Ανάσταση του Χριστού! Αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν

 
Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις, 
καὶ ὀψόμεθα, 
   -τῶ ἀπροσίτω φωτὶ τῆς ἀναστάσεως,-
 Χριστὸν ἐξαστράπτοντα,
 καί, 
"Χαίρετε", φάσκοντα, 
τρανῶς ἀκουσόμεθα, ἐπινίκιον ἄδοντες. 

Που σημαίνει, καθώς -η φτωχή μου φαντασία- μου λέει: Ας απαλλαχθούμε από τις προκαταλήψεις μας, ας ξεχάσουμε όλα όσα γνωρίζαμε για αλήθεια, κι ας δούμε, μέσα από το απρόσιτο φώς της Αναστάσεως, τον Χριστό, που, ολόλαμπρος, μας λέει "Χαίρετε" και ας εντυπωθεί αυτός ο ήχος βαθειά στην ψυχή μας, για να ψάλλουμε τα επινίκια της Ανάστασης!

Η Ανάσταση του Χριστού, κομίζει και τούτο το μήνυμα: Όλοι μας μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού, και ν΄αναστήσουμε μέσα μας τον άνθρωπο που έπλασε ο Θεός, ακολουθώντας το παράδειγμα της ζωής του: να ζήσουμε με τις αγαθές δυνάμεις που εγγενώς υπάρχουν στον καθένα μας. Τις δυνάμεις της αγάπης και της ελευθερίας, που κλείνουνε μέσα τους όλα, όσα αγαθά, διδάσκει ο Χριστός, με το παράδειγμα της ζωής Του κοντά μας.

Με την αγάπη καταργείται η η υστεροβουλία, η έχθρα, η πλεονεξία, ο εγωϊσμός, η κακία, η εκδίκηση, η εριστική  αντίθεση, η καταστροφική αντιπαράθεση, ο αυταρχισμός, η αλαζονεία. Από την άλλη, εκφραζόμενος, εξωτερικεύοντας την ελευθερία σου, θα πεί πως επιλέγεις. Επιλέγεις ετούτο, και όχι εκείνο. Επιλέγουμε τις πράξεις μας, που μαρτυράνε πως επιλέγουμε αυτό που σκεφτόμαστε.

 Στη ζωή μας απαντάμε ανθρώπους, και καθώς, "ου καλόν είναι τον άνθρωπο μόνον", ενώνουμε την ζωή μας μαζί τους, από μια χάρη που νοιώσανε οι ψυχές μας. Από μια χαρά πως απαντήσαμε το άλλο μας μισό. Συχνά, όμως, στον δρόμο της ζωής μας, "ανακαλύψαμε" πως η συνάντηση αυτή ήτανε περιστασιακή και τυχαία. Γιατί εκείνα που ενώνανε τους δρόμους μας, ήτανε λιγώτερα, από εκείνα που τους χωρίζανε.

Αυτό, στις μέρες μας, συμβαίνει συχνότατα. Και συμβαίνει επειδή -στην πορεία μας-είδαμε κι  άλλες χάρες και χαρές, κι άλλους δρόμους. Επειδή  θαρρήσαμε πως "λάμψαν άλλα φώτα" ή επειδή χάθηκε η σπίθα της αγάπης μας ή γιατί  η ελευθερία μας διαστράφηκε σε εγωϊσμό και ασυδοσία. Σαν που οικειοποιηούμενοι  αυτές τις χαρές και τις χάρες, τις μικρύναμε και τις κάναμε ατομικές μας απολαύσεις, αντί να τις δούμε μέσα από το φακό του λόγου της ύπαρξής τους: να ομορφαίνουν την ζωή, όλη, κι όχι μονάχα την αχόρταγη ύπαρξή μας.

Η συγκλήρωση της ζωής δυο ανθρώπων που γίνεται βιαστικά και επιπόλαια, έτσι, χάριν γούστου, γιατί θαμπώθηκαν αμφότεροι (ή ο ένας μόνο) από το πάθος ή το εξωτερικό κάλλος, ή για λόγους  χρημάτων, κοινωνικής θέσης, εξουσίας ή άλλων υλικών και μετρήσιμων προσδοκιών, έχει ημερομηνία λήξης. Άδηλη κατ' αρχήν, αλλά οπωσδήποτε ελεύσιμη. 

Και τούτο, συμβαίνει όταν η συγκλήρωση της ζωής δεν αποτελεί ουσιαστικά ελεύθερη κι από αγάπη, επιλογή. Όταν δεν αποτελεί  ουσιαστική αποδοχή και συμφωνία με το νόημα που σαρκώνει ο τρόπος, η ζωή και τα έργα της άλλης ψυχής. Όταν δεν έχουμε συνείδηση του κοινωνείν, του αγαπάν, του συμβιούν. Όταν δεν έχουμε αίσθηση του ανθρώπου ως "προσώπου", αλλά κυριαρχούμεθα από ατομισμό, απόλαυση και ιδιοτέλεια.

Σαν να λέμε η συγκλήρωση της ζωής μας με κάποιον, είναι θέμα σοβαρής πνευματικής κατάρτισης που -ασφαλώς, πρέπει να - έχει ήδη προηγηθεί. Και  αυτοσυνείδησης. Στην αντίθετη περίπτωση, η συγκλήρωση της ζωής μας με κάποιον, θα αποτελέσει το μέσον για την -εκ των υστέρων, ασφαλώς- κατάρτισή μας. Πράγμα, που θα γίνει δύσκολα και με πολύ κόπο, σε πολλά στάδια και με πολλά παράλληλα φορτία και υποχρεώσεις , που ωστόσο η ζωή, μας έχει δημιουργήσει (παιδιά,  επιχειρήσεις, σχέσεις κοινωνικές και οικογενειακές κλπ). Ή θα αποτελέσει απώλεια αυτοσυνείδησης και, συνεπώς, αλλοίωση και αλλοτρίωσή μας.

Ας μην μας παραξενεύουν όλα αυτά. Όσα μας χρειάζονται για να ζήσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να τα μάθουμε. Αν δεν έχουμε τα εφόδια, πρέπει να τα αποκτήσουμε.
Για τούτο το έργο, το πιο κατάλληλο σχολείο, είναι η ζωή του Χριστού.

Έτσι, λοιπόν, αυτό που κυβερνάει την συγκλήρωση  της ζωής μας με κάποιον, είναι η ελεύθερη και αμοιβαία αγάπη ανάμεσά μας. Την στιγμή που ο ένας από τους δυο, θα νοιώσει πως βρήκε κάποιον βολικό για να εξυπηρετήσει την φιλαυτία του, την ανικανότητα, την τεμπελιά του, ή την "εξυπνάδα" του, εκείνη ακριβώς την στιγμή, η αγάπη του εταίρου αυτού εξανεμίστηκε, έγινε  καπνός, κι εγκαταστάθηκε ανάμεσά τους ο εγωϊσμός του. Και μάλιστα, άσχετα από τα αισθήματα του άλλου. Όμως, η αλήθεια υπάρχει, όσο καλά κρυμμένη κι αν είναι, και κάποια στιγμή, θα απαιτήσει δυναμικά, την φανέρωσή της, και θα ξεγυμνώσει τον εγωϊστή. Θα φανούν, δηλαδή οι αρνητικές  συνέπειες των εγωϊστικών του έργων, προθέσεων και κινήτρων.

Από την άλλη πλευρά, η ενεργή αγάπη, που είναι μοχλός ζωής, θα μπορούσε να βοηθήσει, όχι τόσο, για  να διορθώσει τον άλλον, όσο για να τον βοηθήσει να διορθωθεί ο ίδιος! Να τον κάνει να συναισθανθεί τις επιλογές του, να ιδεί τον εαυτό του, ως τρίτος, ως εξωτερικός παρατηρητής. Για να μπορεί να γίνει κριτής των ιδίων έργων και επιλογών, κι έτσι, να αποφασίσει αν θέλει να μεταστραφεί πνευματικά. Αυτό μας διδάσκει η ζωή του Χριστού: Ελευθερία και αγάπη. 

Η εμμονή στο φθοροποιό φρόνημα, η άρνηση της μεταστροφής, η ελευθερία της ασυδοσίας, κι η απουσία της αγάπης, η "ατεκνία της ψυχής", που λέει κι ο Μεγαλοβδομαδιάτικος υμνωδός, αφήνουν βαθειές πληγές στο σώμα της οικογένειας που δημιουργήσαμε. Πληγές στις ψυχές όλων των προσώπων με τα οποία, η ζωή, μας συνδέει.

• Πρωτίστως, του συντρόφου μας, γιατί διαψεύσαμε την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό μας.
• Εν συνεχεία, των τέκνων μας, γιατί με την συμπεριφορά μας διασαλεύονται στην πράξη τα θεμέλια του οικοδομήματος που στέγαζε, στήριζε, κι έθαλπε την ζωή τους
• Αλλά και των γονιών μας, γιατί καταμαρτυρείται το κενό που άφησαν στην διαπαιδαγώγησή μας και το είδος της οικογένειας που είχαν. Τις αρχές και τις αξίες που ευδοκιμούσαν στην εστία τους, στις οποίες μας συνήθισαν. Γιατί αυτοί υπήρξαν το αρχικό μας, τουλάχιστον, περιβάλλον.
• Επίσης, στο περιβάλλον των φίλων μας, που πια δεν θα μπορούν να βλέπουν την οικογένειά μας ως αξιομίμητη εστία αγάπης και αλήθειας.
• Τέλος, και των συνεργατών μας, που ασφαλώς θα απορούν για την συνεργασιμότητά μας, την ακεραιότητα και την καλή μας θέληση έναντι των ξένων, όταν βλέπουν πως δεν έχουμε την δέουσα συμπεριφορά ούτε προς τους πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, για την προστασία των οποίων είμαστε χρεωμένοι.

 Γιατί, όσο καλή και να είναι η "ελευθερία" της ασυδοσίας, κανείς δεν θέλει να πληρώνει τα γραμμάτιά της! Ποιές θα είναι άραγε οι συντροφιές και οι παρέες ενός ασύδοτου; Δεν θα είναι τουλάχιστον, αντίστοιχες, προς αυτόν;

Αλλά, και πώς να ζητήσει, μια κουρασμένη ψυχή, που έχει διαψευσθεί στο πιο βαθύ της είναι, να μοιραστεί τα φορτία μιας αναίτιας, άτοπης και παράλογης θλίψης που χωρίς επιλογή κουβαλάει; 

Μονάχα με την πίστη, πως η ζωή της, είναι δική της επιλογή και απόφαση. Και δεν πρέπει να καταδέχεται να την υποτάξει στην άρνηση, στην ανελευθερία, στην ασυδοσία και στον εγωϊσμό. Μα πρέπει να διαλέξει να ζήσει η ίδια, πέρα  από την ασυδοσία , το ψέμμα, την πλεονεξία και τον εγωϊσμό, όσο κι αν οι προσπάθειές της για τον άλλο, δεν μπορούν να καρποφορήσουν. Γιατί η πίστη, η αγάπη και η πράξη μας, είναι προσωπική μας υπόθεση.