι, δεν προσβάλλει, η χρήση της όμως μπορεί.

Σημείωση: Για τον Στ. Τσακυράκη, δείτε εδώ.

Ακαδημαϊκή πρεμούρα για την μονόπλευρη στήριξη μιας διεθνούς συμφωνίας, ιδιωτικών συμφερόντων....

 

Διαβάζω στα Νέα, πως "...Με κοινή επιστολή τους στη βρετανική εφημερίδα Guardian δεκάδες προσωπικότητες και πανεπιστημιακοί εκφράζουν την υποστήριξή τους στην «ιστορική και δίκαιη», όπως τονίζουν, συμφωνία της 17ης Ιουνίου που υπογράφηκε ανάμεσα στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ, η οποία -όπως σημειώνουν «τερματίζει μια διένεξη που κακοφόρμιζε τα τελευταία 25 χρόνια».

«Η κάθε πλευρά είχε να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες της άλλης. Για την Ελλάδα ήταν ο γεωγραφικός προσδιορισμός στο σύνθετο νέο όνομα (Βόρεια Μακεδονία), η εφαρμογή του erga omnes για κάθε χρήση εσωτερικά και διεθνώς και η αξίωση ότι το σύνταγμα της ΠΓΔΜ θα τροποποιηθεί ανάλογα. Για την Βόρεια Μακεδονία, η αποδοχή της ύπαρξης της μακεδονικής γλώσσας ως μέρος της σλαβικής οικογένειας γλωσσών (γεγονός που αναγνωριζόταν εδώ και χρόνια από τον ΟΗΕ και την Ελλάδα), ο ορισμός της εθνικότητας ως Μακεδόνες/πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας και κυρίως η έναρξη ενταξιακών συνομιλιών με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ», προσθέτουν οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουν την επιστολή.

«Όταν ολοκληρωθεί αυτή η νομικά δεσμευτική συμφωνία θα έχει λύσει ένα ζήτημα αμφισβητούμενης πολιτικής ταυτότητας, κάτι το οποίο είναι τόσο κοινό σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες και θα προσφέρει ένα πρότυπο για την μελλοντική επίλυση άλλων παρατεταμένων διενέξεων», υπογραμμίζουν.

«Όμως η συμφωνία αντιμετωπίζει ακόμη μεγάλα εμπόδια και στις δύο χώρες, όπου οι σκληροπυρηνικοί και οι εξτρεμιστές κινητοποιούνται εναντίον της. Η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας, συγκεκριμένα, χρειάζεται όλα τα κόμματα να εκπληρώσουν την δέσμευσή τους αν είναι να κερδίσει το δημοψήφισμα για την έγκριση της συμφωνίας το φθινόπωρο», τονίζουν επίσης.

«Αυτές τις κρίσιμες στιγμές που η Ευρώπη αντιμετωπίζει την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού και ρατσισμού και επικίνδυνοι αναθεωρητισμοί ξαναέρχονται στην επιφάνεια στα Βαλκάνια και την Ευρώπη, διαιρώντας τους ανθρώπους σε "προδότες" και "πατριώτες", είναι σημαντικότερο από ποτέ να υποστηριχθούν αυτοί που αναλαμβάνουν το ρίσκο για την συμφιλίωση. Υποστηρίζουμε αυτήν την δίκαιη συμφωνία και καλούμε όλες τις πλευρές να εκπληρώσουν το δικό τους μέρος της συμφωνίας» (...)".


Σημειώνοντας με έντονα στοιχεία, όσα με προβλημάτισαν σε αυτήν την ... "διακήρυξη συμπαράστασης", σας μεταφέρω μερικούς από τους έωλους ισχυρισμούς των υπογραφόντων, που όλοι τους είναι -καθώς λέγεται προοιμιακά μάλιστα- "προσωπικότητες και πανεπιστημιακοί", πράγμα που ασφαλώς, δεν αμφισβητούμε. Γι' αυτό ακριβώς, επιθυμούμε να σκεφτούμε ειδικά και βαθύτερα, σε όσα αυτοί ισχυρίζονται, χρησιμοποιώντας τον Τύπο και όχι τα συνηθισμένα (ειδικά επιστημονικά περιοδικά) ακαδημαϊκά μέσα υποστήριξης των επιστημονικών τους θέσεων. Συγκεκριμένα:

α. Όλες αυτές οι προσωπικότητες και οι ακαδημαϊκοί που μιλάνε για ένα πρόβλημα μόλις 25 χρόνων, και το οποίο δημιουργήθηκε από την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αποσιωπούν την αιτία του κακού (πώς μπορεί η πολιτισμένη και μορφωμένη κοινωνία μας να δέχεται μια χώρα να συντρίβει και να διαιρεί μια άλλη).  Η αποσιώπηση αυτή δεν μπορεί να είναι αθώα. Είτε γιατί συμπλέει με παρόμοιες που κυοφορούνται και θα προκύψουν στο λίαν προσεχές μέλλον και για άλλες χώρες, είτε γιατί τις μεθοδεύσεις αυτές τις μετέρχονται οι αναντίρρητοι και ισχυροί, που μπορούν και στρατεύουν ή εξαγοράζουν ειδικά επιχειρήματα ειδικών επιστημόνων. Κι αν το νεαρό αυτό ... πρόβλημα είναι δίκαιο να λυθεί, γιά ποιόν λόγο οι σοφοί και αξιοσέβαστοι επιχειρηματολογούντες υπέρ αυτού, σιωπούν παντελώς για το πρόβλημα της επί 44 ολόκληρα χρόνια κατοχής της Κύπρου; Δεν είναι μια άδικη εισβολή; Δεν είναι επιτακτική ανάγκη να αποκηρυχθούν οι βιαιότητες, οι αρπαγές και οι γενοκτονίες αλλά και να τεθεί φραγμός στον πολιτικό τραμπουκισμό χωρών και ηγετών, σήμερα που οι πνευματικές μας κατακτήσεις έχουν προσεγγίσει το ύψιστο σημείο; Ή μήπως, τέτοιες συμπεριφορές, κάποιες φορές, βολεύουν, ώστε είναι σκόπιμο να τις διατηρήσουμε στο απυρόβλητο, για να μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε, κατά βούληση; Μα τότε μιλάμε προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων!

β. Μας είπανε οι σοφοί πως ο δικός μας μοναδικός ενδοιασμός ήτανε το όνομα που θά 'παιρναν οι γείτονες! Πόση άραγε από την σοφία τους δαπάνησαν για να διατυπώσουν ετούτη τη ρήση; Τόσο ρηχή πανεπιστημιακή θέση δεν θά 'παιρνε ούτε ένας αρχάριος. Μα γιατί να μας νοιάζει το όνομα των γειτόνων μας; Δεν είχε άραγε αυτός ποτέ του ρίζες, τόπο καταγωγής, ιστορικά πεπραγμένα, γλώσσα, λογοτεχνία, που να εκφράζανε τους πόθους την πορεία και τα όνειρα του λαού αυτού; Οι απαντήσεις είναι προφανείς. Όχι δεν μας ένοιαζε το όνομα που θά ΄παιρναν οι γείτονες. Εμείς γνωρίζαμε ποιοί ήτανε αυτοί οι γείτονες. Ήτανε Σλάβοι, που ήρθανε πολύ αργά στους γειτονικούς μας τόπους, και που -κι αυτοί- επωφελήθηκαν από την σκλαβιά των Ελλήνων στους Τούρκους, καθώς ξεχύθηκαν σε πολλά μέρη της σκλαβωμένης χώρας μας. Όμως στα χρόνια τα νεώτερα,  παίγνιο σε μια σκακιέρα συμφερόντων, ακόμη κι Έλληνες (στο όνομα, μα όχι στη φωτιά της καρδιάς τους), τους προϊδέασαν να γίνουν "μακεδόνες" και να βγούνε με τούτο το όνομα στο Αιγαίο. Ο ενδοιασμός των Ελλήνων δεν ήτανε για τους σκοπιανούς, αλλά για εκείνους που θέλουνε να κομματιάσουνε την πατρίδα μας, να αφελληνίσουνε την ψυχή μας και να σκοτώσουνε την σπίθα της πίστης και της αγάπης στην πατρίδα μας,  με τις νεωτερικές αντιλήψεις του μοντερνισμού, του εκσυγχρονισμού, της προόδου στην οπισθοχώρηση, στην ανεκτικότητα σε κάθε βλακεία, ατιμία, αναισθησία, διαπλοκή, αδράνεια, ψευδολογία, ανισορροπία και ηττοπάθεια.

γ.  Απορώ που όλοι αυτοί οι σοφοί συνταιριάζουνε τους φόβους των σκοπιανών που θέλανε μονάχα(!)

• να ονομασθούνε Μακεδονία,
•  με μακεδονική γλώσσα που είναι μέλος των σλαβικών γλωσσών(!) 
• και μακεδόνες, με εθνικότητα δηλαδή, που θα τους επέτρεπε να διαπραγματευθούν και να ελπίζουν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.  

Πόσο μεγάλη ανοησία περιέχει τούτος ο ισχυρισμός, είναι αδύνατο να μην το βλέπει και ο πιο αφελής "ακαδημαϊκός, ως προσωπικότητα". Το να ονομασθούνε κάτι+Μακεδονία, ήτανε ο πόθος τους, αλλά αμέσως φάνηκε ότι τους αρκούσε το Μακεδονία, γιατί τάχιστα απάλειψαν εκείνο το προτασσόμενο "κάτι". Το θέμα τους, αυτών και των υποστηρικτών τους, ήτανε η ελληνική αποδοχή. Ύστερα, ο πόθος τους να χαρακτηριστεί με μια διακρατική συμφωνία η γλώσσα τους ως μακεδονική, είναι προφανές ότι η πολιτική υποκατέστησε την επιστήμη. Και μάλιστα όχι η πολιτική πράξη, αλλά η πολιτική σκοπιμότητα.

Αλλά επίσης, πρέπει να υποσημειώσουμε, πως μια τέτοια πολιτική σκοπιμότητα που δεν υπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα, συνιστά πράξη που βλάπτει τα εθνικά μας συμφέροντα. Και τα βλάπτει διότι εκχωρεί, παραχωρεί και αποποιείται ιδιότητες, δυνατότητες, προνόμια και ιστορία του ελληνικού λαού και του Έθνους. Και το κάνουν αυτό -οι μετερχόμενοι αυτήν την πολιτική σκοπιμότητα πολιτικοί μας- ενώ έχουν ορκιστεί για το αντίθετο!

δ. Πραγματικά αστείρευτη είναι η φαντασία των σοφών και των προσωπικοτήτων που υποστηρίζουνε την συμφωνία του Τσίπρα με τον Ζάεφ!  Λένε, πως

•  όταν ολοκληρωθεί (κι αν δεν ολοκληρωθεί;) αυτή 
• η νομικά δεσμευτική συμφωνία (αλήθεια, ποιόν δεσμεύει;)
• θα έχει λύσει (δηλαδή θα έχει επιβάλλει  την λύση σε)
• ένα ζήτημα αμφισβητούμενης πολιτικής ταυτότητας, (μπορεί ένας πολίτης να ΄έχει μια εθνική καταγωγή και άλλο φρόνημα; Αλλά τί το ρωτάω, προστατεύει ο Τσίπρας την Ελλάδα;)
• κάτι το οποίο είναι τόσο κοινό σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες (αφού διαλύθηκαν οι χώρες τους από τους πολέμους και τα  συμφέροντα των ισχυρών)
• και θα προσφέρει ένα πρότυπο για την μελλοντική επίλυση άλλων παρατεταμένων διενέξεων (γι' αυτό είναι καλή η συμφωνία, γιατί είναι μια πρόβα και για άλλες διαλυμένες γιουγκοσλαβίες"

ε. Οι σοφοί και οι σεβαστές προσωπικότητες της παραπάνω διακήρυξης, που χαρακτηρίζουν σκληροπυρηνικούς και εξτρεμιστές όσους έχουν αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις, έχουν εξαντλήσει την αυστηρότητά τους στην κακολόγηση των αντιρρήσεων επί της συμφωνίας Ζάεφ-Τσίπρα. Την ίδια την συμφωνία, δεν την κρίνουν, δεν την εξετάζουν, απλώς την λιβανίζουν και την δοξολογούν. Κι είναι κρίμα να ακούς τον λόγο ενός πανεπιστημιακού που δεν αξιολογεί σωστά, γιατί αυτό είναι κακό για την αξιοπιστία του. Αφού, επιτυχία για ένα πανεπιστημιακό δάσκαλο δεν είναι να κάνει ανεγκέφαλους τους αποδέκτες των διδαχών του, αλλά να τους κάνει απαράμιλλους διαπραγματευτές και αξιολογητές, και μάλιστα -αν είναι δυνατόν- είτε υποστηρίζουν, είτε αντιμάχονται μια θέση.

στ. Μονομερής εκτίμηση της συμφωνίας των Πρεσπών, προκύπτει από την παραπάνω επιστολή προς την  βρεττανική εφημερίδα Guardian, που απέστειλαν οι προσωπικότητες κύρους και οι ακαδημαϊκοί που την συνυπογράφουν. Παρ'ολα αυτά, οι προσωπικότητες αυτές κρούουν τον κώδωνα του ναζισμού στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο, επειδή οι άνθρωποι έχουν άποψη για ό,τι συμβαίνει μπροστά στο σπίτι τους. Αν ο γείτονας μου σπάει την πόρτα και μπαίνει μέσα στο σπίτι μου, δεν φταίω εγώ που θέλω να τον βγάλω έξω, αλλά φταίει εκείνος που του δίνει την ατιμωρησία για να μπαίνει αθαιρέτως μέσα στο σπίτι μου.

Αν η ακαδημαϊκή σοφία δεν φτάνει μέχρι εκεί που σε βοηθάει να ξεχωρίσεις το αίτιο από το αιτιατό, ας παίξουμε καλύτερα το στοίχημα: ποιός έγινε πρώτα; η κότα ή το αυγό;

Εγώ πάντως θα περίμενα μια έκκληση των σοφών προς τον ΟΗΕ, να μην κοροιδεύουμε άλλο τον κόσμο, να μην παίζουμε με την ιστορία των λαών, τους πόρους των χωρών και τα όνειρα  των αθώων ανθρώπων. Γιατί όλοι έχουμε συμφέροντα, αλλά όλοι μας είμαστε κάτοικοι του πλανήτη, κι ο καθένας να κατέχει με βάση όσα αναλογούν στον τόπο του, κι όχι όσα θέλει, μπορεί, στρατεύει και στρατεύεται για να αρπάξει από τους άλλους, ακόμη και με τον ολοκληρωτικό χαμό τους.

Κι αν θέλουν οι πανεπιστημιακοί κι οι άλλοι έντιμοι σοφοί, ας λύσουνε την κατοχή της Κύπρου, που είναι όνειδος, όχι για εκείνους που την κάνανε (γιατί αυτωνών τα έργα πάντα ήτανε έργα του χαμού), όσο για εκείνους που την ανέχονται και την συντηρούν, ενώ τάχα στιγματίζουνε λάθος συμπεριφορές και υπερβολές ακόμη και σε κάθε λογική άρνηση.


O Tύπος, πάντως, αδιαφόρησε -στην πλειοψηφία του- για την δημοσίευση  του Ψηφίσματος που εξέδωκαν οι Θεσσαλονικείς και οι άλλοι ανά τον κόσμο Έλληνες, για την πολιτική αποκοτιά απονομής στα Σκόπια, ονόματος, που άπτεται της Ελληνικής ιστορικής κληρονομιάς (δείτε εδώ ολόκληρο το Ψήφισμα-Έκκληση).

Αιδώς, Αργείοι!

Αναδρομικά: "Η Αναγέννηση της Δημοκρατίας"

 

Ετούτο το άρθρο μου, δημοσιεύθηκε (26/07/2014) στον Λόγιο Ερμή,  κι επειδή βλέπω πως δεν χάνει σε επικαιρότητα, το αναδημοσιεύω αυτούσιο, για έναν επί πλέον λόγο: ότι τώρα πια, έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία και μπορούμε να προβληματιστούμε δημιουργικά, ίσως και να απαντήσουμε ευστοχώτερα (σε λίαν εύλογο χρόνο), για τα εξακολουθητικώς και εναργέστερον, εγειρόμενα, αδήριτα, πολιτικά και εθνικά ερωτήματα.

Έγραφα λοιπόν:

Στο ομότιτλο άρθρο του Βήματος, μέρα που είναι (24 Ιουλίου), ψάχνω να βρώ αν το περιεχόμενο του άρθρου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα..

