Αναγάγω, αναγάγεις αναγάγει... και τρία πουλάκια κάθονται!

 

Αχ! Αυτή η γραμματική μας!

Η Γλώσσα μας, είναι ένα διαρκές θύμα, που ο κάθε δοκησίσοφος -από άγνοια της γραμματικής- την κατακρεουργεί κατά τις δυνάμεις του, κατά τις ανάγκες του, ίσως,  και για να μας δείξει την ευφράδεια και την γλωσσική δεινότητά του!

"Δυστυχώς, η σημερινή Κυβέρνηση κάποιες φορές αναγάγει την εξωτερική μας πολιτική σε πεδίο άσκησης προσωπικών στρατηγικών..." λέει (εδώ) ο βουλευτής, που θεωρεί ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα, στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης,  να καίει την σημαία, αν έτσι αισθάνεται. Δεν έμαθε φαίνεται, πως η έκφραση προϋποθέτει την σκέψη και την κρίση; Δεν έμαθε, πως κάθε επιλογή, στον κόσμο των ενηλίκων και των εντίμων, έχει και συνέπειες;

Κι εγώ που έχω την ελευθερία να κρίνω τον πολιτικό λόγο των πολιτικών, αποδέκτες του οποίου είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες, σκέφτομαι την τελευταία ρήση του συμπατριώτη μου, και ανατριχιάζω.

Θα μείνω λοιπόν στο φραστικό ζήτημα, και δεν θα αξιολογήσω τον πολιτικό του λόγο, γιατί αφεαυτού είναι έωλος. Δεν είναι αρμόδιος να μιλάει για εθνικές πολιτικές και εθνικά ζητήματα ο άνθρωπος που θεωρεί πως "ο καθένας μπορεί να καίει το εθνικό μας σύμβολο -την Σημαία μας-  κατά βούληση, έτσι, επειδή ... του την έδωσε!"

Άγω και σε σύνθεση με την πρόθεση ανά: ανάγω.

Ο τύπος αναγάγει είναι γραμματικά υπαρκτός στα νεοελληνικά (υποτακτική γ΄εν. αορίστου), αλλά συντακτικά ανύπαρκτος ως ρήμα κύριας πρότασης! Δηλαδή, ανύπαρκτος ως κύριο συστατικό αυτόνομης έκφρασης. Δηλ. ως ρήμα μιας πρότασης που δεν εξαρτάται, δεν συμπληρώνει ή δεν αποδίδει το πλήρες νόημα μιας άλλης πρότασης.

Ετούτο το ρήμα είναι τόσο σημαντικό, που δεν πάει, ακόμη κι ένας που χρημάτισε υπουργός, να μην γνωρίζει πώς να το χρησιμοποιεί.

Κυρίως, γιατί το ρήμα ετούτο είναι η βάση, η πηγή της... "αγωγής"!

Δείτε μερικά από τα παράγωγά του:
αγωγή/(απαγωγή/διαγωγή/επαγωγή/παραγωγή/μεταγωγή)
αγωγός, αγών, άξων, ακτέον (περιακτέον/εξακτέον/εισακτέον/προακτέον/επακτός/επείσακτος)
-αγός-ως δεύτερο συνθετικό μέρος, στις λέξεις λοχαγός, ουραγός, ξεναγός, στρατηγός, αρχηγός κλπ

Οι χρόνοι του ρήματος στην ενεργητική, μέση και παθητική φωνή, είναι:

Ενεστώτας ανάγω /ανάγομαι
Παρατατικός ανήγον /ανηγόμην
Μέλλων ανάξω / ανάξομαι /αναχθήσομαι
Αόριστος β΄ανήγαγον (με αττικό αναδιπλασιασμό) /ανηγαγόμην /ανήχθην
Παρακείμενος αναγήοχα /ανήγμαι
Υπερσυντέλικος ανηγηόχειν / ήγμην και ηγμένος ήν

Ας σημειωθεί, πως με την χρήση της δημοτικής, έχει καταργηθεί η χρήση πολλών από τους χρόνους του ρήματος αυτού. Έτσι,

• δεν έχουμε τον παρατατικό, 
• για τον μέλλοντα λέμε "θα ανάγω", 
• για αόριστο μετατρέψαμε το ήγαγον στο κακόηχο κι αδόκιμο "ανήγαγα" 
• και για παρακείμενο και υπερσυντέλικο λέμε έχω/είχα  αναγάγει.

Σημασιολογικά για το ρήμα άγω:
Άγω= οδηγώ, φέρω (άψυχα ή έμψυχα).
Το ρήμα άγω, ως αμετάβατο (δηλ. ως ρήμα χωρίς αντικείμενο) σημαίνει βαδίζω
Άγω και φέρω (όταν αναφέρεται σε χώρα) = καταστρέφω, λεηλατώ
Αγωγήν ποιούμαι = παράγω
Συναγωγός γίγνομαί τινος = συνάγω τινά, κομίζω, φέρω

Οι αρχαίοι χρησιμοποιώντας την προστακτική του άγω (ως παρακελευσματικό επίρρημα) έλεγαν το: άγε/άγετε,  σε φράσεις όπως "άγε ίδωμεν" = έλα να δούμε

Ιδιαίτερης σημασίας είναι κάποιες εκφράσεις που οι αρχαίοι έλεγαν, χρησιμοποιώντας μια περίφραση με το ρήμα άγω:

Ησυχίαν άγω = ησυχάζω, ηρεμώ
Ειρήνην άγω = ζώ εν ειρήνη
Πόλεμον άγω = διεξάγω πόλεμον
Εορτήν άγω = εορτάζω (εδώ και το γενέσιον άγω =εορτάζω την γενέθλιον ημέρα- τα γενέθλια!)
Γυναίκα άγομαι = νυμφεύομαι

Το ρήμα άγω απαντά σε σύνθεση με τις προθέσεις: ανά, κατά, δια, παρά, επί, περί, από, υπό, εν, εις, εξ, συν, προς, προ
αλλά και με δυο τουλάχιστον προθέσεις: ανταν-, επαν-, συνεπ-, επεξ-, συναπ-, συνεξ-, διεξ-

Σημασιολογία του άγω σε σύνθεση:

• ανάγω = άγω άνω, από την παραλία προς τα μεσόγεια
• ανάγω, ως αμετάβατο = επιστρέφω
• ανάγομαι = πλέω ανοικτά στο πέλαγος, ξανοίγομαι
• κατάγω = επαναφέρω στην παραλία, και οδηγώ πλοία στην παραλία για να τα ληστέψω (επί εξορίστων =  επαναφέρω στην πατρίδα)
• κατάγομαι = καταπλέω σε λιμάνι
• παράγω = οδηγώ κοντά σε κάποιον τόπο
• επάγω = οδηγώ στρατόν εναντίον των εχθρών
• απάγω, ως αμετάβατο = απέρχομαι
• υπάγω = προχωρώ
• προάγω = οδηγώ εμπρός, προπέμπω

Όλα τούτα, έτσι πρόχειρα, βρίσκονται συστηματικά συναγμένα (παλι το άγω έδώ!),  στο μαθητικό μου λεξικό των  "ρημάτων της αρχαίας Ελληνικής και ιδίως της Αττικής Διαλέκτου", εκδόσεων Ι. Σιδέρη, του 1956(!), που διασώζεται καταφθαρμένο, αλλά που τόσο το έχω αγαπήσει, επειδή για χρόνια ήτανε το μοναδικό μου βιβλίο, για να βαθαίνω στη γλώσσα, κάθε που η περιέργεια και η αγάπη μου γι' αυτήν, άναβε. ["Καταπίστευμα εμπιστοσύνης και αγάπης, από τον μεγάλο μου αδελφό].

Σημείωση: Οι δευτερεύουσες προτάσεις έχουνε ως σημείο αναφοράς τους την κύρια πρόταση, γιατί το νόημά τους το αποκτούν σε αναπόδραστη συνάρτηση με αυτήν. Από όσα ορίζει αυτή. Για παράδειγμα: η φράση "θα πάω", δεν έχει κανένα νόημα από μόνη της, αν δεν απαντά σε μια ερώτηση, όπως για παράδειγμα: Θα πάς στο θέατρο απόψε; Θα πάς στον γιατρό;

Τελικά ο βουλευτής θα μπορούσε να πεί: 
"Δυστυχώς η σημερινή Κυβέρνηση κάποιες φορές ανάγει την εξωτερική πολιτική σε πεδίο άσκησης προσωπικών στρατηγικών"
 ή 
 "Δυστυχώς, η σημερινή Κυβέρνηση κάποιες φορές ανάγοντας την εξωτερική πολιτική σε πεδίο άσκησης προσωπικών στρατηγικών δημιουργεί  αδιέξοδες καταστάσεις κλπ..."
ή  
 "Δυστυχώς, η σημερινή Κυβέρνηση επειδή έχει αναγάγει την εξωτερική πολιτική σε πεδίο άσκησης προσωπικών στρατηγικών δημιουργεί  αδιέξοδες καταστάσεις κλπ..."

Η κοινωνία μπροστά στα πολιτικά ιδεολογήματα εξουσίας

 

Καθώς διαβάζω το άρθρο  του Κ. Παπαχρήστου "Εξισωτισμός ή φιλελευθερισμός; Ένα όχι ρητορικό ερώτημα", προβληματίζομαι, κι αναρωτιέμαι: πώς θα μπορούσε μια τόσο ανάγλυφη ανάλυση να βοηθήσει στην κατανόηση αυτών που γίνονται γύρω μας; 

Είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να κατανοήσουμε τα πράγματα, επί της ουσίας, πέρα από τα προφανή, για να μην είμαστε απλοί θεατές των τεκταινομένων. Για να αποφύγουμε, άλλοι να ετοιμάζουν, ερήμην μας, την επόμενη κατρακύλα μας προς την κοινωνική ακινησία και απάθεια και προς την πνευματική μας αιχμαλωσία στον μηδενισμό και την στασιμότητα.

Δεν είναι που για πρώτη φορά οι άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί γίνονται όλα αυτά. Αυτό έχει ήδη μελετηθεί και είναι αντικείμενο ολόκληρης επιστήμης! Της πολιτικής επιστήμης. Έτσι συμβαίνει πάντα! Όταν κάτι που συμβαίνει, δημιουργεί πρόβλημα, κάποιοι μελετάνε κι αναζητούνε τις αιτίες, συχνά μάλιστα, βρίσκουνε τη λύση. Ή τουλάχιστον, μια λύση.

Ναί, πράγματι, υπάρχει αυτό το επιστημονικό αντικείμενο, που πραγματεύεται το γιατί ορισμένοι γίνονται κήρυκες μιας "πολιτικής" ιδεολογίας, τί υπολανθάνει σ' αυτήν τους την προαίρεση, με ποιά μέσα επιδιώκονται οι πολιτικοί τους στόχοι, πώς φτιασιδώνονται ή εξωραϊζονται οι στόχοι αυτοί, αν επιτυγχάνονται προς όφελος της κοινωνίας κλπ.

Είναι, άραγε, η τελική επιλογή θέμα συνειδητοποίησης της κοινωνίας;

Αυτό θα μπορούσε να ισχύει απολύτως, αν η κοινωνία δεν ήταν τόσο πολυποίκιλη και αστάθμητη.  Είναι, μάλλον, θέμα παιδείας και αξιακού συστήματος των πολιτικών "ιδεολόγων" και της δημαγωγικής τους  ικανότητας  να πλανεύουν το ακροατήριο με τις εξαγγελίες τους. Και κυρίως, να το κρατούν πλανεμένο.

Η τελική επιλογή, λοιπόν, δεν οφείλεται, κυρίως, στην κοινωνία, γιατί αυτή, δεν είναι στο σύνολό της, πεπαιδευμένη και συνειδητοποιημένη,  λόγω

• του πλήθους και 
• της ετερότητας των μελών της,  αλλά
•  και λόγω της διαφοράς στην παιδεία τους, εξαιτίας των ετερόκλητων συνθηκών της ζωής των  επί μέρους κοινωνικών ομάδων
• καθώς, κι επειδή η κοινωνία ελκύεται από το -φαινομενικά τουλάχιστον- φέρελπι μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης που με τις ομιλίες τους οι πολιτικοί "ιδεολόγοι" της παρουσιάζουν.

Όταν το προβαλλόμενο μοντέλο είναι έωλο, τότε, και η κοινωνία έωλα θα επιλέγει.

Ας μην μας διαφεύγει, πως, όσοι φτάνουν να γίνουν διαχειριστές της εξουσίας, φέρονται, σχεδόν πάντα, με τον ίδιο τρόπο, ασχέτως της ιδεολογίας τους:

• με τάσεις διαιώνισης των προνομίων τους, ακόμη και μετά την (ακούσια, ασφαλώς!) αποχώρησή τους από την εξουσία
• δεσποτικά, αλαζονικά, ανεξέλεγκτα, νεποτίζοντες και προστατεύοντες τους ημετέρους,
• καρπούμενοι και συχνά οικειοποιούμενοι (προοριζόμενους για την κοινωνία ολόκληρη) πόρους,
• αδιαφορούντες για εκείνους τους αντιπάλους τους από τους οποίους δεν κινδυνεύουν (αν είναι λίγοι),
• κι εξουδετερώνοντάς τους, αν έχουν ισχύ ή αν είναι πολλοί.

Όλα αυτά, είναι απλά, "μαθήματα" πολιτικής επιστήμης, όπως είναι σαρκωμένα στη ζωή μας, και που εύκολα ανιχνεύονται

• κατά την έρευνα της ιστορικής διαδρομής των πολιτικών συστημάτων και των πολιτικών ιδεολογημάτων,
• κατά την παρατήρηση της  σύγχρονης και ενεργής πραγματικότητας γύρω μας,
• και,  με μια απλή αναδρομή σε όσα συνέβησαν δίπλα μας και μπροστά μας (στα χρόνια μας)
• που άφησαν πίσω τους τα αδιάψευστα σημάδια της πραγματικότητας : κοινωνίες, που τελικά έχασαν τον προσανατολισμό τους ή δεν τον βρήκαν ποτέ, χαμένες ανάμεσα στους πειραματισμούς με διάφορα πολιτικά σχήματα και συστήματα
• σε πλήρη κατάρρευση, χωρίς συνοχή, και
• οικονομικά καθημαγμένες

Μα το πιο τραγικό, είναι, που ο κόσμος των τάχα αναπτυγμένων κοινωνιών,  είναι κι αυτός, οφειλέτης ενός μέλλοντος που δεν μπορεί ούτε να το προβλέψει (αφού όλες οι χώρες έχουν εξωτερικό οικονομικό χρέος και εσωτερικό γνωστικό και ηθικό χρέος) γιατί το μοντέλο του κόσμου αυτού δεν έχει πρόβλεψη για αύριο. Έχει μόνο συγκυριακά παίγνια συμμαχιών και ισορροπιών αποσκοπώντας στην ολοκληρωτική επιβολή της ισχύος του!

Αλλά αυτά δεν αφορούν την ζωή των απλών ανθρώπων. Αφορούν τα παιγνίδια της εξουσίας.

Κι εμείς που θέλουμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε, ας μην δίνουμε σε κάποιους την δυνατότητα να μας κρατούνε σαν πιόνια, στα παιχνίδια της εξουσίας τους. Ας προσπαθούμε, όσο τουλάχιστον μπορούμε... να κάνουμε την ζωή μας όπως την θέλουμε...

Τελικά, η ευθύνη της κοινωνίας, συγκεντρώνεται όλη, σε τούτο εδώ το σημείο: Στο κατά πόσον η κοινωνία μας, δηλαδή τα καθ' έκαστον μέλη της, επιθυμούν "να κάνουν την ζωή τους όπως την θέλουν", ή αν (όπως με τις επιλογές τους σαρκώνουν στην πράξη)  θέλουν να είναι απλώς αγόμενοι και φερόμενοι ως άνοες οπαδοί κι εκτελεστικοί ακόλουθοι. Ακόλουθοι σε μια πορεία της οποίας δεν γνωρίζουν ούτε την κατεύθυνση, ούτε τον στόχο, ούτε και το τέρμα, που δεν γνωρίζουν τί ζητάνε, ούτε και το πώς θα το πετύχουν.

Μια αλλιώτικη "μέρα της γυναίκας"

 

Ανήκει στον καιρό μας το αίτημα για άλλη μια ελευθερία! Η ελευθερία της γυναίκας! Από τα δεσμά των άλλων. Του πατέρα αφέντη, του αδελφού δυνάστη, του συζύγου κυριάρχου! Λες και η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όν με ψυχή και αυθυπόστατη ύπαρξη! Λες κι η γυναίκα δεν έχει ανάγκη να απελευθερωθεί από τον ίδιο τον εαυτό της. Τον μεγαλύστερο δυνάστη και δεσμοφύλακά της.

[Ποιός θα ζητήσει άραγε την απελευθέρωση της γυναίκας (όπως και των ανδρών) από τα δεσμά του ναρκισσισμού, του ατομισμού και του εγωϊσμού της;]

Οι διαφωτιστές δεν μιλήσανε για την ελευθερία της γυναίκας. Μιλήσανε για την ελευθερία των δουλοπαροίκων από την φεουδαρχία και από τις τάξεις της οικονομικής ολιγαρχίας, που -σε πολύ στενό κύκλο- μοιράζονταν τον πλούτο και το προϊόν του ανθρώπινου μόχθου.

Ούτε  οι κομμουνιστές μιλήσανε για ελευθερία της γυναίκας, αλλά για την επικράτηση του προλεταριάτου πάνω στις άλλες κοινωνικές τάξεις. Ακόμη κι η γυναίκα του προλετάριου ήτανε μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες, κι ας ψελλίζανε ελευθερίες και τέτοια.

Και στην (πολύ ανεπτυγμένη) αρχαία ελληνική σκέψη και τις πολιτείες, δεν μιλούσανε για τις γυναίκες, (εξόν από την Σπάρτη) παρά μονάχα για τις "εξέχουσες", με τα πολλά χαρίσματα θηλυκότητας και πνεύματος. Το ίδιο βλέπουμε να συνεχίζεται και μετά.

Όχι πως δεν ξεχώρισαν και κάποιες μεγάλες γυναικείες μορφές στην ανθρώπινη ιστορία, που ανδραγάθησαν όπως και οι άνδρες! Ίσα-ίσα, γι' αυτό, μάλλον, πιστεύεται πως κι οι γυναίκες μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά!

Όμως, μονάχα ο Χριστός, είχε πεί "ουκ ένι άρσεν ή θήλυ". Μονάχα ο Χριστός είχε πεί ότι ο άνδρας και η γυναίκα είναι το ίδιο, "άνθρωποι κι οι δυο". Χωρίς να ξεχωρίσει  τους ανθρώπους από το γένος τους, ή από την φυλή τους. Παρά μονάχα στην προδιάθεσή τους να επιλέγουν το αγαθό.

Οι άνθρωποι έχουν όλοι τα ίδια "δικαιώματα", αλλά, όπως η ζωή και η φύση,  δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες και δεν βρίσκονται όλοι στο ίδιο περιβάλλον, ούτε έχουν όλοι την ίδια γενιά για προγόνους και οικογένεια. Είναι ξέχωροι κατά τα -πάσης φύσεως- χαρίσματα, τις δωρεές και τις πνευματικές τους αναζητήσεις. Γιατί όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τον ίδιο ψυχικό πλούτο, ή ψυχική πτωχεία. Τίποτε δεν είναι ίδιο "από μέσα".

Το παράπονο που έχουν πολλοί γύρω μας, για να είναι οι γυναίκες όλου του πλανήτη, ίσες και όμοιες με τις γυναίκες του δυτικού πολιτισμού, είναι παράτολμο, είναι ψευδεπίγραφο και αλυσιτελές. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι φυτικές ή ζωϊκές καλλιέργειες, όπου μέσα σε κάποια  χρόνια μπορείς να κάνεις τις διασταυρώσεις ειδών και τις απαλοιφές χαρακτηριστικών που θαρρείς (κατάλληλες ή ακατάλληλες για τί ακριβώς;), για να αποκτήσεις την συγκεκριμένη ράτσα, με τις συγκεκριμένες αποδόσεις κι επιδόσεις που προσδοκάς.

Αυτό το παράπονο, που συχνά γίνεται σκοπός ζωής και "πρότζεκτ καλωσύνης", χρηματοδοτούμενο μάλιστα, συχνά κάνει μεγαλύτερη ζημιά, από όση -μερική και αποσπασματική- ωφέλεια, κι αν τελικά επιφέρει. Γιατί επιφέρει βίαιη μετάλλαξη των κοινωνιών, υπαγορεύοντας -και συχνά  μάλιστα επιβάλλοντας- πιθηκίζουσα μίμηση αλλοτρίων τρόπων και προτύπων, που δεν έχουν τον γενεσιουργό τους λόγο στην κοινωνία εντός της οποίας μεταφέρονται οι τρόποι αυτοί. Αυτό, βεβαίως δεν εμποδίζει την αγορά, εμποδίζει όμως την ανάπτυξη της ίδιας της κοινωνίας και την συνειδητή (από αυτήν) αναζήτηση του επόμενου βήματος του δικού της πολιτισμού.

Η ψυχική και πνευματική εξέλιξη του προσώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από εκείνο που θέλει το ίδιο το πρόσωπο, και από τον κόπο που καταβάλλει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξαρτάται ακόμη, σε μεγάλο βαθμό, κι  από το επίπεδο της εξουσίας που κυβερνάει τις τύχες του συγκεκριμένου μικρο-κόσμου, αλλά και από το πολιτισμικό και  κοινωνικό πρόταγμα εντός του οποίου υποστασιοποιείται η ζωή των ανθρώπων σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο.

Η μέρα της γυναίκας, λοιπόν,

• δεν είναι μια μέρα στο ημερολόγιο,
•  αλλά μια μέρα στην ζωή της κάθε γυναίκας,  κάθε ανθρώπου. 
• Είναι η μέρα εκείνη, που ο άνθρωπος κατάλαβε και συνειδητοποίησε, 
• πως για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, πρέπει να πάρει στα χέρια του την ευθύνη
• και να αγωνιστεί ενάντια σε ό,τι τον αποτρέπει από τον σκοπό αυτόν, 
• να προσπαθήσει να υπερβεί τις εσωτερικές του αντιστάσεις και αντιφάσεις
• και να υπερβεί τα προσκόμματα και τα εμπόδια που μπαίνουνε από τρίτους μπροστά του. 

Κι αυτό θα το μάθει με καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος, με γνώση, με παράδοση, με ιστορία. Θα το μάθει μέσα σε σχολεία ανοιχτά, κι όχι σε σχολεία υπό κατάληψη για πολιτικούς λόγους. Θα το μάθει μέσα στους κόλπους μιας οικογένειας με εφόδια ψυχικά και πνευματικά, που θα τον στηρίξει στην προπάθεια να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να μορφωθεί. Θα το μάθει μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη εκείνων που χρεώθηκαν την μέριμνα για το πρόσωπό του και την πραγμάτωσαν μέχρι τέλους. Δεν θα το μάθει σχεδόν ποτέ, χωρίς αγάπη, και χωρίς να διδαχθεί αρχές και αξίες στην ζωή του.

Η επιζητούμενη -για την γυναίκα- ισότητα, η ελευθερία,  η ποσόστωση των φύλων στην στελέχωση των υπηρεσιών, και τόσα άλλα"δικαιώματα" δεν μπορούν ουσιαστικά να "απονεμηθούν". Γιατί αν δεν υπάρχει εκείνος ο άνθρωπος που θα σαρκώσει  την ελευθερία, την ικανότητα, την γνώση, δεν υπάρχει πραγματικός αποδέκτης που να γίνει ο φορέας αυτής της ουσίας. Και γιατί  η απονομή των ευκαιριών είναι δωρεά, και δεν είναι προσωπική κατάκτηση.

Για τον σεβασμό στην γυναίκα, θα άξιζε να εκπαιδευθούν οι άνδρες. [Ακριβώς, όπως. για τον σεβασμό των ανδρών, πρέπει να εκπαιδευτούν οι γυναίκες]. Για την ικάνωση των γυναικών απαιτούνται σχολεία, που θα την εισαγάγουν στον στίβο της πνευματικής της άθλησης και θα εμπνεύσουν στην γυναίκα το ήθος του αυτοσεβασμού της και αυτοπροστασίας της προσωπικότητάς της, μέσα από τις ικανότητες και τις αξίες, τις αρχές της και την πίστη της σε μια προσωπική και επαγγελματική συνειδητή και αληθινή διαδρομή. Γιατί μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι μια "μπάρμπι", δεν μπορεί να είναι μια σεξουαλική πρόκληση και υπονούμενο στον χώρο της εργασίας της. Είναι πρωτίστως ένας εργαζόμενος άνθρωπος που πρέπει η δουλειά του να έχει αποτέλεσμα.

Ας γιορτάσουμε λοιπόν, την ημέρα της γυναίκας που συνειδητοποίησε πως είναι ο σημαντικότερος κι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για τον καινούργιο κόσμο.  Mαζί με τον άνδρα. Γιατί μόνο μαζί του, η γυναίκα θα γίνει μητέρα, θα κρατήσει στους κόλπους της και (θα θηλάσει)  πάνω στην καρδιά της, τον νέο άνθρωπο. Και μαζί θα του διδάξουν την αγάπη χωρίς όρους. Την αγάπη για τον άλλο, τον κόπο χάριν του άλλου, την προσφορά χωρίς την αναμονή της ανταπόδοσης. Γιατί μόνο η μητέρα μπορεί να αγαπά έτσι, και γιατί μόνο η γυναίκα μπορεί να γίνει μητέρα.

Όλα τα άλλα, τα μπορούν όλοι, αν θέλουν.

Ώριμοι, ελεύθεροι, ικανοί και υπεύθυνοι άνθρωποι είναι το ζητούμενο, ώστε αυτοί να μπορούν να βοηθήσουν τους πάσχοντες, τους αδύναμους κι ενδεείς, που είναι σίγουρο, πως σε κάθε κοινωνία υπάρχουν, και δεν μπορεί να εγκαταλειφθούν στην τύχη τους.


Ασφαλώς, δεν είναι η μητρότητα το υπέρτατο ή το μόνο έργο, κι ο μόνος σκοπός ζωής, της γυναίκας. Είναι όμως η γυναίκα, θέσει, λόγω φύλου, το πλέον προσφερόμενο πρόσωπο, για την παροχή παραδειγματικής συμπεριφοράς, στην επίτευξη του καλύτερου αποτελέσματος, σε κάθε έργο με το οποίο  θα καταπιαστεί στην ζωή της.

Κι είναι εξαιρετική συγκυρία όταν άνδρες και γυναίκες, αδιαφιλονίκητα,  ενώνουν τις δυνάμεις τους για να φέρουν σε πέρας μαζί τα πιο δύσκολα και τα πιο σπουδαία πράγματα, έτσι ώστε να ωφελούνται όλοι όσοι είναι κοντά τους, όσοι είναι υπό την ευθύνη, την αρμοδιότητα και την εξουσία τους.

Εννοείται πως η ημέρα της γυναίκας θα ήταν χωρίς νόημα, χωρίς τον άνδρα, το παιδί, την οικογένεια, χωρίς τον άνθρωπο, δηλαδή στην πληρότητα και την ολοκλήρωή του!

Σημείωση: Το μόνο λυπηρό σε τούτη την μοντέρνα επανάσταση για την ημέρα της γυναίκας, είναι πως αφού γίνεται κάθε τόσο μεγάλη φασαρία για το τίποτα, σιγά-σιγά θα ανακαλύψουν  και τον τρόπο, το επιχείρημα δηλαδή, ώστε  -εκτός από τις φυσικές γυναικείες υπάρξεις- να τιμώνται στην ημέρα αυτή και οι έχοντες  "νομική  ταυτότητα γυναίκας"! Ξέρετε, αυτή που πας και δηλώνεις, ότι από σήμερα και μετά θα είσαι γυναίκα, σου σφραγίζουν την αίτηση-δήλωση, κι είσαι πια γυναίκα! με τα μουστάκια σου, και όλα τα υπόλοιπα που δεν έχει μια γυναίκα...

Και... μια που όλοι διψάνε για τιμές και θέλουνε να τιμηθούνε, θα την απολαμβάνουν αυτήν την εξαιρετική τιμή, μόνο και μόνο επειδή έφτασε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως εδώ  η 8η Μαρτίου!

Η ελευθερία του λόγου και η ρητορική του μίσους

 

Ο λόγος είναι το μέσον για την έκφραση όλων των ανησυχιών του ανθρώπου. Των ιδεών του, των αποριών του, των αναζητήσεων, των συναισθημάτων, των αναγκών, των ονείρων και των προβλημάτων του. Και των ατυχών ή επιτυχών προασπάθειών του στην διατύπωσή τους.

Έτσι, έχουμε προϊόντα του λόγου, που είναι πραγματικά καλλιτεχνικά ποιήματα. Ικανός αριθμός τέτοιων έργων,  έχουν γραφεί στην Ελληνική Γλώσσα, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Η πυκνότητα του λόγου και των εμπεριεχομένων σ'αυτά  νοημάτων και συλλήψεων, είναι καταλυτική και μνημειώδης και συχνά παρατηρείται πως οι εμπνευστές αυτών υπήρξαν οι γενάρχες της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της Ιστορίας και τόσων άλλων τομέων της ανθρώπινης πνευματικής παραγωγής.

Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, έχουμε και προϊόντα λόγου που είναι πραγματικά απειλή για την νοημοσύνη του ανθρώπου, απειλή για την ζωή και την ελευθερία του, για την φύση ολόκληρη, και ενδεικτικό της φρενοβλάβειας αυτών που άρθρωσαν τέτοιο λόγο.  Έχουμε λόγο εμβληματικά ενδεικτικό φανατισμού ορισμένων, πνευματικού σκοταδισμού, ναζιστικής και  συμπλεγματικής νοοτροπίας, συμπλέγματος της προοδευτικότητας ή ανωτερότητας, ή  συμπλέγματος μονοπώλησης της δημοκρατικότητας.

Συχνά, στους καιρούς μας τους "διαφωτισμένους",

• τους καιρούς της ελεύθερης εξαγγελίας των επιθυμιών κι επιδιώξεων των συνασπισμένων ισχυρών, 
• και τους καιρούς της γελοιοποιούμενης (νοηματοδοτούσης την ζωή τους) πίστης των ανθρώπων,και
• της υποχρεωτικά προπηλακιζόμενης λογικής και κριτικής στάσης των πολιτών έναντι των αυθαιρεσιών και της απληστίας των ισχυρών, 
• τους καιρούς της στρατευμένα επιδιωκόμενης αποδόμησης κάθε εστίας και συνεκτικού των κοινωνιών λόγου, 

η ελευθερία της Έκφρασης και η ελευθερία της Τέχνης συμβαίνει να χρησιμοποιούνται και ως οχήματα για την προώθηση οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικών βλέψεων.

Και μάλιστα, ενώ διατυμπανίζεται ως κεκτημένη αυτή η ελευθερία, κατατρέχεται, διώκεται ή απειλείται και τείνει να καταργηθεί δια νόμου, η αντίρρηση. Ενώ, αντίθετα,  ακμάζει και ανθεί  η δημαγωγία.

Οι διώκτες της αντίρρησης ξεχνάνε πως και αυτή -η αντίρρηση- υπάγεται στην ίδια κατηγορία: Στην ελευθερία της έκφρασης, γιατί και η αντίρρηση αποτελεί μέσο έκφρασης του στοχασμού, όπως και η θέση.

Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να το σκεφτούν. Είναι απλό θέμα λογικής. Να, ο συλλογισμός:
Η έκφραση των στοχασμών είναι ελεύθερη
Η αντίρρηση είναι στοχασμός
Αρα
Η αντίρρηση είναι ελεύθερη.

Ας σημειωθεί πως η ελευθερία της έκφρασης (αντίρρησης σε μια θέση), λίαν προσφάτως,  υπέστη σημαντικό φραγμό, τάχα για να αποφευχθεί η κοινωνική αναταραχή από δυσμενείς και ρατσιστικές απόψεις και για να ελεγχθεί η "ρητορική μίσους".  [Και για να μην ξεχνιόμαστε, ρητορική μίσους έχει βαφτιστεί (από τους διεθνιστές της εξουσίας που δεν ξέρουν αν έχει σύνορα η θάλασσα, και δεν θεωρούν μεγάλη εθνική απώλεια αν χάσουμε 16 νησιά) η φιλοπατρία, η εθνική ταυτότητα, η αγάπη  στην ιστορία μας, στην γλώσσα μας, στις παραδόσεις μας, στην πίστη μας, στον πλούτο της πατρίδας μας, στην ελευθερία μας, ακόμη και το ήθος και το φρόνημά μας].

Και βέβαια, όταν όλοι αυτοί, οι ανθέλληνες και οι φίλοι τους, ασκούν εναντίον μας ρητορική αβυσσαλέου μίσους και απέχθειας, λοιδορίας και γελοιοποίησής μας,  οι ίδιοι δεν θεωρούν ότι μετέρχονται ρητορική μίσους, αλλά ότι απλώς ... χρησιμοποιούν την ελευθερία που έχουν για την έκφραση των στοχασμών τους! Μικρόνοια ή δολιότης;

Σημείωση: Αξιοσημείωτη και λίαν χρήσιμη θα είναι η προσφυγή στο άρθρο του καθηγητή κ. Κ. Μπέη, με τίτλο: " Πότε είναι θεμιτοί οι περιορισμοί στην έκφραση" εδώ.