Ρέκβιεμ για την Ευρώπη

 

Καθώς διαβάζω στο protagon.gr την "ωδή ενός μεγάλου δημοσιογράφου για τη νεκρή Ευρώπη", έχω μπερδευτεί.


Το άρθρο έχει ως εξής:

"Όχι, η Ευρώπη δεν είναι μόνον οι τεχνοκράτες και οι κανόνες των Βρυξελλών. Και για να το θυμόμαστε αυτό, ίσως να πρέπει να έχουμε κατά νου τα λόγια ενός μεγάλου ευρωπαίου δημοσιογράφου. Ενώπιον των «κυρίων Σαλβίνι και Ντι Μάιο που παρελαύνουν στη Ρώμη για εφαρμόσουν το ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό πρόγραμμά τους», ενώπιον «της συμπαιγνίας λαϊκισμού και εθνικισμού που βλέπουμε να αναπτύσσεται επίσης στην Πολωνία και την Ουγγαρία», και η οποία θα μπορούσε «σήμερα, όπως και τότε, να οδηγήσει σε σύρραξη», ενώπιον μιας Κίνας με βλέψεις «αυτοκρατορικές», ο Ζαν Ντανιέλ, φίλος και συνεργάτης του Αλμπέρ Καμύ, συνθέτει στην ηλικία των 97 ετών τη δική του «ωδή για μια νεκρή Ευρώπη».

Και διερωτάται, σε κύριο άρθρο στο γαλλικό L’Obs, εάν αυτοί που εμπνέονται «από την κληρονομιά του Χίτλερ και του Μουσολίνι», έχουν αντιληφθεί ότι «οι γεμάτες μίσος ιδιοτροπίες τους ανήκουν σε μια άλλη εποχή», προσθέτοντας πως «θα ήταν καλύτερο να σκεφτούν πως ο άξονας του κόσμου έχει μετακινηθεί. Η Άνγκελα Μέρκελ, η πιο αξιόλογη από τους ευρωπαίους ηγέτες, το έχει καταλάβει. Ανησυχεί για την Κίνα γιατί αυτή η χιλιετής αυτοκρατορία αγνοεί σε απόλυτο βαθμό μια βασική αξία του δυτικού κόσμου: την ελευθερία συνείδησης, λόγου και μετακίνησης που εμείς οι Ευρωπαίοι μάθαμε να βάζουμε πάνω από τα κράτη».

Καταλήγοντας ο γηραιός δημοσιογράφος, θέλησε να επισημάνει πως «αυτό που πονάει περισσότερο, θα το έχετε μάλλον μαντέψει, είναι το λυκόφως της Ευρώπης, μίας, δηλαδή, από τις πιο μεγάλες δημιουργίες των ανθρώπων από τότε που κατάφεραν να δημιουργήσουν ενώσεις λαών ή, καλύτερα, πολιτισμούς. Αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι η αποκήρυξη της Ευρώπης. Η αγωνία της αποτελεί το τέλος του κόσμου μας»".

Σταχυολογώ λοιπόν, τα θέματα που με έχουν ξενίσει και μπερδέψει, και σημειώνω, αντιστοίχως τις παρατηρήσεις μου:

• Ειπώθηκε πως Ευρώπη δεν είναι οι νόμοι των Βρυξελλών και oi τεχνοκράτες. Κακώς, και ψευδώς! Είναι αυτό ακριβώς! Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν αποφασίζει για αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη. Αντιθέτως μάλιστα. Αποφασίζουν τα μη αιρετά από τους Ευρωπαϊκούς λαούς κονκλάβια.
• Είναι ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό το πρόγραμμα που θέλει να εφαρμόσει η Ιταλική κυβέρνηση, επειδή αντιδρά στην  αυταρχική γερμανική ηγεμονία;
• Είναι λαϊκισμός και εθνικισμός η προστασία  των χωρών, των οικονομιών και των πληθυσμών τους από την ανεξέλεγκτη εισβολή μεταναστών ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και  τρομοκράτες; Μια εισβολή που προκλήθηκε από πολέμους και εκμετάλλευση -από την πλευρά της Δύσης- των χωρών προελεύσεως των φυγάδων. Μήπως, συστήνεται να γίνεται κι εκεί αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα;
• Αν η σύρραξη των ευρωπαϊκών λαών επέλθει ως αποτέλεσμα των διαφωνιών τους, αυτό από μόνο του σημαίνει πως οι δεσμοί των λαών δεν είναι και τόσο ισχυροί, και πως τα αντιτιθέμενα συμφέροντα είναι κυρίως εκείνα που τους χωρίζουν. Κι αν δεν μπορούν να διαφωνήσουν, τότε ο μόνος δρόμος που απομένει, αν δεν είναι η διάσπαση, είναι η υποταγή.
• Οι εξουσίες μπορεί να επιθυμούν συνεργασία των λαών, ασφαλώς για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, αλλά οι λαοί, είναι που έχουν ζωή και καθημερινότητα, ιστορία, προοπτική, όνειρα και ιδανικά, και αδιαφορούν για την διατήρηση των ηγεμόνων στην εξουσία και τις μεθόδους που μεταχειρίζονται γι' αυτό. Οι λαοί θέλουνε νόημα ζωής και συνθήκες καθολικής ευημερίας. Μπορούν, βεβαίως οι εξουσίες να τα βρούν μεταξύ τους, ή να σύρουν τους λαούς σε περιπέτειες.
• Η ανησυχία της γερμανίδας καγκελαρίου αφορά το εξαγωγικό εμπόριο της Γερμανίας, προς την Κίνα, κι όχι τους λαούς της Ευρώπης, για τους οποίους θα έπρεπε να φροντίζουν όλοι μαζί οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης.
• Η πολιτική συνασπισμένων ηγετών και συμφερόντων, που συνιστούν καταδολίευση της συνολικής ενότητας της Ευρώπης και οι σχετικές αντεγκλήσεις επί αυτής της πολιτικής, δεν συνιστά αναγκαίως αποκήρυξη της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά αποκήρυξη της κυριαρχίας μερικών ή μιας μόνο χώρας επί όλων των υπολοίπων. 
• Αν ο εκατονταετής δημοσιογράφος είναι και φίλος του Αλμπέρ Καμύ, αυτό δεν σημαίνει ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος είναι διανοητής όπως ο Καμύ, ούτε ότι ο προβληματισμός του είναι υγιής, σαφής, ή συμφέρων για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς, ενόσω επικρατούν οι γνωστές πολιτικές και συνθήκες. Θα μπορούσε η μνεία της φιλίας του με τον Καμύ, να συνιστά καθοδήγηση για στράτευση στην υπό τον λόγο ενός "σημαίνοντος προσώπου" μεθοδευμένη υποταγή του κόσμου σε μια  ηγεμονική μονοκρατορία στην Ευρώπη, Γερμανική ή άλλη.
• Δεν είναι αλήθεια πως η Ευρώπη δημιούργησε ενώσεις λαών ή πολιτισμών. Το δείχνουν οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, η αυθεντία και ισχύς της γερμανο-ευρωπαϊκής πολιτικής. Διαρκώς το προσπαθούν οι εξουσίες, ενώ οι διαφορετικοί πολιτισμοί -μεταξύ των οποίων και ο δικός μας- δεν γίνονται σεβαστοί στην πράξη, καθώςμας υποβάλλουν, κάθε τόσο, σε υποχρεωτική απάρνηση βασικών αξιών και παραδόσεών μας, τις οποίες οι άλλοι απορρίπτουν και γελοιοποιούν.
• Η αγωνία αποκήρυξης της (ενωμένης) Ευρώπης είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ευρωπαϊκών οργάνων που επιζητούν απλώς μια ενωμένη (γερμανο-ευρωπαϊκή) οικονομία αντί για μια ένωση πολιτισμών. 
• Οι λαοί, ασφαλώς και ζουν "μέσα στην οικονομία". Όμως, η οικονομία είναι γι' αυτούς μια συνθήκη και όχι  "τέλος" (σκοπός) και τρόπος, ή νόημα ζωής.