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις γραμμές, ανάμεσα και πίσω από αυτές, δυσκολεύομαι  να βρώ πότε συνέβησαν όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα που περιγράφει  το εν λόγω άρθρο και να εντοπίσω, 

α) ...ότι έχουμε καταφέρει, παρά τα όποια προβλήματα, να απολαμβάνουμε τα αγαθά της δημοκρατίας, κάτι που για τις προηγούμενες γενιές, ήταν ένα απραγματοποίητο όνειρο.

Και τούτο γιατί αναδύεται επιτακτικό το ερώτημα: ποιά είναι τα αγαθά της Δημοκρατίας που εμείς σήμερα απολαμβάνουμε, και δεν τα απολάμβαναν οι παλαιότεροι; Τί είδους αγαθά ήταν αυτά; ποιά ήταν η ζωή παλαιότερα;

Αυτό δεν είναι αλήθεια, και το ξέρουμε. Δεν είναι αλήθεια γιατί η “πολλή” δημοκρατία μας, πολλές φορές στη διάρκεια αυτής της  40ετίας,  δεν μας  ειδοποιούσε συχνά -πυκνά  για το πότε  θα σταματάει η λειτουργία των σχολείων, των νοσοκομείων, των συγκοινωνιών, της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας. Ευτυχώς δεν μας κόβανε το νερό τόσο συχνά. Θυμάμαι δημοκρατικές καταλήψεις σχολείων επειδή έσταζε μια βρύση στις τουαλέττες (του σχολείου των παιδιών μου), όπου το συμβούλιο δε δεχόταν έναν μπαμπά υδραυλικό να φτιάξει τη βρύση, γιατί αυτό ήταν κρατική υποχρέωση(!). Θυμάμαι μετεκπαιδευόμενη εκπαιδευτικό να αγανακτεί που της ζητούσαν τεκμήρια ότι υπέστη μετεκπαίδευση: “ακούς εκεί να μας εξετάζουν, ακούς εκεί να ξανακαθήσουμε στα θρανία!”Θυμάμαι συνδικαλιστές των λεωφορείων που ξεβράκωσαν κάποιον, (κυριολεκτικά) με τιμωρητικό σκοπό- λόγω αντιθέσεως στις θέσεις-  πάνω στη διαμαρτυρία τους! Θυμάμαι το "δώσ' τα όλα”, θυμάμαι, δημοσιοποίηση του χρέους ιδιωτικών επιχειρήσεων (προβληματικές επιχειρήσεις) θυμάμαι και τί δεν θυμάμαι!

Σαν παλαιότερη, που μεγάλωσα με λιγότερη δημοκρατία, θυμάμαι πως κουβαλούσαμε (εκεί γύρω στο '59) όλα τα παιδιά - η κάθε σειρά θρανίων εκ περιτροπής- από  ένα κουτσουράκι κάθε πρωί στο σχολειό μου, για να καίει η σόμπα  και να ζεσταίνει τα ξυλιασμένα χεράκια μας. Θυμάμαι πως τ' απογεύματα, στο δημοτικό σχολείο, κάναμε χειροτεχνία, ωδική, γυμναστική, και κηπουρική, περιποιούμενοι τον κήπο του σχολείου μας που ήταν όνειρο σχηματισμού ανθισμένων συστοιχιών ποικιλίας φυτών.  Εκεί μαθαίναμε τη φύση, τα φυτά και την περιποίησή τους. Έτσι μάθαμε να καθαρίζουμε τις αυλές και τους κήπους μας, ενώ σήμερα θέλουμε αλλοδαπό “συνεργάτη” για να σκουπίσει τις αυλές μας, όταν πηγαίνουμε για διακοπές το καλοκαίρι στο χωριό μας.  Μάθαμε να κεντάμε και συνεπώς να ράβουμε και τα στριφώματά μας και όχι να θέλουμε 10 ευρώ για ένα στρίφωμα παντελονιού. Θυμάμαι ανθρώπους που δεν μετάνιωσαν για ό,τι πίστευαν, οι οποίοι ήταν σεβαστοί για το ήθος και το φρόνημα ελευθερίας που τους διέπνεε, και απολάμβαναν σε κοινωνικό επίπεδο υποστήριξη  και τιμή, ενώ η εξουσία τους είχε γραμμένους και κυνηγημένους. Θυμάμαι και  “ανένδοτους” τσαμπουκάδες που σφάζανε για το γούστο τους και που παίρνανε τη γυναίκα του άλλου.

Ε! λοιπόν η δημοκρατία δεν έχει αγαθά, υλικά αγαθά. Η δημοκρατία παρέχει δυνατότητες και ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες να αναπτύξουν όλες τους τις δυνατότητες. Η δημοκρατία έχει κανόνες λειτουργίας και σεβασμό στους θεσμούς, από πλευράς όλων. Η δημοκρατία έχει ισονομία όλων των πολιτών. Έχει κανόνα της την ακεραιότητα, και την επιτίμηση των φαύλων.

Το άλλο που προσπαθώ να επιβεβαιώσω, με βάση τα γραφόμενα στο άρθρο, είναι ότι

β)  οι τέσσερις αυτές δεκαετίες ήταν οι πιο ήρεμες, οι πιο σταθερές, οι πιο αποδοτικές από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Φυσικά δεν ήταν ανέφελες (...) Και ακραίες πολιτικές συγκρούσεις υπήρξαν και λάθη  πολλά έγιναν και οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες δεν εξαλείφθηκαν. Η τελική αποτίμηση όμως  δεν μπορεί παρά να είναι θετική...

Εδώ, εννοείται προφανώς ότι δεν είχαμε ακυβερνησία. Είχαμε διαρκώς μια κυβέρνηση και μάλιστα ισχυρή. Μονοκομματική.Οι αντιπαλότητες για την εξουσία ασφαλώς και υπήρχαν, γι' αυτό και κάθε κόμμα που ανερχόταν στην εξουσία φρόντιζε να δημιουργεί τις στρατιές των χρηματιζομένων πελατών του ώστε να σταθεροποιεί το πολιτικό του “μέτωπο” και να εγκαθιστά στις δομές του κράτους, τους υποστηρικτές των προνομίων του, και τα προνόμια των υποστηρικτών του. Η  ομολογία, ότι μέσα σε 40 ολόκληρα χρόνια δεν κατάφερε, η τόση πολλή δημοκρατία μας, να εξαλείψει τις ανισότητες είναι τραγική. Παρ' όλα αυτά η εφημερίδα κάνει θετικό ισοσκελισμό!

Είναι απορίας άξιο το συμπέρασμα. Δεν έχει στοιχειώδεις πράξεις υπολογισμού. Δεν έχει αριθμητική. Όλα αυτά τα συμπεραίνει χωρίς πρόσθεση των ατοπημάτων που διεπράχθησαν σε πολιτικό επίπεδο, χωρίς πολλαπλασιασμό των δυνατοτήτων που είχαμε ως κοινωνία λόγω του επιπέδου μόρφωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού - που μεταπολεμικά είναι τόσο υψηλό ώστε πια δεν είναι διαχειρίσιμο- χωρίς διαίρεση και αναλογισμό των ευθυνών των δημοσίων υπολόγων για τις ζημίες και τις απώλειες της Πολιτείας και συνεπώς των ίδιων των πολιτών, χωρίς αφαίρεση του αναποτελεσματικού οφιτσίου. Ίσως το συμπέρασμα αυτό εξάγεται χωρίς επίγνωση. Ή μήπως όχι; Ή μήπως, κάτι θέλει να πεί ....ο ποιητής; Αλλά τί;

Το τρίτο που προσπαθώ να καταλάβω στο βάθος και την ουσία του άρθρου είναι τούτο:

γ) “Γιατί η  οικονομική και κοινωνική κρίση των τελευταίων χρόνων,έφερε δυστυχώς στην  επιφάνεια συσσωρευμένες, όλες τις παθογένειες της μεταπολιτευτικής περιόδου. Με αυτονόητη ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών που υποταγμένες στον λαϊκισμό, δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τις αλλαγές που είχαν συντελεστεί και στην Ελλάδα και στον  κόσμο αυτή την περίοδο. Με αποτέλεσμα να βιώνουμε σήμερα την απαξίωση της πολιτικής και την άρνηση των πολιτών για κάθε μορφή συμμετοχικής δράσης. Αλλά και με μια πιο ακραία συνέπεια, η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, να επιτρέπει την είσοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή ενός νεοναζιστικού μορφώματος”

Εδώ, στην προσπάθεια θετικού ισοσκελισμού, ούτε λίγο ούτε πολύ, φαίνεται ότι το κακό έγινε στη χώρα επειδή οι πολιτικοί, μας έκαναν τη χάρη να υποκύπτουν στα αιτήματά μας!. Και αποσιωπάται ότι οι πολιτικοί εξεμαύλιζαν και εξαγόραζαν συνειδήσεις, προκειμένου να χτίσουν τα φρούρια διαιώνισης της διατήρησής τους στην εξουσία και στη χλιδή. Η μόνη αλλαγή που είχε γίνει στην Ελλάδα του μόχθου, του ηρωϊσμού, της πίστης, της τιμής και του φιλότιμου, ήταν η εισαγωγή -σε επίπεδο λαϊκής συνείδησης- της άμεσης  απολαυής  με ήσσονα προσπάθεια, ο συντεχνιασμός, η μίζα, η οικογενειοκρατία, η ευνοιοκρατία, οι τυπικές σπουδές, η κατάργηση της παρουσίας στο πανεπιστημιακό μάθημα, η απονομή του τίτλου του φοιτητή και η μηδέποτε αφαίρεσή του.  Ναί, τον άλλο κόσμο τον αντιλαμβανόμασταν, όλα αυτά τα 40 χρόνια, ως  ιερό είδωλο, που ενώπιόν του  θα έπρεπε να υποκλινόμαστε γιατί “τί θα λένε οι ξένοι”. Ποτέ δεν είδαν οι ταγοί μας “τον κόσμο” (τις άλλες κοινωνίες),  ως έναυσμα για να τον “υπερβούν”, να τον καταλάβουν σε βάθος, στην ουσία του και να προσθέσουν τη δική τους μεταβολική ουσία, ιδέα, όραμα και δημιουργική πνοή, και να μπολιάσουν την Ελλάδα με κάθε τι καινούργιο, καλύτερο από όπως αυτό γεννήθηκε αλλού.

Είναι  κατάντια για  μας να βρισκόμαστε στην ανάγκη να πουλάμε ό,τι 'έχουμε (τα οποία πολεμήσαμε για να ξαναγίνουν δικά μας, μετά από μισή χιλιετία υποταγής!), να υποκλινόμαστε σε οικονομικούς και πολιτικούς εταίρους -που μας αρπάζουν την πρώτη νύχτα του γάμου μας, τον ήλιο μας και τη θάλασσά μας, τα νερά, τα φαράγγια μας- και να γινόμαστε ο σκουπιδότοπος του πλανήτη που πετάνε τα άπλυτά τους οι κερδοσκόποι.

Χρειαζόμασταν άραγε ηγεσίες γι' αυτό; Δεν θα αρκούσε ανοργανωσιά, αμορφωσιά, εγωϊσμός, ατομισμός, ή σπήλαια για διαβίωση; Γιατί να ζήσει εδώ ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Θαλής, ο Ηράκλειτος, ο Όμηρος; Για να μας μισούν οι άλλοι που δεν μπορούν να πούν κάτι καινούργιο, χωρίς εμείς να τους έχουμε καν ακούσει;

Η αηδία που έχει καταλάβει μεγάλο μέρος των πολιτών για την πολιτική, έχει τη βάση της στην ψεύτικη εικόνα που εκπέμπουν οι πολιτικοί μας. Άλλα λένε, άλλα εννοούν, άλλα μεθοδεύουν. Γι' αυτό δεν έχουν το αποτέλεσμα που διακηρύσσουν.

Η αντίδραση στην παρακμή δεν είναι φασισμός. Φασισμός είναι όταν δεν μπορείς να δημιουργήσεις γιατί κάποιος έρχεται και σου κόβει το χέρι, ή σου σπάει το κεφάλι. Γιατί καποιος σου καίει το σπίτι και σου σφάζει τα παιδιά.

Η μεγάλη μου απορία εκπορεύεται από τούτο το λόγο:

δ) Η ελληνική δημοκρατία έχει απόλυτη ανάγκη  να ανανεώσει τους θεσμούς με τους οποίους πορεύτηκε αυτά τα 40 χρόνια. Χωρίς καταναγκασμούς και έξωθεν παρεμβάσεις, οφείλουμε προχωρήσουμε όλες εκείνες τις αλλαγές που θα μας επιτρέψουν, όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά να δημιουργήσουμε το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, που θα επιτρέπει σε όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις, να βλέπουν το μέλλον με όλο και μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Τί θλιβερό, μετά από ένα θετικό ισοσκελισμό στα κατορθώματα της δημοκρατίας μας να πρέπει να ανανεώσουμε αυτούς τους θαυματουργούς θεσμούς! Και μόνοι μας, (επιτέλους! ας πετάξουμε στη θάλασσα την τρόϊκα των εταίρων και δανειστών μας)  να αποφασίσουμε να δικάσουμε τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος και να τα πάρουμε πίσω όσα οικειοποιήθηκαν αυτοί, και σα βιαστές, παιδεραστές και ειδεχθείς εγκληματίες να αναρτήσουμε τις φάτσες τους παντού, για να τους αποφεύγουν παιδιά κι ενήλικες, σώφρονες και έντιμοι πολίτες και ιδεολόγοι με σεβασμό στη ζωή, το λόγο και το πρόσωπο του άλλου (γιατί αλλιώς δεν είναι ιδεολόγοι).

Αλήθεια, τώρα έγινε αντιληπτό ότι αυτό (δηλαδή το: να δημιουργήσουμε το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, που θα επιτρέπει σε όλους τους πολίτες χωρίς διακρίσεις, να βλέπουν το μέλλον με όλο και μεγαλύτερη αισιοδοξία) έπρεπε και πρέπει πάντα και παντού να είναι το μέλημα της Πολιτείας; Αν αυτό, δεν το είχαν αντιληφθεί οι πολιτικοί μας εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια, μετά από ένα -δυο παγκόσμιους πολέμους, μετά τη σφαγή και την κατάληψη της Κύπρου και μετά από μια χούντα, τί ακριβώς είχαν καταλάβει; Γιατί ανέβηκαν στην εξουσία; Για να ανακατεύουν το χυλό;

'Ομως, τελικά, το σημαντικό και κορυφαίο που εντόπισα στο σχολιαζόμενο άρθρο, είναι τούτο το όραμα:

ε) Είναι ευθύνη και υποχρέωση του πολιτικού συστήματος, να αφήσει στην άκρη τις αμαρτίες του παρελθόντος, τις δημαγωγίες, τους λαϊκισμούς, την ακραία αντιπαλότητα και τις πελατειακές νοοτροπίες και να συμβάλλει στην ανανέωση των θεσμών και στην οικοδόμηση μιας μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής, που θα υπηρετεί το συλλογικό και όχι το κομματικό συμφέρον. Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας, τα λάθη της μεταπολίτευσης και να αξιοποιήσουμε τα πιο δημιουργικά, τα πιο αποτελεσματικά για την κοινωνική και οικονομική πρόοδο, δημοκρατικά κεκτημένα της.

Η κατάληκτική διαπίστωση του αρθρογράφου είναι τραγική. Γιατί  εισηγείται “το πολιτικό σύστημα να βελτιώσει το πολιτικό σύστημα.”

Η συνταγή αυτή δυστυχώς δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα. Διότι το σύστημα δεν μπορεί να αυτο-ιαθεί. Το σύστημα θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να εμπλουτιστεί με νέες ιδέες, μεθόδους, ελέγχους, στόχους, προσωπικό, βραβεία κι επιτίμια.

Συμπερασματικά: Είναι δύσκολο, να αποκτήσουμε εθνική πολιτική, γιατί είναι αργά. Γιατί απεμπολήσαμε τον εθνικό μας χαρακτήρα, αφελληνίσαμε τα παιδιά μας, γελοιοποιήσαμε την ιστορία μας, και επιβραβεύσαμε τους γελωτοποιούς. Αλλά τουλάχιστον ας γίνουμε μια καλή επιχείρηση. Αυτή θα πρέπει να έχει αφεντικό, προσωπικό, παραγωγή, πελάτες, στόχο, λειτουργία, αλληλεγγύη, και άλλα πολλά. 

Και αν επιβιώσει, θα θέλει να παραδώσει στους επόμενους και την ιστορία της.