Μικρά μικρά στην αγκαλιά μας για να περπατήσετε, μικρά μικρά για να αφουγκραστείτε τον κόσμο, ήρθε, όπως φαίνεται, για τα καλά, η ώρα να συγκεραστείτε μ' αυτόν. Να μάθετε, να ζυμωθείτε στις αντιθέσεις του, να βάλετε τα δικά σας σημάδια. Να φτιάξετε τους δικούς σας πύργους, να τους κατεδαφίσετε, να τους ξαναφτιάξετε, να διορθώσετε τις άστοχες ιδέες σας, να καταλήξετε στα δικά σας συμπεράσματα.
Για πότε γίνανε όλα αυτά! Τα χρόνια, το ένα πίσω από το άλλο, με τις επιτακτικές ανάγκες της καθημερινότητας, της ζωής, της δικής μας και των άλλων, όσων χρεωθήκαμε να διακονούμε, στιγμή δεν μ' αφήσανε να νοιώσω τα διαφορετικά στάδια. Πάντα σας είχα για τα μωρά μου. Kαι κάποια στιγμή, απότομα, κατάλαβα πως δεν μπορώ πια, δεν πρέπει, να παρεμβαίνω στις καθημερινές επιλογές σας, και πως έπρεπε να βρείτε τον δρόμο σας μέσα από τα λάθη σας και τις συνέπειές τους στην ζωή σας. Μέσα από τις ευθύνες σας. Μα τώρα πιά, ζείτε μακριά μου, κι έχετε μόνοι σας την ευθύνη και το φορτίο της ζωής σας. Των επιλογών και των λαθών σας.
Και κάθομαι τώρα εδώ, μονάχη, κι αναπολώ, τότε, που συγκλήρωσα τη ζωή μου με τον πατέρα σας, που αποφασίσαμε, άβγαλτοι κι ανεπάγγελτοι να στήσουμε το σπιτικό μας και να χτίσουμε τον κόσμο μας.
Σ' ετούτο στάθηκε μεγάλη βοήθεια η οικογενειακή μας παράδοση. Μας όπλισε γενναία, μ' εκείνη την (άμεση) γνώση της υπομονής, της επιμονής και της πίστης σ' εκείνο που θέλαμε. Όλα αυτά δηλ. που είχαμε ιδεί να στοιχειώνουν την ζωή που κάνανε τα γονικά μας. Γιατί στα χρόνια εκείνα, τα μεταπολεμικά, οι άνθρωποι -οι γονιοί μας- ζούσανε δύσκολα. Με κόπο συνάζανε τον επιούσιο. [Χωρίς να μετράμε και τις συμφορές, τις θεομηνίες και τις καταστροφές των προσπαθειών τους, που είχαν να αντιμετωπίσουν]. Κι ετούτο μονάχα, είχανε να μας διδάξουν. Τον προσωπικό τους αγώνα, την πατροπαράδοτη πίστη, και την ακοίμητη ευθύνη του καθενός να συμβάλει, ταιριαστά με τις συνθήκες, κι όχι κατά πώς θέλει την κάθε ώρα. Ετούτο είναι το κρίσιμο. Να ταιριάξεις τις επιθυμίες με τις ανάγκες, με τους στόχους και κυρίως να πορεύεσαι με αξίες παντοτινές.
Καθώς τα ξέρετε, άλλο δεν κάναμε από το χρέος, -παρά και - με όλα μας τα λάθη. Κι όσο κι αν η μόρφωση που πήραμε, μας έκανε να σκεφτόμαστε την σύγχρονή μας εποχή, πράγμα που μας διευκόλυνε αλλά και μας δυσκόλεψε, εκείνο που μας βοήθησε περισσότερο ήταν η γονική μας παρακαταθήκη. Κι είναι -εκ των υστέρων- χαρά και τιμή μας που -κι εμείς- σας μεταδώσαμε την δική μας παρακαταθήκη, γιατί σας είχαμε μέσα στη ζωή μας κάθε μέρα.
Αυτή είναι η ζωή: ένα μονοπάτι, που πρώτα το διαβήκαν άλλοι. Οι επόμενοι, μπορούνε μόνο να ξανοίξουνε τον δρόμο, αλλά όχι χωρίς την προηγούμενη εμπειρία και το παράδειγμα. Κανείς δεν "φτιάχνει μια ζωή" από το τίποτα. Πρέπει να "ζυμώσει" όπως έμαθε, όπως είδε, για να μπορεί να βελτιώσει, να ονειρευτεί, να αλλάξει, να δημιουργήσει το νέο. Η ιστορική εμπειρία (η εμπειρία του ανθρώπου που αποκτήθηκε μέσα στον χρόνο) δεν είναι χωρίς νόημα. Αυτό είναι ο πολιτισμός του ανθρώπου. Και γι' αυτό, πολιτισμό δημιουργεί -και διατηρεί- μόνο ο άνθρωπος, κι όχι οι σκύλοι και οι γάιδαροι.
Τώρα λοιπόν, που η ζωή, σας έχει στο προσκήνιο, να αναλάβετε ρόλους και αποστολές, είστε σ' εκείνη την ώρα που ζυγιάζετε τους ώμους σας. Μετράτε τις ανάσες, για να σηκώσετε το φορτίο που θα χαρακτηρίσει τον αγώνα σας.
Είναι περίεργη ώρα. Και σκέφτομαι για τον καθένα σας:
Ακόμη δεν ξέρεις τις δυνάμεις σου όλες. Ακόμη δεν έχεις θέσει όλους τους στόχους σου. Ακόμη δεν γνωρίζεις καλά-καλά τις αντοχές και τις αντιστάσεις σου. Όμως ένα πράγμα θα πρέπει να ξέρεις: Τί δεν πρέπει να κάνεις, ποτέ! Θα πρέπει να ξέρεις τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι! Εκείνα που, κοιτάζοντας την ζωή μας από το τέλος της, θα πρέπει, αδιαλείπτως, να τα έχουμε τιμήσει όπως αρμόζει! Γιατί αυτά μας ορίζουν, μας ενώνουν, μας συνεχίζουν, μας επιβεβαιώνουν, μας διατηρούν, μας διακρίνουν και μας φωτίζουν. Αυτά μας προσδιορίζουν.
Και, ζυγίζοντας το αύριο, που προκλητικά σε προσκαλεί, να θυμάσαι, πως τώρα, εσύ θα αρχίσεις να βάζεις τους κανόνες για να ζήσεις υπεύθυνα, έντιμα και δημιουργικά την ζωή σου.
Ο χαρακτήρας μας πρέπει να είναι αρωγός, σε μια δημιουργική πορεία, κι όχι υπηρέτης αλλοτρίων πλάνων, σε βάρος της δημιουγικότητας και της ελευθερίας μας. Οι σχέσεις μας με τους οικείους, τους συνεργάτες και τους νέους φίλους που μπαίνουνε στην ζωή μας, πρέπει να στηρίζονται στην αμοιβαιότητα, τον σεβασμό, την ελευθερία, την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Δεν μιλάω για δικαιοσύνη, γιατί είναι ευνόητο, ότι όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και δικαιοσύνη και γιατί δεν μπορείς να αδικείς κάποιον που αγαπάς, ούτε να του στερείς αυτούς που αγαπάει..
Και σαν αναλάβεις παιδί μου, μια θέση ευθύνης και υποχρεώσεων, να μην ξεχνάς να τιμάς αυτούς που εμπιστεύονται την εργατικότητα και τις επαγγελματικές σου ικανότητες. Να μην ξεχνάς πως σε αμείβουν γι' αυτό, ή -ακόμη περισσότερο- σου αναθέτουν ευθύνες, με χρηματοδότηση για ανάπτυξη και πρόοδο. Αυτό δεν γίνεται για να καλοπερνάς αμέριμνος, αλλά για να αποδίδεις δημιουργικά, με τιμή και παραγωγικά, την εμπιστοσύνη που σου δίνουν και σου δείχνουν, έτσι, που το έργο σου, να αποτελεί και για σένα τιμή.
Πρέπει να προσέχεις τον τρόπο που θα στέκεσαι, θα φέρεσαι και θα συμπεριφέρεσαι στον χώρο της δουλειάς, τόσο πολύ, όσο και στην προσωπική σου ζωή. Γιατί η προσωπική μας ζωή, δεν είναι παιχνίδι, είναι το όχημα που θα "φέρει" τις άλλες όψεις της ζωής μας.
Να μην ξεχνάς, πως η προσωπική μας ζωή, στηρίζει ή όχι, αυτές τις άλλες όψεις της ζωής μας. Τις υποστηρίζει ή -αθέατα- τις τορπιλίζει. Ό,τι ζητάμε από τον σύντροφό μας για τον εαυτό μας, εννοείται πως είμεθα διατεθειμένοι να του το αποδώσουμε κι εμείς. Ο άλλος δεν είναι- μόνο- το αποκούμπι μας και η νταντά μας. Ούτε ο αφέντης και ο κηδεμόνας μας, που θα διαχειρίζεται τον χρόνο και την διάθεσή μας. Αλλιώς, οι σχέσεις πάσχουν από αυταρχικότητα, χειριστικότητα, κλπ. και οι συναινετικοί ή ήπιοι χαρακτήρες μπλέκουν σε υποχωρήσεις ανεξέλεγκτες, που σιγά-σιγά γίνονται βαρετές και -τελικά- ανυπόφορες.
Το σπουδαιότερο είναι η συμπόρευση. Κι όχι η φόρτωση του ενός πάνω στον άλλο, ή η απομύζηση της δημιουργικότητας και της ελευθερίας του ενός από τον άλλο. Είναι σημαντική η δημιουργική αυτοδυναμία ελεύθερων και υπεύθυνων προσώπων. Συμπλέγματα, λούφα, έμμονοι φόβοι κι ενδοιασμοί, υποψίες ή προκαταλήψεις δεν δημιουργούνε προοπτικές για μια ζωή ελεύθερη, δημιουργική και αρμονική.
Ως μητέρα, αγωνιώ για το μέλλον των παιδιών, των δικών μου, κι όλου του κόσμου, και θέλω το καλύτερο γι' αυτά. Κι αν καμμιά φορά, μέσα από την αναπόληση, την αναδρομή και τον απολογισμό μου ξεστρατίζω στις συμβουλές, αυτό γίνεται από την λαχτάρα μου για να αποφευχθούν τα λάθη, που εντελώς ανυποψίαστοι, αν και καλόπιστα κάναμε εμείς οι παλαιότεροι.
Για τα λάθη από αδιαφορία, υστεροβουλία ή επιπολαιότητα, τώρα πια ξέρουμε, γιατί μετρήσαμε πληγές, που δεν θέλουμε να τις έχουν κι άλλοι, όποιοι και νά 'ναι αυτοί. Πολύ περισσότερο τα παιδιά μας.
Στην γιορτή της μητέρας, μία είναι η ευχή: Να αξιωθούμε να δούμε, πως τα παιδιά μας ζούνε την ζωή τους δημιουργικά και ευλογημένα, ελεύθερα, υπεύθυνα, συνειδητά, με ήθος, με ευγένεια ψυχής, με αγάπη και αμοιβαίο σεβασμό, μαζί με τον άνθρωπο που συντροφεύει την πορεία τους στο μέλλον. Για τα άλλα, θα φροντίσει ο Κύριος της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου