Ο σεβασμός του αυτοπροδιορισμού των Σκοπιανών, έχει αναχθεί σε πολιτική διάλυσης της πατρίδας μας

 

Ετούτη η μόδα του σεβασμού της διαφορετικότητας της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού των άλλων, που θέλουνε όχι μόνο να είναι στη θέση μας, αλλά -θέλουνε επί πλέον- εμείς να εξαφανιστούμε από τον κόσμο και να μην υπάρχουμε, μας έχει μπερδέψει.

Είναι ζητούμενο πάντα η ελευθερία. Στην έκφραση, στην ζωή, στην φαντασία, στους στόχους, στις επιλογές. Τις επιλογές στιγμιαίου και τις επιλογές βεληνεκούς με διάρκεια στο χρόνο.

Η κυβέρνησή μας, όπως φαίνεται  -από τις πολιτικές που επιδιώκει και τις συμφωνίες που συνάπτει- αγωνίζεται για την ελευθερία και τα ιδανικά των ... άλλων! κι όχι για τα δικά μας.

Εμείς όμως πρέπει να κατανοήσουμε την ουσία της ελευθερίας μας, ώστε να μπορούμε να την υλοποιήσουμε, να την διεκδικήσουμε, να την κατακτήσουμε, να την σαρκώσουμε, να την βιώσουμε, να την επιβεβαιώσουμε, να την προστατέψουμε. Για να γνωρίζουμε, επί τέλους, σαν νοήμονες άνθρωποι, για ποιό πράγμα -πρέπει και θέλουμε -να αγωνιζόμαστε, να ανησυχούμε, να μεριμνούμε και να αναλωνόμαστε.

Η ελευθερία είναι μια ακατάλυτη και ενδιάθετη ψυχική τάση να επιζητεί ο άνθρωπος αυτό που τον κινεί δημιουργικά για να εκφράζει και να αποτυπώνει όλη του την ενέργεια ζωής και νοήματος της ζωής του.

• Ελευθερία δεν είναι η ανεμπόδιστη απόκτηση αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό, αν δεν είναι τύχη, είναι κλοπή.
• Ελευθερία δεν είναι η εύκολη πρόσβαση στην απόλαυση και την ασυδοσία. Αυτό είναι έλλειψη αξιών και αρχών.
• Ελευθερία δεν είναι η αναντίρρητη ασχημο-πραξία της εξουσίας. Αν το αναντίρρητο επιβάλλεται από την εξουσία, αυτό είναι φασισμός, αν είναι προσωπική μας επιλογή, απλώς, ανεπίγνωστα, ιδιωτεύουμε, με την αρχαιοελληνική του όρου έννοια.
• Ελευθερία δεν είναι η συναίνεση στην βλακεία, στην προδοσία, ή στην ανακολουθία. Αυτό σημαίνει σύμπραξη και συνενοχή.
• Ελευθερία δεν είναι η αυθαίρετη και αλαζονική αναίρεση των δεσμεύσεων και των συμφωνηθέντων. Αυτό είναι πολιτική δημαγωγία, ή προσωπική τάση για/και  διάπραξη απάτης.
• Ελευθερία δεν είναι ο τυχοδιωκτισμός. Αυτό είναι αστάθεια χαρακτήρα που έχει και ασταθές αξιακό σύστημα.
• Ελευθερία δεν είναι η συστηματική δημαγωγική παραπλάνηση των άλλων. Αυτό είναι πολιτική απάτη.
• Ελευθερία δεν είναι το μίσος προς τους άλλους και η εξουδετέρωσή τους. Αυτό είναι δείγμα διαταραχής της προσωπικότητας και ως πολιτική αποτελεί έκφραση μισαλλοδοξίας και σχιζοφρένειας.
• Ελευθερία δεν είναι η επιδίωξη της κοινωνικής και εθνικής αποδιοργάνωσης. Αυτό, ως ατομική πράξη είναι ένδειξη αντικοινωνικότητας και ως πολιτική συνιστά προδοσία.
• Ελευθερία δεν είναι ο πολιτικός σαλτιμπαγκισμός. Αυτό είναι θεατρινισμός και αισχρό πολιτικό μάρκετινγκ.
• Ελευθερία δεν είναι ο πολιτικός χουλιγκανισμός. Αυτό είναι φασισμός, όπως και αν το ονομάσουν όσοι μετέρχονται τέτοιες πρακτικές.
• Ελευθερία δεν είναι η ανοησία. Αυτό είναι στάση ανεγκέφαλου, ή δόλιου. Ο ανεγκέφαλος δεν έχει δόλο, ενώ ο δόλιος υποκρύπτει την ιδιοτέλειά του και την εγκληματική του δράση στην τάχα ανοησία του.
• Ελευθερία δεν είναι ο φενακισμός  και η προδοσία του άλλου. Αυτό είναι απροκάλυπτη υστεροβουλία και η προδοσία που επέρχεται είναι έγκλημα.

 Φαίνεται, όμως, πως γύρω μας είναι διάχυτη η πεποίθηση, πως όταν μιλάμε για ελευθερία εννοούμε έλλειψη αντιρρήσεων, εμποδίων, αντιθέσεων, φραγμών, ορίων, αρχών και αξιών. Έλλειψη! Ενώ η ελευθερία είναι πλησμονή φρονήματος, ήθους και πίστης. Πίστης σε κάτι.

Είμαστε κατακλυσμένοι από πολιτικά κόμματα που-ως κοινωνικοί σχηματισμοί- πρεσβεύουν  πως έχουν την ελευθερία να "επιδιώκουν το ο,τιδήποτε", και να λένε το "ο,τιδήποτε άσχετο, προς αυτό που επιδιώκουν",  αρκεί αυτό να φέρει τα κόμματα στην εξουσία.

Έτσι, φτάσαμε ως εδώ!

Πολίτες και πολιτικοί, διαπαιδαγωγημένοι και διαπαιδαγωγούντες στην ασυδοσία και τον ατομισμό. χάσαμε τον ορίζοντα πέρα από τη μύτη μας, και βλέπουμε μόνο σε ένα μικρό, μικρότατο φάσμα. Γι' αυτό δεν είδαμε τον μπαμπούλα που ακολουθεί την αναγνώριση των Σκοπίων, ως Μακεδονίας!

Για σκεφτείτε φίλοι μου τί θα γίνει 

• με τα μακεδονικά μας προϊόντα που θα χάσουνε την ταυτότητά τους;
• με τις μακεδονικές μας επιχειρήσεις που θα αναζητήσουν άχρωμες ταυτότητες;
• με τις μακεδονικές μας πολιτιστικές εκφράσεις;
• με τους μακεδονικούς μας συλλόγους για την ιστορία και την παράδοση του τόπου;
• με την θάλασσά μας που θα την νεμόμαστε μαζί;
• με τους τούρκους που θα συνασπιστούν με τους βορείους για το πουπουλομάδημά μας;
• με το μακεδονικό μας πανεπιστήμιο;
• με το αεροδρόμιό μας;
• με τα μακεδονικά σύμβολα που δεν θα είναι πια ελληνικά;
• με την ρητορεία της πολιτικής του ευνουχισμού στην αντίρρηση;
• με την σκοπιανή διεκδίκηση σε τάχα μακεδονικές περιουσίες μειονοτήτων τους;
• με τους εθνικούς μας ήρωες στον μακεδονικό αγώνα -του Π. Μελά και όλων των μακεδονομάχων-, αυτούς, που θα τους πούνε σιγά-σιγά και εγκληματίες πολέμου;

 Αν η πολιτική ηγεσία της χώρας κατάφερε να προκαλέσει τέτοια δεινά στην πατρίδα, δεν χρειαζόμαστε κανέναν εχθρό, για να μας βλάψει. Γιατί τον έχουμε μέσα στο σπίτι μας.

Κρίμα, για τον πρωθυπουργό, έναν νέο πολιτικό, που -αρχικά- φάνηκε πως θά 'ταν άλλος! Αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών μας και ως εναλλακτική λύση, απέβη η χειρότερη που θα μπορούσαμε να έχουμε στα πολιτικά μας πράγματα.

Ο σεβασμός της διαφορετικότητας και του αυτοπροσδιορισμού των άλλων δεν μπορεί να οδηγεί σε απώλεια της ιδίας ημών ταυτότητας. Γιατί, τότε, η συναίνεση στην απώλεια της ιδίας ταυτότητας, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει:

• Ή ότι ο σεβόμενος τον διαφορετικό είναι όμοιος με αυτόν,και άρα δρα ιδιοτελώς,
• ή ότι δεν προστατεύει ικανοποιητικά αυτόν που εκπροσωπεί, όταν ο εκπροσωπούμενος δεν είναι ο ίδιος αυτοπροσώπως.

Το πρώτο σημαίνει 
ότι δημαγωγικά εμφανίστηκε με διαφορετική προβειά στο πολιτικό ακροατήριο που τον ανέδειξε, εξαπατώντας το, πως τάχα θα προστάτευε τα συμφέροντά του, ενώ κοπιάζει μόνο για τα προσωπικά του συμφέροντα και στόχους,
και το δεύτερο, σημαίνει  
ότι είναι πια, επίορκος, αφού κατερράκωσε την τιμή του, στην οποία ώμοσε, ότι ως πρωθυπουργός της ελλάδας θα υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, του λαού και της χώρας.

Τόσο αυτός, όσο και οι συνεταίροι του, οι ομοτράπεζοι στην εξουσία.

Με τις συμφωνίες που συνήψε, δεν έγινε σύμμαχος της γείτονος χώρας, έγινε υπηρέτης της. Και αποφάσισε, ερήμην μας, να απεμπολήσει τα συμφέροντα του λαού, του έθνους και της χώρας μας.

Δεν ωμίλησε για τα συμφέροντά μας, αλλά τα καταδολίευσε. Κι αυτός που μίλησε, κι εκείνος που εσιώπησε.

Και, τελικά, επιβάλλεται και σ' εμάς -δια νόμου- η σιωπή, αλλά και η τιμωρία επί παραβάσει της σιωπής. Α-φίλιωτοι με την λογική και την συνέπεια, οι κυβερνητικοί, μιλάνε για ρητορεία μίσους! Αυτοί που επικαλούνται τα συμφέροντα των άλλων, για να μας κλείσουν το στόμα, για να διαγράψουν την μνήμη του λαού μας, να αλλοιώσουν την ιστορία μας, και να εξαλείψουν τις παραδόσεις μας. Κι έτσι, θα μας σβήσουν από τον χάρτη του κόσμου. Έβαλαν στα πολιτικά πράγματα, την ρητορεία του μίσους και ανήγαγαν την λογοκρισία,  σε δυναμικό μέσον επιβολής φασιστικών μέτρων και λύσεων.

«Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου. Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2016/12/blog-post_42.html#.WypB4iBRW70

Έλεγε ο Λιαντίνης: "Όταν σου μάθουν κάτι επίμονα από τη νηπιακή ηλικία και μέσα στην αταβιστική χαραγή και σφυρηλάτηση για δεκάδες γενεές, τότε η δομή αυτή γίνεται θεμελιώδης στην υφή της ύπαρξης και της ουσίας σου.

Η κατατύπωση τούτη στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην κοσμοθεωρία σου, γίνεται κάτι σαν κληρονομικός κώδικας.
Δεν ξεριζώνεται με τίποτα. Για να το κατορθώσεις, πρέπει να γδάρεις το ίδιο το μυαλό σου. Όπως ο εκδορέας γδέρνει το δέρμα του ζώου.
Θα χρειαστεί, δηλαδή, να ανασκάψεις ολόκληρη την ιστορία και τον πολιτισμό...."

Πολλοί το χρησιμοποιήσανε τούτο το τσιτάτο του Δασκάλου, για να μυχτηρίσουνε την πίστη, τους παπάδες και τους πιστούς. Μα η σοφία του δασκάλου είναι στη δύναμη και την αδράνεια που έχει ο λόγος του. Δύναμη ακαταμάχητη καθολικής ισχύος, και αδράνεια αναπότρεπτη. [Ειπώθηκε; Εθέσπισε!]  Τους ξέφυγε, πως τούτη η ρήση του Λιαντίνη, αφορά όλους τους κολλημένους, τους εμμονικούς και τους εμμανείς με την μεγάλη ιδέα που έχουνε για τα λεγόμενά τους, τις θεωρίες και τα ζητούμενά τους. Γιατί, η ρήση αυτή, αφορά

• όχι μόνο τους κολλημένους παπάδες, αλλά
• και τους κολλημένους πολιτικούς. 
• και τους κολλημένους, μισερούς στην ψυχή, που δε μερώνουνε με τίποτα, 
• και τους διεστραμμένους, 
• και τους εγκληματίες, που μάθανε το έγκλημα και την προσδοσία ως τρόπο ζωής και εργασίας,
• και τους κολλημένους της εξουσίας 
• και τους κολλημένους στην απουσία λογικής, μέτρου και ήθους.

Ποτέ δεν σκέφτηκε ο κάθε ανόητος, πως όσα ο ίδιος κηρύσσει, σίγουρα  χαρακτηρίζουν και τον ίδιο. Γιατί ο ανόητος, έχει πάντα, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, και τον εξαιρεί από τους κανόνες που βάζει για τους άλλους!

Νόμπελ αναλήθειας καιροσκοπισμού και ενδοτισμού

 

Ακούστηκε, κι' αυτό ! Να δοθεί Νόμπελ Ειρήνης στους Τσίπρα και Ζάεφ, για το κατόρθωμά τους! Τέλος πάντων, η αερολογία πάει σύννεφο.

• Δεν φτάνει που υπογράφεται αυτή η συμφωνία, σε καιρό ειρήνης, χωρίς πόλεμο, και χωρίς δυνατότητα πολέμου, 
• δεν φτάνει που κανείς δεν μας το ζήτησε, αλλά προσφερθήκαμε εκουσίως γιατί γιατί μας περίσσευε το (κομματικο-καιροσκοπικό) "φιλότιμο" τάχα για "να μην υπάρχει αυτή η εκκρεμότητα"!, 
• δεν φτάνει που η συμφωνία αποτελεί πράξη εξόφλησης γραμματίων πολιτικής φιλοξενίας (του κκεσωτερικού) στις πολιτικά δύσκολες εποχές που περνούσε κάποτε, 
• δεν φτάνει που χάνουμε την ονομασία προέλευσης πολλών προϊόντων μας,  
• δεν φτάνει που δεν διαφαίνεται ακόμη καθαρά το τί μας ξημερώνει, 
• δεν φτάνει που έχουμε τους άλλους από ανατολικά να μας ξαγρυπνάνε, 
• βάλαμε κι αυτούς από πάνω, για δήθεν συμμάχους μας, να μπούνε μέσα μέσα στον ίδιο οργανισμό, λές και η προστασία(;) του οργανισμού από κακούς γείτονες είναι η γιατρειά μας!
• Ναι! να τους δοθεί νόμπελ, αλλά  όχι για την ειρήνη, παρά για την δημιουργία εστιών πολέμου και αναταραχών, πολιτικής απάτης και !

Όλα αυτά τα γράφω, με αφορμή ένα άρθρο που αλίευσα απόψε στο διαδίκτυο, γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, στην κατάσταση που είμαι. Σας το μεταφέρω αυτούσιο, λόγω της επικαιρότητάς του:

Απόφαση-βόμβα του Αρείου Πάγου, η οποία αδειάζει την κυβέρνηση για το Σκοπιανό, αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος. Σύμφωνα με την απόφαση το ανώτατο δικαστήριο της χώρας κρίνει πως «δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και κατά συνέπεια μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα». Ωστόσο, η κυβέρνηση με τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ παραβιάζει την απόφαση της Δικαιοσύνης και τα «βαφτίζει» ως υπαρκτά και τα εκχωρεί στη γειτονική χώρα!

Ειδικότερα, σύμφωνα με την εφημερίδα, όλα ξεκίνησαν το 2003 όταν ένα Σωματείο στη Δυτική Μακεδονία θέλησε να αναγνωριστεί (απαιτείται δικαστική απόφαση). Το Πρωτοδικείο απέρριψε την αίτηση εγγραφής του.

Τότε υπέβαλε έφεση και το Εφετείο με μία ιστορική απόφαση την απέρριψε, διότι έκρινε ότι ο σκοπός τού υπό αναγνώριση Σωματείου «αντίκειται προς τη δημόσια τάξη και ασφάλεια, αφού θέτει σε κίνδυνο τους θεσμούς του Ελληνικού Κράτους» και «προκαλεί σύγχυση τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς, στα Κράτη και στους λοιπούς φορείς, με τους οποίους θα συναλλαχθεί αυτό, καθώς και ότι η αναγνώριση του Σωματείου προσκρούει στην ανάγκη ειρηνικής συμβίωσης των πολιτών της περιοχής και κατ’ επέκταση της γαλήνης της χώρας».

Επειτα ασκήθηκε αναίρεση, την οποία και απέρριψε, τελικά, ο Α.Π. το 2009, επικυρώνοντας την απόφαση του Εφετείου.Αξιοσημείωτο είναι, δε, πως στη σύνθεση του Α.Π., και μάλιστα ως εισηγήτρια, συμμετείχε τότε και η κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου, πρώην υπηρεσιακή πρωθυπουργός της Ελλάδας (27.8.2015-21.9.2015) και πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου (1.7.2015-30.6.2017), η οποία ανέλαβε τη θέση του νομικού συμβούλου του πρωθυπουργού της χώρας, Αλέξη Τσίπρα, 10 μόλις ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή της (η σύμβασή της λήγει στις 10.7.2019).
 
Τα βασικά σημεία της απόφασης την οποία επικύρωσε ο Α.Π. που… καίνε την κυβέρνηση για το Σκοπιανό:- Η απόφαση εκκινεί με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με το κράτος των Σκοπίων (FYROM), εξαιτίας της αυθαίρετης και ιστορικά ατεκμηρίωτης αξιώσεως του τελευταίου να αναγνωρισθεί διεθνώς ως κράτος με το όνομα «Μακεδονία» και στη συνέχεια, προκειμένου να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια ως προς το σφετερισμό του ονόματος της Μακεδονίας από το νεοσυσταθέν κράτος των Σκοπίων (FYROM), το οποίο επιχειρεί να αποκτήσει εθνική ταυτότητα με όνομα που αποτελεί ιστορική, πολιτιστική και εθνική κληρονομιά της Ελλάδας, επισημαίνει συνοπτικά τα ακόλουθα ιστορικά δεδομένα:
 
– O όρος Μακεδονία, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι όρος ιστορικός και γεωγραφικός και όχι εθνολογικός. Οι Μακεδόνες δεν είναι, ούτε υπήρξαν κατά το πρόσφατο και το απώτερο παρελθόν, ιδιαίτερος εθνολογικός σχηματισμός.

