Συχνά παρατηρούμε να σχολιάζονται στα κοινωνικά δίκτυα, υβριστικά, οι διάφορες τοποθετήσεις, για μόνο τον λόγο ότι ο σχολιαστής έχει αντίθετη άποψη, από αυτήν που σχολιάζει.. Συνήθως, ο "σχολιαστής" υβρίζει τον σχολιαζόμενο και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα, χωρίς νηφαλιότητα και με οπαδικό πνεύμα.
Ασφαλώς, η έκφραση των στοχασμών είναι ελεύθερη στον πολιτισμένο κόσμο που ζούμε, ή στον κόσμο που θα έπρεπε να είναι πολιτισμένος. Και τούτο, γιατί ο άνθρωπος, κατ'εξαίρεση από τα άλλα όντα, έχει την γλώσσα-τον έναρθρο λόγο- για να εκφράζεται, και -πρωτίστως-τον νου (γιατί και οι άλαλοι εκφράζονται), για να σκέφτεται αυτά που θα απευθύνει στον άλλο, κριτικά, επικριτικά ή συμφωνώντας μαζί του, ή όπως τέλος πάντων θα ήθελε να εκφρασθεί. [Ας σημειωθεί ότι ο έναρθρος λόγος, διαδέχθηκε τον άναρθρο, και αυτό χαρακτηρίσθηκε πρόοδος και πολιτισμός. Η επικοινωνία των ανθρώπων χαρακτηρίστηκε από την σύμπραξη, όταν ο έναρθρος λογος εφοδίασε με τα απαραίτητα εργαλεία τους διαφωνούντες, ώστε να μπορούν τελικά (οι άνθρωποι) να συμβιβάζονται κατά τις διαπραγματεύσεις τους, λόγω των αντιθέσεών τους.
Κομβικό σημείο αποτελεί το πώς θα ήθελε ο Άνθρωπος, να εκφρασθεί.
Είναι προφανές ότι δεν θέλουν όλοι να ομιλούν με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι προτιμούν να ορύονται, άλλοι μαινόμενοι να απειλούν και να υβρίζουν, άλλοι να απειλούν και να εκβιάζουν, κάποιοι νηφάλια να σταθμίζουν τον λόγο και τα εκφερόμενα επιχειρήματά τους. Κάποιοι χρησιμοποιώντας και την ανθρώπινη εμπειρία. Κάποιοι άλλοι, μόνο την ζωώδη εμπειρία. Είναι θέμα επιλογής, κατά πώς ταιριάζει στον χαρακτήρα, την παιδεία και την ψυχική κατάσταση εκάστου. Τελικά, είναι θέμα ήθους και αυτοσεβασμού του ανθρώπινου όντος.
Για να συμφωνήσουν ή για να συμβιβαστούν οι άνθρωποι, θα πρέπει κατ' αρχήν να σταθμίσουν με νηφαλιότητα τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Και για να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν θα πρέπει με νηφαλιότητα να σταθμίσουν τα σημεία της διαφοράς τους.
Τα ιδεολογήματα (σύστημα "αξιών" και επιχειρημάτων που υποστηρίζουν τις "αξίες" αυτές, καθώς σύστημα επιχειρημάτων εξουδετέρωσης των αντίθετων ιδεολογημάτων) που είναι οι πίστεις στις οποίες στηρίζουμε τις αξιώσεις μας, είναι περιστασιακά και παροδικά επιχειρήματα που, όπως είναι φυσικό, χάνουνε την αξία και την δύναμή τους, όταν μεταβληθούν οι αξιώσεις μας.
Πολλές φορές συμβαίνει να γινόμαστε οπαδοί διαφόρων ιδεολογημάτων, είτε παρασυρόμενοι από δημαγωγούς και επιτήδειους, είτες άκοντες, και από αμέλεια περί την λογική εξέταση όσων οι άλλοι μας πλασάρουν ως "μοναδική αλήθεια και συμφέρον μας". Συχνά το τελευταίο γίνεται και με κάποια ανταλλάγματα (οικονομικά, επαγγελματικά, κοινωνικής ανόδου και προβολής, κλπ).
Τα ιδεολογήματα είναι κατευθύνσεις της ζωής και της πολιτείας μας, που τα υιοθετούμε όταν δεν έχουμε οι ίδιοι επιλέξει, μετά από μελέτη, εμπειρία και στάθμιση, τις δικές μας κατευθύνσεις και το δικό μας νόημα ζωής. Της προσωπικής μας ζωής, κι όχι της ζωής των άλλων.
Έτσι, ως οπαδοί πολιτικών ιδεολογημάτων, μπορούμε να ακολουθούμε μια ήδη χαραγμένη γραμμή σκέψης και να μην αποκλίνουμε από αυτήν. Αλλ' ως έλλογα όντα, θα πρέπει να μπορούμε να σταθμίσουμε πότε η γραμμή αυτή είναι έωλη, ασυνεπής, κενή, φαλκιδευτική ένταντι κάποιων, ιδιοτελής, ατελής, αδιέξοδη, πλασματική. Και πότε όχι.
Οι δημιουργοί, οι αληθινοί καλλιτέχνες, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι ακέραιοι, και πολλοί-πολλοί άλλοι αληθινοί άνθρωποι, έχουνε τον τρόπο να διακρίνουν το ψέμμα και την υποκριτική συμπεριφορά. Κι επειδή οι λέξεις έχουνε από καιρό, όλες, το νόημά τους, είναι τραγικό που σήμερα η κοινωνία μας θέλει να καταργήσει μερικά νοήματα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί στον υπάρχοντα μανδύα-λέξη να στεγασθούν αλλότρια έως και αναιρετικά νοήματα. Γιατί αυτό θα απαιτούσε λοβοτομή όλου του κόσμου που μιλάει την συγκεκριμένη γλώσσα την οποία κάποιοι θέλουν να ευνουχίσουν και να κολοβώσουν.
Ο Μίκης, λοιπόν, είναι ένας δημιουργός, που ποτέ του δεν στάθμισε ποιόν πολιτικό να ευχαριστήσει. Αλλά στάθμισε αν αυτό που λέει κάποιος πολιτικός είναι καλό για την πατρίδα. Δηλαδή για όλους εμάς, λαό και έθνος. Κι επειδή σε τούτο συμφωνώ μαζί του, θεωρώ πως ο Μίκης, με τούτη τη θέση του, με εκφράζει απόλυτα, και συμφωνώ μαζί του.
Και ναί, πιστεύω κι εγώ πως ο φασισμός (ο αυταρχισμός, η αλαζονεία, η αυθαιρεσία και ο εξουσιασμός) δεν έχει χρώμα. Και μάλιστα δεν το άκουσα για πρώτη φορά από τον Μίκη, προχτές, Το έμαθα καλά, ακούγοντας την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου(1). Ακούστε την κι εσείς. Μπορεί κάτι να διδαχθείτε. Μελετείστε και τα ντοκουμέντα. Ο φασισμός είναι ίδιος παντού και πάντοτε. Είτε τον μετέρχεται εκλεγμένος, είτε επαναστάτης, είτε καταληψίας της εξουσίας, ξένος ή γηγενής. Ο φασισμός είναι τρόπος επιβολής, εξαναγκασμού, ελέγχου, ελευθερίας της ασυδοσίας και κυριαρχία επί των άλλων, με οποιοδήποτε αθέμιτο τρόπο, οσοδήποτε και αν τους βλάπτει.
Σημείωση: Ο Λ. Κύρκος, ίσως για να μην κακοκαρδίσει τους φίλους του, δεν ήθελε να δημοσιευθεί η συνέντευξη αυτή όσο ήταν εν ζωή. Φαίνεται όμως πως ο πολιτικός άνδρας, με το ήθος που τον διέκρινε, δεν άντεχε να πάρει μαζί του αυτήν την εμπειρία, που ήτανε και μια θλιβερή αλήθεια. Διαβάστε την συνέντευξη αυτήν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου