Ανήκει στον καιρό μας το αίτημα για άλλη μια ελευθερία! Η ελευθερία της γυναίκας! Από τα δεσμά των άλλων. Του πατέρα αφέντη, του αδελφού δυνάστη, του συζύγου κυριάρχου! Λες και η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όν με ψυχή και αυθυπόστατη ύπαρξη! Λες κι η γυναίκα δεν έχει ανάγκη να απελευθερωθεί από τον ίδιο τον εαυτό της. Τον μεγαλύστερο δυνάστη και δεσμοφύλακά της.
[Ποιός θα ζητήσει άραγε την απελευθέρωση της γυναίκας (όπως και των ανδρών) από τα δεσμά του ναρκισσισμού, του ατομισμού και του εγωϊσμού της;]
Οι διαφωτιστές δεν μιλήσανε για την ελευθερία της γυναίκας. Μιλήσανε για την ελευθερία των δουλοπαροίκων από την φεουδαρχία και από τις τάξεις της οικονομικής ολιγαρχίας, που -σε πολύ στενό κύκλο- μοιράζονταν τον πλούτο και το προϊόν του ανθρώπινου μόχθου.
Ούτε οι κομμουνιστές μιλήσανε για ελευθερία της γυναίκας, αλλά για την επικράτηση του προλεταριάτου πάνω στις άλλες κοινωνικές τάξεις. Ακόμη κι η γυναίκα του προλετάριου ήτανε μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, κι ας ψελλίζανε ελευθερίες και τέτοια.
Και στην (πολύ ανεπτυγμένη) αρχαία ελληνική σκέψη και τις πολιτείες, δεν μιλούσανε για τις γυναίκες, (εξόν από την Σπάρτη) παρά μονάχα για τις "εξέχουσες", με τα πολλά χαρίσματα θηλυκότητας και πνεύματος. Το ίδιο βλέπουμε να συνεχίζεται και μετά.
Όχι πως δεν ξεχώρισαν και κάποιες μεγάλες γυναικείες μορφές στην ανθρώπινη ιστορία, που ανδραγάθησαν όπως και οι άνδρες! Ίσα-ίσα, γι' αυτό, μάλλον, πιστεύεται πως κι οι γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά!
Όμως, μονάχα ο Χριστός, είχε πεί "ουκ ένι άρσεν ή θήλυ". Μονάχα ο Χριστός είχε πεί ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι το ίδιο, "άνθρωποι κι οι δυο". Χωρίς να ξεχωρίσει τους ανθρώπους από το γένος τους, ή από την φυλή τους. Παρά μονάχα στην προδιάθεσή τους να επιλέγουν το αγαθό.
Οι άνθρωποι έχουν όλοι τα ίδια "δικαιώματα", αλλά, όπως η ζωή και η φύση, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες και δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο περιβάλλον, ούτε έχουν όλοι την ίδια γενιά για προγόνους και οικογένεια. Είναι ξέχωροι κατά τα -πάσης φύσεως- χαρίσματα, τις δωρεές και τις πνευματικές τους αναζητήσεις. Γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τον ίδιο ψυχικό πλούτο, ή ψυχική πτωχεία. Τίποτε δεν είναι ίδιο "από μέσα".
Το παράπονο που έχουν πολλοί γύρω μας, για να είναι οι γυναίκες όλου του πλανήτη, ίσες και όμοιες με τις γυναίκες του δυτικού πολιτισμού, είναι παράτολμο, είναι ψευδεπίγραφο και αλυσιτελές. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φυτικές ή ζωϊκές καλλιέργειες, όπου μέσα σε κάποια χρόνια μπορείς να κάνεις τις διασταυρώσεις ειδών και τις απαλοιφές χαρακτηριστικών που θαρρείς (κατάλληλες ή ακατάλληλες για τί ακριβώς;), για να αποκτήσεις την συγκεκριμένη ράτσα, με τις συγκεκριμένες αποδόσεις κι επιδόσεις που προσδοκάς.
Αυτό το παράπονο, που συχνά γίνεται σκοπός ζωής και "πρότζεκτ καλωσύνης", χρηματοδοτούμενο μάλιστα, συχνά κάνει μεγαλύτερη ζημιά, από όση -μερική και αποσπασματική- ωφέλεια, κι αν τελικά επιφέρει. Γιατί επιφέρει βίαιη μετάλλαξη των κοινωνιών, υπαγορεύοντας -και συχνά μάλιστα επιβάλλοντας- πιθηκίζουσα μίμηση αλλοτρίων τρόπων και προτύπων, που δεν έχουν τον γενεσιουργό τους λόγο στην κοινωνία εντός της οποίας μεταφέρονται οι τρόποι αυτοί. Αυτό, βεβαίως δεν εμποδίζει την αγορά, εμποδίζει όμως την ανάπτυξη της ίδιας της κοινωνίας και την συνειδητή (από αυτήν) αναζήτηση του επόμενου βήματος του δικού της πολιτισμού.
Η ψυχική και πνευματική εξέλιξη του προσώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εκείνο που θέλει το ίδιο το πρόσωπο, και από τον κόπο που καταβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξαρτάται ακόμη, σε μεγάλο βαθμό, κι από το επίπεδο της εξουσίας που κυβερνάει τις τύχες του συγκεκριμένου μικρο-κόσμου, αλλά και από το πολιτισμικό και κοινωνικό πρόταγμα εντός του οποίου υποστασιοποιείται η ζωή των ανθρώπων σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.
Η μέρα της γυναίκας, λοιπόν,
- δεν είναι μια μέρα στο ημερολόγιο,
- αλλά μια μέρα στην ζωή της κάθε γυναίκας, κάθε ανθρώπου.
- Είναι η μέρα εκείνη, που ο άνθρωπος κατάλαβε και συνειδητοποίησε,
- πως για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, πρέπει να πάρει στα χέρια του την ευθύνη
- και να αγωνιστεί ενάντια σε ό,τι τον αποτρέπει από τον σκοπό αυτόν,
- να προσπαθήσει να υπερβεί τις εσωτερικές του αντιστάσεις και αντιφάσεις
- και να υπερβεί τα προσκόμματα και τα εμπόδια που μπαίνουνε από τρίτους μπροστά του.
Η επιζητούμενη -για την γυναίκα- ισότητα, η ελευθερία, η ποσόστωση των φύλων στην στελέχωση των υπηρεσιών, και τόσα άλλα"δικαιώματα" δεν μπορούν ουσιαστικά να "απονεμηθούν". Γιατί αν δεν υπάρχει εκείνος ο άνθρωπος που θα σαρκώσει την ελευθερία, την ικανότητα, την γνώση, δεν υπάρχει πραγματικός αποδέκτης που να γίνει ο φορέας αυτής της ουσίας. Και γιατί η απονομή των ευκαιριών είναι δωρεά, και δεν είναι προσωπική κατάκτηση.
Για τον σεβασμό στην γυναίκα, θα άξιζε να εκπαιδευθούν οι άνδρες. [Ακριβώς, όπως. για τον σεβασμό των ανδρών, πρέπει να εκπαιδευτούν οι γυναίκες]. Για την ικάνωση των γυναικών απαιτούνται σχολεία, που θα την εισαγάγουν στον στίβο της πνευματικής της άθλησης και θα εμπνεύσουν στην γυναίκα το ήθος του αυτοσεβασμού της και αυτοπροστασίας της προσωπικότητάς της, μέσα από τις ικανότητες και τις αξίες, τις αρχές της και την πίστη της σε μια προσωπική και επαγγελματική συνειδητή και αληθινή διαδρομή. Γιατί μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι μια "μπάρμπι", δεν μπορεί να είναι μια σεξουαλική πρόκληση και υπονούμενο στον χώρο της εργασίας της. Είναι πρωτίστως ένας εργαζόμενος άνθρωπος που πρέπει η δουλειά του να έχει αποτέλεσμα.
Ας γιορτάσουμε λοιπόν, την ημέρα της γυναίκας που συνειδητοποίησε πως είναι ο σημαντικότερος κι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για τον καινούργιο κόσμο. Mαζί με τον άνδρα. Γιατί μόνο μαζί του, η γυναίκα θα γίνει μητέρα, θα κρατήσει στους κόλπους της και (θα θηλάσει) πάνω στην καρδιά της, τον νέο άνθρωπο. Και μαζί θα του διδάξουν την αγάπη χωρίς όρους. Την αγάπη για τον άλλο, τον κόπο χάριν του άλλου, την προσφορά χωρίς την αναμονή της ανταπόδοσης. Γιατί μόνο η μητέρα μπορεί να αγαπά έτσι, και γιατί μόνο η γυναίκα μπορεί να γίνει μητέρα.
Όλα τα άλλα, τα μπορούν όλοι, αν θέλουν.
Ώριμοι, ελεύθεροι, ικανοί και υπεύθυνοι άνθρωποι είναι το ζητούμενο, ώστε αυτοί να μπορούν να βοηθήσουν τους πάσχοντες, τους αδύναμους κι ενδεείς, που είναι σίγουρο, πως σε κάθε κοινωνία υπάρχουν, και δεν μπορεί να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους.
Ασφαλώς, δεν είναι η μητρότητα το υπέρτατο ή το μόνο έργο, κι ο μόνος σκοπός ζωής, της γυναίκας. Είναι όμως η γυναίκα, θέσει, λόγω φύλου, το πλέον προσφερόμενο πρόσωπο, για την παροχή παραδειγματικής συμπεριφοράς, στην επίτευξη του καλύτερου αποτελέσματος, σε κάθε έργο με το οποίο θα καταπιαστεί στην ζωή της.
Κι είναι εξαιρετική συγκυρία όταν άνδρες και γυναίκες, αδιαφιλονίκητα, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να φέρουν σε πέρας μαζί τα πιο δύσκολα και τα πιο σπουδαία πράγματα, έτσι ώστε να ωφελούνται όλοι όσοι είναι κοντά τους, όσοι είναι υπό την ευθύνη, την αρμοδιότητα και την εξουσία τους.
Εννοείται πως η ημέρα της γυναίκας θα ήταν χωρίς νόημα, χωρίς τον άνδρα, το παιδί, την οικογένεια, χωρίς τον άνθρωπο, δηλαδή στην πληρότητα και την ολοκλήρωή του!
Σημείωση: Το μόνο λυπηρό σε τούτη την μοντέρνα επανάσταση για την ημέρα της γυναίκας, είναι πως αφού γίνεται κάθε τόσο μεγάλη φασαρία για το τίποτα, σιγά-σιγά θα ανακαλύψουν και τον τρόπο, το επιχείρημα δηλαδή, ώστε -εκτός από τις φυσικές γυναικείες υπάρξεις- να τιμώνται στην ημέρα αυτή και οι έχοντες "νομική ταυτότητα γυναίκας"! Ξέρετε, αυτή που πας και δηλώνεις, ότι από σήμερα και μετά θα είσαι γυναίκα, σου σφραγίζουν την αίτηση-δήλωση, κι είσαι πια γυναίκα! με τα μουστάκια σου, και όλα τα υπόλοιπα που δεν έχει μια γυναίκα...
Και... μια που όλοι διψάνε για τιμές και θέλουνε να τιμηθούνε, θα την απολαμβάνουν αυτήν την εξαιρετική τιμή, μόνο και μόνο επειδή έφτασε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως εδώ η 8η Μαρτίου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου