Αριστερές αμοιβές και προνόμια των πολιτικών. Είναι απάνθρωπος ο "ανθρωπισμός" της εξουσίας

 

Η αριστερά, μας φέρνει, μαζί με την ισότητα και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από ΄'ανθρωπο,  και το ηθικό της πλεονέκτημα. Αυτό είναι μια κουβέντα.

Μια άλλη κουβέντα όμως είναι πως η υφυπουργός δεν είχε καμμιά ανάγκη επιδότησης του ενοικίου της εδώ στην Ελλάδα.

Είναι προφανές πως το σφάλμα έγκειται στην θέσπιση της δυνατότητας (της σχετικής χρηματοδότησης) χωρίς προϋποθέσεις.

Συνεπώς, σήμερα, παρέχεται η μοναδική ευκαιρία στον πρωθυπουργό μας να φροντίσει για όλα τα πολιτικά ζητήματα που αφορούν όχι μόνο την προνομιακή μεταχείριση  των πολιτικών έναντι των πολιτών, αλλά και την κάθαρση του βαρέος νοσούντος πολιτικού μας συστήματος. Ειδικότερα, να ασχοληθεί με:

1. Κατάργηση του προνομίου της ασυλίας των βουλευτών
2. Κατάργηση του νόμου περί ΜΗ ευθύνης των υπουργών
3. Κατάργηση της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων
4. Επιστροφή των κομματικών δανείων
5. Κατάργηση των προνομίων (παραχωρήσεις, απολαβές κλπ) των χρηματισάντων προέδρων, πρωθυπουργών κλπ. Ας είναι προνόμιο γι' αυτούς η αποδιδόμενη σ' αυτούς μνεία του έργου τους και της συνεισφοράς τους.
6. Κατάργηση της ενδιαίτησης των συμβούλων των κομματικών συμφερόντων, από το κράτος
7. Κατάργηση του κομματισμού των ειδήσεων από την "κρατική" τηλεόραση
8. Ακομμάτιστο ψυχαγωγικό και μορφωτικό-εκπαιδευτικό-επιστημονικό-καλλιτεχνικό πρόγραμμα στην "κρατική" τηλεόραση
9. Προσαρμόσετε τις αμοιβές των πολιτικών προς τις ανάγκες της χώρας. Δεν ζείτε στην Γερμανία!

θέλετε κι άλλα;

Οι Κοτζια-μπάσηδες φρουροί των συνόρων

 

Διαβάζω στην βικιπαίδεια ότι

"Με τον όρο κοτζαμπασισμός χαρακτηρίζεται γενικά η συμπεριφορά ή και η απομίμηση των τρόπων δράσης των κοτζαμπάσηδων (προκρίτων), κυρίως επί τουρκοκρατίας αλλά και κατά τους επαναστατικούς και λίγο μετά στους μετεπαναστατικούς χρόνους, που διακρίνονταν από αυθάδεια και αυθαιρεσία και είχαν καταστεί πραγματικοί τύραννοι στους τόπους τους, διαπλεκόμενοι στην αρπαγή γης, περιουσιών αλλά και την εκμετάλλευση των δημοσίων ταμείων μεταπαναστατικά[1]. Ο όρος μαρτυρείται στην εφ. Εφημερίς ήδη από το 1883[2]

Για τους κοτζαμπάσηδες αυτούς ο Γεώργιος Κουντουριώτης έλεγε: "ούτοι μήτε κατά θεωρίαν, μήτε κατά πράξιν εγνώρισαν ποτέ την δικαιοσύνην". Ο δε Ιωάννης Καποδίστριας κατονομάζει αυτούς "Τούρκους φέροντας όνομα Χριστιανών". Αλλά και ο Αδαμάντιος Κοραής, κατά καιρούς, όπως και ο στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης, καθώς και ο τύπος της εποχής, όπως "ο Φίλος του Νόμου πολλές φορές στιγμάτισαν αυτούς με τα μελανότερα χρώματα".

Κι εγώ [βλέποντας το βίντεο που ο δικός μας κοτζάμ διαπραγματευτής υπουργός (ο Κοτζιάς, ντε!) λικνίζεται μαζί με τους Nατο-μουσουλμανο-σκοπιανούς, στους ήχους του "we are the world"  (Μάης του '15 ήτανε), όπου μάλιστα φαινόταν να εκλιπαρεί για να πιαστεί χεράκι-χεράκι με τον παραδιπλανό του σύντροφο στον χορό (τον Τούρκο ΥΠΕΞ),  έτσι, για να σφραγιστεί  η αμέριστη συνοδοιπορία του στον κόσμο τους], αναρωτιέμαι: αυτόν βάλαμε για να προστατέψει την εθνική μας ταυτότητα και για να διαπραγματευθεί με τους συνασπισμένους λύκους που μας επιτίθενται; αυτούς που γράφουνε στα παλιά τους τα παπούτσια, την ιστορία και τον πολιτισμό;

Περί της αγωγής του προσώπου και ο ρόλος των Δασκάλων

 

Έχω την τύχη -και την ατυχία μαζί- να περιστοιχίζομαι από δασκάλους, κάθε λογής. Δασκάλους με πτυχία, αγράμματους δασκάλους -της ζωής-, σοφούς δασκάλους της ψυχής, αλλά και δασκάλους  ήθους. Του ήθους που χαρακτηρίζει τον πολίτη, τον συνεργάτη, τον φίλο, τον γονιό, τον άρχοντα, τον μεγαλύτερο, τον ανώτερο, τον ίσο, τον κατώτερο. Έτσι κι εγώ, σιγά-σιγά, αναγκάστηκα να πειθαρχήσω στον έλεγχο και  στον αυτοέλεγχο, γιατί δοκίμασα, και είδα πως είναι μεγάλο πράγμα.

Μεγάλη ατυχία σας λέω, γιατί όλοι αυτοί οι δάσκαλοι μου κάνουνε την ζωή δύσκολη. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο γι' αυτούς, και τίποτε δεν είναι πλήρες. Τ'ίποτε δεν είναι καλοβαλμένο αν δεν είναι σαφές και δεν κομίζει πληροφορία, και τίποτε δεν είναι λογικό και καλοθεμελιωμένο αν οι επόμενες σκέψεις και πράξεις το αναιρούν ή το ακυρώνουν. Tίποτε δεν είναι σωστό και καθαρό, αν η λανθάνουσα προαίρεση και το κινούν -το πρόσωπο- αίτιο, δεν είναι αληθή και συνεπικουρούμενα μεταξύ τους.

[Την σημασία των ανθρώπων αυτών στην ζωή μου, την έκανε πιο εναργή, ο συγχρωτισμός και με όσους άλλους, είναι, ακριβώς, το αντίθετο. Η αντίθεση ανάμεσα στους δυο κόσμους, έδειξε την αναγκαιότητα των πρώτων και την σημασία βελτίωσης, παρά την ύπαρξη των άλλων].

