Στον απόηχο του συλλαλητηρίου της Κυριακής

Κατάκοπη γύρισα στο σπίτι, μετά από την Κυριακάτικη έξοδο χρέους. Οι υπόλοιποι της οικογένειας φευγάτοι. Άλλοι ταξιδιώτες, κι άλλοι ξενιτεμένοι. Κι εγώ η μόνη στο σπίτι, αλλά πονεμένη κι αδύναμη. Πήγα, γιατί  δεν μπορούσα να μένω άπραγη  και να αφουγκράζομαι την ιστορία, την στιγμή που  για να κρατιέται αναμμένη η φωτιά της πίστης (σε αξίες, στην παράδοση, την εθνική μας συνείδηση και την ιστορία) συντρέχει ο ενενηντάχρονος, πια, Μίκης.

Πήρα τα παυσίπονά μου, έκανα τα τηλεφωνήματά μου κι αδύναμη, αλλά αποφασισμένη, συναντήθηκα με φίλους και πήγαμε. Δεν πήγα για να πολεμήσω, για να υπερασπιστώ ή να προστατέψω με τον προσωπικό μου αγώνα, τα ιερά και τα όσια. Πήγα για να καταθέσω την σύμπλευση της ψυχής μου.

Κι όσο για τούτο που λένε πως με συλλαλητήρια και πεζοδρόμιο δεν γίνεται εξωτερική πολιτική, θα συμφωνήσω μαζί τους. Μα εμείς δεν πήγαμε για να κάνουμε εξωτερική πολιτική. Εμείς πήγαμε για να κάνουμε εσωτερική πολιτική. Για να δηλώσουμε το φρόνημά μας. Ως μια πράξη άμεσης Δημοκρατίας. 

[Όπως λέει και το Σύνταγμά μας,  μπορούμε ελεύθερα να συναθροιζόμαστε, ησύχως και αόπλως. Ούτε καν πορεία και διαμαρτυρία. Απλή συνάθροιση και δήλωση ακμαίου του φρονήματός μας.  Αυτό μόνο κάναμε. Χωρίς κουκούλες, χωρίς μολότωφ, χωρίς προκλητικότητα προς τις δυνάμεις ασφαλείας, χωρίς εκδικητικότητα, χωρίς καταστροφές, χωρίς, χωρίς, χωρίς ... Μόνο με.  Με την ψυχή μας. Γιατί το ομόθυμο φρόνημα, δεν χωρίζει. Χωρίζει  η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων. Χωρίζει η υποταγή, η εκδούλευση, ο φόβος, ο εγωϊσμός. Χωρίζει η διαίρεση του λαού σε οπαδούς φατριών, χωρίζει ο αποπροσανατολισμός και η δημιουργία αιρέσεων. Χωρίζουν τα προνόμια και το ψέμμα].

Αυτά ας τα βλέπει και η Κυβέρνησή μας, κι ας κάνει εκείνο που μπορεί. Ας σταματήσει, επί τέλους,  να κάνει πολιτική του πεζοδρομίου!

Γιατί αυτό ακριβώς κάνει: Πολιτική του πεζοδρομίου! Έχει παρατάξει στο πεζοδρόμιο την πραμάτειά της, ασημικά και κειμήλια, και τα ξεπουλάει όσο-όσο, σαν να της δόθηκε μια τέτοια εντολή.

Η κυβέρνηση ξεχνά πως η εντολή που της δόθηκε (και ιδιαίτερα στον πολιτικό της συνεταίρο, χωρίς τον οποίο δεν θα την είχαμε, ώστε να καυχάται "πρώτη φορά αριστερά"),  ήταν να τα διαφεντεύει όλα αυτά, για το αύριο. Βέβαια, όσοι γνωρίζουμε τις εντολές του Συντάγματος,  έτσι πιστεύουμε. Η αριστερή πολιτική ηγεσία όμως, αδιαφορεί για τις επιταγές του Συντάγματος. Γιατί, όπως φαίνεται, θέλει να κάνει κάτι άλλο, που  δεν περιγράφεται στο Σύνταγμα! Παλιά ιστορία...

Στον απόηχο του συλλαλητηρίου, η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την Δικαιοσύνη, επιστρατεύει την επικοινωνία, και σε συνδυασμό με τον εκβιασμό των αντιπάλων της, όπως κάνει πάντα η κάθε αδύναμη εξουσία, δείχνει πως τους κρατάει (τους αντιπάλους της) στο χέρι και ότι μπορεί -αν το θελήσει- να κάμψει τις αντιστάσεις τους. Είναι  απελπισμένη που από τα μαλλιά της πιάνεται, και δεν είναι ούτε για λύπηση... Ντροπή!