Και τί δεν είδαμε σε τούτη την γιορτή.
Κυβερνητικοί την ονομάσανε "γιορτή που καταφάσκει την ισότητα την ελευθερία,
την αγάπη, τον έρωτα".
Κοιτάζοντας τα "πρόσωπα", των προσελθόντων (ανθρώπων, εννοώ, και δεν εννοώ ανδρών), διαπιστώνω ότι παρούσα ήταν η έλλειψη θηλυκότητας, η υπερθηλυκότητα, η ξετσίπωτη θηλυκότητα, η χυδαία θηλυκότητα, η επιθετική θηλυκότητα, η απεχθής θηλυκότητα, η αρενικοθήλυκη θηλυκότητα, η ψηφοθηρική (καιροσκοπική) θηλυκότητα, η ατυχής μίμηση της θηλυκότητας, και η θηλυκή σηματοδότηση της ασέβειας και της αγένειας, η απωθητική δηλαδή θηλυκότητα.
Καμμιά εικόνα, από όσες είδα, δεν με έκανε να χαρώ ένα τουλάχιστον πρόσωπο. Να θαυμάσω ομορφιά, και χάρη, ή ο,τιδήποτε άλλο που θα σε καλούσε να ερωτευτείς.
Απούσα από αυτήν την "γιορτή" ήταν η χάρη, το κάλλος, η αρμονία, η προοπτική, η οικουμενικότητα της πρότασης, του τρόπου, καθώς και ο αλληλοσεβασμός και η έξαψη που θα σε καλούσε να ερωτευτείς.
Το παρόν έδιναν η πρόσκληση σε αποδοχή, παραδοχή και αποδοχή της λαγνείας, η ερωτομανία, ίσως και η σεξομανία, η κακογουστιά, η αναίδεια, η περιφρόνηση και η προσβολή του άλλου, η επιθετικότητα, αλλά και ο χλευασμός των εκτός γιορτής. Καταφανέστατη και κρατούσα η νοοτροπία όχλου, καθώς το άτομο ισχυροποιείται και ηρωοποιείται μέσα στην προστασία του -περιβάλλοντος αυτό- πλήθους των προσώπων. Και έλειπε, απουσίαζε, δεν διαφαινόταν πουθενά η συμφωνία, η συναίνεση και η σύμπνευση σε κάτι που να υπερβαίνει το ιδιοτελές και αυτολατρευτικό ατομικό "θέλω".
Δεν ξέρω γιατί το είπανε όλο αυτό γιορτή.
Δεν ξέρω τί ακριβώς γιορτάστηκε εκεί.
Είναι φυσικό ένας άνθρωπος να θέλει να βρεί το ταίρι του, σε όλα όσα θέλει να κάνει στη ζωή του. Να μοιραστεί την χαρά, τα όνειρα, τον έρωτα, τους φόβους και τις φοβίες του, τις απόπειρες για κάτι το διαφορετικό, την πνευματική και ψυχική του ανάπτυξη κι ανάταση. Είναι φυσικό να θέλει να δημιουργήσει την εστία του, και να θέλει μέσα σε αυτήν, να είναι "ο βασιλιάς", και να ορίζει την ζωή του, όπως ακριβώς την θέλει.
Αλλά δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί, να υποχρεώσει τους άλλους να κάνουν το ίδιο μ' αυτόν. Η στάση και η κρίση του καθενός μας είναι προσωπικές και αν δεν στηρίζονται -τουλάχιστον- σε αρχές και αξίες, θα πρέπει να στηρίζονται σε ένα σύστημα λογικής και μέτρου. Γιατί, αυτό που ενδιαφέρει, είναι ο ενήλικος άνθρωπος. Που δημιουργεί προσδιορίζει και βρίσκει την ερωτική του ζωή και τοποθετείται μ' αυτήν μπροστά σε όλον τον κόσμο.
Δεν ενδιαφέρει ο εκ πεποιθήσεως ασύδοτος ή ο εξ ιδεολογίας ανήθικος άνθρωπος. Η ερωτική ζωή του ανθρώπου, δεν είναι κατακριτέα. Ασφαλώς, όμως, είναι υπό κρίσιν, παρά του εκάστοτε αρμοδίου (κατ' αρχήν του ιδίου του προσώπου, του ιατρού του, του ερωτικού του συντρόφου κλπ). Είναι αυτονόητο, πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η επιβολή συγκεκριμένης άποψης στην κοινωνία περί της ερωτικής ζωής γενικά, και με συγκεκριμένο προσανατολισμό, και μάλιστα κόντρα στη φύση.
Η πρόσφατη επινόηση της δημιουργίας νομικής ταυτότητας του φύλου του προσώπου, άσχετης ή σε αντίθεση με την φυσική ταυτότητα του φύλου του προσώπου, είναι μάλλον θέμα ψυχολογίας και ψυχιατρικής. Μόδας ή οικονομικών, πολιτικών ή ιατρικών και φαρμακευτικών συμφερόντων. Δολίως αποκρυπτομένων.
Φαίνεται, πως στην εποχή μας οι άνθρωποι εθίζονται να διαδίδουν και να πιστεύουν πως δεν θέλουν απλώς να βρούνε το ετερόφυλο ταίρι τους για νa χαίρονται την δημιουργία και την ζωή. Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν απλώς να χαίρονται. Να απολαμβάνουν. Και μάλιστα, θέλουν να απολαμβάνουν αγαθά, στην δημιουργία των οποίων δεν θέλουν να συμβάλουν.
Σήμερα, είναι του συρμού, να θέλουμε να βρούμε κάποιον που να ικανοποιεί τις επιθυμίες μας, τα γούστα, τις μικρότητες ή να κολακεύει τα συμπλέγματά μας.
Η εποχή της αφθονίας και της διαθεσιμότητας όλων των αγαθών, μας φέρνει από την μια σχέση στην άλλη, αν δεν μας προσφερθεί αυτό που θέλουμε. Είναι όμως αυτό που θέλουμε κάτι που παρέχεται; Αυτό, θαρρώ, πως λίγοι το εξετάζουν. Λίγοι παλεύουν για μια σχέση, για την "κοινωνία" μέσα στη σχέση. Όλοι θέλουμε την σχέση "καφενείο", όπου τα πάντα σερβίρονται. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί οι σχέσεις είναι από την φύση τους δύσκολες.
Όταν δεν έχουμε εκπαιδευθεί να δουλεύουμε για τις σχέσεις μας, την κοινωνία και την επικοινωνία μας εντός αυτών, τότε είναι που αρχίζουμε να φεύγουμε από τις σχέσεις , και νομίζουμε πως φταίνε οι άλλοι για τις δυσαρμονίες, τις διασπάσεις, την μοναξιά μας και την ερημία μας. Τότε είναι που αντί να μοιραζόμαστε τα ερωτήματα και τα όνειρά μας, μοιραζόμαστε μόνο τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας.
Αλλά, αν ο διάλογος με τα πάθη μας δεν γίνει ποτέ, θα μας γίνει συνήθεια ο μονόλογος του κατηγορητηρίου εναντίον των άλλων, και της αθωώσεως του εαυτού μας. Διότι ο εμπαθής άνθρωπος, σπανίως κατηγορεί τον εαυτό του για τα ολισθήματα, τα παθήματα και τα λάθη του. Πάντα υπάρχει γι' αυτόν, κάποιος άλλος που είναι ο υπεύθυνος. Κι αυτόν κατηγορεί και μέμφεται.
Κι αυτό γίνεται, μέχρι που να βρούμε κάποιον, που γνωρίζει τί πρέπει να δίνει για να είναι αρεστός.
Κάποιον που δεν έχει τίποτε, γιατί τα έχει χάσει όλα, ή γιατί φοβήθηκε να αγωνιστεί για τα σπουδαία και υψηλά. Για την ελευθερία ως δημιουργική του έκφραση. Κάποιος που δεν έλαβε την σημασία και την αξία που θα έπρεπε να έχει για τους παιδαγωγούς και τους γονείς του. Αυτός προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να εξυπηρετεί, να κολακεύει να υποτάσσεται και να εξαρτάται από έναν αφέντη για να είναι αρεστός, κι ευχάριστος. Μεγάλος είναι ο ρόλος της γλοιώδους ευγένειας και της εκδούλευσης, που σκλαβώνει τον διψασμένο για κολακεία. Αυτά λέει -με κάπιο τρόπο- η ψυχολογία και η κοινή λογική.
Η μεγαλειότης μας ο εαυτός μα,ς θαρρούμε πως είναι ο μόνος άξιος να απολαμβάνει, και ο μόνος άξιος να κατηγορεί τους άλλους!
Από "την γιορτή του έρωτα, της ισότητας, της αγάπης και της ελευθερίας", απουσίαζε κάθε ερωτική διάθεση. Αυτή η διάθεση, που δονεί τα σωθικά σου και σε καλεί να ενωθείς αξεδιάλυτα μέχρι να αυντρίψεις ή να συντριβείς σε τούτη την ένωση, εδώ και τώρα, και για πάντα, έξω από το χρόνο και για όλο το χρόνο στο άπειρο, με το πρόσωπο που σαρκώνει την πηγή των αισθημάτων σου. Παρούσα ήτανε σε τούτη τη "γιορτή" μόνο μια φρενίτιδα εναντίον των εικονικών και ανεπίγνωστων άλλων, των βαφτισμένων "εχθρών του έρωτα', που κάποιοι μιλάνε για τις απόψεις αυτών των άλλων, χωρίς να ξέρουνε το υπόβαθρο της φιλοσοφίας και του νοήματος που αυτοί οι άλλοι βρίσκουν και δίνουν στη ζωή. Την δική τους την ζωή, κι όχι την ζωή των άλλων.
Από αυτήν την γιορτή του έρωτα, της ισότητας, της αγάπης και της ελευθερίας", απουσίαζε κάθε έννοια και συναίσθηση ισότητας. Όσοι δεν διατράνωσαν με εμφατικό τρόπο την παρουσία τους εκεί, ήταν οι "ανάξιοι να νοιώσουν τις υψηλές αξίες που διεκδικούνταν". Ή ήταν περιφρονητέοι που απείχαν, Περιφρονητέα κι η πίστη τους, και τα θρησκευτικά τους σύμβολα, τα εθνικά τους σύμβολα και οι ιδέες τους. Περιφρονητέες κι οι σχέσεις αυτών, των καλούμενων ανέραστων, που δεν συντρέχουν και δεν χειροκροτούν τους πανηγυριστές! Προφανώς οι πανηγυριστές, είχαν τους άλλους για κατώτερους. Την ισότητα την θέλανε για πάρτη τους, όχι για να την νοιώσουνε οι ίδιοι προς τους άλλους. [Πως είχανε, βρε αδερφέ, κι αυτοί οι άλλοι, δικαίωμα, να έχουν άποψη και αισθητική διαφορετική από την πανηγυριώτικη!]
Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη. Η αγάπη δεν βρέθηκε πουθενά, ούτε στην καρδιά, ούτε στην ματιά των πανηγυριστών. Δεν φλόγισε στόματα και μυαλά. Αλλοπαρμένοι, αλλόκοτοι, αισθητικώς απαράδεκτοι πανηγυριστές, κακέκτυπα διονύσου και μαινάδων, παρήλασαν μαζί με καιροσκόπους φηψοσυλλέκτες και ανιδεολόγητους κομματολόγους.
Τελικά ήτανε μια γιορτή της ανισότητας, του εγωϊσμού, της ρητορικής μίσους και της ανελευθερίας του προσώπου, καθώς αυτό επιμένει να διάγει δέσμιο των παθών και των προκαταλήψεών του. Δέσμιο μιας "επαναστατικής αδυναμίας" να εστιάζεται στην -και να μετέρχεται διαρκώς την- ύβρη.
Η Βουλή μας φωταγωγήθηκε καταλλήλως, για να συνταχθεί με τούτη την γιορτή, μια που δεν ξέρει να κάνει και τίποτε άλλο, παρά να είναι παρούσα σε κάθε παρακμιακή πρωτοπορεία.
Αυτό δεν είναι η φαντασία στην εξουσία. Είναι ένας κακόγουστος, ανεπίγνωστος και αμετροεπής εφιάλτης, που δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου