Τοξικότητα προθέσεων και δηλητηρίαση της πολιτικής

Στην Ιατρική οι τοξίνες θεωρούνται θανατηφόρες "βόμβες" για τους ζώντες οργανισμούς.

Διαβάζοντας, σχετικά, στην  wikipedia, κρατώ κάποιες σημειώσεις:

• οι τοξίνες είναι όλες οι ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές στους οργανισμούς
• είναι ένα βιολογικά παραγόμενο δηλητήριο 
• οι τοξίνες είναι δηλητηριώδη προϊόντα οργανισμών·
• είναι άψυχοι παράγοντες, που δεν μπορούν να αναπαραχθούν από μόνοι τους
• μικρής δραστικότητας καμμιά φορά, αλλά
• άλλοτε, σχεδόν άμεσα θανατηφόρες

Αυτά τα δεδομένα, τα επιφανειακά και στοιχειώδη, με κάνουν να σκέφτομαι αντιστοιχία σε άλλο επίπεδο: πως και οι πολιτικές που διάφοροι μεθοδεύουν και επινοούν με μακρόχρονα σχέδια, είναι κι αυτές τοξικές. Κι είναι τοξικές γιατί

• απεργάζονται την ανατροπή της ιστορικής και πολιτισμικής αλήθειας, 
• που δεν θα γινόταν από μόνη της
• απεργάζονται την εγκατάσταση μιας νέας πολιτικής και γεωπολιτικής τάξης και 
• για την εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων και την εξάλειψη πάσης αντιστάσεως
• έναν ασθενικό για την χώρα μας συσχετισμό των δυνάμεων, έτσι που να την 
• καταστήσουν ένα ανιστόρητο και ελεεινό  μόρφωμα, ανάξιο της κληρονομιάς του
• προκειμένου να επιτευχθεί ένας μη αρχικώς διαφαινόμενος σκοπός
• που οπωσδήποτε εμπεριέχει την διάρρηξη του συμπαγούς ελληνοκεντρικού πολιτισμικού ιστού 
•  

 Στις μέρες μας, η κυβερνητική στάση είναι "να ξεμπερδεύουμε  (με το Σκοπιανό), σαν να μιλάνε για ένα πρόβλημα δικό μας. Βέβαια, αυτό δεν με ξενίζει, γιατί η κυβερνητική θεώρηση του πράγματος είναι πως "δεν πειράζει ό,τι και να χάσουμε" (κατά καιρούς ακούσαμε: τί είναι 16 νησιά; Τό 'πε μάλιστα ένας προφέρσσορας(!), που -πριν να χρισθεί εθνοπατέρας- μας έλεγε πως "οι Σκοπιανοί δεν μπορούν να ονομασθούν Μακεδονία"!, ο ίδιος που μετά μας είπε "πως ό,τι φέρει ο Τσίπρας θα το ψηφίσω, ακόμη και το όνομα Μακεδονία για τα Σκόπια"(!).

Ό,τι και να χάσουμε;  Από την ιστορία, την εδαφική μας υπόσταση, την διπλωματική μας θέση; την γεωπολιτική μας ικανότητα-δυνατότητα-προοπτική; Αν αυτοί είναι οι πολιτικοί και οι διανοούμενοί μας, έχω να ειπώ πως δεν χρειαζόμαστε ξένα συμφέροντα εναντίον μας. Μας φτάνουν οι εσωτερικοί εχθροί μας.

Εξ άλλου, αυτό έχει γίνει συστηματικά από την αρχή: ακόμη και πριν αναλάβουν την εξουσία, οι αναζητήσεις και οι επιδιώξεις τους γίνονταν ασχέτως τιμήματος και απωλειών. Θά 'λεγε κανείς, πως στόχος τους ήταν να χάσουν οι άλλοι (εμείς), να χάσουμε τα πάντα, κι όχι τόσο το να κερδίσουν αυτοί. Κέρδισαν όμως τελικά, την εξουσία, και μας καθοδηγούν με το ψέμμα, τους, με την εξουσιολαγνεία τους, με την επιπολαιότητα και την ανικανότητά τους, και με τον διεθνισμό τους ενάντια στον Ελληνισμό, για τον οποίο κατήργησαν κάθε προοπτική. Φαίνεται πως για τους διεθνιστές ο Ελληνισμός είναι κακή λέξη.

Το χειρότερο δεν είναι πως αυτοί είναι στην εξουσία και συνεπώς στην ευθύνη των πραγμάτων, αλλά είναι και πως οι επίδοξοι είναι χειρότεροι.  

Και νοιώθω να δηλητηριάζομαι από την τυραννική εξουσία, που προκειμένου να τελούμε εν αναισθησία όσο αυτή θα τελεί το έγκλημά της, έχει φροντίσει

• με τους μοντέρνους πρεσβευτές της ψευδο-ειρήνης και της ψευδο-ανεκτικότητάς μας προς όλους τους άλλους , 
• με τους σύγχρονους παραχαράκτες  της ιστορίας, 
• τους πολιτικάντηδες της απεμπόλησης των εθνικών μας τιμίων, 
• τους πολεμιστές εναντίον της ειρήνης στον κόσμο και υπέρ της υποταγής της πατρίδας μας,
• με τους νυμφίους της εξουσίας που δια της της οσφυοκαμψίας, 
• ηγεμονεύουν ακόμη και στην πώληση του θησαυρού της χώρας, 
• και "ρίπτουν τα τίμια", ως "είθισται τοις κλέπτουσιν".

Και καθώς παρακολουθώ

• αυτήν την αφασική προτίμηση της κυβέρνησης να λύσει -βιαστικά μάλιστα- το πρόβλημα των Σκοπιανών,
•  ή την νεκρική σιωπή των υπόλοιπων εθνοπατέρων, (με την αόριστη επίκληση "της πάγια ελληνικής θέσης" -εννοούν της πάγιας θέση  των πολιτικών, και όχι του λαού),
• ή  την πρόθυμη "μαγκιά της άνεσης και της μόδας" προοδευτικών δημάρχων,

πιστεύω, πως ενώ, θα έπρεπε όλοι αυτοί να νοιώθουν επιφορτισμένοι με το χρέος να προστατεύουν διαρκώς και αδιαλείπτως το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον στην πλήρη γενικότητά του, την βραχυπρόθεσμη και την μακροπρόθεσμη, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και μας καθοθοδηγούν να σιωπήσουμε, να αδρανήσουμε, ως λαός, ως πολίτες. Μας υπαγορεύουν ανοχή, παραχώρηση, υποχώρηση, υποταγή, συναλλαγή, παροχή διευκολύνσεων.

Φαίνεται, πως οι ιδεολογίες και οι ασήμαντες πια διαφορές των πολιτικών ιδεολογιών, που ασπάζεται ο ετερόκλητος πληθυσμός του Κοινοβουλίου μας, δεν μας αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.

Οι πίστεις τους, και η αφοσίωσή τους περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο εγώ τους. Μερικοί μάλιστα,  περιμένουν να δουν πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα για να αποφασίσουν. Ακούστηκε κι αυτό!

Ετούτο όμως δεν είναι καινούργιο. Πολλοί συνηθίσαμε με το εγώ μας, και δεν βλέπουμε έξω από αυτό, ούτε τον κόσμο στο σύνολό του!

Η πολιτική τοξίνη επέφερε τελικά, μια συνολική πολιτική μυωπία και ολοκληρωτική εθνική μας τύφλωση. Ποιός ξέρει, αν υπάρχει ακόμη καιρός επαναφοράς μας από τον επικείμενο όλεθρο!