Τέτοιους δασκάλους, βρήκα πρώτα-πρώτα, στην οικογένειά μου. Και κυρίως τον μπαμπά. Που ήτανε λιγομίλητος. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς ένας άνθρωπος, που είχε περάσει μεγάλες δυστυχίες. (Τί να έλεγε; για τις συμφορές του;) Ίσως όμως, αυτές οι δυστυχίες, να τον έκαναν έναν άνθρωπο τόσο καλλιεργημένο, και με τόσο λεπτούς τρόπους κι ευαισθησίες. Δεν θύμωνε ΠΟΤΕ. "Μιλούσε" με τα έργα του, και με τον τοίχο ασφάλειας και βεβαιότητας που έχτιζε για μας μ' αυτά. Έτσι καλωσυνάτος και πράος που ήτανε, δεν στάθηκε δυνατόν να του αντισταθείς ποτέ, γιατί δεν αποφαινότανε τί πρέπει να κάνεις, παρά μόνο σε παρακινούσε να κάνεις το σωστό. Πρωτίστως, για σένα τον ίδιο, και για την ζωή σου. Ό,τι έλεγε ήτανε νόμος, πρώτα για τον ίδιο, και μετά για όλους μας. Ήτανε ο φάρος μας, κι εμείς γύρω του ελεύθερα και δασκαλεμένα, πουλιά.

Μετά, ήτανε η μαμά. Μια γυναίκα πολύπαθη, με τεράστια αγκαλιά και μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Η μαμά, ήτανε πάντα πρόθυμη, ακούραστη κι ικανώτατη για ένα σωρό πράγματα. Μεγάλο σχολείο στάθηκε η θητεία μας κοντά της, γιατί χωρίς πολλά λόγια, με το παράδειγμά της, μάθαμε πιο πολλά από όσα ο καθένας μας χρειάστηκε για την ζωή του.

Μετά, τα μεγάλα μου αδέλφια. Στην φροντίδα και την προστασία τους έμαθα να μαθαίνω και να αντιμετωπίζω τα πρώτα μου προβλήματα.

Κι από 'κείνο το σημείο ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι, που όπως φαίνεται δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί το ταξίδι της μελέτης, και της γνώσης σε πάει τόσο μακριά, όσο έχεις διάθεση να προχωρήσεις.

Κάποια στιγμή στη ζωή μας, αρχίζουμε την διερεύνηση των αδιεξόδων μας, χωρίς καθοδήγηση και χωρίς οικογενειακή προστασία. Κι από τότε και μετά, αρχίζει και η ευθύνη μας. Η προσωπική μας ευθύνη, για όσα υποστηρίζουμε, για όσα εφαρμόζουμε και για όσα θα έπρεπε να εφαρμόζουμε στην προσωπική μας ζωή -για το μέλλον μας-, αλλά, και στην επαγγελματική και στην οικογενειακή μας ζωή. Ευθύνη, για την παράσταση και την συνολική μας παρουσία και επίδραση στις όποιες συμβάσεις ή διαπραγματεύσεις, προσωπικές και επαγγελματικές, θα μας τύχουν από εδώ κι εμπρός να διεξάγουμε, με όχημα την προσωπικότητά μας, και με βάση τις αξίες και τις αρχές μας.

Παρατήρησα ότι πολλοί άνθρωποι έχουνε μια φαινομενικά ανεξήγητη δυστοκία στην έκφραση. Στην απλή διατύπωση των συναισθημάτων και των σκέψεών τους. Δυσκολία να ενεργήσουν κατά τη γνώση και την συνείδηση πού έχουν για τις αξίες και τις αρχές τους. Αυτές, οι τελευταίες, συνήθως, αν και δεν ξεδιπλώνονται στον λόγο (κατά την συζήτηση ή την διαπραγμάτευση), αποτελούν, ωστόσο, την κινητήρια ώθηση του ανθρώπου για κάθε δράση του. Αυτές οι αρχές και οι αξίες του ανθρώπου, αποτελούν την βάση για την (οποιαδήποτε) ιδεολογία του, για την πίστη του, για την κοινωνική του συμπεριφορά, αλλά και για τις πιο προσωπικές του εκδηλώσεις. Είναι σαν να λέμε, οι τροχιές της πορείας του.

Όσο πιο καλλιεργημένος ο άνθρωπος, τόσο πιο συμπαγείς και συνεκτικές είναι οι αξίες και οι αρχές του. Γιατί έχει κώδικα, με ναι και όχι. Κι όσο πιο μορφωμένος, με πτυχία και διπλώματα, τόσο πιο πολύ διατρέχει τον κίνδυνο να γίνουνε οι "αξίες και οι αρχές" του τεχνικά εργαλεία και μέσα για να πετυχαίνει και τους πιο απίθανους σκοπούς, ακόμη και αντιφατικούς (και προς τον εαυτό του τον ίδιο)! Αρκεί να μπορεί να δικαιολογήσει ή να υποστηρίξει, κατά περίσταση, την συγκεκριμένη δραστηριότητα, στόχο ή ενέργεια.

Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για εξειδικευμένους και ταλαντούχους, κι όχι, αναγκαίως, για καλλιεργημένους, λογικούς και συνεπείς, ανθρώπους. Οι πρώτοι έχουν ικανότητες και επιτηδειότητες, ενώ οι δεύτεροι έχουν αξίες και αρχές, χωρίς να υστερούν και σε άλλα ταλέντα και ικανότητες.

Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο κατηγορίες προσωπικοτήτων, στέκει ως προηγούμενη κατάσταση, κι εκείνη της προσωπικότητας που βρίσκεται υπό διαμόρφωση. Συχνά, σήμερα, υπό συνθήκες έωλες. Συνθήκες που δεν αποσκοπούν στο να βοηθήσουν τον άνθρωπο στην αυτογνωσία του, και στον αυτοπροσδιορισμό του, με βάση την πραγματικότητα και τα ιστορικά δεδομένα, και με βάση ένα ηθικό κώδικα συμπεριφοράς. Αντίθετα, στις μέρες μας, όλο και πιο πολύ, οι σκοποί της παιδείας και της εκπαίδευσης των νέων, αφίστανται όλο και περισσότερο από την συμβολή τους στον αυτοπροσδιορισμό του νέου (με βάση τα παραπάνω), κυρίως, για την προστασία και την ικάνωσή του.

Η παιδεία και η εκπαίδευση των νέων σήμερα, διεξάγεται με κύριο σκοπό την χρησιμότητα των γνώσεων και των ικανοτήτων τους, χωρίνς ασφαλώς, να προσδιορίζεται ο αποδέκτης και ο χρήστης της χρησιμότητας των νέων μας. Ενώ θα έπρεπε αυτή (η "χρησιμότητα") να αποσκοπεί στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου, ώστε αυτός να καθίσταται ικανός για τις προκλήσεις της ζωής του και για να πολιτεύεται (για να ζεί ως πολίτης), συνήθως, αποσκοπεί στην δυνατότητα να συμβάλλει στην απασχολησιμότητά του, δηλ. στην πρόσληψή του (συχνά "έναντι πινακίου φακής") για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των αναγκών κάποιων άλλων. Συμφέροντα και ανάγκες ιδιοτελείς, ως σύνολο. Κι αυτό, έχει ως αποτέλεσμα, ο άνθρωπος να χρησιμοποιείται ως εργαλείο και ως διάμεσος για την ικανοποίηση συμφερόντων και στρατηγικών σχεδίων που δεν τα γνωρίζει στην ολότητά τους, και που συχνά απεργάζονται την καταδολίευση ακόμη και των ίδιων αυτού συμφερόντων και των απώτερων αναγκών του.

Οι νέοι σήμερα διδάσκονται ευπροσαρμοστικότητα προς την (ιστορική/οικονομική/πολιτική) νεωτερικότητα, που ανά πάσα στιγμή αλλάζει το κοινωνικό πρόταγμα, όταν τα συμφέροντα αλλάζουν πλευρά, αντικείμενο, σκοπό ή μέσα. Διδάσκονται τον παραλογισμό (της καταστροφής των άλλων, ακόμη και λαών, χωρών ή ηθών και παραδόσεων, αλλά και προσωπικών ή εθνικών ταυτοτήτων), όταν οι σχεδιαστές των σκοπών της εκπαίδευσης, δηλ. "τα αφεντικά", διατάσσουν κάτι τέτοιο, ώστε να βρεθούν οι μελλοντικοί ικανοί (ή ελαστικής συνειδήσεως και ελαστικών αξιών και αρχών), ως πολιτικοί ή ως ειδικοί "επιστήμονες".

Στρατευμένοι κι επιστρατευμένοι πολιτικοί, image και opinion makers, εντεταλμένοι δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι, δάσκαλοι, γιατροί και δικηγόροι, ακόμη και καλλιτέχνες ακολουθούν τις σειρήνες των παχυλών αμοιβών που δίνουν για την εκπλήρωση των "μεγάλων σκοπών" τους οι άρχοντες των καλά φυλασσόμενων απώτερων και ιδιοτελών πολιτικών. Που είναι κυρίως

• η συγκέντρωση του παγκόσμιου πλούτου σε λίγα χέρια, 
• η περιθωριοποίηση πολιτικών-οικονομικών ή και εθνικών αντιπάλων 
• η εργαλειοποίηση του κοινού ανθρώπου και 
• η απογύμνωση της ζωής του από κάθε νόημα, ακόμη-και κυρίως- από την ελευθερία του για να την ορίζει.

Εκπαίδευσαν τον άνθρωπο στην αλαλία για την ζωή του και το νόημά της, στην ασχετοσύνη του προς τον κόσμο της ιστορίας και της παράδοσής του, στην ρήξη με την λογική και την αυτογνωσία. Και λαλίστατον ως προς τις εξατομικευμένες μικρές και ιδιωτικής χρήσης μικρο-ελευθερίες του. Κι έτσι, κατάφεραν την πρόσδεσή του στον συρμό της μόδας και της εποχής, που οι ίδιοι οι (όντες και οι επίδοξοι) άρχοντες δημιουργούν. Τον έκαναν έναν άπατρι, άγλωσσο, αναίσθητο, ανόητο, φτηνό και μισθοφόρο παπαγάλο.

Οι απλοί άνθρωποι τελικά δεν μάθανε να κοινωνούν με τους άλλους τα ερωτήματα και τις αγωνίες τους. Από φόβο μη φανούνε τάχα αφελείς, λιπόψυχοι, δειλοί ή ενδεείς. Ή από περηφάνεια, μην αποκαλυφθεί κάτι που θέλανε να κρατήσουν μυστικά φυλαγμένο. Ή κι από σύμπλεγμα ακαταδεξιάς, για να μη γενούνε αντικείμενο συζήτησης στο στόμα του κόσμου. Κι έτσι χάσανε την ευκαιρία της κοινωνικής συνοχής και γίνανε ανόητοι ακόλουθοι και φθηνοί μισθοφόροι σ' ένα σκοπό που δεν τον γνωρίζουν, ή δεν τον συνειδητοποίησαν ποτέ.

Ας μην μιλάμε για τους συνειδητούς εργολάβους της διάλυσης και του μίσους. Αυτούς που διαδηλώνουν, διακηρύσσοντας πως "κανένα έθνος δεν μας ενώνει, καμμία γλώσσα δεν μας χωρίζει". Αυτοί εννούν πως δέν έχουνε δεσμούς και σχέσεις με κανέναν, και πώς μιλάνε την μόνη γλώσσα που τους δίνει ευχαρίστηση, που τους δίνει απόλαυση και αμοιβές, και δεν έχει κανένα κόστος γι' αυτούς.

Θαρρώ πως λείπουν οι δάσκαλοι που σφυρηλατούν στους νέους γνώση και ήθος μαζί. Γιατί φαίνεται, πως η επιστράτευση που κήρυξαν τα μεγάλα συμφέροντα, πλάνεψαν και όσους από τους δασκάλους, από τύχη, βρεθήκανε στο πόστο αυτό.

Και θα σταθώ στην άποψη, που κάποτε ένας Δάσκαλος, είπε, πως "Ο κακός ο δάσκαλος, δεν κάνει ζημιά σε μιά μόνο τάξη. Κάνει ζημιά σε κάθε τάξη που κάθε χρόνο και για όσα χρόνια διδάσκει, πέρα κι από εκείνους που επηρεάζει, λόγω της ιδιότητάς του".

Δηλαδή, αν λογαριάσουμε πως μια τάξη έχει μέχρι 30 παιδιά, και πως ένας δάσκαλος διδάσκει για 35 χρόνια, τότε αυτός, πέρα από την πολιτεία, ζημιώνει -ασυγχώρητα- και χίλιες τόσες, ακόμη, ψυχές.

Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη για δασκάλους, που θα μας μάθουνε Λογική, θα μας διδάξουνε με το παράδειγμά τους ήθος και αυτογνωσία.

• Θα μας μάθουνε να (θέλουμε να) μιλάμε και να ακούμε προσεκτικά, 
• να καταλαβαίνουμε μετά από έλεγχο αυτού που ακούμε, 
• να ελέγχουμε αυτό που μας ζητάνε και να το συσχετίζουμε μ' εκείνο που μας δίνουνε, 
• να εξετάζουμε καλά -από πριν- αυτό που θα δεχτούμε ή θα ανεχτούμε, 
• αυτό που θα παραχωρήσουμε ή θα επιτρέψουμε, 
• κι αυτό που θα απορρίψουμε. 
• Να δεσμευόμαστε για ό,τι έχει αξία και σημασία για εμάς και για την ζωή μας, και
• για όσα χρεωθήκαμε να μεριμνάμε.
•  Να μπορούμε να λέμε στην ζωή μας, όσες φορές κι αν χρειαστεί, το μεγάλο "ναι" ή το μεγάλο  "όχι". 
• Κι όχι να σερνόμαστε ως ανεγκέφαλα έρμαια χωρίς αντιστάσεις.

Κι αν μας λείπουν οι δάσκαλοι, οι -διορισμένοι από την πολιτεία- εκπαιδευτές, ας διδαχθούμε (καθένας από εμάς) από την Ιστορία μας, από τις παραδόσεις μας, από τους μάρτυρες και τους ήρωες, κι όχι από τους Εφιάλτες, τους ριψάσπιδες κι από τους δραπέτες της ζωής και της ευθύνης, που κρύβονται πίσω από ισχυρές πλάτες και κλειστές πόρτες.

Σημείωση: Ετούτες οι σκέψεις, γραμμένες σε μια οδυνηρή για την πατρίδα χρονική στιγμή, γεμάτη σκάνδαλα και ατασθαλίες, έχουνε στενή συνάφεια μ' ένα προγενέστερο σημείωμα, με τίτλο: Πλουτάρχου: Περί παίδων αγωγής (απόσπασμα), εδώ: http://www.filareti.gr/2014/09/blog-post_11

Ακρίτες και διωκόμενοι

 

Ακούω για την κυρία Ειρήνη που μένει  οφειλέτις και μονάχη, ακρίτισσα, στην Κίναρο, μια  μικρή νησίδα,  καταμεσίς του Αιγαίου, ανάμεσα στην Αμοργό, την Κάλυμνο και τη Λέρο.

Αυτήν την κυρά, λοιπόν,  η Πολιτεία, που έκανε δημόσιο κτήμα και περιουσία της όλο σχεδόν τον νησιωτικό τόπο της δωδεκανήσου,  για να μπορεί να τονε πουλήσει, τάχα για να μας ξεχρεώσει, την κυνηγάει για  να της πληρώσει νοίκι. Για την κατοικία και τα βοσκοτόπια της ξερονήσου, αντί να την πληρώσει την ακρίτισσα, η ίδια η Πολιτεία, για τις Θερμοπύλες που φυλάγει.

Η Πολιτεία, τάχα νοιάζεται για να πληρώσει το ασυμάζευτο χρέος, και μαζεύει τα λεφτά, από τον καθένα, χωρίς να εξαιρεί ούτε τους ενδεείς. Χωρίς να εξαιρεί κι ούτε να βοηθάει εκείνους που εκτελούν  αποστολή. Δεν στέλνει φύλακες, αλλά σκοτώνει τους φύλακες, που από μόνοι τους, δίνουν καθημερινό αγώνα στις εσχατιές της χώρας. Κι εμείς, εδώ

• με τις εναέριες και τις ναυτικές "επισκέψεις" των τούρκων, κάθε τόσο να μας θυμίζουν τον εφιάλτη της εισβολής, 
• πολυάχολοι, με την πρεμούρα των αρχόντων να εξυπηρετήσουν τους Σκοπιανούς 
• και  την ισορροπία τρόμου που επιδιώκουν οι άρχοντες των διεθνών γεωπολιτικών συμφερόντων των υπερ-προστατών,  και 
• με την πολυ-αναμενόμενη φιλελεύθερη έξοδο στις αγορές, 

ευτυχώς που βρέθηκε και τούτο το παιχνίδι, για να φανεί αποτελεσματική κι αδέκαστη η διακυβέρνηση, με την στιβαρή και αποφασιστική και μαχητικότητά της ενάντια στους ακρίτες μας. Τί κρίμα!

Δεν είναι η πρώτη φορά που η πολιτεία έχει χάσει τον μπούσουλα.

Σημειώσεις:
Για την ακρίτισσα Ειρήνη Κοτσοτούρχη, τις συνθήκες ζωής της, τον τόπο και το εθνικό ζήτημα φύλαξης των εσχατιών της χώρας, δείτε κι εδώ:
1)  http://www.lifo.gr/articles/greece_articles/89562
2) http://www.protothema.gr/greece/article/552676/i-agnosti-istoria-tis-gunaikas-pou-vrike-ta-sudrimmia-tou-elikopterou-stin-kinaro/
3) http://www.tanea.gr/news/greece/article/22305/?iid=2

Γλωσσικές παραχαράξεις: Η «Μακεδονική» των Σκοπίων (από τον Γ. Μπαμπινιώτη)

Σας μεταφέρω αυτολεξεί το άρθρο του καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη, που δημοσιεύθηκε  στην εφημερίδα το Βήμα την 3.8.2008:

Η γλωσσική πλευρά τού Σκοπιανού

Είναι αληθινά άξιο περιεργείας (και μελέτης) πώς μια τόσο μικρή χώρα, τα Σκόπια, μπορεί να έχει τόσο μεγάλες φιλοδοξίες (και απαιτήσεις) αλλά και τόσο μικρή επαφή με την πραγματικότητα. Επειδή μάλιστα τις τελευταίες εβδομάδες στην (έξωθεν υπαγορευόμενη) πολιτική των Σκοπίων «παίζει» και το θέμα τής γλώσσας, τής (ψευδώνυμης) «μακεδονικής» γλώσσας των Σκοπίων και τής (επινοηθείσης) «μειονότητας» που μιλάει δήθεν επίσης τη «Μακεδονική» των Σκοπίων, αξίζει να πούμε τα πράγματα με το «επιστημονικό» όνομά τους, όπως το έχουμε κάνει ήδη από το 1992 με τον συλλογικό τόμο που εκδώσαμε με τίτλο «Η γλώσσα τής Μακεδονίας: Η αρχαία Μακεδονική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκοπίων» (1) (Ας σημειωθεί ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έστερξε ποτέ –μολονότι ζητήθηκε– να προβεί σε μια έκδοση τού βιβλίου στην αγγλική γλώσσα, ώστε να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι ελληνικές επιστημονικές θέσεις επί τού θέματος).

