Ένα ταξίδι στους δρόμους της υγείας

 

Είναι καμμιά φορά οι μέρες μας, των συφοριασμένων, έτσι, που μας γεμίζουν αγωνία και πόνο. Φοβάσαι, αλλά η αβεβαιότητα και οι διαδικασίες είναι τα πιο ενοχλητικά στάδια.

Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις, πως δεν βλέπεις! Σακκούλες σκεπάζουνε την όραση καθώς  συνωθούνται γύρω από το μάτι, έτσι που οδυνηρά συμπιέζουν όλα τα οστά του προσώπου. Εκτεταμένη μόλυνση. Με συνέπειες που δεν μπορεί να προβλεφθούν από τους αδαείς και κυρίως από τον πάσχοντα. Γιατί αυτός βιώνει τον απόλυτο πόνο και την απόλυτη αδυναμία.

Είναι αλήθεια, πως δεν πρέπει να παραπονούμαι. Γιατί βλέπω, συνήθως πολλά. Ίσως, περισσότερα από όσα συνήθως φαίνονται δια γυμνού και υγιούς οφθαλμού.
 
Στάση πρώτη

Αναγκάστηκα λοιπόν, να αναζητήσω την θεραπεία μου. Μια πρώτη καταφυγή στους ειδικούς με απογοήτευσε. Άπειροι νεαροί μου ζητήσανε να καθαρίσω το μάτι μου μόνη μου, σαν νά 'τανε κάτι σιχαμερό η αρρώστεια, και μου δώσανε την τυπική θεραπεία, που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Ο επόμενος νεαρός που με εξέτασε, είδε μια ακόμη περίπτωση και απεφάνθη πως καλή είναι η (αναποτελεσματική) θεραπεία μου, αλλά πως είναι καλό να πάω σε άλλους, πιο ειδικούς.

Τότε είναι που σκέφτηκα την "ανθρώπινη αξιοπρέπεια" όπως την εννοούνε πολλοί. Ένοιωσα πως ο ασθενής, είναι, γι' αυτούς, "αναξιοπρεπής"! Δεν είναι μια "ευκαιρία" γι' αυτούς, να φανούνε παρηγορητές, αλληλέγγυοι και θεράποντες, αντλώντας από τα αποθέματα της γνώσης, της επαγγελματικής τους θέσης και της ανθρωπιάς τους. Τους βλέπουν ως παρίες του κόσμου, κι ευτυχώς που αυτό (η αρρώστεια) δεν συμβαίνει στους ίδιους.

Στάση ΕΕΣ

Απελπισμενη το σαββατόβραδο, κατέφυγα στο εφημερεύον νοσοκομείο, στον ΕΕΣ. Εκεί, είδε την δυστυχία μου, μια ψυχή που με ελεήθηκε, και μού 'πε "δεν μπορώ να σας αφήσω να φύγετε στην κατάσταση που βρίσκεστε", και με κράτησε στους κόλπους της οργανωμένης παροχής φροντίδας και ενδιαφέροντος.

Πρώτη μου φορά, βρέθηκα -πάσχουσα-  σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο, κι είδα τόσους πολλούς αθρώπους να συνεργάζονται για έναν ιερό σκοπό. Και ο σκοπός αυτός, είναι ένας: η υγεία και η ζωή.

Οι άνθρωποι, στην αρχή μου φανήκανε παράξενοι. ΄Ητανε τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, στο ύφος, στον τρόπο, στο αντικείμενο.

Κάθε μέρα, και για πολλές ώρες, η εναλλαγή των προσώπων στην εργασία τους, μου έδινε την ευχαρίστηση της διερεύνησης για την επίτευξη αγαστής συνεργασίας, ανάμεσα σε μένα κι αυτούς. Στην αρχή, ίσως, επειδή  χρειαζόμουν τις υπηρεσίες τους. Μα σιγά-σιγά, άρχισα να θέλω να τους βοηθήσω στην δουλειά τους, που δεν ήτανε άλλη, από την δική μας -όλων των ασθενών- σωματική ανάπαυση και ψυχική παρηγορία. Την θεραπεία μας δηλαδή. Μα πώς να βοηθήσει, κάποιος σαν εμένα, ασθενής;

Θαρρώ, μόνο, με την καρδιά του.


Αλλαγή ταξιδιωτικού μέσου

Παρατηρούσα την συστηματικότητά τους στην φροντίδα και την θεραπευτική αγωγή, την ευγένειά τους προς όλους τους πονεμένους, και την απόλυτότητά τους σ' εκείνο που χρειαζόταν να γίνει, και μάλιστα συχνά, παρά τις αντιδράσεις μας, όλων ημών των πασχόντων, που τα θέλαμε όλα "κατά παραγγελίαν", σαν που ήμασταν, μοναδικοί για τον εαυτό μας.

Όλοι οι άνθρωποι αυτοί, ήτανε μια κυψέλη, με διακριτούς τους ρόλους των μελών της, και μ' ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την σύμπραξη στον ίδιο και μοναδικό σκοπό. Την θεραπεία των ασθενών.
Έβλεπες, πως η δουλειά του καθενός, ήταν απαραίτητη, για την δουλειά και τον ρόλο του επόμενου.

Κι αυτή η ιεραρχία στο έργο, δεν είχε κλίμακα, είχε ακολουθία. Γιατί εδώ, η δουλειά του ανώτερου θα ήταν άχρηστη, ακόμη και αδύνατη, χωρίς τις υπηρεσίες όλων των άλλων.

Κι αν η υγεία είναι σημαντική για την ζωή μας, τότε, η τελευταία (η ζωή, δηλαδή), είναι πολύτιμη όσο είναι παρούσα, ενεστώσα, ζέουσα και ενεργή. Γιατί μετά είναι πολύτιμη, μονάχα για εκείνα που έχει προσφέρει, κι όχι για 'κείνα που έχει απολαύσει η ίδια. Αφού η απόλαυση είναι προσωπική ψυχική διάθεση και αίσθηση, που σβήνει μαζί με τον κάτοχό της. Ενώ η προσφορά και η φροντίδα για τον άλλο, είναι  τρόπος ζωής, είναι παράδειγμα, είναι κοινωνική πράξη, με αποδέκτη κάθε έναν που την έχει ανάγκη. Κι είναι το μόνο δικό μας πράγμα, που το παίρνουμε μαζί μας, ενώ ταυτόχρονα, τ' αφήνουμε και στους άλλους, κατά το φευγιό μας γι' άλλους κόσμους. Βλέπετε, η αγάπη πολλαπλασιάζει, ενώ η απόλαυση καταναλώνει, την καλωσύνη.

Πέρασα μέρες και βάσανα, κοντά στους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Κι επομένως, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλά πρόσωπα μέσα από τις δράσεις τους.

Κι οφείλω να αποδώσω τις τιμές που έλαβα από τα χέρια τους, την έγνοια και την σκέψη τους, την επαγγελματική τους αυθεντία και ικανότητα, αλλά κυρίως, από το σαρκωμένο ήθος που καθοδηγούσε τις δράσεις τους.

Ταξιδεύοντας με τα μάτια της ψυχής μου

Δεν θέλω να ειπώ κάτι περισσότερο για την υποδοχή που είχα, από εκείνη την νεαρή γιατρίνα, την ψυχή  που είδε τον ανθρώπινο πόνο, παρά μόνο, πως τον συνέδραμε άμεσα, και έμεινε ακοίμητος κι ευγενής παραστάτης στην παρακολούθησή μου.

Ό,τι και να ειπώ για την γιατρίνα που καθοδήγησε την θεραπεία μου, είναι λίγο, γιατί το αγγελικό της χέρι, κάθε που καθάριζε την πληγή μου,  μ' έκανε να νοιώθω πως αλαφρώνει ο αβάσταχτος πόνος που είχα, πρίν από κάθε μας συνάντηση. Σαν η ψυχή της να ήτανε όλη, μέσα στα χέρια της, καθώς αυτά αγγίζανε την πληγή μου. Γιατί οι ψυχές που δίνονται, αγαπάνε, εύχονται και προσεύχονται, πρεσβεύουν και προστατεύουν. Κι οι ψυχές που αγαπάνε, δίνονται, κι αναπαύουν μ'όποια μέσα κατέχουν.

Τί να ειπώ για εκείνες τις ηρωίδες, τις νυχτερινές αδελφές, που άγρυπνες μακριά από τα παιδιά και τους δικούς τους  μας περίμεναν υπομονετικά, όλη την νύχτα, για να μας προσφέρουν ό,τι ζητούσαμε στην ανάγκη και την ιδιοτροπία μας. Είδα στα μάτια τους την ευχαρίστηση για το ότι "ήταν εκεί", όταν προσφεύγαμε στην βοήθειά τους. Και με πόση τρυφερότητα, όλες, μικρές και μεγάλες, και μεγαλύτερες, μας βοηθούσαν, με κατανόηση και με στοργή.

Και τί να πώ για κείνην την γιατρίνα, που παρακολουθεί κι επιβλέπει τις διαδικασίες και τους ασθενείς. Εκείνη, που μπόρεσε να νοιώσει πως η πολυήμερη παραμονή στο νοσοκομείο, σε κατάσταση άσχημης και δύσκολης πορείας της ασθένειας, κάνει τον άνθρωπο να φτάνει στα όριά του καθώς η αξιοπρέπειά του πάει περίπατο, μαζί με την καθαριότητα και την σωματική του πάστρα. Εκείνη την γλυκειά κι ανθρώπινη παρουσία που στάθηκε  υπεύθυνα και ακέραια, και σ' ετούτο το πρόβλημα, κάνοντας τον εξαθλιωμένο ασθενή να ξανανοιώθει Άνθρωπος.

Πόσο δύσκολο είναι να παρηγορήσεις χωρίς να χαθείς στην υποδούλωση ή στην άρνηση της ιδιοτροπίας του πάσχοντος κακομαθημένου, και πόσο εύκολο είναι να αδιαφορήσεις, όντας ήδη ψυχικά χαμένος, μέσα στον εαυτούλη σου!

Μια  ματιά, αρκεί για να σου δείξει τούτη την άβυσσο: Ο θεράπων  της υγείας  βοηθάει τον άνθρωπο, να ξαναβρεί την χαμένη και πληγωμένη υγεία του. Κι ο θεράπων των "θέλω" του, μπήκε στον κόσμο της υγείας για να θεραπεύσει τον εαυτό του. [Τόση ήταν η διαφορά που είδα, ανάμεσα στο κοριτσάκι που μου είπε να σκουπίσω -η ίδια- το μάτι μου, όταν, την πρώτη μέρα, κατέφυγα στη φροντίδα των ειδικών]. Άλλο πράγμα η κλήση, κι άλλο πράγμα η κλίση. Άλλο πράγμα είναι η πρόσκληση σε πεδίο προσφοράς και δημιουργίας, από εκείνο που είναι η ροπή σε πορείες ατομικές. Πίσω από το όποιο ύφος του νοσηλευτή και του γιατρού, ξεχωρίζει κανείς αυτόν που είναι θεράπων της υγείας, από εκείνον που  υπάρχει για τον εαυτό του, ως άτομο, κι όχι για τον πάσχοντα άνθρωπο.

Πόσο λυπάμαι που είχα άστοχες στιγμές, και που από φιλαυτία,  ή δεν ξέρω κι εγώ από τί, δεν είχα νοιώσει νωρίτερα, πως εκεί μέσα ήμουν προστατευμένη, και θά πρεπε να νοιάζομαι κι εγώ για τους προστάτες μου. Δεν ήταν αυτοί οι κατηγορούμενοι ή οι ένοχοι για ό,τι με βασάνιζε, αυτοί ήταν αρωγοί στον πόνο μου, και με συνέδραμαν στην αγωνία μου για την υγεία μου.

 Η μεγάλη διαφορά που παρατηρούσα στους ρόλους των προσώπων που υπηρετούσαν την αποκατάσταση της υγείας μας, έδενε και με τους χαρακτήρες τους. Ήτανε η κάθε μια, στην σωστή θέση. Δεν θα μιλήσω για τις "μέλισσες", που ανθοκοπούσαν τον πόνο. Αυτές που έρχονταν, κι εκεί που ο πόνος σου ήτανε στα ύψη, σ' ανακούφιζαν από τη φωτιά που σε σπάραζε.

Στα κρεβάτια του πόνου συναντήθηκα και γνωρίστηκα και με άλλες πονεμένες ψυχές. Κι ήτανε μεγάλο σχολείο οι μέρες αυτές. Ιδιαίτερα, σαν μια μέρα, αποκαμωμένη κατέβηκα σε ένα παγκάκι στον ήλιο. Παραπονεμένη και λυπημένη για το μάτι μου που πάσχει, μια γυναίκα, μου κάνει χώρο δίπλα της στο παγκάκι του προστηλίου, και προσφέρεται να με φιλοξενήσει. Να μου φέρει έναν καφέ. Ευχαρίστησα κι αρνήθηκα. Το ίδιο και η διπλανή της, που ήτανε πιο νέα, θαρρώντας, ίσως, πως αρνήθηκα λόγω της (φαινομενικά) κάπως μεγάλης ηλικίας της πρώτης κυρίας.

Μα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σάστισα, πόσο λυπήθηκα και πόσο μετάνοιωσα για τις δυσθυμίες μου, σαν έμαθα τελικά πως κι οι δυό, είχαν τους συζύγους τους με βαρειά εγκεφαλικά, με ανευρύσματα και εμφράγματα, ακίνητους, καθηλωμένους, στα χέρια του Κυρίου, που μονάχα Εκείνος πια, μπορεί να βοηθήσει -τους γιατρούς και τους ίδιους- να τους προστατεύσει, και να τους θεραπεύσει.

Πόσο μικρός μπορεί να είναι ο άνθρωπος, σαν θαρρεί πως τα πάντα είναι φτιαγμένα για κείνον!

Άξιες!  

Πώς να ευχαριστήσω ονομαστικά όλες τις Κυρίες της θεραπευτικής αγωγής του οφθαλμολογικού, τις αεικίνητες μέλισσες, που σε προσκαλούσαν με σταθερότητα και χαμόγελο, άσχετα από τις συνθήκες! Κι εκείνες που αποφασιστικά κρατούσαν την ισορροπία σαν αυτή διαταρασσόταν, και συντόνιζαν στιβαρά τις δράσεις, ή τις ήρεμες δυνάμεις που σε τρυπούσαν ευγενικά και στοργικά για να αποφύγεις περισσότερο πόνο. Κι εκείνες τις όμορφες ψυχές που φοβόνταν να δείξουν την αγάπη τους σαν να 'ναι άπρεπο να αγαπάς πονεμένους αγνώστους. Την Πέρσα και την Άννα. Την Σοφία και την Ιουλία. Την Ξανθή. Την Μαρία. Κι όσες, για μια στιγμή μονάχα ανταμώσαμε, στο περίσσευμα της αγάπης.

Και πώς να ευχαριστήσω τις γιατρίνες, μ' εκείνα τα μάτια που καθρεφτίζαν αγάπη για τον πάσχοντα και εγγύηση πως θα κάνουν τα πάντα για την ανακούφισή του, και μ' εκείνα τα αέρινα χέρια, σαν που πνεύμα φυσούσε την πληγή για να διώξει τον πόνο. Την Γεωργία που με δέχτηκε και την Άννα που αγγελικά με θεράπευσε. Την Νίκη, που βοήθησε να ξαναβρώ την χαμένη μου ανάσα.

Κι όσες ακόμη, παρουσίες σιωπηλές και ανώνυμες, πρόσφορα κι ασταμάτητα βρεθήκανε, με το βλέμμα χαμηλωμένο, υπηρετώντας τις εξωτερικές συνθήκες για την παροχή των  παράπλευρων υπηρεσιών (σιτισμού και καθαριότητας)  προς αποκατάσταση της υγείας μας.
 
Από τούτο το ταξίδι, θα αφήσω εκτός, τις άχρηστες κουβέντες ασθενών, και τις "ελαφρές" στιγμές ασθενεστέρων. Και τις επαφές με πρωταθλητές  της αδιαφορίας και του εγωισμού, που ταλαιπωρούν τους γύρω τους για την άνεσή τους. Δεν θα αφήσω όμως έξω από την καρδιά μου τις γνωριμίες με πρωταθλητές της ζωής.

Τα λόγια μου δεν φτάνουνε,  Κυρίες της Υγείας και της Ανθρωπιάς, για να εκφράσουν όσα η καρδιά μου πήρε μαζί της για εσάς. Μα ας είναι ετούτο το μικρό σημείωμα, μια σταγόνα ευγνωμοσύνης, όχι μονάχα για τις ώρες που περάσαμε μαζί, αλλά κυρίως, για όσα είδα να καθρεφτίζονται στα μάτια σας, σαν σκυμένες  κοντά μου, απαλύνατε και θεραπεύσατε τον πόνο μου. Κι όλα αυτά θα πρέπει να τα αθανατίσω με τούτες -τουλάχιστον- τις γραμμές, γιατί το νοιώθω χρέος μου, να μιλώ για το ωραίο που κάθε φορά βλέπω, καθώς λέμε και στην επιλύχνιο ευχαριστία(*) "Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις...." (ακούστε το "φως ιλαρόν" αν θέλετε από εδώ).

Και τούτο, γιατί,  θαρρώ πως το κάλλος της Ψυχής,  είναι, που θα δώσει πνοή στον κόσμο.

******************************** 

(*) Η επιλύχνιος Ευχαριστία έχει ως εξής:

«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς οσίαις. Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς·  διο ο κόσμος Σε δοξάζει».

Διαβάστε περισσότερα: https://ront-ekklisiastikis-ymnodias.webnode.gr/metafrasi-kai-ermineytiki-ton-ymnon/fos-ilaron/

Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, 
ουρανίου, άγίου, μάκαρος, 
Ιησού Χριστέ, 
ελθόντες επί την ήλίου δύσιν, 
ίδόντες φως εσπερινόν 
υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. 
Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσΘαι φωναίς αισίαις, 
Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς δι' ό ο κόσμος σε δοξάζει. 

Δείτε μια ερμηνευτική προσέγγιση της επιλύχνιας Ευχαριστίας εδώ.

«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς οσίαις. Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς·  διο ο κόσμος Σε δοξάζει».

Διαβάστε περισσότερα: https://ront-ekklisiastikis-ymnodias.webnode.gr/metafrasi-kai-ermineytiki-ton-ymnon/fos-ilaron/