Απλώς, ως Μακεδόνες ονομάζονται ανέκαθεν οι κάτοικοι της γνωστής από την αρχαιότητα περιοχής της ελληνικής Μακεδονίας, όπως αντίστοιχα ονομάζονται Θράκες οι κάτοικοι της Θράκης, Θεσσαλοί οι κάτοικοι της Θεσσαλίας κ.ο.κ., χωρίς να υπάρχει αντίστοιχα θρακική ή θεσσαλική εθνικότητα. Επομένως, Μακεδόνες κατά την εθνικότητα δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να «δημιουργηθούν», στο πλαίσιο του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού των κατοίκων της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.
 
– Ως Ελληνες, οι αρχαίοι Μακεδόνες χρησιμοποιούσαν την ίδια με τους Ελληνες της νομίμου Ελλάδας γλώσσα, πίστευαν στους ίδιους θεούς και είχαν τον ίδιο (ελληνικό) πολιτισμό.

Ο αρχαίος Ελληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης υπήρξε δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα ευρήματα της Βεργίνας αποτελούν σταθμούς της παγκόσμιας Ιστορίας και στοιχεία του παγκόσμιου πολιτισμού που αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Αντίθετα, οι Σλάβοι, δηλαδή τα διάφορα σλαβικά φύλα που εμφανίσθηκαν στην περιοχή των Βαλκανίων, βορείως της Μακεδονίας, κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα, δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους ΕΕλληνες Μακεδόνες.
 
– Λόγω της ελευθέρας διακίνησης των πληθυσμών, κατά τους χρόνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ιδίως στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, Βούλγαροι, σλαβόφωνοι, που είχαν σλαβική εθνική συνείδηση. Μετά την οριστικοποίηση των συνόρων, κατά τα προεκτεθέντα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς διασκορπίσθηκαν στην περιοχή των Σκοπίων ή μετανάστευσαν σε διάφορα κράτη.
 
– Οι ολίγοι εναπομείναντες στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους Νομούς Φλώρινας και Εδεσσας εδήλωσαν ελληνική εθνικότητα και έτσι από την εποχή εκείνη έπαυσε να υπάρχει θέμα σλαβικής μειονότητας. Πριν από το 1944 «Μακεδονία» ως σλαβικό κράτος και «μακεδονικό έθνος» ως ιδιαίτερη εθνότητα ήταν έννοιες παντελώς άγνωστες.

Εως τότε, οι κάτοικοι της περιοχής των Σκοπίων δεν είχαν ούτε σερβική ούτε βουλγαρική, παρά τα φιλοβουλγαρικά αισθήματα των περισσότερων κατοίκων της, και πολύ περισσότερο δεν είχαν «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Την τελευταία, τους έπεισε να την αποκτήσουν ο Τίτο, προκειμένου να αποκολλήσει τους Σκοπιανούς από το άρμα των Βουλγάρων, έχοντας ως απώτερο σκοπό τη σύσταση ενιαίου μακεδονικού κράτους, υπό σλαβικό μανδύα, και την έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο.
 
– Ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του. Στην προσπάθεια αυτή των Σκοπίων που άρχισε μετά τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, αφότου το κράτος των Σκοπίων απέκτησε οντότητα, το έτος 1991, εντάσσεται η διάδοση ιδεών από διάφορους εθνικιστές μετανάστες, οι οποίοι, μέσω οργανώσεων και σωματείων, που δρουν κυρίως στο εξωτερικό (Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ), με ομιλίες, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις πολιτιστικές κ.λπ. παραπληροφορούν το κοινό, δημιουργώντας εσφαλμένες περί υπάρξεως «μακεδονικού» έθνους και πολιτισμού, «μακεδονικής» γλώσσας και συνείδησης.

Παράλληλα, καλλιεργούν και την ιδέα του «αλυτρωτισμού», όπως προεκτέθηκε, επιχειρώντας να δημιουργήσουν αποσχιστικές τάσεις, θέτοντας και το ανύπαρκτο θέμα της λεγόμενης «μακεδονικής μειονότητας» που ζει στην Ελλάδα.
 
– Η απόφαση καταλήγει αναφέροντας πως, σύμφωνα με όλα όσα προεκτέθηκαν, δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος και, κατά συνέπεια, μακεδονικός πολιτισμός και μακεδονική γλώσσα «MAKEDONCKI». Ούτε φυσικά υφίσταται στην Ελλάδα «μακεδονική μειονότητα». Είναι αυτονόητο ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία.
 
Στο μεταξύ, τα πρόσωπα του υπό ίδρυση σωματείου μπορεί να δικαιώθηκαν από το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο αποφάνθηκε ότι η άρνηση εγγραφής του Σωματείου στις εθνικές αρχές έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι αλλά κυρίως διότι δεν είχαν ακόμη αναπτύξει δράση για να μπορεί να κριθεί ότι απειλεί τη δημόσια ειρήνη και ασφάλεια.
Σε κάθε, δε, περίπτωση, υποστήριξε πως αν ανέπτυσσε τέτοια δράση, οι εθνικές αρχές θα μπορούσαν να αποφασίσουν τη διάλυσή του.Ιδιαίτερης σημασίας χρήζει η διαπίστωση του Ευρωπαϊκού Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ότι δεν εντοπίστηκαν ενδείξεις αυθαιρεσίας κατά τη διεξαγωγή της διαδικασίας, όπως επικαλούνταν οι προσφεύγοντες, και επιπλέον ότι οι αποφάσεις του Α.Π. και του Εφετείου ήταν πλήρως αιτιολογημένες και του Α.Π. πλήρως αμερόληπτη.
Επισημαίνεται δε ότι η Πολιτεία δεν προσέβαλε την απόφαση, υποβάλλοντας αίτημα επανεξέτασης, όπως ανακοινώθηκε την 9η.10.2015.
 
Η δικηγόρος που έφερε στο φως της δημοσιότητας την εν λόγω απόφαση κ. Αριάδνη Νούκα δήλωσε στον «Ε.Τ.»: «Οι αποφάσεις τόσο του Α.Π. όσο και του Εφετείου είναι ιστορικές και εκδόθηκαν από εξαιρετικούς δικαστές.

Τα ελληνικά δικαστήρια επικύρωσαν τη μοναδική ιστορική αλήθεια, που δεν είναι άλλη από την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την ανυπαρξία ιδιαίτερης “μακεδονικής” γλώσσας και “μακεδονικού” έθνους που προωθούσαν προπαγανδιστικά όλα αυτά τα χρόνια οι Σκοπιανοί.
Η χαρακτηριστική δικανική παραδοχή ότι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων δεν μπορεί, σε εξήντα χρόνια, να αποκτήσει εθνολογική οντότητα, στηριζόμενο σε χαλκευμένα ιστορικά στοιχεία, είναι απόλυτα ακριβής.

Στο σημείο αυτό συνάδει και η υπενθύμιση της επιστολής των 373 ακαδημαϊκών εγνωσμένου κύρους ανά τον κόσμο προς τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, οι οποίοι έκαναν λόγο για ιστορική αταξία και του επισήμαναν ότι οι Σκοπιανοί διεκδικούν το όνομα για να σφετεριστούν την Ιστορία και τον Μέγα Αλέξανδρο και ότι αυτό εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους.

Θεωρώ ότι αν θέλουμε με μία φράση να δώσουμε τη διάσταση των πραγμάτων, αυτή δεν θα ήταν άλλη από τη δικανική κρίση ότι ουδείς πολιτισμένος λαός μπορεί να ανεχθεί την πλαστογράφηση της Ιστορίας του».

(ΠΗΓΗ) 

Η Κοινή λογική, η πολιτική ορθότητα και οι νομικές ταυτότητες των πραγμάτων, κόντρα στην πραγματικότητα και την επιστήμη.

 
Διαβάζω στους protagon πως "Σε μια συμφωνία αυτής της μορφής, που γίνεται σε περίοδο ειρήνης, κανένας δεν βγαίνει θριαμβευτής ούτε και ταπεινωμένος. Γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις".

Και το ξαναδιαβάζω. Αναλύω λοιπόν αυτήν την τοποθέτηση,  στις εξ ων συντίθεται θέσεις:

• Συμφωνία αυτής της μορφής
• που γίνεται σε περίοδο ειρήνης
• κανείς δεν έχει έξοδο θριαμβευτή
• ούτε έξοδο ταπεινωμένου
• πρέπει να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις

Κι αναρωτιέμαι: Μπορεί, άραγε, όλα τα θέματα να αποτελούν αντικείμενο συμβάσεων και αμοιβαίων υποχωρήσεων;

Εγώ θα 'έλεγα πως όχι, δεν μπορεί. Και δεν είναι θέμα άποψης. Είναι θέμα αρχής και αξιών. Φρονώ, ότι δεν μπορούμε να μπούμε σε διαπραγματεύσεις και να παραχωρήσουμε την ουσία της ύπαρξής μας, το νόημα της ζωής μας, την προσωπική μας οντότητα, και του παιδιού μας, των γονέων, της πατρίδας μας. Δεν συμφωνούμε να σκοτώσουμε λιγάκι το παιδί μας ή να κάψουμε λίγο το σπίτι μας. Να προδώσουμε λίγο. Να δωροδοκηθούμε λίγο, κ.ο.κ. Όλα αυτά ή θαρρούμε πως γίνονται, ή πιστεύουμε πως δεν πρε΄πει να γίνονται, γιατι είναι εγκληματικά!

Η εποχή μας, όμως, φαίνεται πως λέει, "ναί"! Όλα γίνονται, αρκεί να το θέλουμε και να "μπορούμε" να το επιβάλλουμε.

Σύμφωνα με τους νεωτερικούς καιρούς που ζούμε, στην επιστήμη και στον πολιτικό κενολόγο βερμπαλισμό που αποσκοπεί στην αλλαγή της τάξης του κόσμου (για την ευχερέστερη χειραγώγηση των ανθρώπων και την εκμετάλλευσή τους από τις εξουσίες και τα συνασπισμένα συνφέροντα), αυτό, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Επικουρείται μάλιστα από την θεωρία (και τα συνεπικουρούντα αυτή την θεωρία) αξιώματα, κυρίως αυτό για την "πολιτική ορθότητα" που, πλέον, καταδυναστεύει την ζωή μας και ευνουχίζει κάθε άρνηση και αντίστασή μας.

Φαίνεται, λοιπόν, πως μπορείς να "συμβάλλεσαι", υποχωρώντας στις όποιες πιέσεις και εκβιασμούς, ακόμη και τις απειλές, αν, μάλιστα, οι πολλοί και οι ισχυροί θέλουνε εκείνο που "έχεις", γιατί αυτοί έχουνε τον τρόπο να σε κάνουνε να υποχωρήσεις και να συναινέσεις. Ίσως, και γιατί εσύ δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τις κυβιστήσεις επί θέσεων και αξιών....

Σε τούτη την στάση, σε βοηθάει πολύ η "πολιτική ορθότητα". Δεν πρέπει να φαίνεσαι κακός! Δεν πρέπει να είσαι ο κακός. Πρέπει να υποχωρείς για να μην δυσαρεστείς τους άλλους! Δεν πρέπει να είσαι αμετακίνητος, από τις αρχές και τις απόψεις σου. 

Αμετακίνητοι είναι μόνο εκείνοι που σε πιέζουν, και μάλιστα παντοιοτρόπως. Με υποσχέσεις, με ανταλλάγματα, με φιλοδωρήματα, με δόξα και φήμη ανάμεσά τους, με εύγε και χτυπηματάκια στην πλάτη, με χαμόγελα, και με την είσοδο -που σου υπόσχονται- στο κλάμπ των ισχυρών, των δυναμικών, και των συνεργάσιμων για τις "υψηλές αξίες" που "θα σώσουν" τον κόσμο!

Η πολιτική ορθότητα είναι το όπλο με το οποίο υποδεικνύεται απειλητικά η απώλεια της κοινής λογικής (δείτε εδώ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο).

Η πολιτική ορθότητα, η πολιτική της μη δυσαρέσκειας, [δηλαδή μια  πρακτική προς επιδίωξη και εφαρμογή πολιτικών επιδιώξεων κι όχι ένα μοντέλο νοήματος της ζωής των πολιτών, των ανθρώπων εν γένει] είναι ο δούρειος ίππος για την επίτευξη των αθέμιτων, ανόητων, εξωπραγματικών και χωρίς δημιουργική προοπτική επιδιωκόμενων στόχων. Τόσο γι' αυτούς που την ευαγγελίζονται ως πανανθρώπινο δόγμα που -ασφαλώς- αφορά τους ίδιους προσωπικά, όσο και γι' αυτούς εναντίον των οποίων απευθύνεται, ως μέσον ελέγχου και υποταγής τους.

Είμαστε ακόμη στην αρχή, αλλά έχουμε ήδη αργήσει, προκειμένου να κατανοήσουμε επί της ουσίας την "πολιτική ορθότητα". Αν είναι δύναμη ή αν είναι ένα αθέμιτο επιθετικό όπλο, όπως τα πυρηνικά και οι φούρνοι του Άουσβιτς. Αλλά, ας αφήσουμε την θεωρία, κι ας πάμε στην πράξη. Πως, δηλαδή, με όρους πολιτικής ορθότητας, παραχωρήσαμε  ό,τι είχαμε και δεν είχαμε, στους Σκοπιανούς και στους υψηλούς έντιμους φίλους μας, για μερικά πρόσκαιρα κι ανέξοδα πολιτικά εφύμνια.


Εν κατακλείδι, επί του σκοπιανού, έχουμε μια συμφωνία [εκ μέρους μας] στα εξής:

• πως οι σλάβοι, είναι πια με την συναίνεσή μας Μακεδόνες, πως μιλάνε την Μακεδονική γλώσσα και πως έχουν Μακεδονική ιθαγένεια. Κι αφού βρίσκονται βόρεια, τους λέμε "Βόρεια Μακεδονία".
• Με την ευκαιρία που δεν διακινδυνεύουμε τίποτε, αφού είναι περίοδος ειρήνης, προσφέρουμε εκουσίως, γήν και ύδωρ. Για να μην στενοχωρούνται οι γείτονες.
• Και μάλιστα, κόντρα στην επιστήμη, συμφωνήσαμε και νομοθετούμε, για την προέλευση της γλώσσας και της ιθαγένειας (δείτε για την τεκμηρίωση, άρθρο του καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη), (δείτε και το σχετικό βίντεο, για τις σκοπιμότητες του Κοτζιά). Γιατί, τώρα πια, από εδώ και στο εξής, για λόγους πολιτικής ορθότητας, ακόμη και τα επιστημονικά θέματα, θα ρυθμίζονται με νόμο, για να μην λέει ο καθένας ό,τι θέλει.
• Επίσης, νομοθετούμε, σε σχήμα κατά το νοούμενον [δηλαδή μη αναφέροντας τίποτε, ρητώς, σε αυτήν την συμφωνία], πως αυτοί, οι αντισυμβαλλόμενοι  δεν θα έχουν ενεργές ή/και  λανθάνουσες αλυτρωτικές προθέσεις και διαθέσεις  έναντι της βόρειας Ελλάδας και της Μακεδονίας μας, και πως δεν θα σκέφτονται άσχημα και επιθετικά για εμάς και για την χώρα μας.
• Έτσι, όλοι θα καθήσουμε στ' αυγά μας, για λόγους πολιτικής ορθότητας, αφού "κόψαμε την ζωή μας στα δύο", για να την μοιραστούμε με τους αντισυμβαλλομένους μας, ώστε κανείς να μην κρατάει τον θρίαμβο πλήρη: Ούτε εμείς που δεν τους στείλαμε από εκεί που ήρθαν, ούτε αυτοί που θέλανε αμέσως κι απροκάλυπτα να βγούνε στο Αιγαίο, χωρίς καμμιά δική μας αντίρρηση, απλά τους δώσαμε μια ελπίδα, για ΑΟΖ στο Αιγαίο!

Από εδώ και στο εξής, όλα με νόμους και με συμφωνίες! Κι αν συμφωνηθεί ρητά και ξάστερα, πως είμαστε για πούλημα, το πολιτικώς ορθό, είναι να μην φέρουμε αντιρρήσεις γιατί θα φανούμε κακοί και θα πληγώσουμε τις εξουσίες!

Οι νομικές ταυτότητες των πραγμάτων, τελικά έχουνε πέραση! Συναινέσαμε στην ανάδειξη της νομικής ταυτότητας της γλώσσας των Σκοπιανών, υποκαθιστώντας την επιστημονική τεκμηρίωση περί  της φυσικής της ταυτότητας! Κι ανοίξαμε αμέτρητες κερκόπορτες...

 Και για να τελειώνουμε με τα -παραβολικά κι ακροθιγώς- λεγόμενα τα δικά μου, διαβάστε κι εδώ, πως δεν υπάρχει πια καμμιά δικαιολογία, γι' αυτήν την συμφωνία!

Οι παρούσες και οι απούσες από την "γιορτή του έρωτα της ισότητας, της αγάπης και της ελευθερίας"..

 

Και τί δεν είδαμε σε τούτη την γιορτή.
Κυβερνητικοί την ονομάσανε  "γιορτή που καταφάσκει την ισότητα την ελευθερία, 
την αγάπη, τον έρωτα".

Κοιτάζοντας τα "πρόσωπα", των προσελθόντων (ανθρώπων, εννοώ, και δεν εννοώ ανδρών), διαπιστώνω ότι παρούσα ήταν η έλλειψη θηλυκότητας, η υπερθηλυκότητα, η ξετσίπωτη θηλυκότητα, η χυδαία θηλυκότητα, η επιθετική θηλυκότητα, η απεχθής θηλυκότητα, η αρενικοθήλυκη θηλυκότητα, η ψηφοθηρική (καιροσκοπική) θηλυκότητα, η ατυχής μίμηση της θηλυκότητας, και η θηλυκή σηματοδότηση της ασέβειας  και της αγένειας, η απωθητική δηλαδή θηλυκότητα.

Καμμιά εικόνα, από όσες είδα, δεν με έκανε να χαρώ ένα τουλάχιστον πρόσωπο. Να θαυμάσω ομορφιά, και χάρη, ή ο,τιδήποτε άλλο που θα σε καλούσε να ερωτευτείς.


Απούσα από αυτήν την "γιορτή" ήταν η χάρη, το κάλλος, η αρμονία, η προοπτική, η οικουμενικότητα της πρότασης, του τρόπου, καθώς και ο αλληλοσεβασμός και η έξαψη που θα σε καλούσε να ερωτευτείς.

Το παρόν έδιναν η πρόσκληση σε αποδοχή,  παραδοχή και αποδοχή της λαγνείας, η ερωτομανία, ίσως και η σεξομανία, η κακογουστιά, η αναίδεια, η περιφρόνηση και η προσβολή του άλλου, η επιθετικότητα, αλλά και ο χλευασμός των εκτός γιορτής. Καταφανέστατη και κρατούσα η νοοτροπία όχλου, καθώς το άτομο ισχυροποιείται και ηρωοποιείται μέσα στην προστασία του -περιβάλλοντος αυτό- πλήθους των προσώπων. Και έλειπε, απουσίαζε, δεν διαφαινόταν πουθενά η συμφωνία, η συναίνεση και η σύμπνευση σε κάτι που να υπερβαίνει το ιδιοτελές και αυτολατρευτικό ατομικό "θέλω".

Δεν ξέρω γιατί το είπανε όλο αυτό γιορτή.
Δεν ξέρω τί ακριβώς γιορτάστηκε εκεί.

Είναι φυσικό ένας άνθρωπος να θέλει να βρεί το ταίρι του, σε όλα όσα θέλει να κάνει στη ζωή του. Να μοιραστεί την χαρά, τα όνειρα, τον έρωτα, τους φόβους και τις φοβίες του, τις απόπειρες για κάτι το διαφορετικό, την πνευματική και ψυχική του ανάπτυξη κι ανάταση. Είναι φυσικό να θέλει να δημιουργήσει την εστία του, και να θέλει μέσα σε αυτήν, να είναι "ο βασιλιάς", και να ορίζει την ζωή του, όπως ακριβώς την θέλει.

Αλλά δεν μπορεί, κανείς δεν μπορεί, να υποχρεώσει τους άλλους να κάνουν το ίδιο μ' αυτόν. Η στάση και η κρίση του καθενός μας είναι προσωπικές και αν δεν στηρίζονται -τουλάχιστον- σε αρχές και αξίες, θα πρέπει να στηρίζονται σε ένα σύστημα λογικής και μέτρου. Γιατί, αυτό που ενδιαφέρει, είναι ο ενήλικος άνθρωπος. Που δημιουργεί προσδιορίζει και βρίσκει την ερωτική του ζωή και τοποθετείται μ' αυτήν μπροστά σε όλον τον κόσμο. 

Δεν ενδιαφέρει ο εκ πεποιθήσεως ασύδοτος ή ο εξ ιδεολογίας ανήθικος άνθρωπος. Η ερωτική ζωή του ανθρώπου, δεν είναι κατακριτέα. Ασφαλώς, όμως,  είναι υπό κρίσιν, παρά του εκάστοτε αρμοδίου (κατ' αρχήν του ιδίου του προσώπου, του ιατρού του, του ερωτικού του συντρόφου κλπ). Είναι αυτονόητο, πως δεν  μπορεί να γίνει αποδεκτή η επιβολή συγκεκριμένης άποψης στην κοινωνία περί της ερωτικής ζωής γενικά, και με συγκεκριμένο προσανατολισμό, και μάλιστα κόντρα στη φύση.

Η πρόσφατη επινόηση της δημιουργίας νομικής ταυτότητας του φύλου του προσώπου, άσχετης ή σε αντίθεση με την φυσική ταυτότητα του φύλου του προσώπου, είναι μάλλον θέμα ψυχολογίας και ψυχιατρικής.  Μόδας ή  οικονομικών, πολιτικών ή ιατρικών και φαρμακευτικών συμφερόντων. Δολίως αποκρυπτομένων.

Φαίνεται, πως στην εποχή μας οι άνθρωποι εθίζονται να διαδίδουν και να πιστεύουν πως δεν θέλουν απλώς να βρούνε το ετερόφυλο ταίρι τους για νa χαίρονται την δημιουργία και την ζωή. Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν απλώς να χαίρονται. Να απολαμβάνουν. Και μάλιστα, θέλουν να απολαμβάνουν  αγαθά, στην δημιουργία των οποίων δεν θέλουν να συμβάλουν. 

Σήμερα, είναι του συρμού, να θέλουμε να βρούμε κάποιον που να ικανοποιεί τις επιθυμίες μας, τα γούστα, τις μικρότητες ή να κολακεύει τα συμπλέγματά μας. 

Η εποχή της αφθονίας και της διαθεσιμότητας όλων των αγαθών, μας φέρνει από την μια σχέση στην άλλη, αν δεν μας προσφερθεί αυτό που θέλουμε. Είναι όμως αυτό που θέλουμε κάτι που παρέχεται; Αυτό, θαρρώ, πως λίγοι το εξετάζουν. Λίγοι παλεύουν για μια σχέση, για την "κοινωνία" μέσα στη σχέση. Όλοι θέλουμε την σχέση "καφενείο", όπου τα πάντα σερβίρονται. Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί οι σχέσεις είναι από την φύση τους δύσκολες. 

Όταν δεν έχουμε εκπαιδευθεί να δουλεύουμε για τις σχέσεις μας, την κοινωνία και την επικοινωνία μας εντός αυτών, τότε είναι που αρχίζουμε να φεύγουμε από τις σχέσεις , και νομίζουμε πως φταίνε οι άλλοι για τις δυσαρμονίες, τις διασπάσεις, την μοναξιά μας και την ερημία μας. Τότε είναι που αντί να μοιραζόμαστε τα ερωτήματα και τα όνειρά μας, μοιραζόμαστε μόνο τα πάθη μας και τις επιθυμίες μας.

Αλλά, αν ο διάλογος με τα πάθη μας δεν γίνει ποτέ, θα μας γίνει συνήθεια ο μονόλογος του κατηγορητηρίου εναντίον των άλλων, και της αθωώσεως του εαυτού μας. Διότι ο εμπαθής άνθρωπος, σπανίως κατηγορεί τον εαυτό του για τα ολισθήματα, τα παθήματα και τα λάθη του. Πάντα υπάρχει γι' αυτόν, κάποιος άλλος που είναι ο υπεύθυνος. Κι αυτόν κατηγορεί και μέμφεται.

Κι αυτό γίνεται, μέχρι που να βρούμε κάποιον, που γνωρίζει τί πρέπει να δίνει για να είναι αρεστός. 

Κάποιον που δεν έχει τίποτε, γιατί τα έχει χάσει όλα, ή γιατί φοβήθηκε να αγωνιστεί για τα σπουδαία και υψηλά. Για την ελευθερία ως δημιουργική του έκφραση. Κάποιος που δεν έλαβε την σημασία και την αξία που θα έπρεπε να έχει για τους παιδαγωγούς και τους γονείς του. Αυτός προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να εξυπηρετεί, να κολακεύει να υποτάσσεται και να εξαρτάται από έναν αφέντη για να είναι αρεστός, κι ευχάριστος. Μεγάλος είναι ο ρόλος της γλοιώδους ευγένειας και της εκδούλευσης, που σκλαβώνει τον διψασμένο για κολακεία. Αυτά λέει -με κάπιο τρόπο- η ψυχολογία και η κοινή λογική.

Η μεγαλειότης μας ο εαυτός μα,ς θαρρούμε πως είναι ο μόνος άξιος να απολαμβάνει, και ο μόνος άξιος να κατηγορεί τους άλλους!

Από "την γιορτή του έρωτα, της ισότητας, της αγάπης και της ελευθερίας", απουσίαζε κάθε ερωτική διάθεση. Αυτή η διάθεση, που δονεί τα σωθικά σου και σε καλεί να ενωθείς αξεδιάλυτα μέχρι να αυντρίψεις ή να συντριβείς σε τούτη την ένωση, εδώ και τώρα, και για πάντα, έξω από το χρόνο και για όλο το χρόνο στο άπειρο, με το πρόσωπο που σαρκώνει την πηγή των αισθημάτων σου. Παρούσα ήτανε σε τούτη τη "γιορτή" μόνο μια φρενίτιδα εναντίον των εικονικών και ανεπίγνωστων άλλων, των βαφτισμένων "εχθρών  του έρωτα', που κάποιοι μιλάνε για τις απόψεις αυτών των άλλων, χωρίς να ξέρουνε το υπόβαθρο της φιλοσοφίας και του νοήματος που αυτοί οι άλλοι βρίσκουν και δίνουν στη ζωή. Την δική τους την ζωή, κι όχι την ζωή των άλλων.


Από αυτήν την γιορτή του έρωτα, της ισότητας, της αγάπης και της ελευθερίας", απουσίαζε κάθε έννοια και συναίσθηση ισότητας. Όσοι δεν διατράνωσαν με εμφατικό τρόπο την παρουσία τους εκεί, ήταν οι "ανάξιοι να νοιώσουν τις υψηλές αξίες που διεκδικούνταν". Ή ήταν περιφρονητέοι που απείχαν, Περιφρονητέα κι η πίστη τους, και τα θρησκευτικά τους σύμβολα, τα εθνικά τους σύμβολα και οι ιδέες τους. Περιφρονητέες κι οι σχέσεις αυτών, των καλούμενων ανέραστων, που δεν συντρέχουν και δεν χειροκροτούν τους πανηγυριστές!  Προφανώς οι πανηγυριστές, είχαν τους άλλους για κατώτερους. Την ισότητα την θέλανε για πάρτη τους,  όχι για να την νοιώσουνε οι ίδιοι προς τους άλλους. [Πως είχανε, βρε αδερφέ, κι αυτοί οι άλλοι, δικαίωμα, να έχουν άποψη και αισθητική διαφορετική από την πανηγυριώτικη!]

Μη μιλάς άλλο γι' αγάπη. Η αγάπη δεν βρέθηκε πουθενά, ούτε στην καρδιά, ούτε στην ματιά των πανηγυριστών. Δεν φλόγισε στόματα και μυαλά. Αλλοπαρμένοι, αλλόκοτοι, αισθητικώς απαράδεκτοι πανηγυριστές, κακέκτυπα διονύσου και μαινάδων, παρήλασαν μαζί με καιροσκόπους φηψοσυλλέκτες και  ανιδεολόγητους κομματολόγους.

Τελικά ήτανε μια γιορτή της ανισότητας, του εγωϊσμού, της ρητορικής μίσους και της ανελευθερίας του προσώπου, καθώς αυτό επιμένει να διάγει δέσμιο των παθών και των προκαταλήψεών του. Δέσμιο μιας "επαναστατικής αδυναμίας" να εστιάζεται στην -και να μετέρχεται διαρκώς την- ύβρη.

Η Βουλή μας φωταγωγήθηκε καταλλήλως, για να συνταχθεί με τούτη την γιορτή, μια που δεν ξέρει να κάνει και τίποτε άλλο, παρά να είναι παρούσα σε κάθε παρακμιακή πρωτοπορεία.

Αυτό δεν είναι η φαντασία στην εξουσία. Είναι ένας κακόγουστος, ανεπίγνωστος και αμετροεπής εφιάλτης, που δεν είναι όνειρο, αλλά πραγματικότητα.

Ρέκβιεμ για την Ευρώπη

 

Καθώς διαβάζω στο protagon.gr την "ωδή ενός μεγάλου δημοσιογράφου για τη νεκρή Ευρώπη", έχω μπερδευτεί.


Το άρθρο έχει ως εξής:

"Όχι, η Ευρώπη δεν είναι μόνον οι τεχνοκράτες και οι κανόνες των Βρυξελλών. Και για να το θυμόμαστε αυτό, ίσως να πρέπει να έχουμε κατά νου τα λόγια ενός μεγάλου ευρωπαίου δημοσιογράφου. Ενώπιον των «κυρίων Σαλβίνι και Ντι Μάιο που παρελαύνουν στη Ρώμη για εφαρμόσουν το ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό πρόγραμμά τους», ενώπιον «της συμπαιγνίας λαϊκισμού και εθνικισμού που βλέπουμε να αναπτύσσεται επίσης στην Πολωνία και την Ουγγαρία», και η οποία θα μπορούσε «σήμερα, όπως και τότε, να οδηγήσει σε σύρραξη», ενώπιον μιας Κίνας με βλέψεις «αυτοκρατορικές», ο Ζαν Ντανιέλ, φίλος και συνεργάτης του Αλμπέρ Καμύ, συνθέτει στην ηλικία των 97 ετών τη δική του «ωδή για μια νεκρή Ευρώπη».

Και διερωτάται, σε κύριο άρθρο στο γαλλικό L’Obs, εάν αυτοί που εμπνέονται «από την κληρονομιά του Χίτλερ και του Μουσολίνι», έχουν αντιληφθεί ότι «οι γεμάτες μίσος ιδιοτροπίες τους ανήκουν σε μια άλλη εποχή», προσθέτοντας πως «θα ήταν καλύτερο να σκεφτούν πως ο άξονας του κόσμου έχει μετακινηθεί. Η Άνγκελα Μέρκελ, η πιο αξιόλογη από τους ευρωπαίους ηγέτες, το έχει καταλάβει. Ανησυχεί για την Κίνα γιατί αυτή η χιλιετής αυτοκρατορία αγνοεί σε απόλυτο βαθμό μια βασική αξία του δυτικού κόσμου: την ελευθερία συνείδησης, λόγου και μετακίνησης που εμείς οι Ευρωπαίοι μάθαμε να βάζουμε πάνω από τα κράτη».

Καταλήγοντας ο γηραιός δημοσιογράφος, θέλησε να επισημάνει πως «αυτό που πονάει περισσότερο, θα το έχετε μάλλον μαντέψει, είναι το λυκόφως της Ευρώπης, μίας, δηλαδή, από τις πιο μεγάλες δημιουργίες των ανθρώπων από τότε που κατάφεραν να δημιουργήσουν ενώσεις λαών ή, καλύτερα, πολιτισμούς. Αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι η αποκήρυξη της Ευρώπης. Η αγωνία της αποτελεί το τέλος του κόσμου μας»".

Σταχυολογώ λοιπόν, τα θέματα που με έχουν ξενίσει και μπερδέψει, και σημειώνω, αντιστοίχως τις παρατηρήσεις μου:

• Ειπώθηκε πως Ευρώπη δεν είναι οι νόμοι των Βρυξελλών και oi τεχνοκράτες. Κακώς, και ψευδώς! Είναι αυτό ακριβώς! Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν αποφασίζει για αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη. Αντιθέτως μάλιστα. Αποφασίζουν τα μη αιρετά από τους Ευρωπαϊκούς λαούς κονκλάβια.
• Είναι ξενοφοβικό και αντιευρωπαϊκό το πρόγραμμα που θέλει να εφαρμόσει η Ιταλική κυβέρνηση, επειδή αντιδρά στην  αυταρχική γερμανική ηγεμονία;
• Είναι λαϊκισμός και εθνικισμός η προστασία  των χωρών, των οικονομιών και των πληθυσμών τους από την ανεξέλεγκτη εισβολή μεταναστών ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται και  τρομοκράτες; Μια εισβολή που προκλήθηκε από πολέμους και εκμετάλλευση -από την πλευρά της Δύσης- των χωρών προελεύσεως των φυγάδων. Μήπως, συστήνεται να γίνεται κι εκεί αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα;
• Αν η σύρραξη των ευρωπαϊκών λαών επέλθει ως αποτέλεσμα των διαφωνιών τους, αυτό από μόνο του σημαίνει πως οι δεσμοί των λαών δεν είναι και τόσο ισχυροί, και πως τα αντιτιθέμενα συμφέροντα είναι κυρίως εκείνα που τους χωρίζουν. Κι αν δεν μπορούν να διαφωνήσουν, τότε ο μόνος δρόμος που απομένει, αν δεν είναι η διάσπαση, είναι η υποταγή.
• Οι εξουσίες μπορεί να επιθυμούν συνεργασία των λαών, ασφαλώς για την εξυπηρέτηση συμφερόντων, αλλά οι λαοί, είναι που έχουν ζωή και καθημερινότητα, ιστορία, προοπτική, όνειρα και ιδανικά, και αδιαφορούν για την διατήρηση των ηγεμόνων στην εξουσία και τις μεθόδους που μεταχειρίζονται γι' αυτό. Οι λαοί θέλουνε νόημα ζωής και συνθήκες καθολικής ευημερίας. Μπορούν, βεβαίως οι εξουσίες να τα βρούν μεταξύ τους, ή να σύρουν τους λαούς σε περιπέτειες.
• Η ανησυχία της γερμανίδας καγκελαρίου αφορά το εξαγωγικό εμπόριο της Γερμανίας, προς την Κίνα, κι όχι τους λαούς της Ευρώπης, για τους οποίους θα έπρεπε να φροντίζουν όλοι μαζί οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης.
• Η πολιτική συνασπισμένων ηγετών και συμφερόντων, που συνιστούν καταδολίευση της συνολικής ενότητας της Ευρώπης και οι σχετικές αντεγκλήσεις επί αυτής της πολιτικής, δεν συνιστά αναγκαίως αποκήρυξη της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά αποκήρυξη της κυριαρχίας μερικών ή μιας μόνο χώρας επί όλων των υπολοίπων. 
• Αν ο εκατονταετής δημοσιογράφος είναι και φίλος του Αλμπέρ Καμύ, αυτό δεν σημαίνει ότι ο εν λόγω δημοσιογράφος είναι διανοητής όπως ο Καμύ, ούτε ότι ο προβληματισμός του είναι υγιής, σαφής, ή συμφέρων για όλους τους Ευρωπαϊκούς λαούς, ενόσω επικρατούν οι γνωστές πολιτικές και συνθήκες. Θα μπορούσε η μνεία της φιλίας του με τον Καμύ, να συνιστά καθοδήγηση για στράτευση στην υπό τον λόγο ενός "σημαίνοντος προσώπου" μεθοδευμένη υποταγή του κόσμου σε μια  ηγεμονική μονοκρατορία στην Ευρώπη, Γερμανική ή άλλη.
• Δεν είναι αλήθεια πως η Ευρώπη δημιούργησε ενώσεις λαών ή πολιτισμών. Το δείχνουν οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, η αυθεντία και ισχύς της γερμανο-ευρωπαϊκής πολιτικής. Διαρκώς το προσπαθούν οι εξουσίες, ενώ οι διαφορετικοί πολιτισμοί -μεταξύ των οποίων και ο δικός μας- δεν γίνονται σεβαστοί στην πράξη, καθώςμας υποβάλλουν, κάθε τόσο, σε υποχρεωτική απάρνηση βασικών αξιών και παραδόσεών μας, τις οποίες οι άλλοι απορρίπτουν και γελοιοποιούν.
• Η αγωνία αποκήρυξης της (ενωμένης) Ευρώπης είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ευρωπαϊκών οργάνων που επιζητούν απλώς μια ενωμένη (γερμανο-ευρωπαϊκή) οικονομία αντί για μια ένωση πολιτισμών. 
• Οι λαοί, ασφαλώς και ζουν "μέσα στην οικονομία". Όμως, η οικονομία είναι γι' αυτούς μια συνθήκη και όχι  "τέλος" (σκοπός) και τρόπος, ή νόημα ζωής.

  

Ένα ταξίδι στους δρόμους της υγείας

 

Είναι καμμιά φορά οι μέρες μας, των συφοριασμένων, έτσι, που μας γεμίζουν αγωνία και πόνο. Φοβάσαι, αλλά η αβεβαιότητα και οι διαδικασίες είναι τα πιο ενοχλητικά στάδια.

Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις, πως δεν βλέπεις! Σακκούλες σκεπάζουνε την όραση καθώς  συνωθούνται γύρω από το μάτι, έτσι που οδυνηρά συμπιέζουν όλα τα οστά του προσώπου. Εκτεταμένη μόλυνση. Με συνέπειες που δεν μπορεί να προβλεφθούν από τους αδαείς και κυρίως από τον πάσχοντα. Γιατί αυτός βιώνει τον απόλυτο πόνο και την απόλυτη αδυναμία.

Είναι αλήθεια, πως δεν πρέπει να παραπονούμαι. Γιατί βλέπω, συνήθως πολλά. Ίσως, περισσότερα από όσα συνήθως φαίνονται δια γυμνού και υγιούς οφθαλμού.
 
Στάση πρώτη

Αναγκάστηκα λοιπόν, να αναζητήσω την θεραπεία μου. Μια πρώτη καταφυγή στους ειδικούς με απογοήτευσε. Άπειροι νεαροί μου ζητήσανε να καθαρίσω το μάτι μου μόνη μου, σαν νά 'τανε κάτι σιχαμερό η αρρώστεια, και μου δώσανε την τυπική θεραπεία, που δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Ο επόμενος νεαρός που με εξέτασε, είδε μια ακόμη περίπτωση και απεφάνθη πως καλή είναι η (αναποτελεσματική) θεραπεία μου, αλλά πως είναι καλό να πάω σε άλλους, πιο ειδικούς.

Τότε είναι που σκέφτηκα την "ανθρώπινη αξιοπρέπεια" όπως την εννοούνε πολλοί. Ένοιωσα πως ο ασθενής, είναι, γι' αυτούς, "αναξιοπρεπής"! Δεν είναι μια "ευκαιρία" γι' αυτούς, να φανούνε παρηγορητές, αλληλέγγυοι και θεράποντες, αντλώντας από τα αποθέματα της γνώσης, της επαγγελματικής τους θέσης και της ανθρωπιάς τους. Τους βλέπουν ως παρίες του κόσμου, κι ευτυχώς που αυτό (η αρρώστεια) δεν συμβαίνει στους ίδιους.

Στάση ΕΕΣ

Απελπισμενη το σαββατόβραδο, κατέφυγα στο εφημερεύον νοσοκομείο, στον ΕΕΣ. Εκεί, είδε την δυστυχία μου, μια ψυχή που με ελεήθηκε, και μού 'πε "δεν μπορώ να σας αφήσω να φύγετε στην κατάσταση που βρίσκεστε", και με κράτησε στους κόλπους της οργανωμένης παροχής φροντίδας και ενδιαφέροντος.

Πρώτη μου φορά, βρέθηκα -πάσχουσα-  σε ένα τόσο μεγάλο νοσοκομείο, κι είδα τόσους πολλούς αθρώπους να συνεργάζονται για έναν ιερό σκοπό. Και ο σκοπός αυτός, είναι ένας: η υγεία και η ζωή.

Οι άνθρωποι, στην αρχή μου φανήκανε παράξενοι. ΄Ητανε τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, στο ύφος, στον τρόπο, στο αντικείμενο.

Κάθε μέρα, και για πολλές ώρες, η εναλλαγή των προσώπων στην εργασία τους, μου έδινε την ευχαρίστηση της διερεύνησης για την επίτευξη αγαστής συνεργασίας, ανάμεσα σε μένα κι αυτούς. Στην αρχή, ίσως, επειδή  χρειαζόμουν τις υπηρεσίες τους. Μα σιγά-σιγά, άρχισα να θέλω να τους βοηθήσω στην δουλειά τους, που δεν ήτανε άλλη, από την δική μας -όλων των ασθενών- σωματική ανάπαυση και ψυχική παρηγορία. Την θεραπεία μας δηλαδή. Μα πώς να βοηθήσει, κάποιος σαν εμένα, ασθενής;

Θαρρώ, μόνο, με την καρδιά του.


Αλλαγή ταξιδιωτικού μέσου

Παρατηρούσα την συστηματικότητά τους στην φροντίδα και την θεραπευτική αγωγή, την ευγένειά τους προς όλους τους πονεμένους, και την απόλυτότητά τους σ' εκείνο που χρειαζόταν να γίνει, και μάλιστα συχνά, παρά τις αντιδράσεις μας, όλων ημών των πασχόντων, που τα θέλαμε όλα "κατά παραγγελίαν", σαν που ήμασταν, μοναδικοί για τον εαυτό μας.

Όλοι οι άνθρωποι αυτοί, ήτανε μια κυψέλη, με διακριτούς τους ρόλους των μελών της, και μ' ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την σύμπραξη στον ίδιο και μοναδικό σκοπό. Την θεραπεία των ασθενών.
Έβλεπες, πως η δουλειά του καθενός, ήταν απαραίτητη, για την δουλειά και τον ρόλο του επόμενου.

Κι αυτή η ιεραρχία στο έργο, δεν είχε κλίμακα, είχε ακολουθία. Γιατί εδώ, η δουλειά του ανώτερου θα ήταν άχρηστη, ακόμη και αδύνατη, χωρίς τις υπηρεσίες όλων των άλλων.

Κι αν η υγεία είναι σημαντική για την ζωή μας, τότε, η τελευταία (η ζωή, δηλαδή), είναι πολύτιμη όσο είναι παρούσα, ενεστώσα, ζέουσα και ενεργή. Γιατί μετά είναι πολύτιμη, μονάχα για εκείνα που έχει προσφέρει, κι όχι για 'κείνα που έχει απολαύσει η ίδια. Αφού η απόλαυση είναι προσωπική ψυχική διάθεση και αίσθηση, που σβήνει μαζί με τον κάτοχό της. Ενώ η προσφορά και η φροντίδα για τον άλλο, είναι  τρόπος ζωής, είναι παράδειγμα, είναι κοινωνική πράξη, με αποδέκτη κάθε έναν που την έχει ανάγκη. Κι είναι το μόνο δικό μας πράγμα, που το παίρνουμε μαζί μας, ενώ ταυτόχρονα, τ' αφήνουμε και στους άλλους, κατά το φευγιό μας γι' άλλους κόσμους. Βλέπετε, η αγάπη πολλαπλασιάζει, ενώ η απόλαυση καταναλώνει, την καλωσύνη.

Πέρασα μέρες και βάσανα, κοντά στους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Κι επομένως, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλά πρόσωπα μέσα από τις δράσεις τους.

Κι οφείλω να αποδώσω τις τιμές που έλαβα από τα χέρια τους, την έγνοια και την σκέψη τους, την επαγγελματική τους αυθεντία και ικανότητα, αλλά κυρίως, από το σαρκωμένο ήθος που καθοδηγούσε τις δράσεις τους.

Ταξιδεύοντας με τα μάτια της ψυχής μου

Δεν θέλω να ειπώ κάτι περισσότερο για την υποδοχή που είχα, από εκείνη την νεαρή γιατρίνα, την ψυχή  που είδε τον ανθρώπινο πόνο, παρά μόνο, πως τον συνέδραμε άμεσα, και έμεινε ακοίμητος κι ευγενής παραστάτης στην παρακολούθησή μου.

Ό,τι και να ειπώ για την γιατρίνα που καθοδήγησε την θεραπεία μου, είναι λίγο, γιατί το αγγελικό της χέρι, κάθε που καθάριζε την πληγή μου,  μ' έκανε να νοιώθω πως αλαφρώνει ο αβάσταχτος πόνος που είχα, πρίν από κάθε μας συνάντηση. Σαν η ψυχή της να ήτανε όλη, μέσα στα χέρια της, καθώς αυτά αγγίζανε την πληγή μου. Γιατί οι ψυχές που δίνονται, αγαπάνε, εύχονται και προσεύχονται, πρεσβεύουν και προστατεύουν. Κι οι ψυχές που αγαπάνε, δίνονται, κι αναπαύουν μ'όποια μέσα κατέχουν.

Τί να ειπώ για εκείνες τις ηρωίδες, τις νυχτερινές αδελφές, που άγρυπνες μακριά από τα παιδιά και τους δικούς τους  μας περίμεναν υπομονετικά, όλη την νύχτα, για να μας προσφέρουν ό,τι ζητούσαμε στην ανάγκη και την ιδιοτροπία μας. Είδα στα μάτια τους την ευχαρίστηση για το ότι "ήταν εκεί", όταν προσφεύγαμε στην βοήθειά τους. Και με πόση τρυφερότητα, όλες, μικρές και μεγάλες, και μεγαλύτερες, μας βοηθούσαν, με κατανόηση και με στοργή.

Και τί να πώ για κείνην την γιατρίνα, που παρακολουθεί κι επιβλέπει τις διαδικασίες και τους ασθενείς. Εκείνη, που μπόρεσε να νοιώσει πως η πολυήμερη παραμονή στο νοσοκομείο, σε κατάσταση άσχημης και δύσκολης πορείας της ασθένειας, κάνει τον άνθρωπο να φτάνει στα όριά του καθώς η αξιοπρέπειά του πάει περίπατο, μαζί με την καθαριότητα και την σωματική του πάστρα. Εκείνη την γλυκειά κι ανθρώπινη παρουσία που στάθηκε  υπεύθυνα και ακέραια, και σ' ετούτο το πρόβλημα, κάνοντας τον εξαθλιωμένο ασθενή να ξανανοιώθει Άνθρωπος.

Πόσο δύσκολο είναι να παρηγορήσεις χωρίς να χαθείς στην υποδούλωση ή στην άρνηση της ιδιοτροπίας του πάσχοντος κακομαθημένου, και πόσο εύκολο είναι να αδιαφορήσεις, όντας ήδη ψυχικά χαμένος, μέσα στον εαυτούλη σου!

Μια  ματιά, αρκεί για να σου δείξει τούτη την άβυσσο: Ο θεράπων  της υγείας  βοηθάει τον άνθρωπο, να ξαναβρεί την χαμένη και πληγωμένη υγεία του. Κι ο θεράπων των "θέλω" του, μπήκε στον κόσμο της υγείας για να θεραπεύσει τον εαυτό του. [Τόση ήταν η διαφορά που είδα, ανάμεσα στο κοριτσάκι που μου είπε να σκουπίσω -η ίδια- το μάτι μου, όταν, την πρώτη μέρα, κατέφυγα στη φροντίδα των ειδικών]. Άλλο πράγμα η κλήση, κι άλλο πράγμα η κλίση. Άλλο πράγμα είναι η πρόσκληση σε πεδίο προσφοράς και δημιουργίας, από εκείνο που είναι η ροπή σε πορείες ατομικές. Πίσω από το όποιο ύφος του νοσηλευτή και του γιατρού, ξεχωρίζει κανείς αυτόν που είναι θεράπων της υγείας, από εκείνον που  υπάρχει για τον εαυτό του, ως άτομο, κι όχι για τον πάσχοντα άνθρωπο.

Πόσο λυπάμαι που είχα άστοχες στιγμές, και που από φιλαυτία,  ή δεν ξέρω κι εγώ από τί, δεν είχα νοιώσει νωρίτερα, πως εκεί μέσα ήμουν προστατευμένη, και θά πρεπε να νοιάζομαι κι εγώ για τους προστάτες μου. Δεν ήταν αυτοί οι κατηγορούμενοι ή οι ένοχοι για ό,τι με βασάνιζε, αυτοί ήταν αρωγοί στον πόνο μου, και με συνέδραμαν στην αγωνία μου για την υγεία μου.

 Η μεγάλη διαφορά που παρατηρούσα στους ρόλους των προσώπων που υπηρετούσαν την αποκατάσταση της υγείας μας, έδενε και με τους χαρακτήρες τους. Ήτανε η κάθε μια, στην σωστή θέση. Δεν θα μιλήσω για τις "μέλισσες", που ανθοκοπούσαν τον πόνο. Αυτές που έρχονταν, κι εκεί που ο πόνος σου ήτανε στα ύψη, σ' ανακούφιζαν από τη φωτιά που σε σπάραζε.

Στα κρεβάτια του πόνου συναντήθηκα και γνωρίστηκα και με άλλες πονεμένες ψυχές. Κι ήτανε μεγάλο σχολείο οι μέρες αυτές. Ιδιαίτερα, σαν μια μέρα, αποκαμωμένη κατέβηκα σε ένα παγκάκι στον ήλιο. Παραπονεμένη και λυπημένη για το μάτι μου που πάσχει, μια γυναίκα, μου κάνει χώρο δίπλα της στο παγκάκι του προστηλίου, και προσφέρεται να με φιλοξενήσει. Να μου φέρει έναν καφέ. Ευχαρίστησα κι αρνήθηκα. Το ίδιο και η διπλανή της, που ήτανε πιο νέα, θαρρώντας, ίσως, πως αρνήθηκα λόγω της (φαινομενικά) κάπως μεγάλης ηλικίας της πρώτης κυρίας.

Μα δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σάστισα, πόσο λυπήθηκα και πόσο μετάνοιωσα για τις δυσθυμίες μου, σαν έμαθα τελικά πως κι οι δυό, είχαν τους συζύγους τους με βαρειά εγκεφαλικά, με ανευρύσματα και εμφράγματα, ακίνητους, καθηλωμένους, στα χέρια του Κυρίου, που μονάχα Εκείνος πια, μπορεί να βοηθήσει -τους γιατρούς και τους ίδιους- να τους προστατεύσει, και να τους θεραπεύσει.

Πόσο μικρός μπορεί να είναι ο άνθρωπος, σαν θαρρεί πως τα πάντα είναι φτιαγμένα για κείνον!

Άξιες!  

Πώς να ευχαριστήσω ονομαστικά όλες τις Κυρίες της θεραπευτικής αγωγής του οφθαλμολογικού, τις αεικίνητες μέλισσες, που σε προσκαλούσαν με σταθερότητα και χαμόγελο, άσχετα από τις συνθήκες! Κι εκείνες που αποφασιστικά κρατούσαν την ισορροπία σαν αυτή διαταρασσόταν, και συντόνιζαν στιβαρά τις δράσεις, ή τις ήρεμες δυνάμεις που σε τρυπούσαν ευγενικά και στοργικά για να αποφύγεις περισσότερο πόνο. Κι εκείνες τις όμορφες ψυχές που φοβόνταν να δείξουν την αγάπη τους σαν να 'ναι άπρεπο να αγαπάς πονεμένους αγνώστους. Την Πέρσα και την Άννα. Την Σοφία και την Ιουλία. Την Ξανθή. Την Μαρία. Κι όσες, για μια στιγμή μονάχα ανταμώσαμε, στο περίσσευμα της αγάπης.

Και πώς να ευχαριστήσω τις γιατρίνες, μ' εκείνα τα μάτια που καθρεφτίζαν αγάπη για τον πάσχοντα και εγγύηση πως θα κάνουν τα πάντα για την ανακούφισή του, και μ' εκείνα τα αέρινα χέρια, σαν που πνεύμα φυσούσε την πληγή για να διώξει τον πόνο. Την Γεωργία που με δέχτηκε και την Άννα που αγγελικά με θεράπευσε. Την Νίκη, που βοήθησε να ξαναβρώ την χαμένη μου ανάσα.

Κι όσες ακόμη, παρουσίες σιωπηλές και ανώνυμες, πρόσφορα κι ασταμάτητα βρεθήκανε, με το βλέμμα χαμηλωμένο, υπηρετώντας τις εξωτερικές συνθήκες για την παροχή των  παράπλευρων υπηρεσιών (σιτισμού και καθαριότητας)  προς αποκατάσταση της υγείας μας.
 
Από τούτο το ταξίδι, θα αφήσω εκτός, τις άχρηστες κουβέντες ασθενών, και τις "ελαφρές" στιγμές ασθενεστέρων. Και τις επαφές με πρωταθλητές  της αδιαφορίας και του εγωισμού, που ταλαιπωρούν τους γύρω τους για την άνεσή τους. Δεν θα αφήσω όμως έξω από την καρδιά μου τις γνωριμίες με πρωταθλητές της ζωής.

Τα λόγια μου δεν φτάνουνε,  Κυρίες της Υγείας και της Ανθρωπιάς, για να εκφράσουν όσα η καρδιά μου πήρε μαζί της για εσάς. Μα ας είναι ετούτο το μικρό σημείωμα, μια σταγόνα ευγνωμοσύνης, όχι μονάχα για τις ώρες που περάσαμε μαζί, αλλά κυρίως, για όσα είδα να καθρεφτίζονται στα μάτια σας, σαν σκυμένες  κοντά μου, απαλύνατε και θεραπεύσατε τον πόνο μου. Κι όλα αυτά θα πρέπει να τα αθανατίσω με τούτες -τουλάχιστον- τις γραμμές, γιατί το νοιώθω χρέος μου, να μιλώ για το ωραίο που κάθε φορά βλέπω, καθώς λέμε και στην επιλύχνιο ευχαριστία(*) "Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις...." (ακούστε το "φως ιλαρόν" αν θέλετε από εδώ).

Και τούτο, γιατί,  θαρρώ πως το κάλλος της Ψυχής,  είναι, που θα δώσει πνοή στον κόσμο.

******************************** 

(*) Η επιλύχνιος Ευχαριστία έχει ως εξής:

«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς οσίαις. Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς·  διο ο κόσμος Σε δοξάζει».

Διαβάστε περισσότερα: https://ront-ekklisiastikis-ymnodias.webnode.gr/metafrasi-kai-ermineytiki-ton-ymnon/fos-ilaron/

Φως ιλαρόν άγίας δόξης αθανάτου Πατρός, 
ουρανίου, άγίου, μάκαρος, 
Ιησού Χριστέ, 
ελθόντες επί την ήλίου δύσιν, 
ίδόντες φως εσπερινόν 
υμνούμεν Πατέρα, Υίόν και Άγιον Πνεύμα, Θεόν. 
Άξιον σε εν πάσι καιροίς υμνείσΘαι φωναίς αισίαις, 
Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς δι' ό ο κόσμος σε δοξάζει. 

Δείτε μια ερμηνευτική προσέγγιση της επιλύχνιας Ευχαριστίας εδώ.

«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν, υμνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν. Άξιόν Σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι φωναίς οσίαις. Υιε Θεού, ζωήν ο διδούς·  διο ο κόσμος Σε δοξάζει».

Διαβάστε περισσότερα: https://ront-ekklisiastikis-ymnodias.webnode.gr/metafrasi-kai-ermineytiki-ton-ymnon/fos-ilaron/