Όσο ενδιαφέρει το θέμα μας και για να καταλάβει ο αναγνώστης τί πράγματι συμβαίνει, εξηγούμε ότι έχουμε τρεις γλώσσες που 

• είτε διαφέρουν τελείως μεταξύ τους (η Ελληνική τής Μακεδονίας από τη σερβοβουλγαρική γλώσσα των Σκοπίων καθώς και από τη βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο που είναι γνωστή ως Σλαβομακεδόνικα) 
• είτε διαφέρουν μερικώς (η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων από το βουλγαρικό ιδίωμα που μιλήθηκε –σε περιορισμένη έκταση– σε συνοριακές περιοχές τής Ελλάδος από Έλληνες ομιλητές, οι οποίοι μαζί με την Ελληνική γνώριζαν –οι μεγαλύτερες ηλικίες– και τα λεγόμενα Σλαβομακεδόνικα).

Η Ελληνική τής Μακεδονίας

Είναι η κατεξοχήν Μακεδονική, δηλ. η Ελληνική που μιλούσαν οι Έλληνες τής Μακεδονίας από την αρχαιότητα και –στην εξέλιξή της– μέχρι σήμερα. Πρόκειται για τη γλώσσα τού Φιλίππου, τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων Ελλήνων τής αρχαίας Μακεδονίας, για μια αρχαία δηλ. ελληνική διάλεκτο δωρικού περισσότερο χαρακτήρα (2), που χρησιμοποιήθηκε κυρίως στον προφορικό λόγο, αφού στον γραπτό λόγο και στον επίσημο προφορικό λόγο υιοθετήθηκε νωρίς, για πολιτικούς λόγους, η αττική διάλεκτος στην οποία σώζονται χιλιάδες επιγραφών από τη Μακεδονία.

Η Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων

Είναι η πρόσφατη –μέσα τού 20ού αιώνα– γλώσσα τού κράτους των Σκοπίων (το οποίο ιδρύθηκε, ως γνωστόν, επί Τίτο το 1944). 

Πρόκειται για μια βουλγαρική γλώσσα (ο αρχικός πληθυσμός τής περιοχής ήταν βουλγαρικός και πάντοτε οι Βούλγαροι διεκδικούσαν αυτή την περιοχή που θεωρούσαν δική τους –άλλωστε οι κάτοικοι τής περιοχής ονομάζονταν Bugari (3) «Βούλγαροι»!). Η γλώσσα αυτή, με τεχνητό καθαρώς τρόπο, από ομάδα γλωσσολόγων που συγκροτήθηκε επί τούτω «εκσερβίστηκε» (!), εισήχθησαν δηλ. σ’ αυτήν λεξιλόγιο και γραμματικά στοιχεία από τις γύρω περιοχές που μιλούσαν Σερβικά, ώστε να μειωθεί ο βουλγαρικός γλωσσικός χαρακτήρας της και να αποκτήσει σερβική γλωσσική μορφή, που ήταν απαίτηση τής Ενωμένης Σερβίας τού Τίτο, τής Γιουγκοσλαβικής δηλαδή Δημοκρατίας. Άρα, η γλώσσα των Σκοπίων είναι μια σερβοβουλγαρική γλώσσα (4), μια τεχνητά εκσερβισμένη Βουλγαρική, που επιβλήθηκε ως επίσημη γλώσσα για προφανείς λόγους και που οι Βούλγαροι την ονόμασαν «κολισεφσκική» γλώσσα (ως επινόηση και εκτέλεση τού Σκοπιανού πολιτικού Κολισέφσκι !). 

Από μόνοι τους οι Σκοπιανοί έδωσαν σ’ αυτή τη γλώσσα, τη Σερβοβουλγαρική, την παραπλανητική και ψευδώνυμη ονομασία «Μακεδονική» (!), ώστε να αποφύγουν τις βουλγαρικές διεκδικήσεις και να αποκρύψουν μαζί τη βουλγαρική προέλευση τής γλώσσας τους. 

Περαιτέρω, για να ιδιοποιηθούν με τον τρόπο αυτόν μιαν ονομασία (Μακεδονική) που τους προσέδιδε κύρος και ιστορικό βάθος (μέσω τής πλαστής ταύτισής τους με το ένδοξο και παγκοσμίως γνωστό όνομα τής Μακεδονίας τού Μ. Αλεξάνδρου) και, τέλος, –επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια…(ας θυμηθούμε το αεροδρόμιο “Μ. Αλέξανδρος” των Σκοπίων (!) και τους Σκοπιανούς στρατιώτες με αρχαιοελληνική ενδυμασία και σάριζα (!) που υποδέχτηκαν στα Σκόπια τον αρχηγό τής φυλής των Χούνζα στο Πακιστάν ως απογόνους τού Μ. Αλεξάνδρου (!)– για να προβούν σε πιθανές διεκδικήσεις οψέποτε θα δινόταν ευκαιρία αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια. Με την ανοχή και την αβελτηρία τής επίσημης Ελληνικής Πολιτείας (μη ξεχνάμε ότι στις δεκαετίες ’70 και ’80 εθεωρείτο «εθνικιστικό» να μιλάς για τις παραχαράξεις των Σκοπιανών, στην εποχή δε τού Τίτο, για άλλους λόγους η αναφορά σε τέτοια θέματα εθεωρείτο ταμπού!) η ονομασία «Μακεδονία» για τα Σκόπια και «μακεδονική γλώσσα» για τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων διαδόθηκαν ευρύτερα και σχεδόν καθιερώθηκαν διεθνώς, δίνοντας έτσι το μοναδικό επιχείρημα που, με κάποια δόση αληθείας, υπερχρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί.

Τα Σλαβομακεδόνικα

Είναι μια διάλεκτος ελάχιστων ελληνοβουλγαρικών συνοριακών περιοχών, όπου ένας μικρός αριθμός Ελλήνων παράλληλα με την Ελληνική γνώριζαν (οι παλαιότεροι) και μια βουλγαρικής προελεύσεως διάλεκτο, όπως συμβαίνει ανέκαθεν και παγκοσμίως με μερικές συνοριακές ομάδες τού πληθυσμού πλείστων χωρών. Ας σημειωθεί ότι λόγω τού δίγλωσσου χαρακτήρα των ομιλητών και λόγω τής διαφορετικής βουλγαρικής διαλεκτικής προέλευσής της και, βεβαίως, λόγω του ότι αυτή η (αποκλειστικά προφορική) διάλεκτος δεν εκσερβίστηκε, όπως η Βουλγαρική των Σκοπίων, τα Σλαβομακεδόνικα δεν ταυτίζονται με τη Σερβοβουλγαρική των Σκοπίων. Τα Σκόπια, βεβαίως, με (αμερικανικής εμπνεύσεως;) Γκρουεφσκική επινόηση άρχισαν πρόσφατα να προκαλούν, ισχυριζόμενα ότι τα Σλαβομακεδόνικα είναι η ίδια δήθεν γλώσσα με την ψευδώνυμη «Μακεδονική» των Σκοπίων και άρα στην Ελλάδα υπάρχει λόγω τής γλώσσας σκοπιανή μειονότητα, που πρέπει να αναγνωρίσει η Ελλάδα!… Πρόκειται για παρανοϊκή σύλληψη, που προσφέρεται για ευφάνταστη θεατρική παράσταση με πιθανό τίτλο «Από τον Κολισέφσκι στον Γκρουέφσκι»!

Οι τρεις γλωσσικές παραχαράξεις

Από τη σύντομη αυτή προσέγγιση ενός πολύ μεγάλου στη σημασία του θέματος με ποικίλες προεκτάσεις (εθνικές, πολιτικές, ιστορικές, πολιτισμικές κ.ά.) φαίνονται, νομίζω, οι γλωσσικές παραχαράξεις που έχουν διαπραχθεί από πολιτικά, κυρίως, πρόσωπα μιας μικρής χώρας που δεν τη χωρίζει, στην πραγματικότητα, τίποτε από την Ελλάδα. 

• Πρώτη γλωσσική παραχάραξη είναι εκείνη τού ονόματος των Σκοπίων, που ανεχτήκαμε –είναι αλήθεια και είναι δική μας ασυγχώρητη ιστορική ευθύνη– να ονομασθεί Μακεδονία ό,τι προηγουμένως αποκαλείτο «περιοχή τού Βαρδάρη» (Vardarska Banovina). 
• Δεύτερη γλωσσική παραχάραξη τής Βουλγαρικής ή Σερβοβουλγαρικής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής (με προφανείς συνειρμικές συνδέσεις και σκόπιμες συγχύσεις με την Ελληνική τής Μακεδονίας). 
• Τρίτη γλωσσική παραχάραξη –εξίσου απύθμενης θρασύτητας– είναι η προσπάθεια δημιουργίας σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με βάση τη δήθεν ταυτότητα της γλώσσας μικρής ομάδας Ελλήνων με την ψευδώνυμη Μακεδονική των Σκοπίων και το ψευδεπίγραφο Μακεδονικό κράτος των Σκοπίων.

Η όλη υπόθεση θα ήταν για γέλια, αν είχαμε μόνο δείξει εγκαίρως στη διεθνή Κοινότητα πόσο γελοία είναι. Τώρα έχει γίνει και προκλητική και ίσως έξωθεν πολλαπλώς εκμεταλλεύσιμη καθ’ εαυτήν και στις προεκτάσεις της.

1. Γ. Μπαμπινιώτη (επιστημ. εκδ.): Η γλώσσα τής Μακεδoνίας. Η αρχαία Μακεδoνική και η ψευδώνυμη γλώσσα των Σκoπίων. (Αθήνα, 1992: Ολκός), 276 σελ. [Περιλαμβάνει μελέτες των: Γ. Μπαμπινιώτη, Γ. Χατζιδάκι, Ν. Π. Ανδριώτη, Μ. Σακελλαρίου, Ι. Καλλέρη, Α. Ι. Θαβώρη, Γ. Ντελόπουλου, Α. Παναγιώτου.]
2. Γ. Μπαμπινιώτη: Η θέση τής Μακεδoνικής στις αρχαίες ελληνικές διαλέκτoυς. Περιοδικό Γλωσσoλoγία 7-8 (1989), σ. 53-69.
3. Ο μεγάλος Ιταλός ινδοευρωπαϊστής γλωσσολόγος Vittore Pisani (Il Macedonico, περιοδικό Paideia 12, 1957, σ.250) γράφει “πράγματι ο όρος μακεδονική γλώσσα [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] είναι προϊόν πολιτικής ουσιαστικά προέλευσης.” Ο δε ειδικός σλαβιστής γλωσσολόγος, ο Γάλλος André Vaillant (Le problème du Slave Macédonien, περιοδικό Bulletin de la Société de Linguistique de Paris 39, 1938, σ. 205), είναι αυτός που τονίζει ότι “το όνομα Bugari είναι στην πραγματικότητα η εθνική ονομασία των Σλάβων τής Μακεδονίας, πράγμα που δείχνει πως (οι Σλάβοι τής περιοχής αυτής) υιοθέτησαν το όνομα Βούλγαροι που τους έδωσαν οι Σέρβοι”.
4. Ο Γερμανός γλωσσολόγος Heinz Wendt, (Sprachen 1961, σ. 285, λ. Slawische Sprachen), μιλώντας για τις σλαβικές γλώσσες, λέει: “Αν κατατάξει κανείς τις σλαβικές γλώσσες με βάση τη σημερινή τους δομή, πρέπει να θεωρήσει τη Βουλγαρική και τη Μακεδονική, [εννοεί τη γλώσσα των Σκοπίων] λόγω των εξεχουσών δομικών ιδιαιτεροτήτων τους, ως αυτοτελή ομάδα και να την αντιπαραθέσει προς όλες τις άλλες σλαβικές γλώσσες”.

Πηγή

Γελωτοποιοί της ΕΡΤ που δρούν ανθελληνικά

 

Πέρα από το χουνέρι κάποιων που καταγίνονται να μειώνουν τον αριθμό των πολιτών που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, ως μια πράξη ελευθερίας του φρονήματός τους να δηλώσουν την γνώμη τους για την εφαρμοζόμενη εξωτερική πολιτική, πέρα από το σκάνδαλο που επιστρατεύθηκε τώρα για να ελέγξει τις αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, προσφάτως το κρατικό μας τηλεοπτικό κανάλι εντείνοντας τις πολιτικές προσπάθειες, αποφάσσε να ψυχαγωγούμεθα και με ειδικά νούμερα, που άξιοι καλλιτέχνες παραδόξως δέχτηκαν να παίξουν, γελοιοποιώντας πράγματα που δεν θά 'πρεπει να αγγίξει καμμιά σάτιρα προς αντιπολιτευτική τέρψη, εκτείνοντας την αντίστοιχη προπαγάνδα, με την αθέμιτη αυτή γελοιοποίηση. 

Δεν πρόκειται για σάτιρα, δεν πρόκειται για αστείο, δεν πρόκειται για τέχνη. Πρόκειται για αθέμιτη,  γελοιοποίηση, γεμάτη περιφρόνηση και ασέβεια προς τον συμπολίτη και την γνώμη του. Για πρώτη φορά κρατικό κανάλι σατιρίζει και γελοιοποιεί τους πολίτες και τα φρονήματά τους.

Κι είναι πολύ διαφορετικό πράγμα να αναδεικνύεις την γελοιότητα του γελοίου, από το να γελοιοποιείς κάτι για το οποίο έχουνε γίνει αγώνες, θυσίες. Όταν αναφέρεσαι σε κάτι που πολύς κόσμος, ένας ολόκληρος λαός, το σέβεται και το τιμά, κι αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις για να το υπερασπιστεί. Κάτι που αποτελεί κομμάτι της ιστορίας, του πολιτισμού, της εθνικής μας ταυτότητας και της ζωής μας.

Και καλά, να υπάρχουν "Έλληνες" που τους ντροπιάζει ο Ελληνικός πολιτισμός και τον θεωρούν κάτι δεύτερο,  αυτούς κανείς δεν τους εμποδίζει να υπολήπτονται άλλη πατρίδα και να μας αφήσουν ήσυχους. Αλλά το να στρατεύουν για τούτη την προτίμησή τους, και επαγγελματίες πληρωνόμενους από το ελληνικό δημόσιο, αυτό, πάει πολύ!


Ντροπή.

Κρίμα, κ. Ζουγανέλη, σπαταλάτε το ταλέντο σας σε άστοχες παραγωγές και με άστοχους στόχους!

Ο υβριστικός σχολιασμός των επιχειρημάτων και των ντοκουμέντων

 

Συχνά παρατηρούμε να σχολιάζονται στα κοινωνικά δίκτυα, υβριστικά, οι διάφορες τοποθετήσεις, για μόνο τον λόγο ότι ο σχολιαστής έχει αντίθετη άποψη, από αυτήν που σχολιάζει.. Συνήθως, ο "σχολιαστής" υβρίζει τον σχολιαζόμενο και μάλιστα χωρίς επιχειρήματα, χωρίς νηφαλιότητα και με οπαδικό πνεύμα.

Ασφαλώς, η έκφραση των στοχασμών είναι ελεύθερη στον πολιτισμένο κόσμο που ζούμε, ή στον κόσμο που θα έπρεπε να είναι πολιτισμένος. Και τούτο, γιατί ο άνθρωπος, κατ'εξαίρεση από τα άλλα όντα, έχει την γλώσσα-τον έναρθρο λόγο- για να εκφράζεται, και -πρωτίστως-τον νου (γιατί και οι άλαλοι εκφράζονται), για να σκέφτεται αυτά που θα απευθύνει στον άλλο, κριτικά, επικριτικά ή συμφωνώντας μαζί του, ή όπως τέλος πάντων θα ήθελε να εκφρασθεί. [Ας σημειωθεί ότι ο έναρθρος λόγος, διαδέχθηκε τον άναρθρο, και αυτό χαρακτηρίσθηκε πρόοδος και πολιτισμός. Η επικοινωνία των ανθρώπων χαρακτηρίστηκε από την σύμπραξη, όταν ο έναρθρος λογος εφοδίασε με τα απαραίτητα εργαλεία τους διαφωνούντες, ώστε να μπορούν τελικά (οι άνθρωποι) να συμβιβάζονται κατά τις διαπραγματεύσεις τους, λόγω των αντιθέσεών τους.

Κομβικό σημείο αποτελεί το πώς θα ήθελε ο Άνθρωπος, να εκφρασθεί.

Είναι προφανές ότι δεν θέλουν όλοι να ομιλούν με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι προτιμούν να ορύονται, άλλοι μαινόμενοι να απειλούν και να υβρίζουν, άλλοι να απειλούν και να εκβιάζουν, κάποιοι νηφάλια να σταθμίζουν τον λόγο και τα εκφερόμενα επιχειρήματά τους. Κάποιοι χρησιμοποιώντας και την ανθρώπινη εμπειρία. Κάποιοι άλλοι, μόνο την ζωώδη εμπειρία. Είναι θέμα επιλογής, κατά πώς ταιριάζει στον χαρακτήρα, την παιδεία και την ψυχική κατάσταση εκάστου. Τελικά, είναι θέμα ήθους και αυτοσεβασμού του ανθρώπινου όντος.

Για να συμφωνήσουν  ή για να συμβιβαστούν οι άνθρωποι, θα πρέπει κατ' αρχήν  να σταθμίσουν με νηφαλιότητα τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Και για να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν θα πρέπει με νηφαλιότητα να σταθμίσουν τα σημεία της διαφοράς τους.

Τα ιδεολογήματα (σύστημα "αξιών" και επιχειρημάτων που υποστηρίζουν τις "αξίες" αυτές, καθώς σύστημα επιχειρημάτων εξουδετέρωσης των αντίθετων ιδεολογημάτων) που είναι οι πίστεις στις οποίες στηρίζουμε τις αξιώσεις μας, είναι περιστασιακά και παροδικά επιχειρήματα που, όπως είναι φυσικό, χάνουνε την αξία και την δύναμή τους, όταν μεταβληθούν οι αξιώσεις μας.

Πολλές φορές συμβαίνει να γινόμαστε οπαδοί διαφόρων ιδεολογημάτων, είτε παρασυρόμενοι από δημαγωγούς και επιτήδειους, είτες άκοντες, και από αμέλεια περί την λογική εξέταση όσων οι άλλοι μας πλασάρουν ως "μοναδική αλήθεια και συμφέρον μας". Συχνά το τελευταίο γίνεται και με κάποια ανταλλάγματα (οικονομικά, επαγγελματικά, κοινωνικής ανόδου και προβολής, κλπ).

Τα ιδεολογήματα είναι κατευθύνσεις της ζωής και της πολιτείας μας, που τα υιοθετούμε όταν δεν έχουμε οι ίδιοι επιλέξει, μετά από μελέτη, εμπειρία και στάθμιση, τις δικές μας κατευθύνσεις και το δικό μας νόημα ζωής. Της προσωπικής μας ζωής, κι όχι της ζωής των άλλων.

Έτσι, ως οπαδοί πολιτικών ιδεολογημάτων, μπορούμε να ακολουθούμε μια ήδη χαραγμένη γραμμή σκέψης και να μην αποκλίνουμε από αυτήν. Αλλ' ως έλλογα όντα, θα πρέπει να μπορούμε να σταθμίσουμε πότε η γραμμή αυτή είναι έωλη, ασυνεπής, κενή, φαλκιδευτική ένταντι κάποιων, ιδιοτελής, ατελής, αδιέξοδη, πλασματική. Και πότε όχι.

Οι δημιουργοί, οι αληθινοί καλλιτέχνες, οι πνευματικοί άνθρωποι, οι ακέραιοι, και πολλοί-πολλοί άλλοι αληθινοί άνθρωποι, έχουνε τον τρόπο να διακρίνουν το ψέμμα και την υποκριτική συμπεριφορά. Κι επειδή οι λέξεις έχουνε από καιρό, όλες, το νόημά τους, είναι τραγικό που σήμερα η κοινωνία μας θέλει να καταργήσει μερικά νοήματα. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορεί στον υπάρχοντα μανδύα-λέξη να στεγασθούν αλλότρια έως και αναιρετικά νοήματα. Γιατί αυτό θα απαιτούσε λοβοτομή όλου του κόσμου που μιλάει την συγκεκριμένη γλώσσα την οποία κάποιοι θέλουν να ευνουχίσουν και να κολοβώσουν.

Ο Μίκης, λοιπόν, είναι ένας δημιουργός, που ποτέ του δεν στάθμισε ποιόν πολιτικό να ευχαριστήσει. Αλλά στάθμισε αν αυτό που λέει κάποιος πολιτικός είναι καλό για την πατρίδα. Δηλαδή για όλους εμάς, λαό και έθνος. Κι επειδή σε τούτο συμφωνώ μαζί του, θεωρώ πως ο Μίκης, με τούτη τη θέση του, με εκφράζει απόλυτα, και συμφωνώ μαζί του.

Και ναί, πιστεύω κι εγώ πως ο φασισμός (ο αυταρχισμός, η αλαζονεία, η αυθαιρεσία και ο εξουσιασμός) δεν έχει χρώμα. Και μάλιστα δεν το άκουσα για πρώτη φορά από τον Μίκη, προχτές, Το έμαθα καλά, ακούγοντας την τελευταία συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου(1).  Ακούστε την κι εσείς. Μπορεί κάτι να διδαχθείτε. Μελετείστε και τα ντοκουμέντα. Ο φασισμός είναι ίδιος παντού και πάντοτε. Είτε τον μετέρχεται εκλεγμένος, είτε επαναστάτης, είτε καταληψίας της εξουσίας, ξένος ή γηγενής. Ο φασισμός είναι τρόπος επιβολής, εξαναγκασμού, ελέγχου, ελευθερίας της ασυδοσίας και κυριαρχία επί των άλλων, με οποιοδήποτε αθέμιτο τρόπο, οσοδήποτε και αν τους βλάπτει.

Σημείωση: Ο Λ. Κύρκος, ίσως για να μην κακοκαρδίσει τους φίλους του, δεν ήθελε να δημοσιευθεί η συνέντευξη αυτή όσο ήταν εν ζωή. Φαίνεται όμως πως ο πολιτικός άνδρας, με το ήθος που τον διέκρινε, δεν άντεχε να πάρει μαζί του αυτήν την εμπειρία, που ήτανε και μια θλιβερή αλήθεια.  Διαβάστε την συνέντευξη αυτήν εδώ.

Στον απόηχο του συλλαλητηρίου της Κυριακής

Κατάκοπη γύρισα στο σπίτι, μετά από την Κυριακάτικη έξοδο χρέους. Οι υπόλοιποι της οικογένειας φευγάτοι. Άλλοι ταξιδιώτες, κι άλλοι ξενιτεμένοι. Κι εγώ η μόνη στο σπίτι, αλλά πονεμένη κι αδύναμη. Πήγα, γιατί  δεν μπορούσα να μένω άπραγη  και να αφουγκράζομαι την ιστορία, την στιγμή που  για να κρατιέται αναμμένη η φωτιά της πίστης (σε αξίες, στην παράδοση, την εθνική μας συνείδηση και την ιστορία) συντρέχει ο ενενηντάχρονος, πια, Μίκης.

Πήρα τα παυσίπονά μου, έκανα τα τηλεφωνήματά μου κι αδύναμη, αλλά αποφασισμένη, συναντήθηκα με φίλους και πήγαμε. Δεν πήγα για να πολεμήσω, για να υπερασπιστώ ή να προστατέψω με τον προσωπικό μου αγώνα, τα ιερά και τα όσια. Πήγα για να καταθέσω την σύμπλευση της ψυχής μου.

Κι όσο για τούτο που λένε πως με συλλαλητήρια και πεζοδρόμιο δεν γίνεται εξωτερική πολιτική, θα συμφωνήσω μαζί τους. Μα εμείς δεν πήγαμε για να κάνουμε εξωτερική πολιτική. Εμείς πήγαμε για να κάνουμε εσωτερική πολιτική. Για να δηλώσουμε το φρόνημά μας. Ως μια πράξη άμεσης Δημοκρατίας. 

[Όπως λέει και το Σύνταγμά μας,  μπορούμε ελεύθερα να συναθροιζόμαστε, ησύχως και αόπλως. Ούτε καν πορεία και διαμαρτυρία. Απλή συνάθροιση και δήλωση ακμαίου του φρονήματός μας.  Αυτό μόνο κάναμε. Χωρίς κουκούλες, χωρίς μολότωφ, χωρίς προκλητικότητα προς τις δυνάμεις ασφαλείας, χωρίς εκδικητικότητα, χωρίς καταστροφές, χωρίς, χωρίς, χωρίς ... Μόνο με.  Με την ψυχή μας. Γιατί το ομόθυμο φρόνημα, δεν χωρίζει. Χωρίζει  η απόσταση μεταξύ λόγων και έργων. Χωρίζει η υποταγή, η εκδούλευση, ο φόβος, ο εγωϊσμός. Χωρίζει η διαίρεση του λαού σε οπαδούς φατριών, χωρίζει ο αποπροσανατολισμός και η δημιουργία αιρέσεων. Χωρίζουν τα προνόμια και το ψέμμα].

Αυτά ας τα βλέπει και η Κυβέρνησή μας, κι ας κάνει εκείνο που μπορεί. Ας σταματήσει, επί τέλους,  να κάνει πολιτική του πεζοδρομίου!

Γιατί αυτό ακριβώς κάνει: Πολιτική του πεζοδρομίου! Έχει παρατάξει στο πεζοδρόμιο την πραμάτειά της, ασημικά και κειμήλια, και τα ξεπουλάει όσο-όσο, σαν να της δόθηκε μια τέτοια εντολή.

Η κυβέρνηση ξεχνά πως η εντολή που της δόθηκε (και ιδιαίτερα στον πολιτικό της συνεταίρο, χωρίς τον οποίο δεν θα την είχαμε, ώστε να καυχάται "πρώτη φορά αριστερά"),  ήταν να τα διαφεντεύει όλα αυτά, για το αύριο. Βέβαια, όσοι γνωρίζουμε τις εντολές του Συντάγματος,  έτσι πιστεύουμε. Η αριστερή πολιτική ηγεσία όμως, αδιαφορεί για τις επιταγές του Συντάγματος. Γιατί, όπως φαίνεται, θέλει να κάνει κάτι άλλο, που  δεν περιγράφεται στο Σύνταγμα! Παλιά ιστορία...

Στον απόηχο του συλλαλητηρίου, η κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας την Δικαιοσύνη, επιστρατεύει την επικοινωνία, και σε συνδυασμό με τον εκβιασμό των αντιπάλων της, όπως κάνει πάντα η κάθε αδύναμη εξουσία, δείχνει πως τους κρατάει (τους αντιπάλους της) στο χέρι και ότι μπορεί -αν το θελήσει- να κάμψει τις αντιστάσεις τους. Είναι  απελπισμένη που από τα μαλλιά της πιάνεται, και δεν είναι ούτε για λύπηση... Ντροπή!