Στη Γιορτή της Μητέρας: Παιδιά μου...τώρα που ανοίγετε φτερά....

 

Μικρά μικρά στην αγκαλιά μας για να περπατήσετε, μικρά μικρά για να αφουγκραστείτε τον κόσμο, ήρθε, όπως φαίνεται, για τα καλά,  η ώρα να συγκεραστείτε μ' αυτόν. Να μάθετε, να ζυμωθείτε στις αντιθέσεις του, να βάλετε τα δικά σας σημάδια. Να φτιάξετε τους δικούς σας πύργους, να τους κατεδαφίσετε, να τους ξαναφτιάξετε, να διορθώσετε τις άστοχες ιδέες σας, να καταλήξετε στα δικά σας συμπεράσματα.

Για πότε γίνανε όλα αυτά! Τα χρόνια, το ένα πίσω από το άλλο, με τις επιτακτικές ανάγκες της καθημερινότητας, της ζωής, της δικής μας και των άλλων, όσων χρεωθήκαμε να διακονούμε, στιγμή δεν μ' αφήσανε να νοιώσω τα διαφορετικά στάδια. Πάντα σας είχα για τα μωρά μου. Kαι κάποια στιγμή, απότομα, κατάλαβα πως δεν μπορώ πια, δεν πρέπει, να παρεμβαίνω στις καθημερινές επιλογές σας, και πως έπρεπε να βρείτε τον δρόμο σας μέσα από τα λάθη σας και τις συνέπειές τους στην ζωή σας. Μέσα από τις ευθύνες σας. Μα τώρα πιά, ζείτε μακριά μου, κι έχετε μόνοι σας  την ευθύνη και το φορτίο της ζωής σας. Των επιλογών και των λαθών σας.

Και κάθομαι τώρα εδώ, μονάχη, κι αναπολώ, τότε, που συγκλήρωσα τη ζωή μου με τον πατέρα σας, που αποφασίσαμε,  άβγαλτοι κι ανεπάγγελτοι να στήσουμε το σπιτικό μας και να χτίσουμε τον κόσμο μας.

Σ' ετούτο στάθηκε μεγάλη βοήθεια η οικογενειακή μας παράδοση. Μας όπλισε γενναία, μ' εκείνη την (άμεση) γνώση της υπομονής, της επιμονής και της πίστης σ' εκείνο που θέλαμε. Όλα αυτά δηλ. που είχαμε ιδεί να στοιχειώνουν την ζωή που κάνανε τα γονικά μας. Γιατί στα χρόνια εκείνα, τα μεταπολεμικά, οι άνθρωποι -οι γονιοί μας- ζούσανε δύσκολα. Με κόπο συνάζανε τον επιούσιο. [Χωρίς να μετράμε και τις συμφορές, τις θεομηνίες και τις καταστροφές των προσπαθειών τους, που είχαν να αντιμετωπίσουν]. Κι ετούτο μονάχα, είχανε να μας διδάξουν. Τον προσωπικό τους αγώνα, την πατροπαράδοτη πίστη, και την ακοίμητη ευθύνη του καθενός να συμβάλει, ταιριαστά με τις συνθήκες, κι όχι κατά πώς θέλει την κάθε ώρα. Ετούτο είναι το κρίσιμο. Να ταιριάξεις τις επιθυμίες με τις ανάγκες, με τους στόχους και κυρίως να πορεύεσαι με αξίες παντοτινές.

Καθώς τα ξέρετε, άλλο δεν κάναμε από το χρέος, -παρά και - με όλα μας τα λάθη. Κι όσο κι αν η μόρφωση που πήραμε, μας έκανε να σκεφτόμαστε την σύγχρονή μας εποχή, πράγμα που μας διευκόλυνε αλλά και μας δυσκόλεψε, εκείνο που μας βοήθησε περισσότερο ήταν η γονική μας παρακαταθήκη. Κι είναι -εκ των υστέρων- χαρά και τιμή μας που -κι εμείς- σας μεταδώσαμε την δική μας παρακαταθήκη, γιατί σας είχαμε μέσα στη ζωή μας κάθε μέρα.

Αυτή είναι η ζωή: ένα μονοπάτι, που πρώτα το διαβήκαν άλλοι. Οι επόμενοι, μπορούνε μόνο να ξανοίξουνε τον δρόμο, αλλά όχι χωρίς την προηγούμενη εμπειρία και το παράδειγμα. Κανείς δεν "φτιάχνει μια ζωή" από το τίποτα. Πρέπει να "ζυμώσει" όπως έμαθε, όπως είδε, για να μπορεί να βελτιώσει, να ονειρευτεί, να αλλάξει, να δημιουργήσει το νέο. Η ιστορική εμπειρία (η εμπειρία του ανθρώπου που αποκτήθηκε μέσα στον χρόνο)  δεν είναι χωρίς νόημα.  Αυτό είναι ο πολιτισμός του ανθρώπου. Και γι' αυτό, πολιτισμό δημιουργεί -και διατηρεί- μόνο ο άνθρωπος, κι όχι οι σκύλοι και οι γάιδαροι.

Τώρα λοιπόν, που η ζωή, σας έχει στο προσκήνιο, να αναλάβετε ρόλους και αποστολές, είστε σ' εκείνη την ώρα που ζυγιάζετε τους ώμους σας. Μετράτε τις ανάσες, για να σηκώσετε το φορτίο που θα χαρακτηρίσει τον αγώνα σας.

Είναι περίεργη ώρα. Και σκέφτομαι για τον καθένα σας:

Ακόμη δεν ξέρεις τις δυνάμεις σου όλες. Ακόμη δεν έχεις θέσει όλους τους στόχους σου. Ακόμη δεν γνωρίζεις καλά-καλά τις αντοχές και τις αντιστάσεις σου. Όμως ένα πράγμα θα πρέπει να ξέρεις: Τί δεν πρέπει να κάνεις, ποτέ! Θα πρέπει να ξέρεις τα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι! Εκείνα που, κοιτάζοντας την ζωή μας από το τέλος της,  θα πρέπει, αδιαλείπτως, να τα έχουμε τιμήσει όπως αρμόζει! Γιατί αυτά μας ορίζουν, μας ενώνουν, μας συνεχίζουν, μας επιβεβαιώνουν, μας διατηρούν, μας διακρίνουν και μας φωτίζουν. Αυτά μας προσδιορίζουν.

Και, ζυγίζοντας το αύριο, που προκλητικά σε προσκαλεί, να θυμάσαι, πως τώρα, εσύ θα αρχίσεις να βάζεις τους κανόνες για να ζήσεις υπεύθυνα, έντιμα και δημιουργικά την ζωή σου.

Ο χαρακτήρας μας πρέπει να είναι αρωγός, σε μια δημιουργική πορεία, κι όχι υπηρέτης αλλοτρίων πλάνων, σε βάρος της δημιουγικότητας και της ελευθερίας μας. Οι σχέσεις μας με τους οικείους, τους συνεργάτες και τους νέους φίλους που μπαίνουνε στην ζωή μας, πρέπει να στηρίζονται στην αμοιβαιότητα, τον σεβασμό, την ελευθερία, την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Δεν μιλάω για δικαιοσύνη, γιατί είναι ευνόητο, ότι όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και δικαιοσύνη και γιατί δεν μπορείς να αδικείς κάποιον που αγαπάς, ούτε να του στερείς αυτούς που αγαπάει..

Και σαν αναλάβεις παιδί μου, μια θέση ευθύνης και υποχρεώσεων, να μην ξεχνάς να τιμάς αυτούς που εμπιστεύονται την εργατικότητα και τις επαγγελματικές σου ικανότητες. Να μην ξεχνάς πως σε αμείβουν γι' αυτό,  ή -ακόμη περισσότερο- σου αναθέτουν ευθύνες,  με χρηματοδότηση για ανάπτυξη και πρόοδο. Αυτό δεν γίνεται για να καλοπερνάς αμέριμνος, αλλά για να αποδίδεις δημιουργικά, με τιμή και παραγωγικά,  την εμπιστοσύνη που σου δίνουν και σου δείχνουν, έτσι, που το έργο σου, να αποτελεί και για σένα τιμή.

Πρέπει να προσέχεις  τον τρόπο που θα στέκεσαι, θα φέρεσαι και θα συμπεριφέρεσαι στον χώρο της δουλειάς, τόσο πολύ, όσο και στην προσωπική σου ζωή. Γιατί η προσωπική μας ζωή, δεν είναι παιχνίδι, είναι το όχημα που θα "φέρει" τις άλλες όψεις της ζωής μας.

Να μην ξεχνάς, πως η προσωπική μας ζωή, στηρίζει ή όχι, αυτές τις άλλες όψεις της ζωής μας. Τις υποστηρίζει ή -αθέατα- τις τορπιλίζει. Ό,τι ζητάμε από τον σύντροφό μας για τον εαυτό μας, εννοείται πως είμεθα διατεθειμένοι να του το αποδώσουμε κι εμείς.  Ο άλλος δεν είναι- μόνο- το αποκούμπι μας και η νταντά μας. Ούτε ο αφέντης και ο κηδεμόνας μας, που θα διαχειρίζεται τον χρόνο και την διάθεσή μας. Αλλιώς, οι σχέσεις πάσχουν από αυταρχικότητα, χειριστικότητα, κλπ. και οι συναινετικοί ή ήπιοι χαρακτήρες μπλέκουν σε υποχωρήσεις ανεξέλεγκτες, που σιγά-σιγά γίνονται βαρετές και -τελικά- ανυπόφορες.

Το σπουδαιότερο είναι η συμπόρευση. Κι όχι η φόρτωση του ενός πάνω στον άλλο, ή η απομύζηση της δημιουργικότητας και της ελευθερίας του ενός από τον άλλο.  Είναι σημαντική η δημιουργική αυτοδυναμία ελεύθερων και υπεύθυνων προσώπων. Συμπλέγματα, λούφα, έμμονοι φόβοι κι ενδοιασμοί, υποψίες ή προκαταλήψεις δεν δημιουργούνε προοπτικές για μια ζωή ελεύθερη, δημιουργική και αρμονική.

Ως μητέρα, αγωνιώ για το μέλλον των παιδιών, των δικών μου, κι όλου του κόσμου, και θέλω το καλύτερο γι' αυτά. Κι αν καμμιά φορά, μέσα από την αναπόληση, την αναδρομή και τον απολογισμό μου ξεστρατίζω στις συμβουλές, αυτό γίνεται από την λαχτάρα μου για να αποφευχθούν τα λάθη, που εντελώς ανυποψίαστοι, αν και καλόπιστα κάναμε εμείς οι παλαιότεροι.

Για τα λάθη από αδιαφορία, υστεροβουλία ή επιπολαιότητα, τώρα πια ξέρουμε, γιατί μετρήσαμε πληγές, που δεν θέλουμε να τις έχουν κι άλλοι, όποιοι και νά 'ναι αυτοί. Πολύ περισσότερο τα παιδιά μας.

Στην γιορτή της μητέρας, μία είναι η ευχή: Να αξιωθούμε να δούμε, πως τα παιδιά μας ζούνε την ζωή τους δημιουργικά και ευλογημένα, ελεύθερα, υπεύθυνα, συνειδητά, με ήθος, με ευγένεια ψυχής, με αγάπη και αμοιβαίο σεβασμό, μαζί με τον άνθρωπο που συντροφεύει την πορεία τους στο μέλλον. Για τα άλλα, θα φροντίσει ο Κύριος της ζωής.

9η του Μάη 1945: Η μέρα της νίκης κατά του ναζισμού

Θα έλεγε κανείς, πως η 9η Μαίου είναι -για ολόκληρη την ανθρωπότητα- μια μεγάλη μέρα, γιατί το 1945, αυτήν την μέρα, σηματοδοτήθηκε η ήττα του ναζισμού, αφού  9 Μαΐου του 1945 ήταν, όταν υπογράφηκε η Πράξη παράδοσης της Γερμανίας και έτσι σηματοδοτήθηκε το τέλος του Μεγάλου Πολέμου (Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).


« Η 9η Μαΐου ενώνει όλες τις γενιές με μια ιστορία ανδρείας» είπε ο Ρώσος πρόεδρος Β. Πούτιν, υπογραμμίζοντας ότι «η κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της ήρωες, που τους έχουμε στην καρδιά μας και οι οποίοι είναι μαζί μας μέσα από τις γραμμές της «Αθάνατης Στρατιάς».

Η δράση – πορεία «Αθάνατη Στρατιά» που πραγματοποιείται για έβδομη συνεχή χρονιά εφέτος είναι μια συμβολική πορεία, στην οποία όσοι συμμετέχουν κρατούν τις φωτογραφίες των συγγενών τους που βρέθηκαν στα πολεμικά μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Εφέτος στην εκδήλωση – πορεία της «Αθάνατης Στρατιάς» στην Μόσχα συμμετείχαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ωστόσο η δράση της «Αθάνατης Στρατιάς» δεν περιορίζεται μόνο στην πορεία που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου.

Στην Ελλάδα, την εκδήλωση αυτή επεσκίασε η παρουσία του Πρίγκηπα Καρόλου και της συζύγου του, για τους οποίους μάθαμε τόσα πολλά (ολοσχερώς άχρηστα για την ζωή μας), χωρίς να ακούσουμε το παραμικρό για την εν λόγω εκδήλωση.

Παράλληλα, την εκδήλωση μνήμης του αγώνα ενάντια στον ναζισμό και στον φασισμό, που οργάνωσε το Ρωσικό Πολιτιστικό Κέντρο, πλαισίωσε πολύς κόσμος κρατώντας -κατά τα ειωθότα-φωτογραφίες των πεσόντων στον πόλεμο αυτόν.  Καθένας από τους παρισταμένους στην τελετή μνήμης, είχε και κάποιον αγαπημένο που θυσιάστηκε σε αυτόν τον πόλεμο για την ελευθερία. 

Στην πρόσκληση διαβάζω:

"Μετά την πορεία του Αθάνατου τάγματος, το οποίο καταλήγει στην πλατεία μπροστά από το Ζάππειο Μέγαρο, σας προσκαλούμε όλους σε μια μεγάλη εορταστική συναυλία, αφιερωμένη στη Μεγάλη Νίκη κατά των φασιστών. Η συναυλία θα ξεκινήσει στις 20:30 μπροστά από το Ζάππειο Μέγαρο.

Το πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνει αγαπημένα Σοβιετικά πολεμικά τραγούδια και γνωστές συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη – αφιερωμένες στο Aντιστασιακό Kίνημα της Ελλάδας και στην απελευθέρωση από την κατοχή κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε εκτέλεση της καταπληκτικής Μπάντας της Πολεμικής Αεροπορίας του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Ελλάδας υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Αλέξανδρου Λιτσαρδόπουλου και Χορωδίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου και της Αθανασίας Κυριακίδου. Σολίστ: Ευδοκία Μωϋσίδου (σοπράνο), Ελένα Ουσμάνοβα (σοπράνο), Χρήστος Δεληζώνας (τενόρος). Παρουσιαστές: Αλέξης Κωστάλας και Ταμίλα Κουλίεβα.

Μετά τη συναυλία ο ουρανός θα φωτιστεί με πυροτεχνήματα.
Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη".

Για την παρέλαση, στην Αθήνα, στη μνήμη της Αθάνατης Στρατιάς, δείτε εδώ.

Εκείνο το βράδυ, τραγουδήθηκε και το πολύ παραστατικό  τραγούδι "Οι γερανοί", ένα Ρώσικο δημοτικό τραγούδι . Στους στίχους του (απόδοση στην Ελληνική από τον Γιάννη Ρίτσο) φαίνεται, σαν να προσμένουμε κι εμείς, μια πανηγυρική -τελικά-  αντάμωση με τις ψυχές των μαχητών που τότε πέσανε, υπερασπιζόμενοι την ζωή και την ελευθερία όλων μας. Εδώ, οι στίχοι του τραγουδιού:

"Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες

που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι

στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ".

Ετούτο το τραγούδι, μοιάζει με προσκλητήριο επαγρύπνησης ενάντια σε κάθε αυθαίρετη και αλαζονική απειλή κατά της ζωής και της ελευθερίας όλων μας. Ενάντια σε κάθε απειλή των ισχυρών του κόσμου που ενοχλούνται από την ουσία και τον τρόπο της ύπαρξής μας.

Η μνήμη αυτής της νίκης, πρέπει να μείνει άσβεστη στην ψυχή όλων των ανθρώπων των σύγχρονων κοινωνιών. Είναι θέμα παιδείας των λαών και καλλιέργειας κάθε ψυχής, ασχέτως εθνικότητας, θρησκείας, καταγωγής ή ιδεολογίας. Γιατί; Μα, για να μην επιτρέψουμε, ποτέ, σε κανέναν, ξανά, να διανοηθεί πως θα μπορούσε να κατατάξει τους ανθρώπους σε διάφορες κατηγορίες και να εξαφανίσει, με οποιοδήποτε τρόπο, όποιους δεν τους βρίσκει του γούστου του.

Καταλαβαίνω, λοιπόν, την ρωσίδα την Σβέτα, που είναι θυμωμένη με την (ελληνική) δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση [επειδή (ασχολήθηκε με τον πρίγκηπα και) διέγραψε από το πρόγραμμά της, την μνήμη της νίκης κατά του ναζισμού]. Ισχυρίζεται, μάλιστα, πως αν οι δυτικές κοινωνίες δεν θέλουν να θυμούνται τα εγκλήματα που έκαναν οι κομμουνιστές -για την πέραση της πολιτικής τους-, έχουνε δίκιο. Αλλά, αυτό (η μνήμη της ημέρας της νίκης) είναι άλλο πράγμα. Πάντα, οι πολιτικοί -και όχι μόνο οι κομμουνιστές-, κάνουνε εγκλήματα για τις πολιτικές τους, και μέσα και έξω από την ΄χωρα τους. Όλοι οι πολιτικοί, σε όλον τον κόσμο. Όμως, μόνο η Σοβιετική Ένωση  (των 300 εκατομμυρίων) έδωσε 27 εκατομμύρια από τον πληθυσμό της, στον πόλεμο κατά του ναζισμού και του φασισμού. [Ποσοστό περίπου 10% του πληθυσμού της. Όσο και η Ελλάδα!] 

Και γι' αυτό η Ρωσία, σήμερα, δεν θέλει να ξεχάσει πόσο ακριβά -σε ανθρώπινες ζωές- πλήρωσε την αντιμετώπιση του ναζισμού. Γιατί όποιος ξεχνάει τους εχθρούς του, δεν θα τους αναγνωρίσει σαν παρουσιαστούν με την προβιά του αμνού.

Στο θυμό της η Σβέτα, εξεγείρεται: "Οι πολιτικές διαφορές μπορεί να οδηγούν σε αγεφύρωτες διαφωνίες και μπορεί να μην μιλάμε ποτέ μεταξύ μας, από έχθρα. Αλλά, η διαφωνία που είχε ο ναζισμός με τον κόσμο, δεν ήτανε πολιτική, δεν ήτανε διαφορά χαρακτήρων και αξιών. Ήτανε κατακόρυφη υπαρξιακή-οντολογική διαφορά. Οι επίδοξοι κοσμοκράτορες θεωρούσαν πως κάποιες φυλές, είναι κατώτερες και δεν ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές που αυτοί όριζαν για τον ανθρώπινο τύπο. Και βάλθηκαν να κάνουν γενική εκκαθάριση! Όσους δεν ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές αυτές, τους πήγαν για ... ανακύκλωση"!

Εσείς, τί λέτε;

Δείτε ρεπορτάζ -για τον εορτασμό- εδώ:
1. http://www.amna.gr/macedonia/article/255634/Poreia-tou-Athanatou-Tagmatos-gia-tin-epeteio-tis-nikis-sto-nazismo

2. http://veteranos.gr/athanati-stratia-stin-kokkini-platia-epidixi-oplikon-systimaton-apo-ton-poutin-foto-video/

3. http://www.tovima.gr/world/article/?aid=975780

κλπ. 

O Δάσκαλος Γεώργιος Μπόνος

Τον γνώρισα, κοντά πενήντα χρόνια πριν, σαν ήρθε στο πατρικό μου, μαζί με τον επ' αδελφή γαμπρό του, τον μπάρμπα Γιώργη τον Χατζάρα, για να ζητήσουνε σε γάμο την αδελφή μου, για τον γιό του μπάρμπα-Γιώργη.

Με την πρώτη ματιά, σαγηνεύτηκα  από τον τρόπο του. Και στα χρόνια που ακολούθησαν, σαν γίναμε πια, μια -εξ αγχιστείας- οικογένεια, γνωριστήκαμε καλύτερα. Όσο γίνεται.

Μα καθώς, η ζωή, μας καλούσε σε διάφορα μέρη, και με άλλους ανθρώπους, δεν βλεπόμαστε συχνά. Όμως, η εντύπωση που μου είχε κάνει εκείνο το φθινοπωριάτικο βράδυ, άσβηστη μένει στην καρδιά μου. Γιατί ο άνθρωπος ετούτος ήτανε όλος μια διδαχή! Ο τρόπος που στεκόταν, ο τρόπος που μιλούσε, η ικανότητά του να μιλάει με όλους και να γίνεται σεβαστός και ακουστός από όλους, είχε κάτι από μυστήριο, κάτι από μυστική ικανότητα.

Φαίνεται πως στη ζωή μου αγάπησα ξεχωριστά τους δασκάλους. Κάθε λογής. Κι όσο περισσότερο αυτοί σαρκώνανε το ιδεώδες της πηγής, για γνώση, για ήθος και ύφος, για στάση ζωής, τόσο πιο πολύ με σαγήνευαν και καταχωρούνταν στην καρδιά μου, μετά των αρίστων. Μαζί με εκείνους που πέρα από την αξία τους για τον εαυτό τους, εύρισκα την αξία τους διάχυτη στο έργο τους και στην κοινωνία.

Και πέρασαν τόσα πολλά χρόνια από τότε, που ο σαραντάρης δάσκαλος, συνταξιοδοτήθηκε. Αλλά, όπως σωστά το είχα νοιώσει, ετούτος ο άνθρωπος, πάντοτε εξέπεμπε και ποτέ δεν ησύχαζε. Είχε, φαίνεται,  ερωτήματα ανοιχτά και δοσοληψίες με την αυτογνωσία -την προσωπική και την εθνική-, που δεν τον άφηναν να ησυχάσει, να ηρεμήσει. Να καταπαύσει τα έργα και να "ξεκουραστεί".

Κι έτσι, καιρό τώρα, με τιμά με τα πονήματα της ψυχής του, που μαζί με την οικογένειά του, είναι οι χαρές της ζωής του.

Δεν ξεχνώ την αγάπη του, σαν μου αφιέρωσε το έργο του για τον εθνικό μας ποιητή. Κι αξιομνημόνευτη είναι και η τωρινή του αφιέρωση, που μου έκανε για το έργο του σχετικά με τους Ελευθερολάκωνες. Έργα και τα δυό, που απαίτησαν -για πολύ χρόνο- έρευνα και μελέτη. Και κυρίως μεγάλη αγάπη για το ζητούμενο.

Ο Δάσκαλος ετούτος, είναι ένα ακόμα μαργαριτάρι στο περιδέραιο των αξίων Δασκάλων. Αυτών των οδηγών της ζωής, που χωρίς αυτούς, ο άνθρωπος, αδίδακτος και άσοφος θα έμενε, μονάχα με τα παραδείγματα της οικογένειας που τον γέννησε και τον μεγάλωσε, στους στενούς της κόσμους και στα περιορισμένα της μέτρα.

Αχ! Δάσκαλε Μπόνε! Αν η λέξη Bonus θα πεί καλός, θα πεί αγαθός και ωραίος, θα πεί δώρο, εσύ είσαι -για όλους όσους σε γνωρίζουμε και ζήσαμε έστω και  λίγο κοντά σου- δώρο Θεού,  Δάσκαλος, αγαθός και ωραίος άνθρωπος!

Στη γιορτή σου, έστω και τόσο παράκαιρα, ας είναι τούτη η ευχαριστία μου, και μια ευχή: Δάσκαλε, στο μετερίζι της ζωής, για τους ανθρώπους που αδίδακτοι έρχονται, να είσαι πάντα το παράδειγμα, και να μακροημερεύεις ευλογημένος, δημιουργικός και υγιής, με την οικογένειά σου και όλους τους αγαπημένους σου, κοντά σου.

Η ιδιωτικών συμφερόντων δημόσια τηλεόρασή μας

 

Ενοχλημένη βαθύτατα από τις εικόνες της δημόσιας τηλεόρασης, δεν μπορεί, παρά να συμπλεύσω με προτάσεις για την ουσιαστική αναβάθμισή της. Διαβάζω (εδώ), το αίτημα για να γίνει συνδρομητική η δημόσια τηλεόραση, αφού αυτό θα μπορούσε να είναι η ιδανική λύση ώστε να διαμορφωθεί ένα θεσμικό πλαίσιο που θα απέκλειε οριστικά τον έλεγχο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Η σκέψη είναι ευρηματικότατη, και, θα έλεγα, σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, προ πολλού εφαρμοσμένη. Εννοείται,  σε μια Πολιτεία, όπου οι πολιτικοί δεν θεωρούν όχημα και φέουδό τους τον δημόσιο βίο ή τις δημόσιες υποδομές, τους θεσμούς και την προοπτική του λαού και της Χώρας. Και, σε μια Πολιτεία που όύτε οι πολίτες θεωρούν τον "εκλεκτό" τους πολιτικό, ως τον απο μηχανής θεό, που θα τους λύσει όλα τα προβλήματα λαθρο-μισθοδοσίας και υπο-απασχόλησης.

Είναι γεγονός: η κυβερνητική προπαγάνδα, ανέκαθεν, πάει κι έρχεται, λες κι εμείς οι τηλεθεατές, ζούμε σε άλλον πλανήτη. Μα τώρα έχει παραγίνει. Η εμφάνιση των κυβερνητικών στελεχών, και-κυρίως- των δημοσιογράφων που προβάλλουν τα κυβερνητικά πεπραγμένα ως την πανάκεια των τρεχόντων και την αποτροπή εμφανίσεως νέων προβλημάτων, ως μοναδική δυνατότητα αυτής της κυβέρνησης και όχι άλλης, μας φτάνει -δια της ακατάπαυστης επαναλήψεως- στην αναίμακτη και άνευρη λοβοτομή. Σαθροποιεί τον εγκέφαλό μας και παραλύει το νευρικό μας σύστημα, ώστε δια της ακρισίας και της αναισθησίας, να συναινούμε de facto στα τεκταινόμενα και στα ιδιοτελώς προσχεδιαζόμενα, μπας και ξανασυναινέσουμε, χύδην, στην εκ νέου ανάδειξη της ίδιας πολιτικής και εξουσίας.

Το θέμα ιδιωτικοποίησης της δημόσιας τηλεόρασης, είναι εξόχως ενδιαφέρον, αλλά, βλέπετε, το δημόσιο ταμείο, αποφασίζει να παίρνει από όλους αδιακρίτως και να δίνει σε ορισμένους, και ειδικά σε εκείνους που η κυβέρνηση ορίζει, δηλαδή, "στους δικούς της" ανθρώπους!

Οι κύριοι και οι κυρίες της δημόσιας τηλεόρασης, παρουσιαστές κλπ., δεν έχουνε το ήθος του ομιλούντος προς το κοινό, γι' αυτό τους βλέπετε να αλληλοκοιτάζονται και να λένε τις απόψεις (τις δικές τους και της εξουσίας-εντολέως) τους, κι όχι τις ειδήσεις.  Χωρίς, ασφαλώς, να είναι αμελητέο το σύνηθες: να μετατρέπουνε σε ειδήσεις, γεγονότα αδιάφορα με την πολιτική επικαιρότητα, αλλά, σχετικά μόνο με την πολιτικο-κομματική προπαγάνδα της κυβέρνησης. Ή να εξαντλούνται στο εγχώριο αστυνομικό δελτίο και στις γαργαλιστικές ιστορίες των φανταχτερών της αλλοδαπής και να παραβλέπουν τα σημαντικά ζητήματα που αφορούν τον κόσμο και πλανήτη ολόκληρο.


Και μερικοί αμέριμνοι και χαρούμενοι σαν παιδιά, χωρ'ίς ντροπή, μας πλασσάρονται συστηματικά σαν πως "τρία πουλάκια κάθονται", την ώρα που επίκεινται οι μεγαλύτερες περικοπές της ζωής μας από καταβολής της πολιτικής στην ελλάδα.

Το πιο "ωραίο" της δημόσιας τηλεόρασής μας είναι η προώθηση του σεξουαλικού δόγματος.

Με τον Αντρέα, είχαμε για μια δεκαετ΄'ια (ή μήπως περισσότερο)ένα σεξολόγο, που -από τηλεοράσεως- μας έβαλε στον κόσμο της ακτάσχετης σεξουαλικότητας των υπερηλίκων, σαν να είχανε λύσει όλα τα σημαντικά προβλήματα! Στην πρώτη δεκαετία, ετοιμαστήκαμε για την επόμενη φάση: πέρα από το σεξ και την εξουσία, δεν υστερήσαμε στην άγρα οικονομημένων (ανδρών) ή ευσταλών (γυναικών) συζύγων. Και γεμίσαμε αταίριαστους "γάμους" και προκλητικά κι απροκάλυπτα ζευγαρώματα πολιτικών και πολιτικάντηδων, που η πολιτική, τους έδωσε τα οικονομικά μέσα για να παριστάνουνε τους σουκλτάνους και τους κροίσους, τους αζημίως δωρητές, ιδρυματούχους και μεγαλοκληρονόμους.

Ο γιος του Αντρέα, ο Γιωργάκης, μας απασχόλησε με τα ελαφρά ναρκωτικά, τις διεθνείς σοσιαλιστικές προεδρίες του, τις πρωτοβουλίες του, καστελλόριζά του, τα διαζύγιά του, τις γυμνάστριες κις μην παραλείψουμε την-με με την πρωθυπουργική του πρωτοβουλία- αχρείαστη υποταγή μας στο εξωτερικό δίκαιο με τους ακατονόμαστους και ανεξέλεγκτους υπερ-δανεισμούς. Και σήμερα ακόμη, έχει λόγο στην εκκολαπτόμενη νεοπασοκική μεταμ'ορφωση, που δεν θυμάμαι το όνομά της, κι απορώ που δεν έχει χαθεί από πολιτική ντροπή.

Σήμερα, από την ηλεόραση του ΣΥΡΙΖΑ μάθαμε για την ιστορία του σεξ και των διαστροφών. Τώρα, επίσης, ξεριζώνονται και 'όλα τα υπόλοιπα που χαρακτήριζαν (ακόμη) την κοινωνία μας, και μαζί με στρατευμένους "επιστήμονες", μας ωθούν να δεχτούμε πως η οικογένεια είναι αγαθό που μπορεί να το έχουνε όλοι::: ακόμη κι αυτοί που αρνούνται τον ρόλο του φύλου ως δημιουργού της οικογένειας. Κάτι σαν παιχνίδι να πούμε, που το ζητάει επιμόνως ο μικρός. Αφού, μάλιστα, το υπογράφουν οι ειδικοί, έτσι θα πρέπει να είναι (δείτε σχετικά εδώ).

Ασφαλώς, μπορούνε -δυνάμει- να το δημιουργήσουνε όλοι αυτό το αγαθό, αλλά όχι και να το "αγοράσουνε"! Δεν αγοράζονται οι θεσμοί!!!! Ή μήπως αγοράζονται;;; Ούτε δωρίζονται! Δεν κάνεις δώρο ένα παιδί! Αλλά, τί να λέμε..., το δίκαιο έχει πολλούς τύπους συμβάσεων, και κάποιον θα βρούν για να βολέψουν τα απίθανα. Ή στο τέλος-τέλος, θα επινοήσουν ένα καινούργιο τύπο συμβάσεως, βρε αδερφέ, δεν χάθηκε κι ο κόσμος!

Τελικά, η δικηγορία δεν είναι ο μόνος τρόπος υπε΄ρασπισης μιας αξίωσης. Γιατί ευάριθμοι επιστήμονες, τιτλούχοι διαφόρων ειδικοτήτων,  θασπεύσουν να υιοθετήσουν μια αξίωση μέρους πολιτών, αρκεί να την ασπάζονται ως πολιτικό αίτημα, ή να δέχονται να την υποστηρίξουν με την αυθεντία και το κύρος τους, συχνά μάλιστα, αζημίως...

Ένας ειδικός, ως σύμβουλος,, είναι σε θέση να βρεί, να επινοήσει και να καλοπαρουσιάσει το ο,τιδήποτε. Είναι θέμα marketing. Στην εποχή μας, μάλσιτα, το  marketing είναι ειδικότητα μεγάλου κύρους. Με τέτοια ικανότητα, -με ή χωρίς την αντίστοιχη περγαμηνή-, οι ειδικοί μπορούν κάθε αυθαίρετη και εξωπραγματική αξίωση, ακόμη κι αν είναι το μεγαλύτερο ψέμμα, να την προβάλουν ως δίκαιη, εύλογη, αζημία για τρίτους, λογική, νόμιμη και ηθική, καλώς τεθειμένη, αβλαβή για την κοινωνία, ωφέλιμη, δικαιωματική του πρεοσώπου, ακόμη και προοδευτική. Αρκούν γι' αυτό, μερικές υπογραφές των "ειδικών" (*) Ενώ, η παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που εξέφρασαν την θέση τους για εθνικά μας ζητήματα απαξιώθηκε και λοιδορήθηκε. O tempora, o mores!

Τελικά, η δημόσια τηλεόρασή μας, είναι η εικόνα της πολιτικής στην χώρα μας.

Τώρα, περιμένουμε τον επόμενο διαχειριστή της δημόσιας τηλεόρασής μας. Τί άργε θα μας πεί ο επόμενος;

(*)
Εκείνο που βασανίζει το μυαλό μου, είναι αν η "επιστημοσύνη" με την οποία οι ειδικοί τοποθετούνται για ανθρώπινες (και μάλιστα για ψυχικές) καταστάσεις, τάσεις και εντάσεις είναι αντίστοιχη με εκείνη που απαιτείται όταν πρόκειται να αποφανθούμε για δοκιμές σε υλικά, για την αντοχή των υλικών, για τις ιδιότητες των υγρών και λοιπών μορφών της ύλης, για χημικές αντιδράσεις ή για φυσικά φαινόμενα. Και με προβληματίζει ετούτο το πράγμα, πολύ, γιατί η εσωτερική ζωή του ανθρώπου, σε αντίθεση με τον φυσικό κόσμο, τα φυσικά φαινόμενα ή τις χημικές διεργασίες, είναι αδύνατο να προβλεφθεί και να σταθμιστεί στο σύνολο των αντιδράσεων που μπορεί να παρουσιάσει και των επιδράσεων που μπορεί να δεχθεί!

Το πρόβλημα υπάρχει, νομίζω,  στην αρχική σύλληψη της έρευνας, δηλαδή στην μεθοδολογία της. διότι αν μοντελοποιούμε την φύση προκειμένου να την μελετήσουμε, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να μοντελοποιήσουμε και τον ανθρώπινιο  ψυχισμό, προκειμένου να λάβουμε απαντήσεις στο ερώτημα της έρευνάς μας, σχετικά με κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά, γενικότερα. Έτσι, για τον άνθρωπο, τελικά, στατιστικοποιούμε τις συμπεριφορές. Αλλά ο άνθρωπος ως πνευματική καθόλου ύπαρξη, δεν είναι νούμερο. Είναι ζώσα και αγωνιώσα ψυχή, κι αυτήν την ψυχή, δεν την καθρεφτίζει καμμιά στατιστική και κανένα νούμερο. Ίσως, μονάχα για μιά κάποια στιγμιαία αντίδραση ή συμπεριφορά της.

Μήπως, οι αθρόες θεωρίες και η κατευθυνόμενη διάχυση ειδικών "πληροφοριών" για τους ανθρώπους, τις συμπεριφορές και τις προτιμήσεις τους, είναι έωλες και ιδιοτελέστατα υποβολιμαίες;θεωρούν όχημα και φέουδό τους τον δημόσιο βίο, ή τις δημόσιες υποδομές, τους θεσμούς και ... την προοπτική του λαού και της Χώρας. ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2018/04/blog-post_29.html#.WuyzV5dRW70

Η ιδιωτικών συμφερόντων δημόσια τηλεόρασή μας Image result for εικόνες τηλεόραση Ενοχλημένη βαθύτατα από τις εικόνες της δημόσιας τηλεόρασης, δεν μπορεί, παρά να συμπλεύσω με προτάσεις για την ουσιαστική αναβάθμισή της. Διαβάζω (εδώ) το αίτημα για να γίνει συνδρομητική η δημόσια τηλεόραση, αφού αυτό θα μπορούσε να είναι ιδανική λύση ώστε να διαμορφωθεί ένα αυστηρό θεσμικό πλαίσιο που θα απέκλειε οριστικά τον έλεγχο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η σκέψη είναι ευρηματικότατη, και, θα έλεγα, σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, προ πολλού εφαρμοσμένη. Εννοείται, σε μια Πολιτεία, όπου οι πολιτικοί δεν θεωρούν όχημα και φέουδό τους τον δημόσιο βίο, ή τις δημόσιες υποδομές, τους θεσμούς και ... την προοπτική του λαού και της Χώρας. Και, σε μια Πολιτεία, που ούτε οι πολίτες θεωρούν τον "εκλεκτό" τους πολιτικό, ως τον από μηχανής θεό, που θα τους λύσει τα προβλήματα λαθρο-μισθοδοσίας και υπο-απασχόλησης. Είναι γεγονός: η κυβερνητική προπαγάνδα, ανέκαθεν, πάει κι έρχεται, λές κι εμείς οι τηλεθεατές ζούμε σε άλλον πλανήτη. Μα τώρα έχει παραγίνει. Η εμφάνιση των κυβερνητικών στελεχών και -κυρίως- των δημοσιογράφων που προβάλλουν τα κυβερνητικά πεπραγμένα ως την πανάκεια των τρεχόντων και την αποτροπή εμφανίσεως νέων προβλημάτων ως μοναδική δυνατότητα αυτής της κυβέρνησης κι όχι άλλης, μας φτάνει -δια της ακατάπαυστης επαναλήψεως- στην αναίμακτη και άνευρη λοβοτομή. Σαθροποιεί τον εγκέφαλό μας και παραλύει το νευρικό μας σύστημα, ώστε δια της ακρισίας κα...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2018/04/blog-post_29.html#.WunluZdRW70

