Η ελευθερία του λόγου και η ρητορική του μίσους

 

Ο λόγος είναι το μέσον για την έκφραση όλων των ανησυχιών του ανθρώπου. Των ιδεών του, των αποριών του, των αναζητήσεων, των συναισθημάτων, των αναγκών, των ονείρων και των προβλημάτων του. Και των ατυχών ή επιτυχών προασπάθειών του στην διατύπωσή τους.

Έτσι, έχουμε προϊόντα του λόγου, που είναι πραγματικά καλλιτεχνικά ποιήματα. Ικανός αριθμός τέτοιων έργων,  έχουν γραφεί στην Ελληνική Γλώσσα, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Η πυκνότητα του λόγου και των εμπεριεχομένων σ'αυτά  νοημάτων και συλλήψεων, είναι καταλυτική και μνημειώδης και συχνά παρατηρείται πως οι εμπνευστές αυτών υπήρξαν οι γενάρχες της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της Ιστορίας και τόσων άλλων τομέων της ανθρώπινης πνευματικής παραγωγής.

Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, έχουμε και προϊόντα λόγου που είναι πραγματικά απειλή για την νοημοσύνη του ανθρώπου, απειλή για την ζωή και την ελευθερία του, για την φύση ολόκληρη, και ενδεικτικό της φρενοβλάβειας αυτών που άρθρωσαν τέτοιο λόγο.  Έχουμε λόγο εμβληματικά ενδεικτικό φανατισμού ορισμένων, πνευματικού σκοταδισμού, ναζιστικής και  συμπλεγματικής νοοτροπίας, συμπλέγματος της προοδευτικότητας ή ανωτερότητας, ή  συμπλέγματος μονοπώλησης της δημοκρατικότητας.

Συχνά, στους καιρούς μας τους "διαφωτισμένους",

• τους καιρούς της ελεύθερης εξαγγελίας των επιθυμιών κι επιδιώξεων των συνασπισμένων ισχυρών, 
• και τους καιρούς της γελοιοποιούμενης (νοηματοδοτούσης την ζωή τους) πίστης των ανθρώπων,και
• της υποχρεωτικά προπηλακιζόμενης λογικής και κριτικής στάσης των πολιτών έναντι των αυθαιρεσιών και της απληστίας των ισχυρών, 
• τους καιρούς της στρατευμένα επιδιωκόμενης αποδόμησης κάθε εστίας και συνεκτικού των κοινωνιών λόγου, 

η ελευθερία της Έκφρασης και η ελευθερία της Τέχνης συμβαίνει να χρησιμοποιούνται και ως οχήματα για την προώθηση οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικών βλέψεων.

Και μάλιστα, ενώ διατυμπανίζεται ως κεκτημένη αυτή η ελευθερία, κατατρέχεται, διώκεται ή απειλείται και τείνει να καταργηθεί δια νόμου, η αντίρρηση. Ενώ, αντίθετα,  ακμάζει και ανθεί  η δημαγωγία.

Οι διώκτες της αντίρρησης ξεχνάνε πως και αυτή -η αντίρρηση- υπάγεται στην ίδια κατηγορία: Στην ελευθερία της έκφρασης, γιατί και η αντίρρηση αποτελεί μέσο έκφρασης του στοχασμού, όπως και η θέση.

Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να το σκεφτούν. Είναι απλό θέμα λογικής. Να, ο συλλογισμός:
Η έκφραση των στοχασμών είναι ελεύθερη
Η αντίρρηση είναι στοχασμός
Αρα
Η αντίρρηση είναι ελεύθερη.

Ας σημειωθεί πως η ελευθερία της έκφρασης (αντίρρησης σε μια θέση), λίαν προσφάτως,  υπέστη σημαντικό φραγμό, τάχα για να αποφευχθεί η κοινωνική αναταραχή από δυσμενείς και ρατσιστικές απόψεις και για να ελεγχθεί η "ρητορική μίσους".  [Και για να μην ξεχνιόμαστε, ρητορική μίσους έχει βαφτιστεί (από τους διεθνιστές της εξουσίας που δεν ξέρουν αν έχει σύνορα η θάλασσα, και δεν θεωρούν μεγάλη εθνική απώλεια αν χάσουμε 16 νησιά) η φιλοπατρία, η εθνική ταυτότητα, η αγάπη  στην ιστορία μας, στην γλώσσα μας, στις παραδόσεις μας, στην πίστη μας, στον πλούτο της πατρίδας μας, στην ελευθερία μας, ακόμη και το ήθος και το φρόνημά μας].

Και βέβαια, όταν όλοι αυτοί, οι ανθέλληνες και οι φίλοι τους, ασκούν εναντίον μας ρητορική αβυσσαλέου μίσους και απέχθειας, λοιδορίας και γελοιοποίησής μας,  οι ίδιοι δεν θεωρούν ότι μετέρχονται ρητορική μίσους, αλλά ότι απλώς ... χρησιμοποιούν την ελευθερία που έχουν για την έκφραση των στοχασμών τους! Μικρόνοια ή δολιότης;

Σημείωση: Αξιοσημείωτη και λίαν χρήσιμη θα είναι η προσφυγή στο άρθρο του καθηγητή κ. Κ. Μπέη, με τίτλο: " Πότε είναι θεμιτοί οι περιορισμοί στην έκφραση" εδώ.