Η ιδιωτικών συμφερόντων δημόσια τηλεόρασή μας Image result for εικόνες τηλεόραση Ενοχλημένη βαθύτατα από τις εικόνες της δημόσιας τηλεόρασης, δεν μπορεί, παρά να συμπλεύσω με προτάσεις για την ουσιαστική αναβάθμισή της. Διαβάζω (εδώ) το αίτημα για να γίνει συνδρομητική η δημόσια τηλεόραση, αφού αυτό θα μπορούσε να είναι ιδανική λύση ώστε να διαμορφωθεί ένα αυστηρό θεσμικό πλαίσιο που θα απέκλειε οριστικά τον έλεγχο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Η σκέψη είναι ευρηματικότατη, και, θα έλεγα, σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, προ πολλού εφαρμοσμένη. Εννοείται, σε μια Πολιτεία, όπου οι πολιτικοί δεν θεωρούν όχημα και φέουδό τους τον δημόσιο βίο, ή τις δημόσιες υποδομές, τους θεσμούς και ... την προοπτική του λαού και της Χώρας. Και, σε μια Πολιτεία, που ούτε οι πολίτες θεωρούν τον "εκλεκτό" τους πολιτικό, ως τον από μηχανής θεό, που θα τους λύσει τα προβλήματα λαθρο-μισθοδοσίας και υπο-απασχόλησης. Είναι γεγονός: η κυβερνητική προπαγάνδα, ανέκαθεν, πάει κι έρχεται, λές κι εμείς οι τηλεθεατές ζούμε σε άλλον πλανήτη. Μα τώρα έχει παραγίνει. Η εμφάνιση των κυβερνητικών στελεχών και -κυρίως- των δημοσιογράφων που προβάλλουν τα κυβερνητικά πεπραγμένα ως την πανάκεια των τρεχόντων και την αποτροπή εμφανίσεως νέων προβλημάτων ως μοναδική δυνατότητα αυτής της κυβέρνησης κι όχι άλλης, μας φτάνει -δια της ακατάπαυστης επαναλήψεως- στην αναίμακτη και άνευρη λοβοτομή. Σαθροποιεί τον εγκέφαλό μας και παραλύει το νευρικό μας σύστημα, ώστε δια της ακρισίας κα...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2018/04/blog-post_29.html#.WunluZdRW70

Μνήμη "παράπλευρων απωλειών" ενός ακόμη πολιτικού αγώνα

Διαβάζω (εδώ), το πολύ σημαντικό άρθρο της Όλγας Στέφου, με τίτλο "Οκτώ χρόνια από την τραγωδία της Μarfin: Οι αδικαίωτοι νεκροί και οι ασύλληπτοι δολοφόνοι", και χάριν της μνήμης των αδικοχαμένων ανθρώπων, που δόθηκαν θυσία σε πολιτικούς βωμούς, σας το μεταφέρω αυτούσιο:

"Οκτώ χρόνια, οι νεκροί της οδού Σταδίου μένουν αδικαίωτοι, οι δολοφόνοι τους παραμένουν ασύλληπτοι, η έρευνα είναι στο σκοτάδι, όποια κυβέρνηση κι αν πέρασε από τότε, όποια δικαστική εξουσία κι αν ανέλαβε να εξιχνιάσει την υπόθεση.

Συμπληρώνονται σήμερα 8 χρόνια από την τραγωδία της Μarfin, από το μεσημέρι της 5η Μαϊου του 2010 που έχασαν την ζωή τους  η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.

Οκτώ χρόνια, οι νεκροί της οδού Σταδίου μένουν αδικαίωτοι, οι δολοφόνοι τους παραμένουν ασύλληπτοι, η έρευνα είναι στο σκοτάδι, όποια κυβέρνηση κι αν πέρασε από τότε, όποια δικαστική εξουσία κι αν ανέλαβε να εξιχνιάσει την υπόθεση.

Το χρονικό

Την 5η Μαϊου του 2010 γινόταν ένα ιδιαίτερα μαζικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στα οικονομικά μέτρα για την υπογραφή δανειακής σύμβασης, που είχε εξαγγείλει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Είχε προκηρυχθεί γενική απεργία από την ΓΣΣΕ και ο όγκος της κύριας διαδήλωσης υπολογίστηκε στις περίπου 150.000 κόσμου.
Η ειρηνική διαδήλωση διακόπηκε από επεισόδια στο ύψος της Κλαυθμώνος. Άγνωστοι με κουκούλες, πλαγίως του όγκου της πορείας, έριξαν βόμβες μολότοφ στο βιβλιοπωλείο Ιανός και στο κατάστημα της τράπεζας Marfin, το οποίο ήταν κλειδωμένο με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι που βρίσκονταν μέσα να μην μπορούν να διαφύγουν, ούτε και να ανέβουν στην ταράτσα που ήταν επίσης κλειδωμένη. Η τράπεζα τυλίχτηκε στις φλόγες, ενώ από την άλλη πλευρά της Σταδίου οι δυνάμεις των ΜΑΤ έριχναν δακρυγόνα.
Οι αναθυμιάσεις ανάγκασαν τους εργαζόμενους της τράπεζας να βγουν στα μικρά μπαλκόνια, χωρίς όμως να μπορούν να διαφύγουν από το κλειδωμένο κτίριο. Όταν εμφανίστηκαν τα οχήματα της Πυροσβεστικής, ο κύριος όγκος της πορείας ανέβηκε στο αριστερό πεζοδρόμιο της Σταδίου για να διευκολύνει την διέλευση, ενώ φώναζε κατά των κουκουλοφόρων προσπαθώντας να τους εμποδίσει, πράγμα που κατέστη αδύνατο λόγω της αποπνικτικής ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε από τους καπνούς και τα δακρυγόνα.
Οι διαδηλωτές κατάφεραν να μετακινηθούν προς το Σύνταγμα. Με παρέμβαση της Πυροσβεστικής η φωτιά έσβησε, αλλά ήταν αργά για τους τρεις εργαζόμενους, που ανασύρθηκαν νεκροί από ασφυξία.

Οι επόμενες ημέρες

Η Σταδίου μύριζε καμένο για πολύ καιρό έπειτα. Στο σημείο τοποθετούσαν κάθε μέρα λουλούδια για τους νεκρούς εργαζόμενους, ενώ ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι ευθυνών που αφορούσε συλλήβδην τον κόσμο του αντιεξουσιαστικού χώρου και της Αριστεράς.
Αυτομάτως εντάθηκε η καταστολή στα Εξάρχεια, ενώ αυξήθηκαν οι προσαγωγές γενικών «υπόπτων», χωρίς στοιχεία, που έμοιαζαν με τις περιγραφές των μαρτύρων: Ήταν άντρες και… φορούσαν μαύρα ρούχα.
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος διαχώρισε την θέση του τις αμέσως επόμενες ημέρες, δημοσιεύοντας μία προκήρυξη ενάντια στην «εξουσία της βίας» και καταδικάζοντας το τραγικό συμβάν.

Η δίκη και οι καταδίκες

Η δικαστική διαδικασία κινήθηκε δύο ημέρες πριν από την πρώτη επέτειο του εμπρησμού της Marfin, όταν έφτασε στα χέρια της αστυνομίας μία… ανώνυμη επιστολή που κατονόμαζε τρεις ανθρώπου για τα γεγονότα της Κερατέας (Κεραταέα, όπως είχε γραφτεί) και ανέφερε ότι είναι υπεύθυνοι για τον εμπρησμό της τράπεζας. Η ίδια επιστολή αναφέρει τα ονόματά τους, τα στοιχεία των ταυτοτήτων τους, τα κινητά τους τηλέφωνα και τους αριθμούς κυκλοφορίας των οχημάτων τους.

Η αστυνομική έρευνα έχει κενά, αφού δεν έγινε καμία διαδικασία ελέγχου της επιστολής αναζητώντας τον αποστολέα μέσω δαχτυλικών αποτυπωμάτων κλπ. Ωστόσο, οι έρευνες κινήθηκαν για τον εντοπισμό των φερόμενων ως δραστών.

Σε μία απόπειρα να υπάρξουν ένοχοι, οδηγήθηκαν σε δίκες δύο άντρες. Ο Θεόδωρος Σίψας, 34 ετών, κατηγορήθηκε για  «ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως τελεσθείσας σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, κατά συναυτουργία και κατά συρροή τετελεσμένης και εν αποπείρα, της εκρήξεως εκ της οποίας επήλθε θάνατος και κίνδυνος για ανθρώπους και ξένα πράγματα, της κατασκευής και κατοχής εκρηκτικής βόμβας και της απρόκλητης φθοράς ξένης περιουσίας διά εκρήξεως από πρόσωπο που είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του».

Στο δικαστήριο δήλωσε πως «πήγα να βοηθήσω και τώρα με κατηγορούν για ένα έγκλημα που δεν έχω κάνει και μάλιστα τόσο βαρύ».

Ο δεύτερος, ο Παύλος Αντρέεβ, δήλωσε στο δικαστήριο ότι εύχεται πραγματικά να βρεθούν οι ένοχοι για τον εμπρησμό.

Οι δύο κατηγορούμενοι αθωώθηκαν ομόφωνα από την έδρα στην δίκη που ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2016.

Ωστόσο, καταδικαστικές αποφάσεις υπήρξαν και αφορούσαν  στον διευθύνοντα σύμβουλος της Marfin, τον υπεύθυνος ασφαλείας του κτιρίου και τη διευθύντρια του καταστήματος για φόνο εξ αμελείας τριών υπαλλήλων, τις σωματικές βλάβες άλλων 21 υπαλλήλων και για παραλείψεις στα μέτρα πυρασφάλειας και στην εκπαίδευση του προσωπικού. Καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, οι δύο πρώτοι 22 ετών και η διευθύντρια του καταστήματος πέντε ετών και ενός μήνα.

Όπως έγινε εκ των υστέρων γνωστό, οι υπάλληλοι βρίσκονταν στο κτίριο την ημέρα της απεργίας υπό τον φόβο της απόλυσής τους.

Οι συγγενείς των θυμάτων κινήθηκαν νομικά κατά της τράπεζας και πέτυχαν αποζημιώσεις ύψους 1,1 εκατ. ευρώ στους συγγενείς του ενός θύματος και  και 720.000 ευρώ στους υπαλλήλους που εγκλωβίστηκαν στο κτίριο.

Το αφήγημα στον πολιτικό λόγο

Η Marfin δεν έπαψε ποτέ να χρησιμοποιείται ως αντεπιχείρημα στον δημόσιο λόγο. Ακολουθεί συνήθως καταγγελίες ενάντια στην αστυνομική βία ή, ακόμα, και την ίδια την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η οποία είχε χαρακτηριστεί από τον Αντώνη Σαμαρά ως «αντίστοιχη της Marfin».

Η ίδια η θεωρία της βίας που ξεκινάει από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος χτίστηκε ακριβώς πάνω στην δολοφονική ενέργεια στην υπόθεση της Μarfin, με αποτέλεσμα στο έγκλημα να αποδοθούν έως και συλλογικές ευθύνες από μερίδα του πολιτικού κόσμου.

Η ουσία, όμως, είναι μία όποιοι κι αν είναι οι δολοφόνοι. Τρεις νέοι άνθρωποι σκοτώθηκαν στα γραφεία τους. Είτε επειδή η τράπεζα τους ανάγκασε να εργαστούν, είτε γιατί το ήθελαν. αυτό που έγινε και είναι απαράγραπτο, ήταν μια δολοφονική επίθεση από κουκουλοφόρους με μολότοφ «ειδικής κατασκευής».

Κι ότι αυτοί οι θρασύδειλοι δολοφόνοι κυκλοφορούν ανάμεσά τους."

Σημείωση: Η μνήμη των λαθών είναι αναγκαία, και η μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν άδικα, αποτελεί την απόδειξη των λαθών και των εγκλημάτων μας. Γιατί η κοινωνία, δηλαδή όλοι μαζί, και ο καθένας ξεχωριστά,  δεν πρέπει να ξεχνάει πως κάθε αναλγησία είναι και ένα έγκλημα, και πως κάθε ιδιοτέλεια δεν λογαριάζει την ζωή των άλλων.